Ode to Edvard Munch - Caitlin R.Kiernan.pdf - E-booki - ylamara

Ode to Edvard

Munch

Caitlin R. Kiernan

Szukałem jej ciągle , miałem nadzieję , że ona jak zawsze usiądzie na tej

samej ławce w parku .Ona zawsze jest tam ,czy ja będę żył czy nie. Od

poniedziałku aż do piątku i tylko wtedy gdy jest ciemno .

Grałem na pianinie w barze Martini w Kolumbii w latach 89, albo

bawiłem się w grę ,głównie dla zbicia czasu i dla drinków . Kiedy miałem

chęć na spacer , zawsze chciałem odegnać od siebie myśl o tym , że muszę

podróżować metrem bo nie stać mnie nawet na taksówkę bo bałem się

ciemności i mimo że po drodze świeciły lampy czułem że ona tam jest.

Zawsze na tej samej ławce , niedaleko końca mojej wędrówki i sławnego

mostu blisko jeziorka .

Nazywają tą część parkiem Wiśniowego Wzgórza . Prawdą jest to , że ja

nie mieszkałem zbyt długo na Manhattanie i nie znam wystarczająco dużo

wszystkich tych opowieści. A nie jestem człowiekiem który zapamiętuje

rozłożenie geograficzne Centralnego Parku. Ale ona powiedziała mi że

nazywają to Wiśniowym Wzgórzem z powodu wszystkich wiśniowych

drzew rosnących tam . I kiedy zajrzałem do mapy przewodnika , okazało

się że to samo jest tam napisane. Każdy mógł pomyśleć że jest to zbiegła

dziewczyna z domu .Wyglądała na 16 lub 17 lat. Jej ubranie to były

brudne i wytarte szmaty . Zastanawiałem się , że nigdy nie widziałem jej

noszącej buty,obojętnie czy była pogoda czy padał deszcz .

Jednego razu zobaczyłem ją boso w śniegu .Spytałem ją tylko raz ,czy

jeśli kupie jej parę butów to czy ona będzie je nosiła . Odpowiedziała że

nie ale dziękuje,ponieważ buty wyzwalają u niej klaustrofobie . Widzę jak

siada na ławce w parku blisko starego jeziorka i zawsze pytam się czy

mogę usiąść obok niej . I zawsze uśmiecha się i mówi oczywiście że

możesz się przysiąść . Przecież zawsze siadasz ze mną .

Jej włosy sięgają do ramion są tak czarne , że aż wpadają w odcień

granatów ,jej skóra jest ciemna . Nigdy nie spytałem skąd pochodzi

,według mnie ona mogła pochodzić z Indii .Rdzenna Indyjka myślę . Nie

rdzenna Amerykanka . Ja raz spotykałem się z dziewczyną z Kalkuty jej

skóra miała identyczny kolor i takie same piękne mroczne brązowe oczy.

Ale jeżeli ona jest Indyjką ,dziewczyną z Wiśniowego Wzgórza, to nie

mogłem wychwycić żadnego śladu akcentu ,kiedy ze mną rozmawiała o

źródłach w jej ulubionych obrazach .Przyznała się , że najlepiej czuje się w

Muzeum Przyrody .

Pierwszy raz ona się uśmiechała …

-Jesteś wampirem ?

Spytałem ,to jednak była dziwne pytanie jak można zadać jakieś obcej

dziewczynie siedzącej na ławce w parku w środku nocy .

-To jest bardzo brzydkie słowo.

Powiedziała i groźnie na mnie spojrzała .

-To jest głupie brzydkie słowo.

I wtedy zamilkła na dłuższą chwilę ,a ja cały czas myślałem o jej długich

zębach i strach mnie oblatywał . Liczyłem że ta mroźna noc niedługo się

skończy . Była noc styczniowa ,a pociłem się tak jak gdyby było gorące

lato. I miałem takie dziwne wrażenie , że ona nie oddycha ,bo nie było

widać jej wydychanego powietrza .

-Jestem córką Lilith - powiedziała .

Byłem tak blisko jej , a nigdy nie słyszałem by wspominała imię matki lub

kogokolwiek nawet z jej rodzaju .

Córką Lilith kiedy to powiedziała ,nie wyczułem żadnego oszustwa lub,

że ona nabiera mnie . W każdym razie wyglądało na to że mówi prawdę.

W końcu ja uwierzyłem że to jest prawda . Stało się to pierwszej nocy

,kiedy pozwoliłem jej się pocałować .Usiadłem razem z nią na ławce, a

ona całowała niecierpliwie moją szyję .Jej język był szorstki ,jak język

kota . Pachniała wspaniale dziwnym , pikantnym zapachem .Kojarzącym

mi się z późnym październikiem.

Latarnie dawały przytłumione światło , a ja mogłem wyczuć to

wszystko ,było tak romantycznie . Pachniała zapachem miłości ,jej

własnym potem i jeszcze czymś słabszym , co wziąłem za zapach lasu .

Jej oddech na mojej skórze był tak zimny ,zimniejszy niż najdłuższa

zimowa noc .

Całowała moją szyję ,aż w pewnej chwili poczułem jak zraniła mnie

,szepnęła jakieś uspakajające słowa w języku którego nie znałem .

-To zostało zaprojektowane w 1860 roku -powiedziała jakieś innej nocy -

Wybudowano tutaj źródło z wodą pitną .Tutaj zatrzymywały się wozy ,

ludzie tutaj poili swoje konie .To miejsce było dla spragnionych .

-Jak oaza .Zasugerowałem i ona się uśmiechnęła i skinęła głową

wycierając z warg i podbródka moją krew .

-Czasami wydaje się że cały szeroki świat jest jedną wielką pustynią -

powiedziała .

-Jest bardzo mało miejsc gdzie można swobodnie ugasić pragnienie .

Koniom już tu nie wolno pić,nawet jeśli to miejsce zostało zbudowane dla

nich.

-Czasy się zmieniają .

Powiedziałem i delikatnie dotknąłem mojej krwawiącej na szyi próbując

się nie skrzywić i nie chcąc pokazać jakiegoś znaku bólu w jej obecności

.Już teraz jest bardzo mało koni które ciągną wozy i miejsc gdzie mogą się

zatrzymać .

-Ale konie nadal są spragnione. One nadal potrzebują swojego miejsca do

picia .

-Lubisz konie ?

Spytałem , a ona mrugnęła do mnie ale nie odpowiedziała na moje

pytanie . Przypominała mi tym sowę która tak samo jak ona w oczach

miała mądrość i tak samo mrugała.

-Poczujesz się jutro rano lepiej- powiedziała i wskazała moje gardło - Jak

będziesz w domu to umyj je .

Nie miałem ochoty na odejście dlatego usiadłem z nią trochę dłużej ,ale

żadne z nas już się nie odezwało .

Ona pije moją krew ,ale nigdy dużo i krótko ,ale w zamian zostawia mi

swoje dziwne sny . Mam wrażenie że mam myśleć o nich jak o

prezencie ,ale inni mogli by uważać je jako przekleństwo .Ponieważ te sny

nie są dobre . Niektórzy mogli by o nich myśleć jak o koszmarach ale

nigdy nie przestają się śnić i ciągle do mnie wracają .W tych snach

pojawia się terror ,przerażenie ,ale i też jest piękno i cud w równej mierze

doskonały bilans ,który wydaje się nie przechylać na jedną z tych

stron .

Wieżę , że sny pojawiły się wtedy kiedy ona piła moją krew i dostały się

przez jej ślinę .Ja nie wiem czy ten prezent był zamierzony i przyznaję że

jestem zbyt przestraszony by pytać .Boję się że mógłbym przyjść do parku

późno w nocy lub wczesnym ranem i ona by na mnie nie czekała na ławce

w Wiśniowym Wzgórzu .Nie chciał bym popsuć tego czasu , w którym

dopiero zaczynam coś rozumieć . Sprawiła że stałem się przesądny i cały

cały czas chodzę do psychiatrów .Gdzie cały czas rozmawiam z nimi o

magicznym myśleniu ,ale tak naprawdę nie wiedzą co mi dolega .Nigdy

taki nie byłem dopóki się nie poznaliśmy .

Nadal gram na pianinie w barze Martini i nigdy w całym moim życiu nie

pojawiła się magia , dopiero teraz . Ale jest dużo innych rzeczy które

odbijają się w jej czarnych oczach i ta niepewność myśli doprowadza mnie

do szaleństwa .Jeszcze wierzę ,że jest to niska cena za to że ona bierze

od mnie krew. Cały czas myślę że powinienem spisać jeden ze snów, że

powinienem wypełnić go słowami . Z mojego okna widzę Wyspę

Roosevelt , a poza dachami Wschodnią rzekę, Brooklyn , niebieskio -białe

niebo może znaczyć , że lato już tu się zadomowiło .To powoduje we mnie

myśl , że ona kojarzy mi się ze stratą i nie wiem dlaczego tak myślę . W

pierwszej chwili pomyślałem , że spiszę ten sen i jej przeczytam kiedy

następnym razem ją zobaczę .Ale wtedy zacząłem się niepokoić , a jeśli

nie będzie chciała tego słuchać , a może odrzuci mój prezent dla niej . Ona

mogła obrazić się na mnie ,a ja nie mogłem znieść myśli , że już nigdy jej

nie zobaczę . Nie po tym wszystkim co mi dała noce i te wszystkie

mroczne sny.

Odpowiem w prost boję się tego .

Patrze na miasto i wiem , że jest ogromne w którym można zgubić

kierunek , gdzie tylko bym się udał i tak bym się zgubił .Jednak wiem ze

nigdy nie pójdę tak daleko ,bo nigdy bym nie znalazł drogi do mojego

domu . Miasto jest dla innych istot .

Wiem że ona zobaczyła miasto ,że szła ulicami , poznała wszystkie

dialekty , odwiedziła wszystkie domy publiczne i meliny z opium .Ona

wie jak śmierdzą kanały ściekowe i jaki zapach mają przepyszne aromaty

jego rynków .Wie gdzie znajdują się wszystkie wysokie miejsca i

wszystkie niskie miejsca .

To moje sny .

Idę z nią przez piasek w górę jednej wydmy i w dół drugiej , patrzę jak

fale obmywają brzeg i widzę naprzeciw siebie wierzę i na nią wchodzę , a

ona szepce zejdź .

W tym miejscu kiedyś były szakale i sępy , jej śladem podążały czarne

skorpiony i nie ma tu już żadnego miejsca by napoić konie

Ode to Edvard Munch - Caitlin R.Kiernan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: