INTERNATIONAL JOURNAL OF ART THERAPY: INSCAPE” RK 2008, vol. 13, nr 2, 46 s.
1. Sally Skaife Off-shore: A deconstruction of David Maclagan’s and David Mann’s ‘Inscape’ papers (Dekostrukcja tekstów Davida Maclagana i David Manna zawartych w Inscape) s. 44 - 52
Artykuł jest odpowiedzią na dwa teksty, które wcześniej ukazały się na łamach czasopisma i których autorzy obstają przy dwóch różnych stanowiskach na temat teorii arteterapii. David Maclagan (2005) wskazuje na ważną rolę wyobraźni (imagination), która jego zdaniem jest niedoceniana przez teorie psychoanalityczne. Z kolei David Mann (2006) odpowiada mu na to broniąc freudowskich podstaw arteterapii, które jego zdaniem są niesprawiedliwie atakowane przez Maclagana jako nieuwzględniające elementu wyobraźni.
Maclagan sądzi że wyobraźnia i fantazja zajmują kluczowe miejsce w arteterapii, co jednak nie ma odzwierciedlenia w literaturze. Uważa, że język psychoanalizy za bardzo ogranicza wyobraźnię terapeuty i potrzebny jest nam nowy język. Mann uważa natomiast, że arteterapia potrzebuje więcej teorii psychoanalitycznej, a nie mniej, ponieważ poznanie problemów pacjenta i pomoc mu wymagają komunikacji werbalnej. Zdaniem autorki, Maclagan wydaje się zaniedbywać ideę terapeutycznych celów arteterapii lub relacji terapeutycznej, natomiast Mann zaniedbuje specyfikę sztuki czy twórczości która jest innym sposobem komunikacji niż mowa.
Zdaniem Sally Skaife stanowiska obydwu autorów podtrzymują rozłam w arteterapii pomiędzy stanowiskami kładącymi nacisk na sztukę (twórczość) w arteterapii a podkreślającymi element psychoterapeutyczny w arteterapii. Ten rozłam jest analogiczny do rozdziału na ciało i umysł, który istnieje wmyśleniu zachodnim. Rezultatem tego rozłamu jest nie tylko ograniczone rozumienie prac pacjentów ale również tworzenie podziałów w praktyce arteterapeutycznej, A to w konsekwencji może poddawać w wątpliwość funkcjonowanie osobnej profesji jaką jest arteterapia.
W pierwszej części artykułu, autorka prezentuje kolejno treść artykułów Davida Maclagana i Davida Manna, a następnie posługując się metodą dekonstrukcji Jacquesa Derrida próbuje pokazać jak lekceważenie istotnych elementów prowadzi do zaniedbania kontekstu w obydwu perspektywach. Metoda dekonstrukcji opiera się na przekonaniu, że nasza potrzeba pewności powoduje, że tłumimy te elementy, które nie pasują do naszej koncepcji i preferujemy jedną strona zamiast innej. Autorka w dalszej części artykułu posłużyła się poglądami Luce Irigaray, by pokazać nowy sposób myślenia o dwóch składnikach: sztuce oraz rozmowie w arteterapii. W zakończeniu autorka podkreśla, że wczasach w których terapie werbalne należą do wiodących metod pomagania w zakresie zdrowia psychicznego, kluczowa jest wiedza i znajomość teorii, która wyjaśniałaby na czym polega arteterapia oraz w jaki sposób może ona pomóc osobom potrzebującym.
2. Dominik Havsteen-Franklin The Composite Image: An Exploration Of The Concept Of The ‘Embodied Image’ In Art Psychotherapy (Złożony obraz: badanie koncepcji “obrazu ucieleśnionego” w artepsychoterapii)
Artykuł poświęcony jest analizie koncepcji Joy Shaverien, która wyróżnia dwa typy obrazów: ucieleśniony (embodied) oraz schematyczny (diagrammatic). W pierwszej części tekstu przestawiona została definicja „ucieleśnionego obrazu, która mówi o tym, że forma ucieleśniona jest czymś więcej niż sumą jej części i staje się symbolem. Następnie opisana została druga idea Schaverien, idea obrazu schematycznego, ujęta jako rodzaj pewnej „mapy” wizualnej, która może być łatwo zastąpiona słowami. Autor artykułu przekonuje, iż pojęcia te są wartościowymi narzędziami pozwalającymi na zrozumienie aspektu estetycznego prac powstających w toku arteterapii. Sugeruje jednocześnie, że bez dodatkowych wymiarów i wyjaśnień koncepcja Schaverien może prowadzić do nadmiernego uproszczenia w odczytywaniu obrazów w kontekście arteterapii. Zdaniem autora pogląd Schaverien, iż obydwa typy obrazów mogą występować jednocześnie w tym samym obrazie, jest dowodem na brak skrystalizowana tych idei. Zauważa, że choć typ ucieleśniony ma charakter symbolizacji, to nie odnosi się do destrukcyjności, występującej w zaburzeniach psychotycznych, w których ucieleśnienie może nie mieć żadnej symbolicznej wartości. Istnieją zatem obrazy, które nie pasują do żadnego z dwóch typów. Te spostrzeżenia doprowadziły autora do rozwinięcia dwóch dodatkowych kategorii.
W artykule zostały przedstawione dwie dodatkowe idee: „nieustrukturyzowanego obrazu” lub „nieucieleśnionego obrazu”. Ich znaczenie zostało zilustrowane za pomocą studiów przypadku. Autor umieścił wszystkie cztery kategorie na diagramie kołowym, tak, aby nie musiały się one wykluczać i mogły funkcjonować jednocześnie. Ostatnia część artykułu jest analizą estetyki ucieleśnionego obrazu nawiązującą do stanowiska Langera na temat modernistycznego dążenia do uniwersalnej prawdy. Autor uważa, że idea ucieleśnionego obrazu nie jest przystosowana do współczesnych czasów postmodernizmu. Ostatnia część opiera się na porównaniu perspektywy modernistycznej i postmodernistycznej postrzegania obrazów.
2. Neil Springham Through the eyes of the law: What is it about art that can harm people?(Oczami prawa: co takiego jest w sztuce, co może zranić ludzi?) s. 65-73
Artykuł został poświęcony kwestii, która oznacza się niską świadomością w środowisku osób zainteresowanych arteterapią. Jego tematem jest problem ryzyka, jakie może nieść ze sobą twórczość artystyczna. Artykuł oparty jest na opisie prawdziwej historii, gdzie na drodze prawnych procedur ujawniono poważne zaniedbanie ze strony osoby nazywającej siebie arteterapeutą oraz instytucji, wobec klienta, który znacznie ucierpiał na zdrowiu w wyniku udziału w terapii. Autorem artykułu jest Neil Springham,doświadczony arteterapeuta, wykładowca w Goldsmith College i na Uniwersytecie Londyńskim oraz aktualny przewodniczy Brytyjskiego Stowarzyszenia Arteterapeutów (BAAT). Artykuł został napisany przy współpracy z pacjentem, który doznał krzywdy w wyniku procedur będących przedmiotem postępowania prawnego. Springham brał udział w omawianej sprawie w roli biegłego.
W artykule autor przedstawia argumentację prawną oraz ukazuje na bazie tego doświadczenia, że sztuka czy twórczość artystyczna może pomóc ale również zranić. Dotyczy to szczególnie zdolności sztuki do dostarczania doświadczeń, które mogą wydawać się bardzo realistyczne. Zwraca uwagę na konieczność posiadania przez praktyków umiejętności adekwatnej oceny psychologicznej wrażliwości na podleganie zjawisku zacierania rzeczywistości i fikcji w wyniku kontaktu ze obrazami u pacjenta oraz ryzyka wystąpienia takiego problemu w trakcie sesji.
Analizowany przypadek jest zdaniem autora kamieniem milowym we współczesnej debacie na temat związku sztuki ze zdrowiem i leczeniem, szczególnie w obszarze dotyczącym publicznej opieki zdrowotnej. W artykule omawiane są skutki zajścia z perspektywy wszystkich organizacji, które zamierzają oferować pomoc z zakresu arteterapii swoim pacjentom. Pośrednio zostało w nim podkreślone znaczenie posiadania kierunkowego wykształcenia, które jest warunkiem prowadzenia arteterapii w Wielkiej Brytanii, którego to wykształcenia omawiany „terapeuta” nie posiadał. Autor podkreśla, że głównym celem kształcenia, jest profesjonalna ochrona samego siebie, związana z minimalizowaniem ryzyka zaszkodzenia swoim pacjentom.
4. Stephanie Bull, Wrapping things up: Ending art therapy with two adults with learning disabilities (Opakowywanie przedmiotów: Zakończenie terapii z dwoma osobami dorosłymi przejawiającymi trudności w uczeniu się) s. 74-78
Artykuł poświęcony pracy arteterapeutycznej z osobami przejawiającymi trudności w uczeniu się. Dokładniej, poruszona została kwestia kończenia procesu terapii z tymi osobami. Rozważania oparte są na opisie dwóch studiów przypadku, zaczerpniętych z własnej praktyki terapeutycznej autorki. W pierwszej części artykułu przedstawiono ogólną charakterystykę pracy z osobami dorosłymi, które przejawiają trudności w uczeniu się. Następnie odwołując się kolejno do każdego z dwóch przypadków, skoncentrowano się na problemie napięcia które rozwija się w kontekście zakończenia terapii i konieczności pojawienia się „nowego początku”. Autorka na przykładach ukazuje, w jaki sposób ten rodzaj napięcia związanego ze zbliżającym się zakończeniem terapii może przejawiać się w pracach pacjentów. Odwołując się do teorii autorka przygląda się również wykorzystywaniu gotowych obiektów (przedmiotów) w terapii, które to są obdarzane przez pacjentów znaczeniem psychicznym oraz procedurze ich opakowywania, która wystąpiła w obydwu przypadkach. Autorka wskazuje na znaczenie psychologiczne obydwu zjawisk.
5. Shahla Nakhost Isfahani Art therapy with a young refugee woman - survivor of war (Arteterapia z młodą uchodźczynią- człowiek, który przeżył wojnę) s.79-87
Artykuł stanowi prezentację studium przypadku zaczerpniętego z własnej praktyki terapeutycznej autorki. Opis dotyczy procesu terapii mającej miejsce w dziennej placówce państwowej służby zdrowia. Pacjentką była 22-letnią uchodźczyni z Etiopii, która w momencie podjęcia terapii od 7 lat mieszkała samotnie w Wielkiej Brytanii.
We wprowadzeniu autorka przytacza doniesienia z literatury na temat trudnych doświadczeń uchodźców i na ich podstawie dokonuje charakterystyki funkcjonowania osób cierpiących na zespół stresu pourazowego PTSD, który często bywa diagnozowany u uchodźców w sytuacji konieczności mieszkania w obcym kraju. Centralna część artykułu rozpoczyna się opisem historii życia pacjentki, pełnego trudnych doświadczeń. Następnie znajduje się opis wspólnej pracy. Autorka ukazuje przebieg całego procesu terapeutycznego opierając się na analizie obrazów wykonanych przez pacjentkę w toku terapii. Relację na temat sposobu zachowania się pacjentki uzupełnia komentarzami wypływającymi z refleksji nad własnym doświadczeniem z roli terapeuty. Artykuł zakończony jest dyskusją i wnioskami na temat arteterapii prowadzonej z uchodźcami. Autorka wskazuje zjawisko powtarzania się w arteterapii elementów związanych ze specyfiką traumatycznych wydarzeń, których świadkami często są uchodźcy. Dokonuje analizy tego zjawiska z perspektywy różnych koncepcji teoretycznych takich jak koncepcja przywiązania. Przygląda się również symbolice obrazów swojej pacjentki oraz znaczeniu relacji terapeutycznej, dla postępów w procesie arteterapii.
rasti