Wiek XIX.pdf

Abraham Lincoln

Abraham Lincoln , zanim został prezydentem, zarabiał adwokaturą. Pewnego razu, mając diablo słabą

sprawę dojrzał, iż adwokat strony przeciwnej nałożył, wchodzącą wówczas w modę, koszulę zapinaną

od tyłu. Ta nowinka irytowała konserwatywnych farmerów, z których składała się ława przysięgłych.

- Jakże może mieć rację w swoich wywodach człowiek - wykrzyknął Lincoln - który nawet guzików nie

umie uszeregować po właściwej stronie?

Pewnego dnia nauczyciel szkoły, do której uczęszczał przyszły prezydent USA, Abraham Lincoln ,

postanowił przekonać się czy uczniowie przestrzegają czystości. W tym celu kazał wszystkim w klasie

pokazać ręce. Mały Lincoln nie odznaczał się zamiłowaniem do higieny, toteż zdążył tylko otrzeć nieco

prawą dłoń o spodnie i tę rękę wyciągnął. Mimo to nauczyciel zawołał oburzony:

- Ty niechluju, zasłużyłeś na 10 trzcin w tę brudną łapę, ale daruję ci karę, gdy znajdziesz rękę jeszcze

brudniejszą!

Na to chłopiec z triumfalną miną wyciągnął... lewą dłoń. Nauczyciel nie mógł powstrzymać się od

śmiechu i darował mu karę...

Pewien angielski dyplomata idąc do Białego domu, by złożyć wizytę prezydentowi, zastał Lincolna

akurat przy czyszczeniu butów.

- Jak to, panie prezydencie - zdziwił się dyplomata -to pan sam czyści swoje buty?

Oczywiście - odparł spokojnie Lincoln - A czyje buty miałbym czyścić?

W czasie konfliktu między Północą a Południem generał Mc Klenan był zagorzałym zwolennikiem

"taktyki wyczekiwania", dlatego też nie kwapił się do zbrojnego wystąpienia przeciwko Południu. Wtedy

to otrzymał od prezydenta Lincolna list takiej treści:

"Drogi Panie, jeżeli dotychczas nie potrzebuje Pan swej armii, chciałbym ją od Pana na pewien czas

wypożyczyć. Przesyłam pozdrowienia.

Lincoln "

Słowa Lincolna zdenerwowały Mc Klenana, odpisał więc:

"Czy Pan. Panie Prezydencie, ma mnie naprawdę za durnia?"

Wkrótce generał otrzymał drugi list od Lincolna :

"Nie, nie mam, ale możliwe, że się mylę."

Młody hrabia niemiecki chciał wstąpić do armii amerykańskiej. Polecony przez pruskie poselstwo,

zwrócił się do prezydenta Lincolna . Podczas audiencji zaczął przechwalać się, ile wieków liczy jego

ród.

- Niech pan - przerwał mu Lincoln - nie bierze sobie tego zanadto do serca. Jeśli okażesz się, panie

hrabio, dobrym żołnierzem, u nas pochodzenie zupełnie panu nie zaszkodzi.

Adolf Thiers

Republika Francuska pod koniec XIX wieku przeżywała bardzo ciężkie chwile, wstrząsana różnego

rodzaju aferami, które luminarzom polityki, w tym i prezydentowi, bynajmniej nie przynosiły chwały.

Część społeczeństwa marzyła o wznowieniu monarchii. Bonapartyści skupili swoje nadzieje w osobie

Wiktora Napoleona, wnuka Hieronima Bonapartego, podczas gdy legitymiści uważali się za poddanych

wnuka Ludwika- Filipa, hrabiego Paryża. O hrabim Paryża tak wyrazili się Adolf Thiers , najsłynniejszy

wówczas francuski historyk i niegdyś premier Francji:

-Wygląda z daleka jak Prusak, z bliska jak idiota.

Było to podczas kryzysu ministerialnego we Francji za Ludwika Filipa (1830-1848). W organie

rządowym "Constitutionnel" można było pewnego dnia przeczytać, co następuje:

"Jego Królewska Mość Ludwik Filip wezwał wczoraj posła Thiersa i polecił mu utworzenie nowego

gabinetu, ten odparł:

- Żałuje tylko jednego, a mianowicie - że nic mogę panu skręcić łba jak indykowi !"

O kilka wierszy niżej zdumieni czytelnicy mogli zauważyć taka wzmianki;:

"Dochodzenie organów sprawiedliwość; zostało szybko uwieńczone powodzeniem. Morderca z ulicy du-

Pot-de-Fer został aresztowany. Sprowadzony do sędziego śledczego nędzników miał czelność posunąć

się do skandalicznych obelg wobec urzędnika sprawiedliwości i między innymi zawołał:

-Bóg i ludzie są mi świadkami, że nigdy nie miałem innej ambicji, jak tylko wiernie i z poświęceniem

służyć pańskiej osobie i ojczyźnie!"

Barbey d'Aurevilly słynął z wielkiej złośliwości. Thiers , którego mały wzrost był częstym obiektem żartów

pisarza, odgrażał się:

- Kiedy spotkam Barbey'a obiję go. Spotkali się pewnego razu w jednej z paryskich redakcji. Thiers

przerażony potężnymi barkami przeciwnika, w pośpiechu dopisał artykuł i chciał czym prędzej się

oddalić. W tym samym momencie Barbey d'Aurevilly odwołał go i wskazując na zapomniany na biurku

ołówek rzekł:

- Panie, zdaje się, że zapomniał pan swojej laski.

Aleksander I

Podczas jednej z bytności cesarza Aleksandra I w Warszawie, na paradzie Saskiego placu, meldował

się ordynans, siwiutki wiarus z konnego pułku gwardii. Na piersiach miał krzyż polski i francuski. Cesarz

przypatrując mu się, odezwał się:

- Ten był chwat co ci twarz rozrąbał...

- Najjaśniejszy Panie! - odpowiedział żołnierz - on mi twarz rozrąbał, ale ja go zabiłem.

Car Aleksander I otrzymał raz od, wtedy jeszcze bardzo biednego poety, Chreaplera tomik poezji z

dedykacją. Podziękował mu w ten sposób, że kazał związać setkę banknotów 100-rublowych na kształt

książki i umieściwszy na karcie tytułowej napis: "Poezje Aleksandra I " - posiał ją Chreaplerowi.

Poeta odpisał:

"Poezje te podobały mi się tak bardzo, ze pragnąłbym czym prędzej przeczytać tom drugi."

Nazajutrz rzeczywiście otrzymał takiż "tom", lecz na końcu były słowa:

"Koniec tomu drugiego i ostatniego..."

Alojzy Żółkowski

Do ziewającego Alojzego Żółkowskiego ,

znakomitego artysty warszawskiego XIX wieku, odezwał się młodzik:

- Nie zjedz mnie pan przypadkiem!

Cóż znowu - odezwał się Żółkowski - nie jadam oślego mięsa.

Któregoś dnia, już po kongresie wiedeńskim i po ostatecznym upadku Napoleona I, w dzień imienin

Aleksandra I, w bogato iluminowanej Warszawie, wiele było transparentów. Alojzy Żółkowski wystawił

w swoim mieszkaniu transparent z napisem: N-A-P-0-L-E-O-N. Kiedy doniesiono o tym wielkiemu

księciu Konstantemu, kazał zawołać artystę i z wielkim gniewem oświadczył mu, że jego koncepty

przebrały miarę, kiedy nawet pozwala sobie robić żarty z cesarza.

- Co ja jestem winien - powiedział Żółkowski - że Wasza Książęca Mość i jego policja nie umieją

czytać, nic tam złego nie ma. Na moim transparencie są początkowe litery wyrazów: "Najjaśniejszy Pan

Aleksander Pawlowicz, Odkupiciel Ludów Europy, Ojciec Nasz."

Wielki książę roześmiał się i wybaczył artyście, ale transparent zdjąć polecił.

Arthur Balfoure

Minister w rządzie Arthura Balfoure'a , Henry Chaplin, większość swoich umiejętności wkładał w

wygłaszanie przemówień w Izbie Gmin, Trzeba powiedzieć, że potrafił zainteresować się wszystkim,

szczególnie jeśli nie należało to do jego ministerialnych kompetencji.

Raz po dwugodzinnym przemówieniu, na temat zawiłości ekonomicznych państwa, otarł czoło i

nachylając się do Balfoure'a , zapytał:

- Jak to wypadło, Arthurze?

- Wspaniale Henry, wspaniale.

- Zrozumiałeś mnie ?

-Ani słowa. Henry, ani słowa...

Arthur Balfoure , premier Wielkiej Brytanii (1902-1911), był człowiekiem chłodnym, spokojnym i

opanowanym. Nie znosił jednak głupoty i niekompetencji, zarówno u opozycji jak i w swojej partii.

Razu pewnego w Izbie Gmin, będąc szczególnie poirytowany wystąpieniem swego własnego kolegi

partyjnego, powiedział o nim:

-Gdyby miał trochę więcej rozumu, byłby półgłówkiem.

W 1903 roku Theodor Herzl w imieniu syjonistów prosił ministra kolonii w rządzie Arthura Balfoure?a ,

Josepha Chamberlaine'a o poparcie dla uzyskaniu przywileju na osiedlenie się Żydów na półwyspie

Synaj. Minister uważający Żydów za przedsiębiorcze narzędzie dla brytyjskiego kolonializmu

zaproponował im... Ugandę zamiast Palestyny.

Kongres syjonistyczny nie przyjął prezentu i premier Balfoure chciał wiedzieć dlaczego.

- Panie Balfoure , przypuśćmy, że proponowałbym panu Paryż zamiast Londynu, wziąłby go pan? -

zapytał premiera doktor Heizmann.

- Ależ doktorze Heizmann, my mamy Londyn!

To prawda, ale my mieliśmy Jerozolimę, kiedy Londyn był jeszcze bagniskiem.

Bernadotte

Bernadotte , marszałek Francji i późniejszy król Szwecji, nie cieszył się sympatią Napoleona I. który

widział w nim niebezpiecznego konkurenta.

Pierwsze ich osobiste spotkanie nastąpiło w Mediolanie. Wspominając wrażenie jakie na nim wywarł

Napoleon, Bernadotte powiedział:

- Zobaczyłem człowieka lat 25-27, który pozował na pięćdziesięcioletniego. Dla republiki to nie

zapowiada nic dobrego.

Jan Bernadotte , założyciel nowej dynastii szwedzkiej, za czasów napoleońskich marszałek Francji i

książę Potecoryo, w okresie rewolucji, gdy był prostym sierżantem, kazał sobie - zwyczajem sankiulotów

-wytatuować ramię.

Wiele lat później, gdy był już królem Karolem XIV - pewnego dnia zachorował i lekarz uznał, że jedynym

ratunkiem jest puszczenie krwi, który to zabieg stosowano zwykle na lewym ramieniu, u króla właśnie

wytatuowanym. Bernadotte opierał się długo i rozpaczliwie, czego nadworny chirurg nie mógł

zrozumieć, wiedząc jak walecznym i nieustraszonym był monarcha. Oświadczył mu wręcz, że nie bierze

odpowiedzialności za jego życie, potrzebne dla kraju. Wówczas król uległ, lecz zażądał od lekarza

przysięgi, że nie powie nikomu, o tym co zobaczy na jego ramieniu.

Chirurg odwinął rękaw koszuli królewskiej i ujrzał piękny tatuaż wyobrażający rewolucyjną czapkę

frygijską z napisem : "Śmierć królom !".

Bernard Shaw

Pewien początkujący poeta zapytał raz Bernarda Shawa , co ma uczynić, by jego poezja dotarta do

szerokich mas.

- Confetti z rękopisów! - odparł pisarz.

Kiedyś G.B.Shaw posprzeczał się z kimś. W końcu oponent rzekł:

- Daję głowę, że mam słuszność

- Biorę w zastaw tylko rzeczy wartościowe - odparł na to pisarz.

W pewnym towarzystwie dwie młode panienki spytały obecnego tam Shawa :

- Ile pan ma lat?

Pisarz odparł ostrożnie:

- To zależy od waszych zamiarów moje panie.

Kiedyś przedstawiono Bernararda Shawa damie, która potraktowała go arogancko. Po paru dniach

pisarz otrzymał od niej zaproszenie treści:

"W każdy czwartek między 16 a 18 jestem w domu." Pisarz nie namyślając się odpisał na odwrocie:

"Ja też! Shaw ."

Na pewnym przyjęciu córka gospodarzy grała na fortepianie.

- Sądzę, że jest pan wielbicielem muzyki - zwróciła się do obecnego tam G.B. Shawa po odegraniu

kilku utworów.

-Oczywiście - odparł pisarz - ale nic nie szkodzi! Proszę grać dalej...

Pewien śpiewak spytał G.B.Shawa , skąd bierze się u niego zjadliwa ironia i humor.

- To zasługa mej matki - rzekł Shaw - Rozbudziła we mnie poczucie humoru, próbując zostać

śpiewaczką operową.

Kiedyś w obecności Bernarda Shawa znany tenor zaśpiewał starą pieśń angielską. Młodzieńczo

wystrojona dama rzekła do pisarza:

- Ta pieśń przypomina mi moją młodość!

- Nie sądziłem, że jest taka stara... - odparł nieubłagany Shaw.

G.B.Shawa odwiedził raz pewien arystokrata, lecz ten nie rewizytował go. Spytany o powód odrzekł:

- Między nami jest ta różnica, że pan odwiedzając mnie zyskuje na tym, gdy ja tracę tylko czas...

Podczas rozmowy o małżeństwie ktoś zwrócił się do Bernarda Shawa :

- Mężczyzna, który źle traktuje żonę, zasługuje na to, by dach zawalił mu się na głowę!

- Na to pisarz, który dobrze znał rozmówcę:

- Sądzę, że ubezpieczył pan dom na dużą sumę...

Pewien młody Anglik z wyższych sfer zapytał kiedyś Shawa :

- Czy to prawda, że gdy mówiono w towarzystwie, iż jestem inteligentny, pan temu zaprzeczył ?!

- Nic podobnego - odparł wieczny kpiarz - Nigdy nie byłem w towarzystwie, w którym uważano by pana

za inteligentnego.

Na raucie siedząca obok Shawa księżna zasypywała pisarza pytaniami. W końcu spytała, dlaczego

uważają go za tak mądrego. Pytany odparł:

- Mogę udzielić rady jak to osiągnąć: trzeba bardzo starannie ukrywać swoje głupie myśli.

O jednym ze znanych polityków G.B.Shaw rzekł:

-Ten człowiek jest w co drugim calu gentelmanem...

Po premierze "Kandidy" G.B.Shaw gratulował odtwórczyni głównej roli:

- To było wspaniałe, nadzwyczajne, rewelacyjne!

- Pan chyba przesadza... - odpowiada skromnie aktorka.

- Mam na myśli sztukę - zaśmiał się autor.

- Ja również ! - odparła.

Wielki pisarz angielski George Bernard Shaw powiedział kiedyś:

- Nieprawda, że niektóre narody nie mają historii. One po prostu nie mają historyków!

Shaw otrzymał raz od pewnego reportera, którego nie przyjął z braku czasu, kwestionariusz z prośbą o

odpowiedź. Dał go służącemu Johnowi. Nazajutrz przeczytał w gazecie, że wstaje o 6-tej, potem czyści

buty i obiera ziemniaki, a na spacer nie ma w ogóle czasu.

Opowiadano w obecności Bernarda Shawa , że autor powieści sensacyjnych, Edgar Wallace, może

pisać jedynie wówczas, gdy pali.

-Czy nie można by go odzwyczaić od palenia? - spytał z westchnieniem pisarz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: