Zagańczyk Mieszko - Allah 2.0.pdf - Allah 2.0 - hollow19

@@1

Stało się to trzeciego piątku miesiąca Szawal. Serce damasceńskiego Kurda

Muhammada Ibn al-Charida, Łowcy Demonów, ścisnęła lodowata ręka trwogi.

Brama do Piekieł, spiralny pierścień z przezroczystego metalu, włos anioła Dżibrila,

zsunął się ze środkowego palca jego lewej dłoni (niechybnie z czyjąś wydatną pomocą) i

przepadł. Jak pestka daktyla w migotliwym nurcie Barady.

Kiedy? Jak? Gdzie? Z czyją pomocą? Dlaczego? I co teraz?

Muhammad Ibn al-Charid nie znał odpowiedzi na te pytania. Dławiąc się niepokojem,

próbował zebrać myśli, wyciągnąć z czarnego kłębowiska coś, co wlałoby do jego duszy

miodu z cynamonem.

Na próżno. Czuł się coraz gorzej: w głębi jego głowy biegł szeroki trakt; traktem tym

pastuchowie pędzili stado wyjących osłów. Nie, nie, nie! Osły – precz! Pastuchowie – precz!

Dość! Skręcił do małej kawiarni wciśniętej między warsztat stolarski a kram z korzeniami i

drżącymi rękoma nabił nargile aromatycznym tytoniem z Egiptu.

Lęk o posmaku dziegciu podsuwał mu obrazy: na każdej uliczce, placu, w zaułku

Dimaszk asz-Szamu – demony. Za każdym rogiem, murem, w głębiach studni i pod dachami

– dżinny. Setki, tysiące złośliwych dzieci Iblisa. Harcujących. Bałaganiących. Zło siejących.

Bez Bramy do Piekieł, spiralnego pierścienia z przezroczystego metalu, włosa anioła

Dżibrila, Muhammad Ibn al-Charid nie mógł czynić swojej powinności.

Rzecz jasna, nie był jedynym w tym fachu. Znał paru innych łowców, mijał ich

niekiedy w wąskich uliczkach mediny, jednak wzajemne kontakty ograniczały się do

milczących pozdrowień – każdy żył we własnym, odrębnym świecie. Ręczyć mógł tylko za

siebie. On nie popuszczał Iblisowemu potomstwu. Nie znał dla niego litości, nie miał

pobłażania. Ale tamci? Inni łowcy? Ich zapału ani zdolności nie był pewien.

Hasziszijjunom, temu pospólstwu wśród zabójców demonów tym bardziej nie ufał.

Owszem, nie było nic szybszego, ostrzejszego i bardziej nieuchronnego niż kindżał w ręku

hasziszijjuna. Siekli nimi pięknie, po mistrzowsku, z precyzją radującą oko i pieszczącą

duszę. Potrafili przy tym zdobyć się na sporą dozę fantazji: demony, które dopadli, kilkoma

misternymi pociągnięciami rozcinali na dwie równe części – od głowy do pachwiny. Jednak

nawet takie cięcia nie odsyłały szatanów tam, skąd przybyli – do piekła. Ich połówki

rozchodziły się w przeciwnych kierunkach, po czym dopóty błądziły w wąskich uliczkach

damasceńskiej mediny, dopóki Muhammad Ibn al-Charid nie dokończył dzieła, przeciągając

je wszystkie przez swój pierścień.

Ale czy można było ufać ludziom, którym drogę wskazywała nie tylko Święta Księga,

ale też lepka, czarna grudka haszyszu? Dźwięczne sury Koranu recytowane przez mułłę w

meczecie potrafiły al-Charida unieść w ekstazie, w cudownym upojeniu aż po sam podnóżek

Tronu Allaha. Żaden haszysz, nawet najlepszych gatunków, marokański czy afgański, nie

mógł dla niego równać się ze słodkimi słowami Proroka. O rajskiej rozkoszy, jaką dawała

żarliwa modlitwa, hasziszijjuni dawno zapomnieli.

O tym, jak zabijać demony, tym bardziej.

***

Nie masz tłoczniejszego miejsca niż medina w Dimaszk asz-Szamie. Muhammad Ibn

al-Charid gniewnie przeciskał się przez tłum, roztrącając rozwrzeszczanych handlarzy głośno

targujących się o najmniejszego piastra. Osły – precz! Wielbłądy – precz! Psy – precz! Dzieci

– precz! Co tylko stoi na drodze – precz! Sunął przed siebie, mimo uszu puszczając jęki i

okrzyki bólu roztrącanych przechodniów. Te i tak zaraz cichły – musi wielki pan iść, skoro

taki strojny i dumny.

– Tędy, panie! Zapraszam! Tam cuda, jakich dawno Dimaszk nie widział! – Długi jak

tyczka, wąsaty kupiec zgiął się niemal do samej ziemi, szerokimi gestami wskazując uliczkę

między straganami. Muhammad Ibn al-Charid nawet nie spojrzał w tym kierunku. Kątem oka

dostrzegł, że zaułek wiedzie do suku jubilerów. Poczytał to jako niezamierzoną co prawda,

ale wyraźną kpinę ze strony wąsacza. Jakby szatani ustami kupca drwili sobie z niego: „Po co

ci tamten pierścień? Kup sobie jakąś inną błyskotkę. To zaspokoi twoją próżność”.

Bramy do Piekieł nic nie zastąpi – pomyślał ze wściekłością al-Charid. Coś musiało

być w jego wzroku, bo kupiec nagle zniknął, wynurzając się dopiero za bezpieczną połą

namiotu osłaniającą najbliższy kram. Łowca Demonów ścisnął mocniej laskę z czerwonego

hebanu oplecioną misterną spiralą ze srebra. Uniósł ją groźnie i sieknął w miejsce, gdzie

jeszcze przed chwilą stał wąsacz. Kij aż zahuczał, tnąc powietrze. Kurz na trotuarze zawrzał,

spływając na boki.

Nie, Muhammad Ibn al-Charid nie był z gruntu złym człowiekiem. Nie rządziła nim

pycha i pogarda dla maluczkich, którą często dostrzegał u innych z jego fachu. Mimo swej

profesji usposobienie miał łagodne, przepełnione miłością.

Ale teraz... Bolesna strata pierścienia mąciła jego umysł, prowokując go do złości.

Więc szedł dalej, rozpychając przekupniów, dzieci, psy i osły.

Tak dotarł do bramy BabTuma i jakiś czas szedł wzdłuż zlepionych gliną chatynek z

wikliny, które w ciągu wieków obudowały stare rzymskie mury tak ściśle, że nie został ani

łokieć wolnej ściany.

Zaczął piąć się po obrośniętych zielenią, drewnianych schodkach do jednego z tych

jaskółczych gniazd. Właśnie w nim zatrzymał się jedyny człowiek, który mógł mu przyjść z

pomocą. Mistrz Dżalal ad-Din Rumi, zwany Mualaną. Tańczący Derwisz.

***

Czerwone PCW na ścianach karceru wypala wolność.

Wolność?

Wolność to karaluch przeciskający się szparą pod stu pięćdziesięcioma kilogramami

stalowych drzwi; wąską szczeliną – centymetrową, owadzią, zawsze otwartą bramą. Dla

karalucha kraty nie są kratami, mury nie są murami, ciężkie sztaby nie dzielą przestrzeni.

Świat jest betonowy i plastykowy, czasem płaski i śliski, niekiedy rurowaty i lepki,

chropowaty i popękany. Chłód metalu i parujące ciepło fekaliów. Gdzieś tam jest wiele

innych światów, czekają tylko, by je odkryć, ale ten nie wydaje się być gorszy: szerokie

bramy, odżywczy brud w kątach winylowych wykładzin – tu jest dość ciepła dla larw. Są

spiżarnie, gdzie zawsze wpadnie gnijąca resztka.

Świat ma setki poziomów i dziesiątki płaszczyzn – na płaszczyźnie poziomej,

unieruchomiony, tkwi Żywiciel. To siła sprawcza ciepła, brudu i odpadków. W innej

przestrzeni, za bramą zawsze otwartą, kulą się inni Żywiciele, spoceni i lepcy; ich światy są

niewielkie, bramy zamknięte na ciężkie sztaby i kraty.

Sens istnienia Żywiciela?

Bycie Żywicielem.

Czy pamiętasz jeszcze, co to jest wolność?

Wolność to karaluch uciekający rurą ściekową.

***

W OLNOŚĆ – wyskrobała w bólu tęsknoty jakaś zgnębiona dusza. Na cynobrowej

wykładzinie z polichlorku winylu. Czerwone PCW – podłoga, ściany i przestrzenie między

osłoniętymi szkłem pancernym reflektorami w suficie.

Sześć dwustuwatowych żarówek, dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Wolność... Napisów było więcej: imiona, przekleństwa, groźby, zatarte złote myśli.

Rozpaczliwe wołania. Jedno wyznanie miłosne: imię Hafdis wtłoczone w krzywe serduszko.

Wydłubał spod odłażącego od muru skrawka wykładziny płaski okruszek betonu

wielkości paznokcia. Siadł oparty o stalowe drzwi, jak wszystko tutaj zatopione w grubej

warstwie jaskrawego plastyku. Mrużąc oczy przed światłem, wpatrywał się w przeciwległą

ścianę, taksując wzrokiem to, co wyrył poprzedniego dnia. Zagwizdał kilka taktów

zniekształconej w wysuszonych ustach melodii i ściskając w palcach betonowy odłamek,

podpełzł trzy metry w przód.

Skrobał w milczeniu, czasem zanosząc się kaszlem. Piskliwy odgłos dartej

wykładziny elektryzował go lekkimi dreszczami. Dźwięk był ohydny, ale w rzadko mąconej

ciszy karceru sprawiał mu perwersyjną radość. Łiiiiik! Łiiiiik! Łik!!! Ciął głęboko szeroką

linią. Co kilka minut odchylał się w tył i marszcząc brwi, oceniał cienie i załamania światła w

stawianych kreskach. Z furią wbijał się w miejsca, gdzie litery były zbyt płytkie. Łik!!!

Łiiiiik! Łiiiiik!

...CZERWONY.

I koniec.

Jest dobrze. Nadzwyczaj dobrze – pomyślał z zadowoleniem. Cisnął kamykiem o

ścianę i tak siedział, ciesząc się w duchu jak dzieciak instalujący nową grę VR.

– Głupie skurwysyny! – krzyknął, ale nikt mu nie odpowiedział. Nawet echo.

Odnalazł swój betonowy rysik i wyskrobał dalszą część napisu. Przecinek. I z

mozołem, powoli: S... Łiiik! Łiiik! K... Łiiik! Łiiik! U... Łiiik! Łiiik! R... Łiiik! Łiiik! W...

Łiiik! Łiiik! Y... Łiiik! Łiiik! S... Łiiik! Łiiik! Y... Łiiik! Łiiik! N... Łiiik! Łiiik! Y!

I TAK LUBIĘ CZERWONY, SKURWYSYNY!

Szaleństwo krążyło nad nim jak ptak. Spadło nagle, wyłaniając się z wąskiej szczeliny

między mrokiem a światłem. Szum, łopot czarnych skrzydeł.

– I tak lubię czerwony, skurwysyny.

Ściany celi zafalowały, zadrgały jak wnętrze żołądka głodnego potwora. Połknięty

przez nienasyconą bestię, wessany do lepkiej czeluści widział, jak zewsząd spływają soki

trawienne, czuł na twarzy ciepłe bryzgi. A w głowie łopot skrzydeł. Ptaki cienia. I krzyk jak

igła. Igła w głowę.

– Nienawidzę!

Chwilę szarpał się z więzienną, stylonową bluzą. Czerwoną. Zerwał ją i cisnął przed

siebie z furią, z dławionym przez strach charkotem. Bluzę na pożarcie potworowi. Bluzę

niech potwór strawi i wessie, może to da minutę więcej życia.

Upadł na podłogę. Potoczył błędnym wzrokiem: żołądek bestii falował. Soki ciekły.

Bulgotały. Nie chciał tego – samo wpadło w rękę.

– I tak lubię czerwony!

Odłamek betonu, którym darł ścianę.

– Czerwony! Ja i tak lubię CZERWONY !!!

Ścisnął okruch i zatoczył się w kąt. Upadł. Łopot skrzydeł czarnych ptaszysk ze strefy

cienia narastał, niespodziewanie przeszedł w ryk burzy. Łoskot ołowianych chmur.

Wbił odłamek w policzek i pociągnął. Nie bolało. W drugi.

– Skurwysyny...! Ja... Lubię. Czerwony!!!

Burza w głowie i błyskawice przez pierś. Do krwi. Bez bólu. Zygzaki na ramionach,

ku dłoniom. Bez bólu. Zerwał się i odbił od ściany. Potem przylgnął do niej całym ciałem.

Poczuł pulsowanie wielkiego żołądka, ciepło soków trawiennych. Odpadł w tył, uderzając

głową o podłogę.

Burza ucichła. Otuliła go mleczna biel.

I spadł w mrok.

***

Z bezszelestnej czerni wyrwała go dopiero seria bolesnych wstrząsów. Rozwarł z

wysiłkiem powieki. Obijające się po wysokich kamiennych schodach stopy wprawiały jego

ciało w dudniącą wibrację. Zamrugał kilka razy i napiął mięśnie karku, by opanować

bezwładne drgania głowy majtającej się niczym łepek ciągniętego przez dziecko misia.

Białe mundury gliniarzy Korporacji Pao. Cholerne, znienawidzone białe mundury.

Wynieśli go z celi i wlekli wzdłuż korytarza. I skośnooki oficer z dostojeństwem kroczący w

ślad za nim. W jego twarzy dojrzał jakiś niesprecyzowany rys zdradzający domieszkę obcej

krwi. Dopiero po dłuższej chwili zrozumiał – to nie rys, lecz błękitne oczy.

Nie widział go tu wcześniej – nowy. Pewnie nadgorliwy służbista, świeży produkt z

korporacyjnej pralni mózgów – Akademii Policyjnej Pao. Albo przeniesiony karnie sadysta.

Bez różnicy.

Sześć miesięcy tkwienia w tym pudle nauczyło go odróżniać ich twarze. Już nie jeden

żółtek sklonowany dziesięć, dwadzieścia razy. Dziesięciu, dwudziestu żółtków; w rysach

każdego z nich odnajdywał jakieś indywidualne cechy. Ale tylko na twarzy – wewnątrz

wszyscy pozostawali tym jednym diabłem – dozorcą Czerwonego Piekła.

Czerwone Piekło – największe więzienie w Nowym Hongkongu. Naprawdę nazywało

się Pai Tien: Białe Niebo. „Białe” – śnieg, jaki padał na południowo-zachodnim wybrzeżu

Grenlandii niekiedy rzeczywiście miał coś wspólnego z tą barwą. A „Niebo”? Nazwa

zrodzona w chorych umysłach Chińczyków, którzy zbudowali swoje nowe miasto w kraju

Eskimosów.

Wciągnęli go na górę i długi czas wlekli po wychłodzonym korytarzu. Z mijanych cel

Zagańczyk Mieszko - Allah 2.0.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: