Huff Tanya - To miasto jest za małe.pdf - Ebooki - Twiggy624

TANYA HUFF

to miasto jest za małe

- Au! Vicki, uważaj!

- Przepraszam. Czasami zapominam, jakie są ostre.

- No, pięknie. - Wplótł palce w jej włosy i pociągnął dostatecznie mocno, żeby podkreślić

swoje słowa. - Nie rób tego.

- Nie rób czego? - Uśmiechnęła się do niego, jej zęby zalśniły jak kość słoniowa

w blasku księżyca zalewającym łóżko. - A może nie chcesz, żebym...

Nagły, natarczywy dzwonek telefonu zagłuszył dalszą część jej pytania.

Detektyw-sierżant Michael Celluci westchnął.

- Wstrzymaj się na chwilę - mruknął, przetoczył się na drugą stronę i podniósł

słuchawkę. - Celluci.

- Właśnie dzwonili z pięćdziesiątego drugiego oddziału. Znaleźli ciało w

Richmond i pomyśleli, że zechcemy je obejrzeć.

- Dave, jest... - zerknął na zegarek - pierwsza dwadzieścia dziewięć w nocy i

nie mam służby.

Po drugiej stronie linii jego partner, teoretycznie również nie na służbie,

zignorował aluzję.

- Zapytaj mnie, kim jest ten sztywniak.

Celluci ponownie westchnął.

- Kim jest ten sztywniak?

- Mac Eisler.

- Cholera.

- Zabawne, dokładnie tak samo powiedziałem. - Nic w głosie Davida Grahama nie

świadczyło o poczuciu humoru. - Przyjadę za dziesięć minut.

- Lepiej za piętnaście.

- Przerwałem ci coś?

Celluci spojrzał na Vicki, która usiadła i spiorunowała go wzrokiem.

- Owszem.

- Witamy w cudownym świecie stróżów prawa.

Dłoń Vicki wystrzeliła do przodu i chwyciła nadgarstek Celluciego, zanim

detektyw zdążył cisnąć telefonem przez pokój.

- Kto to jest Mac Eisler? - zapytała, kiedy nadąsany Celluci odłożył słuchawkę i

spuścił nogi z łóżka.

- Słyszałaś?

- Słyszę bicie twojego serca, pulsowanie twojej krwi, pieśń twojego życia. -

Podrapała się bosą stopą w tył nogi. - Więc chyba potrafię podsłuchać nędzną

rozmowę telefoniczną.

- Eisler to alfons. - Celluci sięgnął do wyłącznika światła, ale zmienił zdanie

i zaczął się ubierać. Księżyc w pełni zaglądał prosto w okno, więc w pokoju nie

było zbyt ciemno, a znając wrażliwość Vicki na ostre światło oraz jej

temperament, wolał się nie wychylać. - Podejrzewamy, że wykończył jedną ze

swoich dziewczyn kilka tygodni temu.

Vicki zgarnęła swoją koszulę z podłogi.

- Irene MacDonald?

- Co? To też podsłuchałaś?

- Słyszę różne rzeczy. Jak mocno podejrzewacie?

- Osobiście jestem pewien. Ale nie znaleźliśmy nic konkretnego, żeby go

zapudłować.

- A teraz on nie żyje. - Podciągnęła dżinsy na biodra i zmarszczyła brwi w

parodii głębokiego namysłu. - Jejku, ciekawe, czy jest jakiś związek.

- Żadne jejku! - warknął Celluci. - Nie idziesz ze mną.

- A prosiłam?

- Rozpoznałem ten ton. Znam cię, Vicki. Znałem cię, kiedy byłaś gliną, znałem

cię, kiedy byłaś prywatnym łapsem, i nie obchodzi mnie, jak bardzo zmieniłaś się

fizycznie, znam cię teraz, kiedy jesteś...

- Wampirem. - Jej blade oczy wydawały się bardziej srebrne niż szare. - Powiedz

to na głos, Mike. Nie zranisz moich uczuć. Krwiopijcą. Upiorem. Stworem

ciemności.

- Wrzodem na tyłku. - Starannie unikając jej wzroku, wsunął ręce w szelki

podramiennej kabury i narzucił na wierzch marynarkę. - To sprawa policji, Vicki,

trzymaj się z daleka. Proszę.

Nie czekał na odpowiedź, tylko ruszył w półmroku do drzwi sypialni. Zatrzymał

się z jedną nogą na progu.

- Raczej nie wrócę przed świtem. Nie czekaj na mnie.

Vicki Nelson, dawniej w Siłach Policyjnych Toronto, później prywatny detektyw,

ostatnio wampir, postanowiła go puścić. Jeśli potrafił żartować z przemiany,

widocznie ją akceptował. Poza tym zawsze lepiej się bawiła, kiedy kazała mu

płacić za przemądrzałe uwagi w najmniej spodziewanej chwili.

Patrzyła z mroku, jak Celluci wsiada do samochodu Dave'a Grahama. Potem, kiedy

tylne światła znikły w oddali, wygrzebała jego zapasowy komplet kluczyków i

pojechała autostradą splątaną jak wnętrzności, prowadzącą do serca Toronto.

Nie potrzebowała żadnych nadnaturalnych zdolności, żeby odnaleźć miejsce

zbrodni. Policja, prasa i niezdrowo zaciekawieni gapie tworzyli spory tłum.

Vicki prześliznęła się obok konstabla pełniącego wartę na drugim końcu alejki,

przemknęła przez strefy cienia i zatrzymała się tuż za kręgiem policjantów

otaczających zwłoki.

Mac Eisler był dość atrakcyjnym, niezbyt wysokim białym mężczyzną rasy

kaukaskiej. Zamiast tradycyjnie krzykliwego stroju swojej profesji nosił markowe

dżinsy i oliwkowozieloną marynarkę z surowego jedwabiu. W tej chwili nie

wyglądał najlepiej. Dwa zardzewiałe gwoździe przebijały jego wymanikiurowane

dłonie, podtrzymując wyprostowane ciało w tylnym wejściu do modnej restauracji.

Chociaż spiczaste czubki ręcznie robionych kowbojskich butów Eislera zadrapały

drewno w drzwiach, głowę miał całkowicie odwróconą do tyłu, a oczy spoglądały w

alejkę z widocznym zdumieniem.

Zapach śmierci walczył o lepsze ze smrodem uryny i śmieci. Vicki zmarszczyła

brwi. Wyczuwała inny zapach, ostrą woń drapieżcy, od której jeżyły jej się włosy

na karku i zęby wysuwały się zza warg. Zdumiona siłą własnej reakcji,

bezszelestnie weszła w plamę głębszego cienia, żeby nie zdradzić swojej

obecności.

- Dlaczego mam komentować, do cholery?

Pochłonięta swoim niezrozumiałym gniewem, nie zauważyła Celluciego, dopóki nie

przywitał się z reporterami. Nieznacznie zmieniła pozycję i patrzyła, jak razem

z partnerem weszli w alejkę i po raz pierwszy zobaczyli zwłoki.

- Panie Jezu Chryste...

- ...na wysokościach - dokończył młodszy z dwóch detektywów obecnych już na

miejscu zbrodni.

- Kto go znalazł?

- Pomywacz, który wynosił śmiecie. Widocznie miał zostać znaleziony: przybito

drania na samych drzwiach.

- Po drugiej stronie jest kuchnia i nikt nie słyszał wbijania?

- Powiem panu coś lepszego. Spójrz pan na rdzę na główkach tych gwoździ... ich

nie wbito młotkiem.

- Co? Ktoś po prostu wcisnął gwoździe przez dłonie Eislera w twarde drewno?

- Na to wygląda.

Celluci prychnął.

- Chcecie mi wmówić, że Supermen zszedł na złą drogę?

Pod osłoną ich śmiechu Vicki pochyliła się i podniosła kawałek deski. Na

nieodłamanym końcu miała cztery dziury, w dwóch tkwiły jeszcze trzycalowe

ćwieki. Wyciągnęła ćwiek z drewna i wcisnęła w ścianę najbliższego budynku.

Plamka rdzy została na opuszce kciuka, ale gwóźdź nie zmienił wyglądu.

Potem przypomniała sobie ten zapach.

Wampir.

- ...nie mogę podejść do telefonu. Proszę zostawić wiadomość po długim sygnale.

- Henry? Mówi Vicki. Jeśli tam jesteś, odbierz. - Wpatrywała się w drugi koniec

mrocznej kuchni, skręcając w palcach sznur telefonu. - No, Fitzroy, wszystko

jedno co robisz, to jest ważniejsze. - Dlaczego nie siedział w domu i nie pisał?

Albo kłócił się z Tonym. Albo cokolwiek. - Słuchaj, Henry, potrzebuję kilka

informacji. Jest jeszcze jeden z... z nas, poluje na moim terenie i nie wiem, co

powinnam zrobić. Wiem, co chcę zrobić... - gniew powrócił, przeplatany wiedzą o

tamtej - ...ale jestem nowa w tym interesie, może przesadzam. Zadzwoń do mnie.

Dalej mieszkam u Mike'a.

Odłożyła słuchawkę i westchnęła. Wampiry nie mają wspólnych terytoriów. I

dlatego Henry został w Vancouver, a ona wróciła do Toronto.

No dobrze, nie tylko dlatego wróciłam. Wrzuciła zapasowe kluczyki od samochodu

Celluciego do szuflady stolika z telefonem i zastanowiła się, czy powinna mu

napisać notatkę, żeby wyjaśnić tajemnicze opróżnienie baku.

Nie. Jest detektywem, niech sam zgadnie.

Słońce wschodziło o piątej dwanaście. Vicki nie potrzebowała zegarka, żeby

wiedzieć, że już prawie czas. Czuła muśnięcia promieni słonecznych na

krawędziach świadomości.

"To jak ten ostatni ułamek chwili, tuż zanim ktoś cię uderzy z tyłu, kiedy

wiesz, co się stanie, ale za cholerę nic nie możesz poradzić". Skrzyżowała

wtedy ramiona na piersi Celluciego i oparła na nich głowę, dodając: "Tylko to

trwa dłużej".

"I tak się dzieje każdego ranka?"

"Tuż przed świtem".

"I ty zamierzasz żyć wiecznie?"

"Tak mi mówią".

Celluci parsknął.

"Nie zazdroszczę ci".

Chociaż Celluci zaproponował, że zaciemni jedną z dwóch nieużywanych sypialni,

na samą myśl o tym Vicki czuła się nieswojo. W wieku czterech i pół stuleci

Henry Fitzroy mógł sobie pozwolić na zblazowanie wobec perspektywy zniszczenia,

ale Vicki nadal była przerażona tą koncepcją i nie zamierzała spędzać całego

dnia bezbronna, wystawiona na ryzyko. Każdy mógł wejść do sypialni.

Nikt nie mógł przypadkiem wejść do zamkniętej skrzyni z dykty, okrytej

zaciemniającą kotarą, na samym końcu tunelu pięciostopowej wysokości - ale na

wszelki wypadek Vicki opuściła grubą żelazną kratę w wejściu. Zgięta prawie

wpół, spieszyła do swojego sanktuarium, czując słońce coraz bliżej, bliżej. Z

trudem powstrzymała impuls, żeby się odwrócić.

- Niczego za mną nie ma - mruknęła, niezręcznie zrzucając ubranie. Czując, jak

wali jej serce, wpełzła pod klapę wejściową skrzyni, zamknęła ją na haczyk od

wewnątrz, wśliznęła się do śpiwora i wyprostowała, gotowa na nadejście świtu.

"Chryste Panie, Vicki", powiedział Celluci przykucnięty przy wejściu, kiedy

wciągnęła do środka podwójny materac. "Trumna przynajmniej miałaby odrobinę

historycznej powagi".

"Wiesz, gdzie mogę kupić trumnę?"

"Nie pozwolę na trumnę w mojej piwnicy".

"Więc przestań kłapać dziobem".

Leżąc i czekając na zapomnienie, zastanawiała się, gdzie jest tamta. Czy obie

odczuwały taką samą niemal panikę wiedząc, że godziny od świtu do zmierzchu

całkowicie wymykają im się spod kontroli? Czy raczej jak Henry nauczyły się

akceptować dzienną śmierć, rządzącą nieśmiertelnym życiem? Przypuszczała, że

powinno je łączyć swego rodzaju pokrewieństwo, jednak czuła tylko zaborczą

wściekłość. Nikt nie polował na jej terenie.

- Przyjemnych snów - powiedziała do siebie, kiedy słońce dotknęło krawędzi

horyzontu. - A kiedy cię znajdę, zrobię z ciebie grzankę.

Celluci był i znowu wyszedł, zanim ciemność powróciła. Zostawił jej wiadomość w

sprawie samochodu, niecenzuralną i treściwą. Vicki dopisała kilka słów, które

pominął, i wsunęła karteczkę pod magnes na lodówce na wypadek, gdyby detektyw

dotarł do domu przed nią.

Odnajdzie zapach i podejmie trop, myśliwy stanie się zwierzyną i do świtu ulice

znowu będą należały do niej.

Żółta policyjna taśma nadal zagradzała wejście do alejki. Vicki zignorowała

zakaz. Owinąwszy się nocą jak płaszczem, stanęła przy drzwiach restauracji i

badała powietrze.

Widocznie alfons ukrzyżowany na drzwiach pożarowych nie wystarczył, żeby zamknąć

Huff Tanya - To miasto jest za małe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: