Zakładanie pasieki i gospodarka pasieczna.pdf

Zakładanie pasieki i gospodarka pasieczna

Niezbędne warunki do zakładania pasieki

Zanim podejmie się decyzję o założeniu pasieki, kandydat na pszczelarza powinien mieć

minimalne przygotowanie teoretyczne związane z pracami w pasiece, w tym: rozróżnianiem

na plastrze pszczół robotnic, trutni, matek, czerwiu, jaj, poszytego miodu, pierzgi, rodzajów

komórek plastra itp. oraz sprawdzić reakcję organizmu na działanie jadu pszczelego i

ogólnego kontaktu z pszczołami tj. strachu przed żądleniem i brzękiem pszczół.

Teren na którym ustawia się ule z pszczołami nazywamy pasieczyskiem. Wymaga on ogrodzenia.

Ogrodzenia stałe, nie wymagają żywopłotu, natomiast ogrodzenia siatkowe spełniają swoje zadanie

razem z posadzonym obok żywopłotem. Na żywopłot preferowana jest śnieguliczka dająca znaczny

pożytek pszczołom. Minimalna powierzchnia pasieczyska to około 20 arów, pozwalająca na

ustawienie uli z pszczołami w odpowiedniej odległości (10 m) od sąsiadów czy też drogi

ogólnodostępnej. W przypadku nie zachowania tej odległości konieczne jest spełnienie specjalnych

wymagań w zakresie ogrodzenia (szczelne i wysokie na 3 m).Pasieczysko powinno znajdować się w

pobliżu zabudowań, co ułatwia nadzór nad pasieką. W pobliżu pasieczyska powinna się znajdować

dostateczna ilość drzew, roślin miododajnych (wierzby).

Nie stawiać uli:

w centrum ruchliwego miasta oraz z daleka od pożytków

w pobliżu zakładów przemysłowych emitujących zanieczyszczenia np. cukrownie

frontem wylotowym w bezpośredniej bliskości wody stojącej lub płynącej, w której to obciążone

i powracające pszczoły mogą się utopić,

na przeciągu, gdzie chłodne powietrze wdziera się do ula przez otwory wlotowe,

w kotlinie (niecce), gdzie ciężkie i chłodne powietrze, szczególnie podczas bezwietrznej

pogody stoi bez ruchu,

naprzeciwko budynków ustawionych w podkowę, której część otwarta skierowana jest na

południe, gdyż wtedy wiatr zachodni łapie się na jej wschodnim ramieniu i wdziera się do

całego kwadratu, powodując, że rój pszczół nie ma spokoju ani w zimie, ani w lecie,

na terenie piaszczystym, nie osłoniętym, gdyż latem ule będą się przegrzewać,

w gęstym lesie lub słabo prześwietlanym sadzie, ze względu na cień

tak, aby światło z okien lub latarni ulicznych padało na otwory wylotowe, wabiąc wieczorem

pszczoły, co często powoduje ich śmierć,

na miejscu, gdzie mogą występować wstrząsy powstałe, np. na skutek rąbania drzew.

Lepsze od południowego kierunku ustawienia jest lekkie odchylenie frontu ula na południowy wschód.

Takie ustawienie, daje na wylot poranne słońce i zapobiega przemieszczaniu się zachodniego wiatru

wzdłuż otworów wylotowych i odciąganiu z nich ciepła. Dobre jest lekkie obniżenie terenu przed

frontem wlotowym ula, tak żeby woda chłodne powietrze łatwiej spływały. Nie wskazana jest

lokalizacja pasieki np. w centrum ruchliwego miasta z powodu zbyt dużej odległości dzielącej pszczoły

od pożytków. Nie wskazane są również okolice rozwiniętych ośrodków przemysłowych lub

hałaśliwych zadymionych fabryk. Hałasy, wstrząsy, wyziewy i obce zapachy drażnią pszczoły,

utrudniają im pracę i mogą powodować zatrucia. Ponadto należy unikać pasiek przy dużych

zbiornikach wodnych (szeroka rzeka, jeziora) gdyż w czasie przelotów nad nimi zwłaszcza w czasie

wiatru czy nagłego deszczu będą się topiły. Nie wskazane jest zakładanie pasiek w pobliżu wytwórni

słodyczy, gdyż mogą być problemy z nadlatywaniem pszczół i żądleniem załogi. Podobnie w pobliżu

pastwisk dla krów, hodowli koni, które mogą być atakowane przez pszczoły. Nie należy ustawiać pni

pszczół w odległości mniejszej niż 10 m od drogi publicznej, obcego domu mieszkalnego, stajni,

ogrodu. Można zmniejszyć tą odległość pod warunkiem ustawienia przed granicą tego terenu

ogrodzenia naturalnego np. krzewy lub sztucznego o wysokości 3 m. Odległość, od arterii

komunikacyjnej powinna wynosić nie mniej niż 50 m. W pobliżu pasieczyska powinna się znajdować

dostateczna ilość drzew i roślin miododajnych, np. wierzby. Żywopłot ochrania pasiekę od wiatru i

zadymek śnieżnych, a także może dostarczyć pszczołom dużych ilości pyłku i nektaru. Wybierając

teren należy pamiętać, że na 1km2 nie powinno znajdować się więcej niż 7-8 rodzin pszczelich.

Powinien to być teren na którym występuje dużo pożytków. Dobrym terenem pożytkowym są lasy

liściaste o gęstym podszyciu runa leśnego oraz rośliny takie jak akacje, gryka czy rzepak. Ponieważ

lot pszczół po nektar bywa opłacalny wtedy, gdy nie jest dłuższy niż 2 km, a gdy warunki pogodowe

bywają gorsze tylko do 1.5 km, pasieka nie powinna być zakładana dalej niż te odległości. Dalszy lot

pszczół będzie nieopłacalny, ponadto pszczoły mogą ginąć. Ze względu na pożytki i lokalizację

pasiek, rozróżniamy gospodarkę stacjonarną- odległość sąsiednich pasiek liczących 40-50 pni

powinna wynosić 4-5 km, oraz gospodarkę wędrowną.

Najważniejszymi dla gospodarki pasiecznej cechami pożytków są:

czas występowania pożytku, okres jego trwania,

obfitość i źródło.

Baza pożytkowa, jak ją ocenić?

Pszczoły zbierają przede wszystkim nektar i pyłek z roślin rosnących w okolicy pasieki. Ponadto

specjalną grupę roślin stanowią te, które dostarczają pszczołom spadzi – drugiego obok nektaru

surowca miodowego. Stopień wykorzystania przez pszczoły roślinności pożytkowej jest uzależniony

od odległości pomiędzy pasieką a kwitnącymi roślinami. Uważa się że lot przekraczający odległość 2

km jest mało opłacalny, gdyż zbieraczki zużywają wtedy dużo cukrów do wytworzenia energii, a

ładunki nektaru są znacznie mniejsze niż przynoszone z bliższych terenów. Zasięg produktywnego

lotu pszczół ma zasięg nie większy niż 1,5 – 2 km czyli zajmuje powierzchnię 706 do 1256 ha. Jednak

najefektywniejszy zbiór pszczoły dokonają z pożytków znajdujących się w promieniu 500 metrów od

pasieki. Najlepszą byłaby więc okolica, gdzie pożytek ciągnąłby się przez cały sezon czyli od wiosny

do jesieni. Ogólną ocenę bazy pożytkowej umożliwia zapoznanie się z roślinnością występującą w

okolicy pasieki. Wśród roślin uprawnych największe znaczenie dla pszczół mają: gryka, rzepak,

rzepik, gorczyca, koniczyna, wyka, serdela, słonecznik oraz kolender i kminek, a nawet ziemniaki. Z

chwastów polnych miododajnych są: chaber bławatek, ostrożeń polny, kąkol, ognicha, łopucha, wyka

ptasia, nostrzyk oraz żmijowiec. Z drzew owocowych najbardziej nektarodajne są: wiśnia i czereśnia

oraz jabłoń, z krzewów agrest i malina, z warzyw uprawnych ogórki, dynie, kapustne i cebulowe. Z

drzew i krzewów rosnących w mieście i osiedlach, są: lipa, akacja, klony, śnieguliczka, oliwnik

wąskolistny, porzeczka złota, karagana, kolcowój. Rośliny łąkowe, to główne znaczenie mają

motylkowe oraz chwasty: rzeżucha łąkowa, rdest wężownik, kminek, a z krzewów wierzba. W lasach

największe znaczenie dla pszczół mają: lipa, wierzby, klony, wiązy, jarzębina, grusza polna, dzika

czereśnia, z krzewów: malina, kruszyna, jeżyna, trzmielina, leszczyna oraz krzewinki takie jak

odmiany borówki, bagno, żurawina i wrzos. Jeśli chodzi o spadź leśną, to jego źródłem są: jodła,

świerk i modrzew.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: