Lee Katherine - Kryształowa sieć.pdf - 2 EBOOKI - henioka

Katherine Lee

Kryształowa sieć

Przełożył Stefan Żółkiewski

Laura Marsh pośpiesznie przemierzała miasteczko studenckie, wdychając

głęboko świeże, pachnące czerwcowe powietrze. Była na czwartym roku i miała

nadzieję, że będzie to już jej ostatni rok na wydziale dziennikarskim Uniwersytetu

Columbia.

Zdała już inne egzaminy końcowe, a teraz czekała, aż wynik wczorajszego

zawiśnie na tablicy ogłoszeń. Jeśli zdała, to z końcem miesiąca otrzyma dyplom. Tak

naprawdę to nie było powodu do niepokoju. Przez wszystkie lata studiów Laura była

wyróżniającą się studentką.

Kiedy weszła do hallu, odgłos jej kroków po marmurowej posadzce odbił się

głośnym echem. Najpierw usłyszała radosną paplaninę innych studentów, a kiedy

skręciła w korytarz, ujrzała ich stłoczonych przy tablicy ogłoszeń. Gorączkowo

przepchnęła się przez tłum i rzuciła okiem na długą listę nazwisk, aż odnalazła

wśród nich swoje. Wzrok jej przesunął się na końcową ocenę. Wyrwał jej się okrzyk

ulgi, bo wiedziała, że uzyskawszy 94 punkty, zdała śpiewająco. Laura uświadomiła

sobie, że jej ojciec będzie bardzo szczęśliwy, kiedy się dowie, że utrzymała status

wyróżniającego się studenta przez wszystkie cztery lata. Nie mogła się doczekać,

żeby dostać się do telefonu i zadzwonić do ojca.

Ojcem Laury był Mathew Marsh, wydawca i redaktor naczelny „The Kensington

Timesa", niewielkiej, ale wpływowej gazety w miasteczku Kensington. Kensington

leżało po drugiej stronie rzeki Hudson, naprzeciw Poughkeepsie, około sto mil na

północ od Nowego Jorku.

Mathew Marsh całe swoje życie przepracował w dziennikarskim fachu.

Ukończywszy szkołę średnią, znalazł pracę w dziale korespondencji „Brooklyńskiego

Orła" i piął się mozolnie po szczeblach kariery do stanowiska młodszego reportera.

Po latach zdobył po raz pierwszy Nagrodę Pulitzera, pracując już jako samodzielny

korespondent „The New York Timesa".

Kiedy choroba serca poczyniła postępy, Matt ze swoją żoną Lori przeniósł się do

Kensington. Korzystając z oszczędności i kredytu dla małych przedsiębiorstw zaczął

wydawać „The Kensington Timesa" i zaledwie po kilku latach przekształcił go w

największą gazetę w rejonie Hudson Valley.

Laura urodziła się latem 1959 roku w Szpitalu Benedyktynów. Swoje pierwsze

lata wspomina jako szczęśliwe, ale tragedia wstrząsnęła jej młodym życiem, gdy

miała zaledwie pięć lat. Byli właśnie na dorocznym pikniku wydanym dla

pracowników gazety, gdy rozpętała się nawałnica. Gdy biegli do głównego pawilonu,

piorun poraził matkę Laury, zabijając ją na miejscu.

Matt Marsh nigdy nie ożenił się ponownie, a dla małej Laury był zarazem ojcem

i matką. Przez wszystkie te lata połączyła ich miłość znacznie głębsza niż to bywa

między przeciętnym ojcem i córką. Laura pamiętała, jak bardzo dumny był jej ojciec,

gdy wybrano ją na redaktora szkolnej gazetki. A potem, kiedy oznajmiła mu, że

zamierza studiować dziennikarstwo, nie posiadał się z radości. Największym

marzeniem Matta Marsha było to, by Laura wróciła do Kensington i została

samodzielnym reporterem w jego gazecie. Nie miał syna, więc wszystkie nadzieje

pokładał w tym, że któregoś dnia Laura przejmie „The Kensington Timesa" jako

wydawca i redaktor naczelny. Laura, wiedząc o tym, miała poczucie winy.

Nie powiedziała jeszcze ojcu, ale myślała o zostaniu korespondentem

zagranicznym jednego z większych nowojorskich dzienników. Nie chodzi o to, żeby

uważała „The Kensington Timesa" za mało ważny, ale nie chciała mieć poczucia, że

zawdzięcza coś łasce ojca. Chciała sama na siebie zarabiać.

Kiedy Laura o tym myślała, ogarniał ją niepokój, ale miała nadzieję, że ojciec

potrafi ją zrozumieć, gdy powie mu to po dyplomie. W końcu zdobył Nagrodę

Pulitzera w dziedzinie dziennikarstwa, pracując w „The New York Timesie", a

drugą, dla wydawców, w „The Kensington Timesie". Tak więc niełatwo było iść w

ślady ojca, ona zaś czuła, że ma prawo sama i własnym sposobem wyrobić sobie

nazwisko.

Z początku sądziła, że było to myślenie bardzo egoistyczne, ale rozważywszy to

w duchu, doszła do wniosku, że każdy ma tylko jedno życie i jest za nie odpowie-

dzialny jedynie przed sobą. Laura nie chciała przebudzić się któregoś dnia jako

stara kobieta patrząca w przeszłość z goryczą, że nie starczyło jej odwagi, by pójść

własną drogą.

Ideałem Laury była Mary Hemingway, kobieta, która własnymi siłami zdobyła

dziennikarską sławę na długo przedtem, zanim spotkała i poślubiła Ernesta

Hemingwaya. Jej marzeniem było być podobną do Panny Mary i dać się poznać

któregoś dnia jako Laura Marsh, słynna korespondentka wojenna. Nie wydawało jej

się to całkowicie niemożliwe. Laura wiedziała, że jest napięta sytuacja w Iranie,

Afganistanie i Południowej Afryce, a kiedy wybuchnie następna wojna, chciała

tam być, by ją opisywać.

Kilkakrotnie przeczytała książkę Mary Hemingway o jej wczesnych latach w

charakterze korespondenta oraz o latach spędzonych z Ernestem Hemingwayem...

Skrytym marzeniem Laury było to, by zostawszy sławną korespondentką

zagraniczną, spotkać i pokochać kogoś równie przystojnego i fascynującego jak

Ernest Hemingway. Myślała o tym często, ale nigdy nie odważyła się tego wyjawić

nawet najbliższym przyjaciołom.

Wychodząc z budynku administracji, czuła się lekko i radośnie. Przed sobą

miała otwartą drogę do realizacji planów i marzeń o świetlanej przyszłości. Już

wcześniej ustaliła kolejność licznych rozmów wstępnych o pracę, czekając jedynie na

dyplom.

— Cześć, Lauro — zawołała do niej koleżanka. — Jak ci leci?

— Cześć, Nancy — odpowiedziała Laura. — Zdałam, skończyłam studia!

— To kapitalnie, ja też — powiedziała Nancy.

— A teraz musimy zmierzyć się z okrutnym, bezlitosnym światem — zaśmiała

się Laura.

— Byłabym zapomniała, Lauro. Pan Conklin prosił, żeby ci przekazać, że

chciałby cię jak najszybciej widzieć w swoim gabinecie — rzekła Nancy.

— Nie powiedział ci, czego chce? — spytała Laura, myśląc sobie, że to dość

niezwykłe, by dyrektor administracyjny ją wzywał do siebie.

— Nie, ale miał minę, jakby to było coś bardzo ważnego — odpowiedziała Nancy.

— Ciekawa jestem, o co mu może chodzić?

— Pewnie chce, żebyś wygłosiła mowę pożegnalną — rzekła Nancy.

— Marne szanse — powiedziała Laura. — Luis Bian chyba wszystko zgarnął

pod siebie. A poza tym umarłabym z tremy.

— No dobra, pośpiesz się już. Cokolwiek to jest, zdaje się, że staruszek Conklin

ma straszną ochotę z tobą pogadać — odrzekła Nancy.

Laura zawróciła i poszła z powrotem do budynku administracji. Idąc w głąb

hallu do gabinetu pana Conklina, usiłowała odgadnąć, o co może chodzić. O Boże,

pomyślała, mam tylko nadzieję, że to nie to, co sugerowała Nancy. Umarłabym,

gdybym musiała stanąć przed tymi wszystkimi ludźmi.

Laura zapukała do drzwi gabinetu pana Conklina i usłyszała w odpowiedzi jego

burkliwy głos, który zapraszał ją do środka. Było to jasno oświetlone pomieszczenie

ze ścianami wyłożonymi ciemnym dębowym drewnem. Mimo że przez otwarte okno

wchodziło świeże wiosenne powietrze, Laura odniosła wrażenie, że wciąż czuć było

zapach zatęchłych cygar.

Uśmiechnęła się w duchu, gdy pan Conklin podniósł na nią wzrok. Jego

ciemnobrązowe oczy wyglądały za szkłem okularów, jakby był czymś bardzo

zdziwiony. Ten wyraz twarzy w połączeniu z wąskim podbródkiem i małymi

wąskimi ustami zawsze przywodził jej na myśl starą sowę.

— Witaj, Lauro — powiedział pan Conklin, uśmiechając się nerwowo. — Może

zechce pani usiąść.

Laura zajęła miejsce na krześle dokładnie naprzeciw biurka, a pan Conklin

rozsiadł się w swoim fotelu, westchnął głęboko, zdjął okulary i zaczął trzeć czubek

nosa. A potem spojrzał na nią groźnie zza biurka. Z wyrazu jego twarzy Laura

wywnioskowała, że coś było nie w porządku, ale za Boga nie mogła sobie wyobrazić,

co to takiego było.

Pan Conklin podniósł się z fotela, obszedł biurko dookoła i przysiadł na skraju

blatu. Eleganckim ruchem założył ręce na brzuch i spojrzał na nią. Laura

pomyślała,

że w spojrzeniu staruszka można dopatrzeć się smutku. Odchrząknął, jakby

usiłował zebrać myśli do długiej przemowy, którą za chwilę miał wygłosić.

— Lauro, dziecko drogie, nie wiem, jak mam pani to powiedzieć — rzekł pan

Conklin. — Wydaje mi się, że nie ma żadnego łatwego sposobu, żeby to zrobić.

— O co chodzi, panie Conklin? — zapytała Laura, powoli zdając sobie sprawę, że

rzeczywiście coś było nie w porządku. Poczuła nagle, jak dreszcz przebiega jej po

plecach.

— Muszę oznajmić pani coś strasznego — rzekł, zachowując się teraz, jakby

rzeczywiście był zakłopotany.

Laura spojrzała na niego, a jej śliczne ciemnoniebieskie oczy pociemniały z

napięcia. Nigdy przedtem nie widziała, by dyrektor administracyjny zachowywał się

w ten sposób. Wciąż jednak nie wiedziała, co teraz, gdy już zdała egzaminy końcowe,

może jej dotyczyć ze spraw uczelni.

— Wszystko jedno, proszę mi powiedzieć, panie Conklin. Cokolwiek to jest,

jestem pewna, że może...

— Czy pani jest wierząca, Lauro? — zapytał.

— Wierzę w Boga, jeśli o to panu chodzi — odrzekła.

— Tak. Myślę, że częściowo o to mi chodzi. Czasami zdarzają się nam w życiu

sprawy, które ciężko zrozumieć — wyjaśnił pan Conklin. — W takich właśnie

przypadkach silna wiara w najwyższą istotę daje nam pociechę i ukojenie, którego

łakniemy w chwilach potrzeby.

— Na miłość boską, panie Conklin, co pan próbuje mi powiedzieć? — spytała

Laura, prawie bojąc się usłyszeć odpowiedź.

Spojrzał na nią bezradnie i wzruszył ramionami. — Ponad godzinę temu

otrzymałem telefon z Kensington w stanie Nowy Jork — odrzekł.

— Tatuś! — krzyknęła Laura. — Miał następny zawał.

— Niestety tak.

Laura wstała. — Lepiej pójdę się spakować. Jeśli się pośpieszę, zdążę na

autobus o 1.30.

Pan Conklin wpatrywał się w nią w posępnym milczeniu.

— Czy powiedziano panu, w jakim jest stanie, albo w którym jest szpitalu? —

zapytała.

— Drogie dziecko — rzekł, obejmując ją ramieniem. — Przykro mi, tak bardzo

mi przykro.

— Och, nie! O Boże, nie! — wydusiła z siebie Laura.

— Niestety, Lauro. Pani ojciec odszedł na zawsze dzisiejszej nocy. Wczesnym

rankiem znalazła go służąca — powiedział pan Conklin.

Krew odpłynęła Laurze z twarzy, sprawiając, że jej kruczoczarne włosy zdawały

się jeszcze ciemniejsze. Usiadła z powrotem na krześle, mocno zaciskając usta,

nieobecnym wzrokiem wpatrzona w okno. Panu Conklinowi wydało się, że nie

usłyszała go albo że próbowała zrozumieć, co do niej przed chwilą powiedział.

— Lauro? Czy dobrze się pani czuje? — zapytał.

Skinęła potakująco głową. — Ze mną wszystko w porządku — odpowiedziała,

uśmiechając się blado, jakby bardziej przejmowała się jego strapieniem niż swoim.

— Niech mi pani wierzy, jest mi strasznie przykro — powiedział. — Wiem, jak

musi się pani czuć.

— Chyba nie ma teraz znaczenia, czy będę się śpieszyć, czy nie — rzekła z na

wpół otępiałym wyrazem twarzy.

— Czy pani jest pewna, że nie mogę pani w niczym pomóc? — zapytał.

— Nie. Czuję się dobrze, panie Conklin — zapewniła go Laura.

— Czeka na panią nasza limuzyna. Proszę się nie śpieszyć. Kiedy tylko będzie

pani spakowana, szofer zawiezie panią do Kensington.

Laura powoli podniosła się z krzesła z pełną spokoju godnością. Kosmyk włosów

opadł jej na czoło, sięgnęła dłonią i odgarnęła go. Pan Conklin spoglądał na nią

nerwowo. Wcale nie podobał mu się jej wygląd. Wydawało mu się, że o wiele za

dobrze trzyma na wodzy swoje odczucia. Czuł, że byłoby lepiej dla tej dziewczyny,

gdyby się rozkleiła i wybuchnęła płaczem.

— Bardzo panu dziękuję — powiedziała Laura. — Był pan bardzo uprzejmy.

Lee Katherine - Kryształowa sieć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: