Gorący Lód.pdf

Rozdział 1

Uciekał. Zresztą nie po raz pierwszy w życiu. I może nie po raz ostatni, pomyślał, mijając

elegancką wystawę sklepu Tiffany'ego. Była chłodna, kwietniowa noc. Padał deszcz, zmywając

kurz z jezdni i chodników. Wiał lekki wiatr, który nawet tu, na Manhattanie, pachniał wiosną. Pot

spływał mu po twarzy. Byli tuż za nim.

Piąta Aleja była cicha i jak na tę porę nocy spokojna. Uliczne światła co jakiś czas

rozpraszały ciemność; ruch panował niewielki. Tu nie wtopisz się w tłum. Mijając Pięćdziesiątą

Trzecią, pomyślał, że mógłby dać nura do tunelu kolejki podziemnej pod budynkiem Tishmana -

ale gdyby zobaczyli, że tam znika, miałby odcięty odwrót.

Kiedy za jego plecami rozległ się pisk opon, skoczył za róg przy sklepie Cartiera. Poczuł

ostre ukłucie w ramię i usłyszał stłumiony świst kuli, mimo to nie zwolnił kroku. Prawie

jednocześnie poczuł zapach krwi. Teraz to już przestawało być zabawne. Miał dziwne przeczucie,

że może być jeszcze gorzej.

Na Pięćdziesiątej Drugiej dostrzegł grupki ludzi - jedni stali, drudzy spacerowali. Doszły go

podniesione głosy i muzyka. Usiłował uspokoić oddech, by nie zwracać na siebie uwagi. Stanął

cicho za rudą kobietą, o kilka cali przewyższającą jego sześć stóp i o połowę szerszą. Kołysała się

w takt muzyki wydobywającej się z przenośnego odbiornika stereo. To tak, jakby się ukrył za

drzewem podczas wichury. Skorzystał ze sposobności, by złapać oddech i obejrzeć ranę. Krwawił

jak zarzynane prosię. Bez chwili namysłu wyciągnął rudej kobiecie z tylnej kieszeni spodni

pasiastą chustkę i owinął nią ramię. Niczego nie zauważyła, nadal się kołysała - zawdzięczał to

swoim zręcznym palcom.

O wiele trudniej jest strzelić do człowieka, którego otacza tłum, pomyślał. Nie jest to

niemożliwe, ale trudniejsze. Posuwał się wolno, chowając się za grupki ludzi i cały czas

obserwując podążającego za nim czarnego Lincolna.

Przy Lexington zobaczył, że samochód się zatrzymuje i wysiada z niego trzech mężczyzn w

eleganckich ciemnych garniturach. Jeszcze go nie dostrzegli, ale wkrótce to nastąpi. Myśląc

intensywnie, uważnie obserwował otaczających go ludzi. Ta czarna skóra z mnóstwem zamków

błyskawicznych mogłaby się przydać.

– Hej! – Złapał za ramię stojącego obok chłopaka. – Dam ci pięćdziesiąt kawałków za twoją

kurtkę.

Chłopak, z jasnymi, sterczącymi jak kolce włosami i z jeszcze bledszą twarzą, wyrwał mu

rękę.

– Odpieprz się, to prawdziwa skóra.

– No to stówę – mruknął Edward.

Trzej mężczyźni byli coraz bliżej. Tym razem chłopak okazał więcej zainteresowania.

Odwrócił twarz i Edward zobaczył maleńkiego wytatuowanego sępa na policzku.

– Dwie setki i jest twoja.

Edward już sięgał po portfel.

– Za dwie stówy dorzucisz mi jeszcze te ciemne okulary.

Chłopak zdjął wąskie okulary o fosforyzujących szkłach.

– Są twoje.

– Daj, pomogę ci zdjąć kurtkę.

Szybkim ruchem Edward ściągnął z niego skórę. Wcisnął mu banknoty do ręki i włożył kurtkę,

sycząc z bólu z powodu rany w lewym ramieniu. Skóra wydzielała niezbyt przyjemny zapach

poprzedniego właściciela. Nie zwracając na to uwagi, zaciągnął zamek błyskawiczny.

– Uważaj, kolego, idzie tu trzech facetów w cmentarnych garniturkach. Węszą tu za forsą

ekstra za kasety z Billym Idolem.

– Taaa?

Kiedy chłopak odwracał głowę z miną znudzonego nastolatka, Edward dał nura w najbliższe

drzwi. Tapety w bladych kolorach odbijały przyćmione światło. Przy stolikach w stylu art deco,

przykrytych lnianymi obrusami, siedzieli ludzie. Błyszczące mosiężne poręcze prowadziły do

zacisznych saloników i do otoczonego lustrami baru. Edward natychmiast rozpoznał zapachy

charakterystyczne dla francuskiej kuchni - szałwii, burgunda i tymianku.

Przez krótką chwilę rozważał pomysł wybrania ustronnego stolika, lecz doszedł do wniosku,

że bar będzie lepszą kryjówką. Zrobił znudzoną minę, wbił ręce w kieszenie i kołysząc biodrami,

podszedł do baru. Opierając się o ladę, kombinował, którędy tu wyjść.

– Whisky. – Poprawił okulary na nosie. – Seagrama. Proszę zostawić butelkę.

Pochylił się nad butelką, nieznacznie zwracając twarz w stronę drzwi. Włosy miał ciemne,

przy kołnierzu kurtki wijące się, twarz gładko ogoloną, pociągłą. Kiedy sięgał po szklaneczkę,

skryte za ciemnymi, fosforyzującymi okularami oczy utkwione były w drzwi. Jednym haustem wypił

całą jej zawartość. Tymczasem umysł pracował intensywnie.

Potrafił myśleć w biegu już we wczesnej młodości, gdy tylko nauczył się wykorzystywać nogi

do ucieczki, jeśli tak nakazywał rozsądek. Nie miał nic przeciwko walce, ale lubił mieć jeszcze coś

w zanadrzu. Działał wprost lub posługiwał się subtelniejszymi chwytami - w zależności od tego, co

było korzystniejsze.

To, co ukrył na piersi, być może spełni wreszcie jego marzenia o życiu w luksusie. Natomiast

ten pościg za nim mógł w jednej chwili wszystko zniweczyć. Po głębszym zastanowieniu

postanowił jednak postawić na worek złota.

Para siedząca obok niego dyskutowała żywo o ostatniej powieści Mailera. Jakieś

towarzystwo zastanawiało się, czy mają iść do klubu posłuchać jazzu i napić się czegoś tańszego.

Ludzie przy barze to przeważnie samotnicy, ocenił. Przyszli tu, by pokrzepić się po ciężkim dniu

pracy i spotkać innych samotników. Były tu skórzane spódnice, trzyczęściowe garnitury i sportowe

tenisówki. Zadowolony z siebie wyciągnął papierosa. Mógł wybrać gorsze miejsce na kryjówkę.

Blondynka w kostiumie koloru ciepłej szarości wspięła się na stołek obok niego i podała mu ogień.

Pachniała perfumami Chanel i wódką. Zakładając nogę na nogę, opróżniła do końca swoją

szklaneczkę.

– Nigdy cię tu jeszcze nie widziałam.

Edward obrzucił ją szybkim spojrzeniem, wystarczającym, by dostrzec lekko zamglony wzrok

i drapieżny uśmiech. W innej sytuacji nie odrzuciłby takiej okazji.

– Nie. – Wychylił następną kolejkę. – Moje biuro jest kilka domów stąd.

Nawet po trzech wódkach zauważyła coś bezczelnego i niebezpiecznego w tym mężczyźnie.

Zaciekawiona przysunęła się bliżej.

– Jestem architektem – powiedziała.

Włosy zjeżyły mu się na karku, kiedy kątem oka dostrzegł, że wchodzą. Wyglądali schludnie i

dostatnio. Wyciągnął głowę i obserwował

nad ramieniem blondynki, jak tych trzech się rozdziela. Jeden z nich został przy drzwiach,

zamykając mu drogę odwrotu. Zaciekawiona brakiem odpowiedzi, położyła rękę na ramieniu

Edwarda.

– A ty czym się zajmujesz?

Zatrzymał przez chwilę whisky w ustach, a potem przełknął; czuł, jak wolno spływa do

żołądka.

– Kradnę – odpowiedział, bo ludzie rzadko dają wiarę prawdzie.

Uśmiechnęła się, wyjęła papierosa, a następnie podała mu zapalniczkę, czekając, aż Edward

poda jej ogień.

– Fascynujące. – Wypuściła cienką smugę dymu i wyjęła mu zapalniczkę z ręki. – Może

postawisz mi drinka i opowiesz coś o tym?

Szkoda, że wcześniej nie spróbował tego sposobu, skoro okazał się taki skuteczny. Żałował,

że czas był tak nie sprzyjający, bo kostium leżał na niej tak elegancko jak na modelce.

– Nie dzisiaj, złotko.

Koncentrując uwagę na swoim problemie, dolał sobie whisky, starając się pozostać w cieniu.

Zaimprowizowane przebranie mogło przynieść efekt. Poczuł ucisk lufy pistoletu między żebrami.

Tym razem nie przydało się na nic.

– Wychodź, Cullen. Pan Aro jest niezadowolony, że nie dotrzymałeś umowy.

– Naprawdę? – Niedbale zamieszał whisky w szklaneczce. – Chciałem sobie najpierw strzelić

drinka, James. Musiałem stracić rachubę czasu.

Ucisk lufy na żebra zwiększył się.

– Pan Aro lubi, kiedy jego pracownicy są punktualni.

Sączył wolno whisky, obserwując w lustrze przed sobą, jak staje za nim dwóch innych

facetów. Blondynka już się wycofała w poszukiwaniu łatwiejszego celu.

– Czy jestem wylany?

Nalał sobie kolejnego drinka, zastanawiając się, jakie ma szanse. Trzy do jednej - oni byli

uzbrojeni, on nie. Ale z nich trzech tylko James mógł uchodzić za rozgarniętego.

– Pan Aro lubi wylewać swoich pracowników osobiście. – James wyszczerzył w uśmiechu

rząd równiutkich zębów okolonych cieniutkim wąsikiem. – I chce ci poświęcić trochę uwagi.

– Okay. – Edward wziął do jednej ręki butelkę, a do drugiej szklaneczkę. – Może przedtem

drinka?

– Pan Aro nie lubi, kiedy się pije w czasie pracy. Poza tym jesteś już spóźniony, Lord, mocno

spóźniony.

– Naprawdę? Jednak to wstyd marnować dobry trunek.

Nie przestając mieszać whisky w szklaneczce, chlusnął nią w oczy Jamesa i machnął butelką

przed nosem mężczyźnie stojącemu z prawej. Siłą rozpędu wyrżnął głową trzeciego przeciwnika,

skutkiem czego przewrócili się w tył na ladę z wystawionymi deserami. Czekoladowy suflet i gęsty

francuski krem wzbiły się w górę i opadły w postaci wysokokalorycznego deszczu. Objęci jak

kochankowie przetoczyli się na tort cytrynowy.

– Straszne marnotrawstwo – mruknął Edward i każdemu z nich wcisnął w twarz po garści

musu truskawkowego.

Wiedząc, że element zaskoczenia nie trwa wiecznie, Edward posłużył się najszybszymi ze

środków obrony. Wbił kolano między nogi przeciwnika i rzucił się do ucieczki.

– Zapisz to na rachunek Aro! – zawołał, przeciskając się między stolikami i krzesłami.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: