Marek Pawlukiewicz „Buster Keaton”
- w przeciwieństwie do kolegów grał każdą postać, kowboja, maszynistę, marzyciela, itd. itp.
- „Jazdą lub panoramą kamery odkrywał pointy istniejące poza kadrem, odwracał sytuację”
- wątek autotematyczny: przemieszał rzeczywistość ekranową i realną, w „Sherlock Junior” jest kinooperatorem
- „Keatona interesował montaż równoległy, ale nie taki, który pokazuje po prostu na przemian to jedną, to drugą akcję. On poszukiwał sposobów połączenia tych ujęć, wspólnych znaków plastycznych i figur narracyjnych”
- pierwszy samodzielny film – „Sygnał” (1920)
- małe arcydzieło: „Tydzień” (1920)
- ogromne wyczucie formy całościowej dzieła
- umiejętność idealnie linearnego rozwijania akcji
- „Każdy z filmów Keatona miał z góry przemyślaną koncepcję całości, w której poszczególne gagi były harmonijnie i rygorystycznie wtopione w rozwijający się konsekwentni ciąg wydarzeń”
vesper_fischer