Dragonlance - Zaginione Opowieści t.1 - Kagonesti - Histor….pdf - Zaginione Opowieści - nastekmj

Dragonlance Saga

Zaginione opowieści, tom 1

Douglas Niles

Kagonesti

Historia dzikich elfów

(PrzełoŜył Andrzej Sawicki)

Dedykuję Alainie

Prolog - Darlantan, ze Snów i Światłości

3811 PK

Południowe stoki gór Khalkist

W górę łoŜyska wyschniętego strumienia, skacząc z kamienia na kamień i

wdzięcznie przelatując nad błotnistymi sadzawkami, mknął nagi młodzieniec. Jednym susem

pokonywał dwudziestostopowe odległości pomiędzy głazami. Z kaŜdym skokiem wznosiła

się nad głową biegnącego rozwiana grzywa czarnych włosów, którą pęd szybko stulał w

długi, wąski warkocz.

Kagonos biegł z wielu powodów. Upajał się radością ruchu, cieszyła go smukłość i

spręŜystość ciała, radowała szybkość reakcji na wyzwania nieznanego szlaku. Sycił się teŜ

uciechą z przecierania nowej ścieŜki i ze znaczenia szlaku, którego przedtem nie deptała stopa

Ŝadnego elfa. Dał się pochłonąć wszechogarniającemu spokojowi dziczy, który ukoił jego

ducha i pozwolił mu zapomnieć o pomniejszych troskach.

O tym wszystkim myślał o świcie, przed dwoma dniami, gdy obudził się pośrodku

rozległego obozowiska Letniego Zgromadzenia. Opuścił swój ustawiony w honorowym

miejscu szałas i nie rozmawiając z nikim, ruszył truchtem przez obóz. Jego odejście zwróciło

uwagę plemiennych wodzów 1 szamanów, nikt jednak nie próbował go zatrzymać - wszyscy

wiedzieli, Ŝe Kagonos Ŝył wedle rytmu niesłyszalnego dla innych Pierworodnych. W rzeczy

samej niektórzy szamani wręcz odetchnęli z ulgą, gdy naga sylwetka biegacza zniknęła

pośród drzew w puszczy. Pamiętali, Ŝe nieraz Kagonos zakłócał plemienne rytuały czy próby

negocjacji. ZbliŜająca się ceremonia Letniego Przesilenia Gwiazd przebiegnie na pewno

znacznie spokojniej, jeśli nie weźmie w niej udziału błądzący gdzieś w dziczy narwaniec.

Kagonos ze swej strony nie cierpiał głupich rytuałów związanych z gwiazdami,

słońcem czy zmianą pór roku. UwaŜał, Ŝe lśniące nocą na niebie diamenty najlepiej podziwia

się w samotności. W istocie, gwiazdy były czymś tajemniczym - niepodzielnie panowały na

niebie od zmierzchu do świtu - śmieszna jednak była myśl, iŜ dbają o jakiekolwiek zaszczyty

czy ceremonie, które na ich cześć wyprawiają ludzie lub inne istoty śmiertelne.

Dziki elf biegł przez cały poprzedni dzień, noc i poranek następnego dnia. Nadal

kaŜdy oddech przychodził mu bez trudu. Brązową skórę biegacza powlekała jedynie cieniutka

warstewka potu. Z kaŜdą upływającą godziną Kagonos osiągał stan coraz głębszej

intensywności przeŜyć i coraz większego poczucia jedności z otaczającym go zewsząd

Ŝyciem.

Przez głowę przemknęła mu myśl, o której wiedział, Ŝe jest prawdziwa: któregoś dnia

opuści swe plemię, by na zawsze zamieszkać samotnie wśród tych wzgórz. Sam sobie będzie

panem, nie będzie musiał dbać o nikogo i całkowicie poświęci się majestatycznym górom i

lasom.

W istocie nie wiedział, dlaczego tak długo pozostawał członkiem plemienia. Miał

świadomość, Ŝe jego brak tolerancji dla wszelkiego rodzaju słabości i bezwzględna

prostolinijność budziły bojaźń wśród doświadczonych wojowników i wodzów plemion. Obcy

nawet dla własnych rodziców, Pierworodny irytował szamanów deklarując, Ŝe miłość -

pośród wielu innych zjawisk - jest słabością, której naleŜy się wystrzegać.

Dzikie elfy w większości pędziły szczęśliwy Ŝywot - kochały zabawy, były niewinne i

beztroskie. Kagonos często się wściekał na tę dziecięcą naiwność - i bez wahania to okazywał

- wiedział bowiem, iŜ plemię miało wielu wrogów. Dlaczego jego ziomkowie nie dostrzegają

zagroŜenia?

śaden z młodzieńców nie mógł fizycznie sprostać Kagonosowi - być moŜe dlatego, Ŝe

jego ciało wydawało się nieustannie wibrować nadmiarem szukającej ujścia energii. Wszyscy

go szanowali, pozwalali mu wedle woli odchodzić i wracać - gdy zaś przemawiał, najczęściej

wysłuchiwano go z uprzejmym zainteresowaniem. Podczas minionych dziesięcioleci Ŝył po

trosze z kaŜdym plemieniem - przebywał więc wśród Czarnych Piór, Srebrnych Łososi,

Białych Ogonów, a ostatnio zamieszkał z klanem Błękitnego Jeziora. Gdy plemieniu zagraŜali

ludzie lub ogry, Ŝaden wojownik nie stawał męŜniej i zacieklej od Kagonosa i niejedno

zwycięstwo zawdzięczano jego dzielności.

Często teŜ ostrzegał swych współplemieńców przed zagroŜeniem ze strony Elfów

Domowych, w tej jednak sprawie Pierworodni nie podzielali do końca jego obaw. Pod

przywództwem Silvanosa jasnowłose elfy połączyły swe klany w potęŜne rody, potem

wzniosły wysokie budowle, z których powstały miasta - i zamknęły się wewnątrz murów.

Kagonos ze zdumiewającą jego samego jasnością pojął, Ŝe te więzienia wzniesione dłońmi

niewolników są doskonałym obrazem niebezpieczeństwa, jakie grozi Pierworodnym ze strony

ich licznych kuzynów. Wiedział jednak i to, Ŝe wielu jego współplemieńców zaciekawiły, a

nawet kusiły wyniosłe kamienne konstrukcje.

Samotny bieg po górach był doskonałym przeciwieństwem dąŜeń Domowych Elfów...

a nawet skromniejszych potrzeb społecznych ich Ŝyjących w dziczy krewniaków. Kagonos

doznawał oto wolności w jej najczystszej, najpełniejszej postaci, uciekł bowiem przed

wszelkimi więzami, jakimi obarczały się inne elfy, porzucił odzieŜ i narzędzia, które

podporządkowywały świat jego panom - ludziom, ogrom czy elfom. Te dni i godziny

samotności były mu niezbędne, w przeciwnym razie napięcie wewnętrzne rozdarłoby mu

duszę. Poszukiwanie ścieŜki, samotny bieg pod górę, podczas którego wiatr rozwiewał jego

gęstą, kruczą grzywę, poczucie pełni Ŝycia łagodziło to napięcie i sprawiało Kagonosowi

prawdziwą satysfakcję.

Był jeszcze inny, waŜniejszy powód, nakazujący mu opuścić szałas i letnie

zgromadzenie plemion - pewna wiedza, która kazała mu przebiegać te góry. Kagonos Ŝywił

bowiem nadzieję, Ŝe dziś raz jeszcze ujrzy Koźlego Pradziada.

Dwukrotnie juŜ natknął się na to wspaniałe stworzenie. Za kaŜdym razem kozioł tkwił

wysoko na zboczu któregoś z najwyŜszych szczytów gór Khalkist. Za kaŜdym razem

Kagonos znajdował się niŜej, podąŜając ścieŜką, którą nikt przed nim nie kroczył. Za kaŜdym

razem w przeszłości - tak jak dziś - plemiona zbierały się na Zgromadzeniu Letniego

Przesilenia, Kagonosa zaś nuŜyły nie kończące się spory międzyplemienne i wzajemne

oskarŜenia.

Podczas tamtych Zgromadzeń musiał biec całe dnie, zanim ukazał mu się Koźli

Pradziad. Wspaniałe zwierzę, którego rogi skręcały się w trzy pełne zwoje po obu stronach

szeroko sklepionego czoła, zawsze spoglądało na Kagonosa ze znacznej wysokości. Kozioł

patrzył na niego z góry i z daleka - ale w przenikliwym spojrzeniu wielkich, złotych ślepiów

zwierzęcia było coś zaskakująco intymnego i świadczącego o chęci bliŜszego poznania.

Pierworodny zastanawiał się często, czy ktoś jeszcze oprócz niego widział owego

kozła. Nie sądził, aby tak było, choć nie umiałby powiedzieć, skąd bierze się jego

przeświadczenie. W spojrzeniu i wyrazie wspaniałych oczu zwierzęcia było coś tak głęboko

osobistego, iŜ Kagonos po prostu osądził, Ŝe przesłanie jest przeznaczone wyłącznie dla

niego. Zresztą nawet jeŜeli inni widzieli osobliwe zwierzę, nie doświadczyli dobrodziejstwa

kojącego spojrzenia owych wielkich, złotych oczu.

Po ścianie jaru śmignął mroczny cień i elf zmruŜył oczy wiedząc, Ŝe się spóźnił - z

pewnością został dostrzeŜony z góry przez jakieś latające stworzenie. Błyskawicznie odwrócił

się, aby spojrzeć w niebo, świadom faktu, iŜ cień jest zbyt wielki jak na sępa czy orła. Nie

zdziwił się więc, widząc szerokie skrzydła o ponad dwudziestostopowej rozpiętości i

masywne ciało z czterema leniwie mielącymi powietrze łapami. Wszystko to potwierdziło

jego wcześniejszy domysł. Gryf!

Instynktownie dał nura za najbliŜszy spory głaz. Sokolookie stworzenie najpewniej go

spostrzegło, mimo to elf nie sądził, by zechciało zaatakować - chyba Ŝe dręczyłby je głód.

Kagonos widział jednak z dołu, Ŝe ma do czynienia ze zdrowym i krzepkim okazem.

Dragonlance - Zaginione Opowieści t.1 - Kagonesti - Histor….pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: