Martin Michelle - Królowa serc.pdf - romans - STOPROCENT1000

MICHELLE MARTIN

KRÓLOWA SERC

Wysiadając z powozu, lord Simon Cartwright wpadł prosto w ogromną kałużę. W

dodatku wynajęty pojazd miał uszkodzone resory. Przeklinając pod nosem paskudną pogodę i

własnego pecha, który go ostatnio ciągle prześladował, Cartwright zapłacił woźnicy, po czym

znużonym krokiem ruszył w kierunku frontowych drzwi swego domu na Berkeley Square w

Londynie. Był bardzo zmęczony. Wracał właśnie z pięciodniowej wyprawy do Paryża, gdzie

pojechał, aby spłacić długi, które jego świętej pamięci ojciec zdążył w ciągu dziesięciu lat

zaciągnąć we Francji. Długi zostały uregulowane, ale młody lord nie mógł zapomnieć o

hańbie, jaką ojciec okrył całą rodzinę. Przestąpił próg domu z wyjątkowo ponurą miną.

Dlaczego musi znosić takie upokorzenie?

Nieszczęścia lubią chodzić parami. Dlatego też lorda Cartwrighta nie powinna była

zbytnio zaskoczyć obecność siostry oczekującej jego powrotu w pokoju gościnnym. Hilary

siedziała przy kominku, zadumana, wolno popijając herbatę. Ujrzawszy brata, natychmiast

wstała i wyciągnęła ku niemu ramiona.

- Och, Simonie, tak się cieszę, że już jesteś! - zawołała. - Wyglądasz na bardzo

zmęczonego. Wiedziałam, że tak będzie.

- Czuję się doskonale, Hilary - odpowiedział, czule ściskając jej dłonie. - Czy coś się

stało?

- Nie jestem pewna - odpowiedziała. - W każdym razie coś mnie bardzo zaniepokoiło.

Wracałam dziś rano od Susan Horton i zauważyłam przypadkiem, że ktoś wprowadza się do

Dower House!

- Ale... przecież Robertsowie mieli pojawić się tam najwcześniej za tydzień - odparł

Cartwright, uwalniając dłonie siostry. - Z całą pewnością nie wprowadzaliby się tam, nie

uzgodniwszy tego uprzednio z tobą.

- Mogę cię zapewnić, Simonie, że ktokolwiek wtargnął do tego domu, z całą

pewnością nie nosi nazwiska Roberts - odezwała się lady Jillian Roberts, wstając z krzesła

ustawionego obok kominka. Podeszła do narzeczonego, by się przywitać.

- Jillian, cieszę się, że cię widzę - powiedział ciepłym tonem lord Cartwright i ujął

dłoń dziewczyny.

Jillian skrzywiła się na widok kurzu i błota na jego ubraniu.

- Właściwie to przyszłam pożyczyć klucz do Dower House. Chciałam się zastanowić,

jak należałoby ustawić tam nasze meble, ale mam wrażenie, że się trochę spóźniłam...

- Ale przecież to absurd! - uniósł się lord Cartwright. - Hilary, czy naprawdę nikt nie

prosił cię o zgodę na wejście do Dower House? Nikt nie próbował niczego wyjaśniać?

- Absolutnie nikt - odparła Hilary. - Wróciłam do domu koło jedenastej i ku swemu

największemu zdziwieniu zobaczyłam gromadę hałaśliwych robotników, wnoszących do

Dower House meble. Jest już dobrze po południu, a oni nadal uwijają się jak w ukropie.

Simonie, czy sądzisz, że to może być ta... stara panna?

Adamson? Do diaska, nie myślisz chyba... Karcące spojrzenie Jillian, która nie miała

zamiaru tolerować takiego języka, natychmiast przywołało lorda Cartwrighta do porządku.

Wybacz, Jillian, ale kiedy myślę o tej kobiecie, nie mogę się powstrzymać... Nie

zdziwiłbym się, gdyby to wszystko było sprawką naszego ojca. Jednak coś się tu nie zgadza.

Żadna dobrze wychowana kobieta nie zachowywałaby się tak bezczelnie. Poza tym,

Adamsonowie należą przecież do wyższych sfer. No cóż - powiedział zrezygnowany,

prostując swe szerokie ramiona - najlepiej od razu wyjaśnię całą sprawę.

Dower House, usytuowany naprzeciwko domu Cartwrightów na Merkeley Square,

ojciec lorda Cartwrighta zapisał w testamencie lady Margery Adamson, a gdyby ta zmarła

przed nim (jak też się stało), ,jej córce. lndy Samancie Adamson, kobiecie bez charakteru”.

Powyższy zapis poruszył cały Londyn, a dla Cartwrightów był prawdziwym ciosem.,

Szczególnie mocno odczuł to Simon, który od dawna potępiał wszystko to, w czym jego

ojciec znajdował upodobania. Ojciec całym sercem kochał lady Margery Adamson, a Simon

nie potrafił pogodzić się z myślą, że ona lub jej córka mogą wejść w posiadanie domu, który

jemu się należał. W ciągu ostatnich dwóch lat jego obawy znacznie osłabły, bo nic nie

wskazywało na to, że córka lady Margery Adamson rości sobie jakieś prawa do spadku po

starym Cartwrighcie.

Ale może teraz właśnie zmieniła zdanie?

Simon Cartwright wyszedł z domu, sprężystym krokiem przemierzył plac i

bezceremonialnie rozpychając robotników, wspiął się po schodach Dower House. Jego oczom

przedstawił się straszny widok. Istna Sodoma i Gomora.

W tłumie barczystych mężczyzn, którzy, taszcząc wszelkiego rodzaju meble, skrzynie,

pudła, paczki, zwinięte dywany, pokrzykiwali prostacko i co chwila wybuchali głośnym

śmiechem, dostrzegł młodą kobietę, zapewne służącą lub gosposię. Kimkolwiek była, figury

mogłaby jej pozazdrościć niejedna dama. Rzucało się to od razu w oczy, choć miała na sobie

prostą, brązową sukienkę. Jej pełne, różowe usta były lekko rozchylone, a ciemnoblond włosy

luźno upięte z tyłu głowy.

Jej uroda przywiodła Cartwrightowi na myśl madonnę z obrazu Rafaela.

Jednakże w następnej chwili do uszu lorda dotarły słowa dość sprośnej piosenki o

amorach młodego pasterza i młodej pasterki. Dziewczyna śpiewała ją z zapałem, choć trochę

nieczysto, a między kolejnymi zwrotkami wydawała wesołym głosem jakieś polecenia

robotnikom.

Lord Cartwright zapomniał od razu o wzniosłych skojarzeniach, jakie wywołał w nim

widok tej młodej kobiety.

Tak okropne słowa w ustach dziewczyny zgorszyły i uraziły jego lordowską mość. W

połączeniu ze zmęczeniem spowodowanym trudami ostatnich pięciu dni, świadomością

kłopotliwej sytuacji Jillian i goryczą, że wbrew nadziejom po powrocie do domu nie zaznał

nawet chwili spokoju, doprowadziło to do tego, że całą złość wyładował na Bogu ducha

winnej młodej osóbce.

- Hej, ty! Ucisz się natychmiast! Dość tych wrzasków - zażądał ostrym tonem, idąc w

kierunku stojącej u stóp ogromnych schodów dziewczynie.

Posłusznie zamknęła usta, po czym odwróciła się ku niemu i chłodnym spojrzeniem

orzechowych oczu zlustrowała intruza od stóp do głów. Miała przed sobą wysokiego, dobrze

zbudowanego, przystojnego mężczyznę. Jego ciemne włosy były rozwichrzone, a brązowe

oczy płonęły tłumioną wściekłością. Miał wydatny nos arystokraty i niezwykle zmysłowe

usta, teraz zaciśnięte we wzgardliwym grymasie. Jego elegancki strój, choć poplamiony i

nieświeży po podróży, świadczył o dobrym smaku.

- Jak śmiesz, moja panno, uwłaczać godności własnej płci tak skandaliczną piosenką?

- wybuchnął lord Cartwright.

- To przecież całkiem zwyczajna, zabawna ballada i bardzo często śpiewam ją sobie

przy pracy - odparowała spokojnie dziewczyna. - A w ogóle to kim pan jest, by pouczać mnie,

co mogę śpiewać? Może krytykiem operowym z Wenecji?

Lord Cartwright wyprostował się z wielką godnością. Wyglądał teraz, o czym dobrze

wiedział, jeszcze bardziej imponująco.

- Jestem lord Cartwright, prawomocny wykonawca testamentu mojego ojca, i byłbym

ci wdzięczny, moja droga, gdybyś raczyła powściągnąć swój swawolny język i niezwłocznie

opuścić ten dom, wraz z tymi wszystkimi ludźmi i meblami, które tu wnieśli!

Dziewczyna powoli odłożyła na skrzynię swój notatnik, skrzyżowała ręce na

piersiach, po czym bardzo spokojnie i dobitnie odpowiedziała:

- Ani mi to w głowie.

Lord Cartwright aż zaniemówił.

- Gdzie jest twój pan, panienko? - zapytał po chwili. Skończyłam właśnie dwadzieścia

siedem lat i sądzę, że nie wypada nazywać mnie „panienką”. Chyba że mam to uznać za

komplement. Poza tym, nie mam pana.

A zatem, gdzie jest twoja pani?

Sama jestem dla siebie panią, sir. Jestem lady Samantha Adamson. Sądzę, że słyszał

pan to nazwisko. I to ja będę wdzięczna, jeśli opuści pan jak najszybciej mój dom.

Cartwright wpatrywał się w dziewczynę, nie będąc w stanie wykrztusić ani słowa.

Czuł się tak, jakby nagle stracił grunt pod nogami.

To pani? - udało mu się wreszcie złapać oddech.

Tak potwierdziła Samantha. - Wiem, że to dla pana straszny cios, ale proszę nie tracić

ducha. Życzę miłego dnia.

Lord Cartwright nagle zdał sobie sprawę, że przyglądający się całej tej scenie

robotnicy śmieją się z niego. Zrobił z siebie głupca... Nie, to ta kobieta uczyniła z niego

pośmiewisko. Celowo go zwiodła. Nie tylko nosi się juk zwykła gosposia, ale i podejmuje się

zajęć niegodnych jej płci i urodzenia. W jednej chwili dotarła do niego cała ironia tej sytuacji.

■ - Opuścić ten dom? O nie, lady! Przez ponad dwa lata wielokrotnie wysyłałem do

pani zawiadomienia o zapisie mojego ojca i nigdy nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Ba,

choćby nawet najkrótszego potwierdzenia, że otrzymała pani ode mnie tę wiadomość! Przez

dwa lata płaciłem za panią podatki, łożyłem na dom. I oto teraz nagle, bez żadnego

uprzedzenia, wprowadza się tu pani, nie raczywszy nawet o tym poinformować mnie -

wykonawcy testamentu mojego ojca! Jak pani śmie! Jak pani śmie postępować w tak niefra-

sobliwy sposób?

Samantha wzięła się pod boki, patrząc lordowi Cartwrightowi prosto w oczy.

- Doprawdy, powinien pan występować na scenie. Testament pańskiego ojca był

całkiem jednoznaczny. Ten dom należy do mnie i mogę z nim robić, co mi się żywnie

podoba. Jeśli zaś chodzi o pańskie depesze, to dotarły do mnie one dopiero w Istambule dwa

miesiące temu. Ponieważ wtedy zamierzałam już wrócić do Anglii, pomyślałam sobie, iż

lepiej będzie wstrzymać się z odpowiedzią do czasu, aż statek dopłynie do ojczystego brzegu.

Będę niezmiernie szczęśliwa mogąc zwrócić panu wszelkie koszta związane z utrzymaniem

tego domu przez ostatnie dwa lata. A jeśli traktuję tę sytuację z pewną nonszalancją, to tylko

dlatego, że wydaję mi się ona całkiem absurdalna.

Lord Cartwright z trudem łapał powietrze.

- To jakieś kpiny! Dlaczego nie postąpiła pani zgodnie z elementarnymi zasadami

grzeczności i nie skontaktowała się najpierw ze mną?

- Elementarne zasady grzeczności nie są, niestety, moją mocną stroną. Jakoś nie

potrafię się im podporządkować.

Martin Michelle - Królowa serc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: