Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo.pdf

- Ja żyłem w Xanth czterysta lat temu -

rzekł Jordan, przybie¬

rając postać podobną do ludzkiej.

- Głuptasie, duchy nie mogą żyć

ponownie! - skarciła go Ivy.

- A co z Millie?

Millie-zjawa rezydowała w Zamku Roogna przez

osiemset lat, zanim została wskrzeszona. Poślubiła

Władcę Zombich i teraz mieli dwójkę nastoletnich

bliźniąt, Hiatusa i Lacunę, którzy czasami pilnowali

Ivy.

— To prehistoria - ucięła Ivy. - Z czasów,

gdy Dobry Mag

Humfrey praktykował jeszcze jako staruszek. Pomógł

przywrócić jej

życie. Każdy o tym wie. Jednak Dobry Mag Humfrey

już nie

wskrzesza duchów, a nikt inny nie wie, jak to zrobić.

W jaki sposób ty

mógłbyś ożyć?

— No cóż, mój dar to umiejętność gojenia

- odparł Jordan. -

A zatem, gdyby moje kości zostały znalezione i

poskładane razem,

może...

— Gdzie są twoje kości?

— Nawet jeśli kiedyś wiedziałem,

zapomniałem - wyznał zmie¬

szany duch.

Tak więc Jordan stanowił prawdziwą zagadkę. Teraz

Ivy była naprawdę zainteresowana.

bardzo młody - rzekła. - Mimo to, musimy

spróbować.

Jednak jakim sposobem miała dostać się do zamku

Dobrego Maga, jeśli nie wolno jej opuścić Zamku

Roogna? Rodzice z pewnoś¬cią jej tam teraz nie

zabiorą! Na pewno nie, gdyż są tak piekielnie zajęci

tym głupim bachorem. A przecież nie mogła po

prostu siedzieć i czekać, aż skończy się jej kara;

zajęłoby to całą wieczność albo nawet trzy dni - nie

wiadomo, co trwałoby dłużej.

— W piwnicy leży stara podkowa Klaczy

z Mor - powiedział

duch. - Za jej pomocą mogłabyś wejść do tykwy i

wyjść z niej.

Uradowana Ivy klasnęła w ręce. Tykwa okazała się

niezwykle interesującym miejscem, ale jej

opuszczenie wymagało ostrożności. Nie zdawała

sobie sprawy z tego, że to podkowy umożliwiały

Klaczom z Mor wychodzenie z tykw, lecz teraz

pojęła, że to całkiem możliwe. Jedna z klaczy musiała

zgubić podkowę uciekając przed budzącym się

adresatem, gdyż Klacze z Mor nie mogły pokazywać

się ludziom na jawie.

- Prowadź!

Jordan zaprowadził ją do podziemi, gdzie leżała

podkowa. Dziew¬czynka podniosła ją. Zardzewiały

metal był wygięty w kształcie litery U; nic dziwnego,

że klacz porzuciła swoją własność.

- Och, paskudztwo! - krzyknęła Ivy,

strząsając łajno z pod¬

kowy. - Jak to działa?

- Musisz wejść do tykwy - odparł

Jordan. - Potem powędru¬

jesz przez tykwowy świat, aż znajdziesz się w pobliżu

celu, a wtedy...

- Wiem, głupku! Chciałam zapytać, jak

mam tam wejść?

- Podkowa powinna uczynić łupinę

przenikliwą i...

- Gdzie tykwa?

Ivy była niespokojna i niecierpliwa; ponieważ

denerwowała ją cała ta historia, dlatego spieszyła się,

żeby nie popełnić błędu i nie zastanawiać się zbytnio

nad swoim postępowaniem.

- Jedna rośnie pod zamkowym murem -

rzekł Jordan. - Nie

powinna tam być, jednak jest dobrze ukryta i nikt jej

jeszcze nie

znalazł.

-- Zaprowadź mnie tam - rozkazała Ivy. Musiała

szybko pójść gdziekolwiek, bo lada chwila mogły

zacząć się jej trząść kolana. Mimo wszystko tykwowy

świat był siedliskiem złych snów i podej¬rzewała, że

znajduje się tam więcej okropnych rzeczy niż nocne

mary kiedykolwiek pokazały zwykłym

śmiertelnikom.

Jordan zaprowadził ją. Tykwa znajdowała się tuż przy

dużej rozpadlinie u podnóża muru. Dziewczynka

wyciągnęła rękę, złapała pnącze i wyjęła tykwę.

- Tylko nie zaglądaj przez dziurkę! -

ostrzegł ją duch.

- Wiem.

Dziewczynka dowiedziała się niedawno wiele o

dziurkach; wy¬glądało na to, że jej mama nie była

zadowolona, kiedy stwierdziła, iż dziadek Trent

zgłębił jedną z nich, i najwidoczniej uważała, że to

wina Ivy. Możliwe, że miało to coś wspólnego z

nałożoną na Ivy karą.

- A teraz, jak...?

Wyciągnęła wygiętą podkowę w kierunku tykwy.

- Zaczekaj! - ostrzegł ją Jordan w sposób

typowy dla doros¬

łych. - Sądzę, że potrzebujesz mapy, żeby...

Podkowa dotknęła łupiny tykwy - wniknęła w nią.

Ivy, która spodziewała się napotkać jakiś opór,

straciła równowagę i upadła. Jej

ramię wpadło do środka i cała reszta też, chociaż

tykwa była znacznie mniejsza od niej. Nagle znalazła

się wewnątrz i spadała.

Otworzyła usta do krzyku, lecz zanim zdążyła go

wydać, wylądo¬wała na czymś miękkim. To coś

okazało się ogromną galaretką w cukrze. Odłożyła

krzyk na później, wstała i rozejrzała się wokół. Nie

było tak źle, jak się obawiała.

Znajdowała się w ogrodzie słodyczy. Wokół rosły

lizaki, a wszyst¬kie rośliny były lukrecjowe. Chciała

zerwać jeden lizak, ale zawahała się; była w środku

tykwy. Jeżeli zje tu coś, czy będzie mogła ją opuścić?

Nie była pewna; w tykwie rządziły dziwne prawa.

Tak więc wykazała nadzwyczajną siłę woli, znacznie

wykraczającą poza obo¬wiązki małej dziewczynki, i

zostawiła słodycze w spokoju. Miała wrażenie, że

będzie tego żałować do końca życia, ale nie mogła

ryzykować.

Klacze z Mor poruszały się po Xanth wchodząc do

jednych tykw, a wychodząc innymi: jakiś owoc

zawsze znalazł się w pobliżu śpiącego, który

potrzebował złego snu. Ivy weszła do środka w

Za¬mku Roogna; chciała wyjść w Zaniku Dobrego

Maga Humfreya. Tylko gdzie to jest?

Jordan miał rację; potrzebowała mapy - a nie miała

żadnej. No cóż, będzie musiała jakoś znaleźć drogę.

Pomaszerowała ścieżką z twardej czekolady, mijając

wszystkie te cudownie wyglądające i pachnące

słodkości, od których ślinka szła jej do ust, aż dotarła

do drewnianego domku. Zapukała do drzwi, ale nie

usłyszała żadnej odpowiedzi - tylko ciche

chrobotanie. Nacisnęła klamkę, otworzyła drzwi i

weszła do środka.

Drzwi gwałtownie zamknęły się za jej plecami. Nagle

chrobotanie przybrało na sile. Coś przebiegło jej po

—

Czy było wtedy równie nudno jak

teraz?

— Nie, było cudownie! - rzekł duch z

większym niż dotychczas

ożywieniem. - To była wspaniała wyprawa - jak

sądzę.

— Sądzisz? - Ivy chciała wyjaśnić tę

zagadkę, gdyż jeśli w Za¬

mku Roogna było coś interesującego, zamierzała to

odkryć.

- No cóż, w jej trakcie umarłem.

- Hmm, ja zaraz umrę z nudów -

zapewniła go Ivy.

- Och, nie - zaprotestował Jordan. -

Jesteś czarodziejką.

Dorośniesz i zostaniesz Królem Xanth.

To nie było dla Ivy niczym nowym, ale jej

zainteresowanie wzrosło. Teraz Jordan był już w

pełni uformowanym mężczyzną, częściowo białym, a

po części przezroczystym, dość dużym, młodym i

przystojnym. Biały kosmyk włosów opadał mu lekko

na prawe oko, także białe. Większość duchów

przybierała ten kolor; Ivy nie wiedzia¬ła, dlaczego.

- Jak umarłeś?

Jordan potrząsnął głową.

-- Chyba niezbyt dobrze to pamiętam. Jestem

nieżywy już od dawna.

- Przecież to tak łatwo zapamiętać! -

wykrzyknęła Ivy. -

Śmierć to ważne wydarzenie, podobnie jak

narodziny!

- A ty pamiętasz, jak się urodziłaś?

Oczywiście, że nie. Rodzą się zwierzęta. Ja zostałam

znaleziona pod liściem kapusty. Powinnam wtedy

kopnąć tę główkę kapusty, bo teraz znaleźli pod nią

Dolpha i zrobili z niego mojego małego braciszka.

Wydęła wargi, rozjątrzona tym wspomnieniem.

- Gdybym była mądra, wymknęłabym

się w nocy i wrzuciła

wszystkie główki kapusty do fosy, zanim pojawił się

Dolph. To

pewnie jego wina, że mnie uziemili.

- Tak, z chłopcami jest sporo kłopotów -

przyznał duch. -

Prawie tyle, ile z dziewczynkami.

- Co o?

Duch przezornie odsunął się dalej, pojmując, że

powiedział coś prowokacyjnego i niewłaściwego.

Każdy wie, że chłopcy są znacznie gorsi od

dziewczynek. Jednak Ivy postanowiła wybaczyć mu

tę pomyłkę, ponieważ nawet upiorne towarzystwo

jest lepsze niż żadne.

To okrutne kłamstwo - na czym

polegało?

Jordan rozłożył ręce.

- Tego też nie pamiętam. Myślałem, że

jeśli ponownie zobaczę

wszystko na arrasie...

- Czemu nie - przystała Ivy. Spojrzeli na

gobelin. Pokazywał

skalną ścianę stromego, niemal pionowego urwiska.

Spełzał po niej

ogromny ślimak - z jakimś człowiekiem kurczowo

uczepionym jego

skorupy.

- Och tak, ten ślimak - rzekł Jordan. - A

tam, na nim, jadę ja.

Ivy nigdy nie przyszło do głowy, żeby jeździć na

ślimaku,

z pewnością dlatego, że nigdy nie spotkała

dostatecznie dużego okazu.

ANTHONY PIERS

OKRUTNE KŁAMSTWO

1. WIDMOWA WYPRAWA

Ivy, przez bezmyślność, miała zakaz opuszczania

Zaniku Roogna, więc - oczywiście - była bezbrzeżnie

znudzona. Jej matce ostatnio urósł spory brzuch, ale

Iren nadal objadała się, udając, że to cudowne i

wyglądało na to, że nie ma już czasu dla córki. Co

gorsze, ojciec, Król Dor, zamówił dla Ivy małego

braciszka. Ivy nie potrzebowała i nie chciała małego

braciszka. Jak mogli bezmyślnie zamówić coś takiego

nie konsultując się uprzednio z najbardziej

zainteresowaną osobą? A poza tym, na cóż komu

dziecko - a szczególnie chłopiec?

Jednak już przysłali to okropieństwo i Iren

najwidoczniej uczciła ten fakt, używając

odchudzającego zaklęcia, ponieważ nagle wróciła do

poprzedniej wagi, ale nadal prawie nie miała czasu

dla Ivy. Niech licho porwie wszystkie kapusty! Ivy

doszła do wniosku, że nawet Mundania nie mogła być

gorsza niż to.

Przez jakiś czas bawiła się prezentami przysyłanymi

przez kole¬żankę - Rapunzel, która miała bardzo

długie włosy i również otrzymała zakaz opuszczania

rodzinnego zamku. Ivy była jeszcze mała i nie umiała

czytać ani pisać, tak więc wymieniały między sobą

drobne upominki, co zazwyczaj zupełnie wystarczało.

Jednak jak długo można bawić się zabawkami?

Niebawem Ivy miała tego dość.

W końcu i bez końca zaczęła całymi godzinami

obserwować magiczny arras w swoim pokoju;

oglądanie tej głupiej tkaniny stało się jej jedyną

rozrywką. Ruchome obrazy ukazywały wszystko, co

kiedykolwiek wydarzyło się w krainie Xanth. Jednak

obrazy były rozmazane, a ponadto Ivy niezbyt

interesowała się historią. O ileż zabawniej było w

puszczy, gdzie można bawić się z chmurami,

•wikłaczami i tykwami!

Gdy gobelin odgrywał sceny z przeszłości odległej o

kilkaset lat, Ivy zdała sobie sprawę z tego, że ma

towarzystwo. W komnacie był jeden z zamkowych

duchów. Prawdę mówiąc, on też oglądał arras.

Oczywiście, Ivy nie obawiała się duchów; prawdę

powiedziawszy, było wprost przeciwnie. Zjawy

unikały jej, ponieważ kłopoty zdawały się podążać o

pół kroku za dziewczynką, a widmowi mieszkańcy

Zamku Roogna, jak większość tych stworzeń, cenili

sobie spokój ducha. Tak więc obecność tego widma

zdziwiła Ivy, chociaż jej nie

zaniepokoiła. Zerknęła na ducha, lecz jego kształty

były zupełnie niewyraźne i nie zdołała rozpoznać,

który to. Zapytała:

- Kim jesteś?

- Jestem Jordan - odparł cicho zapytany.

Duchy z trudem

wydawały choćby najcichsze dźwięki, ponieważ nie

miały czym, ale

udawało im się to, jeśli mocno się starały.

Och, tak. Jordan był tym, który dawno temu, kiedy

Ivy jeszcze nie było na świecie, pomógł Imbri ocalić

Zamek Roogna przed hordami Jeźdźca.

- Co robisz?

- Oglądam moją historię.

Kiedy skupiła na nim uwagę, duch stał się

wyraźniejszy, zmienia¬jąc się z bezkształtnej chmury

w wydęte prześcieradło, co wyszło jego wyglądowi

na dobre. Ivy zainteresowała się bardziej.

- Twoją historię? Przecież to historia

Xanth, głuptasie!

Nie pamiętam, ale musiałem gdzieś się

dostać.

— A dlaczego na nim jedziesz, zamiast

zejść na własnych nogach?

Ten ślimak strasznie się wlecze.

— Tego też nie pamiętani. Jednak sądzę,

że nie miałem wyboru.

Może gdybym mógł dostrzec więcej szczegółów...

Spojrzeli z bliska i obraz trochę się powiększył, jak

każda rzecz, którą Ivy obdarzyła baczniejszą uwagą.

Dostrzegli jakiś cień, jakby monstrualnego ptaka, ale

nie zdołali stwierdzić, jak wielkie i gdzie było to

urwisko. Ślimak poruszał się denerwująco powoli; nie

ulegało wątpliwości, że będą musieli czekać co

najmniej godzinę, zanim

przesunie się dalej. Na tym polegał problem z

arrasem; ukazywał obrazy ze stałą szybkością. Można

go było zresetować, ale wtedy zazwyczaj

przeskakiwał do zupełnie innej sceny i trzeba było

czekać całe tygodnie, aż wróci do poprzedniej. Tak

więc, jeżeli chciałeś zobaczyć zakończenie jakiejś

historii, najprościej było pozwolić mu odegrać ją w

tym powolnym tempie. Niemiła perspektywa dla

znudzonego dziecka.

Jednak ciekawość Ivy, raz obudzona, nie dawała się

zbyć byle czym.

- Musimy poznać prawdę - stwierdziła. -

Chcę wiedzieć

wszystko o tym ślimaku - i o twoim życiu, a

szczególnie o okrutnym

kłamstwie.

Oparła ręce na biodrach gestem podpatrzonym u

matki, podkreś¬lając siłę tego postanowienia.

- Jestem pewny, że przypomniałbym

sobie, gdyby obrazy były

wyraźniejsze - rzekł Jordan.

Ivy przyjrzała się arrasowi.

- Troszkę zabrudził się przez te wieki -

powiedziała. - I chyba

niezbyt mu posłużyło to, że używałam go do

wycierania rąk przed

obiadem.

To dorośli zawsze mieli takie bezsensowne

wymagania co do czystości rąk przed jedzeniem, więc

Ivy wiedziała, że to nie jej wina, ale teraz pożałowała,

że nie wycierała rączek w coś innego.

- Może gdyby udało nam się go

wyczyścić, pokazywałby wyraź¬

niejsze obrazy.

Spróbowali. Ivy przyniosła wiadro z wodą, ale

okazało się, że nie potrafi wyczyścić gobelinu. Sceny

pozostawały rozmazane, nawet po namoczeniu.

- Potrzebujemy czegoś lepszego, żeby to

oczyścić - orzekła,

sfrustrowana.

Wypróbowali wszystko, co tylko przyszło im do

głowy, ale nic nie pomogło. Ivy była niebezpiecznie

bliska wybuchu złości, co było kolejną cechą

odziedziczoną po matce. Jednak postanowiła znaleźć

jakiś sposób.

- Dobry Mag Humfrey wiedziałby, co

robić, tyle że teraz jest

Opowiedz mi o przygodzie twego

życia.

- Hmm, ją również niezbyt dobrze

pamiętam. Wiem, że była

ekscytująca, pełna potworów, czarowników,

mieczów, magii oraz

pięknych kobiet, ale szczegóły zatarły mi się w

pamięci.

- Zatem skąd wiesz, że gobelin pokazuje

teraz twoje życie? -

spytała czujnie Ivy.

- Poznaję sceny z mojego życia, kiedy

widzę je na arrasie. Walka

ze smokiem, pocałunek kobiety - zaczynam sobie

przypominać.

Wiem, że to przeżyłem.

- Walka ze smokiem? - zapytała Ivy. -

Chyba nie ze Smokiem

z Rozpadliny?

- Zdaje się, że tego nie spotkałem - rzekł

Jordan. - On żyje do

dziś, prawda? A zatem nie mogłem go zabić.

- To dobrze.

Smok z Rozpadliny stał się przyjacielem Ivy i nie

chciała, żeby stało mu się coś złego, nawet czterysta

lat temu. Rozpadliny pil¬nowała teraz Stacey

Parowiec, smoczyca. W końcu Stanley dorośnie i

wróci do Rozpadliny, ale nastąpi to w odległej

przyszłości i dziew¬czynka wcale się tym nie

martwiła.

- A kogo całowałeś?

Duch skupił się.

Kilka pięknych kobiet, jak sądzę, ale najmocniej tę

ostatnią. Okrutnie mnie okłamano i umarłem. Dlatego

nienawidzę jej. Jednak po śmierci znalazłem lepszą

kobietę, więc może, mimo wszystko, wyszło mi to na

dobre.

Ta historia stawała się po prostu fascynująca!

Jak mogłeś znaleźć sobie kobietę po

śmierci?

- Martwą kobietę, rzecz jasna. Będącą

duchem, tak jak ja.

Ivy znała zjawy Zamku Roogna od zawsze, ale nigdy

nie przyszło

jej do głowy, aby wypytywać je o ich życie.

- I co się z nią stało?

- Nadal tu jest, oczywiście. To Renee.

- Och, Renee! Czasem słyszę jak

śpiewa. Ciche, smutne pio¬

senki.

- Tak, ona często jest smutna. Jednak to

cudowna osoba.

Gdybym znów był żywy, ożeniłbym się z nią.

Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo. Strona 1 z 35

Dokąd jedziesz?

nogach. Gdy już mogła przeniknąć wzrokiem

panujący wewnątrz półmrok, zobaczyła, że w pokoju

roi się od owadów.

- Och, fe! •- wykrzyknęła z dziewczęcą odrazą. - Cóż

za robaczywe miejsce!

Rzeczywiście. Najróżniejsze robactwo pełzało po

podłodze, ścia¬nach i suficie, a także po drzwiach za

jej plecami. Owady trzepotały w powietrzu. Jeden

wyłupiastooki potwór ruszył w jej kierunku, znacząco

wymachując purpurowymi czułkami.

Ivy wykorzystała zaoszczędzony krzyk. Próbowała

odgonić stwo¬ra podkową, ale chybiła i trafiła w

ścianę. Podkowa i ręka przeszły na wylot, a Ivy za

nimi, przenikając przez ścianę jak duch.

Zamrugała oczami, oślepiona jasnym światłem. Stała

na plaży, tuż obok tykwy. Opodal ujrzała dużą wyspę,

a w pobliżu wyspy była tratwa ze stojącym na niej

centaurem. To musiała być Wyspa Centaura, leżąca

na południu Xanth. Ivy przebyła długą drogę!

Jednak nie tu chciała dotrzeć. Wzięła się w garść i

dotknęła tykwy

podkową. Zaczynała nabierać wprawy. Znowu

znalazła się w tym zarobaczonym domu.

Pospiesznie otworzyła drzwi i wyskoczyła na

zewnątrz. Pozostała w tykwie, ponieważ tym razem

nie użyła podkowy. Jednak teraz ogród nie był już

taki słodki; zdecydowanie zmienił się na gorsze.

Wszędzie wokół rósł ten okropny szpinak, wraz z

rzepą, rzodkiew¬kami, cebulą i innymi świństwami,

których jedynym przeznaczeniem było dręczenie

dzieci w porach posiłków. Była tu nawet -

okrop¬ność! - kapusta. Ivy zacisnęła palcami nosek i

pospieszyła ścieżką aż doszła do stawu pełnego

stojącej, brązowej cieczy.

Cóż to takiego? Na pewno nic gorszego od tłuczonej

dyni! Zanurzyła palec w płynie, a później polizała go;

taka ciekawość nieuchronnie prowadziła do

nieszczęścia.

Natychmiast wypluła gorzką ciecz. Coś strasznego!

To był olej rycynowy - nadający się jedynie do

smarowania przekładni, prze¬kleństwo wszystkich

dzieci.

Rozejrzała się wokół. Jak wydostać się z tykwy, żeby

ponownie rzucić okiem na prawdziwe Xanth? Mogła

być w pobliżu Zamku Humfreya, a nie chciała go

ominąć. Jednak przy braku ścian, których można

dotknąć...

Nagle wpadła na pomysł. Ostrożnie dotknęła

podkową oleistej powierzchni śmierdzącego stawu.

Metal zanurzył się, pociągając Ivy za sobą.

Wstrzymała oddech, zacisnęła powieki i bezboleśnie

wynu¬rzyła się na twardym gruncie. Otworzyła oczy

i stwierdziła, że stoi obok tykwy, a opodal widać

Zamek Dobrego Maga. Wybrała najbardziej

nieprzyjemną drogę, która, oczywiście, okazała się

właś¬ciwą, i dotarła do celu!

No, prawie. Pozostał jeszcze drobiazg: musiała dostać

się do środka. Od zamku dzieliła ją fosa; nie było

mostu zwodzonego, a mury wyglądały bardzo

zniechęcająco.

Najpierw pokona fosę. Rozejrzała się wokół. Pod

rozłożystym drzewem znalazła kilka małych kamieni.

- Przejściowce! - wykrzyknęła, rozpoznając je.

Podniosła kilka, ale trudno było utrzymać je

wszystkie, więc sięgnęła po duży liść, żeby je weń

zawinąć. Jednak, niestety, to nie był liść, lecz

skrzydło gigantycznej ćmy księżycówki. Stworzenie

nie ruszało się i zwisło bezwładnie, kiedy je

podniosła. Ivy zrozumiała, że ćma nie żyje. Z oczu

dziewczynki spłynęły łzy; nienawidziła, gdy coś tak

pięknego ginęło bezpowrotnie.

Znalazła trochę kosodrzewiny, położyła na niej

kamienie, ćmę i podkowę, po czym starannie

związała rogi koca, tworząc zawiniąt¬ko. Uznała się

za pomysłowe dziecko, więc naprawdę nim była.

Później podeszła do fosy i trzymając węzełek w

jednej ręce, drugą rzuciła pierwszy kamyk.

Przejściowiec plusnął w wodę, zabulgotał, jakby

powiększył się, i osiadł nieruchomo, ledwie wystając

nad powierzchnię. Cisnęła drugi, trochę dalej, i ten

również nie utonął. Kiedy utworzyła nieco

nieregu¬larny rządek - bo przejściowce nigdy nie

ustawią się w równym szeregu, choćby nie wiem jak

dokładnie rozmieszczane - ostrożnie stanęła na

pierwszym kamieniu. Zachybotał się lekko, ale

utrzymał jej ciężar; mimo wszystko, taką miały

naturę, a dar Ivy jeszcze wzmocnił tę cechę. Źle

ulokowany przejściowiec może stać się

wywrotowcem, ale te zostały dobrze umieszczone.

Stanęła na drugim i trzecim, po czym cisnęła jeszcze

parę. To było szarpiące nerwy zajęcie, bo znalazła się

na głębokiej wodzie, ale miała dość kamieni i

przeszła na drugą stronę mając jeszcze jeden w

zapasie. To było wspaniałe osiągnięcie, skoro za takie

je uznała.

Teraz znalazła się na wąskiej półce między brzegiem

fosy a murem zamku. Po jednej stronie brzeg zwężał

się, aż między murem a nim nie zostało ani odrobiny

miejsca, tędy więc nie mogła pójść. Z drugiej strony

półka niknęła za załomem muru. Ivy była pewna, że

gdzieś tam są drzwi, więc ruszyła w tym kierunku.

Minęła niszę, w której panowała nieprzenikniona

ciemność; świat¬ło wcale nie przenikało tej czerni.

To było interesujące, ale nie za bardzo; dziewczynka

poszła dalej. Nagle minęła zakręt i weszła w

oślepiający blask. Zasłoniła oczy dłonią, ale światło i

tak przesącza¬ło się jej między palcami i przez

powieki. Było zbyt jaskrawe!

Wycofała się za zakręt i blask znów zmienił się w

światło dnia, pozostawiając tylko ciemnoczerwoną

plamkę na skraju pola widzenia. Jak ominąć to

miejsce? Jeśli drzwi, których szukała, znajdowały się

właśnie tam, nie zdoła ich dostrzec. Może nawet

wpaść do fosy i zmoczyć sobie nogi; z trudem

zdołałaby wytłumaczyć się matce! Iren mogła nie

mieć czasu dla Ivy, gdy ta jej potrzebowała, ale z

pewnością pojawi się jak za dotknięciem

zaczarowanej różdżki w chwili, gdy córka zamoczy

sobie stopki i buciki; takie są wszystkie matki.

Ponadto Ivy nie wiedziała, jak szybko odzyska wzrok

po dłuższej chwili przebywania w tym oślepiającym

blasku; byłoby okropnie, gdyby oślepła! Gdyby ślepa

wróciła do domu, mogliby ją karmić - niebywała

okropność! - mar¬chewką, ponieważ to warzywo

zawierało czarodziejski żółty składnik, dobry na oczy.

Nie ulegało wątpliwości, że trzeba znaleźć inną

drogę. - No, dalej, Ivy - skarciła się. -Jesteś

wystarczająco sprytna, żeby wymyślić sposób

pokonania tej odrobiny światła!

I natychmiast stała się dostatecznie sprytna; pewność

siebie to wspaniała rzecz, szczególnie kiedy jest

wspomagana przez magię.

Ivy wróciła do ciemnej niszy i sięgnęła ręką.

Oczywiście, w środku była ślepa latarnia.

Dziewczynka wyjęła ją i wokół zapadł mrok,

zmieniając dzień w noc. Na szczęście nadal widziała

słaby odblask światła za rogiem; skierowała się tam.

Gdy Ivy minęła zakręt, zalała ją jasność, z którą

natychmiast starła się ciemność promieniująca ze

ślepej latarni. Światła zderzyły się ze sobą i

wymieszały, a wokół znowu zrobiło się tylko tak

jasno, jak za dnia. Wokół ślepej latarni utrzymywała

się mała kula ciemno¬ści, w której niknęła ręka Ivy,

zaś druga latarnia nadal świeciła zbyt jasno, aby na

nią patrzeć. Przestrzeń między nimi wypełniały różne

odcienie, od głębokiej czerni, po dzienny blask.

Gdyby Ivy miała skłonności do filozoficznych

rozważań, mogłaby dojść do wniosku, że taka jest

ścieżka życia, po której zwyczajni ludzie wędrują z

najroz¬maitszym skutkiem pośród

nieprawdopodobnych ekstremów dobra i zła

czyhających na skrajach, napotykając najrozmaitsze

ich od¬miany. Jednak była zbyt młoda na takie myśli,

więc odsunęła je od siebie i podążała przez rozmaite

odcienie szarości, aż minęła następny zakręt. Wtedy

ślepa latarnia stała się zbyt silna i pogrążyła wszystko

w ciemnościach; Ivy zostawiła ją w pustej niszy i

poszła dalej.

Wkrótce napotkała kolejną przeszkodę. Mały,

skrzydlaty kot z kwikiem zatrzepotał jej nad głową.

Kiedy próbowała zrobić krok, kot opuścił się niżej,

nastawiając szpony. Był za mały na kotolota; to był

kociokwik i nie miał zamiaru jej przepuścić.

Zajrzała do węzełka, gdzie miała jeden kamień,

martwą ćmę i podkowę. Mogła rzucić kamykiem w

nieznośne stworzenie, ale wątpiła, czy udałoby się jej

trafić; pięcioletnie dziewczynki nie są dobrymi

rozgrywającymi. Postanowiła nie ruszać kamienia.

Musiała znaleźć inny sposób.

Kiedy go szukała, kociokwik opuścił się jeszcze

niżej. Widocznie Ivy znajdowała się na samym skraju

jego pola ataku, gdyż stwór zawahał się. Zapewne nie

chciał znaleźć się zbyt blisko jaskrawego światła za

rogiem, które oślepiłoby go tak samo, jak przedtem

ją. Tak więc znalazła się w miejscu, gdzie mogła

bezpiecznie przystanąć.

Przyjrzała się zwierzęciu, notując w myślach

odmienne części jego ciała. Jastrzębie skrzydła

należały do przedstawiciela ptasiego rodu, podobnie

jak brązowe pióra i upierzony ogon; natomiast głowa

i nogi, tak samo jak białe zębiska i szpony,

reprezentowały bez¬sprzecznie kocią budowę.

Dziewczynka zastanawiała się, które cechy

przeważały. Czy ten stwór składał jaja, czy też był

żyworodny? Zwierzęta reprodukują się w sposób

znacznie mniej skomplikowany i łatwiej niż ludzie;

może dlatego, że nie hodują kapusty. Ivy spłynęła

rumieńcem, łapiąc się na takich brzydkich myślach,

lecz mimo to była zaciekawiona. Wiedziała, że

niektóre zwierzęta składają jaja, a inne lęgną młode, a

może na odwrót, tymczasem ludzie znajdują się pod

liśćmi kapusty, a jeszcze te bociany...

Ivy zmarszczyła brwi, ponieważ znów przypomniała

sobie o ma¬łym braciszku Dolphie. Szkoda, że nie

przyniósł go bocian, bo wtedy mógłby przypadkiem

zrzucić zawiniątko do gniazda bazyliszków,

albo na źle usposobiony szpilkokaktus. Niemal

widziała już lecące wokół szpilki, trafiające małe

bazyliszki, które, oczywiście, toczyły wokół

nienawistnym wejrzeniem, zamieniając wszystko w

gaz. Czy też w głaz? W każdym razie te małe,

ptasiomózgie jaszczurki oberwały twardymi jak

kamień kolcami, i dobrze im tak.

Ivy spostrzegła coś na samym skraju pola widzenia.

Wyglądało to na koński ogon. Klacz z Jaw! Imbri

przyniosła jej przyjemny, gwałtowny sen na jawie,

ale teraz musiała pogalopować do następ¬nego

adresata.

Ivy usłyszała miaukniecie. Spojrzała w górę.

Kociokwik podleciał całkiem blisko i miał jakieś

kłopoty. Rozbieżne cechy budowy jego ciała

wzmocniły się, koci łeb i nogi stały się bardziej kocie,

a skrzydła i ogon bardziej ptasie. Teraz walczyły o

dominację. Łeb usiłował ugryźć skrzydła, a one tłukły

głowę.

Ivy patrzyła uważnie, więc oczywiście różnice uległy

dalszemu zwiększeniu. Walka stawała się coraz

bardziej zacięta. Sypały się pióra i kępki futra. W

końcu kociokwik zatrzepotał skrzydłami, runął do

fosy i zniknął. Najwyraźniej był nieudanym dziełem

Natury. Niestabilny charakter, wzmocniony

bliskością Ivy i jej gwałtownego snu na jawie,

doprowadził nieszczęsne stworzenie do samozagłady.

Ivy poszła dalej, zadowolona, że pozbyła się

kociokwika, choć zasmucona sposobem, w jaki się to

dokonało. Nadal szukała drzwi do zamku. Dotarła do

spłachetka ziemi, na którym leżał kamień nagrob¬ny.

Miał kształt głowy grobowo poważnego starca, o

przerzedzonych siwych włosach i bokobrodach.

Wyglądał jak żywy, a w miarę jak mu się

przyglądała, ożywał coraz bardziej; mierzył ją

nieruchomym spoj¬rzeniem. W końcu mrugnął do

niej kamienną powieką.

nie wydają dźwięków słyszalnych przez ludzkie ucho.

Ogromna szczotka nie pojawiła się, a Ivy

niezwłocznie opuściła niebezpieczne miejsce. Dzięki

twórczemu podejściu pokonała ostatnią przeszkodę.

Wykorzystała martwą ćmę w sposób, jakiego nikt

dotychczas nie próbował.

Dotarła do drzwi zamku i otworzyła je pchnięciem.

Młoda i ładna kobieta wyszła jej na spotkanie.

- Och, witaj, Ivy - co za niespodzianka.

Dlaczego nie przylecia¬

łaś na dywanie, jak zwykle?

Ivy wolała nie wyjaśniać, że została uziemiona; Zora

była bardzo miła, ale w takich sprawach nie można

ufać nikomu dorosłemu.

- Jestem w interesach - powiedziała

Zorze. - Muszę zobaczyć

się z Dobrym Magiem Humfreyem.

Zora wzruszyła ramionami. Była zombie, ale nie było

tego po niej widać, ponieważ nie gubiła kawałków

ciała. Od dwóch lat opiekowała się Dobrym Magiem,

ponieważ miała dar przyspieszania starości. Była

zamężna, ale kiedy używała swojego daru, ludzie

stawali się nerwowi, obawiając się, że ich postarzy.

Ivy nie rozumiała, jak ktoś może mieć coś przeciw

byciu starszym; pewnie zapomnieli, jak to jest być

dzieckiem. Jednak wyglądało na to, że boją się

zestarzeć, tym bardziej, im bardziej już byli starzy. I

tak mąż Zory, Xavier, najczęściej znikał z domu,

kiedy żona używała swego daru.

Ivy pojmowała praktyczne znaczenie tego daru,

chociaż nie rozumiała emocji, jakie wywoływał, i

wcale się nie obawiała. Często odwiedzała Dobrego

Maga, potęgując talent Zory swoimi zdolnoś¬ciami,

tak że Humfrey dorastał w kilkakrotnie szybszym

tempie. I jak to zawsze bywa, nie miało upłynąć wiele

czasu, a znów będzie dorosły; na razie zdawał się

cieszyć drugim dzieciństwem.

Zora odprowadziła Ivy do bawialni. Dobry Mag był

teraz wzrostu Ivy, co oznaczało, że starzał się

trzykrotnie szybciej niż normalny człowiek, ponieważ

był niski jak na swoje lata.

— Cześć, Ivy! - powiedział. - Przyszłaś

dołożyć mi jeszcze

kilka lat?

Nie, mam interes - powtórzyła Ivy. Musiała zaufać

Humf-

reyowi, nawet jeśli nie miała na to ochoty. On i tak

wiedział

o wszystkim, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie,

gdyż na tym

polegał jego dar. Fizycznie był teraz dzieckiem, więc

może nie będzie

- To cudownie - powiedziała Ivy, tracąc

zainteresowanie. -

Muszę już iść.

- Ach, jeżeli spróbujesz mnie ominąć,

oberwiesz szczotką -

ostrzegł nagrobek.

- Phi! - odparła. - Nic mi nie zrobisz,

twardogłowy starcze!

Wyzywająco ruszyła dalej.

- Alarm! - wrzasnął nagrobek. -

Niegrzeczne dziecko! Praw¬

dopodobnie nieznośny bachor! Zdzielić je szczotką!

Zza załomu muru wyleciała najstraszliwsza rzecz,

jaką Ivy mogła sobie wyobrazić: ogromna szczotka

do włosów. Dziewczynka po¬spiesznie umknęła z

powrotem, zasłaniając rękami pupę. Ten na¬grobek

nie żartował!

Oparła się plecami o mur, osłaniając tylną część ciała.

I co teraz robić? Nie mogła stanąć twarzą w twarz z

takim przeciwnikiem, a tym bardziej obrócić się doń

tyłem.

Szczotka przez chwilę unosiła się w powietrzu.

Później, nie widząc zachęcającej do ataku

wypukłości, zniknęła tam, skąd przyleciała. Ivy

odetchnęła; tym razem udało się.

Miała jednak nieprzyjemną świadomość tego, że

kiedy znów spróbuje ominąć nagrobek, ten znowu

zacznie krzyczeć i straszliwa szczotka powróci.

Utknęła. Była dość pewną siebie dziewczynką, ale ta

szczotka... Musi wymyślić jakiś sposób, żeby pozbyć

się jej!

Nagle wpadła na nowy pomysł, gdyż w jej główce

roiło się od pomysłów, a niektóre były równie mądre,

jak ona sama. A gdyby unieszkodliwiła nagrobek

zamiast szczotki? Jeśli tylko zdoła jakoś uciszyć tego

krzykacza, zamknąć mu usta...

Jeszcze raz zajrzała do węzełka. Może powinna być

bardziej pomysłowa. Kamień, podkowa, martwa ćma.

Nie ma tu nic, co...

Twórcza bańka rozbłysła nad jej głową, przez

moment świecąc równie jasno, jak oślepiający blask

zwalczony niedawno przez Ivy za pomocą ślepej

latarni. Tak, to może się udać!

Pomaszerowała do nagrobka.

zdumieniem.

- Nie, mała, jestem zimny jak głaz -

powiedział nagrobek. -

Pr/ybieram kształt głowy tego, kogo grób znajduje się

w pobliżu.

Taką mam naturę; jestem nagrobkiem.

- Chcesz powiedzieć, że wyglądasz jak...

- zaczęła, zerknąwszy

na kopczyk ziemi opodal kamienia.

- Właśnie, kruszynko. Jak ten krzykliwy

staruch, którego tu

pochowano.

Prawdę mówiąc, sposobem mówienia przypominał

Ivy krzyk¬liwego golenia, ale może wszyscy

krzykacze są do siebie podobni.

- To ciekawe - rzekła Ivy. Ten nagrobek

nie wydawał się

groźny.

W zeszłym roku umieszczono mnie w pobliżu

ślicznej, młodej

nieboszczki; powinnaś wtedy mnie widzieć! Miałem

powierzchnię jak

polerowany marmur i piękny kształt.

- To cudownie - powiedziała Ivy, tracąc

zainteresowanie. -

Muszę już iść.

- Ach, jeżeli spróbujesz mnie ominąć,

oberwiesz szczotką -

ostrzegł nagrobek.

- Phi! - odparła. - Nic mi nie zrobisz,

twardogiowy starcze!

Wyzywająco ruszyła dalej.

- Alarm! - wrzasnął nagrobek. -

Niegrzeczne dziecko! Praw¬

dopodobnie nieznośny bachor! Zdzielić je szczotką!

Zza załomu muru wyleciała najstraszliwsza rzecz,

jaką Ivy mogła sobie wyobrazić: ogromna szczotka

do włosów. Dziewczynka po¬spiesznie umknęła z

powrotem, zasłaniając rękami pupę. Ten na¬grobek

nie żartował!

Oparła się plecami o mur, osłaniając tylną część ciała.

I co teraz robić? Nie mogła stanąć twarzą w twarz z

takim przeciwnikiem, a tym bardziej obrócić się doń

tyłem.

Szczotka przez chwilę unosiła się w powietrzu.

Później, nie widząc zachęcającej do ataku

wypukłości, zniknęła tam, skąd przyleciała. Ivy

odetchnęła; tym razem udało się.

Miała jednak nieprzyjemną świadomość tego, że

kiedy znów spróbuje ominąć nagrobek, ten znowu

zacznie krzyczeć i straszliwa szczotka powróci.

Utknęła. Była dość pewną siebie dziewczynką, ale ta

szczotka... Musi wymyślić jakiś sposób, żeby pozbyć

się jej!

Nagle wpadła na nowy pomysł, gdyż w jej główce

roiło się od pomysłów, a niektóre były równie mądre,

jak ona sama. A gdyby unieszkodliwiła nagrobek

zamiast szczotki? Jeśli tylko zdoła jakoś uciszyć tego

krzykacza, zamknąć mu usta...

Jeszcze raz zajrzała do węzełka. Może powinna być

bardziej pomysłowa. Kamień, podkowa, martwa ćma.

Nie ma tu nic, co...

Twórcza bańka rozbłysła nad jej głową, przez

moment świecąc równie jasno, jak oślepiający blask

zwalczony niedawno przez Ivy za pomocą ślepej

latarni. Tak, to może się udać!

Pomaszerowała do nagrobka.

Cześć, twardzielu! - powiedziała

śmiało.

' Kamienne oko zmierzyło ją nieruchomym

spojrzeniem.

- To znów ty, pokurczu? Jeśli spróbujesz

pójść dalej, dopilnuję,

żeby nie ominęło cię lanie. Długo nie będziesz mogła

usiąść!

- Mam coś dla ciebie - rzekła, wyjmując

nieżywą ćmę. - Po¬

zwól, że wygrzebię tu mały dołek...

Wykopała małą dziurę w ziemi.

— Nieciekawie to wygląda - orzekł

nagrobek. - Jeżeli ryjesz

zbyt głęboko, możesz znaleźć coś, co ci się nie

spodoba, cukiereczku.

— Chcę tylko pochować ją bliżej -

odparła Ivy i upuściła

martwą ćmę do dołka. Potem zasypała dziurę ziemią i

mocno

przyklepała.

Stała, patrząc. Jeżeli nagrobek powiedział prawdę...

Nie kłamał. Zaczai zmieniać kształt. Ludzkie rysy

poczęły znikać, a kamień przybrał zielonkawą barwę.

Potem przyjął nowy kształt. Teraz wyglądał jak

głowa ćmy księżycówki, o włochatych czułkach i

ślicznych barwach.

- To naprawdę ładne - powiedziała Ivy i

minęła nagrobek.

Ćma gwałtownie poruszała czułkami, ale milczała,

bowiem ćmy

Cześć, twardzielu! - powiedziała

śmiało.

' Kamienne oko zmierzyło ją nieruchomym

spojrzeniem.

- To znów ty, pokurczu? Jeśli spróbujesz

pójść dalej, dopilnuję,

żeby nie ominęło cię lanie. Długo nie będziesz mogła

usiąść!

- Mam coś dla ciebie - rzekła, wyjmując

nieżywą ćmę. - Po¬

zwól, że wygrzebię tu mały dołek...

Wykopała małą dziurę w ziemi.

— Nieciekawie to wygląda - orzekł

nagrobek. - Jeżeli ryjesz

Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo. Strona 2 z 35

Jesteś żywy! - krzyknęła ze

zbyt głęboko, możesz znaleźć coś, co ci się nie

spodoba, cukiereczku.

— Chcę tylko pochować ją bliżej -

odparła Ivy i upuściła

martwą ćmę do dołka. Potem zasypała dziurę ziemią

i mocno

przyklepała.

Stała, patrząc. Jeżeli nagrobek powiedział prawdę...

Nie kłamał. Zaczai zmieniać kształt. Ludzkie rysy

poczęły znikać, a kamień przybrał zielonkawą barwę.

Potem przyjął nowy kształt. Teraz wyglądał jak

głowa ćmy księżycówki, o włochatych czułkach i

ślicznych barwach.

- To naprawdę ładne - powiedziała Ivy i

minęła nagrobek.

Ćma gwałtownie poruszała czułkami, ale milczała,

bowiem ćmy

nie wydają dźwięków słyszalnych przez ludzkie ucho.

Ogromna szczotka nie pojawiła się, a Ivy

niezwłocznie opuściła niebezpieczne miejsce. Dzięki

twórczemu podejściu pokonała ostatnią przeszkodę.

Wykorzystała martwą ćmę w sposób, jakiego nikt

dotychczas nie próbował.

Dotarła do drzwi zamku i otworzyła je pchnięciem.

Młoda i ładna kobieta wyszła jej na spotkanie.

- Och, witaj, Ivy - co za niespodzianka.

Dlaczego nie przylecia¬

łaś na dywanie, jak zwykle?

Ivy wolała nie wyjaśniać, że została uziemiona; Zora

była bardzo miła, ale w takich sprawach nie można

ufać nikomu dorosłemu.

- Jestem w interesach - powiedziała

Zorze. - Muszę zobaczyć

się z Dobrym Magiem Humfreyem.

Zora wzruszyła ramionami. Była zombie, ale nie było

tego po niej widać, ponieważ nie gubiła kawałków

ciała. Od dwóch lat opiekowała się Dobrym Magiem,

ponieważ miała dar przyspieszania starości. Była

zamężna, ale kiedy używała swojego daru, ludzie

stawali się nerwowi, obawiając się, że ich postarzy.

Ivy nie rozumiała, jak ktoś może mieć coś przeciw

byciu starszym; pewnie zapomnieli, jak to jest być

dzieckiem. Jednak wyglądało na to, że boją się

zestarzeć, tym bardziej, im bardziej już byli starzy. I

tak mąż Zory, Xavier, najczęściej znikał z domu,

kiedy żona używała swego daru.

Ivy pojmowała praktyczne znaczenie tego daru,

chociaż nie rozumiała emocji, jakie wywoływał, i

wcale się nie obawiała. Często odwiedzała Dobrego

Maga, potęgując talent Zory swoimi zdolnoś¬ciami,

tak że Humfrey dorastał w kilkakrotnie szybszym

tempie. I jak to zawsze bywa, nie miało upłynąć wiele

czasu, a znów będzie dorosły; na razie zdawał się

cieszyć drugim dzieciństwem.

Zora odprowadziła Ivy do bawialni. Dobry Mag był

teraz wzrostu Ivy, co oznaczało, że starzał się

trzykrotnie szybciej niż normalny człowiek, ponieważ

był niski jak na swoje lata.

— Cześć, Ivy! - powiedział. - Przyszłaś

dołożyć mi jeszcze

kilka lat?

Nie, mam interes - powtórzyła Ivy. Musiała zaufać

Humf-

reyowł, nawet jeśli nie miała na to ochoty. On i tak

wiedział

o wszystkim, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie,

gdyż na tym

polegał jego dar. Fizycznie był teraz dzieckiem, więc

może nie będzie

skłonny zdradzać jej sekretu dorosłym. - Uziemili

mnie przez bezmyślność i musiałam wymknąć się

cichaczem. Humfrey uśmiechnął się ze

zrozumieniem.

- Ta bezmyślność, według ciebie,

polegała na zmuszeniu dziad¬

ka do pogoni przez wikłacze, puszczę i tykwę,

ponieważ nie chciałaś

słuchać jego przestróg i zachowywać się przyzwoicie,

a ponadto na

sprawieniu, iż Nocny Ogier ział ogniem z nozdrzy,

gdy zobaczył, co

zrobiłaś z jego nawiedzonym domostwem?

- Przecież mówię - przyznała niechętnie

Ivy. - Przez bezmyśl¬

ność. Zatem pospieszmy się, zanim wpadnę w

tarapaty przez jeszcze

większą bezmyślność, jeśli odkryją, że mnie nie ma.

Potrzebuję

Odpowiedzi.

Stanowczości nauczyła się od swojej matki, tak samo

jak wiedzę

o piedestałach przejęła od swojego ojca. „Nigdy nie

wolno dawać mężczyźnie wolnej ręki, bo nie

wiadomo, gdzie nią sięgnie" - przy¬pomniała sobie

maksymę matki.

- No dobrze, dobrze, jakie masz

Pytanie? - spytał opryskliwie

Humfrey.

- Potrzebuję czegoś do wyczyszczenia

magicznego arrasu, żeby

Jordan-duch odzyskał pamięć.

Ktoś inny mógłby mieć kłopoty z ogarnięciem

problemu, ale Humfrey, choć taki młody, był Magiem

Informacji. Miał przeszło stuletnią praktykę, zanim

przypadkowo odmłodzono go do niemow¬lęctwa

razem ze Stanleyem Parowcem; teraz wracały mu

siły, podob¬nie jak popędliwe usposobienie.

Zastanawiał się przez chwilę, po czym rozchmurzył

się.

To powinno być w Wielkiej Księdze! -

Kolejna kopia upadła na stół, zasłaniając tekst, i Mag

z namysłem popatrzył na zwierzę.

- Bardzo ciekawe techniki - mruczał

Humfrey. - Zastana¬

wiam się, czy...

Jednak w tym momencie kopiarka pospiesznie

zeskoczyła z ksią¬żki, najwyraźniej nie podzielając

jego zainteresowania taksydermią i bynajmniej nie

pragnąc zostać obiektem jakiegoś niewczesnego

eksperymentu.

Wychodzącą dziewczynkę pozdrowiła Gorgona.

Małżonka Hum-freya i matka Hugo, a ponadto

przyjaciółka Ivy była elegancką, wysoką,

zawoalowaną kobietą o wężowych włosach.

- Nie zostaniesz na kawałek ciasta, moja droga? -

zapytała.

Ivy chciała się wymówić, ale Gorgona pokazała

największe, najśliczniejsze, najaromatyczniejsze

ciasto, jakie można sobie wyob¬razić, więc ustąpiła.

Doszła do wniosku, że Gorgona zapewne bardzo

potrzebuje kobiecego towarzystwa, a zatem

przyzwoitość wymaga, żeby chwilę u niej zabawić.

Postanowiła zostać na kawałek ciasta.

Po pewnym czasie Ivy wróciła na Zamek Roogna,

przechodząc ponownie przez tykwę. Nikt nie

zauważył jej nieobecności oprócz duchów - co, rzecz

jasna, było częścią jej problemu. W tych dniach

wszyscy zajmowali się jedynie tym nieznośnym

bachorem. Chętnie wrzuciłaby go do dziurki w

tykwie, bez podkowy!

Jednak teraz mogła oczyścić arras i usłyszeć całą

opowieść Jordana. Musiała tylko sporządzić według

recepty płyn do czysz¬czenia. Na szczęście duchy

wiedziały, gdzie znaleźć wszystkie skład¬niki. Ivy

wzięła garnek, trochę barwnika, tłuszczu i różności,

po czym ugotowała wszystko razem zgodnie z

instrukcją. Barwnik był silnym środkiem i próbował

poparzyć jej rączki, ale recepta wyjaśniała, jak tego

umknąć. Przyjaciółka Jordana, Renee, pomogła Ivy

przebrnąć przez trudniejsze części przepisu, aby

dziewczynka nie popełniła

żadnego błędu. Musiała wypowiedzieć kilka zaklęć,

aby dobrać kolor barwnika do gobelinu, ale w końcu

otrzymała butelkę eliksiru.

Wzięła gąbkę, zwilżyła ją sporządzonym barwnikiem

i przetarła powierzchnię arrasu. Rezultat był

zdumiewający. Pojawił się pas jaśniejszych i

wyraźniejszych obrazów. Środek działał!

Ivy starannie wyczyściła cały gobelin, aż zaczął

błyszczeć jak nowy. Ruchome obrazy wyglądały tak

realnie, ze niemal uwierzyła, że mogłaby w nie wejść.

- Och, tak! - zakrzyknął Jordan. - Widzę

każdy szczegół!

Wraca mi pamięć!

- A teraz opowiedz mi swoją historię -

rozkazała mu Ivy.

Zasiadła, spoglądając na gobelin, podczas gdy Jordan

skupił się

na początku swojej opowieści. Z pomocą

dziewczynki, ponieważ jako duch nie mógł sam

nastawić gobelinu, udało mu się uzyskać właściwą

sekwencję obrazów. Później, gdy coś zaczęło się

dziać, Jordan opisywał bieg wydarzeń tak, jak je

pamiętał. Pomijał nudne fragmen¬ty, takie jak spanie,

i poświęcał więcej uwagi ciekawszym momentom, na

przykład walkom z potworami, całowaniu pięknych

panien i spotkaniom z dziwnymi czarami. Była to

prawdziwa opowieść o Mieczach, Magii, Dobru, Złu

oraz Zdradach, i Ivy była oczarowa¬na. Uwielbiała

mocne teksty. Słuchała smętnej sagi, jakby sama była

jej bohaterką. Czuła dreszcz emocji słysząc Szczęk

Oręża i cierpiała poznając rewelacje Niemiłej

Nieprawdy.

2. PUK

Sądzę, że wszystko zaczęło się wtedy, kiedy stałem

się pełnoletni. W tych czasach obyczaj nakazywał,

aby młodzieniec sprawdził się, dokonując jakichś

fantastycznych czynów; potem, zdobywszy sławę,

mógł ożenić się i ustatkować.

Miałem wspaniałą dziewczynę, Elsie, która umiała

zmieniać wodę w wino jednym dotknięciem paluszka,

ponadto była młoda i delikat¬na, i chciała

natychmiast wyjść za mąż i założyć rodzinę. Ja

jeszcze nie byłem do tego gotowy; wydawało mi się

to takie nudne. Chciałem przygody!

Sytuacja stawała się trudna. Elsie naprawdę chciała,

żebym został i nie dbała o bohaterskie tradycje, i

rzeczywiście była atrakcyjna. Mieliśmy kilka ostrych

starć. Obiecałem jej, że - kiedy przeżyję moją

przygodę i zostanę bohaterem - wrócę do niej, ale

kłamałem, gdyż oboje wiedzieliśmy, że nigdy nie

będę miał dość przygód. Ona obiecywała mi, że -

kiedy już założymy rodzinę - pozwoli mi wyruszyć w

podróż po Xanth i może zabić jednego smoka lub

dwa, ale oboje wiedzieliśmy, że i to jest kłamstwem,

ponieważ rodzina nigdy nie pozwoli ci odejść. Ja

chciałem najpierw posmakować dzikiego owsa, żeby

być pewnym moich uczuć.

Elsie niezbyt podobał się ten pomysł; nie wiem,

dlaczego. Tak więc w końcu zawarliśmy umowę:

Elsie będzie miała jedną noc, aby udowodnić mi, jak

miły może być domowy owies i pokazać zalety

domowego ogniska, skłaniając w ten sposób do

pozostania. Jeśli nie zdoła, wyruszę w podróż.

Wydawało się, że to uczciwa umowa.

Gdybym tylko wiedział, jaką noc zaplanowała!

Byłem wtedy naprawdę naiwny i o wielu sprawach

wiedziałem znacznie mniej niż sądziłem. Myślałem,

że Elsie dobrze mnie nakarmi, będzie dla mnie miła i

przekonująco opowie mi o zaletach ustabilizowanego

życia. Zamiast tego, ona... Hmm, nie jestem pewien,

czy powinienem o tym mówić... Może lepiej

zostawimy opis tej nocy i przejdziemy do następnych

obrazków... Nie? Jednak mogę mieć kłopoty z twoimi

rodzicami, jeśli powiem ci za dużo o... No dobrze, w

porządku, opowiem tylko pobieżnie.

Elsie powitała mnie ubrana w koszulę, która... No

cóż, wiedzia¬łem, że ona jest śliczna, ale nie

uświadamiałem sobie, jak śliczna może być, kiedy

naprawdę się postara. Stwierdziłem, że gapię się na...

sposób, w jaki oddycha. I w jaki siedzi. Później

wprowadziła mnie... do sypialni, a ja ruszyłem za nią

i patrzyłem na sposób, w jaki szła. Później... To

naprawdę nudne, więc może pominiemy tę scenę?

Nie? Hmm, no więc pokazała mi, jak wysłać

wiadomość do bociana, a ja przyznałem, że to jedyna

przygoda, jakiej mi potrzeba, i w końcu zasnęliśmy.

Jednak rano przypomniałem sobie o innych

przygodach, o zwie¬dzaniu obcych miejsc i

pokonywaniu strasznych potworów. Wiedzia¬łem, że

muszę najpierw tego spróbować. Elsie jeszcze spała,

z półuś¬miechem na ustach, i czułem się naprawdę

okropnie, kiedy ubierałem się i przypasywałem

miecz. Nawet jej nie pocałowałem; po prostu

wymknąłem się z domu jak niegrzeczny dzieciak i

ruszyłem na poludnie. w środek Xanth, gdzie

podobno czekała prawdziwa przy¬goda.

Poczucie winy towarzyszyło mi jak burzowa chmura,

ponieważ obietnica złożona przeze mnie tego

wieczora okazała się kolejnym okrutnym kłamstwem.

Niemal zdecydowałem się wrócić, jednak zew

przygody popychał mnie dalej i był silniejszy od

poczucia winy.

W tamtej chwili wcale nie wydawało mi się, że

jestem dzielnym i nieustraszonym bohaterem. Czułem

się raczej tchórzem, bo nie miałem odwagi obudzić

Elsie i powiedzieć jej uczciwie: „Odchodzę,

dziewczyno, bardzo mi przykro". Dostałaby... No,

kobiety potrafią być bardzo trudne w takich chwilach.

A kiedy ruszyłem w drogę, nie

miałem już odwagi wrócić i przeprosić ją. Niektórzy

bohaterowie nie są zbyt dzielni i nieustraszeni.

Podjąłem już jednak decyzję i musiałem patrzeć

przed siebie, a nie spoglądać wstecz. Odebrałem

pierwszą życiową lekcję: że najsłodsze i

najsmutniejsze jest to, co mogłoby być.

Podejrzewałem, że postępuję źle i zapłacę za to

straszliwą cenę, lecz nie rezygnowałem, wstydząc się

przyznać, że źle czynię.

W tamtych czasach pustkowie Xanth było dziksze niż

dzisiaj i zamieszkiwało tam wiele dziwnych stworzeń

i czarów, które dziś już nie istnieją. Rośliny nie

nauczyły się jeszcze respektu przed człowie¬kiem, a

smoki podchodziły aż do naszej Wioski na

Moczarach, aby pożerać ludzi. Właśnie dlatego wciąż

utrzymywała się u nas tradycja mężczyzny-

wojownika; potrzebowaliśmy dzielnych

młodzieńców, że¬by przepędzali błąkające się

potwory. Mieszkaliśmy na północ-no-wschodnim

pograniczu Xanth, opodal tego, co później nazwano

Moczarami Bagiennych Ogrów, lecz w tym czasie

ogry były jeszcze daleko, powoli migrując na północ.

Moje nogi raz po raz zapadały się w podmokły grunt

nieprzebytych mokradeł i szybko zrozumiałem, że do

serca Xanth, gdzie stoi legendarny Zamek Roogna,

wiedzie daleka droga. Dotarcie tam pieszo zajęłoby

mi całą wieczność lub dłużej, a właśnie stwierdziłem,

że naprawdę nie lubię chodzić. Musiałem złapać jakąś

okazję.

Był jeden problem. W naszej, odizolowanej części

Xanth nie było centaurów, a smoki nie są dobrymi

wierzchowcami - zazwyczaj każdy usiłuje lokować

swoich pasażerów wewnątrz swego ciała, zamiast na

zewnątrz - a obawiałem się latać na jakimś latającym

stworzeniu; nigdy nie można'przewidzieć, gdzie cię

zrzuci. Wiedzia¬łem, że w morzu żyją konie morskie,

ale ja wędrowałem po lądzie. W Wiosce na

Moczarach mieszkał człowiek, który wyrabiał

lajkoniki, jednak nie zadałem sobie trudu i nie

zagadnąłem go, zanim wyruszy¬łem w drogę. A

zresztą, jego koniki nie nadawały się do jazdy, tylko

tak wyglądały. Co powinienem zrobić?

Wiedziałem, co: oszczędzać nogi, abym mógł iść

przez cały dzień i nie zmęczyć się do tego stopnia,

żeby stracić ochotę do przygód. Ta przygoda na razie

nie była zbyt zabawna. Wiele przemawiało za

zostaniem w domu i założeniem rodziny. Prawie

zawróciłem - jed¬nak ponownie stwierdziłem, że nie

mogę się cofnąć. Gdybym teraz wrócił, przyznałbym

się, iż popełniłem błąd - że źle zrobiłem opuszczając

Elsie. To było trudniejsze niż walka ze smokiem.

Gdy¬bym nie pobłądził, sądzę, że zawróciłbym;

jednak ponieważ rzeczywi¬ście źle postąpiłem, nie

mogłem tego zrobić.

Teraz, po czterystu latach filozoficznych rozważań -

duchy są lepsze w sprawach niematerialnych niż w

materialnych, ponieważ same są niematerialne -

sądzę, że kobiety są bardziej praktyczne od

mężczyzn, a mają więcej seksapilu po to, aby móc

odwieść mężczyzn od głupstw, które ci nieuchronnie

popełniliby. Niewątpliwie moja przygoda, oceniana

po latach, była idealnym przykładem skrajnej

głupoty, nawet gdyby nie kosztowała mnie życie.

Mogłem spędzać noc za nocą z Elsie; zamiast tego

szukałem nieszczęścia - i znalazłem je. Jeśli

próżności na imię kobieta, to głupota jest imieniem

męż¬czyzny!

Tak więc szedłem dalej - i przeznaczenie dopadło

mnie, niegod¬nego. Z początku sprawa nie wyglądała

dobrze, ale tak często bywa. Złe wydaje się dobre,

niczym wygodna ścieżka prowadząca do macek i

paszczęki wikłacza, zaś dobre zdaje się złe, tak jak

wykrzyknął.

Ivy wiedziała, że niektórzy twierdzą, iż nie ma czegoś

takiego jak Wielka Księga Odpowiedzi na Wszystkie

Pytania, ale ci ludzie nigdy nie byli w pracowni

Humfreya. Dobry Mag podszedł do stołu, na

którym leżała wielka księga, i wdrapał się na wysoki

stołek, żeby do niej dosięgnąć. Przewrócił kilka

pożółkłych kart.

- Dobrze, że znów nauczyłem się czytać

- mamrotał, ślęcząc

nad drobnym pismem. - Gawrony... gęsi... głowacze...

gnioty...

gnomy... Gobelin! Jego rola, historia, obecne

położenie, niszczenie...

Jest! Czyszczenie!

O to chodzi! - wykrzyknęła Ivy.

Cicho, kobieto, kiedy pracuję! -

warknął.

Ivy otworzyła usta zamierzając udzielić mu należytej

odpowiedzi, ale postanowiła powstrzymać się do

czasu aż Humfrey udzieli Odpowiedzi. W stosunkach

z mężczyznami niezwykle istotne jest wyczucie

sytuacji - jak mawiała matka. A zresztą, być nazwaną

„kobietą" to żadna obraza. Była zadowolona, że Mag

nie przeczytał tekstu pod nagłówkiem "Niszczenie",

ponieważ mogły się tam znajdować wzmianki o

wycieraniu rąk w gobelin, co byłoby jej trudno

wyjaśnić.

- Użyj barwnika do przędzy - przeczytał.

- - Według na¬

stępującej recepty: pół kubka...

- Czekaj, nie zapamiętam

wszystkiego! -- zaprotestowała

Ivy. - Z trudem mogę zapamiętać przepis na

gotowanie jajek na

twardo! Muszę mieć to na piśmie - i bez długich

słów.

Ivy uczyła się czytać, ale wolała takie słowa jak „gra"

i „rad" od takich, jak „winowajca" lub „ukarano".

Humfrey wydął policzki, dokładnie tak samo, jak

zrobiłby będąc

0 sto lub więcej lat starszy.

- A zatem przynieś mi tę kopiarkę.

Ivy spojrzała tam, gdzie wskazał ręką. W kącie

siedziało stworze¬nie podobne do małej gąsienicy,

mające tylko cztery nogi, jeden ogon

1 kilka długich wąsów. Było okrągłe,

puszyste i wyglądało na miękkie,

ale roztaczało wokół poczucie niezależności i chłodną

rezerwę.

Dziewczynka podeszła i usiłowała podnieść zwierzę,

ale ono jak¬by wyślizgnęło jej się z rąk i pozostało na

swoim miejscu. Chciała unieść je za ogon, lecz

zwęziło żółte ślepia w szparki, wysunęło pa¬zury i

zamiauczało, więc zrezygnowała. To było naprawdę

dziwne stworzenie!

Ivy spróbowała innego sposobu. Zaczęła oddalać się,

wołając:

- Tutaj, kopia, kopia, kopia, kopia!

Zwierzę ruszyło za dziewczynką, dokładnie

naśladując jej chód. Kiedy dotarli do stołu, wskazała

na blat.

- Skacz, kopia!

Skoczyła sama, żeby pokazać jak się to robi, i

kopiarka też skoczyła. Jednak zrobiła to tak samo jak

Ivy: na stół i z powrotem na podłogę.

Tak więc Ivy musiała wgramolić się na stół, co

zdenerwowało Dobrego Maga.

- Do góry! - zawołała i kopiarka

wdrapała się za nią.

- Nie depcz po stronach! - wrzasnął

Humfrey, łapiąc kopiarkę

i z rozmachem kładąc ją na książce. - Kopiuj tę

kartkę, kopiorobie!

Stworzenie usiadło na recepcie. Zamruczało. Po

chwili otworzyło pysk i wysunęło jęzor, którym był

arkusz papieru.

Humfrey oddarł wydruk i podał go Ivy, czym bardzo

ją zdziwił.

- Masz swoją kopię. A teraz idź już.

Oczywiście, Ivy była gotowa do kłótni, ale

uświadomiła sobie, że teraz, kiedy ma już to, po co

przyszła, naprawdę chce już iść, więc zmilczała.

Czasami, choć to okropnie denerwujące, trzeba

słuchać poleceń mężczyzn, kiedy przypadkiem mają

rację. Zeszła ze stołu i zostawiła małego Dobrego

Maga pogrążonego w lekturze. W sku¬pieniu chłonął

tekst hasła, które przypadkowo dotyczyło

taksydermii, podczas gdy kopiarka nadal wypluwała

następne kopie recepty na barwnik do przędzy.

To kosztuje rok służby - poinformował

ją Humfrey. -

Z góry.

- Wiesz co, dodałam ci już więcej niż

rok potęgując dar Zory,

kiedy cię postarzała, więc jesteśmy kwita. A jeśli

znów jej pomogę,

będziesz mi winien następną Odpowiedź.

Humfrey spojrzał na nią wojowniczo.

- A cóż to za logika, kobieto?

- Kobieca logika, oczywiście -

poinformowała go. - Coś ci się

nie podoba?

Ivy wiedziała już co nieco o tym, jak trzeba

postępować z męż¬czyznami, nawet tymi, których nie

dało się oczarować.

- Hmm, nie - rzekł Humfrey. - Pewnego

dnia zostaniesz

Królem Xanth, niech Demon zlituje się nad nami.

Wiem o tym, głupku, więc uważaj, co

mówisz.

Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo. Strona 3 z 35

pooka.

upiory nocy zrozumiały, że jestem strudzony i

poirytowany, więc lepiej mnie nie zaczepiać, bo

żaden mnie nie zaatakował. Może po prostu miałem

szczęście. Niektórzy głupcy mają niebywałe szczęście

i, oczywiście, bardzo go potrzebują.

Szedłem więc dalej, kierując się szczękiem

łańcuchów, gdyż widmowy koń nie spodziewał się,

że nie zrezygnuję z pogoni, i zatrzymywał się na

popasy. To potwierdziło moje podejrzenia, że był

materialny;- prawdziwe duchy nie muszą jeść. W tym

momencie przestałem myśleć o zjawie jako o „tym",

a zacząłem jako o „nim". ' To jest duchem; on jest

żywym stworzeniem. Nie twierdzę, że dokonałem

głębokich przemyśleń; po prostu tak widziałem te

sprawy.

Stwierdziłem, że koń mamił mnie po prostu dlatego,

iż znalazłem się w pobliżu; przypadkowe spotkanie.

Zareagowałem zbyt gwałtow¬nie i zbiłem go z tropu.

Nie wiedział, że zamierzałem go schwytać. Od czasu

do czasu stawał nieruchomo, sądząc, że zgubię ślad

nie słysząc brzęku; jednak ja zawsze podążałem w

kierunku ostatnio słyszanego szczęku łańcucha,

wykorzystując barbarzyński zmysł orientacji. I

nieuchronnie musiał znów odskoczyć. Nie mógł iść

ani biec tak, żeby nie zdradzało go szczękanie

łańcuchów; taką rzucono nań klątwę. Gdyby nie to,

nigdy nie zdołałbym go wytropić, ani nocą, ani za

dnia. A przynajmniej nie tak od razu.

Nadszedł świt, a koń wciąż wiódł mnie na

południowy zachód. W chwili gdy słońce zamierzało

dźwignąć się na niebo, znalazł kryjówkę w gąszczu i

zastygł. Nie słyszałem go, ani nie widziałem, a

ponieważ zarośla były bardzo gęste, wiedziałem, że

jeśli zacznę się przez nie przedzierać, to narobię tyle

hałasu, że ścigany może mi umknąć, gdyż nie usłyszę

brzęku łańcucha. Czekałem więc; zaczęło się

oblężenie. Wiedziałem, że koń-widmo znajduje się

blisko, ale należało zmusić go, żeby poruszył się. A

on, oczywiście, nie miał zamiaru się ruszać,

zmęczony ucieczką.

Dobrze wykorzystałem czas oczekiwania.

Zachrapałem. Napraw¬dę potrzebowałem snu!

Jednak zbudziłem się, gdy tylko usłyszałem

brzęknięcie łańcucha. Koń próbował wymknąć się!

Myślał, że jestem jednym z tych cywilizowanych

śpiochów, którzy tak głęboko pogrążają się we śnie,

że nie są w stanie obudzić się przed upływem sześciu

godzin. Nie ja! Kiedy postanowiłem wyruszyć na

poszukiwanie przygód, wiedziałem, że nigdy nie

zdołam ujarzmić dziczy, więc nauczyłem się budzić

w chwili zagrożenia i zasypiać natychmiast, gdy

niebezpieczeństwo minęło. Tak śpią dzikie zwierzęta,

a ja w znacznym stopniu byłem jednym z nich.

Dlatego cichy szczęk ogniwa obudził mnie;

rozpros¬towałem nogi i na nowo podjąłem pościg.

Koń-widmo pomknął galopem. Ruszyłem za nim,

czując się lepiej, chociaż nie zdążyłem się wyspać.

Tropiłem go przez całą noc i odpoczywałem tylko

tyle, co on. Idąc, zrywałem z krzaków jadalne owoce

i posilałem się; i w tym miałem nad nim przewagę, bo

koń musiał popasać na trawie, a nie mógł tego robić

w biegu. Praw¬dopodobnie był już bardzo głodny.

Teraz, kiedy o tym pomyślałem, doszedłem do

wniosku, że stworzenie dźwigające takie ciężkie

łań¬cuchy musiało obficie jadać.

Przechodziłem przez ostępy, gdzie na krzakach rosło

dwa razy więcej jagód, bo każda była podwójna. Już

miałem wrzucić pierwszą bliźniaczą jagodę do ust,

lecz zawahałem się. Oczywiście, nauczyłem się

rozpoznawać wiele leśnych owoców, aby móc

bezpiecznie poży¬wiać się w głuszy, ale te były

jakieś dziwne. Myśl o bliźniaczych jagodach,

parzystych jagodach, podwójnych jagodach nie

dawała mi spokoju.

Zamarłem. Jagody! Trujące, powodujące osłabienie,

paraliż i śmierć. Jednak jad działał powoli, można

więc zjeść ich dość dużo, zanim pokażą się pierwsze

objawy - a wtedy jest już za późno. Rzecz jasna, mój

magiczny dar uchroniłby mnie przed poważnym

za¬truciem, lecz nim zacząłby działać, koń-widmo

zdołałby uciec. Lepiej w ogóle nie pakować się w

tarapaty!

Przyszła mi do głowy chytra, barbarzyńska myśl. Te

jadgody mogą mi się kiedyś przydać. Nazrywałem ich

trochę i schowałem w sakwie. Zauważyłem, że nad

tymi roślinami, które jeszcze kwitły, nie bzyczały

owady; może to mnie ostrzegło. Pszczoły trzymały

się z daleka od jadgód, tak że można by wykorzystać

te owoce jako środek przeciwpszczeli.

Ruszyłem dalej śladem widmowego konia, który

najwidoczniej miał dość rozsądku, aby nie pożywiać

się jadgodami. Czy przy¬prowadził mnie tutaj

celowo? Nie miałem pewności. Zwierzęta są uważane

za niezbyt sprytne, podobnie jak uzbrojeni w miecze

barbarzyńcy. Takie założenia mogą okazać się

błędne.

Nagle ślady kopyt urywały się jak nożem uciął. Nie

było tam żadnego urwiska ani ściany skalnej -

niczego.

Hmm, zawsze zachowywałem się nieco nerwowo

przy zetknięciu ze sprawami czy zjawiskami, których

nie rozumiałem, takimi jak rodzina i małżeństwo, a

tego na pewno nie mogłem pojąć. Czyżby czarX?

Słyszałem o zaczarowanych zwierciadłach, w które

można wejść i znaleźć się w odwróconym świecie po

drugiej stronie, miałem też tyle oleju w głowie, żeby

nie zaglądać w otwór hipnotykwy. Jednak wyglądało

na to, że zjawa doszła do tego miejsca i zniknęła, a ja

będę musiał pójść za nią, jeśli chcę ją schwytać. I

jeszcze te jadgody... Jak sprytne było to stworzenie?

Postanowiłem jeszcze raz obejrzeć ślady. Odrobina

ostrożności nigdy nie zawadzi. Mniemanie, że

barbarzyńcy rzucają się do ataku nie bacząc na

niebezpieczeństwo, to kolejny mit; w rzeczywistości

tylko cywilizowany ignorant, błądzący po lesie, może

tak postąpić. Żaden barbarzyńca nie wejdzie

bezmyślnie w objęcia wikłacza! No cóż, mnie

przytrafiło się to tej nocy, ale sytuacja była

szczególna i miałem miecz w pogotowiu.

Cofnąłem się nieco, idąc podejrzanie wyraźnym

tropem - i znala¬złem kępę krzaków, gdzie ślad

rozgałęział się. W tym miejscu rosła gęsta trawa, na

której trop był niewidoczny dla przeciętnego

człowie¬ka, ale - oczywiście - nie dla bystrych oczu

tropiciela. Widmowy koń przystanął, po czym

wycofał się tyłem, starannie stawiając kopyta, aby

sprawić wrażenie, że zniknął.

To było dla mnie wystarczające ostrzeżenie. Nie

przekroczę linii, za którą urywa się trop! Później

dowiedziałem się, jak mądrą podjąłem decyzję; ta

linia wytyczała granicę Otchłani, z której nikt żywy

nie wrócił. Zjawa rzeczywiście wiodła mnie w

pułapkę! Co jednak dowodziło, jak chytrym była

stworzeniem. Teraz jeszcze bardziej zapragnąłem

uczynić upiora moim rumakiem. Podążyłem nowym

tropem i niebawem znów zmusiłem widmo, aby

poruszyło się. Stanęło w innej kępie zarośli, patrząc

jak nadchodzę. Wcielony demon!

Umocniony w moich zamierzeniach, ścigałem go z

takim zapa¬miętaniem, że prawie nie czułem

zmęczenia. Kiedy przystawał korzys¬tając z osłony

terenu, żebym nie mógł go słyszeć ani widzieć, ja też

stawałem i drzemałem; kiedy znów ruszał, szedłem za

nim. Byłem pewien, że stawał się coraz bardziej

nerwowy - i głodny.

Teraz umykał na południowy wschód. W ten sposób

znalazłem się w ładnej okolicy, pełnej ptactwa o

najprzeróżniejszych bar¬wach i rozmiarach. Niektóre

ptaki były całkiem spore; istotnie, nad głową

dostrzegłem kołującego ptaka-roka, lecz nie

przejąłem się tym, gdyż wiedziałem, że jestem zbyt

mały, abym mógł go zaintereso¬wać. Jednak

widmowy koń to co innego; zobaczyłem, że ptak-rok

opada niżej i pojąłem ze zgrozą, iż atakuje mojego

upatrzonego wierzchowca.

Pospiesznie zdjąłem z ramion łuk i pognałem

naprzód. Wspiąłem się na pagórek w samą porę, by

ujrzeć, jak wielki ptak unosi konia-widmo w

szponach. Jednak ciężar łańcuchów wytrącił roka z

równowagi i ptak zawahał się. Szybko wypuściłem

strzałę. Po¬mknęła w kierunku upierzonego kupra.

Rzecz jasna, dla stworzenia tej wielkości moja strzała

nie była niczym więcej, jak kłującym cierniem.

Jednak musiała trafić we wrażliwe miejsce, gdyż ptak

wydał oburzony pisk w postaci „O" i puścił konia.

Rumak pomknął przed siebie brzęcząc łańcuchami i

umknął za wikłacza, gdzie rok nie mógł go ścigać.

Wielki ptak. wściekle wrzas¬nął - i skierował się ku

mnie. Czy widzieliście kiedyś rozzłosz¬czonego

roka? Nieprzyjemny widok. Rzucił się na mnie,

rozkładając skrzydła tak szeroko, że przysłoniły

słońce. Uniosłem miecz, lecz wiedziałem, że to

beznadziejne; ten stwór był po prostu za duży, żebym

mógł z nim walczyć.

Wysunął szpony, sięgając po mnie, lecz jego łapy

były zbyt duże i szeroko rozstawione, więc nie zdołał

mnie schwytać. Zorientowaw¬szy się, rok znów

wyciągnął szpony, tym razem wbijając je w ziemię.

Zagłębiły się w pył, skałę, glebę oraz w spore drzewo

i uniosły wszystko do góry, razem ze mną.

Kiedy ptak wystartował, zacząłem rozpaczliwie siec

wokół mie¬czem. Trafiłem w pobliski szpon,

grubości mojego uda, i odrąbałem go jednym

potężnym ciosem. Z biegnącej wewnątrz arterii

trysnęła krew i ziemia trzymana przez szpon osypała

się. Darń przesiąkła krwią, co jeszcze osłabiło

podłoże. Wyrwane drzewo runęło w dół, a ja razem z

nim. Jak jedna splątana masa spadliśmy na ziemię z

wysokości kilku metrów.

Upadek był bardzo nieprzyjemny, a zbroczona krwią

gleba jeszcze pogorszyła sprawę. Prawie straciłem

przytomność, a mój stan nie po¬prawił się, kiedy

kilka ciężkich głazów, porwanych przez roka,

przy¬gniotło mnie, miażdżąc mi nogę. Nie wiem jak

inni bohaterowie unikają zranienia, znalazłszy się w

okropnych opałach; ja na pewno nie posia¬dałem

takiego talentu. Postąpiłem rozsądnie: straciłem

przytomność.

Odzyskałem ją godzinę później; moja strzaskana noga

zagoiła się. Och, czyżbym tego nie powiedział? Mój

magiczny dar to umiejętność gojenia moich ran. Jeśli

mnie skaleczyć, mała rana zasklepi się natychmiast, a

duża w kilka minut. Jeśli stracę palec, odrośnie mi

nowy. Jeżeli postradam stopę, zregeneruję ją w ciągu

godziny. Gdy strzała trafi mnie w serce, wydobrzeję

na drugi dzień, a nieco później, jeżeli nikt nie wyjmie

strzały. Tak więc zmiażdżona noga po godzinie była

już sprawna. Może sprawniejsza, ponieważ nie była

tak zmęczo¬na jak poprzednia.

Widocznie wielki ptak uznał mnie za martwego.

Całkiem zro¬zumiała pomyłka. Już nieraz mi się to

zdarzało. Prawdę mówiąc, byłem praktycznie

niezniszczalny. Właśnie dlatego lubiłem przygody.

Posiadałem niezły dar, odpowiedni dla bohatera.

Wznowiłem pościg. Widmowy koń nie odszedł

daleko. Uznawszy mnie za wyłączonego z gry, pasł

się opodal. O tak, był głodny!

Wrzasnąłem i rzuciłem się nań. Spojrzał, zdumiony -

i zareago¬wał tak, jakby ujrzał nieboszczyka.

Przerażony, rzucił się do ucieczki, pozostawiając kęs

trawy, który powoli opadł na ziemię. Można by

sądzić, iż widmowy koń nie będzie bał się innych

duchów, ale to nieprawda; nawet zjawy lękają się

tego, czego nie rozumieją, zaś przeciętny duch jest

dosyć bojaźliwym stworzeniem. Coś o tym wiem! A

ponadto, przez te łańcuchy koń-widmo nie jest w

pełni duchem, lecz czymś pośrednim, podobnie jak

zombie jest półżywy, półmartwy. Gdyby kiedyś

pozbył się łańcuchów, stałby się pełnoprawnym

du¬chem. Jednak łańcuchy trzymają go przy życiu,

tak więc musi paść się i wykonywać inne czynności,

nawet bardzo krępujące, tak jak robią to wszystkie

żywe stworzenia. W Xanth można znaleźć wiele

takich jak on, co to ni to, ni sio, natomiast trochę tego

i owego.

Znów rozpoczął się pościg. Zjawa pomknęła na

południowy wschód - i poprowadziła mnie w okolicę

zamieszkaną przez gryfy. Zauważyłem ślady pazurów

na pniach drzew i sterty odchodów. Szedłem

ostrożnie, bo gryfy potrafią być agresywne. Sądziłem,

że j poradziłbym sobie z jednym, ale czasami

podróżowały całymi stada¬mi i napotkanie takiej

gromady mogło być nieprzyjemne. Rok zostawił

mnie w spokoju ponieważ byłem dla niego zbyt

małym kąskiem, przy podnoszeniu którego

pobrudziłby sobie dziób. Jednak gryfy pożarłyby

mnie, a nie wiedziałem, czy łatwo byłoby mi wtedy

ożyć. Może gdyby jeden zjadł większą część,

zdołałbym się jakoś pozbierać, jednak wolałem nie

ryzykować. Przede wszystkim, rany bolą mnie tak

samo jak każdego człowieka, dopóki nie zagoją się;

po co bez potrzeby narażać się na tyle bólu?

Zachowywałem więc czujność. Może barbarzyńcy

powinni śmiać się ze swych blizn, jakby nigdy nie

czuli zadanych ran, ale mnie to jakoś nie bawiło.

Koń-widmo, głodny i zmęczony, był mniej ostrożny.

Wpadł wprost do gryfiej kryjówki, do gniazada

znajdującego się wśród gałęzi niskiego drzewa. W

gnieździe siedziała samica, wysiadując jajo czy

robiąc coś innego - w tej kwestii nie mam pewności,

gdyż gryfy to małostkowe stworzenia o królewskim

rodowodzie, które nie tolerują wtrącania się w ich

sprawy --- i przeraźliwie wrzasnęła na widok intruza.

Samiec chrapał na jednej z wyższych gałęzi,

zwinąwszy skrzydła i wbiwszy pazury w korę.

Zaskoczony, uczynił niewłaściwy krok - a może

powinienem raczej powiedzieć ,,rok" i runął jak głaz,

w ostatniej chwili zdążywszy rozłożyć skrzydła.

Wcale nie był tym zachwycony. Podejrzewam, że na

jego miejscu ja też nie byłbym, gdyby moja kobieta

zbudziła mnie krzykiem, skarżąc się, że ktoś zakłóca

spokój naszego gniazda. Zapewne również dlatego

obawiałem się małżeństwa, które, podobnie jak

przekroczenie granicy Otchłani, może okazać się

drogą bez powrotu do nie wiadomo czego.

Stwierdzenie, że to koń-widmo jest przyczyną całego

zamieszania, zajęło gryfowi zaledwie chwilkę.

Obrócił się w powietrzu i śmignął za

Iconiem, który okazał wreszcie odrobinę rozsądku,

umykając galo¬pem, ile sił w nogach. Pognałem za

nimi najszybciej jak mogłem.

Koń, mimo łańcuchów, poruszał się naprawdę

szybko; ale gryf również - a w dodatku nie był

niczym obciążony. Myślę, że zjawa mogłaby mu

umknąć, gdyby była wypoczęta i biegła po

twardszym torze. Jednak teren był tu lekko podmokły

i rosło na nim wiele drzew, co zwalniało tempo

ucieczki. Gryf z łatwością przelatywał nad

przeszkodami i wciąż skracał dystans. Już zrównał się

ze ściganym i nastawił szpony - a ja byłem zbyt

daleko, żeby cokolwiek zrobić. Mogłem tylko biec za

nimi i patrzeć. Nawet gdybym miał ich w zasięgu

strzału z łuku, nie jestem pewien, czy próbowałbym

strzelić, bo jeśli zabiłbym gryfa, jego samica

zostałaby sama w gnieździe i nie mogłaby zdobyć

sobie pożywienia nie porzucając jaja i w ogóle, a tego

nie chciałem. Spotkanie z gryfem w walce to jedno, a

zniszczenie jego gniazda to coś zupełnie innego. Tak,

wiem, że to głupio brzmi, ale nie można długo

przebywać w głuszy i nie odczuwać szacunku dla

zamieszkujących ją stworzeń. Te gryfy nie szukały

kłopotów; wszczął je ścigany przeze mnie koń-

widmo, a zatem to ja ponosiłem winę. Mogę zabijać,

kiedy mam słuszność, lecz nie wtedy, gdy się mylę.

Byłem więc zupełnie bezradny.

Gryf wylądował na grzbiecie konia, uderzył dziobem

- i trafił w ogniwo łańcucha. Uff! Oszołomiony

bólem, próbował wzbić się w powietrze, lecz nie

zdołał, ponieważ jedną nogą zaplątał się w łańcuch.

Koń wierzgnął, usiłując zrzucić napastnika; ten chciał

uciec, lecz nie mógł. Nagle widmowy rumak

przebiegł pod nisko zwisającą gałęzią, która zmiotła

gryfa z jego grzbietu. Stwór zatrzepotał skrzydłami,

koziołkując w powietrzu, po czym runął jak długi na

ziemię. Wokół jego głowy rozbłysły liczne gwiazdki i

planetoidy, co świadczyło o sile tego uderzenia. Z

trudem wstał i chwiejnie wzbił się w powietrze,

wydając przeciągłe piski trwogi i zniechęcenia.

Zapom¬niał o koniu, który wcale nie zamierzał mu

przypominać o sobie. Gryf pomknął z powrotem do

gniazda, ciągnąc za sobą szybko znikającą smugę

potu. Rzadko można ujrzeć spoconego gryfa!

Pobiegłem za widmowym koniem.

Mokradło stawało się bardziej podmokłe, jak to

zwykle bywa i bagnami, i moje buty coraz bardziej w

nim grzęzły. Nie podobało mi się to, ale musiałem

trzymać się blisko konia. Jemu również nie podobała

się ta sytuacja. Zboczył na południe, kierując się ku

wyżynom, lecz nie ulegało wątpliwości, że widoczne

tam góry były zbyt odległe, aby zdołał do nich szybko

dotrzeć. Skręcił zatem na zachód, a ja za nim, i

truchtaliśmy w kierunku jasnego muru. Najwyraźniej

Zmierzchało, więc podkradłem trochę cukrowego

piasku i utoczy¬łem piwa z pnia drzewa piwnego -

prawdziwie barbarzyńska uczta! W głowie miło mi

szumiało, co odrywało myśli od obolałych stóp, gdy

nagle usłyszałem brzęk łańcucha. No tak, byłem

młody i głupi, a ponadto tchórzliwy w sprawach

osobistych, ale mało co w realnym świecie mnie

przerażało. Jednak ten szczęk mnie przestraszył - i

obu¬dził moją czujność. Jeśli ten dźwięk wzbudził

zimny dreszcz przebie¬gający mi po plecach,

widocznie takie było jego przeznaczenie - a to

oznaczało czary. Dlatego byłem zaintrygowany, gdyż

dziwna magia była częścią tego, czego szukałem.

Miałem miecz; potrzebowałem magii.

Szybko wstałem, dobyłem miecza i zacząłem skradać

się w kierun¬ku źródła dźwięku. Znów go

usłyszałem, nieco dalej, więc przy¬spieszyłem kroku.

Jednak brzęk nadal dobiegał z oddali, wiodąc mnie

przez najdziksze i najbardziej bezludne bezdroża.

Oświetlone mętnym blaskiem księżyca drzewa

wyglądały jak sękate, zastygłe olbrzymy. Lecz jedno

nie zastygło; gdy otarłem się o nie, złapało mnie w

swoje macki. Zrozumiałem, że wpadłem w objęcia

wikłacza, jednego z naj¬groźniejszych warzyw

Xanth. Zacząłem siec mieczem, odrąbując macki, i

drzewo szybko mnie puściło. Prawdę mówiąc, moje

ostrze nie było zaczarowane, ale mocne i ostre, a

ponadto dobrze nim władałem; wcale też nie lękałem

się wikłacza. Dla barbarzyńcy zimna stal jest

lekarstwem na większość problemów, bardzo

skutecznym lekarst¬wem. Zakładam, że mógłbym

mieć inne zdanie, gdybym posiadał inny magiczny

dar; istotnie, byłem w stanie popełniać naprawdę

wielkie głupstwa.

Po chwili zrozumiałem, że brzęk łańcucha wiedzie

mnie na manowce. Tańczyłem, jak mi zagrano.

Jednak wciąż byłem zain¬trygowany; ten dźwięk stał

się wyzwaniem, swego rodzaju przygodą.

Postanowiłem więc przechytrzyć go i zmusić, żeby

tańczył tak, jak ja mu zagram.

Wróciłem do obozowiska. Oczywiście, szczęk

poszedł za mną i przybliżył się. Jednak po drodze

nazrywałem w ciemnościach szeleszczyny i stonóżki,

które teraz umieściłem pod pachnącą czekola¬dą

skorupą orzecha kokosowego. Rzecz jasna, zaraz

zaczęły słabo szeleścić i tupać, co brzmiało tak, jakby

ktoś przewracał się tam niespokojnie, zaniepokojony

szczękiem łańcucha. Później po cichu wyniknąłem się

z obozu - byłem w tym dość dobry - i szerokim

hikiem obszedłem źródło dźwięku.

Istotnie, udało mi się je oszukać. Barbarzyńcy są

bardzo zmyślni w takich sytuacjach. Patrzyłem jak

podchodzi do mego obozowiska, zastanawiając się,

dlaczego już go nie ścigam. Upiory nie lubią być

ignorowane! Wszedłem na pagórek i na tle księżyca

ujrzałem sylwetkę Klaczy z Mor. Po chwili

zrozumiałem, że to nie mogła być klacz. One nie

wabią śpiących odległymi dźwiękami; przybywają,

przekazują złe sny, po czym pędzą do następnego

adresata. Nie mają czasu na głupstwa; jest zbyt wiele

złych snów do rozniesienia. Poza tym, ja nie spałem. I

to nie była klacz, lecz źrebak. Może ogier. Kosmate,

dzikie stworzenie obwieszone łańcuchami; dlatego

brzęczało. W rzeczy samej, był to puk - widmowy

koń.

Koń. Mój barbarzyński umysł zaczai perkotać.

Przydałby mi się ten koń! Tylko jak go schwytać?

Byłem przekonany, że on musi być częściowo

materialny, ponieważ łańcuchy brzęczały, więc były

praw¬dziwe, a zatem i on powinien być na tyle

rzeczywisty, żeby je unieść. Jednak biegał szybciej

ode mnie - i właśnie dlatego potrzebowałem go.

Mając konia nie tylko podróżowałbym wygodniej, ale

i szybciej; mógłbym też więcej zabrać. Ponadto takie

zadanie było dla mnie wyzwaniem; o ile wiedziałem,

jeszcze nikt nigdy nie złapał wid¬mowego konia.

Właśnie takich przygód szukałem. Pomyślcie, jak

zdumieliby się mieszkańcy Wioski na Moczarach,

gdybym wrócił na widmowym koniu!

Jednak byłem już bardzo strudzony; wbrew starannie

pielęg¬nowanym mitom, barbarzyńcy czasem są

zmęczeni. Lepiej byłoby wyspać się przez noc i

podjąć pościg rano. Z drugiej strony, do tej pory

stworzenie może już dawno odejść, więc nie odważę

się czekać.

Westchnąłem. Trzeba to zrobić teraz. Na szczęście

byłem krzep¬kim młodzieńcem, więc zmęczenie

tylko utrudniało, a nie uniemoż¬liwiało

przedsięwzięcie. Przygotowałem się do pogoni.

Najpierw mieczem uciąłem kilka elastycznych,

długich pnączy, które miały mi posłużyć za lasso,

gdyż nie chciałem zabijać zwierzę¬cia, lecz złapać je,

co było znacznie trudniejsze. Nie wiedziałem, czy

można zabić widmowego konia, ale wolałem nie

ryzykować. Oczywiś¬cie, przygotowując się do roli

bohatera ćwiczyłem rzucanie lassem i całkiem nieźle

mi szło; to jedna z podstawowych barbarzyńskich

umiejętności. Ruszyłem.

Oczywiście, niemal natychmiast pojął, że go ścigam;

konie-widma są bardzo czujne w takich sprawach.

Grzechocząc łańcuchami, zaczai uciekać. Nie

mogłem dotrzymać mu kroku, ale w blasku księżyca

widziałem ślady jego kopyt, a nieustanny brzęk

żelastwa pozwalał mi podążać za nim, kierować się

słuchem.

Brnąłem przez chaszcze, krótko rozprawiając się ze

wszystkim, co stanęło mi na drodze. Nie lubię

podróżować w nocy, bo jedyną rzeczą gorszą od

dziennych zjaw są nocne koszmary. Chyba jednak

Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo. Strona 4 z 35

ta okolica znajdowała się poza zasięgiem jego

dotych¬czasowych wędrówek; koń-widmo nie był

pewien, dokąd zmierza. Im dalej podążaliśmy na

zachód, tym jaśniejszy stawał się mur -i tym gorsza

ziemia. W końcu grunt zmienił się w bajoro, w któr

zauważyłem trójkątne, różnobarwne płetwy,

poruszające się z di szybkością. Jedna, zielona,

zbliżyła się do mnie i wynurzyła z błota; zobaczyłem,

że należy do wielkiej ryby o paszczy pełn zębów.

Ryba rzuciła się na mnie, szczerząc kły, więc

wydobyłem i wierny miecz i dziabnąłem ją w pysk.

- Och, och! -- krzyknęło stworzenie, z

pluskiem opadają

w błocko. - Nie musiałeś tego robić! Chciałem tylko

coś ci pożyć

Nie ufałem gadającym rybom.

- A czego oczekiwałeś w zamian?

- Myślałem, że podasz mi rękę - odparł.

- Hmm, to mnie nie interesuje. Pożycz

mi wszystkiego najle

szego i znikaj, albo...

— Właśnie to chcę zrobić! Pożyczyć ci

coś. Jestem rekine

czarnorynkowym.

— Nie dbam o to, czy jesteś czarnym, czy

białym rekinem, po pr

nie potrzeba mi tu żadnych zielonych! Spływaj, albo

utnę ci płetwę!

Na myśl o utracie płetwy ryba straciła odwagę i

szybko odpłynęła!

Tymczasem koń-widmo popadł w większe tarapaty.

Trzy płetwy:| czerwona, niebieska i żółta okrążały go

miarowo, a ponadto utkną] w błocie. Poczłapał przez

maź w kierunku muru na zachodzie. Ter dostrzegłem,

że to była ściana ognia. Och, niedobrze!

Ruszyłem do uwięzionego, wymachując mieczem,

aby odstras ryby.

— Ruszać się! - krzyczałem do nich. -

Albo popsuję wa

interesy! Ryby zawahały się, nie chcąc mieć

popsutych interesów

Jednak koń zobaczył jak wymachuję żelastwem i

przestraszył

Pomknął w kierunku ognistego muru.

—

Jak powiedziałem, brutalna siła i ciosy miecza nie

rozwiążą każdego problemu, ale czasami zupełnie

wystarczają.

nim zwierzę; nie wiedziałem, czy nie będzie go

potrzebowało, żeby zostać przy życiu. Jednak nie

wypuściłem go z rąk.

Kiedy skończyłem, dosiadłem rumaka.

- Dobrowolnie czy nie - poinformowałem go -

podwieziesz mnie kawałek.

Biedne stworzenie było tak znękane i znużone, że nie

zamierzało wierzgać. W końcu zdobyłem

wierzchowca - a przynajmniej tak sądziłem.

3. KALLIKANCARY

Jechałem na Puku, aż znaleźliśmy się w okolicy,

gdzie drzewa zdążyły już odrosnąć. Tam miałem

zamiar spędzić noc.

- Zamierzam cię puścić - powiedziałem koniowi. -

Jednak widzisz, że cały ten obszar jest otoczony

ścianą ognia. Nie wydo¬staniesz się stąd bez mojej

pomocy. Zatem nie ma sensu przede mną uciekać;

równie dobrze możesz teraz odpocząć i podjeść sobie.

Zsiadłem - a widmowy koń natychmiast uciekł

galopem.

Westchnąłem. Miałem nadzieje... jednak, rzecz jasna,

byłem tylko nieobytym prowincjuszem; choćbym nie

wiem jak się starał, nie pojmę prawdziwych

motywów kierujących ludźmi czy zwierzętami.

Nazrywałem trochę owoców na kolację - to

zdumiewające, jak te drzewa szybko odrastały po

spaleniu! - a potem udałem się na spoczynek. Tutaj

mogłem nie przejmować się drapieżnikami; nie

zdołałyby przedostać się pod ścianą ognia.

Wokół unosił się dym. Noc jeszcze trwała, lecz

horyzont już jaśniał. Na stepie szalał pożar!

Rozejrzałem się wokół, pojmując, że jestem w

opałach. Zabez¬pieczony przed żywymi wrogami,

zapomniałem o nieożywionych. Ogień już prawie

mnie otaczał i przesuwał się szybciej niż zdołałbym

biec. Zielona trawa i liście brązowiały; widocznie

przyspieszony cykl rozwoju nie kończył się z

osiągnięciem dojrzałości, lecz trwał nadal, przez

kolejne pory roku. Teraz na tym obszarze zapanowała

jesień - aż nią pożary, aby oczyścić ścierniska i

przygotować ziemię do nadchodzącej rano wiosny.

Może powinienem zagrzebać się w ziemi i czekać aż

przejdzie, jednak grunt był tutaj twardy; wykopanie

odpowiedniego otworu zajęłoby mi całe godziny, a

miałem tylko kilka minut.

Usłyszałem brzęk. To był widmowy koń; uciekał,

przerażony, przed płomieniami.

- Chodź tutaj! - wrzasnąłem. - Wyprowadzę cię stąd!

Naturalnie, nie zwrócił uwagi na tę propozycję, ale

odciąłem mu j drogę ucieczki i przyparłszy do

ognistego mum, schwytałem za j pomocą sznura.

Przyciągnąłem go, wdrapałem si? na jego grzbiet \ i

chwyciłem łańcuchy. Znów miałem wierzchowca - w

samą porę.

Na łańcuchach nie siedziało się zbyt wygodnie. Kiedy

koń był! zanurzony w błocie, nie przeszkadzały mi aż

tak, jak teraz. Jednak nie ; miałem wyboru; ogień nie

dawał mi czasu na rozczulanie się nad sobą. 1

Kierowałem koniem bodąc piętami jego bok po

stronie przeciwnej od i zamierzonego kierunku jazdy.

Pomknęliśmy galopem do zwężającej się luki w

pierścieniu ognia; tylną częścią ciała nierytmicznie

obijałem i się o twarde ogniwa.

Dotarliśmy do luki - i odkryliśmy, że dalej jest tylko

następny i zamykający się krąg. Tędy nie uda się

uciec! I co mam teraz robić? ] Obiecałem znaleźć

jakieś wyjście.

Jednak zobaczyłem, że część tego nowego kręgu była

w istocie j zewnętrzną ścianą ognia. Oto granica; za

nią nie ma już ognia, j Możemy zanurkować pod nią

i...

Tutaj nie było wody ani błota, w którym moglibyśmy

zanurzyć, j się. I nie było czasu. Pożar zbliżał się

szybko.

- Musimy się przedostać! - - zawołałem. -- Zamknij

oczy i wstrzymaj oddech!

I smagnąłem bok konia końcem liny, sprawiając, że

gwałtownie skoczył naprzód.

Jednym susem przelecieliśmy przez ścianę ognia.

Poczułem jak żar oblewa mi ciało, osmala bokobrody

i odzienie; w następnej chwili byliśmy po drugiej

stronie. Tym razem pomógł nam twardy grunt i siła

rozpędu; dzięki nim ten skok udał się. Gdybym

jednak miał możliwość wyboru, wcale nie

spieszyłbym się znów do królestwa ognia.

Znaleźliśmy się na równinie przed południowym

pasmem gór, do których uprzednio nie zdołaliśmy

dotrzeć. Ucieszyłem się; właśnie na południe

chciałem jechać i wolałem góry od oparzelisk czy

oparzeń. Myślę, że Puk również.

Kiedy wzeszło słońce, podążyliśmy w kierunku gór;

potem przy¬stanęliśmy na śniadanie. Dałem Pukowi

popasać, lecz tym razem nie zsiadałem, wiedząc, że

mi ucieknie. Po prostu zerwałem z nisko zwisającej

gałęzi jakiś delikatny owoc i wbiłem weń zęby.

Zdziwiłem się; to nie był owoc, lecz mięso -

najwidoczniej miss-stek, zasadzony tu przez

pomyłkę. Czasami komuś popłaczą się zaklęcia.

Wprawdzie wolałbym go ugotować, ale i tak przydał

mi się obfity, pożywny posiłek.

Po pewnym czasie znowu powędrowaliśmy na

południe - i napo¬tkaliśmy ślady goblinów. Puk

parsknął nerwowo, a ja jęknąłem; obaj wiedzieliśmy,

że to oznacza kłopoty. Jednak nie mieliśmy zamiaru

wracać tą samą drogą, którą przybyliśmy. Zatem

nadal podążaliśmy na południe, zachowując czujność.

Na nic się to zdało. Dostrzegła nas zgraja goblinów.

Zaczął się pościg.

Widzicie, z goblinami nie można było paktować, a

przynajmniej nie w naszych czasach; może zmieniły

się przez tyle wieków. Wal¬czysz, uciekasz albo

zostajesz rozdeptany: takie miało się możliwości.

Ponieważ było ich około dziesięciu, uzbrojonych w

dzidy i kamienie do łamania kości, podczas gdy po

drugiej stronie byłem tylko ja, mój widmowy koń

oraz mój dobry miecz... No cóż, byłem młody i głupi,

ale nie aż tak głupi. Nie byłem smokiem, żeby zjeść

tuzin goblinów na raz, ani ogrem, aby celnym

kopniakiem wyekspediować je na księżyc. Wybrałem

jedyne rozsądne wyjście - uciekłem.

Puk, oczywiście, pozostał przy mnie. Dokładnie

mówiąc, pode mną. Z łańcuchami i wszystkim.

Galopował. Konie-widma też nie lubią być pożerane

przez gobliny.

Zgraja ruszyła w pościg. Byli pieszo i mieli

pałąkowate nóżki, wielkie stopy i ogromne, paskudne

łby, ale poruszali się naprawdę szybko. Ponadto jeden

z nich zadął w róg, wzywając inne gobliny. Róg był

zrobiony ze sromotnika i wydał obrzydliwy dźwięk,

jeden z tych, które natychmiast przyciągają ten rodzaj

stworzeń. I chociaż udało nam się umknąć przed

hordą, jeszcze nie uwolniliśmy się od goblinów.

Toczyli się jak gorąca lawa po zboczu góry. Wiem, że

dziś niewiele goblinów stąpa po ziemi Xanth, chociaż

w wilgotnych, głębokich jaskiniach może ich być

więcej, ale za moich czasów były bardzo liczne.

Opadły nas cuchnącą gromadą, łapiąc mnie za nogi i

ohydnie wyjąc. Gobliny są najohydniejszymi ze

stworzeń, nie licząc harpii.

Oczywiście, rąbałem mieczem, odcinając łapska i

cokolwiek, co znalazło się w zasięgu. Palce, nosy,

skalpy i inne części ciała fruwały na wszystkie strony;

och, szkoda, że nie słyszeliście, jak te gobliny wyry!

Jednak wciąż pojawiały się nowe, pałające złością

twarze, nowe łapska, kolejne dzidy i kamienie. Walka

z goblinami nigdy nie jest przyjemna, ponieważ

nadciągają w coraz większej sile.

Zamierzaliśmy umknąć w prawo, dalej od gobliniej

góry, lecz napotkaliśmy ścianę ognia. Rozjarzyła się,

tym razem przygotowana na nasze przyjęcie, jakby

nakłaniając nas, abyśmy spróbowali prze¬drzeć się

przez nią żywi. Musieliśmy zboczyć w lewo - i

odkryliśmy, że jeszcze nie wydostaliśmy się z bagna;

jego jedna odnoga sięgała prawie do wzgórza, a drugą

wyciągało na północ od niej. To także nie był dobry

znak; rekiny fmansjery czekały tam, gotowe obedrzeć

mnie ze skóry. A zatem pognaliśmy naprzód, w

kierunku góry - gdzie było najwięcej goblinów.

Przerażony Puk tratował je w pędzie, ale wiedziałem,

że niebawem przygniotą nas do ziemi.

Podążaliśmy wprost przed siebie, ponieważ nie

śmieliśmy za¬wrócić ani stanąć. Zmierzaliśmy prosto

ku górze, która wydawała się tym wyższa, im

podjeżdżaliśmy bliżej. Gobliny roiły się na niej jak

paskudne liszaje. Gdy podjechaliśmy bliżej,

zobaczyłem, że część zbocza przecinały tarasy i

wąskie, kręte ścieżki wiodące na szczyt; to nasunęło

mi pewien pomysł.

Skierowałem Puka w bok, gdzie rósł lancetnik.

Zamaszystym ciosem miecza odciąłem jedną lancę.

Potem zatoczyliśmy koło i odro¬binę zwolniliśmy -

widmowy koń, obawiając się hordy goblinów, z

cudowną szybkością spełniał teraz każde moje

polecenie, gdyż sprawiałem wrażenie, że wiem, co

robię. Zdołałem nabić lancę na koniec miecza i

chwycić ją wolną ręką. Bardzo zręcznie posługuję się

bronią - to kolejna specjalność barbarzyńcy. Później

znów nabraliś¬my szybkości, a wtedy schowałem

miecz do pochwy i oburącz mocno ująłem lancę. Była

długa i mocna, a jej grot sterczał daleko przed łbem

Puka.

Dotarliśmy do podnóża góry. Skierowałem rumaka na

najbliższą dogodną ścieżkę i pomknęliśmy nią jak

wicher; kępy darni wylatywa¬ły spod kopyt Puka na

zakrętach. Lanca torowała nam drogę, strącając

gobliny; nakrywały się nogami i staczały po zboczu.

Łby

miały wielkie i twarde jak skała, tak że wybijały nimi

dziury w stoku, lecz ich stopy były miękkie; gobliny

wyły wściekle, gdy spadały na nogi. Stosy goblinów

kłębiły się wokół góry; spadające wywracały

stojących, jak kula kręgle - po osiem, dziewięć i

dziesięć na raz.

Gnaliśmy ścieżką na wschód, torując sobie drogę

grotem kopii, a napotkane gobliny w panice

uskakiwały na boki. Nie mogły nas dopaść dopóki nie

staniemy. Poczułem się pewniej; mój

zaimprowizo¬wany plan powiódł się i umykaliśmy z

gniazda os. Powinniśmy tylko podążać tą drogą, aż

wydostaniemy się z terytorium goblinów.

Okazało się to nieco bardziej skomplikowane niż

przypuszczałem. Ścieżka wiła się, jakby chcąc nas

zmylić; napotkaliśmy zakręt śmierci, kilka

paskudnych zygów i żaków, a także rozgałęzień i

skrzyżowań z innymi dróżkami, gdy tylko pozwalało

na to nachylenie stoku. Co chwilę mijaliśmy małe

jaskinie goblinów, a przed każdą z nich było

zaniedbane podwóreczko zasłane pestkami owoców,

zwierzęcymi kośćmi i innym śmieciem. Ukryte w

nich gobliny wysuwały kije, usiłując nas wywrócić i

rzucały kamieniami. Na szczęście nie umiały wyczuć

odległości ani dobrze celować, więc uniknęliśmy

zranienia. Jednak takie bombardowanie z mijanych

jaskiń to denerwujące przeżycie.

Bardziej pomysłowe gobliny strącały na nas kamienie

z wyżej położonych ścieżek; przeważnie te pociski

były tak małe, że Puk z łatwością je przeskakiwał, ale

niektóre były wystarczająco duże, żeby nam zagrozić.

Ponadto uświadamialiśmy sobie zmasowaną

nienawiść goblinich mas; nie było wśród nich ani

jednego, który nie cieszyłby się z naszego

nieszczęścia; jedynie dlatego, że byliśmy obcymi.

Nie, zaczekaj! - zawołałem. - Chcę ci

Koń zanurzył się już w błocku po łopatki. Niedługo

maź sięgnie mu do pyska i zwierzę utonie w niezbyt

czystej krwi. Musiałem coś zrobić!

- Słuchaj, Puk - powiedziałem mu. -

Jestem po twojej stronie.

Chcę ci pomóc. Ocaliłem cię przed rekinami.

Przedtem pomogłem ci

uciec przed rokiem i gryfem. Teraz muszę cię stąd

wyciągnąć, a nie

wiem jak. A zatem spróbuję znaleźć jakiś sposób.

Nigdzie nie

odchodź. Wrócę możliwie najszybciej. Głowa do

góry.

Zsiadłem z niego i stanąłem obok.

Hmm, może mógłbym wyciągnąć mu nogi z błota,

jedną po drugiej? Sięgnąłem ręką najgłębiej jak

mogłem, złapałem tylną nogę konia i szarpnąłem. Nie

wyszła; ja zapadłem się w bagno. To na nic.

Spojrzałem na ścianę ognia. Nie była tak gorąca, jak z

początku myślałem i dostrzegłem za nią jakieś

niewyraźne kształty. Czyżby była cienka?

Postanowiłem to sprawdzić.

Nabrałem powietrza, zamknąłem oczy,

zanurkowałem i popłyną¬łem w kierunku ognia.

Kiedy nabrałem nadziei, że jestem już poza zasięgiem

płomieni, wypłynąłem na powierzchnię - i znalazłem

się w wypalonym lesie. Ognisty mur wznosił się

nieco dalej, najwidocz¬niej niedawno opuściwszy to

miejsce. Lecz, co niezwykle dziwne, na zwęglonych

drzewach już pojawiły się zielone pędy. Rośliny były

spalone, ale nie martwe.

Na zachodzie bagnisko szybko przechodziło w

spękaną, wysuszo¬ną przez ogień równinę. Koń

mógłby tamtędy iść, gdyby przedostał się przez

ognisty mur. No cóż, mnie się to udało; on mógł

skorzystać z tego samego sposobu - zanurkować. Jeśli

zdoła uwolnić się z błota.

Będzie potrzebował pomocy. Przyjrzałem się

płonącym, pusz¬czającym pędy pniom i wpadłem na

pewien pomysł. Mogłem we¬pchnąć go pod wodę!

Ponownie zanurkowałem pod murem i wynurzyłem

się w krwawej pianie. Koń był w tym samym

miejscu, tylko pogrążył się bardziej. Trzymał głowę

wysoko; musiał, inaczej krew by go zalała.

- Potrzebny mi łańcuch - powiedziałem.

Chwyciłem za jeden

z oplatujących go pęt i pociągnąłem. Łańcuch był

zamknięty, bez

luźnych końców. Zastanawiałem się, kto i dlaczego

zakuł go w te

okowy, ale nie był to odpowiedni moment na jałowe

rozważania.

A zresztą, wielu rzeczy w Xanth nie można

sensownie wyjaśnić; one

po prostu są.

- Będę musiał użyć trudniejszego

sposobu - stwierdziłem. - ]

Stój spokojnie.

Naciągnąłem łańcuch tak, że odstawał od boku konia,

po czym oburącz uniosłem miecz nad głowę i

uderzyłem nim ze wszystkich sił.

Puk zarżał ze strachu, ale nie mógł się ruszyć. Ostrze

spadło na pętlę łańcucha i rozcięło ogniwo. Miałem

dobry miecz; zanurzyłem go kiedyś w smoczej krwi,

więc ostrze było magicznie twarde i ostre; mogło

przeciąć prawie wszystko.

Chwyciłem za pęta i wyciągnąłem jeden luźny koniec

spod pogrążonego w błocie kadłuba widmowego

rumaka. Kilkakrotnie powtórzyłem tę czynność

odwijając łańcuch, aż uzyskałem tyle, ile

potrzebowałem. Wtedy sprawdziłem, czy jego drugi

koniec ciasno owija tułów oraz przednie nogi

zwierzęcia i nie spadnie przy pociąg¬nięciu.

- A teraz, Puk, przeciągnę cię pod ścianą

ognia -- oznaj¬

miłem. - Chcę wydostać cię stąd. Jednak musisz mi

pomóc. Kiedy

poczujesz jak ciągnę, spróbuj iść; powinno ci się

udać, z moją pomocą. Gdy dotrzesz do muru, podejdź

możliwie najbliżej, zanurz głowę, żeby się nie

poparzyć, a ja przeciągnę cię na drugą stronę.

Pojąłeś?

Koń nie zareagował. Nie wiedziałem, czy zrozumiał.

No cóż, nic na to nie poradzę. Jeśli plan powiedzie

się, uratuję widmowego konia; jeżeli nie...

Powlokłem się z powrotem w kierunku ściany ognia,

ciągnąc za łańcuch. Zanurkowałem. Przepłynąwszy

na drugą stronę, wybrałem odpowiednie osmalone

drzewo i przerzuciłem łańcuch przez niski, prosty

konar. Potem zacząłem ciągnąć.

Oczywiście, napotkałem opór. Bagno nie chciało

wypuścić ofiary. Pociągnąłem mocniej, uwiesiwszy

się całym ciężarem ciała. Powoli opór zelżał; łańcuch

poruszył się. Przeniosłem uchwyt i ściągnąłem

jeszcze trochę. Teraz poszło łatwiej; koń zaczął

współpracować. Pociągnięcie za pociągnięciem, krok

po kroku, przyciągałem zwierzę, którego jeszcze nie

widziałem po drugiej stronie, do ognistego muru.

Jeżeli nie zdoła zanurzyć łba w odpowiedniej chwili...

Nagle napięty łańcuch plasnął w błoto i zrozumiałem,

że wid¬mowy koń usłuchał moich poleceń.

Podwoiłem wysiłki i po chwili jego łeb pojawił się po

mojej stronie ognistego muru.

Potem poszło już łatwiej. Wydostałem rumaka spod

ściany, na błonistą płyciznę, a w końcu na spękane

błocko. Odczepiłem łańcuch i ponownie owinąłem

pomóc!

Lecz on gnał dalej, bardziej boiąc się mnie niż płetw

czy ścian ognia, do której niebawem dotarł. Żar

zatrzymał go. Koń-widmo i mógł przejść przez ogień,

ale ryby odcięły mu odwrót. Czerwon i błękitne

płetwy zataczały coraz ciaśniejsze kręgi; żółte,

groźniejs krążyły na zewnątrz.

Widmowy rumak wyrwał nogę z błota i kopnął

czerwoną płetwę,! ale ten ruch pogrążył głębiej w

błocie pozostałe trzy kończyny.] Rzeczywiście

znalazł się w opałach! Brnąłem ku niemu i już nie

móg mi uciec. Jednak nie wiedziałem, jak mógłbym

go uratować, mówiąc już o schwytaniu.

Błękitny rekin podpłynął do niego z boku i chciał go

ugryźć;] zębiska zazgrzytały na łańcuchach.

Dostrzegłem snop iskier tr kających w miejscu, gdzie

kły trafiły na metal; to musiało boleć! Ryt poniechała

ataku, ale nie odpłynęła.

Wreszcie dotarłem tam. Koń-widmo bał się mnie,

lecz ugrzązł tak głęboko, że nie mógł się ruszyć.

- Słuchaj, Puk - powiedziałem. - Chcę

tylko przejechać się

kawałek. Kiedy znajdę się tam, dokąd zmierzam,

puszczę cię. To nie

jest los gorszy od śmierci! A tutaj z pewnością czeka

cię śmierć. Jeżeli

nie utoniesz, rekiny żywcem obedrą cię ze skóry. Czy

nie lepiej jechać

ze mną?

Koń spojrzał na mnie, jakbym był lekko pomylony.

Nie jestem pewien, że mnie zrozumiał. W Xanth żyją

różne zwierzęta; niektóre, choć nieliczne, są

mądrzejsze od ludzi. Może uspokoił go ton mojego

głosu oraz fakt, że nie usiłowałem go zabić. Może

ugrzązł tak głęboko, że nie mógł podskoczyć.

Czerwona płetwa śmignęła w moim kierunku.

Ciachnąłem ją mieczem, odcinając płetwę od ciała,

dokładnie tak, jak ostrzegłem zielonego. Czerwony

łobuz umknął zygzakiem. Teraz i woda była

czerwona!

Jednak krew zwabiła więcej rekinów. Nadciągały ze

wszystkich stron, a blask ognistego muru ukazywał

widok, który ktoś nie znajdujący się w tak groźnej

sytuacji mógłby uznać za piękny.

- Puk, mamy kłopoty! - powiedziałem.

Dobrnąłem do niego.

Próbował odsunąć się, ale nie mógł. Wdrapałem się

na jego grzbiet,

a mój ciężar wepchnął go głębiej w błoto. Wtedy

nadciągnęła pierwsza

płetwa; chlasnąłem mieczem i odciąłem ją rybie.

Natychmiast sześć

innych rekinów rzuciło się na zranionego osobnika i

rozszarpało go

na strzępy. Te potwory zeżrą wszystko, czego

dopadną!

Podpłynął następny, więc dogodziłem mu podobnie -

i tak samo uczynili jego kompanii. Trzeciemu

również. Zająwszy dobrą pozycję, mogłem zatoczyć

moim mieczem pełny krąg. Żaden rekin nie mógł

podpłynąć dostatecznie blisko, aby ugryźć zanim

przetnę go na pół. Niebawem mokradło wokół nas

nasiąknęło posoką.

Po pewnym czasie zjedzono tyle rekinów, że

pozostałe były obżarte. Krąg płetw wokół nas

rozluźnił się i rozpadł; już się nami nie interesowały.

Piers Anthony 002 Xanth 008 Okrutne klamstwo. Strona 5 z 35

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: