Julita.doc

Julita
Łacińskie imię Julitta to z pochodzenia cognomen, aczkolwiek etymologia rzadkiego w imionach łacińskich przyrostka -itt nie została wyjaśniona. We współczesnych językach europejskich imię to uchodzi za zdrobnienie od Julia.

święta Julita z Cezarei Kapadockiej

męczennica    |    wspomnienie obchodzimy 30 lipca

Święta Julita (Julitta) pochodziła z Cezarei Kapadockiej. Po swym mężu odziedziczyła pokaźny majątek, którego chciał ją pozbawić pewien wyższy urzędnik cesarski. Gdy odwołała się do sądu, oskarżono ją, jest chrześcijanką. Ponieważ nie chciała się wyprzeć swej wiary i złożyć ofiary bożkom, kazano ją spalić na stosie. Było to w roku 303.
W ikonografii przedstawiana jest najczęściej w chwili wchodzenia na stos lub bezpośrednio na nim.

JULITA, męczennica (Muczenica Iulitta), 15/28 lipca. Żyła na przełomie III-IV w. w mieście Ikonium (obecna Konya) w Likaonii. Była pochodzącą z dobrego domu wdową-chrześcijanką i miała trzyletniego synka Kiryka. Gdy za cesarza Dioklecjana nastały czasy prześladowania chrześcijan, do Likaonii przybył znany z okrucieństwa namiestnik Domecjan. W obawie, że nie będzie w stanie znieść cierpień, Julita pozostawiła cały swój dobytek, wzięła synka i dwie służące i udała się Seleucji. Jednak i tam dotarły prześladowania, którymi kierował rządca Aleksander. Julita uciekła jeszcze dalej, do Tarsu i zamieszkała wśród ubogich. Jednak poganie wydali ją w ręce rządcy. Służące uciekły, a Julitę poddano torturom.
Podczas gdy matkę męczono, Aleksander wziął na ręce Kiryka, zaczął głaskać go po główce i pocieszać, aby nie płakał. Jednak dziecko, widząc cierpienia najbliższej mu osoby, zaczęło płakać i krzyczeć: „jestem chrześcijaninem, puść mnie do mamy” oraz drapać władcę paznokciami po twarzy. Rozwścieczony Aleksander rzucił chłopca na ziemię i kopnął nogą tak, że potoczył się po kamiennych schodach w dół. Widząc nieruszającego się, zakrwawionego synka, Julita mężnie po raz kolejny zapewniła, że nie wyprze się chrześcijaństwa. Wówczas wcześniej zadane jej rany polano smołą, a następnie ścięto mieczem. Miało to miejsce około 305 r.
Służące śledzące aresztowanych, pod osłoną nocy zabrały i pogrzebały ciała Julity i Kiryka. Później, za rządów patrz św. cesarza Konstantyna Wielkiego, jedna z żyjących jeszcze kobiet wskazała miejsce pochówku. Relikwie odkopano i stwierdzono, iż nie tylko nie uległy rozkładowi, ale też wydzielają przyjemny zapach.
Na ikonach święta Julita zawsze przedstawiana jest z synem Kirykiem. W lewej dłoni dzierży krzyż, prawą przytrzymuje chłopca. Kiryk jest małym dzieckiem w białej koszuli, trzymającym w prawej rączce krzyż. Na ikonach niekiedy pojawia się również zwój zawierający słowa: "Dziękuję Ci Boże, że przede mną powołałeś syna mego i pozwoliłeś mi cierpieć w Twoim Świętym Imieniu".

1