K.Kolmo- Ból trwania.pdf

Ból trwania

Spacer po alejkach Parku sprawił, że soki życia tym bardziej i z większą

werwą napędzały organizm. Romek Antkowski potrzebował ruchu. Już od kilku

dni narzucił sobie takie tempo. Spacer, ćwiczenia, spacer i dopiero później

lekka przekąska. Ale nie czuł się najlepiej. Ten narzucony wysiłek mu nie

służył. To trudne, a on przecież nie jadł nadmiernie, nie opychał się . Lecz

odkąd rzucił palenie, co tydzień, co miesiąc, co kwartał przybierał ten

kilogram lub dwa.

Złota jesień. Aleja tonęła w liściach. A on brodził, pływał w brązowych i

czerwonych liściach. W Małżyszowie było kilka miejsc, kluczowych miejsc

miasta, które systematycznie i notorycznie nawiedzały tłumy turystów. I był

ten Park, przez który teraz brodził w liściach Romek. Aza, piękna suka rasy

owczarek niemiecki, była w siódmym niebie. Park to nie to samo, co wąskie

ścieżki osiedla mieszkaniowego, na którym mieszkali. Co prawda było to

trochę daleko. Lecz czasami Romek brał psa na wypady do Parku. Aza,

bardzo mądra suka, chyba to doceniała, bo biegała radośnie po alejkach i co

jakiś czas dobiegała do Pana, machając przy tym bez opamiętania swym

okazałym ogonem. A ludzi jak na lekarstwo. Dzisiaj było dość chłodno. Tym

bardziej, niby w samotności, raczyli się atmosferą tych miejsc. On i jego pies.

Romek szedł nieśpieszno, spokojnie, a Aza szalała wśród listowia. Wtem

Romek poczuł jakiś dyskomfort, irytację. Zdało mu się, że będzie wymiotował.

Ukłuło go potężnie między żebrami. Tak, że aż się skulił. Raz. Dwa razy.

Poczuł to tak, jakby ktoś ugodził go nożem w samo serce, tuż pod mostkiem.

To były dwa mocne pchnięcia. I w następnej chwili odczuł jakby mu serce

eksplodowało. Tuż po tym runął na dywan liści. Upadł niczym manekin na

wystawie bez żadnego zbędnego ruchu. Tak bardzo mechanicznie, mało

efektownie. Ktoś, obserwując to, uznałby z pewnością, że potknął się o własne

sznurówki. Ale po minucie, dwóch dalej leżał. Nie podniósł się. Pies

zareagował nerwowo, przecież coś dziwnego stało się z Panem. Aza zaczęła

szczekać donośnie.

I wtedy, w tym pustym Parku, zdarzył się cud. Znalazła się tam jakaś

tajemnicza dusza. To był Artur Wichniarek, który właśnie przechodził dróżką

przez Park do swojej roboty. A był on szklarzem. Usłyszał ujadanie psa.

Zaciekawiło go to, nie wiadomo dlaczego. Może dlatego, że lubił spokój i

porządek, i ten pies mu z tym ujadaniem nie pasował tu do tego spokojnego

miejsca. Więc Artur zboczył nieco. I oto zobaczył psa, pięknego psa, który stał

nad czymś i szczekał. Przybliżył się jeszcze i już mógł dojrzeć, że pies stoi

nad jakimś człowiekiem, leżącym w listowiu. Tak, to musiał być człowiek,

Artur nie miał co do tego cienia wątpliwości.

– Ej, Panie, proszę Pana - bo to leżał w listowiu jakiś mężczyzna. - Co Panu

jest. - Artur próbował nawiązać jakiś kontakt z człowiekiem.

Uklęknął nad nim i wówczas mógł już być pewnym, że mężczyzna nie dawał

żadnych oznak życia. Nawet nie oddychał. Artur czym prędzej wyciągnął

komórkę z kieszeni marynarki. Wybrał numer 112 i z pewną nerwowością

czekał.

* * *

Światło. W oddali. Wokół ciemny tunel. Romek poczuł, że Światłość jest

dobra. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, był widok rozradowanej Azy. A potem,

potem już był tylko tunel i to światło w oddali. Coś mu mówiło, że musi iść

w tym kierunku, ku źródłu światła. Nie wiedział skąd , ale miał takie

nieodparte wrażenie. Więc ruszył tam. Światło rosło. W pewnym momencie

odczuł taki blask, niby patrzał w lipcowym dniu w południe prosto w Słońce.

Ale teraz było przy tym coś dziwnego. Oto światło nie raziło, nie trzeba było

zasłaniać oczu. To światło ogarniało duszę. Zrobił ten krok. Krok w

Świetlistość. I znalazł się na zielonej, ukwieconej łące. Światło biło prosto z

serca Nieznanej Istoty. Rozejrzał się. Na tej łące nie był sam. Byli tu i inni

ludzie, ale także zwierzęta. Kozy, krowy, tury, sarny i owce. Wszystkie te

zwierzęta oraz ci ludzie jakby kontemplowali owo światło, które biło wprost

ze serca Niebiańskiej Istoty. Ci ludzie, obcy ludzie, uśmiechali się do niego,

zapraszając go, by podszedł do nich. Ruszył z miejsca. Kolory tego świata,

tego dziwnego świata, w którym się teraz znajdował, były żywe, bogate, tylko

w letnim słońcu gdzieś na Riwierze mogło być podobnie. Poczuł zapach tej

ukwieconej łąki. Nigdy przedtem nie doznał tak bogatych wrażeń zmysłowych.

Nagle teraz poczuł, że zmysłami można się delektować.

Przed nim pojawił się strumyk, który oddzielał go go od tych wszystkich ludzi

i Niebiańskiej Istoty. Usłyszał : - Jeśli przekroczysz potok, nie będzie dla

ciebie odwrotu. - Usłyszał to gdzieś w środku swojego jestestwa. Niby był to

bardziej przekaz telepatyczny niż werbalny.

Zawahał się ....

* * *

Artur stał nad człowiekiem. Nawet jeśli pogotowie przyjedzie szybko na

miejsce, to minie pewnie kwadrans albo więcej, a ten człowiek na ziemi nie

dawał żadnych oznak życia. Dla niego ważna była każda minuta, dosłownie

każda minuta. Każda minuta. Artur powtarzał to sobie w duchu. Więc chyba

nie ma innego wyjścia. Uświadomił sobie, że życie tego nieznajomego zależy

tylko od niego. Czym prędzej ukląkł. Zaczął reanimację. Pierwszy raz był w

takiej sytuacji, okaże się, czy ta cała wiedza na temat udzielania pierwszej

pomocy, która dotarła do niego głównie dzięki telewizji, przyda się teraz na

coś. Ułożył człowieka tak, by móc dokonywać swobodnie czynności,

nazywanej eufemistycznie sztucznym oddychaniem. Rozpiął mu kurtkę i

koszulę. Począł przykładać swe usta do zimnych już ust nieznajomego i dzielił

się tym powietrzem, które mógł zmagazynować w ustach. Następnie silnymi

uciskami na klatkę piersiową starał się rozbudzić uśpione serce. Wydawało się

jednak, że wszystko to robi na próżno. Po pięciu minutach takiej reanimacji

nieznajomy był nadal w tym samym stanie jak na początku. Arturowi przyszło

do głowy, że widocznie za późno go znalazł, za późno zaczął reanimację. Jeśli

spóźnił się nawet o kilka minut, to człowiek ten i tak nie ma żadnych szans.

Mozolnie zaczął reanimację od początku, przypomniał bowiem sobie, usłyszał

pewnie w telewizorze, że lekarze z karetek prowadzą takie reanimacje nawet

przez pół godziny lubo dłużej.

Nagle, stało się coś zaskakującego dla, powoli już zrezygnowanego, Artura.

Człowiek jakby kaszlnął, jakby kichnął. I oto serce zareagowało na stymulację.

Ni stąd, ni zowąd człowiek ów otworzył oczy. Cud. Prawdziwy cud.

Wyszeptał: -

– Co to się dzieje?

– O Boże! - Krzyknął Artur. - Pan żyjesz?

– No. Co się stało, kim Pan jest? Aza! Gdzie jest Aza?

– A tam. - Artur wskazał na psa, który cały ten czas warował przy swym

Panu i czujnie obserwował, co dziwny przybysz robi Panu. Pies był może

trzy metry od nich.

– Co mi się stało?

– Nie wiem, ale chyba miał Pan zawał.

Uratowany mężczyzna próbował się ruszyć, lecz syknął tylko bezradnie : -

– Och! Ależ mi ciężko, serce mnie boli.

– Niech się Pan nie rusza, zaraz przyjedzie karetka, już po nią dzwoniłem.

– To Pan ... - Powiedział mężczyzna. - To Pan uratował mi życie? - Było to

bardziej pytanie. Mężczyzna się zastanowił. - No tak, Pan mi chyba

uratował życie. Nazywam się Roman Antkowski. Niech poznam, komu

zawdzięczam życie.

Artur aż cały pokraśniał i on również był szczerze zdziwiony. Wyglądało

jednak na to, że ten Roman ma rację, rzeczywiście chyba uratował mu życie.

– Artur Wichniarek, miło mi poznać Pana, Panie Romanie.

– Mi również miło. - Romek nie mógł się gwałtownie ruszać, ale zdołał

podać prawicę swojemu wybawcy. - Dziękuję! Naprawdę dziękuję. Wie Pan,

Arturze, ja chyba wróciłem z Krainy Cieni. Tak, ja tam byłem. Widziałem

ich wszystkich.

– Kogo?

– No, chyba tych, co już odeszli.

– Ach! Słyszałem o czymś takim. To normalne w stanie śmierci klinicznej.

Raczej normalne. Miał Pan dużo szczęścia. Uciekł Pan śmierci sprzed kosy. -

Artur uśmiechnął się szczerze. Oto on, zwykły szklarz, uratował dziś, przed

chwilą, jeden Wielki Świat.

* * *

– Stolec był? - To było zasadnicze pytanie, które Siostra Oddziałowa

skierowała do nich wszystkich, czyli do czterech pacjentów oddziału

kardiologicznego.

– Był, był! - Słyszała od każdego. Nikt przecież nie życzy sobie, pomimo

tego nawet, że akurat mógł jeszcze nie pójść za potrzebą, aby założono mu

domiar w postaci tabletek na przeczyszczenie.

Jednakowoż, jak wieść gminna niosła, była to bardzo zasadnicza kwestia, która

nurtowała wszystkie siostry oddziałowe we wszystkich polskich szpitalach. Był,

czy nie było stolca?

W końcu Siostra wyszła, a jedynym śladem jej bytności było to, że każdy

teraz miał pod pachą szpitalny, stary, dobry, rtęciowy termometr. Najlepiej,

żeby teraz przez najbliższe pięć minut nawet mysz się tu nie ruszyła. Te dwa

tygodnie, jakie Romek spędził na oddziale sprawiły, że teraz zupełnie inaczej

patrzał na rzeczy, które działy się w tej jednostce medycznej. Stał się niejako

wyjadaczem, weteranem. Choć przeżył poważny zawał, jakoś bardzo szybko

doszedł do siebie, czym wzbudził niemały zachwyt personelu medycznego

Szpitala Powiatowego w Małżyszowie. Tego wyższego, średniego, a nawet,

można rzec, podstawowego szczebla.

– Panie Witku, i co, dalej Pana bolą plecy? Miał Pan powiedzieć Siostrze -

spytał Romek mężczyznę, który leżał najbliżej drzwi. Gość więc ten zawsze

pierwszy widział, czy idzie siostra, a może lekarz.

– A, drogi chłopcze, już mi wszystko jedno. Wiem, że jest taki cosmedix,

dobra rzecz. Jak stąd wyjdę, postaram się o to.

Pan Witek był najstarszym w pokoju i bez ogródek dawał to do zrozumienia

wszystkim, traktując innych kolegów- pacjentów jak swoich uczniów. Było, nie

było, to faktycznie był emerytowany Dyrektor jednej ze szkół technicznych na

terenie powiatu. Mówił wszystkim per ty, a jednocześnie domagał się, by inni

zwracali się do niego: Panie Dyrektorze lub, bardziej zaprzyjaźnieni, : Panie

Witku.

– To rzeczywiście musi być prawda z tym cosmodixem. Moja daleka krewna

ze strony matki kupiła sobie to to. I ból przeszedł, jak ręką odjął -

przyłączył się do rozmowy miejscowy rzeźnik, który leżał już na oddziale

dwa miesiące. Był najstarszym stażem akurat na tej sali.

– Co ty gadasz, Józek? - Odezwała się czwarta, ostania, osoba w sali

szpitalnej. - To jest oszustwo. Ja ci to mówię.

– Ee .... Zamknij się Zenek - zareagował rzeźnik. - Niech Pan, Panie

Dyrektorze, nie słucha Zenka. Wiem, co mówię, bo ten cosmodix przeszedł

wszystkie badania, ma odpowiednie atesty.

– A ty, skąd możesz to wiedzieć?- Zenek aż zaczął pluć z przejęcia.

– Słyszałem, słyszałem.

– Józek, jak na rzeźnika to jesteś bardzo naiwnym człowiekiem. Tu o forsę

chodzi. Zrozum, znów ktoś chce zrobić pieniądze na naiwności ludzi takich

jak ty.

– Ale ja tego przecież nie kupowałem i nie stosowałem. To tylko moja

krewna - Józek jakby przyparty do muru starał się zamącić sprawę.

– Chłopcy, chłopcy, nie gorączkujcie się tak. Pamiętajcie dlaczego tu leżymy,

przecież mamy wszyscy chore serca. Nam nie można się byle czym

emocjonować. A tobie, Zenek, powiem, że nie masz racji. To jest kwestia

mechaniczna. No, działanie tego urządzenia, a jako nauczyciel techniczny

mogę tylko potwierdzić główną ideę działania cosmodixu.

– No to, Panie Dyrektorze, o co w tym chodzi? Niech nam Pan przybliży. -

Trochę speszony odezwał się Zenek.

– No, chodzi o ucisk i odpowiednie dopasowanie statyczne kręgów

kręgosłupa. Jest to stały, systematycznie korygujący wady, nacisk, który

powoduje, że kręgosłup powraca do właściwej postawy. - Dyrektor znów

poczuł się jak nauczyciel, który z wyższością może przemawiać do swych

uczniów.

– Aa ... No, nie wiedziałem. Ale ja i tak będę nadal uważał, że ktoś chce

koniecznie przy tym wyciągnąć jak najwięcej pieniędzy od nas, szaraczków.

– A coś ty myślał. - Powiedział Romek i poprawił jakby termometr pod

swoją pachą. - Przecież, jak ktoś lokuje pieniądze na uruchomienie patentu,

to też ma na uwadze, by jak najwięcej zarobić. Mój drogi, tak powstały

auta i samoloty.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: