Opoka w Kraju, nr 49 (70).pdf

ISSN 1

OPOKA

505-0890

W KRAJU 49(70)

Kórnik maj 2004

Wydawnictwo seryjne, ukazujące się w nieregularnych odstępach czasu

pod redakcją Macieja Giertycha

Adres: ul. Parkowa 19/8, 62-035 Kórnik.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Numer specjalny

Wybory do Parlamentu Europejskiego

Nie oddawać pola

Zacząć muszę od apelu, by w wyborach tych uczestniczyć. Należę do kręgu

krytyków Unii Europejskiej, do tych, którzy apelowali by w referendum odrzucić

pomysł wejścia Polski do tej organizacji, do tych, którzy są przekonani, że Polska na

członkostwie straci materialnie, ale przede wszystkim duchowo, do tych, którzy będą

pracować nad tym, by naszą obecność w tej organizacji jak najszybciej zakończyć. Nie

oznacza to jednak, że należy oddawać sprawy związane z naszą obecnością w Unii w

ręce jej entuzjastów.

W kręgach przeciwników Unii Europejskiej pojawił się pomysł bojkotu

wyborów do Parlamentu Europejskiego. Niechęć do tej organizacji nie dziwi. Ale

dziwi naiwność w przekonaniu, że bojkot ma jakąś wartość dla Polski. Przecież ktoś

będzie kandydować i ktoś będzie głosować. Żadna frekwencja nie jest wymagana.

Polski elektorat kogoś do Parlamentu Europejskiego wyśle i ci parlamentarzyści będą

tam reprezentować Polskę. Co to będzie za reprezentacja? Jakie oblicze będzie miała?

Jak będzie Polska wyglądała w oczach parlamentarzystów innych krajów, gdy w

naszej delegacji znajdą się tylko euroentuzjaści? W tej chwili delegacje prawie

wszystkich krajów członkowskich posiadają posłów krytycznych wobec Unii

Europejskiej. Czy w polskiej delegacji ma takowych zabraknąć? A ilu ich będzie,

jeżeli pomysł bojkotu wyborów upowszechni się wśród elektoratu przeciwnego

polskiemu uczestnictwu w Unii Europejskiej? Bojkot wyborów to oddawanie pola

naszym przeciwnikom.

Przy okazji drobna uwaga etyczna. Jakoś tak się składa, że proponujący bojkot

reprezentują ugrupowania, które nie mają żadnej szansy na wejście do Parlamentu

Europejskiego. Czyżby ten proponowany bojkot był tylko wyrazem ich frustracji?

Niech każdy zwolennik bojkotu sam w swoim sumieniu odpowie sobie na pytanie, czy

właśnie ta okoliczność nie leży u podstaw jego decyzji.

Należy więc nie tylko kandydować do Parlamentu Europejskiego i innych

struktur unijnych, ale i uczestniczyć w wyborach, aby trafili tam kandydaci jak

najlepsi.

W tej chwili Komisarzem z ramienia Polski jest Danuta Hübner, kandydatka

lewicy, najgorsza z możliwych, była członkini PZPR, odpowiedzialna za tak nieudolne

negocjacje Polski z Unią, bardziej troskliwa o interesy Unii niż Polski. Kto ją tam

wybrał? Ani Sejm ani Senat nie miały okazji nad jej kandydaturą głosować.

Głosowanie odbyło się tylko na posiedzeniu Komisji Europejskiej polskiego Sejmu.

Jej kandydatura przeszła niewielką liczbą głosów przy wstrzymaniu się Platformy

Obywatelskiej i kilku nieobecnych. Nieobecni nie mają racji.

Podobnie będzie z wyborami do Parlamentu Europejskiego. Jak tam trafią

przedstawiciele Polski, których będziemy się wstydzić, to będzie wina nie tylko tych.

którzy co źle głosowali, ale i tych co nie głosowali, a w szczególności tych, którzy

nawoływali do bojkotu tych wyborów.

Zaborców też nie chcieliśmy, ale ich parlamentów nie bojkotowaliśmy, wręcz

przeciwnie, wysyłaliśmy tam najwybitniejszych naszych polityków. W Dumie był

Dmowski, w Reichstagu Korfanty, w Parlamencie Austro-Węgierskim Witos.

Wspominam najbardziej znanych. Ci politycy, wraz z około setką innych, nie tylko

godnie walczyli o polskie sprawy na terenie tych parlamentów, ale jako członkowie

tajnej Ligi Narodowej mieli wspólnie uzgodniony program, program wszechpolski,

jednolity dla wszystkich trzech zaborów i dla wszystkich warstw społecznych,

program, który doprowadził do odbudowania państwa polskiego.

Tak rozumiem misję polskich posłów do Parlamentu Europejskiego. Dobrze by

było aby w interesie Polski parlament ten okazał się być terenem współpracy

wszystkich polskich posłów tam wysłanych. To zależy od tego, kogo tam wyślemy.

Co tam będziemy robić?

Jakie pole do działania w Parlamencie Europejskim będą mieli polscy posłowie,

przeciwnicy polskiej obecności w Unii? Nie będzie łatwo. Parlament ten ma dobrze

socjotechnicznie wypracowaną metodę wchłaniania nowych posłów w określony tryb

pracy mało wydajnej. Z jednej strony poseł dostaje ogromny prestiż i doskonałe

warunki do pracy w sensie organizacyjnym (biura, sprzęt, asystenci, tłumacze,

obsługa), a z drugiej przydział do jakiejś wąskiej dziedziny z ogromem spraw

szczegółowych. Zanim się zorientuje, jak działać by mieć wpływ na cokolwiek, staje

się małym kółkiem w wielkiej maszynie napędzanej ukrytym, ale bardzo

konsekwentnym programem z repertuaru poprawności politycznej, globalistycznej i

ideologicznej. Bardzo niewielu wie, że taki program istnieje i o co w nim tak

naprawdę chodzi. Trzeba będzie ogromnego hartu ducha i świadomości własnych

celów, by nie dać się zmanipulować. Poseł zajęty roztrząsaniem zasadności takiej czy

innej sprawy szczegółowej, na którą w jakiejś niewielkiej mierze ma wpływ, ma

równocześnie automatycznie przyjmować pewne zasady ogólne nie podlegające

dyskusji. Kwestionowanie tych zasad to będzie sprawa najtrudniejsza, ale i zarazem

najważniejsza. Mam nadzieję, że polscy posłowie potrafią dostrzec funkcjonowanie

tych obcych nam zasad i stawić im opór.

O jakie zasady tu chodzi? Oto kilka przykładów najbardziej widocznych. O

wszystkim decyduje wola większości, czyli nie ma czegoś takiego jak prawo

naturalne, nie mówiąc już o prawie Bożym. Celem jest zadowolenie człowieka, jego

szczęście i dobro doczesne. Jednak interes jednostki musi być podporządkowany

interesowi społeczeństwa jako całości. Interes narodów musi być podporządkowany

zbiorowemu interesowi społeczności międzynarodowej. Zasada pomocniczości

obowiązuje w relacjach między Unią a regionami, ale nie między Unią a państwami.

Wszelkie odniesienia wyznaniowe, czy do zbawienia duszy, są niedopuszczalne jako

wyraz braku tolerancji wobec inaczej myślących. Obowiązuje tolerancja wobec

wszelkich zachowań i poglądów z wyjątkiem krytycznych wobec tych zasad.

Funkcjonowanie tych i wielu innych zasad nie będzie naruszone głosowaniami nad

taką czy inną poprawką w dokumencie w danej chwili omawianym. Poseł ma się

oswoić, że takie zasady obowiązują i wybić sobie z głowy, że mógłby je zmienić.

Niestety, wielu ulega presji tej machiny i traci tożsamość, z którą przyszedł do

Parlamentu.

Mam nadzieję, że z Polakami tak łatwo im nie pójdzie. Nasza historia uzbroiła

nas do walki z narzucanymi nam racjami. Sądzę, że Unię czeka duża niespodzianka.

Jak się przekonają, że naszej krnąbrnej mentalności nie zmienią, to sami będą radzi, że

się z Unii wyniesiemy. Głęboko wierzę, że prędzej czy później to nastąpi. Jak będzie

wola narodu by się wycofać, jak władzę w Polsce przejmą siły pragnące suwerenności

narodu, to znajdzie się sposób by tego dokonać.

Konstytucja

Jednym z pierwszych tematów ważnych z jakim się zetkniemy to sprawa

unijnej konstytucji. My oczywiście jej nie chcemy, niezależnie o tego jakie będą w

niej zapisy. Sam pomysł unijnej konstytucji nam nie odpowiada. Nas obowiązuje

konstytucja naszego kraju, a nie wymyślona w instancjach międzynarodowych. To nie

Parlament Europejski decyduje o poszczególnych zapisach proponowanej konstytucji.

Nie tam odbywa się ich ustalanie, ale w Radzie Ministrów i Komisji Europejskiej. To

też jedna z tych zasad różniących obyczaje w krajach europejskich i w Unii. Z reguły

uprawnienia odbierane parlamentom krajowym nie trafiają do Parlamentu

Europejskiego, ale do Komisji Europejskiej. Ale Parlament będzie nad konstytucją

głosował. Po pierwsze może samo głosowanie opóźniać. Po drugie może domagać się

referendów w krajach członkowskich i uznać odrzucenie w choćby jednym kraju za

ostateczne odrzucenie konstytucji dla całej Unii, a więc nie godzić się na głosowanie

w Parlamencie nad dokumentem już odrzuconym.

Jak znam życie instytucji międzynarodowych, podejrzewam jednak, że gdy

konstytucję odrzuci jakiś mały kraj to się ją jednak przyjmie, a ten kraj będzie się

zmuszać by ponownie nad nią głosował, aż do skutku. Nie będzie to takie łatwe jeżeli

odrzuci ją duży kraj, np. Wielka Brytania, a nawet Polski nie będzie tak łatwo

zmuszać. W każdym razie będzie temat do dyskusji i na to będzie można mieć jakiś

wpływ, pod warunkiem, że będzie w Parlamencie wystarczająco duża grupa

przeciwników konstytucji. W tej chwili jest ich trochę mało, ale wybory z 13 czerwca

mogą tę sytuację zmienić.

Federalizm i regiony

Unia zmierza ku strukturze federalnej, takiej jak w RFN czy w Stanach

Zjednoczonych. Ma więc być rząd federalny (Komisja Europejska) i regiony

zajmujące się sprawami lokalnymi. Czyli rządy i parlamenty państw narodowych mają

stopniowo ulec marginalizacji. Planowany jest Prezydent Unii, jego minister spraw

zagranicznych, wojsko unijne, wspólna waluta, a ostatnio nawet przebąkuje się o

dodatkowych podatkach na wspólne potrzeby Unii.

W USA i RFN czynnikiem łączącym jest wspólny język, który każdy obywatel

musi znać, by móc funkcjonować. W Europie języków jest wiele i metoda tygla jest

nie do zastosowania. Już w tej chwili w Parlamencie Europejskim wszystko jest

tłumaczone na bieżąco na 20 języków, ale w praktyce funkcjonują dwa języki,

angielski i francuski, a i ten drugi ma trudności, by utrzymać swój równorzędny status.

Powoli zdominuje język angielski, a wszystkie pozostałe będą jedynie stanowiły

lokalny koloryt, jak dzisiaj walijski w Wielkiej Brytanii, kataloński w Hiszpanii czy

serbołużycki w Niemczech. Wątpię, by dumne narody Europy kiedykolwiek się na to

zgodziły, szczególnie Niemcy, którzy mają swoje plany.

W tej chwili jedna z grup politycznych w Parlamencie Europejskim łączy Partie

Zielonych i Związek Ludów Europy. Do tego Związku należą 23 „nacje” takie jak

Korsykanie, Bretończycy, Baskowie, Szkoci ... i Ślązacy. W czasie posiedzenia

Parlamentu Europejskiego w dniu 5 maja demonstracyjnie rozwinęli swoje sztandary.

Była też rozprowadzana mapa Europy z podziałem na te nacje. Na niej Śląsk to nie

tylko Górny i Dolny, ale i Częstochowskie, Ziemia Lubuska i Zaolzie. Są też

wyróżnione Fryzja, Alzacja i Lotaryngia. Pokrojone są wszystkie kraje z wyjątkiem

Niemiec, do których dołączono Austrię, większą część Szwajcarii, Luksemburg,

Lichtenstein i włoski Tyrol. Nie ulega wątpliwości, że za całym pomysłem stoją

Niemcy, ich pieniądze i ich racje polityczne. Z mapy tej widać, że największa jest

nacja niemiecka, ulokowana w samym środku zjednoczonej Europy, a wokół są małe

”narodki”.

Równocześnie krążyła broszurka Ruchu Autonomii Śląska Jerzego Gorzelika.

Jest tam nieco inna mapa, z tym samym ekstremalnie rozumianym Śląskiem, ale i z

wyróżnionym innym kolorem obszarem Pomorza Gdańskiego i Środkowego

oznaczonym jako ”Cashoubs” oraz wyróżnionym kolorem niemieckim okręgiem

Kalinigradzkim z podpisem ”Prussia”. Niemiecka inspiracja jest tu oczywista.

Jak wielokrotnie przypominałem, już w 1914 roku kanclerz Bethmann-Hollweg

planował zjednoczyć całą Europę pod panowaniem Niemiec, tak jak Bismarck

zjednoczył w 1871 Niemcy pod panowaniem Prus. Te plany nie uległy przedawnieniu.

W projekcje jest Republika Federalna Europy pod niemieckim zarządem. Trzeba te

sprawy stale przypominać Europejczykom, a o wiele chętniej tego słuchają niż

naszych ubolewań nad zbyt małymi dopłatami do rolnictwa czy nicejskim podziale

głosów. Myślę, że Polska, najbardziej wyczulona na aspiracje niemieckie, pierwsza

zauważy każdą dążność supremacyjną Niemiec i jej parlamentarzyści będą w tej

sprawie uświadamiać innych.

Partie ponad-narodowe, międzynarodówki

W Parlamencie Europejskim praca odbywa się za pośrednictwem grup

politycznych, czyli partii ponad-narodowych. Chodzi o oswajanie parlamentarzystów z

myśleniem partyjnym, w odróżnieniu od narodowego. To grupy polityczne mają

sekretariaty i aparat do przygotowywania zaleceń jak głosować, wyznaczają mówców

do różnych tematów, dysponują środkami na ekspertyzy itd. A tak się akurat składa, że

w grupach najsilniejszych, chadeckiej, socjalistycznej, jak i Zielonych dominującą rolę

odgrywają Niemcy. Od niedawna pojawił się pomysł finansowania z Unii

Europejskich partii ponad-narodowych, czyli międzynarodówek. Trzeba koniecznie

zwalczać tą tendencję i powrócić do myślenia kategoriami narodowymi. Nie tylko

trzeba będzie się regularnie konsultować w gronie narodowym (polscy posłowi

wszystkich opcji politycznych), ale i dążyć do oficjalnego ukształtowania się grup

narodowych jako oficjalnych organizacji wewnątrz parlamentarnych.

Ideologia

Sądzę, że najszybciej i najwyraźniej polska obecność w Parlamencie

Europejskim da się odczuć w tematach ideologicznych. Oczywiście walka o zapis o

korzeniach chrześcijańskich w planowanej konstytucji ma tylko charakter pozorny. Po

pierwsze w ogóle konstytucji europejskiej nie chcemy, pod drugie co najwyżej pojawi

się zapis w jednym szeregu z korzeniami judaistycznymi, islamskimi i laickimi, a po

trzecie, nie chodzi o zapis, ale o faktyczne funkcjonowanie etyki katolickiej w życiu

zbiorowym Europy. Tymczasem co chwila pojawiają się takie tematy jak aborcja,

eutanazja, ”małżeństwa” homoseksualne, badania nad komórkami macierzystymi

pochodzącymi z zabijanych ludzkich embrionów itd. Za każdym razem sprawy

oddawane są pod osąd większości (głosowania), i prawie zawsze obrońcy etyki

katolickiej przegrywają. Miejmy nadzieję, że to się zmieni - to zależy od tego kogo

wyślą do Parlamentu Europejskiego europejscy wyborcy, w tym Polacy. Zanim jednak

to się zmieni, Parlament Europejski usłyszy twardy głos polskich posłów, głos który

będzie słyszalny na całą Europę i to, mam nadzieję, będzie najbardziej wymierny

pożytek z polskiej obecności w tym parlamencie. Ojciec Święty Jan Paweł II

wielokrotnie wyrażał nadzieję, że Europa powróci do swoich chrześcijańskich korzeni

i liczy na Polskę, że w tym dziele odegra liczącą się rolę.

Od Piotra jak i od wszystkich Apostołów Chrystus żądał, aby byli jego

świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii i aż po krańce ziemi (Dz 1,8),

Czyż przeto nawiązując do tych Chrystusowych słów nie wolno nam wnosić zarazem,

że Polska stała się w naszych czasach ziemią szczególnie odpowiedzialnego

Świadectwa? Że właśnie stąd - z Warszawy, a także z Gniezna, z Jasnej Góry, z

Krakowa, z całego tego historycznego szlaku, który tyle razy nawiedzałem w swoim

życiu i który w tych dniach znowu będę miał szczęście nawiedzić, że właśnie stąd, ze

szczególną pokorą, ale i ze szczególnym przekonaniem trzeba głosić Chrystusa? Że

właśnie tu, na tej ziemi, na tym szlaku, trzeba stanąć, aby odczytać świadectwo Jego

Krzyża i Jego Zmartwychwstania? Ale, Umiłowani Rodacy, jeśli przyjąć to wszystko,

co w tej chwili ośmieliłem się wypowiedzieć - jakże ogromne z tego rodzą się zadania i

zobowiązania! Czy do nich naprawdę dorastamy? Jan Paweł II, Plac Zwycięstwa,

Warszawa, 2.VI.1979.

Pożytki

Skoro dotarłem już do potencjalnych pożytków z polskiej obecności w

Parlamencie Europejskim, to pozwolę sobie wymienić jeszcze kilka innych.

Niewątpliwie najważniejszym będzie obrona chrześcijańskiej tożsamości Europy, o

czym wyżej, ale to nie wszystko. Ta obrona będzie też obroną tożsamości Polski,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: