orzeczenia (4).rtf

Data orzeczenia

1990-06-12

Sąd

NSA oz. w Gdańsku

Sędziowie

Majewska Adelajda /przewodniczący/

Błażejewicz Henryk /sprawozdawca/

Zientara Wacław

Symbol z opisem

621  Sprawy mieszkaniowe, w tym dodatki mieszkaniowe

Hasła tematyczne

Administracyjne postępowanie

Powołane przepisy

Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26; art. 12 par. 1, art. 77 par. 1; Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 marca 1980 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

Publikacja w u.z.o.

ONSA 1990 2-3 poz. 49

Tezy

Ustalenia agencji detektywistycznej nie mogą zastępować działań organów administracji państwowej w zakresie obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 12 i art. 77 Kpa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Małgorzaty M. na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w B. z dnia 9 marca 1990 r. w przedmiocie cofnięcia przydziału lokalu mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody B-skiego kwotę złotych sześć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Uzasadnienie

Po wszczęciu postępowania w wyniku wniosku Kazimierza J. - właściciela budynku przy ul. B. nr 29 w B., Kierownik Wydziału Gospodarki Mieszkaniowej Urzędu Miejskiego w B. decyzją z dnia 6 listopada 1989 r. nr GM-8194-57-89 cofnął Małgorzacie M. przydział lokalu mieszkalnego nr 3 przy ul. B. nr 29 w B. z powołaniem się na art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./.

Rozpoznając odwołanie, Dyrektor Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Urzędu Wojewódzkiego w B. decyzją z dnia 22 stycznia 1990 r. uchylił w całości zaskarżoną decyzję i odmówił cofnięcia przydziału, uznając, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że Małgorzata M. wraz z mężem i małoletnim dzieckiem nie mieszka w spornym mieszkaniu. Wręcz przeciwnie, w czasie nie zapowiedzianej wizji zastano ją z dzieckiem w mieszkaniu zadbanym i utrzymanym w porządku.

Z kolei po wniesieniu skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez Kazimierza J. organ odwoławczy wydał decyzję w trybie art. 200 par. 2 Kpa, uchylając swoją decyzję z dnia 22 stycznia 1990 r. z jednoczesnym utrzymaniem w mocy decyzji organu pierwszej instancji. Tym razem oceniono, że materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż Małgorzata M. od przeszło roku nie zajmuje swojego mieszkania, przebywając u teściów w B. przy ul. K. nr 2/44. Ustalono to na podstawie informacji Agencji Detektywistycznej "C." Spółka z o.o., której zlecenia udzielił Kazimierz J.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Małgorzata M., zarzucając błędną ocenę okoliczności faktycznych mających znaczenie w sprawie, kategorycznie zaprzeczyła, aby doszło do opuszczenia przez nią lokalu objętego postępowaniem.

W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Orzekając o pozbawieniu prawa do lokalu mieszkalnego, prawa mającego szczególne znaczenie ze względu na sytuację mieszkaniową w kraju, organ administracji państwowej powinien dołożyć staranności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tego wymagania nie dopełniono w niniejszej sprawie. Ustalenia agencji detektywistycznej nie mogą zastępować działań organów administracji państwowej w zakresie obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 12 i art. 77 Kpa. Zebrane zaś przez agencję detektywistyczną informacje mogą być ewentualnie wykorzystane w celu uzupełnienia postępowania dowodowego przez dopuszczenie dowodów dotychczas nie znanych organowi administracji państwowej.

Nie mogą być także akceptowane działania organu, który z naruszeniem zasady bezpośredniości uznał za dowody przesądzające o treści decyzji oświadczenia pisemne osób, które powinny być przesłuchane w charakterze świadków w obecności stron, jak tego wymaga art. 79 Kpa, który w par. 2 przyznaje stronie możność zadawania świadkom pytań i składania wyjaśnień; tego nie uczyniono. Wydanie zaskarżonej decyzji na podstawie powyższych dowodów stanowi naruszenie przepisów postępowania administracyjnego mające istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa i dlatego należało orzec jak w punkcie pierwszym sentencji.

O kosztach postanowiono zgodnie z art. 208 Kpa.