Sabatini Rafael - Szczesliwa Gwiazda Kapitana Blooda.pdf - Sabatini Rafael - Ambasador3

RAFAEL SABATINI

SZCZ ĘŚ LIWA GWIAZDA

KAPITANA BLOODA

Przeło Ŝ ył: El Ŝ bieta Marszał

ROZDZIAŁ1 – SMOCZA GARDZIEL

Z fregaty był przepi ę kny okr ę t, od sylwetki po detale wypieszczony z najwi ę ksz ą

matczyn ą miło ś ci ą , jak Ŝ e cz ę sto widoczn ą w dziełach hiszpa ń skich budowniczych. ś eni ą c

pobo Ŝ no ść z wiernopodda ń stwem, nadano mu imi ę „ Ś wi ę ty Filip", a wyposa Ŝ ono z

przepychem równym urodzie jego linii. Bogato rze ź bione sprz ę ty, zielone zasłony z

adamaszku, złocone, spiralne ornamenty grodzi, wszystko to si ę zło Ŝ yło na wykwintne

wn ę trze wielkiej kabiny sk ą panej w promieniach sło ń ca, wpadaj ą cych przez wysokie okna

rufowe, szeroko teraz otwarte ponad spienionym kilwaterem.

W kabinie Piotr Blood, obecny wła ś ciciel okr ę tu, chwilowo powróciwszy do swojej

prawdziwej profesji medyka, nachylał si ę przy Hiszpanie zło Ŝ onym na le Ŝ ance pod komor ą

rufow ą . Kształtnymi, lecz mocnymi dło ń mi, którym zr ę czno ść nadawała delikatno ś ci dotyku

dłoni kobiecych, zmienił Hiszpanowi opatrunek otwartego złamania ko ś ci udowej. Na koniec

zaci ą gn ą ł łupki opaskami usztywniaj ą cymi, wyprostował si ę i skinieniem głowy odprawił

czarnego stewarda, pełni ą cego rol ę pomocnika.

- Jest bardzo dobrze, Don Ilario. - Mówił lekkim tonem, bardzo płynn ą , nawet

wytworn ą hiszpa ń szczyzn ą . - Mog ę ju Ŝ zar ę czy ć słowem, Ŝ e b ę dzie pan znów chodził na

dwóch własnych nogach.

Blady u ś miech troch ę rozja ś nił cienie na zapadni ę tym od bole ś ci, szlachetnym obliczu

pacjenta.

- Dzi ę ki Bogu - rzekł - i panu. - Prawdziwy cud - ś aden cud. Zwykły zabieg

chirurgiczny.

- Ach! A osoba chirurga? To jest cud. Któ Ŝ by uwierzył, Ŝ e zostałem uzdrowiony

przez kapitana Blooda?

Wysoki i gibki Piotr Blood odwijał ju Ŝ r ę kawy cienkiej batystowej koszuli. Jego oczy,

tak zadziwiaj ą co niebieskie pod czarnymi brwiami i w opalonej na kolor mahoniu, orlej

twarzy, z powag ą mierzyły rozmówc ę .

- Lekarzem zostaje si ę na całe Ŝ ycie - zauwa Ŝ ył filozoficznie, jakby tytułem

wyja ś nienia. - A ja byłem kiedy ś lekarzem, jak chyba wiadomo panu.

- Jak przekonałem si ę na własnej skórze, z po Ŝ ytkiem dla niej. Ale jaki Ŝ to alchemik

losu zmienia lekarza w bukaniera? Kapitan Blood u ś miechn ą ł si ę w zadumie.

- Moje kłopoty wzi ę ły si ę z my ś lenia - podobnie jak w pa ń skim przypadku -

wył ą cznie o obowi ą zku lekarza, z tego, Ŝ e w rannym widziałem tylko pacjenta, nie dbaj ą c o

to, sk ą d pochodz ą jego rany. Był nieszcz ę snym buntownikiem, walcz ą cym u boku ksi ę cia,

Mon-moutha. Kto opatruje buntownika, ten jest buntownikiem. Tak głosi prawo

chrze ś cija ń skich istot ludzkich. Przyłapano mnie z krwi ą na r ę kach, przyłapano na ohydnej

zbrodni opatrywania ran buntownikowi i zostałem za to skazany na ś mier ć . Złagodzono mi

kar ę , bynajmniej nie z miłosierdzia. W koloniach byli potrzebni niewolnicy. Z ładunkiem

podobnych nieszcz ęś ników przewieziono mnie za morze i sprzedano na Barbadosie.

Uciekłem i s ą dz ę , Ŝ e chirurg musiał umrze ć mniej wi ę cej w tej samej chwili, w której narodził

si ę kapitan Blood. Jednak duch lekarza nadal pokutuje w ciele bukaniera, o czym pan sam si ę

przekonał, don Ilario.

- Z wielkim dla siebie po Ŝ ytkiem i gł ę bok ą wdzi ę czno ś ci ą . A ten duch dalej

praktykuje niebezpieczne miłosierdzie, które zabiło lekarza?

- Ach!

ś ywe oczy z przenikliwym błyskiem obserwowały rumieniec pokrywaj ą cy blade

policzki Hiszpana i dziwny wyraz jego spojrzenia.

- Nie obawia si ę pan, kapitanie, Ŝ e historia mo Ŝ e si ę powtórzy ć ?

- Ja ju Ŝ niczego si ę nie obawiam.

Blood si ę gn ą ł po kaftan z czarnej satyny, bogato obszytej srebrnym galonem.

Poprawił kaftan na ramionach, przed lustrem uło Ŝ ył na szyi kosztowny kołnierz z brabanckiej

koronki, odrzucił pukle czarnej peruki i, gotów do wyj ś cia, przystan ą ł wytworny i m ę ski w

ka Ŝ dym calu, bardziej pasuj ą c do antykamer Eskurialu ni Ŝ do rufowego pokładu na pirackim

okr ę cie.

- Prosz ę teraz odpocz ąć , najlepiej przespa ć si ę do wybicia o ś miu szklanek. Nie ma

objawów gor ą czki. Niemniej zalecam spokój. Pacjent jednak nie zdradzał ochoty do

za Ŝ ywania spokoju.

- Jedn ą chwilk ę , don Pedro... Prosz ę jeszcze nie odchodzi ć ... Ta sytuacja mnie

zawstydza. Nie mog ę tak kłama ć , maj ą c ten wielki dług wdzi ę czno ś ci wobec pana. Ja Ŝ egluj ę

pod fałszyw ą bander ą .

Ironiczny u ś miech zago ś cił na w ą skich wargach Blooda.

- Czasami to bardzo wygodne, jak sam miałem okazj ę si ę przekona ć .

- Och, to zupełnie, co innego! Ja plami ę swój honor. Dla pana

- podj ą ł nagle, nie spuszczaj ą c czarnych oczu z kapitana - jestem tylko jednym z

czwórki hiszpa ń skich rozbitków, których pan uratował z owej rafy przy Saint Yincent i

wspaniałomy ś lnie podj ą ł si ę wysadzi ć w Santo Domingo. Moje poczucie honoru wymaga,

aby pan poznał cał ą prawd ę .

Blood miał lekko rozbawion ą min ę .

- W ą tpi ę , czy mógłby pan wnie ść du Ŝ o nowego do mej wiedzy. Mam przyjemno ść z

don Ilario de Saavedra, nowym królewskim gubernatorem Hispanioli. Zanim si ę rozbił w

wichurze, pa ń ski okr ę t wchodził w skład eskadry markiza Riconete, z którym otrzymali ś cie

wspólne zadanie oczyszczenia Morza Karaibskiego od tego wcielonego diabła, pirata i

bukaniera, nieprzyjaciela Boga i Hiszpanii imieniem Piotr Blood.

Bezbrze Ŝ ne zdumienie odmalowało si ę na obliczu don Ilaria.

- Yirgen Santissima - Panno Przenaj ś wi ę tsza! To pan wie o tym?

- Z chwalebn ą roztropno ś ci ą wło Ŝ ył pan swoj ą nominacj ę do kieszeni tu Ŝ przed

zatoni ę ciem pa ń skiego okr ę tu. Z roztropno ś ci ą nie mniej chwalebn ą ja j ą sobie obejrzałem

zaraz po wci ą gni ę ciu pana na pokład. W moim fachu nie przesadza si ę z dobrymi obyczajami.

Ta szczera odpowied ź tyle Ŝ wyja ś niła, co na nowo zdumiała Hiszpana.

- I mimo to nie tylko obszedł si ę pan ze mn ą łaskawie, ale odwozi mnie, w rzeczy

samej, do Santo Domingo. - Nagle zrzedła mu mina.

- Ale, rozumiem. Pan liczy na moj ą wdzi ę czno ść i...

Kapitan Blood przerwał mu w pół słowa.

- Wdzi ę czno ść ? - Za ś miał si ę . - To ostatnie uczucie, na jakie bym liczył. Ja licz ę tylko

na siebie, mój panie, i na nic wi ę cej. No i niczego si ę nie obawiam, jak ju Ŝ wspomniałem. A

pan niczego nie jest dłu Ŝ ny bukanierowi, tylko lekarzowi, co oznacza dług zaci ą gni ę ty u

ducha. Czyli umorzony. Prosz ę si ę nie trapi ć , czy ma pan zobowi ą zania wobec mnie, czy

wobec króla. Zostałem ostrze Ŝ ony. Dajcie sobie spokój, don Ilario.

Z tymi słowy opu ś cił skołowanego i oszołomionego Hiszpana. Wychodz ą c na

ś ródokr ę cie, gdzie kr ę ciło si ę dobre osiem dziesi ą tków piratów, jaka ś połowa załogi, Blood

zauwa Ŝ ył m ę tno ść w niedawno klarownym i czystym powietrzu. Pogoda wcale si ę nie ustaliła

na dobre po przej ś ciu huraganu ponad tydzie ń temu, kiedy to kapitan wzi ą ł na pokład don

Ilaria i jego trzech towarzyszy ze skalistej wysepki, na któr ą wyrzucił ich sztorm. Wła ś nie

przez te przeciwne, do ść gwałtowne wiatry na przemian z okresami bezwietrznej ciszy,

„ Ś wi ę ty Filip" wci ąŜ nie osi ą gn ą ł portu przeznaczenia, znajduj ą c si ę około dwudziestu mil na

południe od Saony. Z Ŝ aglami to zwisaj ą cymi, to wypełnionymi podmuchami wiatru, ledwie

pełzn ą ł teraz po łagodnie rozkołysanej, połyskliwej toni w kolorze najciemniejszego fioletu.

Odległe wzgórza Hispanioli niedawno jeszcze widoczne wyra ź nie po prawej burcie, obecnie

znikn ę ły w szarej mgiełce. Nawigator Chaffinch, stoj ą cy przy rumplu pod ś cian ą rufówki,

zagadn ą ł przechodz ą cego Blooda.

- Idzie nowa bieda, kapitanie. Zaczynam w ą tpi ć , czy w ogóle dojdziemy do Santo

Domingo. Mamy Jonasza na pokładzie.

Co si ę tyczyło biedy, Chaffinch miał racj ę . W południe dmuchn ą ł wiatr od zachodu,

przynosz ą c taki sztorm, Ŝ e koło północy wszystkich na pokładzie opadła mimochodem

wypowiedziana przez nawigatora w ą tpliwo ść , czy w ogóle dojd ą do Santo Domingo. Pod

nawał ą ulewy, przy trzasku piorunów i w ś ród wal ą cych we ń olbrzymich fal, okr ę t stawiał

czoło wichurze, uparcie sztormuj ą c na północny zachód. Dopiero o ś wicie wyzion ą wszy

resztki tchu, wichura odst ą piła „ Ś wi ę tego Filipa", który nurzaj ą c si ę w czarnej toni i w jej

długich, gładkich wałach wodnych, rachował i lizał swoje rany. Wyrwana por ę cz nadburcia

pokładu rufowego poszła na dno razem z falkonetami. Morze zabrało szalup ę ze ś ródokr ę cia,

a pogruchotane kawałki drugiej le Ŝ ały na desce rozprzowej, wczepione pomi ę dzy wanty i

paduny fokmasztu. Ze wszystkich zniszcze ń nad pokładem najpowa Ŝ niejsze było

uszkodzenie, jakiemu uległ grotmaszt. P ę kł i nie do ść , Ŝ e stał si ę bezu Ŝ yteczny, to jeszcze

groził runi ę ciem. Trzeba jednak odda ć gwałtownej wichurze t ę mał ą sprawiedliwo ść , Ŝ e

przeniosła ich prawie do samego celu podró Ŝ y. Na północy, o niecałe pi ęć mil przed dziobem

widniała El Rosario, za któr ą le Ŝ ało Santo Domingo. Don Ilario musiał w swoim własnym

interesie zapewni ć im nietykalno ść na wodach hiszpa ń skiego portu i pod lufami dział

portowej twierdzy króla Filipa.

Był jeszcze do ść wczesny, jasny ju Ŝ i promienny ranek po burzy, kiedy poobijany

okr ę t tylko pod bezanem i sko ś nymi Ŝ aglami wyd ę tymi łagodn ą bryz ą , ale bez skrawka płótna

na gołym grotmaszcie, je ś liby pomin ąć bander ę Kastylii pod jego jabłkiem, mozolnie min ą ł

dawno temu naniesiony nurtami Ozamy naturalny falochron i wszedł w ą skim wschodnim

kanałem do przedporcia Santo Domingo. Wysondowawszy osiem s ąŜ ni przy samym brzegu

mierzei, wznosz ą cej si ę na koralowym fundamencie niczym molo, „ Ś wi ę ty Filip" dobił do

owej szerokiej wówczas na ć wier ć i długiej na blisko mil ę wyspy, przez cał ą długo ść której

biegła ś rodkiem niska gra ń zwie ń czona k ę pami sabali. Tutaj okr ę t rzucił kotwic ę i wystrzałem

z działa oddał salut najwspanialszemu w Nowej Hiszpanii miastu po drugiej stronie zalewu.

Ja ś niało nieskaziteln ą biel ą i urod ą , jak bezcenny klejnot w szmaragdowym pier ś cieniu

rozległej sawanny, miasto placów, pałacowych rezydencji i ko ś ciołów jakby Ŝ ywcem

przeniesionych z Kastylii, z góruj ą c ą nad wszystkim iglic ą katedry, miejscem ostatniego

spoczynku prochów Krzysztofa Kolumba.

Przy białym molo wszcz ą ł si ę ruch i niebawem ku „ Ś wi ę temu Filipowi" po ś pieszyła

gromada łodzi pod wodz ą dwudziestowiosłowej złoconej barki, powiewaj ą cej Ŝ ółto-czerwon ą

flag ą Hiszpanii. Pod czerwonym nettem ze złotymi fr ę dzlami, odziany w be Ŝ owe tafty i

szerokoskrzydły kapelusz z piórem, siedział w barce gruby, smagły dostojnik o nalanych,

Sabatini Rafael - Szczesliwa Gwiazda Kapitana Blooda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: