Amanda Quick - Kontrakt.pdf - Amanda Quick - goniaan

Amanda Quick

Kontrakt

-1-

Julian Richard Sinclair, hrabia Ravenwood, słuchał z zaskoczeniem i

niedowierzaniem, jak jego oficjalne oświadczyny zostają odrzucone. Zaskoczeniu

towarzyszył zimny, kontrolowany gniew. Za kogo ona się uważa - pomyślał. Niestety

Anie mógł jej o to zapytać. Dama postanowiła być nieobecna. Odmowną odpowiedź

na wspaniałomyślną propozycję Juliana przekazał w imieniu wnuczki wyraźnie

skrępowany tym dziadek, lord Dorring.

- Niech to diabli, Ravenwood, jestem z tego równie niezadowolony jak pan. Rzecz w

tym, że ona nie jest już młodą panienką - rzekł lord Dorring przygnębiony. - Dawniej

była uroczym, życzliwym stworzeniem. A teraz ma już dwadzieścia trzy lata i zdążyła

rozwinąć w sobie upór i pewność siebie. To piekielnie irytuje, ale nic się na to nie

poradzi. Nie słucha żadnych rad.

- Wiem, ile ma lat - powiedział Julian oschle. -Właśnie ze względu na jej wiek

sądziłem, że będzie rozumną, posłuszną niewiastą.

- Ależ jest nią - pospiesznie sprostował lord Dorring. - Zapewniam pana. Proszę nie

wyciągać pochopnych wniosków. Nie należy do tych głupiutkich, młodych panienek,

które wpadają w histerię. – Na jego rumianej twarzy okolonej bokobrodami malowała

się konsternacja. Normalnie jest łagodnego usposobienia, bardzo posłuszna. To

doskonały wzór e... kobiecej skromności i wdzięku.

- Kobiecej skromności i wdzięku - powtórzył Julian wolno.

Lord Dorring rozjaśnił się.

- W rzeczy samej, milordzie. Kobiecej skromności i wdzięku. Była wielką podporą dla

swojej babki od czasu śmierci naszego najmłodszego syna i jego żony. Rodzice Sophy

zginęli na morzu kilka lat temu. Miała wtedy siedemnaście lat. Ona i jej siostra

zamieszkały z nami. Jestem pewny, żeś pan o tym słyszał. - Lord Dorring

odchrząknął. - Lub może uszło to pańskiej uwagi. Był pan wówczas zajęty e... innymi

sprawami.

Te inne sprawy to uprzejme określenie na sytuację bez wyjścia, w jaką wciągnęła go

piękna czarownica imieniem Elizabeth - pomyślał Julian.

- Skoro pańska wnuczka jest takim wzorem cnót,

I to dlaczego tak trudno ją przekonać, by przyjęła moją propozycję? - Jej babka

twierdzi, że to wyłącznie moja wina. - Krzaczaste brwi lorda Dorringa ściągnęły się w

rozpaczy. - Obawiam się, że pozwalałem jej zbyt dużo czytać i. z tego co słyszałem, nie

była to właściwa lektura. Ale niechby ktoś spróbował jej powiedzieć, co ma czytać.

Jeszcze claretu, Ravenwood?

- Dziękuję, chętnie wypiję jeszcze kieliszek. -

Julian spojrzał na czerwoną twarz gospodarza i zmusił

się, by mówić spokojnie. - Wyznam, milordzie, że nie

bardzo pojmuję. Cóż mają do tego czytelnicze gusta

Sophy?

Obawiam się, że nie zawsze dawałem baczenie na to. co ona czyta - mruknął starszy

pan, sącząc claret. - Młode kobiety ulegają różnym fantazjom,

wie pan, jeśli nie zwraca się uwagi na to, co czytają Ale po śmierci jej siostry trzy lata

temu nie miałem sumienia przeciwstawiać się zbyt mocno. Jej babka i ja bardzo ja

lubimy. To naprawdę rozsądna dziewczyna. Nie rozumiem, dlaczego panu odmówiła.

Jestem pewny, że zmieniłaby zdanie, gdyby dać jej trochę więcej czasu.

- Czasu? - Ravenwood uniósł brwi ze źle skrywanym sarkazmem.

- Musisz przyznać, panie, żeś się odrobinę pospieszył. Nawet moja żona to mówi. Tu

na wsi tego typu sprawy załatwiamy o wiele wolniej. Nie przywykliśmy do miejskich

sposobów. A kobiety, zwłaszcza wrażliwe, mają te swoje przeklęte wyobrażenia o tym,

jak powinien zachować się mężczyzna w takiej sytuacji. - Lord Dorring popatrzył na

swojego gościa z nadzieją. - Może gdyby pan dal jej parę dni na przemyślenie pańskiej

propozycji?

- Chciałbym osobiście porozmawiać z panną Dorring - powiedział Julian.

- Już mówiłem. Nie w tej chwili. Wybrała się na konną przejażdżkę. W środy odwiedza

Starą Bess.

- Wiem o tym. Przypuszczam, że otrzymała wiadomość o mojej wizycie?

Lord Dorring ponownie odkaszlnął.

- Sądzę e... że mówiłem o tym. Zapewne umknęło to jej pamięci. Wie pan. jakie są

młode kobiety. - Spojrzał na zegar. - Powinna się zjawić koło wpół do czwartej.

- Niestety, nie mogę czekać. -Julian odstawił kieliszek i wstał. - Może pan powiadomić

swoją wnuczkę, że nie należę do cierpliwych. Miałem nadzieje dzisiaj zakończyć całą

tę sprawę.

- Obawiam się, że według niej ta sprawa już jest zakończona, milordzie - powiedział

lord Dorring ze smutkiem w głosie.

-Może pan jej przekazać, że ja nie uważam tej

-prawy za zakończoną. Będę tu jutro o trzeciej. Byłbym

wielce zobowiązany, milordzie, gdyby zechciał pan jej

przypomnieć o spotkaniu. Mam zamiar porozmawiać

z nią osobiście, zanim zakończymy całą sprawę.

Oczywiście. ale powinienem pana ostrzec. Nie zawsze można przewidzieć, co zrobi

Sophy. Jak już powiedziałem: czasami bywa trochę uparta.

- Wobec tego spodziewam się. ze okaże jej pan więcej zdecydowania. Jest przecież

pańską wnuczką. Jeśli trzeba przykrócić jej cugli, to należy to zrobić niezwłocznie.

- Dobry- Boże - mruknął zaskoczony lord Dorring. - Gdybyż to było takie proste.

Julian wyszedł z małej biblioteki o spłowiałych ścianach, w której odbywała się

rozmowa, do wąskiego ciemnego hallu. Lokaj, doskonale harmonizujący z atmosferą

dostatku panującą w tym wiekowym dworze. podał mu wysoki kapelusz o płaskim

denku i rękawiczki.

Julian kiwnął szorstko głową i minął starego służącego. Obcasy jego błyszczących

butów z cholewami zastukały głucho na kamiennej posadzce. Zaczynał żałować, że

tyle czasu poświęcił na ubiór. Przyjechał nawet powozem używanym specjalnie na

takie okazje. Równie dobrze mógłby zjawić się w Chesley Court konno i oszczędzić

sobie wysiłku nadania wizycie oficjalnego charakteru. Gdyby przyjechał wierzchem,

mógłby zatrzymać się w domu jednego z dzierżawców i przy okazji załatwić jakąś

sprawę. A tak cale popołudnie miał stracone.

- Do Abbey - rzucił stangretowi, który otworzył przed nim drzwi powozu. Służący

ubrany w zielono-

złotą liberię Ravenwoodów dotknął w odpowiedzi

kapelusza.

W chwilę po zamknięciu drzwi powozu, na lekki trzask z bata, pięknie dobrana para

siwków ruszyła z kopyta. Trudno się dziwić, że hrabia Ravenwood nie był tego

popołudnia w nastroju do odbywania przejażdżek po okolicy.

Oparł się o poduszki powozu, wyciągnął przed siebie nogi, założył ręce na piersi i

starał się opanować wzburzenie. Nie było to łatwe.

Nawet mu do głowy nie przyszło, że jego oświadczyny mogą być odrzucone. Panna

Sophy Dorring nie miała żadnych widoków na otrzymanie lepszej oferty i wszyscy

doskonale o tym wiedzieli, nie wyłączając jej dziadków. Byli bliscy zemdlenia, kiedy

kilka dni temu Julian oświadczył się o rękę wnuczki. Sophy dawno już przekroczyła

wiek, w którym można liczyć na dobrą partię. Propozycja Juliana była prawdziwym

darem opatrzności.

Usta Juliana wykrzywił sardoniczny uśmiech, kiedy wyobraził sobie scenę, jaka

niewątpliwie miała miejsce, kiedy Sophy poinformowała dziadków, że nie interesuje

jej to małżeństwo. Stary Dorring pewnie zupełnie stracił głowę, a jego żona dostała

waporów. Wnuczka z tak godnymi ubolewania gustami czytelniczymi bez trudu

postawiła na swoim.

Właściwie, dlaczego ta głupia dziewczyna tak się uparła? Przecież powinna przyjąć tę

propozycje z wdzięcznością i natychmiast. W końcu zamierzał wprowadzić ją do

Ravenwood Abbey jako hrabinę Ravenwood. Dwudziestotrzyletnia panna z prowincji,

z taką sobie urodą i niewielkim spadkiem, nie miała szans na dobrą partię. Przez

chwilę zastanawiał się, jakież to książki zwykła czytać Sophy. Lecz natychmiast uznał,

że nie w tym tkwił problem.

Znacznie poważniejszą sprawa był zbyt pobłażliwy stosunek dziadka do osieroconej

wnuczki. Kobiety

bardzo szybko przejmują władze nad mężczyznami

0 słabym charakterze

Może to kwestia wieku? Na początku uznał jej lata za atut. Miał już jedną młodą,

niesforną żonę i to mu wystarczyło. Tych awantur, napadów złego humoru

1 histerii, z Elizabeth w roli głównej, wystarczy mu do końca życia. Sądził, że starsza

kobieta będzie bardziej zrównoważona, mniej wymagająca i okaże mu wdzięczność.

Przecież ta dziewczyna nie ma tu na wsi wielkiego wyboru - pomyślał. - I nie może

liczyć na propozycje z miasta. Nie należy do tego typu kobiet, które przyciągają uwagę

zblazowanych mężczyzn z towarzystwa. Ci oceniają urodę kobiety tak, jakby oceniali

piękną klacz i Sophy na pewno nie przykułaby ich uwagi.

Nie była ani olśniewającą, czarnowłosą pięknością, ani anielską blondynką. Jej

ciemne, kasztanowe loki miały przyjemny, głęboki odcień, ale chodziły własnymi

drogami. Niesforne kosmyki zawsze wysuwały się spod kapeluszy lub wymykały na

wolność z kunsztownie ułożonej fryzury.

Nie wyglądała jak grecka bogini, co było ostatnim krzykiem mody w Londynie, ale

Julian musiał przyznać, że nie przeszkadza mu jej lekko zgarbiony nosek, krągły

podbródek i ciepły uśmiech. Nie powinien mieć większych problemów z wizytami w

jej sypialni na tyle często, by zapewnić sobie dziedzica.

A poza tym trzeba przyznać, że miała piękne oczy o niezwykłym odcieniu turkusa

przetykanego złotem. Ciekawe i bardzo satysfakcjonujące było to, że ich właścicielka

nie wiedziała, jak można je wykorzystać.

Zamiast spoglądać na mężczyznę spod rzęs, Sophy patrzyła prosto w oczy. Ta

otwartość i szczerość spojrzenia przekonały Juliana, że byłoby jej trudno przyswoić

sobie subtelną sztukę posługiwania się kłamstwem. To również mu odpowiadało.

Wyławianie garstki prawd z kłamstw, jakie serwowała mu Elizabeth doprowadzało go

niemal do obłędu.

Sophy miała szczupłą sylwetkę. Modne suknie z podwyższonym stanem pasowały do

jej figury, choć podkreślały raczej małe piersi. Tryskała zdrowiem i życiem, co bardzo

mu się podobało. Nie chciał jakiegoś chucherka - wątle kobiety źle sobie radzą z

rodzeniem dzieci.

Julian poddał rewizji obraz kobiety, którą zamierzał poślubić i doszedł do wniosku, że

oceniając jej fizyczne zalety, nie wziął pod uwagę pewnych cech jej osobowości. Na

przykład nigdy by nie przypuszczał, że pod tą słodką, skromną powierzchownością

kryje się uparta duma. To właśnie duma nie pozwalała Sophy na uczucie

wdzięczności. Jej upór okazał się silniejszy, niż można było oczekiwać. Jej dziadkowie

stali się zupełnie bezradni i oszołomieni wobec zaskakującej nieustępliwości wnuczki.

Jeśli coś tu było do uratowania, mógł to zrobić tylko on sam.

Podjął decyzję, kiedy powóz zatrzymał się przed rzędem schodów wiodących ku

paradnemu wejściu do dworu Ravenwood Abbey. Wysiadł, wspiął się po kamiennych

stopniach i, jak tylko otworzono przed nim drzwi, rzucił niskim głosem kilka poleceń.

- Prześlij wiadomość do stajni, Jessup. Niech osiodłają mi karego za dwadzieścia

minut

- Dobrze, milordzie.

Majordomus odwrócił się, by przekazać polecenie lokajowi, a tymczasem Julian

przeszedł przez wyłożony czarnobiałym marmurem hali do schodów pokrytych

czerwonym dywanem.

Mało interesował się domem. Tu się urodził, ale odkąd poślubił Elizabeth, nie

troszczył się wcale o Ravenwood Abbey. Duma z posiadania takiego domu zmieniła

się wkrótce w niechęć do siedziby przodków. Za każdym razem, kiedy wchodził do

któregoś z pokoi, zastanawiał się, czy w nim również przyprawiano mu rogi.

Z ziemią było inaczej. Żadna kobieta nie mogła zbezcześcić tych pięknych, żyznych pól

ani innych posiadłości. Na ziemię można było liczyć. Jeśli się o nią dbało, hojnie to

wynagradzała. Żeby zachować te ziemie dla przyszłych dziedziców Ravenwood, Julian

był skłonny do największego poświęcenia: ponownie się ożenić.

Miał nadzieje, że wprowadzenie w progi tego domu nowej żony oczyści go z

zastarzałych wspomnień po pierwszej żonie, a w szczególności z dręcząco dusznej,

egzotycznie zmysłowej sypialni, którą sama urządziła. Julian nienawidził tego pokoju.

Nie przekroczył jego progu od czasu śmierci Elizabeth.

Jedno jest pewne - pomyślał, wchodząc po schodach - w stosunku do nowej żony nie

popełni błędów, jakie popełnił przy pierwszej. Nigdy więcej nie odegra roli muchy,

która wpadła w pajęczą sieć.

Po piętnastu minutach zszedł po schodach w stroju do konnej jazdy. Nie zdziwił się

widząc czekającego już na podjeździe osiodłanego czarnego ogiera o imieniu Anioł.

Uważał to za rzecz absolutnie naturalną. Służba zawsze starała się uprzedzać życzenia

pana na Ravenwood. Nikt o zdrowych zmysłach nie chciał być przyczyną gniewu tego

diabla. Julian zszedł po schodach i wskoczył na siodło.

Stajenny cofnął się, kiedy ogier rzucił głową i za-

tańczył w miejscu. Silne mięśnie zadrgały pod opiętym żakietem, gdy Julian opanował

konia zdecydowanym ruchem. Następnie dal sygnał i Anioł ruszył naprzód.

Nietrudno będzie przeciąć drogę pannie Sophy Dorring - pomyślał. Znal każdą piędź

ziemi swojej posiadłości i doskonale wiedział, którędy dziewczyna będzie wracać do

Chesley Court. Na pewno wybierze ścieżkę biegnącą wzdłuż stawu.

- Pewnego dnia zabije się na tym koniu - powiedział lokaj do stajennego, swojego

krewniaka.

Stajenny splunął na wybrukowany podjazd.

- Nie ma obawy. Jeździ jak sam diabeł. Długo ma zamiar zostać tu tym razem?

- W kuchni mówią, że przyjechał, by znaleźć sobie nową żonę. Wpadła mu w oko

wnuczka lorda Dorringa. Jego lordowskiej mości zachciało się tym razem spokojnej

wiejskiej panienki. Takiej, która nie sprawi mu kłopotów.

- Trudno się dziwić. Czułbym się podobnie, gdyby przykuto mnie do takiej wiedźmy,

Amanda Quick - Kontrakt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: