Bramsch Joan - Ukoję cię pocałunkiem.pdf - Bramsh Joan - tusia2311

Joan Bramsch

UKOJĘ CIĘ

POCAŁUNKIEM

Rodzicom, dzięki którym rosłam w miłości i odwadze i

dzięki którym mogłam marzyć

Rozdział 1

Stał na brzegu jeziora, nieruchomy, zapatrzony. Prawą

rękę wetknął w kieszeń wytartych dżinsowych spodenek, lewą

ręką natomiast wolno przesunął swe lotnicze

przeciwsłoneczne okulary na czoło. Jego przystojną, o

regularnych rysach twarz rozjaśnił tajemniczy uśmiech.

Zmrużone do tej pory oczy barwy przydymionego bursztynu

rozwarły się szeroko, gdzieś w ich głębi zapaliły się wesołe,

żywe ogniki. To, na co patrzył, sprawiało mu wyraźną

przyjemność, miła była także świadomość tego, że może tak

stać i patrzeć.

Obiektem jego zafascynowania i kontemplacji był

mianowicie kształtny tyłeczek młodej kobiety, stojącej po

kolana w wodzie o kilka stóp od brzegu. Przygięta w pasie

pochylała się w przód, a kuse jej szorty, podciągnięte wysoko,

odkrywały daleko więcej niż same tylko smukłe uda. Młóciła

wodę wielką, groźnie wyglądającą maczetą, wycinając

rosnącą przy brzegu trzcinę. Jej kolana to uginały się, to

prostowały, poruszając się w kołyszącym rytmie pieśni Willie

Nelsona. Melodia o szczególnej, surowej prostocie, dobiegała

z maleńkiego czarnego radyjka, przypiętego z tyłu do paska

przy jej spodenkach. Ten ruch rozkołysany, miękki i miarowy,

budził w mężczyźnie nieposkromione, jednoznacznie

seksualne pragnienie. Kobieta od czasu do czasu, ruchem

płynnym i rytmicznym jak sama melodia, kładła naręcza

ściętej trzciny do kołyszącej się na falach obok niej

niewielkiej łódki. Mężczyzna aż mruknął. Jego nikły i

tajemniczy uśmieszek przeobraził się teraz w szeroki, nieco

łobuzerski i zaczepny uśmiech, a brwi podniosły się w

niemym podziwie.

Westchnął głośno i głęboko; poczuł, jak z piersi na całe

ciało rozlewa mu się gorąco. Jego wzrok przyciągnęła jej

ciasno zawiązana w talii koszula. A więc nie miała nic pod

spodem! A i spodenki z pewnością włożyła na nagie ciało,

dałby za to głowę. Zakręciło mu się w głowie i już mimo woli,

automatycznie niemal, począł snuć w myślach dorosłą wersję

szkolnego wypracowania na temat: „Jak spędziłem letnie

wakacje". Nie ruszył się jednak z miejsca ani na krok. Po

prostu stał - nieruchomy, oczarowany, zapatrzony.

Kobieta nuciła pod nosem refren, kołysząc w rytm pieśni

krągłym tyłeczkiem i miarowo machając maczetą. Ta uległa

miękkość jej ciała i ruchów pobudziły mężczyznę do

działania. Wyciągnął z kieszeni garść drobnych i, mierząc

starannie, rzucił wysokim łukiem w wodę. Spadły na kobietę

srebrnym, pluskającym deszczem. Natychmiast zamilkła.

Obejrzała się; pod wpływem nagłego skrętu ciała zakołysały

się pod koszulą wspaniałe, dojrzałe piersi, a zebrane do góry

złote włosy wysunęły się spod spinki i opadły na ramiona

bujną, jedwabistą falą. Piękne różane usta rozchyliły się w

zdumieniu; mężczyzna zadrżał na myśl o ich wilgotnej pełni.

Oczy rozwarły się szeroko, lecz bez śladu niepokoju czy

przestrachu. Sięgnęła do tyłu, by wyłączyć radio, a jej piersi

znów poruszyły się ciężko pod napiętym, cienkim materiałem

koszuli.

Mężczyzna nie poruszył się. Zastygł jak posąg i

uśmiechając się próbował wybadać grunt.

„O Boże! - gorączkowo przebiegło mu przez głowę -

błękitne, obramowane czarno oczy! Oczy koloru pościeli,

świeży błękit marzenia w łóżku i wilgotna biała koszula!"

Nie mógł się powstrzymać, by nie wodzić bezczelnie

rozpalonym wzrokiem po całym kształtnym ciele kobiety. I aż

coś w nim jęknęło, gdy spostrzegł, że żar tego jawnie

bezwstydnego spojrzenia obudził pod przejrzystą bielą koszuli

ciemnoróżowe brodawki jej piersi. Wiedział - a co

najważniejsze, wiedział, że i ona wie - że oto bez słów

powstała pomiędzy nimi jakaś szczególna, a silna więź. To

magia płci czyniła swoje cuda!

- Dałbym pani więcej, oddałbym pani wszystko, co mam

w tej chwili na koncie... ale jeśli czek się zamoczy, to nic nie

będzie wart - powiedział miękko. Na moment zawahał się,

lecz jego bursztynowe, wpatrzone w nią oczy mówiły to, o

czym milczały usta: że w jego przekonaniu była wprost

bezcenna.

- A w dodatku zostawiłem w biurze swój chemiczny

ołówek - dodał, wzruszając z rezygnacją ramionami. Nic na to

nie powiedziała, lecz wiedział, że przyjęła to wyjaśnienie.

Musiała odwrócić od niego oczy i pochylić głowę, by skryć

cisnący się na usta lekki uśmieszek zadowolenia. Niedbałym

ruchem sięgnęła do węzła koszuli i rozwiązała go, by wytrzeć

połą mokrą klingę maczety. Prostej tej czynności poświęciła

przesadnie wiele uwagi, nie zdając sobie sprawy, że każdy jej

ruch podsyca płonące w mężczyźnie pożądanie. Mokra

koszula to unosiła się, to oblepiała szczelnie jej strome, bujne

piersi.

Od kilku już miesięcy nie zastąpił jej drogi żaden

wyzywający śmiałek. A na pewno nie spotkała od tej pory

nikogo tak przystojnego i - trzeba przyznać - tak

pomysłowego w zaczepkach. Obsypał ją złotem czy rzucał

miedziaki - to mogło być obraźliwe, ale tylko wówczas, gdyby

nie pospieszył zaraz z wypowiedzianymi na głos wyrazami

uznania. Kiedy ich oczy spotkały się, znalazła w jego wzroku

coś szczególnego, jakąś siłę i żar - a takich spojrzeń nie

pamiętała od wielu już lat. To magia! Och, zbyt długo jest

sama - przestrzegła w duchu samą siebie.

Choć starała się patrzeć na klingę, przed oczami miała

jego obraz. Wysoki, szczupły i doskonale zbudowany, o

bujnych, starannie zaczesanych czarnych włosach, szerokiej

piersi i ujmującym uśmiechu. Ale największą jej uwagę

zwróciły bursztynowe oczy: miały w sobie i smutek, i ból, i

wesołą iskrę życia. Był stanowczo zbyt młody, by mieć takie

oczy. Zastanowiło ją, co też człowiekowi w tym wieku mogło

przynieść aż tyle bólu. Z pewnością nie miał więcej niż

dwadzieścia pięć, może dwadzieścia sześć lat.

W końcu spojrzała na niego. Jej głos zabrzmiał trochę

oschle:

- Wie pan, że znajduje się na terenie prywatnym?

Odwrócił wzrok i lekko obrócił się przez ramię, zerkając

na długi, stojący opodal samochód.' Czyżby się pomylił?

Może źle skręcił? O Boże, tylko nie to! To było

najwłaściwsze, najlepsze na świecie miejsce!

- A czyj to teren?

- Mój.

- To wszystko?

- To wszystko. Aż do linii kolejowej. Dalej rozciąga się

posiadłość Westonów - odparła. Drażniło ją, że pytał o

właściciela.

- No, chwała Bogu - odetchnął z ulgą i zaraz pospieszył z

wyjaśnieniem:

- Westonowie użyczyli mi swego domu na całe wakacje.

A już myślałem, że pomyliłem drogę. Twarz dziewczyny

rozjaśniła się nagle.

- A, w takim razie to pan jest doktor Jon McCallem!

Witamy w Minnesocie, doktorze! Pani Weston pisała mi, że

pan przyjedzie. Przykro mi, że nie będzie ich tu tego lata. A

jak tam pan Weston? Wydobrzał już po ostatnim ataku?

- O tak, niemal zupełnie. Paraliż ustąpił prawie

całkowicie. Pacjent co dzień ćwiczy teraz wymowę - odrzekł

natychmiast, zafascynowany promiennością jej uśmiechu. Nie,

nie był żadnym zawadiaką, jak pewnie sądziła, przyjechał tu

jako gość. Wyraz jej twarzy cudownie się przeobraził; to, co

teraz widział, było urocze. Ależ ta dziewczyna ma klasę! Była

Bramsch Joan - Ukoję cię pocałunkiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: