Tinsley_Nina_Wstep_do_milosci_RPP017.pdf

NINA TINSLEY

WSTĘP DO MIŁOŚCI

Przełożyła Ludmiła Trigg

ROZDZIAŁ I

W czerwcu do Lakę Distriet zaczynali przyjeżdżać pierwsi turyści i

Galeria Reeda, coraz bardziej popularna, również napełniała się

ludźmi.

– Ten facet przychodzi tu każdego popołudnia już od tygodnia –

Jenna Reed przesunęła się swoim inwalidzkim wózkiem na pozycję, z

której mogła obserwować zwiedzających.

– Który facet? – zapytałam, choć wiedziałam bardzo dobrze o kogo

chodzi, bo i ja zauważyłam jego częste wizyty.

– Myślę, że to Francuz, a może Włoch – Jenna powiedziała z

namysłem. – Muszę zobaczyć, jakiego koloru są jego oczy.

– Zrób to teraz – odpowiedziałam, ponieważ mężczyzna

podchodził akurat do krótkiej lady, za którą stałyśmy.

– Interesuje mnie obraz Felice Flyte o numerze 32. Rozumiem, że

to jest oryginał? – powiedział z lekkim, według mnie, francuskim

akcentem.

Jego oczy były ciemne, prawie czarne, głęboko osadzone pod

prostymi brwiami.

– Oczywiście, że to oryginał. Jeżeli sprzedajemy kopie, wyraźnie

to zaznaczamy – mój głos nie zabrzmiał chyba zbyt uprzejmie, ale

miałam za sobą długi, ciężki dzień.

– Tak myślałem. Jej prace są nie do podrobienia. Czy przyjmie

pani depozyt?

Wyjął portfel z kieszeni marynarki i wcisnął mi do ręki garść

piątek. Przeliczyłam je dokładnie, świadoma jego wzroku na sobie, po

czym wręczyłam mu kwit. Mężczyzna uśmiechnął się.

– Świetnie. To piękny obraz.

Jenna Reed przesunęła się wózkiem bliżej. Jego spojrzenie

spoczęło na chwilę na jej twarzy, po czym ześlizgnęło się z niej. Nie

byłam pewna, ale miałam wrażenie, że dostrzegłam w nim litość, a

tego Jenna nie znosiła.

– Dopilnuję, żeby obraz został dokładnie zapakowany i

przygotowany do odbioru – powiedziałam szybko.

– Dziękuję, zgłoszę się po niego na początku przyszłego tygodnia.

– Czy mogę prosić jeszcze o pańskie nazwisko? – zapytałam, z

długopisem przygotowanym w dłoni.

Mężczyzna zawahał się, w końcu wzruszył ramionami.

– To nieważne. Proszę się nie bać, na pewno wrócę. –

odpowiedział i ruszył w kierunku wyjścia.

Jenna głośno wypuściła powietrze.

– Dlaczego nie nalegałaś, żeby podał ci swoje nazwisko, Lindsay?

Chciałam je poznać.

– To niedobrze. On wyraźnie chce pozostać anonimowy.

Przygwoździła oparcia wózka zaciśniętymi pięściami.

– Dlaczego zawsze mnie ignorujesz? Nienawidzę tego miejsca,

Lindsay Strong!

– Jeśli tak bardzo go nienawidzisz, dlaczego wciąż tu

przychodzisz? Przecież nie musisz, możesz się trzymać stąd z daleka.

– Obserwuję cię. Roger oczekuje tego ode mnie! – Oczy jej stały

się granitowo twarde, a ich błysk przywiódł mi na myśl błysk

niedoszlifowanego kamienia. Była uderzająco piękna, jeśli nie liczyć

niezadowolonego grymasu jej ust.

– Nie opowiadaj bzdur, Jen. Rogerowi nie śniłoby się nawet nie

wierzyć mi.

– Och, wierzyć – powiedziała. – Jesteś taka głupia. Wiem, że nie

chcesz po prostu, abym ci stała na drodze!

Ton jej głosu podniósł się i rozejrzałam się wokoło w obawie, że

klienci mogliby nas usłyszeć. Na szczęście jednak Davies, który ściśle

przestrzegał godzin otwarcia i zamknięcia wystawy, dopilnował, żeby

zwiedzający powoli opuszczali już galerię.

– Masz prawo tu przebywać – stwierdziłam kwaśno – ale

denerwujesz personel swoimi śmiesznymi oskarżeniami. Będę musiała

pomówić z Rogerem...

– Pomówić z nim!? Proszę! Mój brat i tak nie stanie po twojej

stronie, nie odważyłby się!

– O czym ty mówisz? Jenna roześmiała się.

– Za dużo wiem.

Odwróciłam się od niej i zaczęłam przeliczać całodzienny utarg. W

tym momencie pojawił się Davies i podszedł do Jenny.

– Czy mam pomóc pani na schodach, panno Reed? – zapytał.

– Pilnuj swoich spraw!

Davies, były marynarz, z szerokimi ramionami, mocną opalenizną i

błękitnymi oczyma, stał obok niej bez ruchu. Odwróciłam się do

Jenny.

– Na miłość boską, idź już wreszcie! Mam cię serdecznie dosyć na

dzisiaj.

– Nie przejmujesz się, nikt się nie przejmuje... Davies stanął z tyłu

jej wózka i zaczął go popychać w kierunku wyjścia z galerii.

– Ja ci pokażę! – wrzasnęła.

Usiadłam, ciężko oddychając, próbując stłumić gniew, który

narastał we mnie.

– Proszę nie zwracać na nią uwagi, panno Lindsay. – Davies zdążył

już wrócić z powrotem. – Ciężko jej żyć z poczuciem winy.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

– Winy? Nie rozumiem.

– Niech pani lepiej zapomni o tym, co powiedziałem. Jest pani

gotowa?

Odprowadził mnie do sejfu w biurze i zaczekał, aż zdeponuję w

nim wpływy. W Daviesie tkwiła ogromna siła, dzięki której poczułam

się wreszcie odprężona.

– Odstawię ten obraz do magazynu – powiedział, przyklejając do

ramy kwit sprzedaży. – Piękny. – Przyglądał mu się z bliska. – Jeden z

jej najlepszych.

Zawsze mówił o mojej matce ona, jak gdyby była dla niego jedyną

kobietą na świecie. A może była? Davies był zawsze skrytym

mężczyzną. Niósł obraz tak ostrożnie, jak gdyby był zrobiony z

prawdziwego złota. Razem zamknęliśmy galerię i wyszliśmy.

Jezioro, jego wielkość i piękno, niewątpliwie mają wpływ na

charakter mojego miasta. Ulice biegną promieniście na kształt

wachlarza, zbiegając się tuż przy brzegu jeziora. Tam właśnie

położona jest galeria, a jej okna wychodzą na przystań statków

parowych. Budynek ma kształt krzyża, z prawej strony mieści się

księgarnia, gdzie sprzedaje się dzieła poetów i pisarzy z Krainy Jezior.

Po lewej stronie można kupić wyroby lokalnych rzemieślników. Oba

sklepy są połączone z galerią, która stała się charakterystycznym

punktem okolicy i, w pewnym sensie, świetnie prosperującym,

pomnikiem ku czci twórcy Joshuy Reeda. To właśnie on stworzył jej

ideę, urzeczywistnił i umierając pozostawił w rękach swego jedynego

syna Rogera, który kontynuował dzieło ojca.

Zaczęłam pracować w galerii zupełnie przypadkowo. Po

dwuletnich studiach ekonomicznych w Londynie, które nie były

czasem straconym, pracowałam dla importera win, z którym wiele

podróżowałam. Kiedy mój ojciec zginął w wypadku trzy lata temu,

wróciłam do domu – aby tu pozostać. Matka była załamana,

utrzymywała, że nie może żyć bez niego, mimo to jej siły twórcze tak

bardzo domagały się ujścia, że nadal tworzyła obrazy o wysokiej

wartości artystycznej.

Jak mogłam ją zostawić? Potrzebowała mnie rozpaczliwie,

zarówno kiedy siedziała apatycznie pomiędzy obrazami, jak i wtedy,

gdy spacerowała po wzgórzach, prawdopodobnie sama nie wiedząc,

gdzie jest. Jej stan mnie przerażał i często za nią chodziłam. Zdawała

sobie sprawę z tego, że ylokę się za nią z tyłu, ale nigdy nie dała po

sobie poznać, czy est z tego zadowolona. Raz tylko zatrzymała się,

zaczekała la mnie i wzięła w ramiona. Jej łzy zrosiły moją twarz i

więź, i która nas zawsze blisko ze sobą łączyła, zacieśniła się jeszcze

bardziej*.

Reedowie, a zwłaszcza Roger, byli naszymi przyjaciółmi od

niepamiętnych czasów. To właśnie jego ojciec odkrył talent mojej

matki. Kiedy po raz pierwszy przyjechała do miasta, jako młoda

studentka, zaczęła podpisywać swoje płótna panieńskim nazwiskiem

Felice Flyte i tak już pozostało. Jej obrazy wyróżniały się w galerii

przez prawie trzydzieści lat.

Dzieła Felice Flyte stały się bardzo poszukiwane i zdążyła już

sprzedać szereg płócien, zanim poznała mojego ojca Coninstona

Stronga i wyszła za niego za mąż. Małżeństwo to w żaden sposób nie

wpłynęło na jej twórczość i razem stworzyli dom w Feli Cottage,

gdzie ona i ja nadal mieszkamy.

Dom leży o parę mil od Longmare, bardzo blisko jeziora

Sweetwater. Jezioro nie jest duże, z trzech stron jego brzegi są raczej

strome i tylko od zachodu ziemia jest stosunkowo płaska, więc

wykorzystano to, budując tam szereg rezydencji Jak daleko sięgam

pamięcią, nasz dom był zawsze miejscem, gdzie zbierali się artyści –

wielbiciele mojej matki – oraz alpiniści, którzy z kolei podziwiali

umiejętności mojego ojca.

Imię Coninstona Stronga było szeroko znane wśród wspinającej się

braci dzięki temu, że zdobył on każdy szczyt w okolicy. W czasie

kiedy zginął, przygotowywał się właśnie do wyprawy na Everest.

Myślałam o moich rodzicach, jadąc wąskimi ulicami w kierunku

domu i przyszło mi do głowy, że nienawidzę sławy, którą byli

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: