Boskie Trio.pdf

Biblia ukazuje Boga w działaniu

ziemi, to co widzialne i to co niewidzialne,

czy to trony, czy panowania, czy

zwierzchności, czy to władze: wszystko

przez niego i ku niemu jest stworzone”

(Kol. 1,15-16).

„Na początku Bóg stworzył niebiosa

i ziemię” (Gen. 1,1).

Słowo Bóg w tym pierwszym

wersecie Biblii w oryginalnym języku

hebrajskim jest w liczbie mnogiej.

Świadczy o tym wyraźnie końcówka -

im. Język hebrajski miał trzy liczby:

Jednak gdyby słowo Bóg mieściło

w sobie tylko Ojca i Syna mielibyśmy

liczbę podwójną Eloach , a mamy

przecież liczbę mnogą Elohim . Dlatego

słusznym jest twierdzenie, że również

Duch Święty uczestniczył w stwo-

rzeniu. W języku hebrajskim wszystkie

litery były jednakowej wielkości. Nie

było małych i dużych, jak to jest

obecnie w języku polskim. Dlatego

niektórzy oddają słowo Duch z dużej

litery, utożsamiając go z osobą,

a niektórzy duch z małej, utożsamiając

ją z tchnieniem życia. W księdze Joba

możemy znaleźć interesujący komen-

tarz Elihu w kwestii stworzenia.

 pojedynczą,

 podwójną

 oraz mnogą.

W liczbie pojedynczej Bóg to El.

W liczbie podwójnej dwaj bogowie to

Eloach. A w liczbie mnogiej, która

odnosi się do trzej osób lub więcej

Elohim. Dualis, czyli liczba podwójna

obecnie nie istnieje w języku polskim,

chociaż są pozostałości po niej.

Podam dwa przykłady. Słowo ręka jest

w liczbie pojedynczej. Słowo rękoma to

liczba podwójna i odnosi się do dwóch

rąk. Słowo rękami to liczba mnoga.

Tak samo można powiedzieć: oko,

oczyma, oczami.

„Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie

wszechmocnego ożywiło mnie” (Job.

33,4).

To jest bezpośrednie nawiązanie do

tego, jak Bóg stworzył człowieka.

Gdy czytamy w pierwszym wersecie

słowo — Bóg, możemy pochopnie

myśleć, że jest tu mowa o jednej

osobie — o Bogu Ojcu. Dlatego

sięgnięcie do tego słowa w języku

hebrajskim może rozszerzyć nasze

zrozumienie. Nowy testament często

podaje, że to Syn Boży stworzył świat.

„I ukształtował Jahue Elohim człowieka

z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego

dech żyć (hebr. l. mn.) i stał się człowiek

duszą żyjącą” (Gen. 2,7).

Są tu wymienione dwie fazy

stworzenia:

1) Ukształtowanie ciała z pierwiastków

ziemi,

„On jest obrazem Boga niewidzialnego,

praprzyczyną (gr. prototokos  całego

stworzenia, ponieważ w nim zostało

stworzone wszystko w niebiosach i na

2) Ożywienie ciała tchnieniem wielu

żyjących ludzi.

w nich postępowali” (Efez. 2,5-10).

Bóg Ojciec jest inicjatorem stworzenia

i zbawienia, Syn Boży jest realizatorem

tego planu, a Duch Święty kontynua-

torem wszystkiego. Dwa akty:

stworzenia i ożywienia są wykorzy-

stane przez Boga w wizji danej

Ezechielowi (Ezech. 37,1-14). Najpierw

Ezechiel miał prorokować do

wyschłych kości, a później do

ożywczego tchnienia. Wskazuje to na

dzieło reformacji i ożywienia. Istota

Boga w Biblii jest objawiona

w działaniu na rzecz człowieka. Bóg

nie jest dogmatem , lecz Stwórcą

i Zbawcą (tzn. kimś aktywnym) , a te

określenia można odnieść zarówno do

Ojca, Syna, jak i Ducha Świętego.

Ostateczną konsekwencją Bożego

działania będzie Jego tron na

odnowionej ziemi i na zawsze

zniszczeni Jego przeciwnicy. Już

dzisiaj możemy uczestniczyć przez

wiarę w tych dobrach.

Bóg w Adamie stworzył cały rodzaj

ludzki, gdyż uczynił go początkiem

ludzkiej rasy. Dlatego w języku

hebrajskim jest napisane, że „tchnął

w nozdrza jego nie dech życia, ale

tchnienie wielu”. Elihu mógł odnieść

ten podwójny akt stworzenia Adama do

siebie mówiąc:

„Duch Boży stworzył mnie ”.

Mógł mieć on na myśli stworzenie

w Adamie, jak i w Chrystusie poprzez

Ducha (Kol. 1,15-16).

Duch Boży to trzecia istota Boga

uczestnicząca w stwarzaniu świata.

O Nim został powiedziane, że „ unosił

się nad powierzchnią wód”. Słowo

unosił się, po hebrajsku merachefet,

odnosi się do czynności, jaką wykonuje

kura siedząca na jajkach. Ona się

unosi tzn. wysiaduje je. Proces ten jest

bardziej skomplikowany niż wielu

przypuszcza. Duch Święty aktywnie

uczestniczył wraz z Ojcem i Synem

w stwarzaniu.

Pocieszyciel — Duch Święty

Jest wielu ludzi, którzy utożsamiają

Ducha Świętego z mocą Boga.

Chociaż temat jest kontrowersyjny,

podzielę się, dlaczego ja wierzę, że

Duch Święty jest Boską osobą. Jezus

przed swoją śmiercią podczas ostatniej

wieczerzy, jaką spędził ze swoimi

uczniami, mówił o Duchu Świętym

w szczególny i specyficzny sposób.

Zanim przytoczę Jego słowa zaznaczę

fakty, które podkreślają tę specyfikę.

Jezus podczas swojej działalności

wyganiał demony mocą Ducha

Świętego (Mar. 3,20-30). Tej samej

mocy udzielił swoim uczniom,

wysyłając ich w celu ogłaszania

Królestwa Bożego (Mt. 10,1). Pomimo

tego, gdy Jezus odchodził powiedział

następujące słowa:

To samo dotyczy zbawienia. Biblia

posługuje się identycznymi określe-

niami, aby zilustrować zbawienie

człowieka.

„I nas, będących martwymi przez występki,

współożywił z Chrystusem — łaską

zbawieni jesteście — i razem z nim

wskrzesił, i razem z nim posadził

w niebiosach w Namaszczonym Jezusie,

aby okazać w przyszłych wiekach

przewyższające bogactwo łaski Jego

przez łaskawość wobec nas, jaką okazał

wobec Namaszczonego Jezusa. Albowiem

łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to

nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków,

aby się kto nie chełpił. Jego bowiem

dziełem jesteśmy, stworzeni w Namasz-

czonym Jezusie do dobrych dzieł, które

Bóg wcześniej przygotował, abyśmy

„Lecz Ja wam mówię prawdę: Lepiej dla

was, żebym Ja odszedł. Bo jeśli nie

odejdę, Pocieszyciel do was nie

przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do

was…” (Jn. 16,7).

To nie oznacza jednak, że Duch

Święty nie jest Boską osobą. Podobne

słowa powiedziano o Jezusie, że jest

on mocą:

„Natomiast dla powołanych — i Żydów,

i Greków, zwiastujemy Chrystusa, który

jest mocą Bożą i mądrością Bożą” (Rzym.

1,24).

Nasuwa się zasadnicze pytanie,

dlaczego Jezus po swoim martwych-

wstaniu musiał iść do nieba?

Przebywał jeszcze na ziemi

czterdzieści dni i musiał odejść! Skoro

moc Ducha Świętego była dostępna

uczniom, gdy Jezus był na ziemi przed

jego śmiercią krzyżową, dlaczego nie

mogłaby być dostępna po jego

zmartwychwstaniu? Wierzę, że

w pięćdziesiątym dniu Duch Święty,

jako osoba, zstąpił na ziemię i zaczął

kontynuować dzieło Jezusa. Jak to jest

w biegach sztafetowych, przejął on

pałeczkę z rąk Jezusa, aby

kontynuować jego dzieło. Wtedy też

uczniowie

Ci, którzy uważają Ducha Świętego

jako przejaw mocy Boga lub Chrystusa

nie dostrzegają, że pewne fragmenty

Biblii stają się dla nich przez to

niejasne. Podam jeden z przykładów:

„Gdyż ewangelia zwiastowana wam przez

nas, doszła was nie tylko w Słowie, lecz

także w mocy i w Duchu Świętym ,

i z wielką siłą przekonania; wszak wiecie,

jak wystąpiliśmy między wami przez

wzgląd na was. A wy staliście się

naśladowcami naszymi i Pana i przyję-

liście Słowo w wielkim uciśnieniu,

z radością Ducha Świętego, tak iż staliście

się wzorem dla wszystkich wierzących

w Macedonii i Achai” (1 Tes. 1,5-7).

otrzymali

moc

Ducha

zgodnie z obietnicą Chrystusa:

„ale weźmiecie moc Ducha Świętego,

kiedy zstąpi na was, i będziecie mi

świadkami w Jerozolimie i w całej Judei,

i Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz. 2,8).

Skoro Duch Święty jest mocą, to po co

apostoł Paweł napisał dwa razy to

samo? Taka mowa byłaby przysłowio-

wym „masłem maślanym”.

Uczniowie czekali dziesięć dni na

zstąpienie Ducha Świętego zanim

otrzymali jego moc. Gdyby Duch

Święty był mocą Bożą czy mocą

Jezusa te słowa nie miałyby sensu.

Duch Święty został posłany przez Ojca

i Syna, tak samo jak wcześniej Syn

Boży został posłany przez Boga Ojca

i Ducha Świętego (Izaj. 48,16-17;

61,1). Syn Boży na ziemi uwielbił imię

Ojca, a teraz przyszedł czas, aby

uwielbić imię Syna. Tego dokonał

właśnie Duch Święty. Czasami w Biblii

Duch Święty jest utożsamiany z mocą

np.:

Studiując Słowo Boże trudno

zaprzeczyć atrybutom osobowości

Ducha Świętego, więc przypisuje się

rzekomej mocy Bożej atrybuty

osobowe Ojca i Syna. Nie jest to

właściwy sposób wyjaśniania tekstów

Biblii, gdyż Jezus mówiąc o Duchu

Świętym podkreślał osobowy

charakter tej istoty, która chociaż nie

przyjęła ciała ludzkiego, jak Syn Boży,

ale przecież posiada atrybuty

świadczące o jej osobowości, jak

intelekt, uczucia i wolę.

„A oto ja zsyłam na was obietnicę mojego

Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż

zostaniecie przyobleczeni mocą z wyso-

kości ” (Łuk. 24,49).

„A On , gdy przyjdzie, przekona świat

o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie;

o grzechu, gdyż nie uwierzyli we mnie;

O sprawiedliwości, gdyż odchodzę do

Ojca i już mnie nie ujrzycie; O sądzie zaś,

gdyż książę tego świata został osądzony.

Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia,

ale teraz znieść nie możecie;

w niebie Syna Bożego, gdy był on na

ziemi, tam samo jest i z Duchem

Świętym, zajął on miejsce Chrystusa

(Izaj. 6,1-8 BG).

Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy,

wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie

sam od siebie mówić będzie, lecz

cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co

ma przyjść wam oznajmi. A On mnie

uwielbi, gdyż z mego weźmie i wam

oznajmi” (Jn. 16,8-14).

Pozycja a natura Bóstwa

Jezus w wieczerniku przekazał swoim

uczniom jeszcze jedną ważną prawdę,

gdy umył nogi swoim uczniom:

„Czy wiecie, co wam uczyniłem? Wy

nazywacie mnie Nauczycielem i Panem,

i słusznie mówicie, bo jestem nim. Jeśli

tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi

wasze, i wy winniście sobie nawzajem

umywać nogi. Albowiem dałem wam

przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam

uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę powia-

dam wam: Sługa nie jest większy od pana

swego ani poseł nie jest większy od tego,

który go posłał. Jeśli to wiecie,

błogosławieni jesteście, gdy zgodnie z tym

postępować będziecie” (Jn. 13,12-17).

Jezus w tym fragmencie Pocieszyciela

(gr. parakletos) trzy razy określa

zaimkiem osobowym On. Słowo

greckie parakletos w Nowym

Testamencie jest wspomniane (oprócz

tekstów odnoszących się do Ducha w

Jn. 14,16.26; 15,26, 16,7) jeszcze raz

w 1 Jn. 2,1 w odniesieniu do

Chrystusa. Skoro nie oznacza to

osobowości to można fałszywie

wnioskować, że Jezus też tej

osobowości nie posiada.

W Królestwie Bożym wielkość

mierzona jest w bezinteresownej

służbie na rzecz słabszych, a nie

w pozycji, jaką się zajmuje. Jezus,

pomimo, że nie zapierał się swojej

pozycji Pana i Nauczyciela wobec

uczniów ukazał wobec nich swoje

uniżenie, jako przykład dla nas. Tak

samo Syn nie jest niższy niż Ojciec

dlatego, że zstąpił na ziemię jako

człowiek i nie zajmuje już pierwotnej

pozycji, jaką posiadał w niebie (Fil. 2,5-

11; Jn. 17,5; Obj. 4,9-11; 5,12-14).

Biblia ukazuje w niebie jedynie tron

Ojca, na którym zasiada dzisiaj razem

z Synem (Obj. 4,10; 3,21). Niektórzy

podnoszą kwestię, że Duch Święty nie

ma swojego tronu w niebie.

„Zasiadanie na tronie” nie oznacza

samej pozycji siedzenia, jak np.

jakiegoś ptaka na dachu. Siedzenie na

tronie jest ludzką ilustracją panowania

i kontroli, czyli posiadania absolutnej

władzy we wszechświecie. Bóg Ojciec

panuje w niebie i na ziemi w równym

stopniu poprzez Syna jak i Ducha

Świętego. Należy zwrócić uwagę na to,

że Apokalipsa ukazuje Ojca i Syna

w niebie, a przecież Duch jest już

wtedy na ziemi, dzięki właśnie Niemu

Jan ma widzenie (Obj. 2,7.11.17.29;

3,6.13. 22).

Jest On obecnie pośrednikiem między

Bogiem a ludźmi jako Syn Człowieczy.

To samo dotyczy Ducha Świętego.

Dzieło Ojca, Syna i Ducha Świętego

jest dziełem służby na rzecz

stworzenia, zbawienia i odrodzenia

ludzkości. Dlatego, pomimo, że Syn

zrzeknie się pozycji, którą zajmuje

obecnie na tronie Ojca (1 Kor. 15,27-

28), mimo tego jego królestwo nie

będzie miało końca (Dan. 7,14).

Duch Święty zstąpił na ziemię podczas

pięćdziesiątnicy 30 r. n.e., a Apoka-

lipsa ukazuje Janowi wydarzenia

właśnie po tym czasie (ok. 95 r. n.e.).

Tak jak nie jest słuszne szukać

Można być ochrzczonym tylko w imię

Jezusa i nie dostąpić „obietnicy Ojca”

(Dz. 8,13-25). O pozyskanych dla

Chrystusa Samarytanach zostało

napisane w Dz. 8,16:

nie utracił mocy” (1 Kor. 1,12-17).

Być ochrzczonym w czyjeś imię

oznacza stać się czyjąś własnością.

Można być ochrzczonym w Chrystusa

i nie być częścią Jego ciała i Jego

Królestwa Łaski. Również tacy

indywidualiści byli w Koryncie. Mówili

oni, że są Chrystusowi i nie uważali, że

Chrystus przekazuje swoją wolę za

pośrednictwem Ducha Świętego przez

apostołów. Do tego nawiązał apostoł

Paweł w 12. rozdziale tego właśnie

listu. Napisał tam między innymi:

„Na nikogo bowiem z nich nie był jeszcze

zstąpił, bo byli tylko ochrzczeni w imię

Pana Jezusa ”.

Tak jest i obecnie z tymi, którzy nie

rozumieją Boskiego planu ukazującego

Bożą miłość do człowieka w działaniu

Boskiego Trio. Podkreślają oni chrzest

w imię Jezusa nie rozumiejąc

jednocześnie chrztu Jezusa, który

zapowiadał

„Albowiem jak ciało jest jedno, a członków

ma wiele, ale wszystkie członki ciała,

chociaż jest ich wiele, tworzą jedno ciało,

tak i Chrystus; bo w jednym Duchu

wszyscy zostaliśmy zanurzeni w jedno

ciało – czy to Żydzi, czy Grecy, czy to

niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy

napojeni jednym Duchem. Albowiem

i ciało nie jest jednym członkiem, ale

wieloma. Wy zaś jesteście ciałem

Chrystusowym, a z osobna członkami”

(1 Kor. 12,12-14.27).

Jan

Zanurzyciel

w słowach:

„Ja was zanurzam w wodzie na znak

zmiany myślenia, ale Ten, który po mnie

idzie, jest mocniejszy niż ja; jemu nie

jestem godzien i sandałów nosić; On was

zanurzać będzie w Duchu Świętym

i w ogniu. W ręku jego jest wiejadło, aby

oczyścić klepisko swoje, i zbierze pszenicę

swoją do spichlerza, lecz plewy spali

w ogniu nieugaszonym” (Mt. 3,11-12).

Pomiędzy Samarytanami a Żydami był

antagonizm od czasów budowy

świątyni Jahwe po niewoli babilońskiej

(Ezdr. 4,4). Pośród tych, którzy przyjęli

Jezusa, jako obiecanego Chrystusa nie

powinno być już podziału na

chrześcijan — Samarytan, chrześcijan

— Żydów i chrześcijan pochodzących

z pogaństwa. Chrzest Jezusa w Duchu

Świętym jednoczy wszystkich, którzy

stali się własnością Ojca i Syna

w Duchu Świętym (Jn. 14,16-26).

Chrzest w czyjeś imię oznacza stanie

się czyjąś własnością (1 Kor. 1,12-15).

Gdy Koryntianie dzielili się w zborze

w zależności, kto ich ochrzcił na

Pawłowych, Apollosowych, Kefa-

sowych czy Chrystusowych otrzymali

od apostoła Pawła napomnienie.

Przeczytali w 1 liście do Koryntian

słowa:

„Czy rozdzielony jest Chrystus? Czy Paweł

za was został ukrzyżowany albo w imię

Pawła zostaliście ochrzczeni? Dziękuję

Bogu, że nikogo z was nie ochrzciłem

prócz Kryspa i Gajusa, aby ktoś nie

powiedział, że jesteście w imię moje

ochrzczeni. Ochrzciłem też i dom Stefana;

poza tym nie wiem, czy kogo innego

ochrzciłem. Nie posłał mnie bowiem

Chrystus, abym chrzcił, lecz abym

zwiastował dobrą nowinę, i to nie

w mądrości nowy, aby krzyż Chrystusowy

www.piotr-kotarba-kaczor.net

Piotr Kotarba-Kaczor

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: