Starks_Margaret_Wszystko_dla_niego_RPP026.pdf

MARGARET STARKS

WSZYSTKO DLA NIEGO

(Better for Adam)

Przełożył Paweł Dobrowolski

Dzień był gorący. Upał, szczególnie dotkliwy w podróży, ustępował

teraz wraz ze zbliżającym się wieczorem. Lekki wietrzyk owiewał

delikatnie twarz dziewczyny wciśniętej w miękkie oparcie dorożki. Czując

chłód powiewu, wyprostowała się i rozejrzała dookoła. Zieleń okolicy

koiła zmęczone oczy. Stary woźnica oderwał na moment wzrok od alei,

którą jechali. Uśmiechnął się, odwracając głowę.

– Już niedaleko, panienko. Prawie dojechalim. Dziękowała Bogu, że ta

długa podróż jednak dobiegała końca, chociaż zdenerwowanie wróciło,

chwilowo uśpione zmęczeniem. Wyprostowała przekrzywiony kapelusz i

zaczęła nakładać bawełniane rękawiczki na rozgrzane dłonie.

Kiedy dorożka skręciła w podjazd, dziewczyna ujrzała cel swojej

podróży. Była zbyt zmęczona, by dokładnie przyjrzeć się otoczeniu, a

jednak na widok domu spowitego w kwitnące pnącza jej twarz rozjaśniła

się uśmiechem. Budynek był piękny. Dużo piękniejszy, niż go sobie

wyobrażała.

Woźnica zwolnił i zatrzymał dorożkę przed werandą. Ciężko zsiadł z

siedzenia i obszedł pojazd, chcąc pomóc dziewczynie wysiąść i

wypakować walizkę.

– No i dojechalim, panienko. Dobrze jej tu będzie, zobaczy... Pani

Lawrence oczekuje jej, niech tylko zadzwoni.

Dziewczyna skinęła głową i podeszła do drzwi. Kiedy pociągnęła za

mosiężną rączkę, odezwał się dzwonek.

Kapryfolium obrastające werandę wypełniało powietrze duszącym

zapachem. Zamknięte były jedynie szklane drzwi wewnętrzne, jednak one

również po chwili otworzyły się i stanęła w nich pełna godności kobieta w

średnim wieku. Wyciągając z uśmiechem rękę na powitanie, rzekła:

– O, Heather. Przyjechałaś nareszcie. Musisz być bardzo zmęczona.

Mateuszu, wnieś do holu walizkę panny Blakeney.

Dziewczyna weszła do środka; ogarnął ją miły chłód. Zaczęła grzebać

w torebce w poszukiwaniu portmonetki. Obawa o to, ile będzie kosztować

dorożka, nie dawała jej spokoju przez całą drogę od stacji. Niestety, był to

jedyny sposób na dostanie się tutaj ze wsi, chyba że ktoś się decydował na

trzy milowy marsz.

Pani Lawrence gestem nakazała jej schować pieniądze.

– Och, nie, moja droga. To my powinniśmy byli wysłać po ciebie

dwukółkę. Niestety, ja nie powożę, a Adama nie mogłam prosić... W

każdym razie, łatwiej było wziąć Mateusza.

– Chodźmy – rzekła po chwili, odprawiwszy woźnicę. – Pewnie padasz

z nóg.

Ruszyły przez szeroki hol. Dziewczyna podziwiała kosztowne dywany

na błyszczącej podłodze, solidne meble i ładne kręcone schody.

– Tak, jestem zmęczona – przyznała.

Nigdy wcześniej nie poróżowała, nigdy nie była z dala od domu. Tak

naprawdę, to poza przedmieściem, na którym mieszkała, Londyn też znała

słabo. Nic dziwnego więc, że samotna podróż do Devon przerażała ją.

Teraz, oszołomiona wrażeniami dnia, była jeszcze dodatkowo

onieśmielona świadomością swojego wyglądu. Własnoręcznie uszyta

sukienka, wygnieciona podczas podróży, kontrastowała z niewymuszoną

elegancją starszej pani i wytwornym wnętrzem pokoju, do którego weszła.

Heather przycupnęła na samym brzeżku krzesła. Domyśliła się, że

siedzą w salonie – wskazywało na to umeblowanie. Pokój był długi, z

kilkoma oknami i kominkiem w ścianie wewnętrznej. Promienie

wieczorowego słońca, wpadające przez okno, podkreślały subtelność barw

dywanu, obić sofy i foteli.

Pani Lawrence badawczo przyglądała się dziewczynie.

– Wyglądasz bardzo młodo, moja droga. Sądziłam, że jesteś starsza.

– Tak, wiem. Niestety, zawsze odejmowano mi lat . Ale teraz mam już

prawie dziewiętnaście.

Kobieta patrzyła na nią z lekko niezadowoloną miną.

– Mam nadzieję, że to nie był zły pomysł, by cię tu sprowadzić...

Heather spłoszyła się i zapytała szybko:

– To znaczy... że nie odpowiadam pani?

– Nie, nie to miałam na myśli. Żyjemy tu na odludziu, zupełnie odcięci

od świata. Obawiam się, że mogłabyś się tu czuć odrobinę samotna.

– Och, nie. Na pewno nie. Zawsze marzyłam o życiu na wsi, a tu jest

tak pięknie... Aż boję się pomyśleć o powrocie do Londynu.

Starsza pani spojrzała z sympatią na Heather, która nerwowo splotła

palce na kolanach.

– Doceniam to. Tak mi przykro z powodu śmierci twojej matki. Ciotka

Ewelina pisała mi, jak nieszczęśliwa jesteś od tego czasu. I choć

zostaniesz tu tylko na próbę, to boję się, by życie w tej samotni jeszcze

bardziej cię nie przygnębiło.

– To bardzo miło z pani strony, że martwi się pani o to, lecz chyba

niepotrzebnie. Jeśli tylko rzeczywiście będę w stanie pomóc... bo widzi

pani... nigdy jeszcze nie robiłam niczego takiego.

– Tak, wiem, ale to chyba nawet lepiej. Starsza osoba mogłaby mieć

swoje nawyki, a ja chcę, by dom był prowadzony na mój sposób. Niestety,

zdrowie mi już nie dopisuje i jeśli się tym zajmiesz, będzie to doprawdy

wielka pomoc Uśmiechnęła się, widząc wyraz twarzy Heather.

– Nie przejmuj się, moje dziecko. Wcale nie oczekuję, że jednego dnia

nauczysz się wszystkiego. Poza tym, Lucy będzie ci pomagać. Codziennie

przyjeżdża ze wsi i wykonuje wszystkie ciężkie prace. To dobra

dziewczyna i chociaż nie bardzo ma czas na coś więcej niż sprzątanie, nie

wiem, co bym bez niej zrobiła. Ostatnio i tak pracuje za dużo i dlatego

dobrze, że przyjechałaś. Nie będzie ci ciężko i będziesz miała dużo czasu

dla siebie. To mogę ci obiecać. Obyś się tylko nie nudziła. Choć Ewelina

zapewnia, iż jesteś bardzo samodzielna, a spokój ci nie przeszkadza.

– Tak, ciocia miała rację. Tego pragnę: spokoju i ciszy. Pani Lawrence

spojrzała przenikliwie na dziewczynę.

– Sądzę, że je tu znajdziesz. Oby próba okazała się pomyślna i obyśmy

obie były zadowolone. Na pewno minie trochę czasu, zanim się do siebie

dostosujemy, ale bardzo potrzebuję teraz kogoś na stałe. Mam nadzieję, że

i Adam z czasem to zrozumie. Widzę, że zależy ci na pozostaniu tutaj.

Musisz być więc cierpliwa i nie zniechęcaj się, jeśli początki będą trudne.

– Zamilkła na moment, po czym mówiła dalej, łagodniejszym już tonem: –

Przy okazji, w domu mamy mnóstwo rozmaitych książek, większość w

bibliotece. Korzystaj z nich swobodnie. Gdzieś na górze jest też maszyna

do szycia, także do twojej dyspozycji. Jak widzisz, twoja ciotka wiele mi o

tobie pisała i przekonała mnie, że będziesz idealną dla mnie osobą. Tak

dawno się nie widziałyśmy... ale ciągle piszemy do siebie. To jedyne

ogniwo łączące mnie ze światem, który porzuciłam, opuszczając

Londyn.. , – Ponownie przerwała zamyślając się. Mimo to, nadal

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: