INSTYTUCJE UE
Parlament Europejski
Parlament Europejski (PE), reprezentuje interesy obywateli Unii, przez których jest bezpośrednio wybierany.
Rada Unii Europejskiej
Rada jest głównym organem decyzyjnym Unii Europejskiej. Podobnie jak Parlament Europejski, Radę powołały do życia traktaty założycielskie w latach pięćdziesiątych XX w. Rada reprezentuje państwa członkowskie. W jej posiedzeniach uczestniczy po jednym ministrze z każdego kraju Unii.
Prezydencja Rady
Prezydencja Rady zmienia się na zasadzie rotacji co sześć miesięcy. Innymi słowy, każdy kraj UE przejmuje kolejno odpowiedzialność za porządek obrad Rady i przewodzi wszystkim jej posiedzeniom przez sześć miesięcy, kierując podejmowaniem decyzji legislacyjnych i politycznych oraz wypracowując kompromisy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi.
Komisja Europejska
Komisja jest niezależna od rządów krajowych. Jej zadaniem jest reprezentowanie i ochrona wspólnych interesów całej Unii Europejskiej. Komisja przygotowuje wnioski dotyczące nowych aktów prawa europejskiego, które następnie przedkłada do zatwierdzenia Parlamentowi i Radzie.
Trybunał Sprawiedliwości
Zadaniem Trybunału jest zapewnienie jednolitej interpretacji i stosowania prawa europejskiego we wszystkich krajach Unii – tak by prawo było jednakowe dla wszystkich. Trybunał zapewnia na przykład, aby sądy krajowe nie wydawały rozbieżnych wyroków w podobnych sprawach.
Europejski Trybunał Obrachunkowy
Zadanie Trybunału polega na sprawdzaniu, czy fundusze UE, pochodzące od podatników, są właściwie pozyskiwane i wydawane zgodnie z prawem, w sposób gospodarny i na zamierzone cele. Jego misja sprowadza się do zapewnienia podatnikowi optymalnej jakości za uczciwą cenę. Trybunał jest uprawniony do kontroli każdej osoby lub organizacji, dysponującej środkami unijnymi.
OECD
Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju
(ang. Organization for Economic Co-operation and Development, fr. Organisation de Coopération et de Développement Economiques)
organizacja międzynarodowa skupiająca 30 wysoko rozwiniętych i demokratycznych państw, powstała 30 września 1961.
Została założona przez 20 państw, które podpisały Konwencję o Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju z 14 grudnia 1960. Jest bezpośrednią sukcesorką Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC), powstałej w 16 kwietnia 1948 dla integrowania odbudowujących się ze zniszczeń wojennych gospodarek państw europejskich, korzystających z pomocy w ramach Planu Marshalla.
Siedzibą OECD jest Château de la Muette w Paryżu. W ramach „systemu OECD” funkcjonuje Międzynarodowa Agencja Energetyczna (IEA).
Cele organizacji
Celem OECD jest wspieranie państw członkowskich w osiągnięciu jak najwyższego poziomu wzrostu gospodarczego i stopy życiowej obywateli. Do dorobku prawnego OECD należą umowy i kodeksy postępowania np. Liberalizacji Przepływów Kapitałowych i Bieżących Operacji Niewidocznych oraz zalecenia, rezolucje i deklaracje – instrumenty nieformalnego nacisku. Oprócz tego OECD wypracowuje „reguły gry” w międzynarodowych stosunkach gospodarczych, tzn. opracowuje i wprowadza w życie wspólne zasady (wytyczne) i normy działania (standardy) w poszczególnych dziedzinach gospodarki. OECD zajmuje się też pomocą dla najbiedniejszych państw.
Członkostwo Polski w organizacji
Polska jest pełnoprawnym członkiem OECD od 22 listopada 1996[1][2][3][4]. Pierwszym polskim sekretarzem akredytowanym przy OECD, a zarazem najważniejszym negocjatorem po stronie Polski był Mieczysław Szostak.
Państwa założycielskie:
Austria, Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Niemcy, Norwegia, Portugalia, USA, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, GB, Włochy.
Państwa, które dołączyły później:
Finlandia, Australia, Nowa Zelandia, Japonia, Meksyk, Czechy, Węgry, Korea Południowa, Polska (konwencja została podpisana 11 lipca 1996 przez wicepremiera G. Kołodkę) , Słowacja, Chile.
Podczas ministerialnej sesji Rady OECD 16 maja 2007 ministrowie podjęli decyzję w sprawie rozszerzenia OECD. Decyzja przyznaje Sekretarzowi Generalnemu OECD mandat upoważniający do podjęcia rozmów przygotowawczych z pięcioma krajami – Chile, Izraelem, Federacją Rosyjską, Estonią i Słowenią. Podjęto również decyzje o wzmożeniu współpracy z takimi państwami, jak: Brazylia, Chiny, Indie, Indonezja i Republika Południowej Afryki.
Tajwan posiada status obserwatora przy dwóch komitetach OECD, jednak ze względu na swój kontrowersyjny status międzynarodowy nie jest formalnym członkiem organizacji.
Organy OECD
· Rada Ministerialna – składa się z przedstawicieli wszystkich członków, zbiera się raz do roku
· Komitet Wykonawczy
Sekretarze Generalni OECD
· Thorkil Kristensen, Dania wrzesień 1961 – wrzesień 1969
· Emile Van Lennep, Holandia październik 1969 – październik 1984
· Jean-Claude Paye, Francja październik 1984 – maj 1996
· Donald Johnston, Kanada czerwiec 1996 – maj 2006
· José Ángel Gurría, Meksyk czerwiec 2006 – nadal
KONKURSY POT
Jednym z zadań Polskiej Organizacji Turystycznej jest podnoszenie jakości i konkurencyjności branży turystycznej oraz propagowanie dobrych wzorców.
Konkursy są jednym z narzędzi stosowanych przez POT w celu realizacji tych celów. Co roku zwycięzcy poszczególnych konkursów stają się wzorem do naśladowania. Co roku poprzeczka wymagań rośnie dzięki czemu nawet zwycięzcy motywują się do samodoskonalenie.
· European Destinations of Excellence (EDEN)
· Najlepsze Centrum IT
· Konkurs im. Orłowicza
· Pamiątka z Polski
· Najlepszy Produkt Turystyczny
· Najlepsza oferta ekspozycyjna polskiego regionu w ramach Targów Turystyki i Wypoczynku "LATO" w Warszawie
Konkurs im. M. Orłowicza
Konkurs zainaugurowany w 2002 r. dotyczy kampanii promocyjnej Polski na rynku krajowym. Jego przesłaniem jest upowszechnienie wizerunku Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie oraz promowanie produktów konkurencyjnych dla rynków zagranicznych, mogących przyczynić się do wzrostu uczestnictwa Polaków w turystyce krajowej. Do udziału w nim zapraszani są dziennikarze prasowi, radiowi i telewizyjni, mediów ogólnopolskich i lokalnych, którzy w najlepszy sposób popularyzują walory turystyczne Polski oraz podejmują problematykę krajowej gospodarki turystycznej. Konkurs na Najlepszy Produkt Turystyczny Polskiej Organizacji Turystycznej – Certyfikat POT
Organizowany od 2003 r. Konkurs stanowi formę stymulacji rozwoju profesjonalnego produktu turystycznego, służy także promocji nagrodzonych produktów w kraju i za granicą. Jego celem jest wyłonienie najbardziej atrakcyjnych, nowatorskich i przyjaznych dla turystów produktów turystycznych, ich popularyzacja, a ponadto wspieranie inicjatyw regionalnych i lokalnych, których efektem jest tworzenie takich produktów.
Konkurs na Najlepsze Centrum Informacji Turystycznej
Celem Konkursu, którego pierwsza edycja odbyła się w 2005 r., jest kreowanie konkurencyjności na rynku centrów informacji turystycznej, wskazanie podmiotów wiodących, mogących stanowić banchmark dla osób zarządzających centrami oraz promocja dobrych praktyk, ze wskazaniem pożądanych cech jakościowych organizacji i zarządzania centrami.
Co roku zwycięzcy poszczególnych konkursów stają się wzorem do naśladowania. Co roku też poprzeczka wymagań rośnie, dzięki czemu nawet zwycięzcy motywują się do dalszej, coraz lepszej pracy.
EUROPEJSKA KARTA SAMORZĄDU LOKALNEGO (TERYTORIALNEGO)
Europejska Karta Samorządu Lokalnego (ang. European Charter of Local Self-government) jest dokumentem Rady Europy, który reguluje status samorządów lokalnych w relacji do władz danego państwa oraz w relacji do władz innych państw i działających w nich samorządów. Karta przyjęta została dnia 15 października 1985 r. w Strasburgu przez Stałą Konferencję Gmin i Regionów Europy przy Radzie Europy. Weszła w życie z dniem 1 września 1988 r. Polska ratyfikowała Kartę w 1993 r.[1], jako jeden z nielicznych krajów, ratyfikowała ją w całości.
Pojęcie samorządu lokalnego Karta definiuje jako:
prawo i zdolność społeczności lokalnych, w granicach określonych prawem, do kierowania i zarządzania zasadniczą częścią spraw publicznych na ich własną odpowiedzialność i w interesie ich mieszkańców.
Europejska Karta Samorządu Lokalnego propaguje ideę samorządu lokalnego, jako głównego elementu demokracji, dlatego jednym z celów Karty jest włączenie obywateli w tworzenie demokracji w miejscu ich zamieszkania, z czym wiąże się obowiązek zasięgania opinii społeczności lokalnych we wszystkich sprawach bezpośrednio ich dotyczących, w tym również w sprawie zmiany granic jednostek podziału administracyjnego, w którym działają wspólnoty lokalne. Karta zawiera katalog zasad istotnych dla prawidłowego funkcjonowania samorządu lokalnego. Do kluczowych należy wymóg, aby podstawowe kompetencje społeczności lokalnych uregulowane zostały w konstytucji lub w ustawach. Według Karty przy podziale zadań i kompetencji pomiędzy poszczególne szczeble administracji powinno się kierować zasadą subsydiarności, w myśl, której odpowiedzialność za sprawy publiczne powinny ponosić przede wszystkim te organy władzy, które znajdują się najbliżej obywateli. W zakresie spraw o znaczeniu lokalnym Karta podkreśla domniemanie kompetencji społeczności lokalnych. Nie wyklucza to możliwości przyznania społecznościom lokalnym uprawnień niezbędnych do realizacji specyficznych zadań (w tym zadań innych szczebli administracji). Karta zaleca w tym względzie, aby w przypadku delegowania kompetencji przez organy władzy centralnej lub regionalnej na rzecz społeczności lokalnych, organom lokalnym pozostawić swobodę dostosowania sposobu ich wykonywania do warunków miejscowych. Według Karty do zakresu uprawnień społeczności lokalnych powinna być dostosowana wysokość ich własnych i wystarczających (adekwatnych) zasobów finansowych., z których część powinna pochodzić z podatków i opłat.
Celem ochrony autonomii i samodzielności społeczności lokalnych, Karta wprowadza ograniczenia dotyczące możliwości przeprowadzania administracyjnej kontroli ich działania. (Tak rozumiana kontrola obejmuje również treść pojęcia nadzór nad samorządem terytorialnym). Wszelka, tak pojmowana, kontrola administracyjna społeczności lokalnych może być dokonywana wyłącznie w sposób oraz w przypadkach określonych w konstytucji lub ustawie i powinna być sprawowana z zachowaniem proporcji między zakresem interwencji ze strony organu kontroli, a znaczeniem interesów, które ma ona chronić. Kontrola taka może być sprawowana w oparciu o dwa kryteria: legalności (tj. przestrzegania prawa i zasad konstytucji) i celowości działania (kryterium dopuszczalne tylko w odniesieniu do "zadań delegowanych" - zleconych na rzecz społeczności lokalnych).
Europejska Karta Samorządu Lokalnego w zakresie współpracy między samorządami lokalnymi i regionalnymi, w tym współpracy ze społecznościami innych państw, przyznaje jednostkom terytorialnym tego rodzaju prawa wraz z odesłaniem do ustawodawstwa poszczególnych państw.
Uwaga dotycząca nazwy
W 1994 roku, Karta weszła do polskiego systemu prawnego pod nazwą Europejska Karta Samorządu Terytorialnego i tak jest w wielu publikacjach naukowych nazywana. Jednak w 2006 roku, ówczesna Minister Spraw Zagranicznych, Anna Fotyga sprostowała nazwę na obecnie obowiązującą - Europejska Karta Samorządu Lokalnego
ZARZĄDZANIE STRATEGICZNE ORT
Podstawy zarządzania strategicznego turystyką w regionie
Obserwowane dynamiczne zmiany i złożoność powiązań w gospodarce, zmiany w systemach wartości społeczeństw stanowią wyzwania rozwojowe dla przedsiębiorstw turystycznych i rodzą potrzebę tworzenia nowych skutecznych koncepcji zarządzania. Zarządzanie jest działalnością kierowniczą, polegającą na ustalaniu celów i powodowaniu ich realizacji, dzięki wykorzystywaniu przez organizację zasobów, procesów i informacji w istniejących warunkach zewnętrznych jej działania (prawnych, społecznych, ekonomicznych) w sposób sprawny i skuteczny oraz zgodny ze społeczną racjonalizacją działań gospodarczych. Zarządzanie strategiczne jest odpowiedzią na wyzwania współczesności, związane przede wszystkim ze zjawiskami nieciągłości rozwoju oraz globalizacji rynków klientów i konkurentów. Zjawiska te są z kolei generowane przez szybki rozwój nauki, techniki oraz nadążające za nimi zmiany kulturowe.
Istotą zarządzania strategicznego jest określenie specyficznych kryteriów przetrwania organizacji. Zarządzanie jest działaniem polegającym na tworzeniu systemowych gwarancji przetrwania w bliżej nieokreślonych, ale krytycznych warunkach.
Podstawowym instrumentem zarządzania strategicznego jest strategia. Analiza literatury potwierdza istnienie różnych nurtów (podejść) związanych z formułowaniem strategii. Przedstawione koncepcje zarządzania strategicznego różnią się liczbą i kolejnością etapów.
Struktura procesu zarządzania strategicznego uwarunkowana jest przyjęciem wybranej koncepcji. Istnieje pewna grupa koncepcji, w których etapem początkowym jest analiza zewnętrzna otoczenia i wewnętrzna organizacji. Czynniki przedstawiające silne strony przestrzeni turystycznej, które jednocześnie w rozwoju oznaczają szansę, mogą zostać określone jako strategiczne centra wzrostu lub strategiczna pozycja sukcesu w rozumieniu ponadprzeciętnych zdolności konkurencyjnych regionu stwarzających przesłanki długofalowych pozytywnych efektów. Dane bliższego i dalszego otoczenia powinny umożliwić tworzenie i analizowanie różnych opcji strategicznych przez poznanie prawdopodobnych tendencji długofalowego rozwoju czynników, mających na nie wpływ.
Etapy strategicznego zarządzania koncentrują się na:
• planowaniu strategii rozwoju regionu:
• planowaniu strategicznych obszarów działań;
• planowaniu strategii funkcjonalnych.
Podstawę strategicznego zarządzania według Blaichera stanowią cztery zasady:
• Poszukiwanie strategii zorientowanych na realizacje celu.
• Pozycjonowanie aktywów w stosunku do konkurencji i otoczenia.
• Koncentracja wysiłków.
• ...
maryska_stachon