Offutt Andrew - Conan i miecz skelos.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

ANDREW J. OFFUTT

CONAN I MIECZ SKELOS

PRZEŁOŻYŁ CEZARY FRĄC

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE SWORD OF SKELOS

PROLOG:

DWA MIECZE

W straszliwym lochu, gdzie nawet karaluchy wyzdychały dawno temu, na samym dnie

kamiennej jamy dwaj więźniowie, okaleczeni, umęczeni, brocząc krwią świeżych ran

stali

podtrzymując się wzajem, wpatrzeni w górę, tam gdzie wysoko ponad nimi, na

podeście u

szczytu schodów widać było niewielką grupkę mężczyzn.

Tych czterech mężczyzn z wysokości podestu przyglądało się więźniom w milczeniu.

Odblask ognia lśnił krwawo na głowni nagiego miecza, smukłe palce człowieka

wspartego o

miecz bezwiednie muskały gładką stal ostrza. Człowiek ów miał nader dziwnego

kształtu

ferygiański kapelusz i odziany był w długą suknię w pięknym mrocznym kolorze

ciężkiego

wina, spowijającą go aż po młodą, starannie wygoloną twarz. Towarzyszył mu

grubas, strojny

w przebogate szaty z wielobarwnej materii, lamowane złotem, zdobione srebrnymi

haftami.

Ręce zmęczone dźwiganiem ciężkich złotych pierścieni i imponujących bransolet

zatknął za

kunsztownie wykonany szeroki pas, dźwigający w pobłyskującej klejnotami pochwie

zakrzywiony miecz i z trudem opinający wielki brzuch obżartucha.

Za grubasem stali na straży żołnierze, dwa rosłe ponure chłopiska przyodziane w

kolczugi

i hełmy, po wyglądzie znać było, że groźni to woje i że dzielnie spisują się w

bitwie — ale

dziś miecze ich odpoczywały w pochwach przypasanych do boków.

Młodzieniec w kapeluszu pierwszy przerwał milczenie, oderwał wzrok od więźniów i

zwrócił się do brzuchacza:

— Cóż dalej, mój khanie? Czy torturami wyciągnąłeś już z więźniów odpowiedzi na

wszystkie pytania? Czy chcesz, aby od tej chwili przestali obrażać twe oczy

swoim,

istnieniem, wielki Khanie Zambouli?

Grubas odgarnął z szyi czarny tłusty lok. Przy każdym poruszeniu fałdy szaty

falowały

łagodnie, mieniąc się w blasku płomieni. Mimo tych tłustych fryzowanych włosów i

nalanej

twarzy nie można było powiedzieć, że jest brzydki, miał nawet pewien wdzięk.

Powoli uniósł

brwi.

— Tak — rzekł jakby znużony. I zaraz dodał drwiącym tonem: — Lecz oczywiście ty

nie

zejdziesz do jamy, żeby zostać ich katem?

Słysząc to jeden z żołnierzy wyszczerzył zęby, oczy mu zaświeciły okrutnie pod

spiczastym hełmem — on był gotów do spełnienia katowskiej roboty! Chętnie

zastąpi tego

tam, o zbyt delikatnych, wypielęgnowanych dłoniach… Lecz zimne, ostre jak klinga

dobrego

miecza spojrzenie człowieka w kapeluszu natychmiast ostudziło ten niewczesny

zapał.

Żołnierz został na miejscu, i tylko zacisnął zęby, by powstrzymać przekleństwo.

Kimże, na

Erlika, był ten, co ośmielał się jemu, najwierniejszemu słudze satrapy,

rozkazywać?! Zaś

człowiek ów z uśmiechem przeniósł znowu wzrok na khana.

— Nie, mój khanie. Rzeczywiście, ja nie zejdę tam. Proszę jednak, byś wstrzymał

się

chwilę. Tylko chwilę, mój panie.

I nie dbając o odpowiedź władcy, mężczyzna odwrócił się, odchodząc ku miejscu

pod

ścianą, gdzie stał niski żelazny kosz z płonącymi węglami. Stały tam też dwa

naczynia, jedno

z wodą, a drugie z ziemią. Człowiek w kapeluszu przykucnął przy nich, na

podłodze przed

sobą położył najostrożniej nagi miecz, na którym przedtem się wspierał. Była to

piękna broń.

Długi, wysmukły liść śmiercionośnej stali, jego trzpień tkwił głęboko, skryty w

rzeźbionej

rękojeści. Rękojeść ta była arcydziełem sztuki snycerskiej, ryczący smok w

niezwykły sposób

obejmował skrzydłami gardę, a na smoczej głowie płonął kulisty, wspaniale

oszlifowany

topaz niespotykanej, wprost bajecznej urody. Cały miecz zachwycał prostotą i

symetrią

kształtu, doskonałością wykonania, i widać było, że w bitwie spisywać się musi

nad podziw

dobrze. Ach, nie było chyba wojownika, któremu taki miecz byłby obojętny.

Mężczyzna pochylił się nisko nad ostrzem. Szeptał coś cicho, ledwie słyszalnie.

Nagle

płomień w koszu, dotąd płonący spokojnie, zahuczał groźnie i zatrzeszczał

złowieszczo, a

upiorne błyski zatańczyły z czarnymi cieniami szaleńczy tan. Tymczasem człowiek

wziął

garść ziemi z naczynia i mrucząc coś ciągle pod nosem nacierał ziemią stal, tak

dokładnie, aż

dotknięcia ziemi zaznał cały miecz. Żołnierze zamarli ze zgrozy — miecz,

najświętszy skarb,

paskudzić błotem?! Byle kto łatwo mógł stać się posiadaczem topora, jednak

zwykły żołnierz

oszczędzał przez całe swoje życie, by w końcu nabyć na własność jakiś niezbyt

drogi miecz.

Potem do śmierci traktował go z szacunkiem, i strzegł, i otaczał czcią — wszak

najpiękniejsza

żona nie kosztowała tyle, co dobry miecz. Ze ściśniętymi sercami patrzyli więc

na to, co czyni

bluźnierca.

Lecz ten nie zwracał na nich najmniejszej uwagi, zajęty nową czynnością: oto nie

bacząc,

że zabrudzi swą kosztowną szatę, padł na kolana i najwyraźniej rozpoczął

modlitwę do

miecza! Potem opadłszy na czworaki, nabrał powietrza w policzki i począł dmuchać

miecz, zawodząc niczym pustynny wiatr… Czyżby budził go do życia swym

tchnieniem…?

Obecnych przeszył dreszcz…

I w tejże chwili loch zawirował im w oczach, gdyż człowiek ów wzniósł miecz i

ciął nim

nad głową trzy razy, aż zajęczało powietrze, a wtedy coś jakby trąba powietrzna

zakotłowało

się w lochu, kurząc siwą mgłą!

Więźniowie wymienili szybkie spojrzenia. O, oni znali magów i dobrze znali moc

magii,

gdyż ich rodzinny Iranistan słynął w świecie z czarów. Nieraz zdarzało się, że

zawitali tam

goście z tajemnych, nieznanych człowiekowi przestrzeni między wymiarami,

dziwaczne

stwory i okropne potworne istoty, a potem długo opowiadano sobie o spotkaniach z

takimi

gośćmi, jeśli ktoś miał szczęście — uszedł z życiem. Tylko magowie nie musieli

się takich

spotkań obawiać. A ten tutaj to był mag, bez wątpienia, poznali od razu. Wielki

mag,

władający potężną mocą.

Teraz zanurzył dłonie w naczyniu z wodą i delikatnie pryskał miecz, mrucząc

tajemne

słowa zaklęcia.

Khan i dwaj jego żołnierze stali bez drgnienia, zapatrzeni w magiczne praktyki,

i tylko

czuli, jak włos im się jeży na głowie i płucom zaczyna brakować tchu. Mag

wzniósł w górę

ociekający wodą miecz i przeciągnął głownię przez płomień tańczący nad koszem z

węglami.

Metal zasyczał gniewnie. Czarnoksiężnik wstał. Wyprostował się. I cisnął miecz

do jamy

lochu. — Zabij go.

Miecz był jeszcze w powietrzu, gdy dosięgnął go rozkaz. Srebrzysta śmierć

pomknęła w

dół. Jeden z więźniów rzucił się w bok, szukając pod ścianą schronienia, oparty

plecami o

kamienny mur drżał, a pot strugami ściekał po jego nagiej, pokrwawionej,

umęczonej

torturami piersi. Na podeście khan i żołnierze znieruchomieli, śledząc lot

śmiercionośnej stali.

Miecz namierzył swój cel. Więzień spróbował umknąć resztką sił… Nie zdążył.

Szarpnął

się tylko gwałtownie i westchnął, gdy ostrze przeszyło jego pierś, wbijając się

w serce.

Ponad drgającym w agonii ciałem miecz kołysał się miękko, a słońca płonęły w

topazie.

Na długą chwilę w lochu zaległo milczenie, nawet ogień w swym koszu ścichł, by

trzaskiem nie zakłócić ciszy śmierci.

Khan wreszcie otrząsnął się z wrażenia i mógł wykrztusić słowa, cisnące mu się

na usta.

— Doskonale!!! — wykrzyknął. — Nie myślałem nigdy, że ty, Zafro, tak szybko

zdobędziesz takie umiejętności…

Gdy mówił te słowa, drugi więzień korzystając z osłony półmroku przesunął się

bezszelestnie i drżącą ręką sięgnął do rękojeści miecza, tkwiącego w ciele

martwego

towarzysza. Pociągnął — krew buchnęła z rany szerokim strumieniem. Popatrzył w

górę. Tak

blisko stał znienawidzony khan, nie spodziewając się niczego złego. Ściskając

miecz w

spoconych dłoniach, sunąc pod ścianą cicho jak cień, więzień przebył prawie całą

drogę przez

loch, docierając już do stopnia u podstawy schodów.

Lecz nim żołnierze zdążyli dobyć mieczy w obronie khana Zambouli, satrapy

Turanu, nim

sam więzień zdołał zrozumieć — mag szeptem wyrzekł zaklęcie. Miecz ożył w ręku

więźnia,

palce nieszczęśnika rozwarły się bezwolnie, ostrze śmignęło w powietrzu,

wykonując szybki

jak mgnienie zwrot. Jakby pchnięte mocarnym ramieniem, runęło na więźnia, gdy

ten właśnie

ręką osłaniał twarz… Odcięta jednym ciosem dłoń spłynęła krwią, nie spadła

jednak na

ziemię, gdyż zawisła na kawałku skóry. Miecz nie tracąc chwili cofnął się i z

niewiarygodną

siłą uderzył ponownie. Przebił serce więźnia na wylot.

Mag odwrócił się do khana, młoda spokojna twarz czarnoksiężnika nie wyrażała

nic, stał

przed khanem, jakby nic się nie stało. Czekał, co powie khan. Khan zaś z krótkim

syknięciem

wypuścił powietrze z płuc.

— Niesamowite, magu…

Mag skłonił się. Starannie ukrył uśmiech. Oto od tej chwili nie był już uczniem,

ani

zwyczajnym nic nie znaczącym młodym magiem i wiedział o tym z całkowitą

pewnością —

w tej jednej chwili został Nadwornym Magiem Akter Khana!

On, jeszcze niedawno tylko smarkacz, którego przyszłość była niepewna, a fortuna

wątpliwa — zwyciężył! Od tej chwili jego przyszłość była pewniejsza niźli

przyszłość tego tu

khana… Mag oczami jasnymi jak piasek pustyni i równie nieprzejrzystymi, jak u

węża

zupełnie bez wyrazu, tak że nie można było odczytać z nich żadnej myśli,

spokojnie spojrzał

w twarz swego władcy.

— Zaczarować tak tysiąc mieczy — ciągnął rozmarzony władca — i miałbym armię

niepokonaną! Zbędne kwatery i utrzymanie, i żołd dla takiej armii. I jakże

oddane i wierne to

wojsko…

— Panie mój, zaledwie pokazałem ci jedną moją sztuczką, natychmiast myślisz:

więcej,

więcej! Bądź cierpliwy, dobry khanie, a wkrótce przekonasz się, co wart jest

Zafra…

— Nie myśl, że jestem niewdzięczny, mój magu. Doceniam. Lecz…

— Żałuję, panie, ale tylko dwa ostrza mogą być zaczarowane. Nie żądaj więcej.

— Dlaczego?

Wzrokiem mag wskazał znacząco żołnierzy, strzygących uszami, by nie uronić słowa

rozmowy. Widowisko wzbudziło w nich strach, lecz nadal gotowi byli strzec khana,

także

przed tym potworem, przed demonem w ludzkim ciele, jakim wydawał im się budzący

grozę

młody mag. Ale gdyby armia miała się składać z samych mieczy… Przeszedł ich

dreszcz.

Czekali więc na resztę tych strasznych pomysłów, gdy khan zgodziwszy się z

magiem, skinął

dłonią, nie zaszczycając swej straży nawet przelotnym spojrzeniem.

— Nie ma tu nic, przed czym mielibyście nas bronić. Zaczekajcie za drzwiami. — I

patrząc w mroczne oczy maga powtórzył pytanie: — Dlaczego?

Mag potarł wierzchem dłoni wygolone policzki, czekając, aż za żołnierzami, z

łoskotem i

szurganiem buciorów opuszczającymi loch, zamkną się drzwi. Kiedy zostali sami,

rzekł z

powagą:

— To Prawo Skelos, wielki khanie. Ze Skelos pochodzą zaklęcia, które uczyniły

ten miecz

posłusznym mej woli zabójcą, Mieczem Skelos, skutecznym w wodzie i w ogniu, na

ziemi i

w powietrzu.

— Ach, Skelos… — khan nie zadrżał ani nie jęknął, słysząc nazwę

najstraszniejszego

miejsca na ziemi. Nie bał się czarów czarnoksiężników, dopóki zło gotowe było mu

służyć. A

odkąd został z łaski cesarza Turanu khanem Zambouli i satrapą Cesarstwa, posiadł

także

sposoby dosyć skuteczne, by zło było na jego usługi. — Dlatego w naczyniach te

żywioły, ta

ziemia, i woda, płomienie… Cóż. Niech będzie Skelos. Przyjmij, magu, ten

pierścień — jest

twój.

Zsunął z palca ciężki pierścień z olbrzymim rubinem. Mag przyjął dar, nie

rzekłszy słowa

nałożył pierścień na swój palec. Doskonale pasował.

— Chcę mieć ten miecz.

Zafra uśmiechnął się.

— Odgadłem dawno pragnienie mego pana, mam jednak inną myśl. Zastanów się,

szczodrobliwy khanie: miast brać ten, choć piękny i doprawdy będący dziełem

utalentowanego artysty, może wolałbyś, bym czar położył na twój własny, o ileż

piękniejszy

miecz?

Khan sięgnął do swego boku i czule zamknął dłoń na wysadzanej szlachetnymi

kamieniami rękojeści zakrzywionego miecza, który wisiał umocowany do pasa przy

jego

boku. Pieszcząc rzeźbę z rubinów, topazów i szmaragdów, z łatwością ogarniał

wyobraźnią tę

chwilę, gdy jego wspaniały, najwspanialszy w całej Zambouli miecz… Zakrzyknął

więc z

dziecinną radością:

— Tak! Na wnętrzności Elrika — tak!

I wysunąwszy miecz z pochwy, zapatrzył się na to cudo w nikłym blasku czerwonych

złotych płomyczków rodzących miriady gwiazd w przepięknie szlifowanych

kamieniach. O

ile miecz Zafry zachwycał prostotą szlachetnych kształtów, to miecz khana

zdumiewał

cudnym wzorem ułożonym z kolorowych gwiazd, łagodnym wygięciem klingi, formą

złotego

jelca, przepychem utrzymanym przez mistrza w najdoskonalszej harmonii z

przeznaczeniem

bitewnym.

— Panie… — głos maga wyrwał khana brutalnie ze świata marzeń, a w głosie tym

brzmiał

jakiś nowy ton. — Miecz musi zostać skrwawiony, by czar mógł zadziałać.

— Ach, wiem! Nietrudno jednak będzie znaleźć kogoś, kto poświęci dla mnie życie.

Bezwartościowe szare życie, by jego khana chronił taki miecz… Czyń, co masz

czynić.

I spojrzawszy przelotnie na dwa ciała zamordowanych więźniów leżące w kałuży

krwi w

jamie na dole — satrapa Turanu, Khan Zambouli z uśmiechem podał swój ukochany

miecz

Zafrze, Nadwornemu Magowi…

CONAN Z CYMMERII

Chłopak na pożegnanie uścisnął lekko krągłe białe ramię dziewczyny. Odrzuciła w

tył

płowe włosy, cofnęła się i spojrzała na niego ostatni raz — tym spojrzeniem

właściwym

kobietom, gdy w niepojęty sposób łączą najsłodszą słodycz z… odrobineczką

złośliwości.

Chłopak zaśmiał się cicho. Jej pas ze srebrnych monet opasujący smukłą kibić

pobrzękiwał

delikatnie, kiedy spiesznie poczęła się oddalać, odchodząc w swoją stronę. Szła

szybko, by

jak najprędzej opuścić to miejsce i dotrzeć w lepiej oświetlone rejony. Tu

straszno było, w tej

ciemnej, najgorszej z dzielnic Miasta Niegodziwości, słusznie zwanej Pustynią. W

labiryncie

ciasnych uliczek z łatwością możni było stracić życie, a jeszcze łatwiej w

cichych zaułkach

zawalonych stertami odpadków, cuchnących niczym rynsztoki.

Chłopak też ruszył w swoją stronę. Uszedłszy nie więcej niż cztery kroki, bez

wahania

skręcił w taki właśnie śmierdzący zaułek. Ciemniej tu było ni; na dnie

najgłębszej studni, a

jedyne światło — zamglony blask brudnych latarni wiszących przed podłą tawerną,

Offutt Andrew - Conan i miecz skelos.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: