Alistar MacLean - Zlote rendez-vous.pdf - Alistair MacLean - ingia

Alistair MacLean

Z ŁOTE RENDEZ - VOUS

Przełożył Robert Ginalski

Tytuł oryginału

The Golden Rendez-vous

Spis treści

I. Wtorek, od południa do siedemnastej......................................................................................... 3

II. Wtorek, między dwudziestą a dwudziestą pierwszą trzydzieści................................................... 15

III. Wtorek, od dwudziestej pierwszej trzydzieści do dwudziestej drugiej piętnaście......................... 26

IV. Wtorek, dziesiąta piętnaście wieczorem środa, ósma czterdzieści pięć rano................................ 37

V. Środa, od ósmej czterdzieści pięć do piętnastej trzydzieści......................................................... 48

VI. Środa, między dziewiętnastą czterdzieści pięć a dwudziestą piętnaście....................................... 62

VII. Środa, godzina dwudziesta trzydzieści - czwartek, godzina dziesiąta trzydzieści......................... 73

VIII. Czwartek, od szesnastej do dwudziestej drugiej..................................................................... 86

IX. Czwartek, od dwudziestej drugiej do północy........................................................................... 98

X. Piątek, dziewiąta rano - sobota, pierwsza w nocy.................................................................... 110

XI. Sobota, między pierwszą a drugą piętnaście w nocy.............................................................. 129

XII. Sobota, między szóstą a siódmą rano................................................................................... 140

I. Wtorek, od południa do siedemnastej

Zamiast koszuli miałem na sobie sflaczałą, lepiącą się szmatę przesiąkniętą potem.

Palący żar stalowych płyt pokładu przypiekał mi stopy. Koszmarny ucisk białej czapki z

daszkiem rozsadzał mi głowę, miałem wrażenie, że lada chwila stracę skalp. Ostry blask

promieni słonecznych, odbity od metalu, wody i bielonych wapnem budynków

portowych, raził mi oczy. A pragnienie przyprawiało mnie o ból gardła. Byłem

rozgoryczony jak wszyscy diabli.

Ja byłem rozgoryczony, załoga była rozgoryczona, pasażerowie byli rozgoryczeni.

Rozgoryczony był też kapitan Bullen, skutkiem czego ja sam byłem rozgoryczony

podwójnie, ponieważ gdy tylko sprawy kapitana Bullena przybierały zły obrót,

nieodmiennie odgrywał się na swoim pierwszym oficerze. Ja byłem jego pierwszym

oficerem.

Przechylony przez reling, nasłuchiwałem skrzypienia drewna i łańcuchów,

Spoglądając na rufę, gdzie nasz potężny dźwig z mozołem podnosił z nabrzeża

szczególnie wielką skrzynię. Oho, znowu kapitan Bullen, pomyślałem ponuro, gdy czyjaś

dłoń dotknęła mojego ramienia, lecz zaraz uświadomiłem sobie, że kapitan, mimo

rozlicznych ekstrawagancji, nie używa Chanel nr 5. Mogła to być tylko panna

Beresford.

I rzeczywiście. W charakterze dodatku do Chanel nosiła białą, jedwabną sukienkę,

a na twarzy miała kpiarski, z lekka rozbawiony uśmieszek, sprawiający, że większość

oficerów na statku wywijała w duchu koziołki, ale we mnie wzbudzający jedynie

irytację. Mam swoje słabostki, to fakt, ale trudno do nich zaliczyć wysokie, chłodne i

przemądrzałe kobiety o nieco uszczypliwym poczuciu humoru.

- Witam naszego pierwszego oficera - odezwała się słodko. Miała miękki, melodyjny

głos, z ledwie dostrzegalną nutą wyższości czy protekcjonalności, gdy zwracała się do

kogoś z niższych sfer, na przykład do mnie. - Zastanawialiśmy się, gdzie pan jest. Pana

rzadko brakuje na aperitifie.

- Wiem, panno Beresford, przykro mi. - To, co powiedziała, było szczerą prawdą;

nie wiedziała jednak, że na aperitif z pasażerami stawiam się niczym prowadzony na

ścięcie. Regulamin towarzystwa stwierdzał, że do obowiązków oficera należy w równym

stopniu zabawianie pasażerów, co kierowanie statkiem, a kapitan Bullen, który do

wszystkich pasażerów żywił zagorzałą, totalną odrazę, dopatrzył, by większa część tegoż

zabawiania spadła na mnie. Wskazałem wielką skrzynię, unoszącą się właśnie nad

lukiem piątej ładowni, a potem skrzynie zgromadzone na nabrzeżu. - Niestety, mam

robotę. Co najmniej na cztery, pięć godzin. Dziś nie mogę sobie pozwolić nawet na

obiad, a co dopiero na aperitif.

- Miał mi pan mówić Susan - powiedziała. Zabrzmiało to, jak gdyby usłyszała tylko

moje pierwsze słowa. - Długo jeszcze będę musiała pana o to prosić?

Aż do Nowego Jorku, powiedziałem sobie w duchu, a i wtedy nic z tego. Na głos zaś

odparłem ze śmiechem:

- Nie powinna mi pani utrudniać życia. Zgodnie z regulaminem mamy traktować

wszystkich gości z należnymi względami, kurtuazją i szacunkiem.

- Jest pan beznadziejny - skwitowała i uśmiechnęła się. Byłem zbyt małym

kamyczkiem, żeby spowodować choćby zmarszczkę na oceanie jej samozadowolenia. -

Nie dostanie pan obiadu, biedaczysko. Przechodząc tędy właśnie sobie myślałam, że

wygląda pan dosyć posępnie. - Zerknęła na operatora dźwigu i marynarzy,

przesuwających opuszczoną skrzynię po dnie ładowni. - Mam wrażenie, że pańscy ludzie

też nie są zachwyceni taką perspektywą. Tworzą raczej ponurą gromadkę.

Rzuciłem na nich okiem. Tworzyli ponurą gromadkę.

- Och, nie ma obawy, zrobią sobie przerwę na obiad. Mają po prostu własne,

prywatne zmartwienia. Na dole w ładowni jest ponad czterdzieści stopni, a niepisane

prawo mówi, że w tropiku biali marynarze nie powinni pracować po południu. W

dodatku wciąż jeszcze opłakują poniesione straty. Proszę nie zapominać, że nie minęły

nawet siedemdziesiąt dwie godziny od ich utarczki z celnikami na Jamajce.

„Utarczka”, jak mi się zdawało, była odpowiednim słowem - w trakcie czegoś, co

najwierniej można by określić jako dziką napaść, celnicy skonfiskowali czterdziestu

członkom naszej załogi nie mniej niż dwadzieścia pięć tysięcy papierosów i ponad

dwieście butelek trunków, które przed wpłynięciem na wody Jamajki powinny trafić do

okrętowego składu celnego. To, że trunki nie znalazły się w składzie, było najzupełniej

zrozumiałe, jako że załogę obwiązywał przede wszystkim bezwzględny zakaz posiadania

alkoholu w kajutach. A to, że nawet papierosów nie oddano do składu, było rezultatem

intencji załogi, by - zgodnie z normalną praktyką - przeszmuglować na brzeg i trunki, i

tytoń, po czym odstąpić je z przyzwoitym zyskiem tubylcom, nader skłonnym do

zapłacenia niebagatelnych sum za luksus popijania wolnej od cła whisky z Kentucky i

palenia amerykańskich papierosów. Tyle tylko, że nikt nie poinformował załogi, iż - po

raz pierwszy w ciągu pięciu lat służby na wodach Indii Zachodnich - ss. „Campari”

zostanie przeszukany od dziobu po rufę, z niezwykłą, wręcz bezlitosną skrupulatnością,

przypominającą gwałtowny, porywisty wicher, którego podmuch wymiótł statek do

czysta. Był to czarny dzień.

Podobnie jak dzisiejszy. W momencie, gdy panna Beresford klepała mnie

pocieszająco po ramieniu, szepcząc na odchodnym wyrazy współczucia, zdecydowanie

nie idące w parze z błyskiem w jej oczach, na szczycie trapu, prowadzącego na dół z

głównego pokładu, dostrzegłem kapitana Bullena. Zwrot „patrzenie wilkiem”

najtrafniej, jak sądzę, oddawałby wyraz jego twarzy. Widząc pannę Beresford, Bullen

zdobył się na heroiczny wysiłek i nadał swym rysom pozory uśmiechu. Wytrwał tak

przez całe dwie sekundy, potrzebne żeby ją minąć, i natychmiast znów zaczął patrzeć

wilkiem. Ludziom ubranym od stóp do głów w lśniącą biel rzadko kiedy udaje się

stworzyć wrażenie nadciągającej chmury gradowej, ale kapitanowi przyszło to bez

trudu. Bullen był potężnie zbudowany, miał prawie dwa metry wzrostu, spłowiałe brwi i

włosy, gładką czerwoną twarz, której żadne słońce nie było w stanie opalić i

jasnoniebieskie oczy, których zamglić nie mogła żadna ilość whisky. Z jednakową

dezaprobatą obrzucił wzrokiem nabrzeże, ładownię i mnie.

- Co słychać, poruczniku? - odezwał się ponuro. - Jak leci? Panna Beresford wam

pomaga, co? - Kiedy był w złym humorze, nieodmiennie zwracał się do mnie per

„poruczniku”. W nastroju neutralnym tytułował mnie „Pierwszy”, a w dobrym

humorze - czyli, szczerze mówiąc, prawie zawsze - mówił do mnie „Johnny, mój

chłopcze”. Dziś jednak usłyszałem „poruczniku”. Stanąłem więc na baczność i

zignorowałem ukryty w podtekście zarzut, że się obijam. Następnego dnia będzie mnie

burkliwie przepraszał. Jak zawsze.

- Nie najgorzej, kapitanie. Chociaż trochę się ślimaczą - odparłem i skinąłem głową

w kierunku dokerów, usiłujących założyć pętlę z łańcucha na skrzynię mierzącą co

najmniej sześć metrów na dwa. - Nie sądzę, żeby tragarze w Carracio byli

przyzwyczajeni do tak ciężkich ładunków.

Przyjrzał im się bacznie.

- Ci to by nie podnieśli nawet taczek! - warknął w końcu. - Uwiniecie się z tym do

szóstej? - Szósta oznaczała godzinę po maksymalnym przypływie i musieliśmy do tej

pory wyjść poza mieliznę przed portem albo czekać następne dziesięć godzin.

- Myślę, że tak, kapitanie.

Po chwili, aby oderwać jego myśli od kłopotów, a także przez ciekawość, zapytałem:

- A co jest w tych skrzyniach? Samochody?

- Samochody? Czyś pan na głowę upadł? - Jego zimne niebieskie oczy przesunęły się

na bieloną wapnem zabudowę miasteczka i ciemną zieleń wznoszących się z tyłu

stromych zalesionych gór. - Ta hołota nie zmajstrowałaby na eksport nawet klatki dla

królików, a co dopiero samochodu. Urządzenia mechaniczne, W każdym razie tak

podano w konosamencie. Prądnice, generatory, chłodziarki, aparaty klimatyzacyjne i

wyposażenie cukrowni. Do Nowego Jorku.

- Chce pan przez to powiedzieć, że generalissimus najpierw skonfiskował wszystkie

amerykańskie rafinerie cukru, a teraz je demontuje i odsprzedaje z powrotem

Amerykanom? - zapytałem ostrożnie. - Takie jawne złodziejstwo?

- Złodziejstwo to drobne kradzieże dokonywane przez poszczególnych ludzi -

oświadczył kapitan Bullen posępnie. Kiedy rządy zajmują się kradzieżami na wielką

skalę, to już ekonomika.

- Generalissimus i jego rząd gwałtownie potrzebują gotówki?

- A jak pan myśli? - warknął Bullen. - Nikt nie wie, ilu ludzi zginęło w stolicy i

dziesięciu innych miastach we wtorkowych rozruchach głodującej biedoty. Władze

Jamajki szacują ich liczbę na setki. Odkąd wywalili większość cudzoziemców i zamknęli

lub skonfiskowali niemal wszystkie obce przedsiębiorstwa, nie zarobili za granicą ani

grosza. Kufer rewolucji jest pusty jak bęben. Ten facet rozpaczliwie potrzebuje forsy.

Odwrócił się i wpatrzył w dal. Olbrzymie dłonie oparł na poręczy relingu i stał

sztywny, jakby kij połknął. Zrozumiałem ten znak - po trzech latach żeglowania z nim

nie można było nie zrozumieć. Było coś, czym chciał się podzielić, chciał wypuścić z

siebie parę, dla której nie było lepszego ujścia niż wypróbowany, zaufany wentyl -

pierwszy oficer Carter. Tyle tylko, że kiedy chciał się wyładować, duma nie pozwalała

mu na zagajenie tematu. Nietrudno było odgadnąć, co go kłopocze, toteż wyświadczyłem

mu tę przysługę.

-A co z tymi telegramami wysłanymi do Londynu, kapitanie? - spytałem od

niechcenia. - Przyszła już może odpowiedź?

- Właśnie dziesięć minut temu - warknął i odwrócił się obojętnie, jakby ta sprawa

już dawno wypadła mu z pamięci, jednakże zdradził go purpurowy odcień czerwonej

twarzy, a i jego głos był daleki od obojętności, kiedy mówił dalej: - Spoliczkowali mnie,

masz pan pojęcie! Spoliczkowali. Moje własne towarzystwo. I Ministerstwo Transportu.

Jedni i drudzy. Kazali mi o tym zapomnieć, stwierdzili, że protest był bezzasadny,

przestrzegli mnie na przyszłość przed konsekwencjami odmawiania współpracy z

odnośnymi władzami, bez względu na to, co to za władze! Moje własne towarzystwo! Od

trzydziestu pięciu lat pływam na liniach Blue Mail, a teraz... teraz... - zacisnął pięści,

zdławił głos i zapadła gniewna cisza.

- Ktoś tu chyba wywierał niezgorszy nacisk - mruknąłem.

- A żebyś pan wiedział. - Zimne, niebieskie oczy były faktycznie bardzo zimne, a

wielkie dłonie zaciskały się i otwierały, aż zbielały kostki. Bullen był więcej niż

kapitanem - był komandorem floty Blue Mail, a dookoła komandora floty nawet rada

nadzorcza chodzi na palcach, a w każdym razie nie traktuje go jak gońca. - Jeżeli

kiedykolwiek dostanę w łapy doktora Slingsby Caroline, to skręcę mu ten jego wredny

kark!

Kapitan Bullen marzył, żeby dostać w łapy noszącego dziwne nazwisko doktora

Slingsby Caroline. Dziesiątki tysięcy policjantów, agentów federalnych i żołnierzy

amerykańskich, biorących udział w obławie na doktora, także marzyły o dostaniu go w

łapy. Podobnie jak i miliony zwykłych obywateli, chociażby z tego powodu, że za

informację przyczyniającą się do ujęcia Caroline'a wyznaczono nagrodę w wysokości

Alistar MacLean - Zlote rendez-vous.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: