cd.docx

http://pl.wikipedia.org/wiki/P%C5%82yta_kompaktowa

ang. Compact Disc Read Only Memory) - pamięć tylko-do-odczytu na dysku kompaktowym, pamięć zewnętrzna o bardzo dużej pojemności (ok. 650 MB - ponad 325 000 str. maszynopisu), pozwalająca jedynie na odczyt danych. Określenie to oznacza srebrzysty krążek o średnicy 12 cm - nośnik informacji zapisanych cyfrowo w postaci tzw. pitów (odpowiadających bitom informacji), miejsc odbijających lub nie strumień światła laserowego lub napęd CD-ROM - urządzenie umożliwiające optyczny, przy wykorzystaniu lasera półprzewodnikowego, odczyt danych zapisanych na krążku. Na CD-ROM-ach zapisywane są najczęściej duże bazy danych tekstowych (np. zestawienia bibliograficzne), zbiory obrazów, dźwięków lub programy multimedialne, np. encyklopedie. Obecnie na CD-ROM-ach wydawane są rozbudowane programy komputerowe lub ich zbiory. Od niedawna CD-ROM-y konkurują z bardziej pojemnymi dyskami DVD.

CD-ROM

Gęstość zapisu informacji na krążkach CD-ROM jest stała. Z uwagi na fakt, że długość ścieżki z danymi zmienia się w zależności od promienia, szybkość obrotowa musi się również zmieniać, aby w określonym przedziale czasu do komputera dostarczyć tę samą porcję informacji. W tradycyjnych odtwarzaczach płyt kompaktowych zmienna prędkość obrotowa nie stanowiła żadnego problemu. W celu zapewnienia przetwornikowi cyfrowo-analogowemu stałego strumienia danych wynoszącego 150 KB/s, płyta CD była odtwarzana z coraz mniejszą prędkością obrotową (dane zapisywane są od środka do brzegu nośnika). Podczas "skoku" do utworu leżącego bliżej środka płyty, obroty czytnika musiały zostać wyraźnie zwiększone.
Sprawa nieco się komplikuje w przypadku płyt CD-ROM, ponieważ znacznie częściej odczytuje się pojedyncze bloki danych, a nie całe sekwencje występujących po sobie bitów. Napęd musiałby więc stale zwiększać lub zmniejszać swoją szybkość, co powodowałoby znaczne obciążenie silnika i byłoby bardzo czasochłonne. Z tego też względu czytniki CD-ROM wykorzystują obecnie różne techniki. Najbardziej popularna bazuje na odpowiedniej kombinacji stałej prędkości kątowej (CAV) i stałej prędkości liniowej (CLV). Najlepsze rezultaty przynosi jednak rozwiązanie o nazwie Full Constant Angular Velocity, czyli mechanizm zapewniający stałą prędkość kątową. Przy takim odczycie szybkość transmisji jest wprawdzie zmienna, ale uzyskać można krótki czas dostępu do danych, co korzystnie wpływa na wydajność całego urządzenia.


CD-R

Trochę historii
W 1982 roku Philips i Sony ogłosiły standard cyfrowego zapisu dźwięku, w związku z formą publikacji określany Czerwoną Księgą. Tak powstała muzyczna płyta CD, dziś nazywana CD-DA (Compact Disk - Digital Audio) lub popularnie "kompaktem". Trzy lata później narodził się CD-ROM (Compact Disk - Read Only Memory). W 1987 roku opublikowano specyfikację CD-I (Compact Disk - Interactive), a po roku bazujący na niej multimedialny standard CD-ROM XA (eXtended Architecture) umożliwiający jednoczesny odczyt danych, dźwięku i obrazu. W 1990 roku pojawia się specyfikacja formatu nośników zapisywalnych, w tym CD-R (CD - Recordable).
"Kolorowe" standardy definiują fizyczną i logiczną strukturę płyty oraz metody korekcji błędów, pomijając sposób kodowania hierarchicznej struktury katalogów oraz nazw plików. Lukę tę zapełnia opracowany w 1985 roku standard znany pod nazwą High Sierra, po drobnych modyfikacjach zatwierdzony przez International Organization for Standardization jako norma ISO 9660. Specyfikacja ta opisuje sposób kodowania i obsługi struktury plików oraz katalogów na wszystkich platformach sprzętowych. Założony uniwersalizm narzuca jednak dość drastyczne ograniczenia. Nazwy powinny składać się z najwyżej 8 znaków (plus 3 znaki rozszerzenia) oraz zawierać jedynie litery, cyfry i znaki podkreślenia. Nazwy katalogów nie mogą posiadać rozszerzenia, a ich zagłębienie nie może przekroczyć ośmiu poziomów.

Sektory, sesje i ścieżki
"Kolorowe księgi" definiują różne sposoby organizacji struktury płyty. W zależności od rozmieszczenia danych użytkowych i "technicznych" rozróżnia się kilka formatów zapisu danych:

-CD-DA,
-CD-ROM Mode 1,
-CD-ROM Mode2,
-CD-ROM XA Mode 2 From 1,
-CD-ROM XA Mode 2 From 2.

Do momentu powstania płyty CD-R "kompakty" tłoczono w całości, nie było więc potrzeby, by na płycie znajdowała się więcej niż jedna sesja. W momencie powstania nośników CD-R możliwy stał się zapis informacji partiami. Każda partia danych zapisana na płycie nosi nazwę sesji. Sesja może składać się z jednej lub kilku ścieżek w tym samym bądź różnym formacie. Dobrym przykładem, pozwalającym zrozumieć różnicę pomiędzy sesją a ścieżką, jest płyta CD-DA. Każdy utwór nagrany na takiej płycie jest ścieżką, a zbiór wszystkich utworów stanowi jedną sesję.
Konieczność jednorazowego zapisania całej sesji implikuje wymóg doprowadzania do urządzenia nagrywającego równomiernego strumienia danych. W razie przerwy w dopływie danych nośnik zwykle zostaje trwale uszkodzony. Zapewnienie ciągłego strumienia danych w praktyce może się okazać wyjątkowo trudne. Stąd zaleca się podczas nagrywania wyłączenie funkcji oszczędzania energii, mogących doprowadzić do spowolnienia procesora lub "uśpienia" dysku. Warto również powstrzymać się w tym czasie od jakiejkolwiek pracy z innymi aplikacjami oraz zadbać o zamknięcie wszystkich zbędnych programów zwykle pracujących w tle, jak np. wygaszacza ekranu czy sterowników sieciowych.
Co prawda, wydajność współczesnych komputerów, szybkie procesory i dyski o dużym transferze w dużej mierze eliminują te niedogodności, nawet w przypadku pracy pod kontrolą wielozadaniowych systemów operacyjnych. Zawsze jednak istnieje możliwość zakłócenia strumienia danych i w konsekwencji zniszczenia nagrywanej właśnie płyty. Milowym krokiem w stronę rozwiązania tego problemu jest technologia zapisu pakietowego - Incremental Packet Writing.

Tajemnice IPW
Uniwersal Data Format definiuje pakietowy sposób zapisu danych. W przypadku napędów CD-R możemy mieć do czynienia z czterema wielkościami pakietów nagrywanych bez wyłączania lasera zapisującego. Największym możliwym do nagrania blokiem danych jest cały dysk. Tryb Disk at Once polega na ciągłym zapisie wielu ścieżek. W drugim przypadku - Track at Once - laserowa głowica jest wyłączna po zapisaniu każdej ścieżki. Stwarza to wprawdzie konieczność oddzielenia ich dodatkowymi krótkimi blokami (run-in/run-out) , lecz pozwala na zapis poszczególnych ścieżek w odstępach czasowych (umożliwiających uzupełnienie danych w buforze). Trzecim z trybów jest Session at Once, czyli zapis sesji lub płyty w kilku podejściach, z możliwością kontroli odstępów (bloków run-in/run-out) pomiędzy poszczególnymi ścieżkami.
Największą elastyczność daje jednak zmniejszenie wielkości pakietu do minimum, jak ma to miejsce w przypadku przyrostowego zapisu pakietowego (Incremental Packet Writing). Po raz pierwszy rozwiązanie to zastosowano w modelu JVC XR-W2010. Polega ono w przybliżeniu na tym, że nagranie małych porcji danych nie wymaga zakończenia sesji czy płyty. Dopuszczalne są dowolnie długie odstępy czasu oddzielające nagranie poszczególnych pakietów. Płytę do zapisu pakietowego należy najpierw przygotować w urządzeniu CD-R ("sformatować"). By możliwy był odczyt takiej płyty, trzeba zastąpić interpreter obrazu ISO 9660 (np.MSC-DEX) sterownikiem obsługującym format ISO 9660 Level 3. Innym sposobem, stosowanym w programach obsługujących nagrywanie pakietowe (DirectCD firmy Adaptec, PacketCD firmy CeQuadrat czy CD-R Extension dołączany do JVC XR-W2110),jest zakończenie "sesji pakietowej", a więc zapisanie nagłówków dotyczących ostatecznej informacji w sposób zgodny z ISO 9660. Po takim zabiegu płyta jest czytana we wszystkich urządzeniach CD-ROM, a rozpoczęcie następnej sesji pakietowej wymaga ponownego "sformatowania" kolejnej ścieżki.

Romeo i Joliet
Jak można się domyślić, zapis na płytę plików i katalogów z nazwami ściśle odpowiadającymi rygorom normy ISO 9660 nie zawsze wystarcza. Zdefiniowano zatem jej rozszerzenia, oznaczone symbolami Level x. I tak ISO 9660 Level 1 umożliwia nazywanie plików i katalogów w sposób stosowany w systemie DOS, zaś Level 8 jest w pełni zgodny z wymogami UNIX-a.
Wraz z systemem operacyjnym Windows 95 pojawił się problem z przeniesieniem na dyski kompaktowe długich nazw zbiorów oraz sposobu ich kodowania. Propozycją jego rozwiązania stał się format ISO 9660:1988, czyli Joliet. Jest to przedstawiony przez Microsoft sposób kodowania długich nazw Windows 95 z użyciem międzynarodowego zestawu znaków (tzw. Unicode). Zezwala on na zapis do 64 liter w nazwie zbioru z możliwością użycia spacji.
Alternatywny sposób zapisu długich nazw, przedstawiony przez firmę Adaptec, nosi kryptonim Romeo. Zgodnie z nim nazwa zbioru może zawierać do 128znaków (także spacji), ale jest konwertowana na duże litery. Jeżeli płyta w formacie Romeo zawiera pliki o długich, identycznie zaczynających się nazwach, podczas jej odczytu w DOS-ie widać jedynie pierwszy z nich (w formacie Joliet - wszystkie).


CD-RW

Nowa struktura krążka
Zasadniczą i najpoważniejszą nowością jest wewnętrzna struktura płyty CD-RW. Aby przystosować płytę do zapisu zmiennofazowego, należało stworzyć nośnik o odmiennych właściwościach chemicznych. Warstwa nagrywana jest teraz zbudowana ze stopu czterech pierwiastków (srebro, ind, antymon, tellur). Posiada ona zdolność zmiany przezroczystości zależnie od mocy padającej na jej powierzchnię wiązki lasera. Absolutnym novum jest, oczywiście, fakt, że zmiany powierzchni płyty spowodowane nagrywaniem są odwracalne. Oznacza to, że wypalony i nieprzezroczysty punkt może pod wpływem działania światła o specjalnie dobranym natężeniu zmienić swoje własności i stać się nieprzezroczystym. Warstwa główna jest otoczona z obu stron powłokami materiału dielektrycznego, który ma za zadanie poprawienie odprowadzania ciepła z nośnika. Staje się to bardzo istotne, gdyż skumulowane ciepło mogłoby skasować wcześniej zapisane na płycie informacje. Najdalej od głowicy lasera leży warstwa srebra, która jest właściwym elementem odbijającym światło.
Również nieco inny jest mechanizm nanoszenia zmian na płytę. Elementem umożliwiającym kasowanie i powtórny zapis danych na dysku CD-RW jest laser o zmiennej mocy. Standardowe nagrywarki CD-R mogły emitować wiązkę światła o dwóch różnych natężeniach: bardzo małym - tylko do odczytu i w żaden sposób nie zmieniającym struktury nośnika - oraz bardzo dużym - służącym do miejscowego i gwałtownego podniesienia temperatury warstwy głównej. Jeśli punkt na płycie został naświetlony podczas nagrywania laserem dużej mocy, w warstwie nośnika zachodziły odpowiednie reakcje i stawała się ona nieprzezroczysta. Przez obszar nie naświetlony laserem dużej mocy światło mogło nadal bez przeszkód docierać do warstwy refleksyjnej.
W przeciwieństwie do swojego poprzednika nośnik CD-RW, dzięki specjalnemu składowi, reaguje całkowicie odmiennie na wiązkę światła o średniej mocy. Naświetlenie nią punktu powoduje odwrócenie ewentualnych wcześniejszych zmian i przywrócenie płycie stanu początkowego.
Zmiennofazowa technika zapisu umożliwia również bezpośrednie nadpisywanie danych bez wstępnego czyszczenia przeznaczonego dla nich miejsca. Przyspiesza to całą operację, gdyż jeśli konieczne byłoby uprzednie usunięcie zawartości (tak jak to jest np. w nośnikach magnetooptycznych), każda operacja musiałaby przebiegać dwukrotnie.
Zabieg powtórnego zapisu może być wykonywany wielokrotnie. Jednak wbrew niektórym przekonaniom, istnieje granica wytrzymałości nośnika. Zazwyczaj wynosi ona około tysiąca cykli nagraniowych. Nie jest to oszałamiająco dużo, ale zakładając że daną płytę kasuje się raz w tygodniu, zostałaby ona zniszczona dopiero po 19 latach nieprzerwanego użytkowania. Raczej niemożliwe jest, aby jakikolwiek produkt cieszył się popularnością przez 20 lat. Trzeba zdać sobie sprawę, że za kilka lat z pewnością zostanie wynaleziony nowy sposób przechowywania danych i CD-RW straci swoją pozycję.
Nieuniknione zmiany musiały dotknąć także samych urządzeń nagrywających, są one jednak minimalne. Główne modyfikacje przeprowadzono w elektronice, a korekty układu optycznego są bardzo nieznaczne. Dzięki temu nagrywarki CD-RW są w stanie bez żadnych problemów nagrywać zwykłe krążki CD-R. taka własność czyni je urządzeniami uniwersalnymi. Niewielkie różnice sprzętowe powodują także, że cena nagrywarki CD-RW jest tylko minimalnie wyższa od ceny nagrywarki standardowej (CD-R).
Podłączenie napędu do komputera przebiega w sposób standardowy. Najczęściej używa się magistrali SCSI, która zapewnia dużą stabilność transferu. Coraz więcej urządzeń nagrywających wykorzystuje jednak interfejs ATAPI. Nie wymaga on specjalnego kontrolera, a przy szybkich komputerach, spadek wydajności i stabilności w stosunku do SCSI jest praktycznie niezauważalny.
Zaletą CD-RW, która na pewno przysporzy tej technologii przychylność użytkowników, jest możliwość zastosowania tego samego oprogramowania, jak w przypadku CD-R. Podobnie jak w sprzęcie wprowadzona tu tylko drobne modyfikacje. Zazwyczaj jest to jedna opcja w menu lub dodatkowe okienko, pozwalająca na kasowanie zawartości uprzednio nagranej płyty. Istnieją dwie metody usuwania danych, znajdujących się na nośniku CD-RW: szybka i pełna. Pierwsza niszczy tylko część informującą o formacie i objętości dotychczasowych nagrań. Umożliwia to bezpośrednie odczytanie dalszych fragmentów płyty, jednak pozostawia fizyczną, binarną reprezentację danych. Natomiast drugi sposób kasuje dokładnie całą zawartość, jednak zamiast dwóch minut trwa pół godziny.
Przekrój płyty CD-RW (rysunek CHIP 11/97 str 107)

Napędy dysków kompaktowych CD

Historia

W 1982 roku opracowany został standard

cyfrowego zapisu dźwięku na płytach CD,

obecnie zwanych CD-DA (ang. Compact Disk -

Digital Audio). Do odtwarzania muzyki z płyt CD

służy urządzenie zwane odtwarzaczem CD,

które odczytuje dane (postać cyfrową dźwięku)

z płyty z szybkością ok. 176 KB/s (44100

próbek 16-bitowych, w ciągu sekundy, dla

każdego kanału stereo).

Trzy lata później powstał standard CD-ROM

(ang. Compact Disk - Read Only Memory),

umożliwiający odczyt informacji (zapisanej na

stałe) z dysków kompaktowych.

W 1987 roku opracowano standard CD-I (ang.

Compact Disk lnteractive), a następnie

bazujący na nim standard CD-ROM XA (ang.

Extended Architecture), umożliwiający

jednoczesny odczyt danych, dźwięku i obrazu.

W 1990 roku powstała specyfikacja CD-R (ang.

CD-Recordable) dla płyt zapisywalnych (za

pomocą urządzeń zwanych nagrywarkami lub

CD-Recorderami).

Dysk kompaktowy - mały wymienny krążek

wykonany z tworzywa sztucznego o średnicy

12 cm i grubości 1.2 mm potrafi pomieścić ok.

700 MB danych. Informacja ta zapisana jest na

spiralnej ścieżce za pomocą tzw. "pitów" i

"landów". Pity to zgłębienia na powierzchni

dysku powodujące słabsze w stosunku do

powierzchni płaskiej (tzw. landów) odbicie

promienia laserowego. Ścieżka o długości ok. 6

km ma szerokość 0.6 mikrometra, a odległość

między sąsiednimi ścieżkami wynosi 1.6

mikrometra.

Głowica odczytu zawiera laser diodowy emitujący

światło o długości fali ok. 780 nm. Promień po

przejściu przez obiektyw pada na powierzchnię dysku

i odbija się od niej na różne sposoby, w zależności od

zagłębień (pitów) i powierzchni płaskiej (landów).

Głębokość pitów jest tak dobrana, żeby odbijające się

od niego światło zostało w całości wygaszone przez

interferencję. Natomiast światło odbite od landów

trafia poprzez układ optyczny do fotodiody, która

zamienia je na impuls elektryczny. Na dysku

kompaktowym CD dane prezentowane są więc jako

pity i landy. Logiczne zero prezentowane jest przez pit

lub land. jedynka zaś poprzez przejście pomiędzy

pitem a landem lub odwrotnie.

warstwa zabezpieczająca

warstwa odblaskowa

warstwa danych

warstwa tworzywa

sztucznego (poliwęglan)

STRUKTURA PŁYTY CD-R

•Najmniejszą jednostką informacji (zapisanej na dysku

kompaktowym), którą można zaadresować, jest sektor

(zwany też ramką - ang. Frame) zawierający 2352

bajty. Rozróżnia się kilka formatów zapisu danych na

dysku (kilka formatów sektorów):

•CD-ROM Mode 1 - format, w którym sektor zawiera

2048 bajtów danych; 288 bajtów to informacja

kontrolna służąca do detekcji i korekcji błędów,

pozostałe 12 - to bajty synchronizacji i 4 bajty

nagłówka (w nagłówku umieszczono adres sektora),

•CD-ROM Mode 2 - w formacie tym nie występuje

detekcja i korekcja błędów (zakłada się, iż zapisana

informacja posiada własne kody umożliwiające

korekcję błędów); sektor może więc zawierać 2336

bajtów danych; format ten stosowany do zapisu

skompresowanych dźwięków i obrazów

•CD-ROM XA/CD-I (Mode 2 Form 1) - sektor

zawiera również 2048 bajtów danych, 280

bajtów to detekcja i korekcja błędów, a 24 bajty -

to synchronizacja i nagłówek,

•CD-ROM XA/CD-I (Mode 2 Form 2) - format

sektora, zawierający aż 2324 bajty danych,bez

korekcji błędów, stosowany do cyfrowego zapisu

sygnału video,

•CD-DA (CD-Digital Audio) format stosowany

przy zapisie muzyki - cały sektor przeznaczony

do zapisu cyfrowego dźwięku (w przypadku

zapisu dźwięku lub obrazu zbędna jest detekcja i

korekcja błędów, jest ona natomiast konieczna

podczas zapisu i odczytu danych).

W starszych napędach CD, odczyt informacji z dysku

odbywał się ze stałą prędkością, wg tzw. systemu CLV

(ang. Constant Linear Velocity - stalą prędkość liniowa),

którą można osiągnąć poprzez zmienną prędkość

obrotową. Dysk wirował szybciej, gdy głowica odczytu

zbliżała się do środka dysku. Dla przykładu: pierwsze

czytniki CD (podobnie jak standard CD-Digital Audio)

odczytywały dane z szybkością 150 KB/s (prędkość

liniowa nośnika informacji była stała i wynosiła 1,25

m/s). Aby uzyskać stałą prędkość liniową, dysk obracał

się z szybkością od 200 do 500 obr/min, zależnie od

tego czy odczytywana była zewnętrzna czy wewnętrzna

ścieżka. Oczywiście proces dostosowywania prędkości

obrotowej do położenia głowicy, wpływał na zwiększenie

czasu dostępu do danych.

Współczesne czytniki dysków kompaktowych pracują z

szybkościami przewyższającymi kilkadziesiąt razy

szybkość odczytu swego protoplasty. Oczywiście aby

zwiększyć n-krotnie (np. 32-krotnie) szybkość odczytu,

należy zwiększyć również n-krotnie (odpowiednio 32-

krotnie) szybkość obrotową dysków. Jednak przy tak

dużych szybkościach obrotowych (zwłaszcza w

przypadku wymiennego nośnika), bezbłędny odczyt

staje się praktycznie niemożliwy, dlatego najnowsze

napędy podczas odczytu danych pracują wg systemu

CAV (ang. Constant Angular Velocity) ze stałą

prędkością kątową. Szybkość odczytu danych jest nkrotna

(i osiąga maksymalną wartość) tylko dla ścieżek

zewnętrznych. Odczyt danych ze ścieżek położonych

bliżej środka dysku jest zdecydowanie wolniejszy. Np.

w napędzie CD osiągający 50-krotną szybkość

transmisji zastosowano podwójny dynamiczny system

uchwytu płyty (ang. DDSS - Double Dynamie

Suspension System) zapobiega wibracjom napędu.

Płyty DVD – ze względu na ich pojemność

dzielą się na cztery rodzaje:

- płyty jednowarstwowe, jednostronnie

zapisywane, o pojemności 4,7 GB.

- płyty dwuwarstwowe, jednostronnie

zapisywane, o pojemności 8,5 GB (można je

rozpoznać po złotym kolorze nośnika oraz

dwóch numerach seryjnych, umieszczonych na

jednej jego stronie),

- płyty jednowarstwowe, dwustronnie

zapisywane, o pojemności 9,4 GB,

- płyty dwuwarstwowe, dwustronnie zapisywane,

o pojemności 17 GB.

Dyski DVD jednokrotnego zapisu

zawierają warstwę mieszaniny różnych

barwników organicznych, która pełni podobną

rolę jak na nośnikach CD. Barwniki te są

odpowiednio „dostrojone” do światła laserowego

o długości fali 650 nm, jakie stosowane jest w

technologii DVD. Nadaje to płytom

charakterystyczny fioletowy kolor. Poważną

zmianą jest znacznie lepsze zabezpieczenie

warstwy przechowującej dane przed

uszkodzeniami. Na płytach DVD dane są

zawsze oddzielone od środowiska grubą

warstwą plastiku.

Każda płyta DVD powstaje w wyniku sklejenia

ze sobą dwóch poliwęglanowych krążków, a

warstwa danych umieszczona jest pomiędzy

nimi. Dane na płytach DVD zapisywane są w

podobny sposób, jak na płytach CD, mianowicie

na jednej spiralnej ścieżce. Same informacje

mają postać niewielkich zagłębień na lustrzanej

powierzchni płyty (nazywane pits). Jeżeli

podczas odczytywania danych promień lasera

trafia na obszar pomiędzy zagłębieniami (obszar

ten nazywa się – land) – ulega on odbiciu.

Jeżeli jednak trafia na obszar pit, to następuje

takie jego odchylenie, iż nie trafia on do

specjalnego fototranzystora, stanowiącego

odbiornik sygnału. Dzięki temu, poszczególne

obszary są identyfikowane, jako bity o wartości

1 lub 0. Podstawowa różnica w stosunku do

płyt CD, to gęstość upakowania danych na

płytce. Jest ona podwyższona na tyle w

stosunku do klasycznej płyty CD, iż jedna

strona jednowarstwowego dysku DVD może

zapisać ponad siedem razy więcej informacji niż

tradycyjny kompakt. Takie zwiększenie gęstości

zapisu wymusiło stosowanie do ich odczytu

laserów mniejszej długości fali.

W standardowym napędzie CD-ROM stosowane

są lasery podczerwone (o długości fali 780

nanometrów), podczas gdy w napędach DVD

używane są już czerwone lasery o długości fali

650 nm. Ciekawie rozwiązano odczyt danych z

dwuwarstwowych płyt. Powierzchnia górnej

warstwy nośnika jest półprzepuszczalna,

umożliwiając tym samym odczyt dwóch warstw

tej samej płyty za pomocą tego samego układu

optycznego, odpowiednio ogniskowego.

Przy płytach dwuwarstwowych odczyt danych

może być realizowany w dwojaki sposób:

1. Dane z dolnej warstwy są odczytywane

naprzemiennie z danymi z warstwy górnej (aby

to osiągnąć potrzebna jest ciągła zmiana

ogniskowej promienia laserowego),

2. Głowica czytnika odczytuje najpierw dane z

jednej ścieżki (wędrując od środka na zewnątrz),

a następnie następuje odczyt z drugiej ścieżki,

umieszczonej na drugiej warstwie (i wtedy

głowica porusza się od zewnętrznej krawędzi

płyty, do jej środka). Takie rozwiązanie

umożliwia odczyt obrazu video, bez

niepożądanych prz...