Anonim - Oko księżyca.pdf - Anonim - szajkan

Oko

księżyca

Anonim

Z angielskiego przełożył

Nemo

Świat Książki

Tytuł oryginału

THE EYE OF THE MOON

Redaktor prowadzący

Ewa Niepokólczycka

Redakcja

Hanna Smolińska

Redakcja techniczna

Julita Czachorowska

Korekta

Maciej Korbasiński

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób

rzeczywistych - żywych czy zmarłych - jest całkowicie przypadkowe.

Świat Książki

Warszawa 2010

Świat Książki Sp. z o.o.

ul. Rosoła 10

02-786 Warszawa

Skład i łamanie

Akces, Warszawa

Druk i oprawa

GGP Media GmbH, Pössneck

ISBN 978-83-247-1466-7

Nr 6747

UWAGA DO CZYTELNIKA:

W Księdze bez tytułu Mistyczna Dama tak oto przestrzegała Kacy przed Okiem

Księżyca:

[Ten kamień] dysponuje nadprzyrodzoną mocą i ściąga zło wszędzie, gdzie tylko się

znajdzie. Dopóki masz go przy sobie, nie jesteś bezpieczna. W zasadzie i tak nie jest się

bezpiecznym, jeżeli kiedykolwiek miało się z nim kontakt.

Szanowny Czytelniku,

Teraz to Ty trzymasz Oko Księżyca.

Ciesz się więc życiem, dopóki trwa...

Anonim

Rozdział pierwszy

Joel Rockwell nie pamiętał, by kiedykolwiek tak się denerwował. Kariera strażnika

pracującego na nocnej zmianie w Muzeum Historii i Sztuki w Santa Mondega nie dostarczała

mu, oględnie mówiąc, mocniejszych wrażeń. Swego czasu chciał pójść w ślady ojca, Jessiego,

i wstąpić do policji, nie sprostał jednak wymogom stawianym w akademii. W pewnym sensie

oblanie egzaminów sprawiło mu nawet ulgę. Służba w policji wiązała się z nieporównanie

większym ryzykiem. Dobitnie wykazały to wydarzenia sprzed trzech dni, kiedy to jego ojciec

zginął z ręki Bourbon Kida w trakcie jatki, jaką ten urządził w następstwie zaćmienia Słońca

podczas Festiwalu Księżycowego. Tak więc wygodna rola strażnika wydawała się dużo

bardziej bezpieczna. A przynajmniej była taka jeszcze pięć minut temu.

Najbardziej uciążliwa część nocnych obowiązków polegała na siedzeniu w pokoju

ochrony i obserwowaniu ściany monitorów, co na ogół dowodziło jedynie tego, że w obrębie

muzeum nic a nic się nie dzieje. No i jeszcze ten szary mundur, który Joel musiał nosić w

pracy - całe ciało swędziało od niego jak cholera. Zanim trafił do niego w pierwszym dniu

służby, prawdopodobnie latami nosiły go niezliczone rzesze innych strażników i zwyczajnie

nie był zaprojektowany z myślą o robocie na siedząco. W nocy najtrudniejsze zadanie

sprowadzało się przeważnie do tego, żeby czuć się w nim wygodnie. Ale to, co przed chwilą

zobaczył na monitorze numer trzy, zmieniło postać rzeczy.

Joel Rockwell nie odznaczał się bujną wyobraźnią. Nie był też obdarzony szczególną

inteligencją i to właśnie brak tych dwóch cech spowodował, że oblał egzaminy w akademii

policyjnej. Jak to ujął w swoim poufnym raporcie jeden z instruktorów na kursie - posiwiały

trzydziestoletni porucznik - „facet jest tak tępy, że nawet inni kadeci to zauważyli". Niemniej

cechował go swoisty upór i uczciwość, co czyniło z niego wiarygodnego świadka i strażnika,

na którym można było polegać - nawet jeśli tylko dlatego, że z braku wyobraźni i inteligencji

nie nadawał się do innego zajęcia.

Jeżeli wzrok nie spłatał mu figla, dopiero co był naocznym świadkiem morderstwa na

ekranie. Wyglądało na to, że jego kolega Carlton Buckley został zaatakowany i zabity, kiedy

obchodził galerie pod poziomem ziemi. Rockwell byłby zawiadomił policję, tyle że gdyby im

opowiedział, co - jak mu się zdawało - zobaczył na monitorze, zwyczajnie by go wyśmiali, a

może nawet aresztowali za to, że zawraca im głowę. W tej sytuacji postąpił najlepiej, jak

mógł, czyli zadzwonił do profesora Bertrama Cromwella, jednego z dyrektorów muzeum.

Miał numer profesora zapisany w swoim telefonie komórkowym i chociaż czuł się

trochę nieswojo, że dzwoni do niego o tak nieludzkiej porze, skoczył na głęboką wodę i mimo

wszystko to zrobił. Cromwell był jednym z tych niebywale kulturalnych dżentelmenów,

którzy nigdy nie wprawiliby go w zakłopotanie z powodu telefonu, choćby sprawa, z jaką

dzwoni, była zgoła trywialna.

Czekając, aż Cromwell odbierze, z bijącym sercem i komórką przy uchu opuścił pokój

ochrony i zszedł na niższy poziom, żeby na własne oczy się przekonać, czy w sali z

ekspozycją sztuki egipskiej naprawdę wydarzyło się to, co mu się zdawało.

Dotarł na sam dół schodów i właśnie skręcił w prawo w długi korytarz, gdy Cromwell

odebrał wreszcie telefon. Miał głos człowieka wyrwanego z głębokiego snu, ale trudno było

się dziwić.

- Halo? Mówi Bertram Cromwell. Z kim mam przyjemność?

- Hej, Bernardzie, tu Joel Rockwell z muzeum.

- Witaj, Joelu. Nawiasem mówiąc, mam na imię Bertram, nie Bernard.

- Jak zwał, tak zwał. Słuchaj, coś mi się zdaje, że mamy tu w muzeum intruza, ale nie

jestem do końca pewien, no to pomyślałem, że najpierw zadzwonię do ciebie, zanim, no

wiesz, zawiadomię policję i w ogóle.

Cromwell jakby się trochę przebudził.

- Naprawdę? Co się dzieje?

- No... pewnie pomyślisz, że ześwirowałem, ale coś mi się widzi, że ktoś się włamał do

wystawy mumii egipskich i dopiero co stamtąd wyszedł.

- Mógłbyś powtórzyć?

- Wystawa mumii. Zdaje mi się, że ktoś właśnie wylazł z tego sakramenckiego

grobowca.

- Co takiego?! To niemożliwe! O czym ty gadasz, na litość boską?

- Ano, wiem, że to się wydaje pokopane. Dlatego najsampierw zadzwoniłem do ciebie.

Widzisz, po mojemu ten, co tu był, zaatakował tego drugiego strażnika.

- A kto ma dzisiaj dyżur razem z tobą?

- Carter Bradley.

- Masz na myśli Carltona Buckleya?

- No, jak zwał, tak zwał. Tylko nie jestem pewny, czy on, tego no, czy się nie zgrywa.

Ale jeżeli to nie żart, to ma poważne kłopoty. Tak na oko naprawdę poważne.

- Dlaczego? Co się stało? - Profesor, całkiem już rozbudzony, przerwał na chwilkę,

Anonim - Oko księżyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: