Ken McClure - Oko Kruka.pdf - Ken McClure - stokfisz1

KEN McCLURE

Oko kruka

„KB”

Nie szukaj litości w oku kruka.

Wielebny Joseph Lawson obserwował z progu kościoła,

jak jego parafianie - a miał ich ośmiu - wychodzą po niedzielnej

wieczornej mszy. Pomyślał z rozbawieniem, że choć jest ich tak

niewielu, nadrabiają to wiekiem. W sumie mieli chyba przeszło

sześćset lat.

Na końcu grupki, idącej zarośniętą ścieżką przez labirynt

zdewastowanych nagrobków i zaniedbanych żywopłotów, wlókł

się Willie MacPhee, emerytowany pracownik banku. Minął

bramę i odwrócił się, by ją zamknąć. Pokaźny garb i przydługie

rękawy beżowej kurtki z kapturem utrudniały mu zadanie; jego

żona ze zniecierpliwieniem patrzyła, jak nieporadnie manipuluje

przy zamku. Kiedy wreszcie rozległ się szczęk zardzewiałej

zasuwy, Lawson podniósł rękę i pomachał państwu MacPhee na

pożegnanie. Nie zareagowali. Pewnie nie widzieli go z takiej

odległości.

Zamknął ciężkie drewniane drzwi i na chwilę oparł o nie

czoło. Gdzieś w oddali rozlegał się chóralny śpiew młodych

kibiców. Zmierzali do drewnianej chaty, służącej za klub, na

drugą noc oblewania sobotniego zwycięstwa ich drużyny.

Lawson dobrze znał tę pieśń - jej słowa miały więcej wspólnego

z bigoteriąniż futbolem, co nie znaczyło, że ci młodzieńcy byli

ludźmi religijnymi, broń Boże: po prostu łatwiej być bigotem niż

agnostykiem czy ateistą, bo to drugie wymaga pewnego wysiłku

intelektualnego.

- Kretyni - mruknął, choć tego rodzaju opinii nie należało

wyrażać zbyt otwarcie w środkowej Szkocji, a zwłaszcza w

części znanej jako „hrabstwo Orange”, gdzie o

siedemnastowiecznych bitwach mówiło się jak o wydarzeniach z

ostatniej chwili, a niepodzielną władzę wciąż sprawował król

Wilhelm Orański.

W powietrzu unosił się zapach lawendy. Lawson

pociągnął nosem i uśmiechnął się.

- Chwała Bogu - szepnął. Wreszcie przestało tu

śmierdzieć stęchłym moczem. Stara pani Ferguson trafiła do

szpitala, skąd zapewne nie wyjdzie do końca swojego uczciwego,

ale nieciekawego życia. Lawson, życząc jej w duchu wszystkiego

dobrego, wszedł do kościoła, by pozbierać sfatygowane

modlitewniki i odłożyć je na stos w kruchcie.

Spojrzał na tablicę z ogłoszeniami. Pomyślał, że

przydałoby się wywiesić nowe. Kartki mocno wyblakły, ich rogi

zawijały się na pinezkach. Ale kto je właściwie czyta? Na zajęcia

ze studiów biblijnych przychodziło dwóch pracowników firm

ubezpieczeniowych i bibliotekarz. W drużynie skautowskiej było

ośmiu chłopców plus drużynowy, co do którego Lawson

zaczynał mieć wątpliwości, a w klubie młodych matek - cztery

dziewczyny, z których żadna nie skończyła dwudziestu dwóch

lat, a dwie nie wiedziały, kim są ojcowie ich dzieci.

- Boże, daj mi siłę - mruknął i odwrócił się.

Nie brakowało mu wiary, ale miał wrażenie, że został

poddany próbie - może nie takiej, jak męczennicy, bo nie musiał

znosić bólu. W jego przypadku narzędziami tortur była

obojętność i poczucie własnej bezu-żyteczności. Z zamyślenia

wyrwał go telefon dzwoniący w zakrystii.

- Lawson.

- Mówi John Traynor, zastępca dyrektora szpitala dla

psychicznie chorych. Przepraszam, że przeszkadzam w niedzielę,

ale Hector Combę chce się z ojcem widzieć.

- Nie można by z tym zaczekać do środy? - spytał

Lawson, zaniepokojony, że jego plany na ten wieczór wezmą w

łeb. Zamierzał go spędzić w domu przy kieliszku, czytając

ostatnią książkę lana Rankina. Do szpitala w Carstairs zaglądał w

środy i jedna wizyta na tydzień wystarczała mu aż nadto.

Carstairs było ośrodkiem o zaostrzonym rygorze dla chorych

umysłowo przestępców - szkockim odpowiednikiem Broadmoor

w Anglii - i nie należało do miejsc mogących podnieść na duchu

przygnębionych ani skłonić do pokochania rodzaju ludzkiego.

- Niestety nie, proszę ojca. Z Combem jest bardzo źle.

Zdaniem lekarzy może nie dożyć rana.

- No dobrze, będę za godzinę - powiedział Lawson,

godząc się z myślą o czterdziestominutowej jeździe ciemną nocą

po posępnych wrzosowiskach akurat teraz, gdy prognozy pogody

zapowiadały deszcz i silny zachodni wiatr.

Przebierając się w zakrystii, nie mógł sobie przypomnieć,

by Combę kiedykolwiek chciał z nim rozmawiać. Zapamiętał

jego nieprzyjemny uśmieszek, minę wyrażającą cyniczne

poczucie wyższości wobec bliźnich i przekonanie, że wiara jest

oznaką słabości. Oczywiście było tak, zanim choroba

unieruchomiła jego twarz. Combę miał raka i przeszedł

skomplikowaną operację żuchwy.

Teraz jednak umierał, a to często zmieniało wszystko.

Może nie należało się dziwić, że szukał kontaktu z Kościołem?

Wiele osób przypominało sobie o wyrażeniu skruchy, kiedy

śmierć stawała na ich progu...

Jego obawy sprawdziły się. Ledwie wyruszył fordem

escortem do Carstairs, zaczęło padać, a kiedy jechał przez

wrzosowiska między plebanią w Upgate a szpitalem, rozpętała

się prawdziwa ulewa. W pewnej chwili musiał niemal zatrzymać

wóz, bo wycieraczki nie radziły sobie z taką ilością wody. Stukot

kropel w dach nie pozwalał mu się skupić. Miał ochotę zawrócić,

ale jeśli rzeczywiście była to ostatnia noc Hectora Combe’a na

tym świecie, czuł, że jego obowiązkiem jest jechać dalej tak

długo, jak tylko to możliwe. Miał nadzieję, iż dyrektor nie myli

się co do stanu pacjenta. Nie chciał, by jego trud okazał się

daremny. Deszcz trochę osłabł, co nieco ułatwiło jazdę, choć we

wszystkich zagłębieniach drogi utworzyły się małe jeziora i spod

kół tryskała woda, grożąca zalaniem instalacji elektrycznej

samochodu.

Lawson miał nadzieję, że jakoś uda mu się ukryć niechęć

do Combe’a. Ten człowiek był psychopatą, bez żadnych

skrupułów zabił cztery osoby. Pastor wiedział, że jego

obowiązkiem jest znaleźć w nim jakieś dobre strony. W ostatnich

czasach wierzono, iż każdy je ma, choć on sam nie podzielał tego

poglądu. Zawdzięczał to swoim kontaktom z więźniami z

Carstairs. Przebywając w tym posępnym gmachu, niemal

wyczuwało się zło wiszące w powietrzu. Więźniowie zdawali się

wydzielać niewidzialne miazmaty okrucieństwa, zadające kłam

idei cywilizowanego społeczeństwa.

Samochód wyłonił się spomiędzy drzew, którymi była

wysadzana długa aleja, i na widok wysokiego ogrodzenia,

otaczającego więzienie - czy też szpital, bo takiej nazwy

używano oficjalnie - Lawson poczuł znany ucisk w żołądku.

Reflektory wydobywały z mroku biegnące górą zwoje drutu

kolczastego.

- Chyba dziś nie jest ojca dzień, co? - spytał strażnik,

zaglądając do samochodu, by sprawdzić dokumenty.

- Słyszałem, że Hector Combę umiera - odparł Lawson.

- Krzyżyk na drogę - stwierdził strażnik i bez słowa

przepuścił Law-sona. Kawałek dalej pastor zatrzymał wóz i

dopełnił wszystkich niezbędnych formalności, zanim został

zaprowadzony do gabinetu wicedyrektora.

Ken McClure - Oko Kruka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: