Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 05 - Zazdrość.pdf - Wiatr nadziei (saga) - niuta58

Frid Ingulstad

ZAZDROŚĆ

Saga część 5.

ROZDZIAŁ PIERWSZY.

Kristiania, czerwiec 1905 roku

Elise obudził jej własny krzyk. Mrugając powiekami, rozejrzała się

przerażona, ale na szczęście Peder i Kristian spali spokojnie.

Na dworze wciąż jeszcze było widno, choć zapewne minął już późny

wieczór. Czuła się dziwnie wyspana, mimo że spała chyba tylko chwilę, bo

długo się przewracała z boku na bok, nim zasnęła.

Serce waliło jej mocno, a mokra od potu nocna koszula przylepiła się do

ciała. Elise na nowo przeżywała koszmarny sen. Śniło jej się, że brała ślub

z Emanuelem. Kiedy już wychodzili z kościoła, zauważyła Johana, który

stał z nożem w ręce i patrzył na nią posępnie. Pomimo gorąca przeszedł ją

zimny dreszcz. Elise obróciła się na bok, próbując się otrząsnąć i

zapomnieć o koszmarze, ale przykre obrazy powracały wciąż na nowo.

Nie mogła uleżeć spokojnie, wstała więc i boso przemknęła w stronę

kuchni, by napić się wody.

Powstrzymał ją jednak szept matki:

- Śniło ci się coś niedobrego?

Elise zerknęła na łóżko, a widząc, że mama jej się przygląda, pokiwała

głową.

- Chodź tu na chwilę, Elise - poprosiła matka.

Elise cofnęła się i usiadła na brzegu posłania. Mama wzięła ją za rękę i

zapytała:

- Co cię tak niepokoi? Męczą cię jakieś koszmary?

- Miałam okropny sen - wyszeptała Elise, umykając spojrzeniem. - Śniło

mi się, że Johan patrzył na mnie tak wrogo...

- A więc to przez Johana jesteś taka niespokojna... – Matka uścisnęła jej

dłoń. - Musisz spróbować o nim zapomnieć, Elise. On nie jest wart twojej

miłości. - Po chwili dodała z ociąganiem: - Tak się cieszę z tego, co się

stało. I ty też powinnaś. Kiedy wczoraj wieczorem zniknęłaś, bardzo się

przestraszyłam. Wiedziałam, że nie masz pieniędzy na komorne. Ale gdy

cię zobaczyłam razem z panem Ringstadem i podzieliliście się ze mną tą

wielką nowiną, miałam wrażenie, że stał się cud, że moje modlitwy zostały

wysłuchane. - Znów uścisnęła dłoń córki. - Wiele dziewcząt ogarnia

niepokój, gdy już przyjmą oświadczyny, to zupełnie naturalne. Wydaje mi

się, że jeszcze nie do końca pojmujesz, że na lepszego męża niż Emanuel

Ringstad nie mogłaś trafić.

Elise, skinąwszy głową, zmusiła się do uśmiechu.

- Owszem, pojmuję. Smutno mi tylko, że nie odwzajemniam jego uczuć.

Nie czuję do niego tego samego co do Johana.

- Powoli, Elise! Z czasem pokochasz go równie mocno, jestem tego

pewna. Szanujesz go, to najważniejsze, a miłość przyjdzie. Daj tylko sobie

trochę czasu! Kiedy już złożycie przysięgę małżeńską, przestaniesz

zadręczać się wątpliwościami i całą swoją uwagę skupisz na nim.

Elise pokiwała głową.

- Dziękuję, mamo. Spróbuj teraz zasnąć. Pójdę się napić wody i też się

zaraz kładę.

Gdy tylko z powrotem otuliła się pierzyną, powróciła myślami do słów

mamy i przyznała jej rację. Naprawdę, mam więcej szczęścia niż niejedna

dziewczyna. Bo w końcu rzadko się słyszy, by któraś wiązała się z kimś,

kogo kocha. Emanuel jest dobry i miły. To porządny i szlachetny człowiek,

chce dla mnie jak najlepiej. Zdecydował się mnie poślubić, pomimo że

wie, iż urodzę dziecko innego mężczyzny. Zdawał sobie sprawę, że będzie

musiał wystąpić z Armii Zbawienia i znaleźć sobie inną pracę. I podjął tę

poważną decyzję świadomie, rozważywszy wszystkie za i przeciw. Pewnie

niejedną noc spędził, przewracając się z boku na bok, bo nie mógł

zmrużyć oka.

Wyłożył Elise jasno, że nie zamierza wrócić na wieś, by przejąć dwór.

Praca w gospodarstwie zupełnie go nie interesuje, mówił.

Skończył przecież studia, a także roczną szkołę handlową. Wolałby więc

znaleźć pracę, w której by mógł wykorzystać swoje umiejętności i wiedzę.

Zdziwiła się, bo wcześniej opowiadał jej, że od przejęcia dworu

rodzinnego powstrzymuje go powołanie, a teraz nagle tłumaczył się

wykształceniem. Nie wyraziła jednak na głos swoich wątpliwości. Bez

takiego zapewnienia z jego strony na pewno nie zgodziłaby się na

małżeństwo. Nie mogłaby przecież wyjechać z nim do rodzinnej

posiadłości i zostawić mamy samej z chłopcami, bez środków do życia.

Byli od niej całkowicie zależni, nie mieli żadnych innych dochodów.

Emanuel wie o mnie wszystko, a mimo to chce się ze mną ożenić. Nie

miałam innego wyjścia, przekonywała po raz kolejny samą siebie. Gdyby

nie jego pomoc, pozostałoby nam jedynie miłosierdzie gminy, a to

zabiłoby mamę.

Nagle przyszła jej do głowy nieprzyjemna myśl. Co na to powie Agnes?

Przecież zwolniła się z fabryki, by być bliżej Emanuela. Wertowała

czasopisma dla kobiet i oglądała suknie ślubne, marząc o tym, by stanąć na

ślubnym kobiercu u boku Emanuela.

Boże święty, jęknęła w duchu Elise, bo dobrze znała swoją przyjaciółkę.

Wiedziała, że nie wybacza nigdy temu, kto jej nadepnie na odcisk. A mieć

w niej wroga... Zadrżała, przewracając się z boku na bok. Emanuel

wiedział co prawda, że podoba się Agnes, nie miał jednak pojęcia, do

czego ona jest zdolna...

Pomyślała też o Annie, cierpliwej, miłej, kochanej Annie...

Przypomniało jej się, jak się dowiedziała od Emanuela, że kocha inną.

„Zazdroszczę jej tak, że aż serce mi ściska", zwierzała się Elise i dodała:

„Nieważne, kim ona jest, i tak jej nie znam".

Co powie, kiedy zrozumie, że Emanuel, mówiąc o kobiecie, którą

kocha, miał na myśli Elise? Ona, która wciąż wierzy w to, że Johan i Elise

się pogodzą.

Elise już nie wiedziała, co gorsze, nieme wyrzuty Anny czy zazdrość i

złość Agnes.

Poczekała, aż na stole będzie śniadanie, i dopiero wówczas oznajmiła

braciom nowinę. Nie wiedzieli jeszcze o niczym, bo gdy wróciła

poprzedniego wieczoru z Emanuelem, oni już spali.

- Muszę wam coś powiedzieć - zaczęła i popatrzyła z uśmiechem na

Pedera i Kristiana. - Wychodzę za mąż za Emanuela Ringstada!

Peder otworzył usta ze zdziwienia, ale zaraz jego twarz rozpromieniła

się w uśmiechu. Zerwał się ze stołka gwałtownie, przewracając go na

podłogę, i rzucił się siostrze na szyję.

- To prawda? Nie kłamiesz? - wypytywał gorączkowo. Elise roześmiała

się i pokręciła głową.

- Nie kłamię. Wczoraj wieczorem Emanuel poprosił mnie o rękę, a ja się

zgodziłam.

Zerknęła na Kristiana, który nie odezwał się ani słowem. Zacisnąwszy

usta w cienką kreskę, wstał, wziął podręczniki obwiązane rzemykiem i

skierował się do wyjścia.

- Kristian! - zawołała mama ostrym głosem. Odwrócił się niechętnie.

- Chyba rozumiesz, że pan Ringstad ratuje nas od głodu i nędzy? Wiesz,

że stary Torgny zagroził, iż nas wyrzuci i będziemy musieli zamieszkać

kątem u innej rodziny, jeśli do ósmej wieczorem nie zapłacimy czynszu, a

my nie mamy pieniędzy?

- Nic mnie to nie obchodzi!

Mama aż poczerwieniała ze wzburzenia.

- Jak to? Nie obchodzi cię, gdzie będziemy mieszkać?

- Zostaw go w spokoju - wtrąciła się Elise i położyła jej dłoń na

ramieniu. - On się smuci z powodu Johana.

Mama otworzyła usta i już miała coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili

się powstrzymała. Elise jednak poznała po jej minie, że mama nie ma już

takiego dobrego zdania o Johanie jak kiedyś.

- Wieczorem wybieram się do Agnes - rzekła więc pośpiesznie, by

skierować uwagę mamy na inne tory.

- Do Agnes? Chyba raczej powinnaś poświęcić czas swojemu

narzeczonemu?

- Owszem, z nim też się na pewno spotkam. Muszę jednak porozmawiać

z Agnes o czymś ważnym.

- Agnes ugania się za tym Ringstadem - zaśmiał się Peder. - Na pewno

się teraz na ciebie wścieknie, Elise!

- Właśnie tego się obawiam.

- A cóż Agnes do tego? - zdziwiła się mama, posyłając córce ponure

spojrzenie. - Ona zawsze kleiła się do chłopaków, ale od twojego

narzeczonego niech się lepiej trzyma z daleka.

Elise nie miała siły rozmawiać o tym z mamą. Wstała i kierując się w

stronę drzwi, rzuciła:

- Zaraz odezwie się syrena fabryczna, muszę się śpieszyć.

W powietrzu czuło się chłód. Wiatr od północy gładził toczące się

wartko z głośnym szumem wody Aker. Elise zadrżała z zimna i mocniej

owinęła się szalem. Właściwie o tej porze powinno już wreszcie nadejść

lato, tymczasem pogoda wciąż się zmieniała i raz było ciepło, a zaraz

potem nadciągał chłód. Jakiś czas temu pisano w gazetach, że tegoroczna

zima i wiosna odbiegały od normy. Wygląda na to, że będzie to też

dotyczyć lata. Wiele osób łączyło te odstępstwa w pogodzie z niepokojem

w kraju. Niemal powszechnie obawiano się wojny. Elise zastanawiała się z

lękiem, czy w wypadku ogłoszenia powszechnej mobilizacji Emanuel

także zostanie powołany. A co z Johanem? Czy więźniów też wcielają do

wojska?

Gdy przeszła przez most, odwróciła się, bo usłyszała, że ktoś ją woła.

Czy to nie pech? Za każdym razem, gdy w jej życiu coś się działo,

pierwsza pojawiała się na horyzoncie wścibska Valborg i koniecznie

chciała z niej wyciągnąć prawdę.

- Widziałam was, Elise! Ciebie i oficera! Zaprzeczałaś, że coś was łączy,

tymczasem wczoraj wieczorem szliście, trzymając się za ręce!

- Owszem, zaprzeczałam, bo wtedy nic nas nie łączyło, ale nastąpiła

zmiana. Zaręczyliśmy się.

Uznała, że równie dobrze może powiedzieć Valborg od razu, skoro

wkrótce i tak się wszyscy o tym dowiedzą. A ponieważ ślub ma się odbyć

jak najprędzej, ze względu na jej brzuch, lepiej mieć to już za sobą.

Valborg zatrzymała się gwałtownie i popatrzyła na nią zaskoczona.

Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 05 - Zazdrość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: