Żyrafy- Elizabeth Hawksley.pdf

Żyrafy

Hawksley Elizabeth

Panna Decima Wells, której dwunaste urodziny wypadały

pod koniec lipca 1828 roku, gniewnie spojrzała na swój talerz

ze śniadaniem - a potrafiła pokazywać gniew - i z całej siły

kopnęła w kostkę swojego brata, Timothy'ego. Ten wrzasnął

z bólu. I dobrze mu tak, niech nie skarży, pomyślała.

Scena ta miała miejsce w jadalni przy Bloomsbury Sąuare,

gdzie oprócz Decimy i Timothy'ego stali też dwaj lokaje,

wymieniający się kpiącymi uśmieszkami. Nie lubili panicza

Timothy'ego, bo donosił na nich, gdy któryś wymknął się na

randkę ze służącą lub na jednego do pobliskiej tawerny. Panna

Decima, najmłodsza z dziesięciorga dzieci pana Wellsa i jego

jedyna córka, była w porządku.

- No i co, panienko? - zaczął ostrym tonem ojciec. - Czy

tamy książkę w kościele? Mogłem się domyślić. Masz coś na

swoje usprawiedliwienie?

- Nie, papo. - Decima potrząsnęła głowąi spojrzała na ojca

tak bezczelnie, jak tylko śmiała.

Ojciec przez chwilę przyglądał się jej gniewnie, ale ona

tylko bardziej wysunęła brodę. Pan Wells odwrócił się do

siostry, wyblakłej, dobiegającej pięćdziesiątki damy, która

przed kilku laty, po śmierci matki Decimy, poświęciła się

wychowaniu dziewczynki. Kobieta zajmowała w rodzinie dość

nieszczęśliwą pozycję; coś pomiędzy wiecznym gościem a ubo

gą krewną.

- Ellen, do ciebie należy dopilnowanie, aby Decima za

chowywała się, jak przystało na damę. Dobrze wiesz, że te

stare zwyczaje z Yorkshire już jej nie przystoją. Moja życiowa

pozycja uległa zmianie - i to znacznej. Nowy status rodziny

wymaga odpowiednich manier. Nie mogę godzić się na to, by

moja córka zachowywała się jak łobuzica.

Zaczerwieniona Ellen pocierała niepewnie dłonie.

- To nie jest wina cioci Ellen - zaprotestowała Decima. -

Więc niech papa na nią nie krzyczy. Poza tym to nie była

żadna książka, tylko „Political Register".

Decima wiedziała, że ojciec się wścieknie, słysząc, iż córka

czyta gazetę, i to radykałów. Twarz pana Wellsa przybrała

szkarłatny kolor. Uniósł dłoń zwiniętą w pięść, po czym opuścił

ją z hukiem na stół, aż zadźwięczała stojąca na nim porcelana.

Brak manier i nieposłuszeństwo córki doprowadzały go do furii.

- Przynajmniej Timothy zachowuje się jak syn dżentelmena!

Dwaj lokaje ponownie wymienili sceptyczne spojrzenia:

ależ ważniak z tego pana Wellsa! Zrobił majątek na bawełnie

i wszystko w pokoju, od nowiutkiego mahoniowego stołu do

przesadnie rzeźbionych oparć krzeseł, aż krzyczało o zamoż

ności ich właściciela.

Pan Wells odprawił siostrę i córkę z jadalni. Decima złożyła

mu przesadny ukłon, balansując między bezczelnością i grzecz

nością, pokazała język bratu i wyszła.

Pokonując dwa stopnie naraz, podążyła za ciotką na górę

do salonu, gdzie panna Wells opadła na krzesło i zaczęła się

wachlować.

- Decimo, jak możesz być taka złośliwa? Wiesz przecież,

ile wagi twój ojciec przykłada do dobrego zachowania w koś

ciele.

- On się przejmuje tylko tym, co sobie o nim pomyślą

ludzie - odparowała dziewczynka. Ale widząc, że ciotka jest

bardzo zmartwiona, ustąpiła. - Przykro mi, ciociu Ellen. Po

prostu nie znoszę, kiedy Timothy mnie szpieguje i potem na

mnie skarży. - Poklepała i pogłaskała plecy ciotki, która

wkrótce znowu stała się jak zawsze łagodna i spokojna. Decima

poszła do swojego pokoju. Zamknęła za sobą drzwi na klucz,

usiadła na łóżku i bezradnie wlepiła wzrok w dywan.

To wszystko jest takie niesprawiedliwe i nic się nie zmienia

na lepsze, mimo że przybywa jej lat. Jest jedyną córką, a ojciec

już zabrał się do szukania jej męża - oczywiście, jeśli nie

arystokraty, to co najmniej kogoś ze szlachty. Powinna być

posłuszna, nigdy nie wyrażać swoich opinii i zręcznie chwalić

się nowym majątkiem rodziny. Nienawidziła nowych sukien,

które kazano jej nosić, a których gorsety wpijały jej się w plecy

i boki. A na dodatek ojciec kazał jej godzinę dziennie leżeć

na twardej desce, by poprawiła się jej sylwetka.

Jedynym sposobem, za pomocą którego mogła wyrazić swój

sprzeciw, było buntowanie się, gdy tylko starczało jej śmiałości.

Tym razem jednak za daleko się posunęła. Po tygodniu

spożywania posiłków w starym pokoju dziecinnym - „skoro

zachowujesz się jak dziecko, będziesz traktowana jak dziecko" -

została wezwana na dół do gabinetu ojca.

- Pojedziesz do swojego brata Edmunda - poinformował ją

ozięble. - Jeśli twoja ciotka Ellen nie potrafi zrobić z ciebie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: