Smith_Lisa_Jane_-_PamiĂ„â„˘tniki_wampirÄ‚Ĺ‚w_05_-_PowrĂłt_o_ Zmierzchu.pdf

SMITH LISA JANE

Powrót o zmierzchu

Pamiętniki wampirów tom 5

Prolog

Stefano.

Elena była sfrustrowana. Nie potrafiła pomyśleć jego imienia, by

zabrzmiało tak, jak chciała.

Stefano – powtórzył raz jeszcze. Czy możesz wypowiedzieć moje

imię, najukochańsza?

Elena przyjrzała mu się z namysłem. Złamał jej serce swoją urodą,

rzymskimi rysami i ciemnymi włosami opadającymi niesfornie na czoło.

Chciała ująć w słowa uczucia, jakimi darzyła Stefano, ale zaćmiony umysł nie

pozwalał. O tak wiele spraw pragnęła go zapytać... i tyle mu powiedzieć. Ale nie

mogła znaleźć właściwych słów. Nawet nie mogła mu przesłać myśli. Stefano

odbierał tylko chaotyczne, pojedyncze obrazy.

Ale przecież to był dopiero siódmy dzień jej nowego życia.

Stefano opowiedział Elenie, że kiedy po raz pierwszy się obudziła po tym,

gdy umarła jako wampirzyca, potrafiła chodzić, mówić i robić wiele rzeczy,

których teraz nie pamiętała. Nie wiedział, dlaczego tak było – nie słyszał nigdy

o nikim, poza wampirami, kto wróciłby po śmierci. Elena była wampirzycą, gdy

umierała, ale z pewnością nie teraz.

Stefano powiedział jej też, że bardzo szybko się uczyła. Przesyłała mu

telepatycznie nowe obrazy, nowe słowa. Chociaż łatwiej było się z nią

porozumieć, raz trudniej, był pewien, że któregoś dnia Elena znów będzie sobą i

zacznie zachowywać się jak młoda dziewczyna, którą jest. Nie będzie już

osiemnastolatką z umysłem dziecka. Duchy najwidoczniej chciały, żeby

dorastała jeszcze raz, poznając świat oczami dziecka.

Elena uważała, że nie było to miłe ze strony duchów. A jeśli Stefano w

tym czasie znajdzie sobie inną dziewczynę? Obawiała się tego.

To dlatego pewnej nocy, gdy Stefano się obudził, Eleny nie było w łóżku.

Znalazł ją w łazience, nachyloną nad gazetą. Z wielkim przejęciem wpatrywała

się w tekst, próbując zrozumieć coś ze znaków na papierze, o których wiedziała,

że są literami, które układają się w wyrazy, które kiedyś znała. Papier był

wilgotny od jej łez. Nie potrafiła przeczytać żadnego słowa.

Nie płacz, kochana. Nauczysz się znowu czytać. Po co ten pośpiech?

Powiedział to, zanim zobaczył, że połamała ołówek, zaciskając na nim dłoń

zbyt mocno, i podarte papierowe serwetki. Próbowała przerysować litery i

słowa. Może gdyby umiała pisać jak inni ludzie, Stefano przestałby sypiać w

fotelu. Wiedziałby, że Elena jest dorosła, i kładłby się spać u jej boku.

Patrzyła, jak oczy Stefano napełniają się łzami. On jednak uważał, że

mężczyźnie nie wolno płakać, więc obrócił się do niej plecami, by nie widziała

jego łez.

A potem wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka.

Eleno, powiedz mi, co mam zrobić. Zrobię to, nawet jeśli wydaje

się niemożliwe. Przysięgam. Tylko mi powiedz.

Wszystkie słowa, które chciała powiedzieć, tkwiły w jej głowie

zaklinowane. Zaczęła płakać. Stefano bardzo delikatnie otarł jej łzy, jakby

obawiał się, że może jej zrobić krzywdę.

Wtedy Elena uniosła twarz, zamknęła oczy i ułożyła usta do pocałunku. Ale...

Masz umysł dziecka – powiedział Stefano łamiącym się głosem. Nie

mogę tego zrobić.

Dawniej porozumiewali się za pomocą znaków, które Elena

pamiętała. Uderzyła palcami w szyję: raz, dwa, trzy razy. To znaczyło, że

czuła się źle. To znaczyło, że chce... Stefano jęknął.

Nie mogę...

Znów uderzyła trzy razy.

Nie jesteś jeszcze sobą...

Jeszcze trzy razy...

Kochanie, posłuchaj...

Kolejne trzy uderzenia. Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. Gdyby

mogła mówić, powiedziała by: „Proszę, zaufaj mi choć trochę – nie jestem

dzieckiem. Proszę, posłuchaj tego, czego nie mogę ci powiedzieć”.

Cierpisz. Bardzo cierpisz szepnął czule Stefano. Gdybym... tylko

trochę...

I nagle pewnym ruchem uniósł jej głowę i obrócił pod takim kątem, jak

trzeba, a potem Elena poczuła ukąszenie, które bardziej niż cokolwiek innego

przekonało ją, że żyje i że nie jest już duchem.

Przekonało ją też, że Stefano kocha ją i nikogo innego, i że w końcu może

się z nim porozumieć. Powiedziała, co czuje za pomocą okrzyków. Stefano

słuchał oniemiały.

Elena uznała, że tak jest sprawiedliwie. Potem już zawsze spał obok niej, a

ona zawsze była szczęśliwa.

ROZDZIAÞ 1

Damon Salvatore właściwie wisiał w powietrzu, lekko tylko

przytrzymywał się gałęzi...Kto zna nazwy drzew? Kogo obchodzi, co to za

drzewo? Było wystarczająco wysokie, żeby zaglądać z niego do sypialni

Caroline Forbes na piętrze, a o szeroki pień mógł oprzeć plecy. Ułożył się

wygodnie, z rękami założonymi za głowę. Jak polujący kot czuwał z

przymkniętymi oczami. Czekał na magiczną godzinę czwartą czterdzieści

cztery, tuż przed świtem, kiedy Caroline odda się swojemu rytuałowi. Widział to

już dwa razy i był podekscytowany.

Nagle ukąsił go komar.

To absurdalne, komary nie kąsają wampirów ich krew nie jest tak pożywna jak

ludzka. Ale to, co poczuł na karku, z pewnością przypominało ukąszenie

komara. Rozejrzał się, ale niczego nie zobaczył. Igły sosny. Nic latającego.

Żadnego owada przycupniętego na gałęzi. W porządku zatem. To musiała być

igła. Tak czy owak, ukłucie bolało coraz bardziej. Pszczoła samobójca? Damon

ostrożnie dotknął dłonią karku. Nie wyczuł żądła. Tylko mały pęcherzyk, który

coraz bardziej bolał.

Przestał zwracać uwagę na ból, bo w sypialni Caroline coś się działo. Nie

był pewien co, ale poczuł nagły przypływ mory wokół śpiącej dziewczyny, jakby

buczenie kabli wysokiego napięcia. Kilka dni temu właśnie to odczucie przypro

wadziło go pod jej okno. Nie potrafił jednak ustalić jego źródła. O czwartej

czterdzieści zadzwonił budzik. Caroline obudziła się, chwyciła zegar i rzuciła w

kąt pokoju. Masz dziewczyno szczęście, pomyślał Damon z pewną przekorą.

Gdybym był zwykłym włamywaczem, a nie wampirem, nastawałbym na twoją

cnotę zakładając, że jeszcze jej nie straciłaś: Ale ja odpuściłem sobie dybanie

na dziewice . Pięćset lat temu.

Na ułamek sekundy uśmiechnął się, a potem jego czarne oczy znów stały

się zimne jak lód. Spojrzał w otwarte okno.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: