6
Krzysztof Samela
Gdybym miał raz jeszcze życie rozpocząć, trzymałbym się takiego prawidła,
ażeby przynajmniej raz na tydzień przeczytać coś z poezji lub posłuchać nieco muzyki; wtedy bowiem zanikłe obecnie części mego mózgu zachowałyby się może przez używanie. Utrata wrażliwości na takie rzeczy jest, być może, szkodliwa dla inteligencji i jest pewną utratą szczęścia.
Darwin
Arteterapia.
Wykorzystanie terapeutycznych walorów sztuki w pracy z podopiecznymi domów pomocy społecznej.
Zarys teoretyczny.
Z udokumentowanych badań archeologicznych wiemy, że już w starożytności kapłani i medycy wskazywali na olbrzymie walory terapeutyczne jakie drzemią w sztuce i procesie twórczym. Muzyka, taniec, teatr czy słowo miały niebagatelny wpływ na ludzkie zdrowie i z powodzeniem wykorzystywano je w terapii i leczeniu.
Z początkiem XX wieku zauważyć można powrót do filozofii traktującej organizm ludzki jako całość bytu fizycznego, emocjonalnego, społecznego i duchowego. Światowa Organizacja Zdrowia zdefiniowała zdrowie jako dobrostan fizyczny i psychiczny, a nie tylko jako brak choroby. Wiąże się to z propagowanym modelem medycyny holistycznej, gdzie personel medyczny współpracuje z terapeutami i innymi ludźmi zaangażowanymi w proces rehabilitacji i leczenia w celu szybszego powrotu do zdrowia pacjenta.
Pragnę przedstawić państwu cykl artykułów dotyczących wykorzystania rozmaitych technik arteterapeutycznych z powodzeniem stosowanych w kraju jak i zagranicą w pracy z ludźmi starszymi. Poniższy tekst dotyczy założeń teoretycznych pracy arteterapeutycznej z tą grupą wiekową. W kolejnych artykułach zajmę się szczegółowym opisem konkretnych technik terapeutycznych korzystających z elementów terapeutycznych sztuki.
Arteterapia jest działaniem skierowanym na człowieka i jego środowisko. Zmierza do poprawy jakości życia i ma na celu przywrócenie oraz potęgowanie zdrowia. W realizacji tego celu wykorzystuje wytwory sztuki (książki, utwory muzyczne, wytwory sztuki plastycznej itd.).
Najkrócej arteterapię można zdefiniować jako terapię za pomocą sztuki. Jest ona wyspecjalizowaną, komplementarną formą psychoterapeutyczną, wykorzystującą wytwory sztuki do poprawy kondycji fizycznej i psychicznej jednostki. Sztuka daje możliwość korzystania z niewerbalnych sposobów komunikowania się osób niezdolnych do wyrażania swoich emocji, uczuć i myśli słowem. Arteterapię z powodzeniem stosuje się w służbie zdrowia, opiece społecznej oraz gabinetach terapeutycznych.
Jeszcze w innym, węższym znaczeniu termin arteterapia odnosi się do środka terapeutycznego wykorzystującego techniki sztuki plastycznej w terapii.
Arteterapia pełni w założeniach terapeutycznych następujące funkcje:
- funkcja dydaktyczna (edukacyjna) – sztuka wzbogacając wewnętrzne życie człowieka kształci intelekt i pogłębia emocjonalną treść życia, a ukazując nowe wartości daje mądrość życiową,
- funkcja hedonistyczna – sztuka daje przyjemność przynosząc odprężenie psychiczne,
- funkcja komunikacyjna (komunikatywna, integracyjna) – sztuka jako środek socjalizacyjny, integrujący jednostkę ze zbiorowością,
- funkcja ludyczna (rekreacyjna) – sztuka służy zabawie, umożliwiając swobodną ekspresję osobowości oraz dodaje dynamizmu życiowego,
- funkcja korekcyjna (terapeutyczna, katartyczno - kompensacyjna)) – sztuka pomaga odzyskać równowagę psychiczną, rozładować frustracje, zmniejszyć depresje czy lęki, pomaga zmienić negatywne nastawienie na pozytywne oraz niweluje agresywne zachowania,
- funkcja psychoprofilaktyczna (profilaktyczna) - sztuka jako metoda chroniąca człowieka przed zachwianiem równowagi emocjonalnej oraz zaburzeniami psychicznymi.
W zależności od rodzaju środka kulturowego wprowadzono różne nazwy dziedzin terapeutycznych:
- biblioterapia – terapia czytelnicza,
- poezjoterapia – terapia wykorzystująca terapeutyczne walory poezji, odmiana biblioterapii,
- dramoterapia (dramatoterapia, psychodrama, drama) – terapia wykorzystująca teatralne formy artystycznej wypowiedzi,
- muzykoterapia – terapia przez muzykę,
- meloterapia (śpiewoterapia) – terapia przez śpiewanie, odmiana muzykoterapii ,
- choreoterapia – taniec leczniczy, odmiana muzykoterapii,
- ergonoterapia (arteterapia, ergoterapia, terapia zajęciowa) – terapia za pomocą sztuk plastycznych (rysunek, malarstwo, rzeźba, tkanina art. i inne),
- terapia reminiscencyjna – terapia przez wspominanie najbardziej znaczących doświadczeń osobistych, wykorzystująca narzędzia takie jak np. fotografie, pamiętniki, autobiografie,
- ludoterapia (zabawoterapia) – terapia przez zabawę,
oraz:
- logoterapia – leczenie duchowe człowieka w celu znajdowania sensu życia i samorozwoju,
- estetoterapia - terapia przez kontakt z pięknym otoczeniem,
- silwoterapia - terapia przez spacery po lesie, odmiana estetoterapii,
- talasoterapia - terapia przez spacery nad morzem, odmiana estetoterapii,
a nawet:
- chromoterapia – leczenie barwami, kolorami,
- aromaterapia (zapachoterapia) – leczenie zapachami,
- i inne.
Arteterapia jest nauką z pogranicza trzech dyscyplin naukowych:
- psychologii (głównie) klinicznej – a właściwie psychoterapii, z której czerpie techniki wykorzystywane w terapii psychologicznej,
- medycyny – diagnozowanie i leczenie zaburzeń psychicznych, somatycznych, somatopsychicznych i psychosomatycznych,
- sztuk artystycznych – opiera się na środkach terapeutycznych mająca swoje źródło w różnych dziedzinach sztuki.
Pojęcie arteterapii obejmuje przede wszystkim następujące dziedziny terapeutyczne: muzykoterapię, choreoterapię, biblioterapię, dramoterapię, terapię reminiscencyjną, arteterapię (rozumianą jako terapia za pomocą sztuk plastycznych).
1. Muzykoterapia – to oparte na naukowych podstawach[1] zastosowanie kliniczne muzyki i jej elementów (głównie dźwięku i rytmu) w celu usunięcia objawów chorobowych, spowodowania zmian w sposobie funkcjonowania pacjenta lub poprawy kontaktu z otoczeniem. W zależności od formy aktywności pacjenta rozróżniamy:
- muzykoterapię percepcyjną (pasywną, odbiorczą) – opartą na mechanizmie percepcji (słuchaniu) muzyki[2],
- muzykoterapię wykonawczą (aktywną, czynną) – opartą na ekspresji dźwiękowej pacjenta z pomocą instrumentów muzycznych lub głosu ludzkiego (śpiewoterapia), a ponadto z użyciem ruchu ciała w rytm muzyki (choreoterapia, rytmika).
W zależności od sposobu organizacji działań terapeutycznych wyróżnić można:
- muzykoterapię indywidualną,
- muzykoterapię grupową.
Muzykoterapia w założeniach terapeutycznych spełnia następujące funkcje:
- odreagująco - wyobrażeniową oraz aktywizującą emocjonalnie (przy wykorzystywaniu takich technik jak np. wizualizacja)
- treningową (nauczanie ludzi usuwania napięcia psychofizycznego, oparte np. na różnych wariantach treningu autogennego Schultza),
- relaksacyjną (działającą odprężająco na stan psychiczny),
- komunikatywną (uczącą nowych zachowań społecznych i emocjonalnych),
- kreatywną (realizacja przez ludzi prostych form muzycznych opartych na improwizacji instrumentalnej lub wokalnej np. wg metody Orffa),
- psychodeliczną, estetyzującą, kontemplacyjną (muzyka może wywoływać intensywne przeżywanie piękna).
2. Choreoterapia – technika muzykoterapeutyczna oparta na tańcu wzbogaconym ćwiczeniami muzyczno – ruchowymi i improwizacją ruchową w rytm muzyki. Może być stosowana również do rehabilitacji osób niepełnosprawnych ruchowo. Oddziaływuje na zmysły i różne sfery aktywności np. na sferę kontaktów społecznych, motoryczną, poznawczą, emocjonalną, fizjologiczną estetyczną i erotyczną. Jej potencjał tkwi w społecznym charakterze tańca i jego wartościach motorycznych jak również w możliwości oddziaływania muzyki na psychikę, spełniając następujące funkcje:
- diagnostyczną,
- terapeutyczną,
- profilaktyczną.
Choreoterapię często niesłusznie nazywa się muzykoterapią aktywną. Muzykoterapia aktywna wykorzystuje w terapii nie tylko taniec i ćwiczenia muzyczno – ruchowe, lecz również korzysta z głosu ludzkiego (śpiewoterapia) i instrumentów muzycznych. Dlatego też określanie choreoterapii terminem muzykoterapia aktywna nie jest ścisłe.
3. Biblioterapia – polega na zastosowaniu książki jako środka oddziaływania terapeutycznego, wpływającego na proces asymilacji wartości psychologicznych, estetycznych i społecznych z odpowiednio dobranej lektury. Jest szczególnie przydatna w odniesieniu do osób niepełnosprawnych, przewlekle chorych, osób przebywających dłuższy czas w zakładach rehabilitacyjnych.
Spełnia następujące funkcje terapeutyczne:
- wpływa na zachodzące w organizmie procesy fizjologiczne i związane z nimi zaburzenia chorobowe,
- wpływa korekcyjnie na stan psychiczny,
- umożliwia wypełnienie wolnego czasu, przetrwanie okresu rozłąki z osobami bliskimi,
- umożliwia ucieczkę od przykrych emocji i pesymistycznych myśli.
Istnieją dwa rodzaje biblioterapii w zależności zarówno od typu uczestników terapii, jak i celów postawionych do zrealizowania:
- biblioterapia kliniczna – rodzaj terapii psychologicznej, w której literatura jest traktowana jako narzędzie terapeutyczne, a uczestnikami terapii są np. pacjenci szpitali czy klienci gabinetów terapeutycznych
- biblioterapia wychowawcza (biblioterapia rozwojowa, terapia przez czytanie) – rodzaj terapii pedagogicznej, socjalizacyjnej, której uczestnikami są osoby potrzebujące pomocy pedagogicznej i psychologicznej. Celem tego rodzaju terapii jest korygowanie postaw społecznych, samorealizacja, osiągnięcie dojrzałości emocjonalnej, samopoznanie, kompensacja, przystosowanie.
W biblioterapii prócz książki i prasy wykorzystuje się jeszcze inne nośniki medialne: płyty, taśmy magnetofonowe, filmy, wideokasety, zdjęcia. Korzystanie z tych materiałów nie upoważnia do określania tego rodzaju terapii jako np. filmoterapia, gdyż wspomniane nośniki, traktowane są tu jako pomoce do terapii głównej (w tym wypadku biblioterapii). O filmoterapii możemy mówić tylko wtedy, gdy film będzie podstawowym narzędziem terapeutycznym. Wymienione wyżej materiały pomocnicze można wykorzystać również do innych rodzajów terapii (np. terapii reminiscencyjnej).
Odrębną gałęzią biblioterapii jest poezjoterapia, będąca rodzajem psychoterapii. Czytanie i pisanie poezji jest podstawowym narzędziem tej terapii.
4. Arteterapia – w węższym zakresie znaczeniowym odnosi się do wykorzystywania technik plastycznych i ich wytworów do terapii oraz diagnozowania. Przez arteterapię określa się spontaniczną twórczość chorych poddaną opiece terapeutów lub kreacyjne działanie plastyczne realizowane przez osoby uprzednio nietwórcze w zakresie sztuk plastycznych. Do realizacji celów terapeutycznych arteterapia wykorzystuje wiele technik plastycznych: rysunek, malarstwo, rzeźbę, tkaninę art., collage i inne. Uprawiana jest według metody indywidualnej i grupowej.
Podstawowe funkcje terapeutyczna to:
- funkcja korekcyjna.
- funkcja edukacyjna,
- funkcja rekreacyjna.
5. Dramoterapia – postępowanie rehabilitacyjne wykorzystujące różne formy psychoterapii grupowej w połączeniu z formami artystycznej wypowiedzi takiej jak psychodrama, pantomima itp. Metoda ta stosowana jest głównie przy pracy z osobami przejawiającymi różne zaburzenia emocji lub zachowania[3]. Celem tych działań jest poprawa komunikacji osoby z otoczeniem, przywracanie wiary we własne siły, wzbudzanie zaufania. Kolejną formą wykorzystującą teatr do celów terapeutycznych jest tworzenie spektakli teatralnych przez terapeutów i podopiecznych opiekuńczych ośrodków społecznych. Z reguły są to przedsięwzięcia jednorazowe, które mają na celu niwelowanie wymienionych wyżej problemów z komunikacją w relacji podopieczny – grupa.
6. Terapia narracyjna stanowi próbę stworzenia na nowo swojej biografii przez człowieka. Oczekuje się, iż sam proces tworzenia nowej historii życia ma walory terapeutyczne, tzn. służy stworzeniu takiego opowiadania, które nie będzie zawierać elementów nadających określonym wydarzeniom negatywnego zabarwienia. Przeformułowanie negatywnych doświadczeń na doświadczenia przynoszące ostatecznie pozytywny skutek zdejmuje z nich piętno bycia złymi momentami w życiu nadając im nowy, pozytywny sens.
Celem terapii narracyjnej jest tworzenie przez podopiecznego opowiadania o sobie, konstruowanie własnej historii, uzupełnianej z pomocą terapeuty. Głównym zadaniem terapeuty jest pomoc osobie opowiadającej zrekonstuować, a także przetworzyć (np. poprzez szukanie pozytywnych następstw przedstawianych w opowiadaniu wydarzeń) historię swojego życia (zwykle – wybranego przez osobę określonego, często problematycznego i trudnego, fragmentu).
Inną formą terapii narracyjnej jest opowiadanie podopiecznym odpowiednio dobranych baśni, opowiadań, przypowieści, w których mają oni szansę np. utożsamić się z wybranym bohaterem. Celem stosowania tej formy terapii jest przekazanie osobie pewnych informacji dotyczących sposobów jego myślenia, odczuwania czy zachowania w celu ich zmiany lub wzmocnienia za pomocą odpowiednio dobranych metafor.
7. Terapia reminiscencja definiowana jest jako czynność lub nawyk myślenia o czymś lub łączenia przeszłych doświadczeń, szczególnie tych osobistych, najbardziej znaczących.
Wyróżnia się następujące typy reminiscencji:
- informująca – wspominanie dla przyjemności przeżywania na nowo i opowiadania,
- oceniająca – wspominanie dla celów analizy i oceny,
- obsesyjna – nadmierna, reminiscencja dysfunkcjonalna.
Celem terapii reminiscencyjnej jest: miły sposób spędzania czasu, szczególnie przez ludzi starszych; podnoszenie poczucia własnej wartości na skutek przeglądu „dobrych”, „silnych” momentów z własnej przeszłości; przeglądanie życia w celu lepszego dostosowania się do przyszłości; poznaw...
asfalt1213