Kafka Franz - Proces.pdf - Inne - ryzyk-fizyk

Franz Kafka - Proces

Rozdział I - Aresztowanie - Rozmowa z panią Grubach - Potem

panna Bürstner

Rozdział II - Pierwsze przesłuchanie

Rozdział III - W pustej sali posiedzeń - Student - Kancelarie

Rozdział IV - Przyjaciółka panny Bürstner

Rozdział V - Siepacz

Rozdział VI - Wuj - Leni

Rozdział VII - Adwokat - Fabrykant - Malarz

Rozdział VIII - Kupiec Block - K. wypowiada adwokatowi

Rozdział IX - W katedrze

Rozdział X – Koniec

Rozdział pierwszy

Aresztowanie - Rozmowa z panią Grubach - Potem panna Bürstner

Ktoś musiał zrobić doniesienie na Józefa K., bo mimo że nic złego nie

popełnił, został pewnego ranka po prostu aresztowany. Kucharka pani

Grubach, jego gospodyni, przynosząca mu śniadanie codziennie około

ósmej godziny rano, tym razem nie przyszła. To się dotychczas nigdy nie

zdarzyło. K. czekał jeszcze chwilę, widział ze swego łóżka starą kobietę z

przeciwka, która obserwowała go z niezwykłą ciekawością, potem jednak

głodny i zdziwiony zadzwonił. Natychmiast ktoś zapukał i wszedł

mężczyzna, którego jeszcze nigdy w tym mieszkaniu nie widział. Był

wysmukły, a jednak silnie zbudowany, miał na sobie czarne, obcisłe

ubranie, podobne do stroju podróżnego, zaopatrzone w różne kieszenie,

fałdy, guziki i sprzączki oraz pasek, tak że wyglądało nadzwyczaj

praktycznie, mimo iż nie było jasne, do czego by mogło służyć.

- Kto pan jest? - zapytał K. i natychmiast podniósł się w łóżku.

Mężczyzna jednak zbył to milczeniem, jak gdyby i tak trzeba było pogodzić

się z jego obecnością, i spytał tylko:

- Pan dzwonił?

- Niech mi Anna przyniesie śniadanie - powiedział K. i starał się

tymczasem, milcząc i natężając uwagę dociec, kim właściwie jest ów

człowiek. Ale ten nie liczył się z jego ciekawością, lecz podszedł do drzwi,

które na pół uchylił, aby komuś, kto widocznie stał tuż za nimi, powiedzieć:

- On chce, by Anna przyniosła mu śniadanie.

W pokoju przyległym dał się słyszeć chichot, ale sądząc z głosu, trudno

było poznać, czy to śmiała się jedna osoba, czy więcej. Choć obcy człowiek

nie dowiedział się właściwie nic, czego by już przedtem nie wiedział,

zwrócił się do K. oznajmiając:

- To jest niemożliwe.

- O, to coś nowego - powiedział K., wyskoczył z łóżka i wdział szybko

spodnie. - Chcę jednak zobaczyć, kto tam jest w sąsiednim pokoju, a pani

Grubach odpowie mi za to zakłócenie spokoju! - Wprawdzie natychmiast

uczuł, że nie powinien był tego głośno mówić i że przez to uznaje do

pewnego stopnia prawo nieznajomego do nadzoru, jednak nie wydawało

mu się to teraz ważne. W każdym razie tak to widocznie nieznajomy

zrozumiał, gdyż powiedział:

- Nie zechciałby pan raczej tu zostać?

- Nie chcę ani tu zostać, ani z panem rozmawiać, dopóki pan mi się nie

przedstawi.

- Nie miałem nic złego na myśli - rzekł nieznajomy i otworzył teraz

dobrowolnie drzwi. Sąsiedni pokój, do którego K. Wszedł wolniej, niż chciał,

wyglądał na pierwszy rzut oka prawie tak samo jak poprzedniego wieczora.

Było to mieszkanie pani Grubach. Może w tym przeładowanym meblami,

makatami, porcelaną i fotografiami pokoju było dziś nieco więcej miejsca

niż zazwyczaj, ale nie można tego było zauważyć od razu, tym bardziej że

główna zmiana polegała na obecności jakiegoś mężczyzny, siedzącego

przy otwartym oknie z książką, znad której teraz podniósł głowę.

- Powinien pan był zostać w swoim pokoju! Czy Franciszek panu tego nie

powiedział?

- Ale czego pan chce ode mnie, u licha? - rzekł K. Wodząc oczami od

nowego nieznajomego do tego, którego nazwano Franciszkiem, a który

został w drzwiach. Przez otwarte okno znowu widać było w przeciwległej

kamienicy starą kobietę, która z prawdziwie starczą ciekawością podeszła

do okna, aby w dalszym ciągu wszystkiemu się przypatrywać.

- Ależ chcę widzieć panią Grubach - powiedział K., zrobił ruch, jakby się

wyrywał obu ludziom, którzy stali przecież daleko od niego, i chciał pójść

dalej.

- Nie - rzekł człowiek przy oknie, rzucił książkę na stolik i wstał. - Nie

wolno panu odejść,' pan jest przecież aresztowany.

- Tak to wygląda - rzekł K. - Ale za co? - spytał potem.

- Tego panu nie możemy powiedzieć. Proszę pójść do swego pokoju i

czekać. Wdrożono już dochodzenie i w swoim czasie dowie się pan o

wszystkim. Wychodzę Już poza instrukcje, rozmawiając z panem tak

uprzejmie. Ale spodziewam się, że tego nie słyszy nikt oprócz Franciszka, a

ten jest wbrew wszelkim przepisom aż nadto grzeczny wobec pana. Jeśli

pan dalej będzie miał tyle szczęścia, ile obecnie przy wyznaczaniu

strażników, to może pan być całkiem spokojny.

K. chciał usiąść, lecz zauważył, że w całym pokoju nie było miejsca do

siedzenia z wyjątkiem krzesła przy oknie.

- Pan się jeszcze sam przekona, jak dalece to wszystko jest prawdą -

powiedział Franciszek i zbliżył się do niego wraz z drugim mężczyzną.

Zwłaszcza ten ostatni przewyższał znacznie K. Wzrostem i klepał go raz po

raz po ramieniu. Obaj zbadali koszulę nocną K. i orzekli, że teraz będzie

musiał włożyć o wiele gorszą, ale że oni tę koszulę, jak i całą jego

pozostałą bieliznę, przechowają i zwrócą, jeśli jego sprawa wypadnie

pomyślnie.

- Lepiej będzie, jeśli pan odda te rzeczy nam aniżeli do magazynu -

powiedzieli - bo w magazynie zdarzają się często sprzeniewierzenia i

oprócz tego sprzedaje się tam po jakimś czasie wszystkie przedmioty, bez

względu na to, czy dochodzenie jest już ukończone, czy nie. A jak długo

trwają tego rodzaju procesy, zwłaszcza w ostatnich czasach! Dostałby pan

co prawda w końcu pewną sumę ze sprzedaży, ale suma ta jest po

pierwsze niewielka, bo przy wyprzedaży rozstrzyga nie tyle wysokość ceny

wywoławczej, ile wysokość łapówki, po drugie zaś kwota ta, jak

doświadczenie uczy, maleje dalej z roku na rok, przechodząc z ręki do ręki.

K. nie zwracał prawie uwagi na te rady; prawa dysponowania własnymi

rzeczami, prawa, które może jeszcze posiadał, nie cenił wysoko, o wiele

ważniejsze było, aby zdać sobie sprawę ze swego położenia. W obecności

jednak tych ludzi nie mógł się nawet zastanowić, potrącany co chwila

niemal po przyjacielsku brzuchem jednego ze strażników -mogli to być

chyba tylko strażnicy - ale gdy podnosił wzrok, widział zupełnie z tym

grubym ciałem nie harmonizującą suchą, kościstą twarz, z grubym, w bok

skrzywionym nosem, twarz, która ponad jego głową porozumiewała się

spojrzeniem z towarzyszem. Co to byli za ludzie? O czym mówili? Jakiej

władzy podlegali? K. żył przecież w państwie praworządnym, wszędzie

panował pokój, wszystkie prawa były przestrzegane, kto śmiał go we

własnym mieszkaniu napadać? Zawsze był skłonny wszystko lekko

traktować, wierzyć temu, co najgorsze, dopiero kiedy ono nań spadło, nie

zabezpieczać się na przyszłość, choćby zewsząd groziły niebezpieczeństwa

- w tym jednak wypadku nie wydawało mu się to właściwe. Można było

wprawdzie wziąć to wszystko za żart, gruby żart, który mu, z nie

wiadomych powodów, może z okazji jego dzisiejszej trzydziestej rocznicy

urodzin, splatali jego. koledzy z banku. To było naturalnie możliwe. I może

wystarczyło tylko roześmiać się strażnikom w twarz, aby i oni się

roześmiali, może to byli tylko posłańcy z rogu ulicy - w istocie byli trochę

do nich podobni - mimo to był od pierwszej chwili, niemal odkąd spostrzegł

strażnika Franciszka, zdecydowany nie wypuszczać z ręki żadnego swego

atutu. Z tego, że później powiedzą, iż nie rozumie się na żartach, niewiele

sobie robił. Co prawda, nie było w jego zwyczaju wyciągać nauk z

doświadczenia - dobrze sobie przypominał pewne same przez się nic nie

znaczące wypadki, w których, inaczej niż jego znajomi, świadomie i bez

najmniejszej troski o możliwe następstwa zachował się nieostrożnie i za to

w rezultacie został ukarany. To nie powinno się było powtórzyć,

przynajmniej tym razem. Jeśli to była komedia, był zdecydowany wziąć w

niej udział. Na razie był jeszcze wolny.

- Przepraszam - rzekł i szybko przeszedł pomiędzy strażnikami do swego

pokoju.

- Wygląda na rozsądnego - usłyszał za sobą uwagę strażników.

W swoim pokoju otworzył natychmiast gwałtownie szuflady biurka.

Wszystko leżało tam w największym porządku, ale właśnie legitymacyji,

których szukał, nie mógł w zdenerwowaniu znaleźć. W końcu znalazł swoją

kartę rowerową i chciał z nią pójść do strażników, lecz potem wydał mu się

ten papier zbyt błahy i po dalszych poszukiwaniach znalazł wreszcie swoją

metrykę. Gdy wrócił do sąsiedniego pokoju, otworzyły się właśnie drzwi

naprzeciwko, chciała nimi wejść pani Grubach. Widział ją tylko krótką

chwilę, bo zaledwie poznała K., zmieszała się widocznie, przeprosiła,

cofnęła się i nadzwyczaj ostrożnie zamknęła drzwi za sobą. K. zdołał

zaledwie jeszcze powiedzieć:

Kafka Franz - Proces.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: