5.1. Tabela spółgłosek
Tradycyjnie w podręcznikach do fonetyki zwykło się przedstawiać system spółgłosek angielskich w tabeli zorganizowanej wedle ich miejsca i sposobu artykulacji:
MIEJSCE ARTYKULACJI
SPOSÓB ARTYKULACJI
wargowe
wargowo-zębowe
dziąsłowe i zębowe
dziąsłowo -podniebienne
tylno-językowe
krtaniowe
zwarte
p,b
t,d
k,g
trące
f,v
Q,D,s,z
S,J
h
zwarto-trące
],}
nosowe
m
n
N
płynne
l,r
ześlizgowe
w
j
5.3. Spółgłoski w kontekście
Spółgłoski języka angielskiego, bardziej niż samogłoski, czułe są na kontekst fonetyczny, w którym występują. Dźwięki dziąsłowe (patrz), na przykład, są szczególnie niestabilne jeśli chodzi o miejsce artykulacji i 'lubią' upodabniać się do następujących po nich spółgłosek, bądź ulegać redukcji (zanikowi). One też głównie podlegają tzw. alternacjom (obocznościom) morfonologicznym, t.j. zmianom fonetycznym zależnym od kontekstu słowotwórczego (głównie przyrostkowego), np.: /t/ występuje w Christ , ale nie wymawia się go w wyrazie pochodnym christen /'krIsn/, występuje w dissect , ale zmienia się w /S/ w dissection .
lezynski1