997_01-07.pdf

Sier˝ant Justyna Zawadka i m∏odszy aspirant Tomasz Twardo. Zgin´li na s∏u˝bie.

nr 1 (22), styczeƒ 2007 r.

cena 3 z∏ (w tym 7% VAT)

nr indeksu 321109

www.gazeta.policja.pl

POLICJA 997 styczeƒ 2007 r.

s. 4

s. 10

TYLKO S¸U˚BA

Âmierç w bagnie

Ostatni wyjazd – Anna Krawczyƒska

Dlaczego? – Irena Fedorowicz

Wszystkim Czytelnikom ˝yczymy,

by rok 2007

by∏ bardziej pomyÊlny ni˝ ten,

który zakoƒczy∏ si´ tak smutno.

Redakcja

Raport policyjnych psychologów

Wypaleni – Gra˝yna Bartuszek

s. 11

s. 24

Przes∏uchania metodà FBI

Klienci Policji – Gra˝yna Bartuszek

PRAWO

Broƒ w prywatnych r´kach

Czy Policja sprawdza, jak u˝ytkownicy przechowujà broƒ?

s. 22

s. 32

Po katastrofie w Halembie

Szok po szoku – Gra˝yna Bartuszek

s. 38

Komentarz do kodeksu karnego

Handel ludêmi – Janusz Bryk

s. 33

Podwy˝ka 2007

B´dzie na pewno – Pawe∏ Chojecki

s. 34

Przetarg na SIS

Do Schengen z konkursu

– Tadeusz Noszczyƒski

OD NAS

Z Kosowa dla Orkiestry

Polscy policjanci wystawili na licytacj´ dla WOÂP

symbol swojej misji

s. 26

s. 36

Kursy j´zykowe

Nieobce j´zyki obce

– Aleksandra Wicik

ÂWIAT

Misja w Kosowie

„Blade” – polski policjant z doborowej jednostki AT w si∏ach ONZ

opowiada o swojej s∏u˝bie.

Z pe∏niàcym s∏u˝b´ w Kosowie funkcjonariuszem CBÂ rozmawia

Pawe∏ Ostaszewski

s. 28

TYLKO ˚YCIE

Interwencja rzecznika praw obywatelskich

Aresztowany – El˝bieta Sitek

s. 30

s. 15

s. 17

POSZUKIWANI

Policja francuska

˚andarm i policjanci – Aleksandra Wicik

s. 44

PROWOKACJE

Jak szukano Krzysztofa Olewnika

Pi´ç lat niemocy organów Êcigania – Przemys∏aw Kacak

s. 18

POLICYJNY PITAWAL

˚o∏nierz zabi∏ policjanta

Strza∏y w urz´dzie – Jerzy Paciorkowski

s. 42

Nowe mundury

Niebieskiej rewolucji

ciàg dalszy

s. 46

SPORT

Kalendarz imprez sportowych dla policjantów w pierwszym

pó∏roczu 2007 r.

s. 16

s. 48

ROZRYWKA

Patrycja Szczepanowska – aktorka

Mój policyjny ˝yciorys – Monika Dàbrowska

zdj´cie na ok∏adce Pawe∏ Chojecki

CzeÊç Ich pami´ci!

„Wiem, ˝e s∏owa w obliczu tej tragedii

niewiele znaczà” – to zdanie genera∏

Marek Bieƒkowski wypowiada∏ w grud-

niu dwa razy. Nad grobem 28-letniej

sier˝ant Justyny Zawadki i na pogrzebie

m∏odszego aspiranta Tomasza Twardo,

który nie do˝y∏ 33. urodzin.

Oboje zgin´li na s∏u˝bie 2 grud-

nia 2006 roku.

9 grudnia w Garwolinie po˝egnano

Justyn´ Zawadk´. 12 grudnia na war-

szawskim Cmentarzu Bródnowskim

– Tomasza Twardo.

W obu konduktach sz∏y t∏umy. Zroz-

paczonym rodzinom towarzyszyli poli-

cjanci i oficjele. By∏ smutek, ∏zy i salwy

honorowe. „Âmierç jest zawsze okrut-

na. Zabiera spoÊród nas ludzi, których

cenimy i szanujemy, których kochamy

i potrzebujemy” – mówi∏ komendant

g∏ówny Policji.

Ludwik Dorn, minister spraw wew-

n´trznych i administracji, przeprosi∏

rodzin´ Justyny Zawadki za cierpie-

nia. Wobec bólu wdowy po Tomaszu

Twardo zabrak∏o mu s∏ów...

Garwolin, 9 grudnia

Warszawa, 12 grudnia

POLICJA 997 styczeƒ 2007 r.

Âmierç w bagnie T YLKO S¸U˚BA 5

Sobota, siódma rano: – Tomek nie wróci∏ ze s∏u˝by. By∏am w szoku.

Niedziela, po po∏udniu: – Bo˝e, dopomó˝. Nie pozwól, ˝eby Justynie sta∏a si´ krzywda.

Poniedzia∏ek: – Nie traçmy nadziei.

Wtorek, tu˝ po czternastej: koniec. NIE ZDARZY¸ SI¢ CUD.

teÊciowa i szwagier. W napi´ciu i pe∏nej gotowoÊci trzy-

majà ich nerwy. Tymi samymi emocjami, te˝ od trzech

dni, ˝yjà najbli˝si Justyny Zawadki. Nie Êpià, prawie nie jedzà, spraw-

dzajà, czy jest sygna∏ w s∏uchawce telefonu, czy komórka na pewno

na∏adowana. Czekajà, wierzà, p∏aczà. Nie mogà si´ poddaç.

Kasia nie zna Justyny. Tylko raz s∏ysza∏a jej g∏os, z oddali, gdy

przez telefon rozmawia∏a z m´˝em. Mi∏y g∏os. Pogodny. Tamtego

dnia jej mà˝, sier˝ant Tomasz Twardo i starsza posterunkowa Justy-

na Zawadka mieli s∏u˝b´. Chyba po raz pierwszy razem. Teraz by∏

drugi raz. Teraz, czyli w nocy z piàtku na sobot´, z pierwszego

na drugiego grudnia. Dla ich rodzin to by∏a ostatnia spokojnie prze-

spana noc.

kwentnie dà˝y∏a do celu. Kocha∏a mundur. W komisariacie kolejo-

wym by∏a od trzech miesi´cy.

Jedziesz, us∏ysza∏a. Szybko narzuci∏a p∏aszcz. Dyrektor z MSWiA

ju˝ czeka∏. Sier˝ant ubrany w cywilne ciuchy wskoczy∏ za kó∏ko.

Mam telefon? – sprawdzi∏ jeszcze przy pasku po prawej stronie.

Taki odruch. Tomek nie rozstawa∏ si´ z komórkà. Z bronià te˝, ale

do Siedlec jej nie wzià∏.

A Justyna odwrotnie. Broƒ zabra∏a ze sobà, a telefon komórkowy

zostawi∏a w szafce. W komisariacie zosta∏a te˝ radiostacja. Nie by∏a

potrzebna. Oko∏o drugiej wyruszyli spod Centralnego nieoznako-

wanym zielonym polonezem. Rz´chem. Tak mówi∏ o policyjnych

wozach Tomek. Bo rozklekotane, ledwo zipià i z oszcz´dnoÊci ca∏y

rok na ∏ysych, letnich oponach je˝d˝à.

PRZEKL¢TA WK¸ADKA

W Êrodku nocy w komisariacie kolejowym na warszawskim Dworcu

Centralnym rozdzwoni∏ si´ telefon. Sam szef, komendant Walde-

mar P∏oƒski. Trzeba by∏o odwieêç do domu, do Siedlec, Tomasza

Serafina, dyrektora Departamentu Bezpieczeƒstwa Publicznego

w MSWiA. P∏oƒski i Serafin sà kolegami. Zresztà dyrektora Serafi-

na zna wi´kszoÊç policjantów z komisariatu kolejowego. Zanim

zosta∏ oddelegowany do pracy w ministerstwie, pracowa∏ tam naj-

pierw jako zwyk∏y policjant, potem jako szef sekcji prewencji.

Teraz poprosi∏ o przys∏ug´. Zbyt d∏ugo zabawi∏ ze znajomymi

i przeoczy∏ pociàg do domu. Pomó˝my koledze, mia∏ powiedzieç

P∏oƒski, i kaza∏ oddaç do dyspozycji dyrektora radiowóz.

Tej nocy s∏u˝b´ na Centralnym pe∏ni∏o trzynaÊcie osób. Nie

ka˝dy móg∏ jechaç. Nie ka˝dy mia∏ uprawnienia. Tomek mia∏.

Tak zwanà wk∏adk´, czyli dokument zezwalajàcy na prowadzenie

samochodów s∏u˝bowych. Przekl´ta, mówi∏ nieraz do ˝ony, prze-

kl´ta ta wk∏adka. Pad∏o na niego. Dy˝urny zapyta∏ go, czy pojedzie?

Mia∏ odmówiç? On – ponad cztery lata w Policji, doÊwiadczony,

odpowiedzialny, lubi∏ prowadziç. Za kó∏kiem czu∏ si´ Êwietnie.

– Siedzia∏ pewnie w fotelu, r´ce opiera∏ lekko na kierownicy

i tylko pyk, pyk, paluszkami rusza∏ – opowiada Kasia.

Do Siedlec mia∏a z nim pojechaç Justyna. Radosna, dobra dziew-

czyna. I z charakterem. Upar∏a si´, ˝e b´dzie policjantkà i konse-

CZAS SI¢ ZATRZYMA¸

– JesteÊ chodzàcy czy je˝d˝àcy? – Kasia pami´ta, ˝e tego wieczoru

zada∏a Tomkowi przez telefon to pytanie, ale nie pami´ta, co

odpowiedzia∏. Wylecia∏o jej z g∏owy. Kompletna pustka. Nie

potrafi te˝ przypomnieç sobie, czy w piàtek wieczorem rozma-

wia∏a z m´˝em dwa czy trzy razy. Na pewno nic nie mówi∏ o wy-

jeêdzie do Siedlec. Widocznie wtedy jeszcze nie wiedzia∏, bo

przecie˝ mówi∏ jej o wszystkim. Zawsze. Byli jak papu˝ki

nieroz∏àczki. Rozmawiali ze sobà non stop, a ludzie si´ dziwili

i pukali w czo∏o.

– Bez przerwy, na okràg∏o ze sobà gadali. Co pi´ç minut pyta∏,

co s∏ychaç, jak niunia. Niunia, czyli ich trzyletnia córka Weronika

– mówi Piotr, brat Tomka.

– On je obydwie uwielbia∏. Âwiata poza nimi nie widzia∏ – doda-

je matka policjanta.

– Wcale si´ nie wstydzi∏ ze mnà czy z dzieckiem rozmawiaç. Nie

wstydzi∏ si´ przy kolegach powiedzieç, ˝e mnie kocha, ani mówiç

do Weroniki w jej dzieci´cym j´zyku. Koledzy us∏yszeli raz takie

a-gu-gu i nazwali go GuguÊ.

– A mog´ zadaç pani prywatne pytanie? – zagai∏ jà kiedyÊ jeden

z policjantów niedaleko Dworca Wschodniego. Zaczepi∏ jà, bo ∏ad-

na dziewczyna. Postraszy∏a, ˝e zadzwoni do m´˝a, Gugusia z Cen-

tralnego. – Ile wy p∏acicie za telefon? – zapyta∏.

Ostatni wyjazd

Od trzech dni Kasia Twardo prawie nie sypia. Podobnie jak jej

T YLKO S¸U˚BA Âmierç w bagnie

POLICJA 997 styczeƒ 2007 r.

Wybuchn´∏a Êmiechem. Mia∏a wykupione bezp∏atne po∏àczenia

z numerem m´˝a.

Feralnej nocy sz∏a spaç o 2.20 i te˝ chcia∏a zadzwoniç, ale si´

zawaha∏a.

– Pewnie jest zaj´ty, skoro si´ nie odzywa – pomyÊla∏a. – Za par´

godzin si´ zobaczymy.

Na Justyn´ w rodzinnej Woli R´bkowskiej te˝ czekali. Rodzice,

siostra, wujostwo. Poprzedniego dnia tato mia∏ urodziny. Justy-

na mówi∏a, ˝e przyjedzie w sobot´. Prosto po nocnej s∏u˝bie. Tym-

czasem o siódmej rano przestraszy∏ ich telefon.

– Czy Justyna jest w domu? – dzwoni∏ kolega z komisariatu kole-

jowego. Jak to? Przecie˝ ma s∏u˝b´. Czas si´ zatrzyma∏. W ciàgu

kilku godzin, które trwa∏y wiecznoÊç, nic si´ nie wyjaÊni∏o. Wr´cz

przeciwnie. Wersje zmienia∏y si´ jak w kalejdoskopie: ˝e Justyna po-

jecha∏a z konwojem, ˝e odwozi∏a aresztanta i wreszcie, ˝e wykonu-

je zadanie specjalne. ˚adna z nich nie dodawa∏a otuchy. Mama

Justyny coraz bardziej s∏ab∏a. Ojciec powtarza∏: bez paniki. Podob-

nie siostra. Ale wszyscy doskonale pami´tali ostatni sen Justyny.

– Âni∏ jej si´ Ojciec Âwi´ty, macha∏ do niej r´kà, ona by∏a taka

radosna – opowiada Ania, starsza siostra policjantki.

Jagodne, 5 grudnia 13.50

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: