Porter Jane - Magnat z Peloponezu.pdf

(786 KB) Pobierz

A the Greek Boss`s Bidding

Jane Porter

Magnat z

Peloponezu

1

140994621.051.png

140994621.062.png

140994621.071.png

140994621.072.png

140994621.001.png

140994621.002.png

140994621.003.png

140994621.004.png

140994621.005.png

140994621.006.png

140994621.007.png

140994621.008.png

140994621.009.png

140994621.010.png

140994621.011.png

140994621.012.png

140994621.013.png

140994621.014.png

140994621.015.png

140994621.016.png

140994621.017.png

140994621.018.png

140994621.019.png

140994621.020.png

140994621.021.png

140994621.022.png

140994621.023.png

140994621.024.png

140994621.025.png

140994621.026.png

140994621.027.png

140994621.028.png

140994621.029.png

140994621.030.png

140994621.031.png

140994621.032.png

140994621.033.png

140994621.034.png

140994621.035.png

140994621.036.png

140994621.037.png

140994621.038.png

140994621.039.png

140994621.040.png

140994621.041.png

140994621.042.png

140994621.043.png

140994621.044.png

140994621.045.png

140994621.046.png

140994621.047.png

140994621.048.png

140994621.049.png

140994621.050.png

140994621.052.png

140994621.053.png

140994621.054.png

140994621.055.png

140994621.056.png

140994621.057.png

140994621.058.png

140994621.059.png

140994621.060.png

140994621.061.png

140994621.063.png

140994621.064.png

140994621.065.png

140994621.066.png

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Ohi . Nie - głęboki szorstki głos mógł należeć tylko do samego

Kristiana Koumantarosa. - Odpraw ją.

Stojąc w holu przed drzwiami biblioteki, Elizabeth Hatchet

wciągnęła głęboko powietrze w płuca i postanowiła uzbroić się w

cierpliwość. Wiedziała, że czeka ją trudna przeprawa, lecz przecież

nic, co dotyczyło Kristiana Koumantarosa, nie było łatwe. Ani

wypadek, ani rehabilitacja, ani droga do jego rezydencji.

Podróż z Londynu zabrała jej dwa dni. Wpierw lot do Aten,

potem długa jazda samochodem do Sparty, a na koniec przesiadka do

małego wózka ciągniętego przez osiołka, który po wyboistej górskiej

dróżce przywiózł ją aż tu.

Nie mogła wprost pojąć, dlaczego ktoś, zwłaszcza ktoś, kto nie

może chodzić i nie widzi, wybrał sobie na miejsce zamieszkania

opuszczony klasztor zbudowany w połowie skalistego zbocza jednej z

najwyższych gór na Peloponezie, lecz postanowiła, że skoro już tu

dotarła, nie da się odprawić z kwitkiem.

- Kyrios - Elizabeth rozpoznała głos greckiego lokaja, który

otworzył jej drzwi - ona przebyła długą drogę...

- Ja też. Z cholerną pomocą pierwszorzędnej opieki jej agencji.

Tak się reklamuje! Pierwszorzędnej, a niech mnie!

Wybuchowi towarzyszył brzęk tłuczonego szkła. Elizabeth

przymknęła powieki i odliczyła do dziesięciu. Sądziła, że godząc się

zapewnić opiekę domową Kristianowi Koumantarosowi po opusz-

2

140994621.067.png

czeniu przez niego francuskiego szpitala, wiedziała, jakiego zadania

się podejmuje. Tak samo sądziła, że jadąc tutaj, wie, co ją czeka. W

obu przypadkach srogo się pomyliła. Kristian Koumantaros

doprowadził jej agencję pielęgniarską na skraj bankructwa, a jazda

rozklekotanym wózkiem po wybojach przyprawiła ją o zawrót głowy i

mdłości.

- To tylko szklanka, kyrios - uspokajał lokaj.

- Mam tego dość, Pano. Wszystkiego...

- Wiem, kyrios , wiem... - Lokaj zniżył głos, tak że teraz

Elizabeth już nic nie mogła usłyszeć.

Wzbierała w niej złość. Kristian Koumantaros był bajecznie

bogaty i mógł sobie pozwolić na wszelkie ekstrawaganckie zachcianki

z mieszkaniem w samotni w górach Peloponezu włącznie, lecz to nie

usprawiedliwiało jego zachowania. Egoistycznego i

autodestrukcyjnego.

Rozmowa w bibliotece znowu stała się głośniejsza, a Elizabeth,

która biegle znała grecki, dokładnie słyszała każde słowo. Oczywiście

o sobie. Kristian Koumantaros nie chciał jej tutaj. Pano tłumaczył, że

niegrzecznie byłoby ją odprawić, na co Kristian oświadczył, że ma

gdzieś grzeczność. Dwa tygodnie temu zrezygnował z usług jej agen-

cji. Nie prosił, żeby przyjeżdżała. Nie jego wina, że traciła czas i

pieniądze.

W tym momencie Elizabeth postanowiła wkroczyć do akcji.

Wyprostowała ramiona, wzięła głęboki oddech, pchnęła drzwi do

biblioteki i weszła do środka.

3

140994621.068.png

- Dobry wieczór, panie Koumantaros - zaczęła i powiodła

wzrokiem po pokoju.

Zamknięte okna i okiennice, niski stolik do kawy zarzucony

drobiazgami, stosy gazet, z pewnością nieprzeczytanych, na biurku.

- Wdarła się pani bezprawnie na teren prywatny i na dodatek

pani podsłuchuje! - wykrzyknął Kristian Koumantaros i uniósł się

groźnie w fotelu inwalidzkim.

Elizabeth nawet nie spojrzała w jego stronę i podeszła prosto do

małego stolika zastawionego lekarstwami.

- Mówi pan takim podniesionym głosem, że nie muszę

podsłuchiwać - odcięła się. - Natomiast co do wtargnięcia na teren

prywatny, owszem, mógłby mi pan to zarzucić, gdyby nie był pan

moim pacjentem, ale ponieważ tak się składa, że pan nadal nim jest,

musi pan znieść moją obecność.

Z przyzwyczajenia zaczęła brać do ręki kolejne opakowania z

lekami i czytać nazwy.

Kristian wyraźnie starał się chwytać wszystkie dźwięki, aby

śledzić, co robi. Biały bandaż na oczach kontrastował z czernią

włosów i podkreślał wyraziste rysy jego twarzy, wydatne kości policz-

kowe, ostry podbródek, mocne szczęki pokryte zarostem.

Dawno się nie golił, pomyślała Elizabeth. Pewnie odkąd

odprawił ostatnią pielęgniarkę.

- Zrezygnowałem z usług pani agencji - oświadczył sucho.

- Niestety pańska decyzja została unieważniona.

- Przez kogo?

4

140994621.069.png

- Przez pańskich lekarzy.

- Przez moich lekarzy? - zdziwił się.

- Tak. Jestem z nimi w stałym kontakcie. Martwią się o stan

pańskiej psychiki.

- Żarty sobie pani stroi.

- Skądże. Zastanawiają się nawet, czy nie lepszy byłby dla pana

ośrodek...

- Niech się pani stąd wynosi! Natychmiast - syknął Kristian i

wskazał drzwi.

Elizabeth nawet nie drgnęła. Spokojnie przyglądała się swojemu

pacjentowi, który teraz wcale nie przypominał magnata

przemysłowego o wyrafinowanym guście, właściciela zamków i

rezydencji rozrzuconych po całym świecie, i mężczyzny otoczonego

zastępem kochanek.

- Obawiają się o pana - ciągnęła. - Ja zresztą również - dodała. -

Panu potrzebna jest pomoc.

- Nonsens! Gdyby moi lekarze tak się o mnie martwili, sami by

przyjechali. A pani... Pani mnie nie zna. Widziała mnie pani dwie

minuty i już pani wygłasza sądy.

- Śledzę pański przypadek od samego początku, to jest od

momentu opuszczenia przez pana szpitala. Nikt nie wie o panu i

pańskiej rehabilitacji tyle, co ja. I gdyby pan zawsze był taki przybity,

sprawa byłaby inna, ale pańska depresja pojawiła się dopiero

ostatnio...

- Nie cierpię na depresję. Jestem po prostu zmęczony.

5

140994621.070.png

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Cox Maggie - Samba we dwoje.pdf (478 KB)
Grady Robyn - Kolacja w Sydney.pdf (516 KB)
Anderson Natalie - Mroczny sekret.pdf (528 KB)
Shaw Chantelle - Na scenach świata.pdf (536 KB)
Mortimer Carole - Kochankowie z Kornwalii.pdf (514 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin