Mykeńskie grobowceCharakterystyczny dla architektury mykeńskiej typ budowli grobowych. Chodzi tutaj przede wszystkim o grobowce monumentalne, przeznaczone na miejsce spoczynku władców mykeńskich i ich bliskich. Początkowo zmarłych palono, a prochy chowano w glinianych naczyniach, dopiero później rozpowszechnił się zwyczaj ich grzebania. Wraz z rozwojem społeczeństwa i umacnianiem się władzy królewskiej pojawiły się i monumentalne pochówki, podczas gdy reszta ludności pozostawała przy dawnych obyczajach. Przełom w rozwoju mykeńskiej architektury grobowej nastąpił w XVII-XVI w. p.n.e. Jednym z jego objawów są tak zwane groby szybowe. W ziemi kopano szyby do 1-5 m głębokości, o rozmiarach od 2,13 x 3,05 do 4,10 x 6,55 m. Ich boczne ściany obudowywano kamieniami, a w partiach położonych wyżej - suszonymi cegłami. Na grobach stawiano kamienne pomniki (stela). Cały okręg owych grobów otaczał owalny mur, wyznaczający jego granicę. Typowym przykładem takich grobów są okręgi A i B znalezione na terenie cytadeli w Mykenach. W XVI w. p.n.e. pojawiają się pierwsze groby kopułowe, głównie będące miejscami pochówków władców. Znaleziono je w różnych miejscach Grecji, jednak najważniejszy jest zespół 9 grobów z Myken. Grób kopułowy jest z reguły budowlą podziemną, wykutą w zboczu pagórka. Składa się z trzech części: dromosu, przedsionka i okrągłej komory. Wykuwano ją w skale, od szczytu pagórka, i przykrywano kopułą pozorną. Z zewnątrz zasypywano "kopułę" ziemią i rumowiskiem, a przestrzeń między murem a skałą pagórka szczelnie wypełniano gliną uniemożliwiającą przenikanie wody. Nad szczytem komory stawiano stelę. Po każdym pogrzebie dromos wypełniano ziemią, a wejście zamykano kamieniami. Szczyt rozwoju architektury grobowej w Mykenach przypada na XIII w. p.n.e. Powstały wtedy dwa najbardziej znane grobowce: Agamemnona i Klitajmestry. Mykeński grób komorowy. A. Dromos. B. Wejście. C. Komora grobowa. A. Dromos. B. Wejście. C. Tolos. Rys. A. J. B. Wace.
archios