Zakonczeniem.jest.śmierć.pdf

Agatha Christie

Zakończeniem jest

śmierć

Death Comes as the End

Tłumaczyła Dominika Chylińska

wydanie oryginalne: 1944

wydanie polskie: 2001

Profesor S.R.K. Glanville

Drogi Stefanie

To Ty podsunąłeś mi pomysł umieszczenia akcji powieści

kryminalnej w starożytnym Egipcie i gdyby nie Twoja aktywna

pomoc i zachęta, książka ta nigdy — by nie powstała.

Chcę tu powiedzieć, jak bardzo podobała mi się literatura,

którą mi pożyczyłeś, i podziękować Ci za cierpliwość, z jaką

odpowiadałeś na wszystkie moje pytania, oraz za czas i fatygę. Wiesz

już, jak wielką przyjemność sprawiło mi pisanie tej książki.

Twoja oddana i wdzięczna przyjaciółka

Od Autorki

Akcja tej książki rozgrywa się na zachodnim brzegu Nilu w

Tebach w Egipcie około roku 2000 p.n.e. Zarówno miejsce, jak i czas

akcji są przypadkowe. Każde inne miejsce w każdym innym czasie

byłoby równie dobre, tak się jednak złożyło, że inspiracją do

stworzenia bohaterów i intrygi stały się dwa czy trzy egipskie listy z

czasów XI Dynastii, odnalezione około 20 lat temu w skalnym

grobowcu naprzeciw Luksoru przez wyprawę do Egiptu z

Metropolitan Museum z Nowego Jorku i przetłumaczone przez

profesora Battiscombe Gunna dla muzealnego biuletynu.

Czytelnika zainteresować może uwaga, że dziedziczenie służby

ka — powszechna praktyka w starożytnej cywilizacji egipskiej —

opierało się na podobnej zasadzie jak średniowieczne dziedziczenie

fundacji kościelnej. Własność zapisywana była kapłanowi ka, w

zamian za co obowiązany był on do zajmowania się grobowcem

testatora i ofiarowywania darów za spokój duszy zmarłego z okazji

różnych świąt.

Określenia „brat” i „siostra” w tekstach egipskich zazwyczaj

oznaczały „ukochany” lub „ukochana” i często używane były

wymiennie z „mąż” i „żona”. Tak też są zastosowane w tej książce.

Rolniczy kalendarz w starożytnym Egipcie, składający się z

trzech pór roku liczących po cztery trzydziestodniowe miesiące i

dodatkowo pięć przestępnych dni na końcu roku, był powszechnie

stosowany. Rok rozpoczynał się, jak przypuszczamy, z chwilą

napłynięcia do Egiptu fali powodziowej Nilu w trzecim tygodniu

lipca, jednakże brak roku przestępnego spowodował jego opóźnienie

na przestrzeni wieków, tak że za czasów naszej opowieści

kalendarzowy Nowy Rok przypadał około sześciu miesięcy wcześniej

niż początek roku rolniczego, tzn. w styczniu zamiast w lipcu. Aby

oszczędzić czytelnikowi ciągłego przeliczania, daty użyte tutaj jako

tytuły rozdziałów pochodzą z kalendarza rolniczego owych czasów,

tzn. wylew — koniec lipca do końca listopada, zima — koniec

listopada do końca marca i lato — koniec marca do końca lipca.

Rozdział pierwszy

Drugi miesiąc wylewu — dzień dwudziesty

Renisenb stała patrząc na Nil.

Z oddali słyszała podniesione głosy braci, Jahmosego i Sobka,

dyskutujących o tym, czy tamy potrzebują wzmocnienia czy nie.

Sobek miał głos wysoki, a swoich poglądów dowodził z pewnością

siebie. Głos Jahmosego był niski i mrukliwy, wyrażał wątpliwość i

niepokój. Jahmose zawsze o wszystko się niepokoił. Był najstarszym

synem i podczas pobytu ojca w północnych posiadłościach

zarządzanie majątkiem spoczywało w jego rękach. Jahmose — mocno

zbudowany, powolny i ostrożny — miał skłonność do wyszukiwania

trudności tam, gdzie ich nie było. Brakowało mu pewności siebie i

wesołości Sobka.

Od wczesnego dzieciństwa Renisenb pamiętała swych braci

sprzeczających się właśnie w taki sposób. Teraz nagle dało jej to

poczucie bezpieczeństwa... Była znowu w domu. Tak, wróciła do

domu...

Jednakże, gdy spojrzała raz jeszcze na jasną, błyszczącą w

słońcu rzekę, bunt i ból odezwały się ponownie. Khay, jej młody mąż,

nie żył... Khay, z roześmianą twarzą i mocnymi ramionami. Khay był

z Ozyrysem w Królestwie Zmarłych a ona, jego gorąco kochana żona,

została sama. Spędzili razem osiem lat — przyszła do niego jako

dziecko zaledwie — a teraz powróciła jako wdowa, z dzieckiem

Khaya, Teti, do domu ojca. Nagle poczuła się, jakby nigdy go nie

opuszczała. To było miłe uczucie. Zapomni o tych ośmiu latach — tak

pełnych bezmyślnego szczęścia, tak rozdartych i zniszczonych stratą i

bólem.

Tak, zapomnieć, wyrzucić z pamięci. Stać się raz jeszcze

Renisenb, córką Imhotepa, kapłana ka, bezmyślną, nieczułą

dziewczyną. Miłość męża i brata była okrutna i zwodnicza przez

swoją słodycz. Pamiętała mocne brązowe ramiona, roześmiane usta —

teraz Khay był zmumifikowany, owinięty w bandaże, chroniony przez

amulety w podróży poprzez zaświaty. Nie ma już na tym świecie

Khay żeglującego Nilem i łowiącego ryby, śmiejącego się do słońca,

podczas gdy ona wyciągnięta w łodzi z małą Teti na kolanach śmieje

się do niego...

„Nie będę o tym myśleć — postanowiła Renisenb. — To

skończone! Jestem tutaj, w domu. Wszystko jest tak, jak było. Ja także

będę taka jak dawniej. Będzie tak jak kiedyś. Teti już zapomniała.

Śmieje się i bawi z innymi dziećmi”.

Renisenb odwróciła się nagle i ruszyła w stronę domu mijając po

drodze kilka objuczonych osłów prowadzonych ku brzegowi rzeki.

Minęła składy zboża i szopy i przez bramę weszła na dziedziniec.

Było to bardzo przyjemne miejsce, ze sztucznym jeziorem otoczonym

kwitnącymi oleandrami, jaśminami i ocienionym sykomorami. Teti

bawiła się tam teraz z innymi dziećmi, słychać było ich przenikliwe i

czyste głosy. Dzieci wbiegały i wybiegały z małego pawilonu

stojącego z jednej strony jeziora. Renisenb zauważyła, że Teti ciągnie

za sobą drewnianego lwa, którego paszcza otwierała się i zamykała za

pociągnięciem sznurka. Renisenb również, jako dziecko, kochała tę

zabawkę. Pomyślała znowu z wdzięcznością: „Wróciłam do domu...”

Nic się tu nie zmieniło, wszystko było jak dawniej. Tu życie

płynęło bezpiecznie, stabilnie, niezmiennie.

Wprawdzie Teti była teraz dzieckiem, a ona jedną z wielu matek

w tym domu, ale istota rzeczy pozostała nie zmieniona.

Piłka, którą bawiło się jedno z dzieci, potoczyła się do jej stóp,

więc podniosła ją i odrzuciła ze śmiechem. Renisenb weszła na ganek

z kolorowymi kolumnami, minęła dużą główną komnatę z barwnym

fryzem przedstawiającym kwiaty lotosu i maki, i skierowała się w

głąb domu, do pomieszczeń dla kobiet.

Uszu jej dobiegły podniesione głosy, więc zatrzymała się

znowu, rozkoszując się starymi, znajomymi dźwiękami. Satipy i Kait

kłócą się jak zwykle! Dobrze pamiętała głos Satipy, wysoki, władczy i

szydzący! Satipy była żoną jej brata, Jahmosego, wysoką, energiczną,

hałaśliwą kobietą, przystojną w pewien ciężki, dominujący sposób.

Wiecznie stanowiła prawa, tyranizowała służbę, znajdowała winę we

wszystkim i siłą osobowości i obelg sprawiała, że wykonywano

rzeczy niemożliwe. Każdy bał się jej języka i spieszył spełniać

rozkazy. Sam Jahmose miał najwięcej podziwu dla swojej rezolutnej,

silnej żony, chociaż pozwalał, aby i jego terroryzowała w sposób,

który często złościł Renisenb.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: