ZAAWANSOWANE METODY UDROŻNIENIA DRÓG ODDECHOWYCH I PROWADZENIA WENTYLACJI.pdf

gabinet lekarza

Zbigniew Żaba, Małgorzata Grześkowiak

Zaawansowane

metody udrożnienia

dróg oddechowych

i prowadzenia

wentylacji

Technika zak³adania

Doros³y – po udro¿nieniu dróg od-

dechowych rurkê wprowadza siê

w pozycji odwrotnej do ostatecznej, a¿

do poziomu podniebienia miêkkiego,

a nastêpnie obraca o 180 o i wprowadza

g³êbiej pod jêzyk.

Dziecko – technika zak³adania jest

podobna do opisanej wy¿ej.

Niemowlê – po udro¿nieniu dróg

oddechowych i uniesieniu ¿uchwy na-

le¿y ucisn¹æ jêzyk przy u¿yciu szpa-

tu³ki lub ³y¿ki laryngoskopu i wprowa-

dziæ rurkê ustno-gard³ow¹ w takiej po-

zycji, jak ostatecznie ma byæ

umieszczona (bez rotacji).

Po za³o¿eniu rurki zawsze nale¿y

sprawdziæ, czy nie ma przeszkody

w przep³ywie powietrza, czasami ko-

nieczne jest uniesienie ¿uchwy.

Udrażnianie dróg oddechowych jest jednym z najważniejszych

elementów resuscytacji. Przez zaawansowane metody udraż-

niania dróg oddechowych rozumie się metody z zastosowa-

niem różnorodnego sprzętu i technik. Intubacja dotchawicza

pozostaje nadal najlepszą metodą udrażniającą i zabezpiecza-

jącą drogi oddechowe. Przy braku umiejętności intubacji alter-

natywnymi zalecanymi obecnie metodami są: użycie maski

krtaniowej lub podwójnej rurki przełykowo-tchawiczej Combi-

tube. Najbardziej przydatnym przyrządem w zakresie sztucznej

wentylacji nadal pozostaje worek samorozprężalny.

Wskazania

Niedro¿noœæ dróg oddechowych,

której przyczyn¹ jest przesuniêcie siê

jêzyka na tyln¹ œcianê gard³a oraz brak

odruchu jêzykowo-gard³owego.

S³u¿y do zabezpieczenia przed

przygryzieniem (jeœli pacjent jest za-

intubowany b¹dŸ ma za³o¿on¹ maskê

krtaniow¹), a co za tym idzie – zaci-

œniêciem œwiat³a rurki intubacyjnej czy

maski krtaniowej.

W przedszpitalnych zaawansowa-

nych metodach podtrzymywania ¿y-

cia jednym z pierwszych i najwa¿niej-

szych elementów jest udro¿nienie

dróg oddechowych oraz dostarczenie

tlenu. Rynek oferuje ró¿norodnoœæ za-

równo technik, jak i sprzêtu. Ka¿dy

lekarz powinien posiadaæ niezbêdne

minimum wiadomoœci na ten temat.

ko³nierzami 2 rurek Guedela,

u¿ywane s¹ do sztucznego oddy-

chania (ryc. 2.),

rurki nosowo-gard³owe.

Przeciwwskazania:

szczêkoœcisk,

Rurki ustno-gard³owe

(Guedela) (ryc. 3.)

Jest to odpowiednio ukszta³towana

(dostosowana do krzywizn jêzyka),

sztywna, plastikowa rurka, wewn¹trz

której na ca³ej d³ugoœci znajduje siê

przewód. Umo¿liwia on m. in. pasa¿

powietrza, a tak¿e samoistny wyp³yw

œliny. Równoczeœnie daje dostêp dla

wprowadzenia t¹ drog¹, do tylnej œcia-

ny gard³a cewnika dla odsysania p³yn-

nej treœci. Niektóre rurki ustno-gard-

³owe nie maj¹ wewn¹trz przewodu, ale

specjalne zag³êbienia biegn¹ce wzd³u¿

rurki z obydwu stron. Pe³ni¹ one po-

dobn¹ funkcjê do tej opisanej powy¿ej.

Nale¿y pamiêtaæ, ¿e rurki ustno-

-gard³owe nie zabezpieczaj¹ przed

aspiracj¹ cia³a obcego.

ruszaj¹ce siê zêby,

zachowany odruch jêzykowo-gard-

³owy,

krwawienie w dolnej czêœci gard³a,

zagra¿aj¹ce niebezpieczeñstwo re-

gurgitacji lub wymiotów treœci¹ ¿o-

³¹dkow¹.

Zaawansowane

metody udrożnienia

dróg oddechowych

Zalecane obecnie zaawansowane

metody udra¿niania dróg oddecho-

wych i wentylacji przedstawia ryc. 1.

Powik³ania:

uszkodzenie warg, zêbów i podnie-

bienia,

sprowokowanie odruchów wymiot-

nych (bez wymiotów), wymiotów

lub kurczu krtani, je¿eli zachowane

s¹ odruchy.

Rurki do intubacji gardła

Rurki te podnosz¹ nasadê jêzyka,

zabezpieczaj¹c przed przemieszcza-

niem siê go ku ty³owi do tylnej œciany

gard³a u osób nieprzytomnych, le¿¹-

cych na wznak. Wa¿ne jest dobranie

odpowiedniego rozmiaru (co podano

przy opisie ka¿dej z rurek), aby spe³-

nia³y swoj¹ funkcjê. Zaliczaj¹ siê do

nich:

Nale¿y wówczas niezw³ocznie usu-

n¹æ rurkê ustno-gard³ow¹.

rurki ustno-gard³owe (Guedela),

– rurki ustno-gard³owe z mankie-

tem uszczelniaj¹cym (COPA),

– rurki w kszta³cie litery S (Safara),

które s¹ odwrotnym po³¹czeniem

Dobór odpowiedniej rurki polega na

porównaniu jej d³ugoœci z odleg³oœci¹ od

siekaczy w linii œrodkowej cia³a do k¹ta

¿uchwy pacjenta. Wielkoœci te powinny

byæ równe. Rozmiary odpowiednie dla

niemowl¹t i dzieci to: od 000, 00, 0 do

1, natomiast dla osób doros³ych u¿ywa

siê zwykle numerów 2 i 3, rzadziej 4.

Modyfikacje

Rurki ustno-gard³owe z mankietem

uszczelniaj¹cym (rurki COPA) mog¹

byæ bardziej skuteczne, szczególnie je-

œli chodzi o sztuczn¹ wentylacjê, ni¿

tradycyjne rurki ustno-gard³owe, jed-

nak brak jest jeszcze ostatecznych da-

nych (ryc. 4.).

Rurki nosowo-gard³owe (ryc. 5.)

Przewodnik

Lekarza

gabinet lekarza

Jest to odpowiednio wymodelowa-

na rurka, wykonana z miêkkiego plasti-

ku ze znajduj¹cym siê na bli¿szym koñ-

cu ko³nierzem (kryz¹), który zapobiega

ca³kowitemu przedostaniu siê jej do

nozdrza. Odpowiedni rozmiar dobiera

siê, porównuj¹c d³ugoœæ rurki z odleg³o-

œci¹ od koñca nosa do p³atka ucha (po

tej samej stronie) pacjenta. Wielkoœci te

powinny byæ równe. Mo¿na tak¿e do-

braæ odpowiedni¹ wielkoœæ rurki po-

przez porównanie jej œrednicy z wielko-

œci¹ nozdrza pacjenta, powinno siê bo-

wiem rurkê wprowadzaæ do nozdrza

bez ¿adnych oporów. Mo¿na równie¿,

dobieraj¹c wielkoœæ rurki porównaæ j¹

ze œrednic¹ pi¹tego palca rêki pacjenta.

Jeœli nie dysponuje siê odpowied-

nim dla pacjenta rozmiarem rurki no-

sowo-gard³owej, Europejska Rada

ds. Resuscytacji zaleca wykonanie

takiej rurki z rurki intubacyjnej na-

le¿nego rozmiaru, poprzez skrócenie

jej i za³o¿enie na bli¿szym koñcu za-

bezpieczenia przed wpadniêciem do

nozdrza, np. agrafki.

Chor y nie oddychaj¹cy

lub drogi oddechowe

nie zabezpieczone

Udro¿nienie dróg oddechowych

bezprzyrz¹dowe, uwaga w

przypadku uszkodzenia krêgos³upa

Uciœniêcie chrz¹stki

pierœcieniowatej kr tani

(rêkoczyn Sellicka)

Natleniaj chorego

Zabezpiecz dro¿noœæ dróg oddechowych

W zale¿noœci od umiejêtnoœci

i posiadanego sprzêtu

Maska kr taniowa

Intubacja dotchawicza

Combitube

(dwuprzewodowa rurka

tchawiczo-prze³ykowa

Technika zak³adania

Posmarowan¹ ¿elem rurkê wpro-

wadza siê najpierw do prawego noz-

drza, kieruj¹c jej koniec do ty³u i ku

do³owi, przez ca³y czas wykonuj¹c

ruchy obrotowe, a¿ jej bli¿szy koniec,

tzn. ko³nierz, osi¹gnie wejœcie do noz-

drza. Umieszczenie rurki nosowo-ga-

rd³owej u niemowl¹t i dzieci mo¿e

byæ trudne z powodu bardzo ma³ych

przewodów nosowych i wystaj¹cej

tkanki adenoidu.

Nieuzyskanie w³aœciwej

dro¿noœci dróg oddechowych

i wentylacji

Powrót do technik

bezprzyrz¹dowych

Brak wentylacji

Wskazania

Niedro¿noœæ górnych dróg odde-

chowych, szczególnie u pacjentów ze

szczêkoœciskiem, drgawkami lub ru-

szaj¹cymi siê zêbami. Rurka ta jest

czêsto lepiej tolerowana ni¿ rurka ust-

no-gard³owa.

Rozwa¿ udro¿nienie

dróg oddechowych

Ryc. 1.

Zaawansowane metody

udra¿niianiia

dróg oddechowych

ii wentyllacjjii

pacjjenta

Konikopunkcja

Konikotomia

Wentyluj

Przeciwwskazania

Obustronna niedro¿noœæ lub znie-

kszta³cenie przewodów nosowych

oraz zagra¿aj¹ce niebezpieczeñstwo

regurgitacji lub wymiotów treœci¹

¿o³¹dkow¹. Do wzglêdnych przeciw-

wskazañ nale¿y podejrzenie z³ama-

nia podstawy czaszki.

blaszkê sitowia (aby siê przed tym

zabezpieczyæ, nale¿y zawsze

wprowadzaæ rurkê skierowan¹ do

ty³u, a nie ku górze),

Intubacja dotchawicza

Jest to metoda najbardziej poleca-

na w postêpowaniu resuscytacyjnym,

poniewa¿ najskuteczniej zabezpiecza

dro¿noœæ dróg oddechowych (dziêki

wype³nieniu mankietu uszczelniaj¹-

cego zabezpiecza tak¿e przed mo¿li-

woœci¹ aspiracji do p³uc). Ponadto

umo¿liwia odessanie wydzieliny

z drzewa tchawiczo-oskrzelowego

i prowadzenie sztucznej wentylacji.

Aby wykonaæ intubacjê dotcha-

wicz¹, nale¿y dysponowaæ odpo-

wiednim sprzêtem:

wpadniêcie rurki do jamy noso-

wej, gdy jest zbyt ma³y ko³nierz

(aby unikn¹æ tej komplikacji, za-

k³ada siê na ko³nierz agrafkê za-

bezpieczaj¹c¹).

Powik³ania:

masywny krwotok z nosa,

uszkodzenie b³ony œluzowej nosa,

chrz¹stek albo koœci,

Ograniczenia

Trudnoœæ w za³o¿eniu lub krwo-

tok z nosa. Rurka ta tak¿e nie zabez-

piecza przed aspiracj¹ cia³a obcego.

niezamierzone wprowadzenie rur-

ki do jamy czaszki przez z³aman¹

Lekarza 91

Przewodnik

gabinet lekarza

cym): jedn¹ nale¿nego rozmiaru,

pozosta³ymi o pó³ numeru wiêk-

sz¹ i mniejsz¹,

(g³ównie u noworodków, niemowl¹t),

stosuje siê ³y¿kê prost¹. Nieco inne

jest te¿ miejsce wprowadzenia ka¿dej

z ³y¿ek w trakcie wykonywania intu-

bacji, co zostanie omówione przy

technice intubacji.

strzykawk¹ do sprawdzenia man-

kietu uszczelniaj¹cego i jego póŸ-

niejszego wype³nienia,

prowadnic¹,

kleszczykami Magilla,

Rurki intubacyjne (dotchawicze)

Powszechnie stosowane rurki intu-

bacyjne s¹ najczêœciej wykonane z po-

lichlorku winylu, co powoduje, ¿e s¹

one doœæ miêkkie i nie dra¿ni¹ b³ony

œluzowej tchawicy. Na przekroju po-

przecznym rurka jest okr¹g³a. Jej ko-

niec proksymalny umo¿liwia wprowa-

dzenie ³¹cznika (o wymiarach standar-

dowych) dla po³¹czenia z workiem

samorozprê¿alnym albo z innymi urz¹-

dzeniami, przeznaczonymi do prowa-

dzenia wentylacji (np. z respiratorami).

Koniec dystalny jest nieco œciêty –

skoœnie. Wielkoœæ rurek okreœlana jest

na podstawie ich œrednicy wewnêtrz-

nej, podawanej w milimetrach. Rurki

mniejszych rozmiarów (przeznaczone

g³ównie dla niemowl¹t i dzieci) nie

maj¹ w odcinku dystalnym mankietu

uszczelniaj¹cego (ryc. 9.).

Rurki wiêkszych rozmiarów przy

koñcu dystalnym maj¹ mankiet

uszczelniaj¹cy, który wype³niany jest

powietrzem za pomoc¹ strzykawki,

wprowadzanym przez balonik kon-

trolny, znajduj¹cy siê przy koñcu

proksymalnym (balonik kontrolny

po³¹czony jest z mankietem uszczel-

niaj¹cym przez przewód wtopiony

w rurkê intubacyjn¹) (ryc. 10.).

Mankiet uszczelniaj¹cy zapewnia

uzyskanie szczelnoœci miêdzy œcian¹

rurki intubacyjnej a œcian¹ tchawicy

w trakcie prowadzenia wentylacji,

a tak¿e uniemo¿liwia zaciekanie t¹

drog¹ treœci ¿o³¹dkowej, œliny, krwi

oraz cia³ obcych.

Nie nale¿y nadmiernie wype³niaæ

mankietu uszczelniaj¹cego, ale tyl-

ko do momentu, w którym nie

stwierdza siê ju¿ przecieku powie-

trza miêdzy œcian¹ tchawicy a rurk¹

intubacyjn¹. Nadmierne wype³nienie

mankietu uszczelniaj¹cego mo¿e

prowadziæ do niedokrwienia b³ony

œluzowej tchawicy.

¿elem,

stetoskopem,

rurk¹ ustno-gard³ow¹,

banda¿em lub plastrem do umoco-

wania rurki,

ssakiem,

laryngoskopem.

Ryc. 2.

Rurka Safara

Laryngoskop

Laryngoskop to instrument, który

umo¿liwia uwidocznienie wejœcia do

krtani w czasie wykonywania intuba-

cji. Sk³ada siê z rêkojeœci oraz ³y¿ki

(³opatki). Rêkojeœæ, za któr¹ trzyma

siê laryngoskop (w lewej rêce), za-

wiera wewn¹trz baterie, a ³y¿ka na

koñcu dystalnym ma Ÿród³o œwiat³a.

Po³¹czenie ³y¿ki z rêkojeœci¹ powo-

duje œwiecenie laryngoskopu (ryc. 6.).

Powszechnie stosowane s¹ 2 ro-

dzaje ³y¿ek:

zagiête – Macintosha (ryc. 7.),

proste – Millera (ryc. 8.).

Ryc. 3.

Rurka

ustno-gard³³owa

W zale¿noœci od wieku pacjenta

i jego rozmiarów dobiera siê odpo-

wiedni¹ wielkoœæ ³y¿ki (czyli jej

d³ugoœæ).

£y¿ki zagiête (Macintosha) ma-

j¹ nastêpuj¹c¹ numeracjê:

nr 2 – d³ugoœci 10,8 cm – dla dzieci,

nr 3 – d³ugoœci 13 cm – dla prze-

ciêtnych doros³ych,

nr 4 – d³ugoœci 15,5 cm – dla do-

ros³ych ponadwymiarowych.

£y¿ki proste (Millera) maj¹ na-

stêpuj¹c¹ numeracjê:

Ryc. 4.

Rurka COPA

nr 1 – d³ugoœci 10,2 cm – dla ma-

³ych dzieci,

mask¹ twarzow¹,

nr 2 – d³ugoœci 15,5 cm – dla dzieci,

workiem samorozprê¿alnym z re-

zerwuarem tlenu,

nr 3 – d³ugoœci 19,5 cm – dla do-

ros³ych,

Mankiety uszczelniaj¹ce dzieli

siê na:

tlenem (albo z butli, albo z ujêcia

centralnego gazów),

nr 4 – d³ugoœci 20,5 cm – specjal-

na ³y¿ka dla doros³ych.

wysokociœnieniowe – wype³niane

ma³¹ objêtoœci¹, ale wewn¹trz pa-

nuje wysokie ciœnienie,

2 sprawnymi laryngoskopami oraz

odpowiednich rozmiarów ³y¿ka-

mi: zakrzywion¹ i prost¹,

Na ogó³ stosuje siê ³y¿ki zagiête,

natomiast w przypadkach, kiedy uwi-

docznienie wejœcia do krtani jest trud-

ne wskutek opadaj¹cej nag³oœni

niskociœnieniowe – wype³niane

du¿¹ objêtoœci¹, ale wewn¹trz pa-

nuje ni¿sze ciœnienie.

3 rurkami intubacyjnymi (u doro-

s³ych z mankietem uszczelniaj¹-

Przewodnik

Lekarza

nr 1 – d³ugoœci 9 cm – dla nowo-

rodków i ma³ych dzieci,

nr 0 – d³ugoœci 7,5 cm – dla wcze-

œniaków,

gabinet lekarza

Oprócz typowych rurek intubacyj-

nych produkowane s¹ takie, które

w œciankach maj¹ wbudowan¹ meta-

low¹ spiralê – st¹d nazywane s¹ rur-

kami zbrojonymi (rurki Woodbrid-

ge’a). Rurki te zawsze zachowuj¹

swoje wewnêtrzne œwiat³o, nawet przy

ekstremalnych zagiêciach i zawsze po-

zwalaj¹ na prowadzenie wentylacji.

St¹d zalecane s¹ do intubowania pa-

cjentów, u których mo¿na przewidy-

waæ, ¿e dojdzie do zagiêcia rurki intu-

bacyjnej (nietypowe u³o¿enie pacjen-

ta), a tak¿e do zabiegów operacyjnych

w obrêbie g³owy (ryc. 11.).

koniec wprowadza siê pod nag³o-

œniê, zabieraj¹c j¹ ku górze,

po wprowadzeniu koñca ³y¿ki la-

ryngoskopu, jak to przedstawiono

wy¿ej, nale¿y unieœæ rêkojeœæ la-

ryngoskopu dla uwidocznienia

strun g³osowych,

pod kontrol¹ wzroku miêdzy struny

g³osowe wprowadza siê odpowied-

nio dobran¹ rurkê intubacyjn¹, a na-

stêpnie delikatnie wyjmuje laryngo-

skop, ca³y czas stabilizuj¹c rurkê in-

tubacyjn¹, aby siê nie wysunê³a,

nale¿y spojrzeæ na podzia³kê znaj-

duj¹c¹ siê na rurce intubacyjnej –

prawid³owa g³êbokoœæ, na jakiej

rurka powinna znajdowaæ siê

u doros³ego, licz¹c od k¹cika jamy

ustnej, to 22–24 cm,

Rurka zbrojona jest na tyle prosta,

¿e wprowadzenie jej do tchawicy bez

u¿ycia dodatkowego sprzêtu nie jest

mo¿liwe. St¹d koniecznoœæ u¿ycia

prowadnicy, która po uprzednim na-

¿elowaniu wprowadzana jest do rur-

ki zbrojonej. Dziêki prowadnicy rur-

kê intubacyjn¹ mo¿na odpowiednio

wygi¹æ. Nale¿y pamiêtaæ, ¿e w mo-

mencie wprowadzenia koñca dystal-

nego rurki zbrojonej (wraz z prowad-

nic¹) miêdzy struny g³osowe, trzeba

po prowadnicy wprowadzaæ rurkê

g³êbiej i równoczeœnie stopniowo

wycofywaæ prowadnicê.

jeœli pacjenta zaintubowano rurk¹

z mankietem uszczelniaj¹cym, to

nale¿y go wype³niæ i natychmiast

rozpocz¹æ sztuczn¹ wentylacjê,

Ryc. 5.

Rurkii

nosowo-gard³³owe:

a – w czêœcii

proksymallnejj

wiidoczna kryza,

b – w czêœcii

proksymallnejj

wiidoczny ko³³niierz

kolejnym krokiem jest os³uchanie

pacjenta i okreœlenie czy rurka in-

tubacyjna znajduje siê w tchawicy

na odpowiedniej g³êbokoœci, jeœli

tak, to nale¿y j¹ umocowaæ,

do jamy ustnej wprowadza siê tak-

¿e rurkê ustno-gard³ow¹, która za-

bezpiecza przed przygryzieniem

przez pacjenta rurki intubacyjnej.

Opis techniki intubacji

U doros³ych wykonanie intubacji

zawsze poprzedza natlenienie pa-

cjenta. Nastêpnie w kolejnoœci wy-

konuje siê nastêpuj¹ce czynnoœci:

Przy intubowaniu pacjentów do-

ros³ych najczêœciej stosuje siê rurki

intubacyjne z mankietem uszczelnia-

j¹cym nastêpuj¹cych rozmiarów:

dla mê¿czyzn – 8–9.

uk³ada siê g³owê pacjenta w tzw.

pozycji wêszenia, mo¿na w tym ce-

lu pod g³owê po³o¿yæ poduszkê, tak

aby dolny odcinek krêgos³upa szyj-

nego by³ zgiêty w stawie szczyto-

wo-potylicznym, a to zapewnia, ¿e

jama ustna, gard³o, krtañ i tchawica

u³o¿one s¹ w tej samej linii,

U niemowl¹t i dzieci istniej¹

znaczne ró¿nice w budowie górnych

dróg oddechowych, maj¹ce wp³yw

na technikê intubacji. Stosunkowo

du¿y jêzyk, du¿e migda³ki podnie-

bienne i adenoid zwiêkszaj¹ ryzyko

niedro¿noœci dróg oddechowych

i mog¹ utrudniaæ laryngoskopiê.

Z powodu u³o¿onej bardziej ku

przodowi krtani i zwisaj¹cej ku do³o-

wi nag³oœni (proporcjonalnie d³u¿szej

ni¿ u doros³ego) zaleca siê u dzieci po-

ni¿ej 2. roku ¿ycia stosowanie ³y¿ek

prostych, które w trakcie laryngosko-

pii wprowadzane s¹ pod nag³oœniê

i unosz¹ j¹, uwidaczniaj¹c wejœcie do

krtani. U noworodków i niemowl¹t

tchawica jest bardzo krótka, co zwiêk-

sza ryzyko wprowadzenia rurki intu-

bacyjnej do oskrzela.

A¿ do wieku 8–10 lat (ok. okresu

dojrzewania) najwê¿szym miejscem

w obrêbie górnych dróg oddechowych

Ryc. 6.

Laryngoskop

– rêkojjeœæ po³³¹czona

z zakrzywiion¹ ³³y¿k¹

laryngoskop trzyma siê w lewej rêce

i wprowadza ³y¿kê laryngoskopu od

strony prawego k¹ta jamy ustnej,

w kierunku do tylnej œciany gard³a,

stopniowo kieruj¹c ³y¿kê do linii

œrodkowej cia³a, równoczeœnie prze-

mieszczaj¹c jêzyk na stronê lew¹,

po wprowadzeniu ³y¿ki laryngo-

skopu do tylnej œciany gard³a na-

le¿y odnaleŸæ nag³oœniê – i jeœli

u¿ywa siê ³y¿kê zagiêt¹, to jej ko-

niec nale¿y wprowadziæ do za-

chy³ka, znajduj¹cego siê pomiê-

dzy przedni¹ powierzchni¹ nag³o-

œni a podstaw¹ jêzyka,

Ryc. 7.

£y¿kii zagiiête

– Maciintosha

jeœli u¿ywa siê ³y¿ki prostej to jej

Lekarza 93

staje siê za g³ow¹ pacjenta (lub

klêka),

dla kobiet – 7–8,

Przewodnik

gabinet lekarza

jest okolica poni¿ej strun g³osowych na

poziomie chrz¹stki pierœcieniowatej.

Niedokrwienie b³ony œluzowej na tym

poziomie i urazy tej okolicy mog¹ do-

prowadziæ do zwê¿enia podg³oœniowe-

go i z tego powodu, w tej grupie wieko-

wej, zaleca siê stosowanie rurek intuba-

cyjnych bez mankietu uszczelniaj¹cego.

Dobór rurki intubacyjnej dla dzieci

powy¿ej 1. roku ¿ycia polega na wy-

liczeniu ze wzoru œrednicy wewnêtrz-

nej rurki (podawanej przez producen-

tów w mm):

œrednica wewnêtrzna (mm) = (wiek

dziecka w latach/4) + 4.

Mo¿na tak¿e okreœliæ g³êbokoœæ

umieszczenia rurki intubacyjnej i dla

za³o¿onej przez usta: g³êbokoœæ

umieszczenia (cm) = (wiek dziecka

w latach/2) + 12, a dla za³o¿onej

przez nos dodaje siê do obliczonej wy-

¿ej g³êbokoœci jeszcze 3 cm.

Technika intubacji jest w zasadzie

identyczna jak u doros³ych, z tym ¿e

nie odgina siê tak bardzo g³owy do ty-

³u. Do 2. roku ¿ycia mo¿na stosowaæ

³y¿kê prost¹ laryngoskopu, u dzieci

starszych zagiêt¹, odpowiednich roz-

miarów. Nale¿y pamiêtaæ o nale¿nej

wielkoœci rurki intubacyjnej do 10. ro-

ku ¿ycia bez mankietu uszczelniaj¹ce-

go. Niewielki przeciek powietrza po-

miêdzy rurk¹ a œcian¹ tchawicy jest

akceptowany. Powy¿ej 10. roku ¿ycia

mo¿na stosowaæ rurki z mankietem

uszczelniaj¹cym.

Wskazania:

w celu uzyskania dro¿nych i zabez-

pieczonych przed aspiracj¹ dróg

oddechowych w ka¿dym przypad-

ku zatrzymania kr¹¿enia i oddycha-

nia trwaj¹cego d³u¿ej ni¿ 2–3 min,

Ryc. 8.

£y¿kii proste – Miillllera

dla uzyskania dro¿nych dróg od-

dechowych w leczeniu choroby

poresuscytacyjnej,

uzyskanie dostêpu do dolnych dróg

oddechowych celem odessania, np.

zaaspirowanego cia³a obcego.

Przeciwwskazania to przede

wszystkim brak przeszkolonego per-

sonelu i odpowiedniego sprzêtu.

Powik³ania

Mog¹ byæ wczesne, czyli bezpo-

œrednio zwi¹zane z momentem wy-

konywania intubacji:

zagiêcie rurki intubacyjnej w gar-

dle lub w jamie ustnej,

nie rozpoznana intubacja prze³yku,

niepowodzenie intubacji,

Ryc. 9.

Rurka iintubacyjjna

bez mankiietu

uszczellniiajj¹cego

laryngoskopia u pó³przytomne-

go pacjenta mo¿e wywo³aæ re-

gurgitacjê,

intubacja pojedynczego oskrzela,

najczêœciej prawego.

niedokrwienie b³ony œluzowej

tchawicy spowodowane uciska-

niem mankietu uszczelniaj¹cego

rurki (dalszym nastêpstwem mo-

¿e byæ odle¿yna – co sprzyja

krwawieniu oraz martwica tej

okolicy – prowadz¹ca do blizno-

wacenia),

Procedura wykonywania intu-

bacji:

wykonanie hiperwentylacji po-

przedzaj¹cej intubacjê,

zaka¿enia w obrêbie uk³adu odde-

chowego.

za³o¿enie laryngoskopu,

wprowadzenie miêdzy struny g³o-

sowe rurki intubacyjnej,

Œrodki ostro¿noœci

Przed³u¿ona próba intubacji mo-

¿e spowodowaæ znaczn¹ hipoksjê.

W przypadku nieudanej próby intu-

bacji trwaj¹cej d³u¿ej ni¿ 30 s, nale-

¿y ponownie wentylowaæ pacjenta

100-procentowym tlenem, u¿ywaj¹c

worka samorozprê¿alnego. Nadmier-

ne wype³nienie mankietu uszczelnia-

j¹cego mo¿e spowodowaæ niedo-

krwienie b³ony œluzowej tchawicy,

mo¿e zatkaæ œwiat³o rurki (przez po-

wstanie tzw. przepukliny).

Aby zapobiec rozdêciu ¿o³¹dka (któ-

re poprzez ucisk na przeponê pogarsza

wentylacjê) i zalaniu tchawicy treœci¹

wyjêcie laryngoskopu,

uszczelnienie mankietu rurki,

po³¹czenie rurki intubacyjnej z wor-

kiem samorozprê¿alnym i rozpo-

czêcie wentylacji,

za³o¿enie rurki ustno-gard³owej,

os³uchanie klatki piersiowej,

Ryc. 10.

Rurka iintubacyjjna

z mankiietem

uszczellniiajj¹cym

umocowanie rurki intubacyjnej.

Intubacja musi byæ wykonana

w okreœlonym czasie – od momentu

zakoñczenia hiperwentylacji prowa-

dzonej workiem samorozprê¿alnym

przez maskê twarzow¹ do momentu

zaintubowania nie powinno up³yn¹æ

d³u¿ej ni¿ 30 sekund.

Przewodnik

Lekarza

uszkodzenia zêbów, warg, jêzyka

oraz innych struktur w gardle i krtani,

Powik³ania póŸne, czyli odleg³e

w czasie, w stosunku do momentu

wykonywania:

przygotowanie niezbêdnego do

wykonania intubacji sprzêtu (po-

dany jest wy¿ej),

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: