Opowiesci Bozo Narodzeniowe.pdf

MAŁE ŚWIĘTE MIKOŁAJE

Nareszcie nadszedł grudzień. W tym roku wcześniej spadł śnieg, bo już po ―mikołajkach‖

można było zjeżdżać na sankach z górki. Gorzej było z łyżwami, ponieważ lodowisko

szkolne, na którym wylano wodę nie zamarzło. Dzieci jednak i tak były zachwycone, gdyż

śnieg świetnie się lepił i można było urządzać śnieżne bitwy. Nie jedno wracało do domu

całkiem mokre, ale kto by się przejmował takimi drobiazgami. W domu Małgosi, Ani i

małego Jasia w okresie przedświątecznym nie brakowało zajęć, nawet dla dzieci.

Dziewczynki sprzątały swój pokój, także z froterowaniem i pastowaniem podłogi (lakier w

latach sześćdziesiątych nie był w modzie). Musiały również zrobić porządek w pokoju Jasia,

co graniczyło niemal z cudem.

- Mamusiu, po co to sprzątanie u małego, skoro i tak za parę minut będzie jak przedtem.

- Zróbcie tylko podłogę i powycierajcie kurze. Zabawki niech ―książę‖ sam ustawia na

półkach.

- Ja nie umiem sprzątać! A od czego są dziewczyny - chłopiec próbował zrzucić całą pracę na

starsze siostry.

- Ty też musisz pomagać, a już na pewno pilnować swoich rzeczy, bo jeśli dziewczynki coś ci

schowają, to znowu będziesz wrzeszczał przez pół dnia - tłumaczyła mama.

Oprócz sprzątania, robienia zakupów, co w tamtych czasach nie należało do łatwych rzeczy -

dzieci, w każdą środę w adwencie szły na roraty. Tego właśnie dnia odprawiane były

specjalnie dla nich. Gromadnie maszerowały przez miasto z kolorowymi lampionami w

środku których paliła się świeczka. W kościele tylko przy ołtarzu zapalone były świece i

największa z nich, ubrana w białą kokardę - tak zwana ―roratka‖ - symbolizowała Najświętszą

Marię Pannę.

Było to naprawdę niezapomniane przeżycie. Zaraz po mszy św. dzieci wracały szybko do

domu na gorące kakao i chrupiący rogalik, który niania Bronia przygotowała specjalnie dla

nich. Jasio śpioch wielki, tylko jeden raz brał udział w roratowej wyprawie.

W kościele była także adwentowa drabinka, po której każdego dnia Dzieciątko schodziło o

jeden szczebel niżej, tak, aby w Noc Bożego Narodzenia znaleźć się w żłóbku, w którym

każde sianko oznaczało jeden dobry uczynek. Każde więc dziecko starało się być jak

najlepsze, aby Bożej Dziecinie było wygodnie i miękko.

Ania sprzątała gabinet stomatologiczny mamusi, a Małgosia codziennie pomagała

przychodzić z pracy kalekiemu tatusiowi, który miał problemy z poruszaniem się szczególnie

zimą, kiedy chodniki były śliskie. Dziewczynki czytały też bratu przed snem bajeczki.

Ale było coś jeszcze, co niezwykle zajmowało dzieci. To bożonarodzeniowe prezenty. Nie

tylko oczekiwano na podarunki, ale przygotowywano je. W rodzinie, w której przy

wigilijnym stole zasiadało aż czternaście osób, był taki zwyczaj, że obdarowywano się

wzajemnie.

W ubiegłym roku dziewczynki przygotowywały oddzielnie gwiazdkowe niespodzianki. Ania

poszła po najmniejszej linii oporu i za swoje kieszonkowe kupiła dwanaście malutkich

mydełek - po złotówce każde. Siostrze podarowała ołówek zakończony gumką, bratu

plastikowego żołnierzyka. Małgosia natomiast usiłowała haftować serwetki. Ukochanemu

tatusiowi zrobiła zakładkę do książki i kupiła przybornik do fajki. Ania dostała kredki, a Jaś

plastikowy samochodzik. Pieniądze odkładała przez kilka miesięcy, chociaż było jej

niezwykle trudno, bo bardzo lubiła słodycze. Co prawda tatuś dawał jej czasami coś ekstra i

jakąś resztę z zakupów.

W tym roku siostry doszły do wniosku, że muszą połączyć swe wysiłki we wspólnym

gwiazdkowym działaniu.

- Małgośka, już od kilku lat nie nadążamy z wymyślaniem prezentów. Wciąż musimy

pilnować, aby ciocia znów nie dostała takiej samej serwetki, a dziadek kolejnej zakładki do

książki. Jeśli się złożymy to kupimy coś lepszego rodzicom i całej ―reszcie‖ - zaproponowała

Ania.

- Podsuwałam ten pomysł już w tamtym roku, ale ty nie chciałaś. Ważniejszy był dla ciebie

piórnik z myszką Miki, który pochłonął dwumiesięczne kieszonkowe. Z mydełkami było

prościej i oszczędniej - powiedziała siostra.

- O tobie, to nie można powiedzieć, że jesteś oszczędna. Jak tylko masz pieniądze, to zaraz

kupujesz następnego misiaka czy laleczkę. A tata i tak ci daje więcej - rozżaliła się Anka.

- Również możesz pomagać tatusiowi, ułóż znaczki, pójdź po zakupy. Ale ty przecież wolisz

bawić się z Danką. Na prezenty oddaję całe oszczędności, z wyjątkiem na upominek dla

ciebie - stwierdziła siostra.

- Skończmy te kłótnie! Pomyślmy lepiej co kupić rodzicom.

- Słuchaj, mam wspaniały pomysł. Po zeszłorocznym rozbieraniu choinki zostało niewiele

bombek. Kupmy te po 30 zł. Są piękne. Wcześniej zawiesimy sznureczki, a przy wigilii

powiesimy je na choince - zaproponowała Małgosia.

- Świetnie! Dziadkowi kupimy popielniczkę, a cioci Niusi i Ewie po wazoniku. Widziałam

bardzo ładne po 3 złote w sklepie z gospodarstwem domowym. Dla babci przydałoby się etui

na okulary, jest całkiem niedrogie - wyliczała Ania.

- A stryjence szydełko, wujkowi dwie chustki do nosa - wpadła jej w słowo Małgosia.

- Słuchaj powinno jeszcze wystarczyć na traktorek dla Jasia. Przestanie wtedy wiercić dziurę

w brzuchu tatusiowi.

- A co ty byś chciała dostać ode mnie pod choinkę? - spytała Gosia.

- Niech to będzie niespodzianka. Tylko błagam - żadnej książki, bo i tak pod choineczką w

naszym pokoju je znajdziemy. Taki już u nas zwyczaj. A ty pewnie chcesz następną

maskotkę? - zażartowała Ania.

- Wszystko jedno, byle nam oszczędności wystarczyło.

Dzięki dyskretnej pomocy rodziców wystarczyło pieniędzy na prezenty dla wszystkich.

Wielka była radość po wigilijnej wieczerzy, kiedy po odśpiewaniu kolęd wszyscy zabrali się

za otwieranie prezentów, dziękując świętemu Mikołajowi, a raczej Mikołajom za

niespodzianki. Co prawda, dziewczynki już wcześniej dobrały się do szafy i wypatrzyły

wymarzone łyżwy figurówki. Trzeba było się upewnić, czy rodzice nie kupili bratu traktorka.

Tego roku pod ich choinką znalazł się dodatkowy prezent od tatusia - przepiękne pamiętniki.

Jeszcze wtedy nikt nie wiedział, że jest to ostatnia gwiazdka, którą tata spędza z rodziną. W

następnym roku, tuż przed dzieleniem się opłatkiem, odmówiono za jego duszę ―Wieczny

odpoczynek‖, mając nadzieję, że te święta Bożego Narodzenia ukochany ojciec spędza z

Dzieciątkiem Jezus w niebie.

BOŻONARODZENIOWY LAMPION

Bożonarodzeniowe procesje w San Jose, na południu Meksyku są

bardzo uroczyste. Ulicami miasta idzie rozśpiewany tłum z barwnymi lampionami. Procesja

ma przypominać poszukiwanie przez Maryję i Józefa betlejemskiej gospody. Na przedzie

idzie para wyobrażająca Świętą Dziewicę i Jej Oblubieńca. Wierni przechodzą przez dziewięć

dni od domu do domu i śpiewają radosne pieśni. Ostatniego dnia w jednym z domostw

otwierają się drzwi i gościnni gospodarze zapraszają strudzonych pielgrzymów do środka.

Nad drzwiami wiszą kolorowe lampiony, aby w Noc Bożego Narodzenia Dzieciątko

odwiedziło i pobłogosławiło tę rodzinę. W tym okresie odwiedza się też znajomych,

obdarowując ich prezentami.

Najwięcej radości mają wówczas dzieci, ponieważ specjalnie dla nich wiesza się przy suficie,

bądź ustawia przy łóżku kolorowe kubki - niektóre napełnione piaskiem, inne mąką. W

jednym znajduje się niespodzianka. Dzieci odgadują, który kubeczek zawiera gwiazdkowy

upominek, ciesząc się przy tym niezmiernie.

W domu pięcioletniego Marco w tym roku nie było radosnego, świątecznego nastroju.

Dziadek, jedyny opiekun dziecka zachorował i nie miał kto zająć się domem. Już od kilku dni

starszy człowiek nie podnosił się z łóżka. Gdyby nie pomoc sąsiadki, pani Juanity, matki

Martina, starszego kolegi chłopca, w domu zabrakłoby również jedzenia. Chłopiec opiekował

się dziadkiem jak tylko potrafił, chociaż nie zawsze mu to udawało się. Dzisiaj na przykład

porozlewał kawę, którą sam przygotowywał dla chorego. Poparzył przy tym ręce, całe

szczęście, że niegroźnie i wystarczyło obmyć je zimną wodą. Marco był dziś szczególnie

roztargniony. Miał bowiem dodatkowe zmartwienie. Przed jego domem nie wisiał

bożonarodzeniowy lampion, ponieważ sam nie potrafił go zrobić. Chodził smutny i

zamyślony.

- Co ci jest wnuczku, nie martw się, wyzdrowieję na pewno - pocieszał go dziadek.

- Martwię się, że nie mamy lampionu - odpowiedziało dziecko. - A przecież dzisiaj wigilia.

- Idź do Martina, on ci pomoże zrobić lampion - radził dziadek.

- A kto z tobą zostanie? - zapytał zatroskany chłopiec.

- Pośpię trochę w spokoju. Bądź spokojny o mnie. No, idź już.

Marko pobiegł do przyjaciela. Martin był tak zajęty przygotowywaniem kolorowych

lampionów, że nawet nie zauważył młodszego kolegi. Ten zaś zaciekawiony przyglądał się

jego pracy.

- Dlaczego robisz ich tak dużo - zapytał po chwili.

- Chcę dobrze oświetlić drogę do naszego domu, żeby Dzieciątko nie zabłądziło i

przypadkiem go nie ominęło. - odpowiedział Martin.

- A jeśli światła nie będzie to nie trafi? - dopytywał się Marco.

- Nie wiem. Ksiądz na religii mówił, że Dzieciątko odnajdzie, nawet bez światła tych, którzy

Go kochają. Lepiej mieć dla pewności te lampiony.

- Martin, ale ja nie mam żadnego, bo nie umiem go zrobić. Pomożesz mi? - poprosił chłopiec.

- No pewnie. A od czego ma się starszego kolegę? Siadaj i bierz się za robotę.

- Ale ja nie mam z czego zrobić.

- Zobacz ile tu papieru, kolorowych sznurków, kokardek i bibuły. Świeczka tez się znajdzie -

zachęcał kolega.

Praca tak pochłonęła chłopca, że zapomniał o całym świecie. Nie zauważył nawet zbliżającej

się pani Juanity.

- Chłopcy, chodźcie na obiad. Później Marco zaniesiesz jedzenie dziadkowi, a wieczorem

zapraszam was na wieczerzę wigilijną

Zaraz po obiedzie chłopiec pobiegł do domu. Zawiesił przy drzwiach aż dwa lampiony.

- Dziadziusiu, mamy lampiony. Teraz Dzieciątko na pewno nas odwiedzi i pobłogosławi

będziesz zdrowy - zawołał uszczęśliwiony.

Nie usłyszał jednak żadnej odpowiedzi. Próbował dobudzić opiekuna. Niestety bezskutecznie.

Przerażony wybiegł z domu szukając pomocy. Wpadł do kuchni pani Juanity.

- Proszę pani, nie mogę dziadka obudzić - zawołał przerażony.

- Uspokój się dziecko. Zaraz zadzwonię po pogotowie. Martin zajmij się kolegą - zwróciła się

do syna kobieta.

Wkrótce pogotowie zabrało chorego do szpitala. Na szczęście było to zapalenie płuc i pomoc

przyszła w porę. Marco smutny wrócił do domu. Nie cieszyły go nawet lampiony. Być może

nie zauważyłby kolorowych kubeczków, które ktoś ustawił przy jego łóżku, gdyby z jednego

pojemnika nie wydobywał się pisk. Zaciekawiony zajrzał do środka i zobaczył ślicznego,

rudego szczeniaka - bożonarodzeniowy prezent dla niego. Uszczęśliwiony zaczął karmić

pieska mlekiem.

Po pewnym czasie w drzwiach stanął Martin.

- Marco, zabieraj szczeniaka i chodź do nas. Mama powiedziała, że do powrotu dziadka ze

szpitala zamieszkasz u nas. Ubierz się porządnie, bo wieczorem idziemy na procesję i

pasterkę.

- Widzisz, Dzieciątko znalazło drogę do nas i pobłogosławiło - powiedział chłopiec i już

nieco weselszy udał się w stronę gościnnego domu pani Juanity.

autor nieznany

W LAPOŃSKIEJ WIOSCE

Dawno dawno temu w jednej z wiosek w mroźnej Laponii urodziła się dziewczynka o

imieniu… Martusia, gdy się rodziła, a była to noc Bożego Narodzenia jej mama siedziała w

chatce i bardzo cierpiała nigdzie nie było lekarza i bała się, że dzidziuś może się nie urodzić

zdrowy, w pewnej chwili przez okno na strychu do chatki tej pani wleciał mały aniołek

- dobry wieczór proszę pani - powiedział z uśmiechem na twarzy aniołek pani Iwona bardzo

się zdziwiła i zapytała aniołka

- co ty tutaj robisz?

- Jestem aniołkiem, przyleciałem z nieba miałem zanieść Mikołajowi nową parę świątecznych

skarpetek - by nie było mu zimno, ale zgubiłem drogę i przyleciałem zapytać czy nie wie pani

gdzie on mieszka?

Pani Iwona dziwnie się poczuła…

- Nie wiem aniołku… nie wiem gdzie mieszka Mikołaj ale mogę pomóc ci szukać - tylko

proszę - pomóż mi…Zaraz będę rodzić - a nigdzie nie ma lekarza mógłbyś sprawić by

dzidziuś urodził się cały i zdrowy?

Aniołek uśmiechnął się lekko i spojrzał na kobietę

- oczywiście proszę pani

aniołek klasnął w swoje malutkie rączki i pani Iwona poczuła się lepiej

- to będzie dziewczynka - powiedział aniołek. Urodzi się dziś, w wigilię dokładnie o północy

lekarz nie będzie potrzebny - powiedział aniołek , pani bardzo się uradowała

-dziękuje ci aniołku naprawdę dziękuje teraz powiedz - jak ja mogę pomóc tobie? Będziemy

razem szukać – dopowiedziała

- nie - odpowiedział aniołek, wyjął zza swej anielskiej koszulki parę skarpetek dla Mikołaja

oto skarpetki, o których mówiłem, dziś wigilia, więc chyba już nie znajdę Mikołaja w tą

wigilie, przeżyje jakoś jeszcze w starej parze, za to daje je teraz pani, za 14 lat, gdy dzidziuś

będzie już duży da je pani swojej córce a ona dowie się, co to są prawdziwe święta położył

skarpetki na stoliku uśmiechnął się i zniknął.

Pani Iwona ze zdziwieniem popatrzała na stolik i szepnęła

- jeszcze raz dziękuje aniołku….

O północy na świat przyszła śliczna, zdrowa dziewczynka nadano jej imię Martusia, lata

mijały…. Dziewczynka rosła pomagała mamie a że była jedyną córeczką miała pełno

obowiązków. Niestety Martusia nie była jednak chętna do pracy, jak inne dziewczynki wolała

biegać, bawić się i zjeżdżać na sankach… Mijały święta za świętami. Co roku wigilia była

taka sama. Ojciec Martusi umarł jeszcze przed jej narodzeniem. I ona wraz ze swoją matką

we wsi liczącej kilka chatek każdą wigilie spędzała samotnie. Mimo że jej mama była bardzo

biedna zawsze jednak za ostatnie grosze kupowała coś Martusi nie były to wielkie rzeczy -

kilka jabłek, lub orzechów, ale dziewczynka cieszyła się i z tego. Jednak nigdy nie lubiła się

tym dzielić, była biedna i uważała ze skoro ona nie ma to inni też nie powinni mieć, ale w

głębi serduszka była dobrą dziewczynką. Lata mijały…

Martusia była coraz starsza… Wreszcie nastał czas… 14 Wigilia od narodzenia

dziewczynki… Pani Iwona wiedziała i pamiętała o przysiędze, jaką złożyła aniołkowi…

Trzymała skarpetki w szafie, głęboko - tak by nikt ich nie znalazł. Wieczorem, tak jak zawsze

Martusia i jej mama zasiadły do wigilijnego stołu, w chatce nie było oświetlenia - świeciła się

tylko jedna świeczka.. Nie było choinki, ozdób. Na stole leżał tylko kawałek karpia, który

otrzymali od sąsiada. Martusia zmówiła modlitwę i zaczęła jeść. Po kolacji wraz ze swoją

mamą usiadły na ławeczce na strychu. Posłuchaj Martusiu - rzekła mama mam dla ciebie w

tym roku prezent… Inny niż zawsze… Jest to prezent wyjątkowy - jedyny w swoim

rodzaju… W tej chwili wyjęła skarpetki Mikołaja

- Proszę moja córeczko, to dla ciebie - Martusia podeszła i wzięła je do ręki zdziwiona

- Dziękuje - odpowiedziała…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: