110. Thompson Lewis Vicki - Badź moją walentynką.pdf - HARLEQUIN Temptation - s_malutka

Vicki Lewis Thompson

BĄDŹ MOJĄ WALENTYNKĄ

(Be mine, Valentine)

ROZDZIAŁ 1

Wszystko zaczęło się tamtego dnia, gdy spadł śnieg. Wiele łat później Roxie zastanawiała

się, czy i to było sprawką starego Charliego. Jeśli jednak mówił o sobie prawdę,

wyczarowanie małej burzy śnieŜnej w lutym, nawet w środku pustyni, nie wymagało zachodu.

Niezwykła pogoda mogła być, oczywiście, zbiegiem okoliczności, jak i wszystko, co zdarzyło

się później.

W piątkowe popołudnie całe Tucson przykrył śnieg. Roxie nie mogła uwierzyć, Ŝe to,

zdawać by się mogło, naturalne przyrodnicze zjawisko moŜe spowodować takie zamieszanie.

Przez dwadzieścia siedem zim spędzonych w New Jersey tyle się napatrzyła na śnieg, Ŝe

przestał robić na niej wraŜenie. Najwyraźniej zupełnie inaczej sprawa miała się z jej kolegami

z pracy. Kilku rzuciło się do okien z pełnymi niedowierzania okrzykami, pozostali zaś

wybiegli na ulicę i próbowali chwytać płatki w dłonie.

Jak dzieci, pomyślała Roxie. Interesanci, cierpliwie czekający w kolejkach, poszli w ślady

urzędników. Ratusz niemal opustoszał. Roxie nie ruszyła się od biurka, postanawiając nie

przerywać pracy.

Tylko ona zauwaŜyła, Ŝe do poczekalni wszedł stary Charlie. W ręku, jak zwykle, trzymał

swą zniszczoną teczkę.

– Co za miła niespodzianka, Charlie. – Roxie wstała zza biurka, by uciąć sobie ze

starszym panem małą pogawędkę. UwaŜała go za swego najlepszego przyjaciela w Tucson,

co nie najlepiej świadczyło o jej Ŝyciu towarzyskim. ChociaŜ Charlie był naprawdę przemiły,

wszyscy dookoła wiedzieli, Ŝe to włóczęga.

Jego domem była ławka w pobliskim parku, a cały dobytek trzymał w starej teczce, z

którą się nigdy nie rozstawał. Jadał w pobliskich bezpłatnych jadłodajniach. Musiał mieć

jednak jakieś źródło dochodów, skoro kaŜdego ranka przynosił czerwoną róŜę i wkładał ją do

wazonu, stojącego na szarym laminowanym blacie. Utrzymywał, Ŝe to dla przyszłych

małŜonków, przychodzących do ratusza złoŜyć papiery. Zwykle ktoś z pracowników stawiał

mu w zamian lunch. Ostatnio, po awansie, tym kimś była najczęściej Roxie. Co to za róŜnica

przygotować dwie kanapki zamiast jednej? Doprawdy Ŝadna, poza tym bardzo lubiła

towarzystwo Charliego. – – Co cię tu dziś sprowadza? – Roxie oparła się o szary blat i posłała

Charliemu czarujący uśmiech.

– Jak to co? Te piękne niebieskozielone oczy i wspaniałe rude loki, moja droga.

– Daj spokój, Charlie. Moje oczy i rude loki nigdy przedtem nie odciągały cię od

popołudniowej partyjki szachów. Co się stało?

– Jeśli mam być szczery, pogoda zrobiła się paskudna i postanowiłem poszukać

schronienia w umiarkowanym klimacie twojego biura. – Zdjął wytarty filcowy kapelusz i

strzepnął resztki śniegu z zatkniętego za wstąŜkę piórka. – Nie spodziewałem się takiej zimy

w Arizonie.

Za kaŜdym razem Roxie była na nowo zaskoczona. MoŜna by przypuszczać, Ŝe rozmawia

z szacownym profesorem jakiegoś europejskiego uniwersytetu. Jednak z bliska wychodziło na

jaw, Ŝe rękawy tweedowej sportowej marynarki są wystrzępione, przy kamizelce brakuje

guzika, kieszeń spodni jest rozerwana, a czerwona muszka ma przetarte brzegi.

Koledzy Roxie zaczęli powoli wracać do biura.

– WciąŜ pada – oznajmił ktoś radośnie. – Powinniśmy chyba wcześniej skończyć pracę,

bo jazda do domu moŜe być niebezpieczna.

– Nigdy nie słyszałam, Ŝeby ktoś robił tyle szumu z powodu odrobiny śniegu. – Roxie

pokręciła głową.

– To upojenie nieznanym – wyjaśnił Charlie.

– Masz rację – przyznała Roxie. Po raz setny zadała sobie pytanie, jak taki wykształcony

człowiek mógł stać się włóczęgą. – MoŜe nie powinnam pytać, ale... co zrobisz, jeśli dziś w

nocy będzie naprawdę zimno?

Charlie obrzucił ją przenikliwym, a jednocześnie pełnym aprobaty spojrzeniem, jak

gdyby była jego ulubioną uczennicą, która zadała właściwe pytanie.

– Nie mam zielonego pojęcia – odrzekł, wyjmując z kieszeni śnieŜnobiałą chusteczkę, by

przetrzeć szpilkę w kształcie ósemki, która wpięta poziomo w klapę marynarki, przypominała

symbol nieskończoności.

JuŜ wiele tygodni temu Roxie odkryła, Ŝe szpilka jest z prawdziwego złota. Szpilka oraz

cynowe szachy, które stale nosił w teczce, były prawdopodobnie całym majątkiem Charliego.

Do tej pory wydawał się zadowolony ze swego losu, ale do dzisiaj zima była wyjątkowo

łagodna, nawet jak na Tucson.

– Są tu chyba jakieś schroniska – zauwaŜyła – ale, niestety, nie znam Ŝadnych adresów.

– Zapewne są przepełnione. Sądzę, Ŝe wystarczy mi moja ławka. DołoŜę jeszcze jedną

warstwę gazet.

– To nie brzmi zachęcająco. – Roxie wyobraziła sobie długą, mroźną i śnieŜną noc,

Charliego przykrytego tylko gazetami. A jeśli zamarznie na śmierć? Nigdy przedtem zbytnio

się o niego nie martwiła, ale było duŜo cieplej. – Charlie, myślę, Ŝe powinieneś zamieszkać u

mnie, dopóki pogoda się nie poprawi.

– U ciebie? – Niebieskie oczy Charliego rozbłysły, pokręcił jednak przecząco głową. – O

nie, nie chciałbym ci sprawić kłopotu.

– To Ŝaden problem. Osbornowie mają nieduŜy domek gościnny. Nikt nie będzie cię

krępował.

– Domek gościnny? Nie pamiętam, Ŝebyś o nim wspominała.

– Nie było okazji. Wybierali się do mnie rodzice, skoro jednak nic z ich planów nie

wyszło, czemu ty nie miałbyś z niego skorzystać?

– Nie cierpię się narzucać – rzekł z wahaniem Charlie.

– Nie pleć głupstw. – Roxie coraz bardziej zapalała się do swego pomysłu. Czuła się

osamotniona. ChociaŜ Osbornowie poznali ją przed wyjazdem z sąsiadami, krępowała się do

nich chodzić, tym bardziej Ŝe nie byli zbyt towarzyscy.

Miała oczywiście Como, ale przecieŜ to tylko zwierzę. Roxie szukała w myślach jakiegoś

przekonującego argumentu. Doszła do wniosku, Ŝe Charlie powinien czuć się potrzebny.

– Mógłbyś mi pomóc przy Como. Ostatnio dziwnie się zachowuje. Zastanawiam się, czy

nie wezwać weterynarza. Nie chciałabym wydawać pochopnie pieniędzy Osbornów, ale...

– Owszem, trudno się rozeznać w potrzebach zwierzęcia, ale czy nie zagalopowałaś się

trochę? Mówisz, jakbym juŜ zamieszkał w domku gościnnym, a tymczasem Osbornowie

mogliby nie Ŝyczyć sobie, by zwykły włóczęga kręcił się po domu w czasie ich nieobecności.

– Nie jesteś zwykłym włóczęgą, lecz moim przyjacielem. Znam cię od pół roku, a od

dwóch miesięcy jadamy wspólnie lunch. Nie pozwolę, Ŝebyś zamarzł na ławce w parku.

– To miło z twojej strony, ale...

– Poza tym Osbornowie to wspaniali ludzie i z pewnością okaŜą zrozumienie. Moi

rodzice znają ich od wieków. Tata i Dave Osborn słuŜyli razem w wojsku. Mogę robić, co

zechcę, mają do mnie zaufanie. Nie przelewajmy z pustego w próŜne. Załatwione!

– Mój BoŜe, cóŜ za nieodparte argumenty! Czy uczyłaś się prowadzenia negocjacji?

– Zgadłeś. W szkole średniej w Newark byłam mistrzynią w tej dziedzinie. Więc? Czy

przekonałam cię, Ŝebyś zamieszkał ze mną?

– Tak. – Zmarszczki na twarzy Charliego wygładziły się w uśmiechu. – Niech cię Bóg

błogosławi, Roxie Lowell.

– Cześć, Roxie. – Ciemnowłosy męŜczyzna oderwał się od grupki stojącej przy oknie i

podszedł do nich. – Witaj, Charlie.

– Dzień dobry, Doug – skinął głową Charlie.

– Roxie, wszyscy mówią o wcześniejszym wyjściu z pracy, chciałem się więc upewnić,

czy nasze spotkanie jest aktualne.

– Och, Doug, bardzo cię przepraszam, przez całe to zamieszanie kompletnie o nim

zapomniałam.

– Tobie, dziewczynie z New Joisey, nie przeszkodzi chyba ta odrobina śniegu? –

przekręcił nazwę jej rodzinnego stanu, jak zwykle, gdy chciał się z nią podroczyć.

Roześmiała się z przymusem, Ŝart bowiem miał wąsy i brodę i dawno przestał ją

śmieszyć.

– Jasne, Ŝe nie, ale zabieram dziś Charliego do domu.

– Mnie nigdy nie złoŜyłaś takiej interesującej propozycji. – Doug zdziwiony uniósł brwi.

– Zamieszka w domku gościnnym – odparła z naciskiem Roxie. – Poza tym – dodała –

nie jesteś taki miły jak Charlie.

– To dlatego, Ŝe nie dajesz mi szansy – powiedział Doug pół Ŝartem, pół serio. – Roxie,

czy mogę zamienić z tobą dwa słowa na osobności? – Ujął ją za łokieć i nie czekając na

odpowiedź, odciągnął na bok. – Oszalałaś? – spytał, zniŜając głos. – Ten stary moŜe okazać

się prawdziwą pijawką. Jeśli go wpuścisz za próg, to nigdy się go nie pozbędziesz, a

przynajmniej do powrotu Osbornów.

– Doug, przestań. On cię moŜe usłyszeć.

– No i co z tego? – Doug wzruszył ramionami. – To włóczęga.

– Doug! – Roxie chwyciła go za ramię i odciągnęła jeszcze dalej. – Charlie jest

wspaniałym starszym panem i nie pozwolę, Ŝebyś go obraŜał.

– Musi mieć mnóstwo zalet, skoro jadasz z nim codziennie lunch.

Roxie spojrzała na niego zaskoczona.

– Jesteś o niego zazdrosny!

– Nie o niego, ale o czas, który z nim spędzasz.

– Zapraszałam cię, Ŝebyś się do nas przyłączył.

– Wielkie dzięki. On bez przerwy gada o historii.

– Mnie to fascynuje. Nie zdziwiłabym się, gdyby kiedyś jej uczył.

– Czemu więc nie uczy jej teraz? – prychnął Doug. – Dlaczego sypia na ławce w parku?

– Nie wiem. Ludzi dotykają nieszczęścia. NajwaŜniejsze w tej chwili jest to, Ŝe pada

śnieg, a on nie ma gdzie się podziać. Nie chcę, Ŝeby spędził noc na mrozie.

– Z pewnością jest do tego przyzwyczajony.

– Och, doprawdy? – Cierpliwość Roxie miała swoje granice. – Zapewne głodujący ludzie

równieŜ przyzwyczajają się do braku poŜywienia?

– Tego nie wiem, wiem natomiast, Ŝe to nie twoje zmartwienie. Zresztą, co powiedzieliby

na to Osbornowie?

– Pozwolili mi zapraszać, kogo zechcę: rodziców, znajomych. Rodzicom nie uda się teraz

przyjechać, a ja nie mam przyjaciół, którzy mogliby...

– Szkoda, Ŝe nie pomyślałaś o mnie. – Doug pogłaskał Roxie po ramieniu. –

Dowiedziałbym się, jak wygląda Ŝycie na pogórzu, poza tym mielibyśmy czas, Ŝeby się lepiej

poznać.

Roxie odsunęła się, strącając rękę Douga. Lubiła go, ale nie mogła zaakceptować jego

stosunku do Charliego.

– Nie biorę pod uwagę takiej ewentualności i ty dobrze o tym wiesz. Osbornowie,

zostawiając mi dom, zakładali, Ŝe moi chłopcy nie będą ze mną mieszkali. Poza tym masz

dach nad głową, a Charlie go nie ma.

– Roxie, uprzedzam cię, Ŝe będziesz tego Ŝałowała. Dawanie pieniędzy na cele

dobroczynne to co innego niŜ branie kogoś pod swój dach.

– Zgadzam się, to coś znacznie poŜyteczniejszego.

– Roxie obrzuciła go wyzywającym spojrzeniem.

– Pomagam komuś konkretnemu. Nie muszę się zastanawiać, na co wydano moje

pieniądze. Nie próbuj mnie powstrzymywać, Doug, podjęłam juŜ decyzję.

– Ojciec ostrzegał mnie, Ŝebym nigdy nie sprzeczał się z rudzielcami – rzekł z rezygnacją

Doug.

– To nie ma nic wspólnego z kolorem moich włosów. A teraz przepraszam cię, ale

musimy jechać z Charliem do domu.

– Czy mam rozumieć, Ŝe jutro wieczorem będziesz zajęta? – spytał Doug przesadnie

ugrzecznionym tonem.

Roxie próbowała nie okazać zniecierpliwienia. PrzecieŜ lubi Douga, a on ma prawo się

złościć. Z powodu Charliego zrezygnowała z dzisiejszej randki, a Doug nie lubi takich

niespodzianek.

– Będę gotowa o siódmej – odparła, po czym wróciła do biurka po płaszcz i torebkę. –

Chodźmy – zwróciła się do Charliego.

110. Thompson Lewis Vicki - Badź moją walentynką.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: