Strona główna > Zaburzenia rozwoju > Autyzm
W pracy z dziećmi z autyzmem wykorzystujemy dwa rodzaje warunkowań a mianowicie warunkowanie klasyczne i instrumentalne. W przypadku pierwszego narzędzia głównie wykorzystujemy jego odwrotność a mianowicie klasyczne wygaszanie (extinction). Stosowane jest ono do eliminowania niepożądanych reakcji emocjonalnych za pomocą systematycznej desensytyzacji oraz techniki zatapiania (flooding), (Grzesiuk L.,1998).
Drugim narzędziem wykorzystywanym w naszej pracy jest warunkowanie instrumentalne, zwane także sprawczym odkrytym i opisanym przez B.F. Skinnera pod nazwą paradygmatu warunkowania sprawczego (Hilgard E.R., Marquis D.G., 1963). Zakres tej pracy nie pozwala na szersze przyjrzenie się warunkowaniu klasycznemu i instrumentalnemu ale pragnę odesłać do literatury zamieszczonej w bibliografii opisującej te fakty. Szerzej przyjrzyjmy się rozkładom wzmocnień czyli częstotliwości ich dostarczania w warunkowaniu instrumentalnym.
Rozkładem wzmocnień nazywamy zasadę, która ustanawia prawdopodobieństwo, iż określone pojawianie się zachowania spowoduje jego wzmocnienie. (Cooper i inni, 1996) Inaczej mówiąc jest to wzmacnianie ściśle określonego sposobu pojawiania się reakcji.
Dwa rozkłady wzmocnień są punktami wyjściowymi dla wszystkich innych rodzajów.
Pierwszym z nich jest wzmacnianie ciągłe (continous reinforcement, CRF), gdzie osoba otrzymuje określone wzmocnienie za każdym razem, gdy pojawi się określona reakcja. Rozkład wzmacniania ciągłego ma zastosowanie głównie na początku uczenia się nowego zachowania oraz na wstępnym etapie zwiększania siły nowo powstającego zachowania.
Przykładem tego typu rozkładu jest wzmacnianie przez terapeutę każdej imitowanej poprawnie głoski podczas treningu imitacji mowy. Mówiąc inaczej podczas uczenia dziecka wymawiania pojedynczej głoski, dostarczamy wzmocnienie po każdym, poprawnym wypowiedzeniu głoski. W życiu codziennym możemy znaleźć wiele sytuacji wzmacnianych tym typem rozkładu np.: przewracanie kartek w książce (pojawianie się pożądanej treści), spożywanie posiłku (każdy kęs powoduje przyjemny smak w ustach).
Drugim rozkładem wzmocnień jest wygaszanie (extinction, EXT). W tym przypadku wzmacniane jest nie pojawianie się określonego zachowania. (Cooper i inni, 1996).
Granice rozkładów wzmocnień, przedstawione przez te dwa typy, wyznaczają olbrzymie pole trzeciego typu rozkładu będącego formą przejściową z jednej granicy do drugiej, którym jest nieregularny rozkład wzmocnień (intermittent schedule of reinforcement, INT).
Nieregularny rozkład wzmocnień stosowany jest do podtrzymywania już ukształtowanych zachowań, powodując zwiększanie ich intensywności i częstotliwości.
Przykładami tego rozkładu jest np.: hazard, sport, czy też wzmacnianie nieregularne reakcji werbalnych w treningu imitacji, gdy zachowanie imitowania głoski czy frazy zostało już ustanowione.
Przejście od wzmacniania ciągłego do nieregularnego musi zostać zaplanowane. Przyrost zachowania uzyskany dzięki wzmacnianiu ciągłemu może zostać utracony przy nieumiejętnym wprowadzaniu nieregularnego rozkładu, np.: jeżeli zachowanie zostało już ustanowione pod kontrolą CRF należy zmniejszać częstotliwość wzmacniania stopniowo. Przykładowo, kolejnym etapem po wzmacnianiu każdej pojawiającej się poprawnej reakcji może być nie wzmacnianie jednej lub dwóch reakcji w ciągu dziesięciu lub dwudziestu kolejnych powtórzeń.
Nieregularny rozkład wzmocnień powoduje, iż zachowanie, które znajduje się pod jego kontrolą, jeśli podlegnie w późniejszym czasie wygaszaniu to proces ten będzie przebiegać wolniej niż po wzmacnianiu rozkładem CRF. Spowolnienie procesu wygaszania spowodowane stosowaniem INT nazywamy oporem na wygaszanie (resistance to extinction). Poza tym rozkład ten jest bardziej ekonomiczny niż rozkład ciągły ze względu na mniejszą ilość dostarczanych nagród.
Przyjrzyjmy się teraz rozkładom wzmocnień, które zostały zbadane i opublikowane przez zespół Skinnera, a stanowią bardzo ważny element w teorii uczenia i terapii behawioralnej.
Rozkład o stałych odstępach czasu (fixed interval schedule), oznaczany w literaturze dla ułatwienia za pomocą skrótu FI.
Powyższy rozkład dostarcza wzmocnienie dla pierwszej pożądanej reakcji po upływie określonego stałego przedziału czasowego.
Dostarczanie wzmocnienia zawsze po pojawieniu się pierwszej poprawnej reakcji, natychmiast po zakończeniu stałego dwuminutowego przedziału czasowego, jest przykładem zastosowania FI. Rozkład ten oznaczamy wtedy jako FI 2. Do podania wzmocnienia nie wystarcza zakończenie przedziału czasowego, po zakończeniu interwału musi nastąpić jeszcze pożądana reakcja.
Bardzo istotne jest poprawne odliczanie interwałów czasowych. Pierwszy interwał kończy się np.: po trzech minutach od włączenia zegara, natomiast następne rozpoczyna się dopiero po dostarczeniu nagrody za pożądaną reakcję.
Doskonałym przykładem FI podanym przez Coopera (1996) z życia codziennego, jest dostarczanie pracownikowi pieniędzy przez pracodawcę np.; co tydzień. Osoba może sprawdzać wiele razy w ciągu tygodnia czy pieniądze są już na koncie, ale tylko pierwsze sprawdzenie po dostarczeniu pieniędzy będzie wzmocnione.
Poprzez zastosowanie FI uzyskujemy małą do średnich ilości reakcji. Poza tym, charakterystyczną cechą zachowań podlegających warunkowaniu przez FI, jest całkowite ich wygaśnięcie tuż po dostarczeniu nagrody, a następnie systematyczne wzrastanie wraz z upływającym czasem.
Źródło: Opracowanie własne, Rafał Rudzik, 2002
Rozkład o zmiennych odstępach czasu (variable interval schedule) oznaczany skrótem VI.
Dostarczanie wzmocnienia w rozkładzie VI odbywa się podobnie jak w FI z tym wyjątkiem, iż „interwały czasowe pomiędzy wzmocnieniami zmieniają się w przypadkowym lub prawie przypadkowym porządku” (Ferster, Skinner, 1957; s.326). Przed rozpoczęciem sytuacji wzmacniania planuje się średnią wartość interwału, a następnie ustala się wartości interwałów kolejno po sobie występujących. Jeżeli np.: ustanowimy wartość VI 4 to kolejne wartości mogą przedstawiać się następująco - 6,2,1,7,3,5. Jak widzimy, pomimo iż wartości interwałów są rozbieżne, ich średnia jest równa 4. Użycie tego typu rozkładu pozwala ustanowić ilość reakcji od niskich do średnich. Czy liczba reakcji jest niska, czy średnia, zależne jest od wielkości przedziału czasowego, a więc ilość reakcji jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości przedziału (im mniejszy jest przedział tym większa ilość reakcji).
Podczas użycia rozkładu VI reakcje mają charakter stałych, tzn. takich, że ich ilość i intensywność nie zmienia się w czasie jak dzieje się przy udziale FI.
Jak podają badacze Whaley i Malott (1971) stosowanie rozkładu VI w środowisku pracy, ustanawia „mocnych i konsekwentnych pracowników”. Jeżeli zauważyć można pauzę po wzmocnieniu, a dzieje się to niezmiernie rzadko, to jest ona bardzo znikoma.
Stosowanie VI w pracy klinicznej powoduje, iż osoby poddane terapii mają mniejszą skłonność do znajdowania się poza wyznaczonym zadaniem.
Rozkład o stałych proporcjach (fixed ratio schedule) oznaczany jako FR.
Rozkład o stałych proporcjach jest jednym z dwóch rozkładów, w których podanie wzmocnienia uzależnione jest od wyemitowania odpowiedniej (ustalonej wcześniej), stałej ilości reakcji. Codziennym przykładem jest praca na tzw. akord, gdzie pracownik jest opłacany za wykonanie określonej ilości zadań. (Cooper i inni, 1996)
Krzywa reakcji ustanawianych za pomocą FR charakteryzuje się występowaniem pauzy po wzmocnieniu. W przypadku tego rozkładu, długość pauzy zależna jest od ilości reakcji, po których następuje wzmocnienie i jej długość jest wprost proporcjonalna do ilości reakcji (im więcej reakcji w przedziale tym dłuższa pauza).
FR, odmiennie jak dwa powyższe rozkłady, produkuje dużą ilość reakcji. Ilość zachowań, które pragniemy uzyskać, jest wprost proporcjonalna do ilości reakcji wymaganych do otrzymania wzmocnienia (np.: im większy przedział reakcji wymaganych do otrzymania wzmocnienia, tym wyższa ilość reakcji).
Przykładem na zastosowanie FR w praktyce klinicznej może być wzmacnianie co trzeciej reakcji poprawnego imitowania głoski podczas treningu mowy (FR 3).
Rozkład o zmiennych proporcjach (variable ratio schedule), w literaturze oznaczany także jako VR.
VR jest rozkładem wzmocnień następujących po odpowiedniej ilości prawidłowych reakcji (ibidem). Wzmocnienia następują w przypadkowym, lub prawie przypadkowym porządku. Jeżeli ustalimy wymaganą ilość reakcji do otrzymania wzmocnienia jako 15 (VR 15), rozkład może kształtować się następująco: 5, 26, 15, 9, 19. Widzimy więc, iż rozbieżności pomiędzy poszczególnymi liczbami wymaganych reakcji są duże, lecz ich średnia wartość wynosi około 15 (14.8).
VR, jako jeden z podstawowych rozkładów, charakteryzuje się bardzo wysoką ilością reakcji, które produkuje. Ilość reakcji jest stała w czasie i nie posiada pauzy po wzmocnieniu.
Ze względu na cechy reakcji (duża ilość i stałość w czasie a także opór na wygaszanie) VR ma szerokie zastosowanie w ustanawianiu zachowań pożądanych, takich jak: umiejętności szkolne czy społeczne podczas pracy klinicznej.
Rafał Rudzik
Bibliografia:
1. Axelrod S., Apshe J. (1983) The Effects of Punishment on Human Behavior. Academic Press.
2. Azrin N.H., Besalel V.A. (2000) Jak stosować praktykę pozytywną, autokorekcję i hiperkorekcję. Gdańsk, SPOA
3. Cooper J.O., Heron T.E., Heward W.L. (1996). Applied Behavior Analysis. Ohio, USA, Pretince Hall
4. Deitz D.E., Reep A.C. (1983) Reducing behaviour through reinforcement. Experimental Education Quarterly, 3
5. Fernster C.B. Skinner B.F. (1957) Schedules of reinforcement. Englewood Cliffs, NJ, USA, Pretince Hall
6. Fernster C.B. (1961) Positive reinforcement and behavioral deficits in autistic children. Child development. Nr 32
7. Foxx R.M. (1982) Decreasing Behaviors of Persons With Severe Retardation and Autism. Champaign, Illinois, USA, Research Press.
8. Grzesiuk L.(red.) (1998) Psychoterapia, szkoły, zjawiska, techniki i specyficzne problemy. Warszawa, PWN
9. Hilgard E.R., Marquis D.G. (1963) Procesy warunkowania i uczenia się. Warszawa, PWN.
10. Reese E.P. (1966) The analysis of human operant behavior. Iowa, USA, WM. C. Bron Company Publishers
11. Rincover A. (1981) How to use sensory extinction. Austin, Texas, USA, Pro-Education.
12. Skinner B.F. (1981) Selection by consequences. Science, nr 213
13. Skinner B.F. (1953) Science and human behavior. New York, Macmillan
14. Whaley D.L., Malott R.W. (1971) Elementary principles of behavior. Englewood Cliffs, NJ, USA, Pretince Hall.
beatka143