Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze.pdf

SKRYTOBÓJCY

W KRONDORZE

wracała na zachód, a niektóre na północ, do

pogranicznych baronii. Jednostki miały

ruszyć nieco później tego samego ranka. Do

niedawna jeszcze skrycie stacjonujący na północ od

Sethanonu garnizon zostanie przeniesiony w inne

miejsce, gdzie podeśle mu się uzupełnienie

zaopatrzenia.

Poranne mgły zaczęły się rozpraszać, zostawiając

tylko dymy i kurz, a na twarz Aruthy padły promienie

słońca. Dzień był już ciepły i wspomnienia chłodów

minionej zimy szybko się zacierały w pamięci.

Arutha trzymał emocje na wodzy i zajął się

rozważaniem ostatniego zamachu na spokój swego

Królestwa.

Po zakończeniu Wojny o Przetokę obdarzył

tsurańskich magów swoim zaufaniem. Przez blisko

dziesięć lat podróżowali wedle swej woli pomiędzy

światami, korzystając ze stworzonych za pomocą

magii przetok. Teraz czuł się zdradzony, ponieważ

jego zaufanie zostało głęboko zranione. Rozumiał

doskonale racjonalne powody, jakimi się kierował

Makala, jeden z tsurańskich Wielkich, podczas próby

zawładnięcia ukrytym pod Sethanonem Kamieniem

Życia — u ich podstaw legła wiara, że Królestwo

posiada potężną niszczycielską broń, źródło mocy

dające przewagę wojenną temu, kto nim włada.

Gdyby znalazł się na miejscu Makali i żywił te same

podejrzenia, być może podjąłby podobne działania.

Ale nawet w tym wypadku nie mógł dłużej pozwolić

na to, by Tsurani swobodnie wędrowali po

Królestwie, co oznaczało koniec dziesięciu lat

swobodnej wymiany handlowej pomiędzy światami.

Na razie nie miał zamiaru zastanawiać się nad tym,

jak wprowadzić w życie konieczne zmiany, wiedział

jednak, że w bliskiej przyszłości będzie musiał usiąść

z najbliższymi doradcami i obmyślić plan, który

zabezpieczy przyszłość Królestwa. Wiedział też, że

konieczne zmiany wzbudzą niemal powszechne

niezadowolenie.

Zerknąwszy w prawo, zobaczył dwóch ogromnie

znużonych, młodych ludzi, siedzących na koniach. I

pozwolił sobie na jeden z rzadkich uśmiechów,

ograniczających się zresztą jedynie do uniesienia

kącików warg, co jednak złagodziło jego skądinąd

poważny wyraz wciąż jeszcze młodo wyglądającej

twarzy.

— Panowie zmęczeni? — spytał z przekąsem.

James, starszy giermek książęcy, odpowiedział mu

spojrzeniem oczu otoczonych sinymi obwódkami

znużenia. Obaj z giermkiem Locklearem mieli za

sobą kilkudniową morderczą jazdę, podczas której w

siodłach podtrzymywały ich tylko magiczne zioła.

Teraz ogarnęła ich potężna fala zmęczenia i bólu

mięśni, będąca wynikiem zbyt długiego korzystania z

eliksiru. Całą noc przespali kamieniem na

poduszkach w namiocie Aruthy, obudzili się jednak

zmęczeni i osłabieni do cna. James, który nigdy nie

tracił rezonu, wezwał na pomoc swą zuchwałość.

— Nie, sir, my zawsze tak wyglądamy,

gdy się budzimy.

Zwykle nas nie wzywacie, dopóki nie wypijemy

pierwszej kawy,

która stawia nas na nogi.

— Widzę, giermku, żeś nie stracił nic ze

swego łajdackiego

uroku. — Arutha parsknął śmiechem.

Do miejsca, w którym siedzieli na koniach książę i

jego giermkowie, podszedł niewysoki człowiek o

ciemnej brodzie i włosach.

— Dzień dobry Waszej Wysokości —

odezwał się Pug

z ukłonem.

Arutha odpowiedział równie uprzejmym skinieniem

głowy.

—

— Rozumiem twoje troski — stwierdził

Książę. Córka Puga

została uprowadzona i magicznie przeniesiona w

odległy świat,

by odciągnąć maga od Midkemii, gdy tsurański

Wielki usiłował

zawładnąć Kamieniem Życia.

— Chcę się upewnić, że nikt już nigdy nie

spróbuje wywrzeć

na mnie nacisku przez członka mojej rodziny. —

Spojrzał na Księcia ze świadomością, iż tamten wie, o

czym mowa. — W przypadku Williama nic nie mogę

zdziałać, ale muszę zapewnić bezpieczeństwo Katali i

Gaminie w Stardock.

— William jest żołnierzem i

podejmowanie ryzyka należy do

jego rzemiosła. — Arutha uśmiechnął się do Puga. —

Ale otoczony sześcioma kompaniami Królewskiej

Krondorskiej Gwar

dii jest tak bezpieczny, jak tylko żołnierz może być w

tych czasach. Każdy, kto zechce wywierać na ciebie

nacisk przez Williama, szybko się przekona, że

niełatwo doń dotrzeć.

Wyraz twarzy Puga wskazywał, że maga wcale to nie

cieszy.

— Mógł się stać kimś znacznie większym.

— Spojrzenie,

jakie rzucił Arucie wyraźnie mówiło, iż w duchu

oskarża Księcia o taki stan rzeczy. — Wciąż jeszcze

może to uczynić. Nie jest

jeszcze za późno, by wrócił ze mną do Stardock.

Arutha nie stracił rezonu pod gniewnym spojrzeniem

maga. Doskonale rozumiał rozgoryczenie Puga i jego

ojcowską chęć ujrzenia syna przy rodzinie. Ale gdy

przemówił, w jego tonie zabrzmiała wyraźna niechęć

do stawania pomiędzy ojcem a synem i popierania

Puga.

— Wiem, że obaj macie różne zdanie na

temat jego wyboru i przyszłości, ale zostawiam to

wam i proszę, byście mnie nie wciągali w swoje

spory. Jak ci już powiedziałem, Mistrzu, kiedy

poprzednio sprzeciwiałeś się wstąpieniu Williama do

królewskiej służby, jest kuzynem Króla przez adopcję

i wolnym, dorosłym człowiekiem, nie miałem więc

żadnego powodu, by mu odmawiać. — Zanim Pug

zdołał wygłosić kolejny sprzeciw, Książę podniósł

dłoń. — Nie mogłem tego uczynić nawet ze względu

na ciebie. — W jego głosie pojawiły się łagodniejsze

nutki. — Zresztą, on sobie radzi znacznie lepiej niż

przeciętny żołnierz. Zgodnie z tym, co mówi mój

Miecznik, ma wyjątkową smykałkę do żołnierki. — I

nagle Arutha zmienił temat. — Czy Owyn wrócił do

domu?— Owyn Belafote, najmłodszy syn Barona

Timmons, okazał się cennym sprzymierzeńcem

Jamesa i Locklear podczas ich ostatnich walk i

wysiłków.

— O świcie. Powiedział, że musi

naprawić stosunki ze

swoim ojcem.

Arutha, nie spuszczając wzroku z Puga, skinął dłonią

na Lockleara.

— Mam coś dla ciebie, Mistrzu. — Gdy

Locklear się nie

ruszył, Książę spojrzał nań surowym wzrokiem. —

Mości giermku. .. dokument proszę! — Locklearowi

niewiele brakło, by zasnął w siodle, ale głos Księcia

błyskawicznie wyrwał go ze słodkiej bezczynności.

Pchnąwszy konia w stronę maga, podał mu jakiś

pergamin. — Swoim podpisem i pieczęcią

poświadczam, że otrzymujesz ostateczną władzę we

wszystkich dotyczących magii sprawach w całych

Dziedzinach Zachodnich — oznajmił Arutha,

uśmiechając się lekko. — Nie sądzę, bym miał

jakiekol wiek trudności ze skłonieniem Króla, aby

rozciągnął ten przywilej na całe Królestwo. Od lat

dawaliśmy ci posłuch, Mistrzu Pug, ale ten dokument

daje ci władzę w wypadku, gdybyś musiał załatwiać

jakiekolwiek sprawy z innym szlachcicem lub

królewskim oficerem beze mnie, za plecami.

Mianujemy cię oficjalnie nadwornym magiem

Krondoru.

— Dziękuję ci, Wasza Wysokość —

odparł Pug. Patrzącym

nań wydawało się przez chwilę, że mag chce coś

powiedzieć,

ale zaraz się rozmyślił.

Arutha przechylił swą jastrzębią głowę.

—

poważnie, zdrada Makali pokazała mi całą mądrość

mojego ojca,

który zaangażował maga, by mu doradzał w sprawach

dotyczących magii. Kulgan jednak zasłużył sobie na

odpoczynek. Jeżeli

więc nie ty, Mistrzu, ani młody Owyn, to kto?

Pug milczał chwilę, rozważając postawioną przed

nim kwestię.

— Mam jednego ucznia—powiedział

wreszcie — który mógłby

w przyszłości zostać twoim doradcą. Jest tylko jeden

problem.

— Jaki? — spytał Arutha.

— Ona pochodzi z Kesh.

— To dwa problemy — stwierdził Arutha.

Pug lekko się uśmiechnął.

— Znając twoją siostrę i żonę, Książę, nie

pomyślałbym, że myśl

o kobiecej radzie jest aż tak bardzo obca Waszej

Wysokości.

— Nie jest. — Arutha kiwnął głową. —

Ale wielu na moim

dworze nie będzie się chciało z tym... pogodzić.

— Arutho... — odparł Pug. — W

przeszłości nie zauważyłem, byś osobliwie się

przejmował opiniami innych, gdy raz

podjąłeś decyzję.

— Mistrzu Pug — odparł Książę. —

Czasy się zmieniają.

A ludzie się starzeją.

Milczał przez chwilę, obserwując kolejny oddział

zwijający obóz i zbierający się do drogi. Potem

odwrócił się do maga, pytająco unosząc jedną brew.

— Ale... Keshanka?

— Nikt jej przynajmniej nie zarzuci, że

bierze stronę jednej

z dworskich koterii — odpowiedział Pug.

— Mam nadzieję, że żartujesz? —Arutha

parsknął śmiechem.

— Nie, nie żartuję. Jest niezwykle

utalentowana, jak na swój

wiek, oprócz tego zaś to osoba kulturalna i

wykształcona, czyta

i pisze w kilku językach oraz znakomicie się orientuje

w sprawach magii, czego akurat się wymaga od

książęcego doradcy.

Co zaś ważniejsze, wśród moich uczniów jest jedyną

osobą,

która rozumie konsekwencje wpływu magii na

politykę i prze

szła zaprawę na keshańskim dworze. Pochodzi z Jal-

Pur, więc

wie też, jak stoją sprawy na wschodzie.

Arutha rozważał to wszystko przez chwilę.

— Przybądź do Krondoru, Mistrzu, kiedy

będziesz mógł i po

wiedz mi coś więcej. — Zawyrokował wreszcie. —

Nie mówię,

że nie zamierzam w ogóle dać się przekonać, ale

musisz jeszcze

nad tym popracować. —Arutha uśmiechnął się tym

swoim pół

uśmiechem i zawrócił konia. — Tak czy owak,

myślę, że warto

ponieść związane z jej nominacją ryzyko po to, by

zobaczyć miny

szlachty na dworze, kiedy się na nim zjawi kobieta z

Kesh.

— Będę ją wspierał, na co masz, Książę,

moje słowo — stwierdził Pug.

Arutha obejrzał się jeszcze przez ramię.

— Bardzo ci na tym zależy, prawda?

— Bardzo. Jazhara to osoba, której w

razie konieczności

powierzyłbym życie mojej rodziny. Jest tylko o kilka

lat star

sza od Williama i przebywa z nami w Stardock od

prawie siedmiu lat, więc wiem wszystko o niemal

trzeciej części jej życia.

Można jej zaufać.

— Mocno powiedziane — stwierdził

Arutha. — I bardzo

dobrze. Tak więc, kiedy będziesz mógł, przybądź do

Krondoru

i dokładnie to omówimy. — Skinąwszy Pugowi

dłonią, odwrócił

się do Jamesa i Lockleara. — Panowie, czeka nas

długa jazda.

Locklear z najwyższym trudem ukrył ból, jaki mu

sprawiła myśl o kolejnych dniach w siodle, choć

wojska nie miały się aż tak spieszyć, jak dwaj

giermkowie przed kilkoma dniami.

—Wasza Wysokość, za pozwoleniem, jedna chwilka.

Chciałbym porozmawiać z Diukiem Pugiem —

odezwał się nagle James.

Arutha wyraził zgodę machnięciem dłoni i obaj z

Locklearem ruszyli przed siebie.

Gdy Książę oddalił się poza zasięg słuchu, Pug

zwrócił się do młodzieńca z zapytaniem.

— Jimmy, o co chodzi?

— Kiedy mu powiesz?

— Co? — spytał Pug.

Mimo obezwładniającego niemal zmęczenia Jimmy

zdołał się przekornie uśmiechnąć po swojemu.

— To, że dziewczyna, którą mu polecasz,

jest wnuczką jednego z braci Lorda Hazara-Khana z

Jal-Pur.

Tłumaczył Andrzej Sawicki

Zysk i S-ka Wydawnictwo

Prolog WYJAZDY

Wzdłuż grzbietu rzędami maszerowali żołnierze.

Tabor podzielono na dwie grupy, z których pierwszą

odprawiano teraz z rannymi i zabitymi. Tych

ostatnich miano uroczyście spalić w Krondorze.

Wzdłuż szlaku niosły się chmury kurzu wzniecanego

kołami wozów i podeszwami butów maszerujących

do domu; delikatny pył mieszał się z gryzącym

dymem gaszonych właśnie obozowych ognisk. Przez

tę mgiełkę przedzierały się z trudem pomarańczowe i

złote promienie wschodzącego słońca, które niczym

świetliste włócznie przeszywały niebo szarego

skądinąd poranka. Z oddali niosły się trele ptaków,

ignorujących pobitewny zgiełk.

Arutha, Książę Krondoru i władca Zachodnich

Dziedzin Królestwa Wysp, siedział na koniu i

podziwiając piękno poranka oraz śpiewu ptaków,

patrzył, jak jego ludzie ruszają w drogę do domu.

Walka, choć krwawa, była na szczęście krótka, ale

mimo że straty były mniejsze od przewidywanych,

wciąż nie mógł się pogodzić z myślą o śmierci

choćby jednego żołnierza oddanego pod jego

komendę. Tymczasem pozwalał, żeby piękno

roztaczającego się przed nim widoku na kilka chwil

złagodziło jego żal i gniew.

Wciąż przypominał wyglądem młodzieńca, który

przed dziesięciu laty zasiadł na krondorskim tronie,

choć zmarszczki w kącikach oczu i nitki siwizny,

znaczącego ciemne jeszcze włosy wskazywały, że

brzemię władzy nie było dlań lekkie. Dla tych,

którzy dobrze go znali, pozostał wciąż tym samym

człowiekiem — sprawnym administratorem,

genialnym wodzem i oddanym sprawie człowiekiem,

który bez wahań byłby poświęcił własne życie, aby

uratować najmniej ważnego ze swoich żołnierzy.

Powiódł wzrokiem od wozu do wozu, jakby pragnął

zobaczyć każdego z leżących na nich ludzi i wyrazić

im swą wdzięczność za dobre wykonanie zadania.

Najbliżsi mu ludzie wiedzieli, jak wielką w duchu

płacił cenę za każdą ranę zadaną człowiekowi,

służącemu Krondorowi i Królestwu.

Teraz jednak odsunął od siebie smutki i zaczął się

zastanawiać nad konsekwencjami zwycięstwa.

Nieprzyjaciel od dwóch dni był w odwrocie, choć był

to niewielki oddział mrocznych elfów. Znacznie

większe zgrupowanie zatrzymali dwaj giermkowie

Aruthy, James i Locklear, którym udało się zniszczyć

machinę portalu, co uniemożliwiło wrogom

wtargnięcie do Mglistej Kniei Dimwood. Sukces ten

przypłacił życiem mag, zwany Patrusem, ale jego

poświęcenie wznieciło zamęt wśród najeźdźców,

którzy wszczęli wewnętrzne walki. Niedoszły

zdobywca Delekhan podczas walk o pozyskanie

Kamienia Życia zginął wraz z Gorathem, wodzem

moredhelów, który okazał się mężem godnym i

szlachetnym, jakiego Arutha nie spodziewałby się

znaleźć wśród mrocznych elfów. Krondorski Książę

przeklął ten starożytny i tajemniczy artefakt,

spoczywający pod opustoszałym Sethanonem i

pomyślał, że dałby wiele za to, iżby otaczająca

Kamień tajemnica albo związane z nim

niebezpieczeństwo, rozwiały się za jego życia.

Syn Delekhana, Moraeulf, zginął od pchnięcia

sztyletem z ręki Naraba, niegdysiejszego sojusznika

Delekhana. Wedle porozumienia, jakie zawarto z

Narabem, wycofujący się moredhelowie nie mieli być

nękani przez wojska Królestwa, dopóki podążali

prosto na północ. Wydano też rozkazy, zapewniające

moredhelom bezpieczny powrót do domu — o ile

nigdzie nie będą się zatrzymywali na dłużej.

Zgromadzone w Dimwood siły Królestwa rozsyłano

teraz do rozmaitych garnizonów — większość

Mistrzu Pug, czy wrócisz z nami do

Krondoru?

Na twarzy Puga pojawiło się zakłopotanie.

— Nie od razu, Wasza Wysokość. Są

pewne sprawy w Stardock, które powinienem zbadać.

Udział tsurańskich Wielkich

w ostatnim ataku na Sethanon sprawił mi wiele trosk.

Muszę się

upewnić, że tamci byli jedynymi zamieszanymi w to

magami i że

pozostający w Akademii są wolni od podejrzeń.

Arutha znów powiódł wzrokiem za oddalającymi się

wozami.

— Mistrzu Pug, musimy omówić rolę,

jaką odegrali Tsurani w twojej Akademii, ale nie

będziemy o tym rozprawiali ani

teraz, ani tutaj.

Pug kiwnął głową ze zrozumieniem. Choć wszyscy

znajdujący się w zasięgu słuchu byli świadomi

tajemnicy Kamienia, który spoczywał pod

Sethanonem, mądrze było omówić wszystko na

osobności. Pug wiedział też, że Arutha rozmyślał o

zdradzie

Makali, która doprowadziła do minionej bitwy

pomiędzy wojskami księcia a nacierającymi od

północy siłami moredhelów. Spodziewał się też, że

krondorski Książę będzie obstawał przy ściślejszej

kontroli tych, którzy mogli przechodzić przez

przetokę — magiczne wrota — pomiędzy Midkemią i

ojczystym światem Tsurani, Kelewanem.

— Owszem, Wasza Wysokość. Ale

pierwej powinienem

zadbać o bezpieczeństwo Katali i Gaminy.

Masz pewne zastrzeżenia, prawda?

— Cóż... szczerze powiem, że

powinienem zostać z rodziną w Stardock. Jest tam

sporo do zrobienia, co mi nie pozwoli

na skuteczną służbę Koronie, Arutho.

— Rozumiem. — Westchnął Arutha. —

Ale jeżeli nie zechcesz

zamieszkać w pałacu, nadal zostanę bez nadwornego

maga.

— Mogę ci podesłać Kulgana, by wtykał

ci szpilki, Książę

— odparł Pug z uśmiechem.

— Nie, mój były nauczyciel miewa

skłonności do zapomina

nia o mojej pozycji i potrafi mnie ofuknąć wobec

całego dworu.

Ma to fatalny wpływ na morale.

—

siebie.

— Moje, oczywiście — odpowiedział

Arutha, nie spojrzawszy w jego stronę. Potem zwrócił

się do Puga. — A mówiąc

Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze, Strona 1 z 37

Czyje? — szepnął Jimmy jakby sam do

— Myślałem, żeby z tym zaczekać do

bardziej odpowiedniego momentu. — Pug stłumił

śmiech. Potem na jego twarzy

pojawiła się ciekawość. — A ty skąd o tym wiesz?

— Mam swoje źródła informacji. Arutha

podejrzewa, że Lord

Hazara-Khan jest związany z keshańskim wywiadem

na zachodzie, co niemal na pewno odpowiada

prawdzie, o ile mam dobre

informacje. Tak czy owak, Książę się zastanawia, jak

przeciw

stawić keshańskiemu wywiadowi swoją własną

organizację...

ale ustalmy, że ja ci tego nie powiedziałem.

— Rozumiem. — Skinął głową Pug.

— Ponieważ mam swoje ambicje,

uważam za mądrą rzecz

pilne śledzenie tych spraw.

— Węszysz, podsłuchujesz i podglądasz?

— Coś w tym rodzaju. — Jimmy

wzruszył ramionami.

— A zresztą... nie masz wśród keshańskich

szlachcianek wielu

kobiet z Jal-Pur o imieniu Jazhara.

— Jimmy, daleko zajdziesz, o ile

wcześniej cię nie powieszą— zachichotał Pug.

Jimmy odpowiedział serdecznym śmiechem, który na

chwilę sprawił, że zapomniał o zmęczeniu.

—

Rozdział 1 UCIECZKA

W mrocznych korytarzach niosło się echo pościgu.

Ucieczka przed prześladowcami, którzy się uparli,

żeby go zabić, już prawie kompletnie wyczerpała

Limma. Młody złodziejaszek modlił się w duchu do

Ban-atha, Boga Złodziei, żeby ci, co go tropili, nie

mieli takiej wiedzy o systemie krondorskich

kanałów i ścieków, jak on sam. Wiedział, że nie jest

tak jak oni szybki, nie zdoła im też stawić czoła w

walce — jego jedyna nadzieja leżała w

przechytrzeniu upartych prześladowców.

Wiedział też, że strach i przerażenie są jego wrogami,

mogącymi sprowadzić go do poziomu ogłupiałego ze

zgrozy wyrostka, i wykorzystując wszystko, co mogło

mu dodać ducha, brodził w mroku, czekając na ludzi,

którzy przyjdą, by go zabić. Zatrzymał się na chwilę

na skrzyżowaniu dwóch szerszych kanałów, a potem

ruszył w lewo, kierując się raczej dotykiem niż

wzrokiem, ponieważ jedynym źródłem światła była

jego mała latarnia z ruchomą zasuwą. Pozwolił sobie

tylko na bardzo niewielkie odsunięcie osłony, bo też

niewiele potrzebował światła, by wiedzieć, dokąd ma

się kierować. Były też w kanałach miejsca, gdzie

światło sączyło się z góry przez świetliki, kraty lub

szczeliny w ulicznym bruku, albo wpadało z

bocznych odgałęzień. Długą drogę musiały przebyć te

promyki, które teraz pomagały mu przebrnąć przez

śmierdzące, leżące pod miastem kanały. Były tu też i

rejony pogrążone w całkowitym mroku, gdzie był

ślepy, jakby urodził się bez oczu.

Dotarł do przewężenia, gdzie średnica rury się

zmniejszała, pozwalając jedynie na przepływ

nieczystości. Limm myślał

0 takich miejscach jako o swego rodzaju

„tamach". Musiał tu

przykucnąć, żeby nie łupnąć głową o sklepienie i

brodzić boso

przez brudną wodę, która zawsze zbierała się w

takich miejscach, aż poziom podniósł się na tyle, aby

puścić ścieki zardzewiałą rurą.

Dotarłszy do tego miejsca, Limm rozstawił nogi

szeroko

i wparłszy stopy wysoko w boki

okrągłego kanału, ruszył kołyszącym się krokiem,

wiedział bowiem, że w odległości najwyżej dziesięciu

stóp jest paskudny spadek, w którym ścieki spływają

rurą do znacznie szerszego kanału leżącego

dwadzieścia

stóp niżej. Było tu tak stromo, że jedynie twarde i

grube odciski,

jakie miał na podeszwach stóp, uchroniły go przed

ześlizgiem.

Chłopiec zupełnie zamknął latarnię, bo wszedł na

skrzyżowanie,

w którym tunel był dobrze widoczny na długiej

przestrzeni; wie

dział doskonale, gdzie się znajduje, natomiast bał się

śmiertelnie, że najmniejszy promyk światła może

zdradzić prześladowcom

jego obecność. Po omacku okrążył róg i wszedł w

boczny korytarz. Ten odcinek miał ze sto stóp

długości i najdrobniejsze światło byłoby doskonale

widoczne na całej przestrzeni.

Spiesząc się w tej niezbyt dlań dogodnej pozycji, czuł

podmuchy powietrza i drgania głośno chlupoczącej

wody w rurze pod sobą. W tym rejonie było ujście

kilku innych wylotów, i miejscowi złodzieje nazywali

go Studnią. Dźwięk rozbryzgiwanej wody krążył

echami w małej rurze, utrudniając lokalizację jego

źródła, szedł więc powoli. Było to miejsce, w którym

pomyłka o sześć cali mogła go strącić w objęcia

śmierci.

Dotarłszy do miejsca odległego o dziesięć stóp,

natknął się na kratę, w którą niemal uderzył głową,

tak bardzo się skupił na łowieniu słuchem odgłosów

pościgu. Kucnął, by w razie czego zmniejszyć

powierzchnię rażenia, na wypadek gdyby odbite

światło wpadło do tunelu.

Po kilku chwilach usłyszał głosy, choć z początku nie

mógł rozróżnić ani słowa. A potem odezwał się jeden

z prześladowców.

—

Rozejrzawszy się dookoła, młodziutki zbieg dostrzegł

sączący się z góry strumyczek wody. Ryzykując

odkrycie, oświetlił ostrożnie

sklepienie na tyle tylko, by cokolwiek zobaczyć.

Szczyt kraty nie sięgał sufitu, a po drugiej stronie

ujrzał przejście ciągnące się w górę.

Bez namysłu wspiął się na kratę i przełożył nad nią

ramię, ponieważ doświadczenie mu podpowiedziało,

że istnieje możliwość przeciśnięcia się na drugą

stronę. Modląc się w duchu do Ban-atha, by się nie

okazało, iż rozrósł się za bardzo od czasu, kiedy po

raz ostatni próbował podobnej sztuczki, przepchnął

się w górę i odwrócił. Najpierw przeszła głowa.

Obracając ją lekko, wepchnął twarz pomiędzy górny

pręt i kamienne sklepienie. Wiedział z doświadczenia,

że uszy mniej bolą, jeżeli nie odchyli ich w tył.

Rosnące poczucie zagrożenia pomogło mu przemóc

ból, jaki towarzyszył przeciskaniu głowy, ponieważ

wiedział, że prześladowcy są coraz bliżej. Ale

przepychając się przez szczelinę, czuł rosnący z

każdą chwilą ból policzków. Czuł słonawy smak krwi

i potu, ale nie ustawał i wwiercał się w otwór coraz

głębiej. Z oczu płynęły mu łzy, ale wpychał uszy

coraz dalej —jedno okropnie tarło o kamień, drugie o

rdzę kraty. Na ułamek sekundy ogarnęła go panika i

jego wyobraźnię wypełniły obrazy zbliżających się

doń nieubłaganie prześladowców, podczas gdy on

tkwi nieruchomo niczym robak w sieci.

I nagle głowa znalazła się po drugiej stronie. Teraz

już znacznie łatwiej było przełożyć ramię i bark.

Młody złodziejaszek przepychał się dalej, licząc na

to, że nie będzie musiał przemieszczać sobie stawów.

Przecisnąwszy drugie ramię, zrobił wydech i

przepchnął pierś. I wtedy pojął, że niestety będzie

musiał zostawić latarnię, bo ta nie przejdzie — tkwiła

teraz w dłoni, która zostawała jeszcze za kratą.

Nabrawszy tchu, puścił latarnię i przecisnął się resztą

ciała. Znalazł się po drugiej stronie, gdzie przylgnął

do drabiny. Latarnia zagrzechotała o kamienie.

— Tam jest! — rozległ się okrzyk z tyłu i do tunelu

wpadła struga światła.

Limm przez chwilę trwał nieruchomo, a potem

spojrzał w górę. W słabym świetle dziura nad nim

była prawie niewidoczna. Chłopak uniósł się w górę,

wpierając dłonie w ściany tunelu, a nogi

oparłszy o kratę. Obie dłonie wcisnął w boki

pionowego szybu. Do odepchnięcia się od kraty

potrzebne mu były solidne uchwyty dla dłoni.

Pomacawszy dookoła, wepchnął palce w szczelinę

pomiędzy dwoma kamieniami i właśnie znalazł

drugą, gdy poczuł, że coś dotyka jego stóp.

Natychmiast podciągnął nogi i zaraz potem usłyszał

przekleństwo.

—

i bez namysłu. Do Matecznika, ostoi Szyderców,

przybyło prawie jednocześnie siedmiu chłopców w

podobnym wieku. Sześciu z nich już nie żyło. Śmierć

dwóch była przypadkiem — poślizgnęli się na

dachach. Trzech powiesili książęcy ceklarze jako

schwytanych na gorącym uczynku pospolitych

złodziejaszków. Ostatni zginął poprzedniej nocy z rąk

tych samych ludzi, którzy teraz ścigali Limma, a

młody złodziejaszek był świadkiem tego właśnie

morderstwa.

Odczekał chwilę, by uspokoić walące jak szalone

serce i odzyskać oddech. Podciągnąwszy się w górę,

wczołgał się do większej rury i ruszył w mrok, nie

odejmując prawej ręki od ściany. Wiedział, że w

większości tunelów i kanałów może się poruszać

niemal z zawiązanymi oczami, wiedział też jednak, że

jeden błędnie wzięty albo pominięty zakręt może tak

wszystko pomieszać, że człek się kompletnie pogubi.

W tym miejskim kwartale był jeden centralny

zbiornik i znajomość pozycji względem niego dawała

smykowi swobodę poruszania się równą tej, jaką

zapewniłaby mu mapa kanałów, ale trzeba było

uważać, by się nie zgubić.

Posuwał się bardzo ostrożnie, nasłuchując odległych

dźwięków gulgoczącej wody, przesuwając głowę z

lewej na prawą, by się upewnić, że słyszy właściwy

dźwięk, a nie jego echo odbite od ścian tunelów.

Poruszając się po omacku, rozmyślał jednocześnie o

szaleństwie, jakie ogarnęło miejskie podziemie w

ostatnich paru tygodniach.

Początkowo wyglądało to niegroźnie — ot, kolejna

szajka, taka jak inne, które od czasu do czasu

usiłowały wywalczyć sobie większe terytorium.

Sprawę zwykle kończyła wizyta kilku osiłków

należących do Grupy Datków Jednostronnych a

Niedobrowolnych albo słówko szepnięte ludziom

Szeryfa.

Tym razem jednak stało się inaczej.

W dokach pojawiła się nowa banda, składająca się w

znacznej części z opryszków keshańskich. Sama w

sobie rzecz nie była niezwykła, Krondor był

znacznym portem i spora część handlu szła przez

Kesh. Nietypowa natomiast była ich obojętność na

groźby ze strony Szyderców. Zaczęli od prowokacji,

otwarcie wwożąc i wywożąc towary z miasta,

przekupując urzędników i działając tak, jakby kusili

Szyderców do interwencji. Wyglądało na to, że nie

bali się konfrontacji i nawet na nią czekali.

W końcu Szydercy zaczęli działać, co skończyło się

ich klęską. Jedenastu cieszących się najbardziej

ponurą sławą zabijaków — którzy stanowili ramię

bezprawia Gildii Złodziei — zostało zwabionych do

składu w końcu na poły opustoszałego nabrzeża. Gdy

weszli do środka, ktoś podpalił budynek i zaparł

drzwi, skutkiem czego wszyscy zginęli. Zaraz potem

w krondorskim podziemiu rozgorzała wojna,

ogarniająca wszystko i wszystkich.

Szydercy ponieśli ciężkie straty, ale dostało się i

napastnikom, pracującym dla kogoś znanego jedynie

jako Pełzacz, gdy Książę Krondoru zajął się

przywracaniem porządku w mieście.

Rozeszły się pogłoski, że pojawili się ludzie przebrani

za Nocne Jastrzębie, to znaczy członków krondorskiej

Gildii Skrytobójców, którzy chcieli zwabić do

kanałów książęcych ceklarzy, by ci ostatecznie

unicestwili Szyderców. Nie trzeba było dodawać, że

gdyby pod ziemię zeszły odpowiednio liczne oddziały

książęcej gwardii, wszyscy znalezieni na dole — czy

to skrytobójcy, czy podszywający się pod Jastrzębie,

czy Szydercy — zostaliby otoczeni i pojmani. Plan

był sprytny, ale spełzł na niczym.

Wszystko przejrzał i wszystkiemu zapobiegł Jimmy

Rączka, niegdysiejszy Szyderca, choć zaraz potem

gdzieś przepadł, wykonując jakąś misję dla Księcia.

Książę jednak zebrał armię i opuścił miasto — a

Pełzacz uderzył ponownie.

Od tamtej pory obie strony przyczaiły się, czekając na

rozwój wydarzeń. Szydercy skryli się w Mateczniku,

który był ich doskonale ukrytą ostoją, a ludzie

Pełzacza znikli w nieznanej nikomu norze gdzieś na

północnych rubieżach doków. Do wykrycia tej

kryjówki wysłano kilku ludzi, którzy przepadli bez

wieści.

Kanały stały się bezpańskim terytorium, na które

nieliczni tylko ośmielali się zapuszczać, a i to

wyłącznie w największej potrzebie. Limm byłby

siedział cicho i bezpiecznie w Mateczniku, gdyby nie

dwie sprawy: ponure pogłoski i wiadomość od

starego przyjaciela. Żadna z nich sama w sobie nie

mogłaby go wyciągnąć z kryjówki, ale obie razem

zmusiły go do działania.

Szydercy nie miewali zbyt wielu przyjaciół; lojalność

wśród złodziei rzadko rodziła się z sympatii czy

choćby wspólnoty interesów, częściej jej źródłem był

strach przed obcymi, lub wzajemny. Miejsce w

Bractwie Złodziei zdobywało się siłą lub

przebiegłością.

Od czasu do czasu jednak między żyjącymi poza

prawem wyrzutkami tworzyły się więzy silniejsze niż

zrodzone ze zwykłej potrzeby, i dla tych niewielu

przyjaciół warto było podejmować ryzyko. Limm na

palcach jednej ręki mógł policzyć ludzi, dla których

gotów był zaryzykować głowę — bo tym właśnie

groziło pojmanie przez wrogów — ale dwoje z nich

znajdowało się teraz w potrzebie i należało im

powiedzieć o krążących po mieście pogłoskach.

Coś tam drgnęło w mroku przed nim i chłopak

natychmiast znieruchomiał. Przez chwilę czekał,

łowiąc uchem różne dźwięki. Myliłby się ten, kto by

mówi.

— W przyszłości niechybnie jakoś się

zgada ojej pochodzeniu i krewnych — stwierdził Pug.

— Lepiej się pospiesz

— dodał mag, pozdrawiając oddalających się coraz

bardziej Aruthę i Lockleara.

James kiwnął głową i zawrócił konia.

— Masz rację. Do zobaczenia, milordzie.

— Do zobaczenia, mości giermku.

James trącił końskie boki piętami, a zwierzę lekkim

truchtem ruszyło za Aruthą i Locklearem. Giermek

zrównał się z tym ostatnim, gdy Arutha odjechał, by

omówić z Konetablem Gardanem sprawy związane z

powrotem wojsk do stałych garnizonów.

— Co tam? — spytał Locklear, gdy James

podjechał bliżej.

— Musiałem zadać Diukowi Pugowi

pewne pytanie.

Locklear ziewnął tak, że niemal wywichnął sobie

szczękę.

— Mógłbym spać przez tydzień —

stwierdził z uczuciem.

Źle się wybrał z tą deklaracją, bo akurat podjechał do

nich

Arutha.

— Kiedy wrócimy do Krondoru, możesz

przespać całą noc.

Potem oczywiście ruszysz na północ — rzekł sucho,

usłyszawszy Lockleara.

— Sir, na północ?

— Wróciłeś z Tyr-Sog bez pozwolenia,

choć przyznaję, że

nie bez ważnych powodów. Teraz gdy

niebezpieczeństwo zostało zażegnane, musisz wrócić

na dwór Barona Moyiet i dosłużyć

do wyznaczonego terminu.

Locklear zamknął oczy, jakby ogarnął go nagłe ból.

Po chwili otworzył je.

— Myślałem, że... —jęknął.

— .. .że jakoś się wykręcisz od powrotu

na wygnanie — pod

sunął mu Jimmy cicho.

—Jeżeli dobrze się spiszesz w służbie Moyieta, to

może odwołam cię do Krondoru nieco wcześniej —

stwierdził Arutha, litując się nad wyczerpanym do

cna młodzikiem. — O ile... — znacząco zawiesił głos

— będziesz się trzymał z dala od wszelkich

kłopotów.

Locklear kiwnął głową, nie czyniąc żadnych uwag,

więc Arutha trącił końskie boki piętami i ruszył

naprzód.

— No, przynajmniej przed wyjazdem

wyśpisz się w ciepłym,

pałacowym łożu — stwierdził James.

— A co z tobą? — spytał Locklear. —

Nie masz w Krondorze spraw, które powinieneś

dokończyć?

James zamknął na chwilę oczy, jakby poczuł

znużenie na samą myśl o pracy.

— Owszem, jest trochę kłopotów z Gildią

Złodziei — odpowiedział po chwili. —Ale nic

takiego, co by wymagało twojej

ręki. Ze wszystkim sprawię się sam. — Locklear

prychnął tylko

i nie odpowiedział. Był zbyt zmęczony, by wymyślić

jakąś celną

ripostę. — Po tej całej awanturze z magami Tsurani i

moredhelami moje utarczki z krondorskimi

złodziejaszkami wydadzą mi

się nudne — dodał James.

Zerknąwszy spod oka na przyjaciela, Locklear

stwierdził, że James już rozmyśla o problemach i

kłopotach sprawianych przez Szyderców — Gildię

Złodziei. Kochający awantury szlachcic z mrożącą

krew w żyłach pewnością pojął, że jego przyjaciel

umyślnie mówi o tym lekkim tonem, ponieważ w

istocie miał na karku wyrok śmierci, wydany nań za

porzucenie Gildii i przejście na służbę książęcą.

Wyczuł też, że chodziło jeszcze o coś innego. W

przypadku Jamesa zawsze było jeszcze coś innego.

Cholerne szczury!

—

Nie możemy tędy przejść — stwierdził

drugi głos.

— Mój miecz może!

Złodziejaszek zebrał resztki sił i wciągnął się wyżej,

co było niebezpiecznym posunięciem — puścił

uchwyt na szczycie kraty, złożył dłonie przy bokach i

pchnięciem nóg podniósł się w górę. Zaraz potem

odwrócił dłonie, wcisnął grzbiet w ścianę komina i

podciągnął stopy, wpierając je w przeciwległą ścianę.

Usłyszał zgrzyt żelaza, gdy ktoś w dole pchnął

mieczem przez kratę. Gdyby się zawahał przed

chwilą, byłby teraz nadziany na sztych.

— Przepadł w tym kominie! — zaklął

szpetnie prześladowca.

— Musi gdzieś wyleźć na wyższym

poziomie — odezwał

się drugi.

Limm poczuł, że płótno koszuli przesuwa mu się po

grzbiecie, gdy jego bose stopy obsunęły się na

kamieniach i zaczął zjeżdżać w dół. Naprężył uda, by

mocniej wgnieść stopy w komin, błagając los, by

jakoś się utrzymać. Bóstwa pecha musiały gdzieś się

zdrzemnąć, bo udało mu się powstrzymać jazdę w

dół.

— Uciekł! — zawołał jeden z

prześladowców. — Gdyby

miał spaść, już by tu był!

— Wracajmy na górę i rozstawmy gęściej

sieci! — zagrzmiał

przywódca. — Nagroda dla tego, kto go zabije! Chcę,

by do rana

ten szczur był już trupem!

Limm piął się w górę — stopa, dłoń, druga stopa,

druga dłoń, cal po calu, obsuwając się w dół o jedną

stopę na każde dwie, które zyskiwał. Szło to powoli i

zmęczone mięśnie domagały się choć chwili

wytchnienia, on jednak nie pozwolił sobie na żaden

odpoczynek. Chłodny podmuch z góry był znakiem,

że dociera

już do kolejnego poziomu ścieków. Modlił się, by

górny tunel był dostatecznie duży, ponieważ nie

uśmiechała mu się myśl o zsuwaniu się w dół i

ponownym przeciskaniu przez kratę.

Dotarłszy do krawędzi komina, zatrzymał się na

chwilę, zaczerpnął tchu i odwrócił się, chwytając

brzeg. Jedna ręka trafiła na coś lepkiego i śliskiego,

druga jednak zaczepiła się mocno. Limm nie był

przesadnym czyściochem, ale teraz pomyślał, że

dałby wiele za czystą szmatę, którą mógłby się otrzeć

z tego świństwa.

Zawisł na rękach i przez chwilę czekał w bezruchu.

Wiedział, że ludzie, którzy go ścigali, mogli się tu

pojawić lada moment.

Chłopak był z natury impulsywny, w

niebezpiecznych sytuacjach przywykł działać szybko

... nie mógł uciec zbyt daleko. To tylko

dzieciak.

— Widział nas — powiedział przywódca i

chłopiec natychmiast pojął, kim był ten człowiek.

Wizerunek jego samego i kom

panów wrył się w pamięć uciekiniera, choć widział

ich tylko przez

chwilę — zaraz potem odwrócił się i dał nura w

mrok. Nie znał

jego imienia, wiedział jednak, z kim zetknął go los;

żył wśród

jemu podobnych przez całe swoje życie, ale spotkał

tylko kilku

równie jak tamten niebezpiecznych.

Nie łudził się co do swoich możliwości i wiedział, że

nigdy nie zdoła stawić czoła takim ludziom. Często

się chełpił, była to jednak fałszywa odwaga

stosowana do przekonania silniejszych od niego, iż

nie poradzą sobie z nim tak łatwo, jak mogliby

sądzić. Jego zuchwałość i skłonność do

podejmowania śmiertelnego ryzyka kilkakrotnie

uratowała mu życie, nie był jednak wcale głupcem.

Od pierwszego spojrzenia zrozumiał, że ci ludzie nie

dadzą mu nawet szans na spróbowanie jakiejś

sztuczki — zabiją go bez skrupułów, ponieważ był

jedynym, który mógł zaświadczyć, że popełnili

okropną zbrodnię.

Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze, Strona 2 z 37

Nie jesteś pierwszym, który mi to

sądził, że w kanałach zalega cisza; w każdym ich

miejscu słychać było daleki szum wody wpadającej

do wielkiego podmiejskiego zbiornika na ścieki i

wypływającej z niego do ujścia w porcie, a także

szmery biegających wszędzie szczurów i ich piskliwe

sprzeczki.

Limm czekał, myśląc o tym, że wiele dałby za

jakiekolwiek światło. Chłopcy w jego wieku rzadko

okazywali cierpliwość, ale wśród Szyderców była to

cecha niezbędna — skłonny do pochopnych działań

złodziejaszek szybko kończył na szubienicy. Limm

zdobył swoją pozycję wśród Szyderców, zostawszy

najbardziej pomysłowym i zręcznym kieszonkowcem

w Krondorze i zasłynąwszy ze swej umiejętności

przemykania się w tłumie na targu albo ruchliwej

ulicy bez ściągania na siebie uwagi, co przywódcy

podziemnego bractwa wysoko cenili. Większość jego

rówieśników wciąż jeszcze pracowała w ulicznych

szajkach urwisów, którzy wszczynając zwady,

odciągali uwagę przechodniów i kramarzy, podczas

gdy inni Szydercy kradli ze stoisk rozmaite towary —

albo wywołanym zamieszaniem osłaniali ucieczkę

starszych złodziejskich kompanów.

Cierpliwość Limma została w końcu wynagrodzona

— usłyszał odległe echo podeszwy buta przesuwanej

po kamieniu. Niedaleko przez nim dwa kanały

łączyły się w nieco głębszym zbiorniku. By przejść

na drugą stronę, trzeba będzie brodzić w płytkiej,

brudnej wodzie.

Młody złodziejaszek pomyślał, że to dobre miejsce na

zasadzkę. Chlupot poruszanej przez brnącego breji

zaalarmuje wszystkich w pobliżu i prześladowcy

rzucą się na niego, jak psy na królika.

Przez chwilę zastanawiał się nad kolejnymi,

stojącymi przed nim możliwościami. Nie było

sposobu, by obejść to skrzyżowanie. Mógł zawrócić,

co jednak oznaczało kilka dodatkowych godzin

wędrówki przez pełne niebezpieczeństw miejskie

podziemia. Mógłby uniknąć brodzenia, przylgnąwszy

do ściany i skierowawszy się w korytarz biegnący w

prawo. Musi zaufać ciemnościom i swoim

umiejętnościom bezszelestnego przenoszenia się z

miejsca na miejsce. Oddaliwszy się od skrzyżowania,

może względnie bezpiecznie podążyć swoją drogą.

Ruszył powoli, bardzo ostrożnie stawiając jedną stopę

tuż przed drugą, tak by niczego nie przesunąć ani by

nie nastąpić na jakikolwiek przedmiot, mogący

zdradzić jego obecność. Zwalczając pokusę

pośpiechu, wstrzymywał oddech i zmuszał się do

wolnego ruchu.

Krok po kroku zbliżał się do skrzyżowania, a gdy

dotarł do rogu, za który miał skręcić, usłyszał kolejny

dźwięk — cichy brzęk metalu o kamień, jakby

pochwa sztyletu czy miecza musnęła mur.

Natychmiast zamarł w bezruchu.

Mimo ciemności miał zamknięte oczy. Nie wiedział,

czemu tak się dzieje, ale dawno już stwierdził, że

zamknięcie oczu wyostrza inne zmysły. Zastanawiał

się nad tym w przeszłości, ale w końcu dał sobie

spokój z szukaniem wyjaśnień. Wiedział tylko, że

jeżeli straci część uwagi na bezowocne

wytrzeszczanie oczu w mrok, ucierpią na tym jego

słuch i dotyk.

Po długiej chwili bezruchu usłyszał szmer płynącej

ku niemu fali. Ktoś —jakiś sklepikarz albo

rzemieślnik — opróżnił zbiornik albo otworzył jedną

z pomniejszych śluz, które zasilały kanał. Ten szmer

był jedynym dźwiękiem, jaki mógł zagłuszyć odgłos

jego przejścia, i chłopak skwapliwie przemknął za

róg.

Szybko ruszył przed siebie, nadal zachowując

ostrożność, ale jednocześnie się spiesząc, musiał

bowiem oddalić się od tych, którzy pilnowali

skrzyżowania za nim. Liczył w duchu kroki i gdy

doszedł do stu, otworzył oczy.

Jak się tego spodziewał, przed sobą zobaczył plamkę

światła, o której wiedział, że pochodziła od nikłej

strugi sączącej się z otwartej kraty na Rynku

Zachodnim. Oczywiście światła nie wystarczyło,

żeby cokolwiek widzieć, ale był to punkt kontrolny,

potwierdzający jego domysły co do miejsca, w

którym się znajdował.

Poruszając się szybko, dotarł do przecznicy biegnącej

równolegle do tunelu, którym szedł, zanim niemal

wpadł na zaczajonych wrogów. Wlazłszy w

śmierdzące ścieki, przeciął płynący wolno strumień i

bezdźwięcznie wydostał się na przeciwległy chodnik.

Rychło wrócił na stary szlak. Znał kryjówkę swoich

przyjaciół, wiedział też, że było to miejsce względnie

bezpieczne, ale w tych czasach nikt nigdzie nie mógł

liczyć na to, iż wrogowie go nie dosięgną. Miejsce,

zwane kiedyś Złodziejskim Szlakiem, czyli

krondorskie dachy, stało się taką samą strefą wojny

jak kanały. Przestrzegający prawa mieszkańcy

Krondoru mogli spać pogrążeni w błogiej

nieświadomości co do toczącej się nad ich głowami i

w podziemiach wojny, ale Limm wiedział, że nawet

jeżeli nie natknąłby się w kanałach na ludzi Pełzacza,

ryzykował trafienie na książęcych ceklarzy albo na

morderców udających Nocnych Jastrzębie. I

Nie mógł ufać nikomu nieznajomemu, a i wśród

znajomych miał niewielu, którym mógłby w tych

dniach zawierzyć.

Zatrzymał się i po omacku dotknął ściany z lewej.

Pomimo iż szedł na oślep, kierując się tylko liczbą

kroków, stwierdził nie bez satysfakcji, że pomylił się

tylko o mniej niż stopę w ocenie miejsca, gdzie w

mur wprawiono żelazne uchwyty. Ruszył w górę.

Pomacawszy dla pewności ścianę, stwierdził, że jest

w wąskim kominie, a zaraz potem odkrył nad sobą

klapę w podłodze piwnicy. Sięgnąwszy w górę,

zmacał zasuwę. Lekkie pociągnięcie upewniło go, że

można ją przemieścić w bok.

Ostrożnie zastukał: dwa szybkie, następujące po sobie

uderzenia, przerwa, znowu dwa szybkie, przerwa i raz

jeszcze pojedyncze stuknięcie. Odczekał, licząc w

duchu do dziesięciu a potem powtórzył serię w

odwrotnej kolejności: raz, przerwa, dwa, przerwa i

znów dwa. Zasuwa przesunęła się w bok.

Klapa uniosła się w górę, ale w piwnicy panowały

takie same ciemności jak w kanałach pod nią.

Ktokolwiek był na górze, wolał pozostać

niewidzialnym.

Gdy Limm zaczął wysuwać się z wylotu komina,

poczuł, że chwytają go twarde dłonie, ciągną w górę,

a ktoś jeszcze szybko i cicho zamknął pod nim klapę.

— Co ty tu robisz? — spytał szeptem

jakiś kobiecy głos.

Limm usiadł ciężko na podłodze, czując, że opada go

śmiertelne znużenie.

— Pozostaję przy życiu — odparł cicho.

Nabrawszy tchu,

podjął wątek. — Wczoraj w nocy widziałem, jak

zabito Słodkiego Jacusia. Paskudni dranie... ci, co

pracują dla Pełzacza.

— Trzasnął palcami. — Jeden skręcił mu

kark jak kurczakowi,

a jego kompani stali tylko i patrzyli. Nie dali

Jacusiowi szansy na

tłumaczenia, błagania czy modlitwę. Zabili go, jakby

był pluskwą

na ścianie. — Z trudem powstrzymywał łzy; fala ulgi

i poczucia

bezpieczeństwa niemal go załamała. —Ale nie to jest

najgorsze.

— Rosły człowiek z poprzetykaną nitkami

siwizny brodą zapalił latarnię. Zmrużone powieki

świadczyły o jego determinacji

i Limm natychmiast zrozumiał, że kiepsko z nim

będzie, jeżeli

szybko nie poda ważnego powodu, dla którego złamał

zasady

i pogwałcił zaufanie, zjawiając się w tej kryjówce. —

Wyjęty Spod Prawa nie żyje.

Ethan Graves, niegdysiejszy przywódca jednej z

powołanych przez krondorskich Szyderców drużyn

osiłków, późniejszy brat i opat Ishapiańskiego

Zakonu, a teraz ukrywający się przed książęcą i

królewską sprawiedliwością zbieg zamknął oczy, by

oswoić się z usłyszaną wiadomością.

Kobieta o imieniu Kat miała dwakroć mniej lat od

swego towarzysza i była starą znajomą Limma.

— Jak to się stało? — spytała teraz.

— Mówią, że padł ofiarą morderstwa —

odpowiedział Limm.

— Nikt nie wie niczego pewnego, nie ma

jednak wątpliwości,

że jest martwy.

Graves usiadł przy niewielkim stole, mocno

nadwerężając konstrukcję małego taboretu swoim

ciężarem.

— A skąd to wiadomo? — spytał

podejrzliwie. —Nikt przecie nie wie, kto nim jest...

znaczy, był.

— Powiem wam, co wiem — zaczął

Limm. — Kiedy przy

szedłem do Matecznika wczoraj wieczorem, Mistrz

Dnia wciąż

jeszcze tam był. Siedział z Mickiem Giffenem,

Regem deVrise i Philem Paluchem. — Graves

wymienił z Kat szybkie spojrzenia. Przytoczone przez

Limma imiona i przezwiska należały do

przedstawicieli starszyzny krondorskiego

złodziejskiego

cechu. Giffen został po Gravesie przywódcą osiłków,

deVrise

był szefem włamywaczy i przemytników, a Phim

dowodził drużynami kieszonkowców, targowych

złodziejaszków i ulicznych

łobuziaków. — Mistrz Nocy się nie pokazał —

ciągnął Limm.

— Rozesłano wieści i zaczęliśmy go

szukać. Tuż przed świtem

dowiedzieliśmy się, że znaleziono go pływającego w

kanałach

nieopodal portu. Ktoś mu rozbił czerep.

— Nikt nie byłby się ośmielił go dotknąć!

— żachnęła się Kat.

— Nikt, kto by wiedział, z kim ma honor

— poprawił Graves.

— Ale ktoś, kto nie dbał o zemstę

Szyderców... — Niegdysiejszy opat wzruszył

ramionami.

— I tu sprawa się komplikuje —

stwierdził Limm. — Mistrz

Dnia powiedział, że Nocny miał się spotkać z

Wyjętym Spod

Prawa, czyli Cnotliwym. O ile się znam na rzeczy,

jeżeli Cnotliwy miałby się z tobą spotkać, a ty byś się

nie pokazał, z pewnością miałby swoje sposoby, żeby

o nieposłuszeństwie powiadomić Nocnego albo

Dziennego. Tymczasem nic takiego się nie stało.

Dzienny więc posłał jednego ze swoich chłopców,

Timmy'ego Bascolma, jeżeli go pamiętacie. —

Słuchacze kiwnęli głowami. — A w godzinę

później... i jego znaleziono martwego. No to Mistrz

Dnia ruszył na miejsce z grupą osiłków, a w godzinę

później wracają do Matecznika jak spłoszone

dzieciaki i pieczętują kryjówkę. Nikt nic nie mówi,

ale wieści i tak się rozchodzą: nigdzie nie można

znaleźć Cnotliwego. Graves milczał przez długą

chwilę.

— No to musi być trupem. Inaczej się

tego nie da wyjaśnić

— stwierdził ponuro.

— W kanałach pojawiły się takie draby,

że można zemdleć na

sam ich widok, więc wespół z Jacusiem doszliśmy do

wniosku,

że zaczęto łowy i najlepiej będzie, jak się gdzieś na

pewien czas

przytaimy. Ostatniej nocy skryliśmy się pod Pięcioma

Punktami. — Kat i Graves znali tak nazwany rejon

kanałów. —A kiedy tamci zabili Jacusia,

pomyślałem, że najlepiej będzie schować się tu z

wami.

—

umarł i budynek przypadł Księciu tytułem

niespłaconych podatków. A naprawa starych domów

nie jest tym, czemu Jego Wysokość poświęcałby

ostatnio bezsenne noce.

Limm kiwnął głową z aprobatą, podziwiając

przebiegłość rozmówcy.

—

A jak długo tu zostaniemy przed

wyjazdem?

—Ty nigdzie nie jedziesz — stwierdził Graves,

wstając z miejsca. — Jesteś dostatecznie młody, by

coś ze sobą zrobić, chłopcze. Porzuć kręte ścieżki

bezprawia i znajdź sobie jakiegoś pana. Zapisz się do

terminu u rzemieślnika albo najmij się u kogoś do

służby.

— Uczciwa praca? — Limm aż

podskoczył. — Od kiedy to

Szydercy szukają uczciwej pracy?

— Jimmy poszukał i znalazł — wytknął

mu Graves, wymierzając weń palec.

—

Chcesz prysnąć z Krondoru? — spytał

Owszem — poparła go Kat. — Jimmy

Graves.

— Owszem, jeżeli weźmiecie mnie ze

sobą— odparł urwis.

— Prawdę rzekłszy, rozpętała się tu wojna, a ja

jestem ostatnim z mojej szajki, który został przy

życiu. Jeżeli Wyjęty Spod

Prawa nie żyje, wszystkie zasady zostaną zawieszone.

Wiecie,

jak to jest. Bez Cnotliwego każdy musi myśleć o

sobie i zawierać układy, na jakie go stać.

Graves kiwnął głową.

— Znam prawo. — W jego głosie nie

było rozkazującej,

wodzowskiej nutki, jaką Limm poznał dawniej, gdy

Graves

żelazną ręką rządził krondorskimi opryszkami,

zgromadzony

mi w Drużyny Osiłków. Ale niegdysiejszy opat

uratował kilka

krotnie Limmowi życie, ratując go z łap łupieżców

spoza organizacji i wydostając spod rąk ceklarzy.

Limm gotów był spełnić

każde jego polecenie.

Graves zastanawiał się przez chwilę nad sytuacją.

— Chłopcze, zostaniesz tutaj —

powiedział wreszcie. — Nikt

z Gildii nie będzie wiedział, żeś pomógł mnie i Kat, a

prawdę

rzekłszy, bardzo cię polubiłem. Zawsze jak dotąd

byłeś dobrym chłopcem. Za bardzo polegasz na sobie

samym i jesteś nieco zarozumiały, ale który chłopak

nie jest? — Potrząsnął z żalem głową. — Tam

na zewnątrz wszyscy będą przeciwko nam...

Szydercy, książęcy

i ludzie Pełzacza. Zostało mi wprawdzie kilku

przyjaciół, ale gdy

kanały spływają krwią, któż wie, na kogo można

liczyć?

— Ale wszyscy wiedzą, że uciekłeś! —

Sprzeciwił się Limm.

— Tylko ja i Jacuś wiedzieliśmy, że jest inaczej,

ponieważ nam

powiedziałeś, abyśmy ci mogli przynosić jedzenie. Te

wiadomości, które wysłałeś do Świątyni, do kilku

twoich przyjaciół,

i tego maga, z którym podróżowałeś... —Machnął

dłonią, jakby

usiłując sobie przypomnieć imię.

— Do Owyna — podsunął mu Graves.

— O właśnie, do Owyna — powtórzył

Limm. — Po mieście rozeszły się wieści, żeście

uciekli do Kesh. Wiem przy

najmniej o kilkunastu drabach, których wysłano za

mury, by

was wytropili.

Graves kiwnął głową.

— Z pewnością wysłano też w różne

strony kilkunastu mnichów ze świątyni z takim

samym zadaniem. — Westchnął. — Tak

to zaplanowałem. Ukryj się tu, gdy oni szukają cię

tam.

— To był dobry plan, Graves — odezwała

się Kat, która do

tej pory zachowała milczenie.

— Myślałem — podjął wątek Graves —

żeby posiedzieć tu jeszcze z tydzień do dziesięciu dni,

aż tamci wrócą, sądząc, że któryś

z nich nas po prostu przeoczył, a potem jakiejś nocy

poszlibyśmy do

portu i popłynęli do Durbinu, ot jeszcze jeden kupiec

z córką...

— Żoną! — syknęła gniewnie Kat.

Limm uśmiechnął się tak, że gdyby nie uszy, kąciki

warg zetknęłyby się ze sobą nad jego karkiem.

Graves wzruszył ramionami i rozłożył ręce jak ktoś,

kto ma już dość sporów.

—

Rączka.

— Ba! Uratował Księciu życie — żachnął

się Limm. — Został

członkiem dworu. A i tak ma wyrok śmierci! Nie

mógłby wrócić

do Szyderców, choćby błagał na kolanach.

— Jeżeli Cnotliwy nie żyje, wyrok został

cofnięty — stwierdził rzeczowo Graves.

— Co więc mam robić? — spytał

markotnie Limm.

— Skryj się gdzieś i nie wyściubiaj nosa,

dopóki wszystko się nie uspokoi — poradził mu

Graves — a potem wynieś

się z miasta. W miasteczku Biscart, dwa dni marszu

w górę wybrzeża żyje pewien człek, nazwiskiem

Tuscobar. Ma tam swój kram. Jest mi winien

przysługę. Nie ma też synów i nikt

nie chce zostać u niego czeladnikiem. Idź do niego i

poproś, żeby cię wziął na służbę. Jak będzie się

sprzeciwiał, powiedz mu: „Jeżeli to zrobicie, Graves

uzna, że jesteście z nim kwita". On zrozumie.

— A co on tam robi?

— Sprzedaje sukno. Nieźle zarabia, bo

handluje z bogatymi

szlachcicami, kupującymi materiały na suknie dla żon

i córek.

Wyraz twarzy Limma wskazywał, że chłopak nie jest

pod wrażeniem.

— Wolę pojechać do Durbinu i

spróbować szczęścia przy

was. Co tam zamierzacie robić?

— Będziemy prowadzić uczciwe interesy

— stwierdził Graves.

—

Mam trochę złota. Kat i ja otworzymy

oberżę.

— Oberża... — Limmowi rozbłysły oczy.

— Lubię oberże.

— Opadłszy na kolana, uniósł ręce w

dramatycznie błagalnym

geście. — Weźcie mnie ze sobą. Proszę... Mogę w

oberży robić

wiele rzeczy. Będę podkładał do ognia na kominkach

i wskazywał klientom drogę do ich pokojów. Mogę

przynosić wodę

i dyskretnie zaznaczać najbardziej napełnione

sakiewki do późniejszej podrywki.

— To ma być uczciwie prowadzona

oberża — żachnął się

Graves.

Limm wyraźnie oklapnął.

— W Durbinie? No, jeżeli tak mówisz...

— Będziemy mieli dziecko — stwierdziła

Kat. — Chcemy,

żeby wyrosło w uczciwie prowadzonym domu.

Limmowi odjęło mowę. Usiadł i przez chwilę

wytrzeszczał oczy na oboje uciekinierów.

— Dziecko? — wydusił z siebie po

chwili. — Czy wyście

pogłupieli?

Graves uśmiechnął się krzywo, a Kat zmarszczyła

brwi.

—

Co jest głupiego w tym, że ludzie mają

dzieci?

— Nic, jeżeli się jest piekarzem,

wieśniakiem lub kimkolwiek, kto ma spore szansę na

dożycie późnego wieku — stwierdził Limm. —Ale

dla Szydercy... — Zostawił tę myśl niedokończoną.

Dziewczyna objęła go za szyję.

— Żona — powiedziała łagodnie.

— No, jak do tej pory szło wam nieźle —

stwierdził Limm

— ale teraz dostanie się do portu to niełatwa sprawa.

— Rozejrzał się po piwnicy. — Co tam jest na górze?

— spytał, wskazując sklepienie.

— Budynek jest zamknięty — stwierdził

Graves. — Dlatego

zbudowałem tu kryjówkę. Tam na górze jest

opuszczone domostwo, w którym zapadł się dach.

Człowiek będący właścicielem

— Która godzina? — spytał Graves. —

Tak długo tu siedzi

my odcięci od powierzchni, że się całkiem

pogubiliśmy.

— Blisko północy — odpowiedział

Limm. —A bo co?

— Jeżeli Cnotliwy nie żyje, choćby to

były tylko plotki, mogą

się zdarzyć rozmaite rzeczy. Okręty, które skądinąd

zostałyby

w porcie, przed świtem mogą podnieść kotwicę.

Limm spojrzał uważnie na Gravesa.

— Wy coś wiecie?

Graves wstał z małego stołka.

— Chłopcze, ja wiem mnóstwo rzeczy.

— Proszę, weźcie mnie ze sobą! — Limm

aż podskoczył.

Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze, Strona 3 z 37

Młodą żoną — dokończył.

— Jesteście jedynymi przyjaciółmi jakich mam, a

jeżeli Cnotliwy

nie żyje, kto wie, komu przypadnie tu władza. Jeżeli

Pełzaczowi, to i tak już prawie wszyscy z nas pójdą

do piachu...

a nawet, gdy to będzie ktoś z naszych ludzi, któż mi

powie, jak

mam ocalić swoje życie?

Graves i Kat wiedzieli, w czym tkwi istota problemu.

Pokój wśród Szyderców narzucano niejako od góry i

nie należało go mylić w przyjaźnią. Ze zmianą

władzy wypływały na wierzch dawne urazy i

zaczynało się wyrównywanie starych porachunków.

Niejeden z pływających w kanałach nieboszczyków

do ostatnich chwil życia nie miał pojęcia, za jakież to

minione przewiny przychodzi mu płacić najwyższą

cenę. Graves westchnął z rezygnacją.

— Niech ci będzie. Przyznaję, że w

ciemnych barwach widzę

twoją przyszłość w Krondorze, a nam przydać się

może dodatkowa para oczu i zręczne palce. —

Spojrzał na Kat, która bez

słowa kiwnęła główką.

— Jaki mamy plan?

— Musimy być przez świtem na

przystani. Jest tam guegański

statek kupiecki, Stella Maris, którego kapitan jest

moim starym

znajomym. Czekając na moment, kiedy będziemy

mogli prze

mknąć na jego pokład, przyczaił się, opowiadając

wszystkim,

że musi uzupełnić zapasy. Jak tylko postawimy nogi

na jego

deskach, podniesie kotwicę i ruszy do Durbinu.

— O świcie wypłynie wiele okrętów i

statków i nikt nie

zwróci uwagi na jeden więcej — dodała Kat.

— Kiedy ruszymy do portu? — spytał

podniecony urwis.

— Godzinę przed świtem. Wciąż będzie

dostatecznie ciemno,

by skryły nas cienie, a miasto obudzi się na tyle, że

idący szyb

kim krokiem ludzie nie zwrócą na siebie niczyjej

uwagi.

— Będziemy udawać rodzinę —

uśmiechnęła się Kat.

Na szczupłej, niemal dziecięcej twarzy Limma

pojawił się kwaśny wyraz.

— Co? Ty masz być moją mamusią?

Kat była tylko o dziesięć lat starsza od Limma.

— Starszą siostrą— rzekła krótko.

— Widzę jednak pewną trudność —

stwierdził Limm.

—

Na wschodzie zbierały się różowawe, jakby lekko

drgające chmury. Za tylną strażą książęcą kolumna

się nieco zwężała, wpływając do miasta najbardziej

na południe wysuniętą bramą, która też była bramą

najbliższą Zamkowi. Jak na tę porę dnia, panował tu

zwykły ruch; kilku handlarzy wprowadzało do miasta

swoje wozy, a wieśniacy, którzy odwiedzili miasto

rankiem, zaczynali się zbierać do powrotu.

— Niezbyt uroczyste powitanie — stwierdził z

przekąsem James.

Locklear zauważył, że niewielu ciekawskich gapiło

się na kompanię towarzyszącą Arucie w drodze

powrotnej do Kwartału Zamkowego. Inni

mieszczanie zupełnie ich ignorowali, co zresztą było

widoczne od momentu, w którym przekroczyli

granicę krondorskich murów.

— Arutha chyba nie wysłał przodem

gońca z wiadomością

o naszym powrocie.

— Nie, za tym się kryje coś innego —

mruknął James, który

niemal zawsze zapominał o zmęczeniu, gdy coś go

zaintrygowało.

Locklear spojrzał na twarze tych, którzy stali na

chodnikach, gapiąc się na mijających ich żołnierzy z

książęcej kompanii, i zobaczył w nich niepokój.

— Chyba masz rację — powiedział.

Jako stolica Zachodnich Dziedzin Królestwa Wysp,

Krondor nigdy nie był miastem cichym. Nawet w

najgłębszych ciemnościach przed świtem we

wszystkich dzielnicach słychać było rozmaite dźwięki

i głosy. Był to jakby puls miasta i James znał go

równie dobrze jak własne tętno. Wsłuchawszy się

weń, natychmiast pojął, że miasto mówi „dzieje się

coś złego". Teraz, na godzinę przed zachodem słońca,

gród był cichszy, niż należałoby się tego spodziewać.

Locklear usłyszał to samo: wszystko było

przygłuszone, jakby każdy tłumił głos, mówiąc ciszej

niż zwykle. Nawet woźnice zaprzęgów pokrzykiwali

na muły łagodniej, a ich wrzaski wisiały w powietrzu

krótko, jakby hałaśliwi zwykle wozacy nie chcieli

zwracać na siebie niczyjej uwagi. Wołająca dziecko

matka czyniła to szybko, ostro, i nie darła się jak

zwykle, co sił w płucach, i tylko wołała cicho i

nagląco.

— Jak myślisz, co się tam dzieje? —

spytał Locklear.

— Niezadługo się dowiemy — odezwał

się Arutha wyprzedzający nieco przyjaciół.

Obaj wysłali spojrzenia przed swego władcę i

zobaczyli! zgrupowanych we wrotach pałacu ludzi,

którzy przyszli powitać Księcia. Na czele stała

Księżna Pani, Anita, która uśmiechała! się z ulgą,

ujrzawszy, że mąż wraca cało i zdrowo.

Dziesięcioletnie

małżeństwo i macierzyństwo nie zostawiło na niej za

wiele śladów. Księżna wyglądała jak młoda

dziewczyna. Swoje rude jak płomień włosy zebrała w

kok pod wielkim, białym, modnym kapeluszem,

tkwiącym na nich, wedle określenia, jakie nasunęło

się Jamesowi, niczym żaglowiec na falach rudego

oceanu. Ale taka była moda, a nie żartowało się z

Księżnej, szczególnie wtedy gdy drugi uśmiech

przeznaczała dla patrzącego na nią giermka.

James odpowiedział takim samym przyjaznym

uśmiechem i przez chwilę cieszył się ciepłem

powitania Księżnej. Jego chłopięce zadurzenie w

Anicie przekształciło się obecnie w głęboką

obustronną sympatię, a ponieważ Księżna była zbyt

młoda, by mu matkować, traktowała go z humorem i

swobodą jak starsza siostra. Wszyscy zresztą widzieli,

że odnosiła się doń jak do młodszego brata, którego

nie dał jej los. Doszło do tego, że jej dzieci nazywały

go „Wujaszkiem Jimmym".

Na prawo od Anity stali bliźniacy, Bornic i Erland,

którzy kuksali się ukradkiem, bo zachowanie powagi

i spokoju było na dłuższą metę dla obu

dziewięciolatków niemożliwe. James wiedział, że

bracia byli inteligentni i niesforni. W przyszłości

mieli zająć odpowiednie pozycje wśród

najpotężniejszych wielmożów Królestwa, teraz

jednak byli tylko rozbrykanymi urwisami, którym

znudziło się odgrywanie roli książątek i wypatrywali

tylko, komu by tu wyciąć jakiś figiel. Tuż przed

matką stała młodsza o cztery lata od Strasznych

Bliźniaków księżniczka Elena. Rysy pięknej

twarzyczki odziedziczyła po matce, ale gęste, ciemne

włosy miała po ojcu. Ujrzawszy jadącego na czele

gwardii przybocznej ojca, rozpromieniła się.

—

Służba wymagała od giermków gotowości na rozkazy

Księcia, obaj więc podeszli i stanęli z prawej strony

Aruthy.

Anita obdarzyła obu giermków ciepłym uśmiechem, a

potem zwróciła się do męża.

— Wiem, że nie powinnam była się

martwić. Zawsze do

mnie wracasz.

— Zawsze — odpowiedział Książę,

uśmiechając się ze znużeniem i radością.

Z tyłu za członkami książęcej rodziny stała niezbyt

liczna grupka dworskich urzędników, którym Arutha

skinął teraz głową. Z wyrazów ich twarzy wyczytał,

że zanim będzie mógł się nacieszyć długo

niewidzianą rodziną, musi wziąć udział w Radzie.

Zauważył natychmiast obecność Szeryfa Krondoru i

westchnął. Zwiastowało to poważne kłopoty w

Krondorze, ponieważ Szeryf, choć był w grodzie nie

lada figurą, nie należał do stałych członków ni dworu,

ni Rady.

— Mości Konetablu — zwrócił się do

Gardana — zechciej

zobaczyć, czego chcą Szeryf i inni, a za pół godziny

spotkaj

my się w moich osobistych komnatach. Zanim

zasiądę do Rady,

powinienem zmyć z siebie podróżne brudy. —

Uśmiechnął się

do Anity. — I kilka chwil chcę spędzić w

towarzystwie żony

i dzieci. — Pochyliwszy się ku księżnej, pocałował ją

w po

liczek. — Zabierz dzieci do naszych komnat,

najdroższa. Za

minutę będą z wami.

Gdy Anita odprowadziła dzieci, Książę skinął dłonią

na Jamesa i Lockleara.

— Niegrzeczni chłopcy nie mogą się

spodziewać odpoczynku — stwierdził i dodał,

powiódłszy wzrokiem po pałacowych

gwardzistach. — Wygląda na to, że William zaraz

pęknie, jeżeli

nie podzieli się z kimś nowinami, więc zobaczcie, co

go tak pili;

Inni kadeci rozbiegli się do swoich zajęć, a William

podbiegł

do przełożonego i wzorowo się wyprężył.

—

zmrużył oczy.

— Członkowi dworu spodobało się

skorzystać z waszego

towarzystwa — stwierdził stary z przekąsem.

Tymczasem William uśmiechnął się do obu

młodzieńców.

— Witajcie, panowie.

Reszta kadetów zniknęła obecnym z oczu.

— Kiedy skończycie — odezwał się

McWirth — oczekuję,

że dołączycie do waszych towarzyszów albo się

zajmę waszym

ekwipunkiem, kadecie. Czy to jasne?

— Taaaaest, sir! — huknął William,

salutując sprężyście.

Stary odszedł sztywno i wszyscy trzej młodzi ludzie

spojrzeli

na siebie, uśmiechając się jednocześnie.

— Jakie nowiny? — spytał James.

— Rozmaite, i sporo ich — odpowiedział

William. Był nie

wysokim młodzieńcem, choć wyższym nieco od ojca,

o ciemnych włosach i oczach. Podczas minionych

kilku miesięcy, gdy

służył w książęcej kompanii kadetów, stracił

chłopięcą miękkość

rysów i rozrósł się w barach. Znakomicie sobie radził

z dwu-1

ręcznym mieczem, co było nie lada sztuką i czego

serdecznie

mu zazdrościli niemal wszyscy koledzy, okazał się

też wyjątkowo uzdolnionym jeźdźcem. — W

przyszłym tygodniu będę promowany!

— Gratulacje — odparł Locklear. —A ja

będę wygnany.

— Znowu? — zdumiał się William.

— Nadal. — Parsknął śmiechem James.

— Arutha przyjął

do wiadomości, że Locky miał ważne powody do

powrotu, ale

doszedł do wniosku, że jego zasługi nie są

dostatecznie wielkie,

by ponownie go tu sprowadzić z mroźnej północy.

Locky zmarszczył brwi.

— Jutro znów ruszam do Tyr-Sog.

— Zabawne rzeczy dzieją się w mieście

— odezwał się James.

— Słyszałeś coś, Willie?

Imienia tego mogli używać jedynie członkowie

rodziny Aruthy, James i Locklear, bo na podobną

poufałość młody kadet nie pozwalał nikomu więcej.

— Owszem — odpowiedział zagadnięty. — To

dziwne. Kadeci

mają dość zajęć i niewiele okazji do wymiany

nowinek z żołnierzami innych kompanii, ale słyszało

się to i owo. Wygląda na to,

że w ostatnim tygodniu niezwykle wielu

mieszczuchów obudziło się nieboszczykami.

James kiwnął głową.

—

Wydostanie się na ulicę. — Graves

Jestem pewien, że usłyszycie odmienną nieco wersję

tego, co mi dworacy podsuną na Radzie. Jeżeli trzeba

będzie powęszyć tui tam po mieście, ruszajcie mi

zaraz, ale wracajcie najpóźniej pod koniec kolacji. —

Potem spojrzał Jamesowi prosto w oczy. — Wiesz, co

masz robić.

James kiwnął głową. Gdy odprowadzał Lockleara, ten

się odezwał.

— Co to miało znaczyć?

— Niby co?

— No, to: „Wiesz, co masz robić".

— Arutha i ja pracowaliśmy nad czymś

od czasu, gdy cię

odesłano do Tyr-Sog.

— Wiem, czemu mnie tam zesłano —

odparł Locklear zmęczonym głosem. — Wiem aż za

dobrze — dodał, rozmyślając

o tym, że już wkrótce będzie musiał wrócić do

zimnego i dale

kiego miasta na północy.

James dał, znak strażnikowi, który szkolił kadetów,

ten zaś natychmiast wyprężył się niczym struna.

— Członkowie dworu! — ryknął.

Kadeci i tak stali już w postawie zasadniczej, ale na

widok zbliżających się giermków stężeli jak

kamienne posągi.

James skinął głową, witając się z Miecznikiem

McWirthem.

— Jak dziś sobie radzą kadeci, Mistrzu?

— Nic nie warta banda, mości giermku.

Ale dwóch czy trzech

może zdoła dożyć do chwili, w której zapracują na

zaszczyt służenia w mojej armii.

James uśmiechnął się nie bez kpiny, przypominając

sobie, że jakoś nie bardzo się lubili z Mistrzem

Miecza. Jako członek książęcego dworu młodzieniec

nie należał w zasadzie do oficerów —ćwiczył

szermierkę z Aruthą i w rzeczy samej był ulubionym

partnerem Księcia, bo jako jeden z niewielu ludzi w

Krondorze potrafił sprostać mu w szybkości. Jako

giermek miał też pozycję dającą mu niekiedy

komendę nad szkolonymi przez Mistrza żołnierzami,

co starego niezmiennie irytowało.

James wiedział jednak, że McWirth szkoli swoich

podwładnych bardzo rzetelnie, a promowani przez

niego oficerowie, osobliwie

ci wybierani później do książęcej Gwardii

Przybocznej, byli co do jednego świetnymi

żołnierzami. Podczas swoich licznych podróży James

widywał i to, co w wojsku było najlepszego, nie miał

też wątpliwości, że aktualnie spogląda na chlubę

armii Zachodnich Dziedzin.

— Mistrzu, muszę porozmawiać z

książęcym kuzynem, jak

tylko skończycie.

Zgryźliwy staruch zmierzył Jamesa ponurym

spojrzeniem i młody giermek po raz kolejny

podziękował losowi, że nie musi znosić, na przykład,

inspekcji czy przeglądów rynsztunku w wydaniu

McWirtha. Ten tymczasem odwrócił się ku kadetom.

— Rrrrozejść się! Kadet William, do

mnie! — wrzasnął.

kiwnął głową.

Limm już się nie odezwał, ponieważ obaj wiedzieli,

że nie

sposób wymyślić planu czy przebrania, i nie można

liczyć na cud, który pozwoli im bezpiecznie

przedostać się na przystań. Będą po prostu musieli

opuścić kryjówkę i zaryzykować niebezpieczną, choć

krótką wędrówkę przez mroczny tunel, w którym

równie dobrze mogą się natknąć na szczury, co na

zaczajonych morderców. Niczego nie da się

przewidzieć. Limm poczuł nagle zmęczenie.

— Chyba się trochę prześpię.

— Dobry pomysł — stwierdził Graves. —

Tam w kącie jest

prycza, na której możesz się położyć.

Limm ruszył we wskazanym kierunku i rzeczywiście

się położył.

—

To wyjaśnia, dlaczego na Księcia

czekał Szeryf.

— Teraz, kiedy o tym wspomniałeś,

rzeczywiście wydaje się

to dziwne — stwierdził Locklear. — On zwykle nie

pcha się do

takich uroczystości.

James na krótką chwilę pogrążył się we

wspomnieniach. W przeszłości kilkakrotnie się

zdarzyło, że kiedy zajmował się złodziejskim fachem,

musiał pokrzyżować szyki Szeryfowi Meansowi. Parę

razy omal nie został jego gościem w lochach

miejskiej Katowni. Szeryf uznał w nim członka

książęcego dworu i traktował z odpowiednim

szacunkiem, ale ich stosunki w najlepszym razie

można było określić jako chłodne. Jamesa dość

niespodzianie nawiedził wizerunek znacznie

młodszego Wilfreda Meansa, który patrzył w ślad za

śmigającym po miejskich dachach Jimmym; rdzawe

wąsy konstabla drżały z wściekłości na zuchwałość

młodocianego złodzieja.

Szeryf jednak był człowiekiem obowiązkowym i jak

mógł starał się utrzymać krondorskich łotrzyków w

ryzach. Do nie-

dawna jeszcze udawało mu się to całkiem dobrze, w

odróżnieniu bowiem od swoich poprzedników na tym

stanowisku Wilfred Meansa nie brał łapówek ani nie

przyjmował żadnych „przysług" w zamian za

ustępstwa w służbie.

Jeżeli ten człowiek zjawił się osobiście, by pomówić

z Aruthą tuż po jego powrocie, znaczyło to, iż Szeryf

doszedł do wniosku, że trzeba natychmiast

przedstawić Księciu jakąś ważną sprawę.

— Wracaj na służbę, Williamie —

zwrócił się obojętnym

tonem do kadeta. — Locky i ja mamy zobaczyć się z

Aruthą.

— Locky... — odezwał się William — to

może lepiej jeszcze raz się pożegnajmy, bo przecież

wkrótce znów ruszasz na |

północ.

Locklear teatralnie wzniósł oczy do nieba, ale

uścisnął podaną mu rękę.

— Williamie, uważaj na tego łotrzyka.

Nie chciałbym, żeby

go zabito, gdy mnie tu nie będzie.

Jakie mamy szansę? — spytała

szeptem Kat.

— Marne — stwierdził jej kochanek. —

Musimy zdobyć dla

chłopaka jakieś ubranie. Obdartusy i brudasy w

porcie nie są

czymś niezwykłym, ale jego by wyrzucili nawet z

balu gałganiarzy. — Po chwili ciągnął z nieco

sztucznie brzmiącym optymizmem w głosie. — Tak

czy owak, jeżeli Cnotliwy nie żyje, w mieście rozpęta

się chaos i nikt chyba nie zwróci na nas uwagi.

— Mamy inny wybór?

— Tylko jeden — stwierdził Graves —

ale nie chcę korzy-l

stać z tej możliwości... chyba że nas złapią.

—

Co to za możliwość?

Graves spojrzał na dziewczynę, dla której porzucił

wszystko, co miał w życiu do tej pory.

— Został mi jeden przyjaciel, który nic

nie zyska na mojej

śmierci. W razie konieczności wyślę do niego Limma

z prośbą o pomoc.

— Kto to jest? — spytała szeptem Kat.

Graves zamknął oczy, jakby przyznając sam przed

sobą, że niełatwo szukać pomocy komuś, kto jest

człowiekiem tak samodzielnym i zaradnym jak on.

— Jedyny złodziej, który może się za mną

skutecznie wstawić u Księcia Krondoru.

— Jimmy?

— Ten sam — kiwnął głową Graves. —

Jimmy Rączka.

Rozdział 2 KRONDOR

Kolumna powoli zbliżała się do miasta.

Krondor oświetlały promienie późnego,

popołudniowego słońca i czarne miejskie wieże

wyraźnie się rysowały na tle cytrynowożółtego nieba.

Tatuś! Tatuś! — zawołała

impulsywnie.

Arutha podniósł dłoń i zatrzymał cały orszak. Nie

czekając na oficjalne powitanie ze strony Mistrza

Ceremonii, zeskoczył z siodła i podbiegł do swej

rodziny. Najpierw porwał w ramiona żonę, a potem

uściskał synów i córeczkę. I James skinieniem

podbródka wskazał Locklearowi stojących karnie

strażników.

—

Willie ma służbę — mruknął.

William był synem Puga i kadetem, który wkrótce

miał zostać oficerem. Młodzieniec wymienił z

Jamesem spojrzenia i ledwo dostrzegalnie kiwnął

głową.

Kompania dostała rozkaz rozejścia się i James wraz z

Locklearem zeskoczyli z siodeł. Zaraz też podbiegli

stajenni chłopcy i zajęli się zdrożonymi

wierzchowcami.

Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze, Strona 4 z 37

Na rozkaz, sir! — krzyknął, aż James

— Nie zdążysz na moją promocję —

stwierdził William.

James uśmiechnął się szeroko.

— Nie trap się, Willie. Urządzi ci się

święto jak się patrzy.

Nawet bez tego łobuza, który nie wiedzieć czemu

wabi ku sobie

dziewki jak magnes, znajdziemy kilka nadobnych

panien, które

będą na nas patrzeć z zachwytem, gdy ty będziesz

polerował swe

nowiutkie oficerskie ostrogi.

William tylko się zarumienił.

— Uważaj na siebie, Locky.

Locklear pożegnał się z nim, a gdy kadet wrócił do

swoich obowiązków, odezwał się do Jamesa.

— Widziałeś ten rumieniec. Głowę dam,

że chłopak nigdy I

jeszcze nie był z kobietą.

James dał przyjacielowi lekkiego kuksańca.

—

— Wasza Wysokość, z prawdziwą

przykrością muszę złożyć

raport o morderstwach, które popełniono w mieście

pod twoją

nieobecność.

Książę milczał przez chwilę, rozważając to, co

usłyszał.

— Dlaczego sądzicie, że tę sprawę

należało przedstawić mil

osobiście? Morderstwa nie były i nie są czymś

niezwykłym.

— Tym razem jest inaczej, Wasza

Wysokość. Zabito kilkunastu wpływowych ludzi w

ich łóżkach w nocy, podczas gdy obok spały ich

żony... którym nie stała się żadna krzywda.

Arutha spojrzał na Jamesa, ten nieznacznie skinął

głową. Giermek wiedział, o czym w tej chwili

pomyślał Książę: „Jastrzębie Nocy".

Od dziesięciu lat w mieście nikt nie słyszał o

zabójstwie popełnionym przez członków Bractwa

Śmierci. Skrytobójcy wynajęci przez agentów

Murmandamusa znikli pod koniec Wojny Światów.

Przed kilkoma miesiącami rozeszły się plotki |)ich

powrocie. Potem nagle znów się pojawili w granicach

Królestwa. James osobiście zabił ich przywódcę, ale

nie żywił złudzeń — Jastrzębi łatwo spłoszyć się nie

da. Jeżeli mieli swoje zgrupowanie w Krondorze, z

pewnością wiedzieli już o śmierci tego, który zwał

sam siebie Navonem du Sandałki udawał kupca z

Kenting. Po ujawnieniu jego tożsamości niewiele

brakło, a James byłby się dał zabić w pojedynku—

ocalał jedynie dzięki litrom potu, które wylał,

ćwicząc Aruthą walkę na rapiery.

— Co odkryli wasi ludzie? — spytał Arutha

Szeryfa nie bez niepokoju na twarzy.

— Nic konkretnego, Wasza Wysokość. Ofiary... no

cóż, niektórzy z nich, jak zwykle w takich

wypadkach, byli ludźmi 'mającymi wrogów w

interesach. Inni jednak należeli do miejskiego

drobiazgu i znani byli tylko w kręgach swoich rodzin.

W tych morderstwach nie sposób doszukać się

jakiegoś wspólnego punktu. Wydaje się, że

czynnikiem, który zadecydował o śmierci tych ludzi,

był... przypadek.

Arutha usiadł głębiej i zaczął się zastanawiać nad

tym, co usłyszał. Szybko przeglądał i kolejno

odrzucał w myślach rozmaite możliwości.

— Przypadek? — spytał w końcu. — A może po

prostu nie dostrzegamy elementu, który łączy te

morderstwa. Niech wasi ludzie rankiem wrócą do

spraw i przepytają rodziny ofiar, ich

współpracowników, sąsiadów i wszystkich, którzy

mieli z nimi cokolwiek wspólnego. Ktoś z nich

powinien mieć jakąś ważną informację, której wagi

nie dostrzegamy, bo po prostu nie wiemy czego

szukać i o co pytać. Poślijcie z ludźmi skrybów i

każcie m zapisywać rozmowy. Przejrzawszy

wszystko, może odkryje-

my jakiś związek pomiędzy tymi morderstwami. —

Westchnął, i obecni zobaczyli, jak bardzo Książę jest

zmęczony. — Wracajcie do swoich zajęć, Szeryfie.

Przyjdźcie do mnie jeszcze raz ; po jutrzejszej

porannej audiencji i omówimy sprawę dokładniej.

Jutro wieczorem chcę mieć raporty waszych ludzi. —

Szeryf skłonił się i wyszedł z sali. — Co jeszcze? —

zwrócił się Książę do de Lacy'ego.

—

zwrócił się do Jamesa, naśladując głos i intonację

Aruty.

— „Ty wiesz, co masz robić". No dobrze,

co to wszystko!

znaczy?

— Przede wszystkim znaczy to, że się nie wyśpię.

— Westchnął James.

—A, rozumiem — odparł Locklear. — W ten sposób

chcesz mi rzec, że to nie moja sprawa.

— Owszem — uciął James. W drodze do

pałacowego skrzydła, w którym mieli swoje kwatery,

nie rzekł już nic więcej. Ode

zwał się dopiero, gdy stanęli przed drzwiami

komnatki Lockleara.

Nie sądzę, byśmy się jeszcze zobaczyli przed twoim

wyjazdem, więc zechciej na siebie uważać i nie daj

się zabić.

Locklear potrząsnął dłonią przyjaciela, a potem

mocno go uściskał.

— Postaram się.

James uśmiechnął się szeroko.

— Trzymam cię za słowo. Jeżeli los nam

będzie sprzyjał, zobaczymy się podczas Święta

Letniego Przesilenia...

oczywiście o ile się nie wygłupisz tak, że Arutha każe

ci tam

zostać dłużej.

— Postaram się — powtórzył Locklear.

— Dobrze by było — poradził mu James.

Zostawiwszy przyjaciela, pospieszył do swoich

komnat. Jako

członkowi książęcej świty należał mu się własny

pokój, ale ponieważ był tylko giermkiem,

przydzielono mu skromną komnatkę: było w niej

łóżko, siół do pisania i zjadania posiłków oraz

drewniana szafka o podwójnych drzwiach, w której

trzymał ubrania. Wszedłszy do środka i zamknąwszy

drzwi za sobą, James rozebrał się. Miał na sobie

podróżne ubranie, ale do tego, co zamierzał zrobić,

było zbyt porządne. Otworzywszy szafę, odsunął na

bok kilka koszul, które należałoby już wyprać, i

dopiero pod nimi znalazł to, czego szukał. Była to

szara kurtka i ciemnoniebiesie portki, połatane i

zabarwione tak, by wyglądały na znacznie

brudniejsze, niż były w istocie. James wdział jedno i

drugie, a potem wzuł najstarsze z posiadanych butów,

w cholewę jednego z nich wsuwając prosty, lecz

dobrze wykonany i ostry niczym brzytwa sztylet.

Przybrawszy wygląd ulicznika, szybko wymknął się

za drzwi i unikając sług oraz strażników, przedostał

się do pałacowych piwnic.

Wkrótce potem przemykał niczym duch sekretnym

przejściem łączącym podziemia krondorskiego zamku

z miejskimi kanałami — a gdy zapadła noc, Jimmy

Rączka znów podążył Złodziejskim Szlakiem.

Gdy James dotarł do miejsca, w którym podmiejskie

kanały łączyły się z lochami pod pałacem, na górze

słońce zdążyło już się skryć pod horyzontem. Niebo

miało pozostać jasne jeszcze przez jakiś czas, ale

ulice spowił już mrok niewiele mniej gęsty od

nocnego. Za dnia w kanałach były miejsca, w których

tunele rozjaśniało światło sączące się z góry,

zwłaszcza w ściekach położonych blisko powierzchni

albo z miejsc pod ulicami, gdzie były dziury w bruku,

albo przez celowo czynione świetliki.

Po zachodzie słońca wszędzie jednak w podziemiach

zapadały ciemności, z wyjątkiem kilku miejsc

mających własne oświetlenie, ale doświadczony łazik

mógł się poruszać w nich bezpiecznie. Od chwili,

kiedy wyszedł z pałacu, James przez cały czas

wiedział, gdzie jest.

Młody człowiek był niegdyś członkiem Bractwa

Złodziei, czyli Szyderców i jako taki przyswoił sobie

każdą sztuczkę, jaka zapewniała przetrwanie w tych

surowych okolicznościach i jakie zdołał I wymyślić

sam dzięki żywej inteligencji. Teraz w milczeniu

podszedł do skrytki, którą przygotował sobie

wcześniej na podobną I okoliczność i przesunął

sztuczny kamień, wykonany przezeń osobiście ze

szmat, gliny, drewna i farby. Skrytka była tak

zmyślna,! że ktoś postronny nie zdołałby jej wykryć

nawet w dużo lepszymi oświetleniu. James odłożył

sztuczny kamień na ziemię i wyjął zza niego latarnię

z osłoną. W skrytce trzymał też dodatkowy zestawi

wytrychów i kilka przedmiotów, których posiadanie

trudno byłoby! mu wytłumaczyć, gdyby je znaleziono

w jego pałacowej garderobie: środki żrące,

wyposażenie do wspinaczki i kilka sztuk dość

niezwykłej broni. Stare przyzwyczajenia miały

twardy żywot.

Zapalił teraz latarnię. Nie trzymał jej w pałacu,

ponieważ kto mógłby zauważyć, jak się przemyka z

lochów pod pałacem do

podmiejskich kanałów, najważniejsze zaś było

utrzymanie w sekrecie sposobu przenikania do pałacu

poprzez tunele. Wszystkie pałacowe plany,

poczynając od tych najwcześniejszych, wskazywały

na odrębność dwóch systemów — podobnie zresztą

jak plany, nie ukazywały żadnych połączeń pomiędzy

kanałami pękniętymi w obrębie miejskich murów i

podgrodziem. Przemytnicy i złodzieje szybko jednak

udowodnili, że plany książęcych budowniczych są

niedokładne, przekopali bowiem własne sekretne

przełazy pod murami.

James podkręci! knot, zapalił go i przesunął osłony

tak, że na zewnątrz wydostawała się jedynie nikła

smużka światła wystarczająca mu do bezpiecznej

nawigacji w kanałach. Mógłby sobie poradzić i bez

światła, czego niejeden raz już próbował, musiałby

jednak przemieszczać się bardzo powoli, cały czas

macając ściany, a dziś miał do pokonania sporą

odległość.

Szybko sprawdził wszystko, by się upewnić, że nie

zostawił śladów zdradzających jego skrytkę przed

tymi, którzy mogliby iść tędy przypadkowo.

Zastanawiał się nad nieustającą potrzebą

Zabezpieczania wszystkiego i wszystkich, która

stworzyła osobliwy paradoks: korpus Królewskich

Inżynierów tracił mnóstwo czasu i złota na szybką

reperację miejskich kanałów, które Szydercy i inni

złodziejaszkowi równie szybko uszkadzali, żeby

porobić obie tajne przejścia wyjęte spod nadzoru

władz. James często im odkrywał nowe przerwy i

wyłomy — i czasami nikomu ich nie zdradzał,

ponieważ były mu przydatne, co znaczyło dlań więcej

niż osłabienie bezpieczeństwa pałacu.

Rozmyślając o tym, że z przynależnością do

książęcego dworu

wiązało się więcej obowiązków niż przywilejów —

co nigdy

mu nie przyszło do głowy, gdy wstępował w szeregi

kompanii giermków, niegdysiejszy złodziejaszek

szybko podążał na spotkanie pierwszego ze swoich

informatorów.

Ostatniego zaczął szukać dopiero przed świtem.

Niełatwo mu było zachować spokój. Pierwsi trzej z

poszukiwanych przez niego

ludzi gdzieś po prostu przepadli. W porcie panował

niezwykły spokój i nawet w pobliżu hałaśliwych

skądinąd miejsc, takich jak oberże i tawerny, było

cicho. Dzielnica biedaków stała się najwyraźniej

terenem bezpańskim, a wiele należących do

Szyderców kryjówek i spelunek było pozamykanych.

James nie natknął się też na żadnego z Szyderców, co

samo w sobie niezwykłe nie było. Jego zdolność

bezszelestnego przemykania się przez kanały i po

dachach nie należała do wyjątkowych. Tej nocy

jednak się czuło, że jest inaczej niż zwykle. Kana-1

łów często używały i osoby postronne. Nie należący

do Szyderców żebracy mieli w nich miejsca, gdzie

mogli sypiać bez przeszkód, nie narażając się na

napaści ze strony obcych. Przemytnicy przenosili

ładunki z tajnych magazynów pobudowanych przy I

ujściach większych nadmorskich tunelów do ukrytych

pod miastem I piwnic. Wszelka taka działalność była

źródłem hałasu: niezbyt! głośnych dźwięków, które

zwykle uchodziły uwagi tych, co nie umieli ich

rozpoznawać... ale sieje słyszało. Dziś wszędzie

panowała cisza. W kanałach rozlegał się tylko szmer

wody, popiskiwanie szczurów oraz przypadkowy

szczęk maszyn — pomp, kół wodnych i szurgot

podnoszonych i opuszczanych śluz.

James wiedział, że wszyscy mieszkańcy kanałów

przyczaili się i czekali na rozwój wydarzeń, a to

oznaczało kłopoty! W przeszłości, gdy zaczynały się

kłopoty, Szydercy zamykali część kanałów położoną

nieopodal Dzielnicy Biedaków i barykadowali dojścia

do Gniazda Szyderców, przez członków

złodziejskiego bractwa zwanego Matecznikiem. W

wyznaczonych! miejscach zajmowali stanowiska

uzbrojeni osiołkowie i czekali! aż kryzys minie. Nie

należący do stowarzyszenia też się kryli do chwili,

gdy kłopoty stawały się przeszłością. Ci, którzy

znajdowali się na zewnątrz tych enklaw spokoju,

padali ofiarami okol liczności. James przypominał

sobie, że ostatnim razem coś takie! go się zdarzyło

podczas następnego roku po zakończeniu Wojna

Światów, kiedy skrytobójcy ranili Księżniczkę Anitę i

Arutha ogłosił prawo wojenne.

Im dalej przedzierał się w głąb leżących pod ulicami

kanałów i przemykał górą, tym głębszej nabierał

pewności, że pod

jego nieobecność wydarzyło się coś równie

poważnego. Teraz ukradkowo rozejrzał się dookoła,

by zyskać pewność, że nikt go nie śledzi i ruszył w

głąb zaułka.

Było tu miejsce, gdzie o ceglany mur oparto parę

przewróconych skrzyń, tworząc dość mizerne, ale

lepsze niż żadne, schronienie przed kaprysami

niepogody. Wewnątrz jednej z tych skrzyń leżał jakiś

nieruchomy kształt. Gdy James poruszył skrzynią,

spłoszył cały rój much, które z brzęczeniem zerwały

się do lotu. książęcy giermek nie musiał tykać

leżącego, by stwierdzić, że a honor z nieboszczykiem.

Odwróciwszy go zręcznie na plecy, spojrzał w twarz

Starego Erwina, niegdysiejszego marynarza, którego

zamiłowanie do mocnych trunków pozbawiło

dorobku tego życia, rodziny i ostatnich strzępów

ludzkiej godności. „Ale — pomyślał James — nawet

taki miejski szczur jak Erwin zasłużył na lepszy

koniec, niż poderżnięcie gardła jak rzeźnemu

baranowi".

Gęste, prawie zestalone skrzepy krwi wskazywały na

to, iż morderstwo popełniono znacznie wcześniej —

prawdopodobnie rankiem dnia poprzedniego. Teraz

już James był pewien, że ego zaginionych

informatorów spotkał podobny los. Zabójcy albo

mordowali bez wyboru, i informatorzy giermka mieli

nadzwyczajnego pecha, albo ktoś systematycznie

zabijał jego kron-orskich agentów. Logika

podpowiadała, że druga z możliwo-i była znacznie

bardziej prawdopodobna. Młody ćwik wstał i spojrzał

w niebo. Noc miała się ku końcowi sączące się od

wschodu szare światło znamionowało nadejście

świtu. W mieście było tylko jedno miejsce, w którym

mógł naleźć odpowiedzi na dręczące go pytania bez

ryzykowania konfrontacji z Szydercami.

Locky.

— Ale jemu idzie na dwudziesty rok! —

jęknął Locklearl

z teatralną przesadą.

— Jest bystrym chłopakiem i ma

przyjemną dla oka powierzchowność. Podejrzewam,

że do twego powrotu stan rzeczy ulegnij

gruntownej zmianie.

— Tak myślisz? — spytał Locklear.

— O, jestem nawet tego pewien —

stwierdził James, gdy obaj

wkraczali do pałacu. — Idę o zakład, że uda mi się

znaleźć dla

niego jakąś chętną dziewkę, która weźmie go do

łóżka... w ciągu najbliższych pięciu lat.

Uśmiech Lockleara znikł jak zdmuchnięty przez

wiatr.

—Pięć lat! — wystękał ze zgrozą. — Chyba nie

sądzisz, że Arutha będzie mnie tam trzymał przez

pięć lat? —jęknął boleśnie.

James parsknął śmiechem. Gdy obaj biegli do komnat

Księcia, wymierzył przyjacielowi kuksańca, Locklear

się zręcznie uchylił... i obaj giermkowie na chwilę

znów stali się niesfornymi chłopcami.

Do komnat Księcia dobiegli obaj wtedy, gdy Arutha

wracał do nich po krótkim widzeniu się z żoną i

dziećmi. Teraz szedł szybkim krokiem przez krótki

korytarz, łączący jego prywatne apartamenty z

Komnatą Narad i resztą dworu. James podbiegł, by

zająć miejsce za swoim lennym panem, Locklear zaś

ustawił się o krok za nim. Po obu stronach drzwi do

Komnaty Narad stali dwaj młodzi giermkowie, którzy

ujrzawszy nadchodzących, szybko otworzyli

wierzeje.

Aruthę powitał Mistrz Ceremonii, Brian De Lacy.

Przy jego prawym boku ustawił się Ochmistrz

Jerome. Obaj skłonili się Księciu jak jeden mąż;

Ochmistrz szybko kiwnął głową obu giermkom.

Jerome był przed dziesięciu laty razem z Jamesem i

Locklearem członkiem kompanii giermków, James

nigdy nie pomijał okazji, by się przeciwstawić

starszemu giermkowi, który był zarozumialcem i

tyranem. Teraz Jerome uczył się u boku de Lacy'ego

trudnej sztuki zarządzania codziennymi sprawami

dworu, i James musiał przyznać, że jego

drobiazgowość sprawiała, iż doskonale się do tego

nadawał.

— Jestem bardzo znużony i chciałbym zjeść

podwieczorek rodziną, więc odłóżmy ile się da na

formalną dworską audiencję jutro. Jakie sprawy nie

mogą czekać?

De Lacy kiwnął głową i podniósł wzrok.

— Czy nie powinniśmy zaczekać na

konstabla? — spytał,

odnotowawszy obecnych w pamięci.

W tejże chwili do sali wszedł Gardan.

— Wasza Wysokość, racz mi wybaczyć.

Chciałem się upewnić, że ludzie zadbali o konie i

broń.

Arutha zmarszczył brwi, a na jego usta wrócił znany

obecnym półuśmiech.

— Gardanie, nie jesteś już sierżantem.

Tylko Konetablem

Krondoru. Od tego, by się upewniać, czy zadbano o

ludzi, konie

i broń, masz innych.

— Jest coś, co chciałbym z tobą omówić,

Wasza Wysokość — stwierdził. I dodał, zerknąwszy

na zebranych w kom

nacie szlachciców: — Ale to może poczekać, dopóki

nie skończysz. Wasza Wysokość? — Arutha

skinieniem głowy wyra

ził zgodę.

— Podczas twojej nieobecności, Wasza

Wysokość, przybył

goniec z Kesh. Sprawy, o jakich nas powiadamia, nie

mają zbyt

wielkiego znaczenia dla Korony, ale powinieneś je

rozstrzygnąć

osobiście — stwierdził de Lacy.

Arutha skinieniem dłoni wskazał mu Jamesa.

— Zostaw je jemu. Przeczytam

wieczorem i rano będziesz

miał odpowiedź.

De Lacy podał listy Jamesowi, który wetknął je pod

kurtkę, nawet nie zerkając na pisma.

Mistrz Ceremonii spojrzał na Szeryfa, który wystąpił

naprzód i się skłonił.

Nic, co by nie mogło poczekać, Wasza

Wysokość.

Arutha wstał.

— Zwolnijcie wszystkich dworzan aż do

jutra, do godziny

dziesiątej rano. — De Lacy i Jerome wyszli, a Arutha

zwrócił

się do Gardana i giermków. — Mości Konetablu,

powiedzcie mi

teraz, o czym chcieliście ze mną pomówić.

— Wasza Wysokość, służyłem waszemu

domowi od dziecka.

Byłem żołnierzem i sierżantem u ojca Waszej

Książęcej Mości,

i waszym Kapitanem oraz Konetablem. Czas mi

wrócić do domu,

sir. Chciałbym złożyć rezygnację i odjechać do

Crydee.

Arutha kiwnął głową.

— Rozumiem. Czy nie możemy pomówić

o tym przy kolacji?

—

Jak sobie życzysz, Książę — odparł

Konetabl.

— Owszem, tak sobie życzę. Locklear,

lepiej się zbieraj

do jutrzejszego wyjazdu — zwrócił się Arutha do

giermka.

— Rozkaz podróży i przepustki zastaniesz rankiem w

swojej

kwaterze. Wyjedziesz z patrolem do Sarth. Jeżeli nie

uda nam

się zobaczyć przedtem, to zechciej przyjąć ode mnie

życzenia

szczęśliwej podróży.

— Dziękuję Waszej Wysokości — odparł

Locklear, usiłując

zachować obojętny wyraz twarzy.

Teraz Arutha znów się zwrócił do Jamesa.

— Ty wiesz, co masz robić.

Arutha i Gardan wrócili do apartamentów książęcych,

giermkowie udali się w stronę przeciwną. Kiedy

oddalili się poza zasięgi książęcych uszu, Locklear

Raymond Elias Feist 005 Dziedzictwo 002 Skrytobójcy w Krondorze, Strona 5 z 37

Nie każdy jest tak urodziwy jak ty,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: