WZ_NR18.pdf

Wybierz ¯ycie!

NR 18(54)/2010

BIULETYN KLUBU PRZYJACIÓ£ LUDZKIEGO ¯YCIA

WIOSNA 2010

DZIECKO

„NA ZAMÓWIENIE”

odzwierzęcego materiału ge-

netycznego. Oicjalnie nazywa

się to medycyną regeneracyjną

i klonowaniem terapeutycz-

nym, która ma w przyszłości

„produkować” ludzkie części

zamienne.

Znane jest również wyko-

rzystywanie ciał abortowanych

dzieci w produkcji kosmetyków.

Najbardziej drastyczne donie-

sienia na ten temat pochodzą

z Rosji i Ukrainy. Ostatnio

która zapewnia prawo do życia

każdemu dziecku, deiniując je

jako człowieka do 18. roku życia.

Szanowane struktury między-

narodowe, jak ONZ czy Unia

Europejska, postulują wpisanie

aborcji na życzenie jako podsta-

wowego prawa kobiet, pod ha-

słem zapewnienia usług zdrowia

reprodukcyjnego. Trwają usiło-

wania redeinicji Powszechnej

Deklaracji Praw Człowieka

i międzynarodowy protest w

wodowała nawet powołania ko-

misji sejmowej do rozpatrzenia

złożonych projektów.

W Polsce można zamówić

sobie urodzenie dziecka poczę-

tego pozaustrojowo przez matkę

zastępczą. Są nawet irmy, które

oferują takie usługi.

WIELKIE PIENIĄDZE

Usługi zdrowia reprodukcyjne-

go przynoszą wielkie pieniądze.

W USA budżet organizacji poza-

kich przemian. Globa-

lizacja, Internet, nowe

technologie szybko zmieniają

nasze życie. Ludzie żyją dłużej,

wiele chorób można skutecznie

leczyć, wzrasta jakość codzien-

nego życia. Jednakże współ-

czesna cywilizacja coraz mniej

chroni ludzkie dzieci, z czego

niestety mało kto zdaje sobie

sprawę. Warto więc przytoczyć

kilka faktów.

Dziecko staje się produktem.

Można je na zamówienie wy-

produkować, kupić, sprzedać,

powierzyć, wykorzystać na

części zamienne, a nawet zabić,

jeśli nie spełnia określonych

oczekiwań. Zamówione dziecko

ma mieć pożądane cechy i speł-

niać oczekiwania. Powinno być

określonej płci, mieć określony

kolor skóry, włosów i oczu, być

inteligentne i śliczne. Zdarza się,

że jest potrzebne, aby stać się

dawcą komórek czy organów dla

chorego członka swojej rodziny.

Testuje się więc je genetycz-

nie w fazie zarodkowej, aby

wyselekcjonować takie, które

jest potrzebne, a unicestwić

pozostałe. Po urodzeniu będzie

przymusowym dawcą komórek

lub organów. Takie i podobne

procedury proponują obecnie

coraz liczniejsze ośrodki badaw-

cze, oczywiście za olbrzymie

pieniądze.

USZKODZONY PRODUKT

Jeśli dziecko okaże się „uszko-

dzone”, „niepełnowartościowe”

(jak się dziś mówi), należy je w

ramach „reklamacji” skasować i

wymienić na nowe. W czerwcu

br. w Nimes we Francji na skutek

wyroku sądowego szpital musiał

zapłacić rodzicom odszkodowa-

nie wysokości 500 tys. euro, gdyż

lekarze reanimowali chorego

noworodka, nie pozwalając mu

umrzeć. Rodzice zaskarżyli szpi-

tal, gdyż muszą się obecnie tym

niepełnosprawnym dzieckiem

opiekować.

W Holandii rodzice niepeł-

nosprawnego noworodka mają

prawo żądać, aby ich ciężko

chore dziecko zostało poddane

eutanazji. Po konsultacji dwóch

lekarzy wyrok zostaje wykonany.

Wprowadzono także eutanazję

terminalnie chorych dzieci do

12. roku życia na wniosek rodzi-

ców lub opiekunów prawnych.

Zabijanie dzieci w wieku

prenatalnym z tego powodu, że

badania wykazały duże praw-

dopodobieństwo poważnej

choroby jest w Polsce legalne

(przyczyny eugeniczne). Liczba

takich przypadków corocznie się

zwiększa. Zgodnie z raportem

rządowym w 2008 r. z tej przy-

czyny dokonano 467 legalnych

aborcji (liczba całkowita 499).

Są to często późne aborcje, po-

wyżej 5. miesiąca ciąży. Tylko

1/10 matek decyduje się urodzić

dziecko z zespołem Dow-na.

Wzrasta poparcie społeczne

dla zabijania chorych dzieci w

okresie prenatalnym, a rodziny

z chorym dzieckiem pozostawia

się same sobie, bo to przecież

był „ich wybór”.

amerykańska firma Neocutis

bez skrępowania rozpoczęła

reklamę swoich kremów prze-

ciwzmarszczkowych, otwarcie

informując, że zawierają one

embrionalne komórki macierzy-

ste. Zostały one wyhodowane w

Szwajcarii ze skóry chłopczyka

w wieku 14. tyg. od poczęcia.

tej sprawie. Trybunał Europej-

ski wydając wyrok ws. Alicji

Tysiąc odwołał się do „prawa

do prywatności” Europejskiej

Deklaracji Praw Człowieka.

Jeden z sędziów, nie zgadzając

się z wyrokiem, powiedział:

„W Polsce nadal żyje dziecko,

ponieważ złamano Europejską

Konwencję praw Człowieka”.

Doszliśmy do absurdu.

rządowych jest jawny. Okazuje

się, że amerykańskie IPPF w 2008

roku wydało tylko na usługi 787

milionów dolarów. Ich dochody

po raz pierwszy przekroczyły

jeden miliard dolarów. IPPF jest

największą na świecie organi-

zacją pozarządową zarabiającą

na zabijaniu dzieci poczętych,

promowaniu antykoncepcji i

środków wczesnoporonnych oraz

upowszechnianiu demoralizującej

edukacji seksualnej. W tym roku

Kongres USA przeznaczył wiel-

kie fundusze na promocję aborcji

za granicą. Podobnie Parlament

Europejski będzie finansował

programy zawierające aborcję w

krajach biednych. W tym kontek-

ście „wdowi grosz”, jakim dys-

ponują ruchy obrony życia, jest

przysłowiową kroplą w morzu.

Są to jednak „czyste pieniądze” i

przynoszą wielkie efekty.

NA CZĘŚCI ZAMIENNE

Nikt jeszcze nie udowodnił,

że wykorzystywanie embrio-

nalnych komórek macierzy-

stych jest korzystne w jakiej-

kolwiek terapii. Trwa jednak

przekonanie, że jest to szansa

dla medycyny przyszłości. Żeby

pozyskać te komórki trzeba

zabić poczęte dziecko. Wiele

nowych leków i szczepionek

produkuje się na liniach ko-

mórkowych pochodzących od

abortowanych dzieci. Niespraw-

dzone terapie embrionalnymi

komórkami macierzystymi są

reklamowane jako jedyna szansa

dla bardzo poważnie chorych.

W Polsce są to najczęściej oferty

irm ukraińskich, doinansowa-

nych z Zachodu.

Zgodnie z prawem w Wiel-

kiej Brytanii w laboratoriach

są tworzone ludzko-zwierzę-

ce hybrydy, które zabija się

14. dnia od poczęcia. Do prób

klonowania używa się komórki

jajowej krowy, wszczepiając do

niej ludzki materiał genetyczny.

Tak poczęte dziecko ma ok. 2%

„LEPEJ” ŻEBY GO NIE BYŁO

Młodzi coraz częściej nie

chcą mieć dzieci i nie zakładają

rodziny. Płodność jest traktowa-

na jak zagrożenie, które trzeba

zwalczać jak poważną chorobę.

Środki antykoncepcyjne coraz

częściej działają wczesnopo-

ronnie. Wpisuje się je na listy

leków, a nawet refunduje. W

Polsce ok. 30% kobiet stosuje

środki hormonalne, ale potężny

marketing powoduje, że świa-

domość następstw jest bardzo

niska.

Dzieci rodzi się coraz mniej.

Wiele małżeństw ma poważne

problemy z płodnością. Odnoto-

wuje się alarmujące sygnały na

temat spadku płodności nie tylko

kobiet, ale również mężczyzn.

Mało kto zauważa, że w Polsce

coraz więcej dzieci jest jedyna-

kami. Bez przymusu ze strony

władzy (jak w Chinach) sami

sobie narzuciliśmy politykę

jednego dziecka, ze wszystkimi

tego konsekwencjami. A polity-

ki prorodzinnej, jak w Polsce nie

było, tak i nadal nie ma.

KOMU POTRZEBNE?

W ramach przeciwdziałania

dyskryminacji związki jednopł-

ciowe żądają nie tylko prawa do

zawierania małżeństw, ale rów-

nież do adopcji dzieci. Pierwsza

taka adopcja w ubiegłym miesią-

cu we Francji wywołała wiele

komentarzy, również w Polsce i

pokazała jak bardzo przedmio-

towo traktuje się dziecko. W

Anglii z trzaskiem wyrzucono

z pracy psychologa, który śmiał

wyrazić uzasadnioną opinię, że

tego typu adopcja jest szkodliwa

dla dziecka i jego rozwoju.

DO CZEGO ZDĄŻA NASZA

CYWILIZACJA?

Żyjemy w czasach coraz bar-

dziej skierowanych przeciwko

życiu i rodzinie. Podobieństwo

do starożytnej Sparty, która

zabijała chore dzieci, rzuca się

w oczy. Jest to jednak mylące,

ponieważ współczesna technika

umożliwia znacznie więcej!

KUPIĆ SOBIE DZIECKO

W sytuacji, gdy dzieci ro-

dzi się za mało, a płodność

spada, pojawia się dążenie do

posiadania dziecka za wszelką

cenę. Dziennikarze wykryli,

że w Polsce uzyskane metodą

zapłodnienia in vitro zarodki

są traktowane jako „własność”

rodziców. Te, które nie zostały

implantowane, rodzice mogą

sprzedać, wziąć do domu w ter-

mosie czy płacić za ich przecho-

wywanie w ciekłym azocie. Nikt

nie bierze odpowiedzialności

za zdrowie dziecka poczętego

metodą in vitro .

Wielka dyskusja na temat

zapłodnienia pozautrojowego

zupełnie się rozmyła. Nic z

niej nie wynikło. Polska nadal

nie ratyfikowała Europejskiej

Konwencji Bioetycznej. Długa

dyskusja na ten temat nie spo-

CO MOŻNA ZROBIĆ?

Przede wszystkim powinni-

śmy znać i rozumieć to zagroże-

nie, tym bardziej, że jest ukryte

w laboratoriach i gabinetach.

Nadążanie za osiągnięciami wy-

specjalizowanej współczesnej

wiedzy i techniki nie jest wcale

takie łatwe. Wiele osób wręcz

nie dowierza, że to wszystko

jest w ogóle możliwe. Niestety,

takie są fakty!

Chrońmy dzieci, one są naszą

przyszłością! Chrońmy też na-

sze środowisko naturalne, aby

dzieci mogły się rodzić i zdrowo

rozwijać!

Z okazji Dnia Świętości Życia

składamy najserdeczniejsze życzenia, aby każdy:

tak dziecko w łonie matki, jak i narodzone;

człowiek - młody i stary – mógł cieszyć się

radością życia i otaczającą go miłością

oraz dzielić się nią z innymi.

DZIECKO POZBAWIONE

PRAW

Dziecko w wieku prenatalnym

coraz częściej jest pozbawiane

osobowości prawnej. Zarówno

w prawie międzynarodowym,

jak i lokalnym, występuje w tej

dziedzinie zadziwiająca niekon-

sekwencja: w jednych sytuacjach

jest chronione, w innych nie.

Pomija się milczeniem zapisy

Konwencji o Prawach Dziecka,

Ż yjemy w czasach wiel-

wiosna 2010

Wybierz ¯ycie!

Występ muzyczny wolontariuszy organizacji „Crest”

podczas konferencji w Bangalore

nansowa i osobista prawie

żadna. Okazuje się, że

zgodnie z tradycją rodzina

dziewczyny musi zapłacić

odszkodowanie rodzinie

jej przyszłego męża, tym

większe im wyższą po-

zycję społeczną ma na-

rzeczony i jego rodzina.

Nazywa się to często posa-

giem, ale w praktyce wcale

nie przypomina polskiego

obyczaju. Te pieniądze

nie są przeznaczane dla

młodych, ale dla rodziny

męża. W efekcie rodziny,

które mają wielu synów,

stają się bogate. Natomiast

urodzenie kilku córek jest

tragedią i oznacza bardzo

poważne kłopoty finan-

sowe. Rząd, co prawda

zabrania tych praktyk, ale

i tak większość tego nie

przestrzega. Wspólnoty

chrześcijańskie odrzuciły

ten obyczaj i kobiety są

tam w zupełnie innej sy-

tuacji, ale stanowią one

polewają kobietę benzyną

i podpalają, symulując

wybuch kuchenki gazowej

w kuchni. Nikt nie ściga

tego rodzaju przestępstw,

ani nie stara się ich udo-

wodnić. Mężczyzna może

poślubić kolejną żonę ra-

zem z należnym posa-

giem. Zjawisko to stało się

społeczną plagą. Byliśmy

w ciężkim szoku, ale nie

mogliśmy nie uwierzyć

przedstawianym faktom.

Padły pytania – dlaczego?

Czy to ma związek z kul-

turą i tradycją? Okazuje

się, że nie. Sati – palenie

wdów – to rzeczywiście

stara tradycja, której obec-

nie się nie stosuje. Jednak

w tym dramacie była idea

miłości ponad śmierć, na-

tomiast podpalanie żon to

nie tylko okrucieństwo, ale

przede wszystkim czysta

komercja, chęć szybkiego

wzbogacenia się.

Rodziny, które los „po-

karał” córkami, są zmu-

szone dostosować się do

zwyczaju posagowego.

Często więc nie kształci

się dziewcząt, gdyż wy-

kształcona kobieta po-

winna mieć również wy-

kształconego męża, a za

takiego trzeba znacznie

więcej zapłacić. Część

młodych kobiet nie ma

szans na małżeństwo, gdyż

rodziny nie chcą ich spon-

sorować. Zresztą więk-

szość małżeństw nadal

jest zawierana na skutek

umowy między rodzinami,

a młodzi muszą się podpo-

rządkować.

Perspektywa klęski uro-

dzenia się córki powoduje,

że najbardziej zagrożone

są dziewczynki w okre-

sie prenatalnym. Wiara

w reinkarnację powodu-

je, że Hindusi wykazują

największą cierpliwość i

życzliwość wobec każde-

go stworzenia, nawet in-

sekta. Człowiek, pies, kot

i wrona mogą siedzieć w

odległości kilku centyme-

trów i zupełnie na siebie

nie reagować. Nie wolno

uderzyć, np. krowy, małpy

czy słonia, bo zgodnie z

wierzeniami, może to być

kolejne wcielenie któregoś

z bóstw. Jednak dziecko w

łonie matki wolno zabić!

Aborcja jest dozwolo-

na. Propaganda totalnego

przeludnienia robi swoje,

a najbardziej niechciane

są dziewczynki. Robi się

więc badania prenatalne,

aby wykryć płeć dziec-

ka, jeśli jest dziewczynką

zabija się je. Oczywiście

z czasem powoduje to

zakłócenie struktury spo-

łecznej, w której zaczynają

dominować mężczyźni.

Często mówi się o po-

lityce jednego dziecka i

przymusowej aborcji w

Chinach. Tam także dziew-

czynki są źle widziane. Ro-

dziny chcą mieć syna, który

będzie dziedzicem rodziny.

W sytuacji, gdy wolno mieć

tylko jedno dziecko, dziew-

czynki się abortuje, lub

po zapadłych wsiach po

cichu wrzuca do bagna. W

efekcie tej polityki każdego

roku rodzi się ok. 300 tys.

chłopców więcej. Z czasem

będzie dla nich brakowało

żon, już „brakuje” ok. pół-

tora miliona dziewcząt.

Może się nam wydawać,

że zjawisko krańcowej dys-

kryminacji dziewczynek

występuje tylko w dalekich

Indiach czy Chinach. Tym-

czasem szwajcarscy leka-

rze-ginekolodzy związani

z ruchem obrony życia alar-

mują, że zjawisko to wystę-

puje także w najbogatszych

krajach Europy. Współczes-

ny hedonizm powoduje, że

wiele małżeństw akceptuje

posiadanie zaledwie jedne-

go dziecka i preferuje synka.

W krajach, gdzie aborcja

na życzenie jest całkowicie

dostępna, np. w Szwajcarii,

bardzo łatwo można wy-

konać badania prenatalne

i dokonać selekcji z uwagi

na płeć. Zdarza się to coraz

częściej.

Maria Mascarentas krzy-

czy na cały świat, poka-

zując straszliwą krzywdę

i dyskryminację kobiet.

Feministki jednak jej nie

wspierają. Dzieci ich nie

interesują, chociaż są prze-

cież także małymi ko-

bietami. One chcą uznać

aborcję za swoje i tylko

swoje prawo.

W Indiach byliśmy dobre

kilka lat temu, ale wspo-

mnienia i przyjaźnie po-

zostały. W oczach stoją

mi przepiękne budowle,

niezwykle urokliwe kobiety

odziane w tradycyjne sari,

a do tego stałe tłumy na uli-

cach, brud, krowy, slumsy,

wygłodniałe dzieci i kolejki

młodych wychudzonych

mężczyzn cały dzień czeka-

jących na darmowy chleb.

To doprawdy kraj wielkich

kontrastów, w którym nie-

łatwo się żyje. Stara hindu-

ska kultura, hinduistyczne

wielobóstwo oraz wiara w

reinkarnację także jest dla

nas trudna do pojęcia.

Marię Mascarentas, le-

karkę z Bangalore, pierw-

szy raz spotkaliśmy pod-

czas konferencji pro-life,

organizowanej przez Pa-

pieską Radę ds. Rodziny

na Watykanie. Jako aktyw-

na katoliczka z Indii była

delegatką Stolicy Apo-

stolskiej na Konferencji

ONZ w Brazylii. Począt-

kowo miałam trudności,

aby ją dobrze rozumieć,

ponieważ język angielski

w wersji hinduskiej ma

zupełnie inną wymowę

i akcent, a Maria mówi

dużo i szybko z wielkim

zaangażowaniem.

Razem z całą Radą In-

ternational Right to Life

uczestniczyliśmy w orga-

nizowanej przez nią konfe-

rencji w Bangalore (środ-

kowo-południowa część

Indii). Maria założyła tam

i prowadzi organizację

edukacyjno-charytatywną

„Crest”, która głównie

zajmuje się ratowaniem

dzieci. Z wielkim wzru-

szeniem stanęłam w ich

domu przed kapliczką,

gdzie za szkłem stała i-

gurka Matki Bożej i wisiał

bardzo stary drewniany,

pięknie rzeźbiony róża-

niec. Maria pokazała mi go

i powiedziała, że właśnie

ten różaniec około 200 lat

temu otrzymał jej prapra-

dziadek od portugalskiego

misjonarza z okazji chrztu.

Rzeczywiście w Indiach,

tam gdzie pierwsi byli

Portugalczycy, pojawiły

się wspólnoty katolickie.

Są żywe, chociaż ciągle z

wielką agresją atakowane.

Sytuacja chrześcijan w In-

diach robi się z roku na rok

trudniejsza. Jednak takie

organizacje jak „Crest”,

ścisły tłum wyciągniętych

rąk, prosząc o choć je-

den grosz „na mleko” dla

dziecka. W praktyce, jed-

nak nie sposób było cokol-

wiek im dać, nie narażając

się na rozszarpanie przez

tłum. Byłam w szoku, gdy

zobaczyłam tam niezwy-

kle brutalnie okaleczone

dzieci (z nieudolnie poob-

cinanymi rękami i nogami),

aby miały większe sukcesy

NIECHCIANE

DZIEWCZYNKI

Ewa H. Kowalewska

podobnie jak dzieło bł.

Matki Teresy, są tak bar-

dzo potrzebne, że się je

toleruje, a czasem nawet

popiera. Zresztą, Maria

często spotykała się z bł.

Matką Teresą. Pomagała

jej jako lekarka, wiele się

nauczyła. Były wielkimi

przyjaciółkami. Obie „za-

kasały rękawy” i wzięły

się do pracy, aby pomagać

innym.

W Indiach został zakłóco-

ny proporcjonalny rozwój

społeczny i najbiedniejsza

ludność z wiosek przeniosła

się do miast, gdzie tworzy

nieprzeliczony, pozbawiony

środków do życia tłum, ży-

jący na ulicach. Społeczeń-

stwo jest wielokastowe;

wyższe i bogatsze warstwy

społeczne nie wchodzą w

żadne relacje z najbied-

niejszymi. Każdy pilnuje

swego, a zwłaszcza, swojej

przestrzeni życiowej.

Byliśmy zszokowani wi-

dząc tłumy domagających

się wsparcia młodocianych

matek z dzieckiem zawi-

niętym w płachtę. Wy-

chodziły „z każdej dziury”

tworząc ni stąd, ni zowąd

w żebraniu. Pomagać im

jednak w sensowny sposób

można tylko przez takie

organizacje jak „Crest”,

stworzony przez Marię.

Ona wie, jak pomagać, co

jest najbardziej potrzebne

i robi to profesjonalnie.

Wie też, komu dzieje się

największa krzywda.

Na początku trudno mi

było uwierzyć, gdy Maria

tłumaczyła, że w Indiach

najgorzej mają kobiety.

Ich pozycja społeczna jest

słaba, a niezależność fi-

zaledwie ułamek społe-

czeństwa.

Jakie są skutki? Mąż

Marii, również lekarz,

oprowadzając nas po Ban-

galore stwierdził, że tylko

w jego szpitalu każdego

tygodnia zdarzają się dwa,

trzy przypadki ciężkiego

poparzenia młodej żony,

które najczęściej kończą

się jej śmiercią. Jeśli jej

rodzina nie zapłaciła po-

sagu lub rodzina męża

uznała go za zbyt mały,

M. Mascarentas, Indie (z prawej) podczas ostrej dyskusji z T. Rodriguesem, Brazylia

(z lewej), na temat ochrony najbiedniejszych dzieci. W środku dr Jack Willke.

TOTEK

Wybierz ¯ycie! wiosna 2010

dziecko, któremu

pozwolono się urodzić

(fragmenty)

czas: nie wygłupiaj się, nie

rób z siebie trumny. Broniła

się, że dziecko żyje, a jeśli

umrze, przyjdzie, by wy-

wołać poród. Nieustępliwa

lekarka zadzwoniła jednak

do innego specjalisty, aby

to on doprowadził matkę

Totka do decyzji, która

zdaniem tej lekarki była

jedyną słuszną. Znów USG,

bardziej złowieszcze: tkan-

ka mózgowa pływa w strzę-

pach wokół twarzy. Pro-

fesor także demonizował.

Będzie miała dużo wód,

nie zacznie rodzić sama,

bo przysadka mózgowa u

dziecka nie wytworzy się,

żonkami. Odprężyli się nie-

co, gdy lekarze zgodzili się

otoczyć matkę opieką. Jeśli

będą komplikacje, wywołają

poród, nie wcześniej jednak,

jak w 20-26 tygodniu, wtedy

bowiem będą mogli Totka

ochrzcić i godnie pochować.

Byli w trójkę tacy szczęśli-

wi. Jak długo była w ciąży,

Totek żył i był bezpiecz-

ny. Wywołanie porodu w

tym okresie, oznaczało jego

śmierć. Takie dzieci do-

noszone do 40. tygodnia,

rodzą się martwe, a jeśli

są żywe, żyją od kilku do

kilkudziesięciu godzin.

Poród wywołany w czasie

Infekcja za infekcją, krótsze

i dłuższe pobyty w szpitalu.

Widoczne zmiany na USG.

Lekarze napierali, że dal-

sze kontynuowanie ciąży

szkodzi jej zdrowiu, ale

ostatecznie zgodzili się na

wywołanie porodu dopiero

w 7. tygodniu, gdy Totek był

w pełni donoszony. Badania

wykazały, że wszystkie orga-

ny Totka były uformowane

prawidłowo, z wyjątkiem

czaszki.

Powstała wówczas myśl,

że jeżeli Totek urodzi się

żywy, ale nie będzie miał

szansy dalej żyć, po jego

śmierci, zgodzą się oddać

ny. Otwartą główkę nakryli

czapeczką. Przez cały czas

tata i mama trzymali małą

na rękach, modląc się i piesz-

cząc swoje Toto. Był to czas

ich szczęścia. Nie oddaliby

tych chwil za nic na świe-

cie. Matka trzymała palec

na pępowinie, kontrolując

tętno. W pewnym momencie

powiedziała: Boże, przyjmij

naszą córeczkę. Umarła,

krzyżyk wypadł jej z rączki.

Wrócili jeszcze z Totkiem

z porodówki do samodziel-

nego pokoju, gdzie mogli

zostać z mężem i rodziną

całe 24 godziny.

Ta doba była dla nich ko-

lejnym darem. Odwiedzał

ich personel szpitala, drzwi

się nie zamykały.(...) Po-

grzeb Marysi - Totka odbył

się tydzień później. Razem

z najbliższymi pojechali do

kościoła. Między rodzicami

stała biała trumienka. Za-

stanawiali się, kto dokona

podsumowania życia Totka,

jak się to normalnie czyni

na cmentarzu. Wypadło na

nią, gdyż jako matka była

z nim od pierwszego dnia i

miała przywilej owych 3,5

godziny.

Powiedziała: Nie można

myśleć, że żyła tak krótko,

a przez to niewiele doko-

nała. Zrobiła bardzo dużo.

Zarówno przed swoim na-

rodzeniem, w życiu, jak i po

śmierci. Trzeba zacząć od

tego, że gdy ludzie dowia-

dywali się z różnych stron,

co dzieje się z naszym dziec-

kiem, modlili się żarliwie.

Robili to nawet ci, którzy

nie robili tego przedtem.

Niektórzy zaś modlili się

jeszcze więcej i goręcej.

W sumie przybliżyli się

do Boga. Odprawiały się

za Totka Msze św. Wieść

o nim wytwarzała u ludzi

postawę otwarcia, wyzwa-

lała się miłość bliźniego.

To dziecko spowodowało,

że nam, rodzicom, okazano

tak wiele życzliwości. Nie

tylko najbliżsi i przyjaciele,

ale ludzie, którzy nas przed-

tem nie znali. Mieliśmy

dużo poparcia zarówno od

katolików, jak i wyznawców

innych religii. Przycho-

dzili pracownicy szpitala,

chcieli Totka widzieć. Jego

istnienie dawało im wiele

do myślenia, że tak może

być. Totek stał się niejako

symbolem tego, że każde

dziecko ma prawo żyć od

poczęcia do jego naturalnej

śmierci, bez względu na to,

czy jest chore czy zdrowe.

Ma prawo się urodzić, być

ochrzczone i kochane.

Ewa wyrosła i wychowała

się w polskim domu, w któ-

rym w sposób szczególny

zwracano uwagę na wartości

chrześcijańskie i humani-

tarne, chociaż mieszkała w

Wielkiej Brytanii. (...) Już

jako studentka medycyny

zainteresowała się etycz-

ną stroną inżynierii gene-

tycznej, dzieląc się swoimi

przemyśleniami na różne-

go rodzaju konferencjach,

sympozjach narodowych i

światowych, w grupach stu-

denckich na uniwersytecie,

w szkołach. Wzorem swojej

matki, zaangażowała się w

ruch obrony życia i kobie-

ce organizacje katolickie.

Ukończyła medycynę ze

specjalizacją w pediatrii,

kierując swoją uwagę nauko-

wą na neonatologię (gałąź

pediatrii, która zajmuje się

utrzymaniem przy życiu i

ochroną dzieci urodzonych

po 23. tygodniu ciąży). Zaan-

gażowała się w działalność

Zrzeszenia Studentów Pol-

skich w Wielkiej Brytanii.

Tam też poznała swojego

przyszłego męża. Wyszła za

mąż i podjęła pracę zawodo-

wą w szpitalu.

Zaszła w ciążę, którą

wspólnie z mężem dokładnie

zaplanowali. I od tego właś-

nie momentu zaczyna się hi-

storia życia Totka, poczętego

dziecka, które ze względu na

niewiadomą jeszcze dokład-

nie płeć, rodzice żartobliwie

nazwali Totkiem, czyli To-to,

co się ma narodzić.

W pierwszych miesiącach

ciąży, choć dokuczały jej

nudności i trudno było praco-

wać, czuła się szczęśliwa. On

pragnął doświadczyć ojco-

stwa. Myślał, jak to będzie,

gdy ujmie główkę dziecka w

swoją dłoń, oprze jego ciałko

na swoim przedramieniu.

Będzie uczył Totka jazdy na

nartach. (...)

Pojechali na pierwsze ba-

danie. Zastanawiała się, czy

Totków nie jest dwóch, bo

objętość brzucha była więk-

sza, niż powinna być w tym

okresie ciąży. (...) Z mężem

spot-kali się w szpitalu. Był

to 14. tydzień ciąży. Na

USG zobaczyli rączki, nóż-

ki, kręgosłup, żebra, bijące

serce. Dosyć dużo płynów.

Jest buzia. Prosiła, aby po-

kazano jej resztę głowy, bo

nie widzi. Była lekarzem,

sama od razu zgadła: anen-

cephalia (bezczaszkowiec).

Lekarze potwierdzili, że nie

ma uformowanych kości

czaszki, a przez to mózg nie

rośnie. Jest to choroba, z

którą dziecko nie może żyć.

Mąż nie rozumiał, dlaczego

zaczęła gwałtownie szlo-

chać, gdy mu wyjaśniono,

był wstrząśnięty. Próbował

ją pocieszać, ale oboje byli

w szoku.

Potem zaczęły się spotka-

nia z lekarzami. Powiedzieli,

że są dwie opcje. Większość

wybierała najłatwiejszą, czy-

li przerwanie ciąży. Inni

nieśmiało twierdzili, że ciążę

można kontynuować. Byli

gotowi przyjąć ją za dwa

dni, w piątek, aby Totka

„usunąć”. Powtarzała cicho:

ja nie chcę w piątek, ja nie

chcę przyjść w piątek.

Papiery jednak zosta-

ły przygotowane. Jak się

rozmyśli – mówili leka-

rze – może odwołać. Idź,

przemyśl wszystko, jes-

teś dziś zdezorientowana.

Zadzwonili do rodziców

obojga. Reakcja – żarliwa

modlitwa. Mąż bał się o

żonę, nastraszony przez

lekarzy perspektywą kom-

plikacji w czasie ciąży.

Ale też nie pragnął śmierci

Totka. Nie chcieli tego

oboje. Rozmowa z księ-

dzem ich umocniła. Nie

mogli skrzywdzić własnego

dziecka. Na ekranie widzie-

li przecież, jak ruszają się

jego nóżki, rączki, uderza

serduszko. To jest dziecko,

ono żyje. Gdybym je zabiła

– powiedziała – sama nie

potraiłabym żyć!

Następnego dnia, ogłu-

szona bolesną wiadomo-

ścią, poszła do pracy. Po-

wiedziała kolegom – pe-

diatrom, co się stało. W

odpowiedzi odrzekli: weź

półtora tygodnia i wysortuj

się. Zrozumiała radę jedno-

znacznie. Byli zaskoczeni,

że nie chciała tego zrobić.

Wysłali ją na ultrasono-

graię, która potwierdziła

raz jeszcze ciężką anen-

cephalię. Od brwi wzwyż

nic się nie wytworzyło.

Rozmawiała z konsultant-

ką, która powiedziała, że

przyjmuje ją do szpitala na

aborcję. Była przekonana o

jej „tak”. Odrzekła, że się

nie zgadza. Usłyszała wów-

by produkować hormony

stymulujące poród. Trzeba

będzie robić cesarkę, co z

taką ilością wód jest nie-

bezpieczne, grozi embolią,

a w konsekwencji śmiercią

na stole operacyjnym. Od-

powiedziała, że regularnie

będzie przychodziła na

odprowadzanie płynów,

by móc dalej kontynuować

ciążę. Specjalista swoje: ma

pamiętać o swoim zdrowiu

na przyszłość. Zrozumiała,

że podobnie, jak koledzy z

kliniki, usilnie namawiał

ją do aborcji. Opanował

ją lęk.

Szukała innych opinii.

Znalazła ją u ginekologów

„pro-life”. Jeden z nich po-

wiedział, że tylko w 50.

procentach przypadków jest

za dużo płynu, czasem takie

dzieci rodzą się bez cesar-

skiego cięcia. Jeśli nie ma

szansy uratować dziecka,

ginekolog powinien zrobić

wszystko, aby zapewnić

maksymalne bezpieczeństwo

matce. Bez cesarki, spuścić

płyn, a potem stymulować

poród. W tamtym szpitalu

tego jej nie mówiono, przed-

stawiano sprawę tendencyj-

nie. (...)

To bolesne doświadczenie

zbliżyło całą rodzinę. Pogłę-

biła się też więź między mał-

20. do 26. tygodnia ogra-

biłby ich dziecko z szansy

na te kilka godzin życia,

które dawało mu donoszenie

ciąży. Pragnęli je przecież

ochrzcić. Napisali list do

Ojca Świętego, Jana Pawła

II. W 26. tygodniu ciąży,

przed pierwszym pójściem

do szpitala, pojechali do Lo-

urdes. Wierzyli, że Bóg, jeśli

zechce, za pośrednictwem

Matki Bożej, może sprawić

cud. Ale modlili się o to, co

dla Totka najlepsze, bo to,

czego oni chcą, może nie być

dla ich dziecka tak dobre, jak

chce Bóg. (...)

Zastanawiali się nad

imieniem. Ponieważ oiaro-

wali je Matce Bożej, nadali

Totkowi imię Maria. (...)

Na miejscu czekała na nich

radosna niespodzianka. List

od Ojca Świętego, który

napisał m. in.: Wielkiej

oiary zażądał Pan Bóg od

Was, ale Jego Wszechmoc,

Miłosierdzie i plany nie-

przeniknione przewyższają

nasz rozum. Włączam w

krąg mych modlitw Waszą

prośbę i ufam, że Pan Bóg

Miłosierny Was nie opuści.

(...)

Ciąża postępowała. Totek

ruszał się energicznie, jak

każde dziecko. Ale u niej za-

czął się problem z nerkami.

jego organy na przeszczep,

aby ratować inne chore

dziecko i dać nadzieję jego

rodzicom. (...)

Totek urodził się w środę,

w świętego Mikołaja, w 37.

tygodniu plus jeden dzień.

Sam poród nie był łatwy.

Gdy zobaczyła główkę, za-

częła płakać. Dziewczynka

nie oddychała. Reanimowali

ją. Ksiądz, który już czekał,

ochrzcił dziecko z wody,

nadając zgodnie z wcze-

śniejszym życzeniem, imię

Maria. Wtedy mała złapała

oddech. Miała posiniaczoną

buzię, bo rodziła się twarzą

i trudno ją było złapać. Nor-

malnie zbudowane dziecko,

ale nad brwiami jakby ktoś

ściął pół głowy. Z tyłu i z

boków widać było czarne

kręcone włoski, niebieskie

oczka. (...) Męczyła się od-

dychając. Do rączki dostała

krzyżyk, podarunek chrzciel-

ny od babci. Poświęcili go w

Lourdes.

Marysia – Totek była bar-

dzo chora. Miała duże za-

kwaszenie krwi. O żadnym

przeszczepie nie mogło być

mowy. Była za mała, ważyła

2100 g. Na jej serce czekała

3-miesięczna dziewczynka o

tej samej grupie krwi, ale o

większej wadze. (...)

Marysia żyła 3,5 godzi-

Potwierdzamy autentycz-

ność tej historii, ta rodzina

jest osobiście znana Re-

dakcji.

wiosna 2010

Wybierz ¯ycie!

II TYDZIEŃ ŻYCIA

Tak wygląda każdy człowiek,

gdy upływa drugi tydzień

jego życia. Jest jeszcze

bardzo malutki.

W rzeczywistości ma tylko

1,5 milimetra wzrostu!

Przy bardzo dużych

powiększeniach cały świat

wygląda zupełnie inaczej,

pamiętajmy o tym.

Zarodek na przełomie II i III tygodnia,

powiększenie 87 razy.

U góry kwadracik pokazujący to samo bez powięk-

szenia – zarodek wielkości naturalnej ok. 1,5 mm.

Wybierz ¯ycie! wiosna 2010

W ramach coraz większej specjalizacji

komórek tworzące się listki ektodermy

i entodermy zarodka ludzkiego prze-

kształcają węzeł zarodkowy w dwuwar-

stwową tarczę zarodkową, której kształt

początkowo okrągły z czasem staje się

gruszkowaty. Część szersza stanowi

zawiązek głowy. W węższej części po-

wstaje wyniesione ponad powierzchnię

zgrubienie z bruzdą w środku, spowodo-

wane namnożeniem komórek ektoder-

my, które nosi nazwę smugi pierwotnej,

ułożonej wzdłuż długiej osi zarodka.

Powstaje oś ciała.

jemnie na siebie i „wiedzą”,

w jaki sposób utworzyć

morulę i węzeł zarodkowy,

jak rozwinąć się w blastulę,

w jaki sposób „wspomóc”

konieczny dla dalszego ży-

cia proces implantacji, itd.

- stanowią, więc odrębny,

wewnętrznie zdeterminowa-

ny żywy organizm ludzki,

który podlega typowym dla

gatunku ludzkiego zmianom

rozwojowym.

w łonie matki, ale niebez-

pieczne może być zaplątanie

się sznurów pępowinowych.

Są to przypadki niezwykle

rzadkie. Jeśli podział jesz-

cze bardziej się opóźni i nie

zostanie zakończony przed

14. dniem, mogą powstać

zroślaki, tzw. bliźnięta sjam-

skie, co jest zjawiskiem pa-

tologicznym. Eksperymenty

in vitro wykazują, że zjawi-

sko to można także wywołać

w sposób sztuczny, np. po-

przez przecięcie blastuli, a

nawet tylko spowodowanie

urazu osłony przejrzystej.

Nie jest to możliwe po po-

wstaniu smugi pierwotnej.

Pamiętajmy jednak, że jest

to sztuczna manipulacja na

organizmie człowieka, a jej

wyniki nie muszą być praw-

dziwe w naturze. Nie pozna-

liśmy do końca przyczyny

powstawania identycznych

bliźniąt w warunkach na-

turalnych. Nie wiemy, dla-

czego zachodzi to zjawisko,

ani czemu ich rozdzielenie

- Czy jednak można mó-

wić o integralności orga-

nizmu ludzkiego przed po-

wstaniem smugi pierwotnej,

gdyż wcześniej z jednego

organizmu mogą powstać

dwa?

Zarówno łożysko jak błony płodowe

wykształcają się z komórek stanowią-

cych otoczenie zarodka, genetycznie

„przynależnych” do ciała dziecka.

W okresie przebywania w łonie matki

stanowią one niezbędne dla jego życia

narządy, które po urodzeniu przestaną

być potrzebne.

Rzeczywiście, w pierw-

szych dniach, na skutek wy-

tworzenia się podwójnego

węzła zarodkowego blastuli

mogą rozwinąć się iden-

- Czy smuga pierwotna

może być uznana za pierw-

szy wyznacznik integralno-

ści jednostki ludzkiej?

procesu rozwojowego orga-

nizmu ludzkiego, który po-

wstaje zawsze ok. 15. dnia

od zapłodnienia. Struktura

ta nie stanowi żadnej cezu-

ry (przedziału) w procesie

rozwoju, ale z niego wynika.

Określenie „jednostka

ludzka” nie jest terminem

biologicznym, ale filozo-

icznym. Pytanie od kiedy

mamy do czynienia z jed-

nostką ludzką, osobą ludzką

czy człowiekiem prowadzi

do sztucznego ustalania

kryteriów człowieczeństwa i

jest manipulacją ideologicz-

ną, a często skutkuje uzna-

waniem niektórych żyjących

istot ludzkich za nie spełnia-

jące tych kryteriów. Może to

prowadzić do poważnych

nadużyć. Powinniśmy od-

nosić się do jednoznacznych

kryteriów biologicznych,

mówiąc o istocie ludzkiej

czy o organizmie ludzkim w

określonym stadium swego,

wewnętrznie zdeterminowa-

nego rozwoju.

Na podstawie doświadcze-

nia uzyskanego z obserwacji

rozwoju przedstawicieli ga-

tunku ludzkiego w każdym sta-

dium rozwoju, również bardzo

wczesnym, pomimo że dana

istota ludzka jest jeszcze bar-

dzo mała i jeszcze nie w pełni

ukształtowana, z dużą dokład-

nością możemy przewidzieć

jej przyszły stan, gdy będzie

kolejno przechodzić przez

właściwe swojemu gatunkowi

stadia szlaku rozwojowego.

- Czy przed powstaniem

zarodka o wyznaczonej osi

ciała, co zapoczątkowuje

powstanie smugi pierwot-

nej, nie mamy do czynienia

jedynie z zespołem nieza-

leżnych komórek, które nie

stanowią jeszcze spójnego

organizmu ludzkiego?

Nie! Zarodek ludzki jest

organizmem gatunku ludz-

kiego i status ten uzyskuje

od zapłodnienia. Posiada on

swoją odrębność oraz we-

wnętrznie zdeterminowany

szlak rozwojowy. Fakt bio-

logiczny, że każda z komó-

rek tak małego organizmu

zawiera pełną informację

o realizacji rozwoju całego

organizmu i może uzupełnić

działania innej, jest tylko ty-

powym dla żywych organi-

zmów zjawiskiem zastępo-

wania/wymiany składowych

cząsteczek, co daje możli-

wość regeneracji i wzrost.

Komórki te oddziałują wza-

Juan de Dios Vial Correa – Prezy-

dent Papieskiej Akademii Życia

Smuga pierwotna jest na-

gromadzeniem komórek

mezodermy, które w ramach

typowego dla każdej istoty

ludzkiej rozwoju powstało

przez namnożenie ekto-

dermy powierzchniowej.

Ukazuje to naocznie, że jest

to jedynie element zdeter-

minowanego wewnętrznie

tyczne bliźnięta posiadające

każde swoją owodnię, ale

wspólną kosmówkę. Jeśli

stanie się to później (po 9.

dniu), może nastąpić po-

dwojenie smugi pierwotnej,

a co za tym idzie powstaną

identyczne bliźnięta we

wspólnej owodni i kosmów-

ce. Takie bliźnięta mogą

się bezpośrednio dotykać

się czasami tak bardzo się

opóźnia. Wszystkie wnio-

ski muszą więc pozostać na

poziomie hipotez. Wiemy

jednak, że szlak rozwojowy

każdej integralnej istoty

ludzkiej jest wewnętrznie

zdeterminowany od po-

częcia, to jest zapłodnienia.

Dotyczy to również bliźniąt.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: