Zygmunt Zeydler-Zborowski:
CZWARTY KLUCZ:
WIELKI SEN 2009
Redaktor serii Grzegorz CIELECKI
Projekt okładki i logo serii Rafał BARTLET
Skład i łamanie Anna LEWANDOWSKA
© Bimali HORSKA
ISBN 978-83-923649-9-0
Wydawnictwo WIELKI SEN Al. Jana Pawła II 65/90, 01-038 Warszawa tel. 0-502-322-705 www.klubmord.com, prezesikl3@wp.pl
ROZDZIAŁ I
Maria skrzywiła się z niesmakiem.
- Tak niemiło wyrażasz się o swojej przyjaciółce.
- Jaka tam przyjaciółka? - żachnęła się Joanna odgarniając z czoła gęste kasztanowate włosy. - Ordynarna, wstrętna świnia!
- A przecież kiedyś przyjaźniłyście się. Byłyście nierozłączną parą.
- To było dawno. Teraz nienawidzę jej. Nienawidzę z całego serca i gdybym tylko mogła...
Maria podniosła się z głębokiego fotela, w którym tkwiła od dłuższego czasu, przeciągnęła się i ziewnęła dyskretnie. Ta rozmowa zaczynała ją nużyć.
- Napijesz się czegoś? - spytała.
- Nie mam ochoty na alkohol.
- Wcale ci nie proponuję alkoholu. Miałam na myśli sok pomidorowy, sok pomarańczowy albo po prostu szklankę zimnej wody.
- Daj mi zwykłej wody.
- A może zaparzę herbaty?
- Nie, nie, wolę wodę. Ale nie fatyguj się. Sama sobie wezmę.
- Zaczekaj - Maria zatrzymała ją ruchem ręki. - Mam chyba jeszcze „Mazowszankę" w lodówce.
Wyszła sprężystym, energicznym krokiem i po chwili wróciła, niosąc na okrągłej tacce dużą butelkę i dwie zwężone u dołu szklanki.
- W pewnych sytuacjach nie ma to jak zimna woda -powiedziała z uśmiechem. Joanna spojrzała na nią z wyrzutem.
- Ty sobie ze mnie żartujesz, a ja naprawdę...
Maria postawiła tackę na stoliku, podeszła do przyjaciółki i objęła ją.
- Ależ, kochanie, wcale z ciebie nie żartuję. Usiłuję tylko trochę rozbić ten twój posępny nastrój.
Joanna potrząsnęła głową.
- To nie takie proste. Nie takie proste, jak ci się zdaje.
- Ja wiem, że to nie takie proste. Doskonale cię rozumiem. Mogę cię jednak zapewnić, że nie ty pierwsza i nie ty ostatnia przeżywasz taką historię.
- I to właśnie Magda, właśnie Magda zrobiła mi takie świństwo! - wybuchnęła Joanna.
- Moja droga - Maria lubiła czasem wpadać w mentorski ton. - Musisz wreszcie zrozumieć, że gdy w grę wchodzi mężczyzna, kończą się wszystkie, największe nawet przyjaźnie między kobietami. Tak było, jest i będzie. Walka o samca to odwieczne prawo przyrody.
- A ty? - spojrzała Joanna.
- Co ja?
- Ty także byłabyś zdolna do tego, żeby odebrać przyjaciółce narzeczonego, męża, kochanka? Prawda, że nie? No powiedz, że nie.
Maria uśmiechnęła się.
- Bo ja wiem. W tych sprawach nigdy nie można nic powiedzieć na pewno.
- Ale przecież mogłaś, przecież mogłaś uwodzić Piotra -próbowała argumentować Joanna. - A jednak tego nie zrobiłaś, chociaż wiem, że ci się podobał.
Marta znów ją objęła.
- Posłuchaj, kochanie - powiedziała serdecznie. - Nie chciałabym, żebyś miała o mnie lepsze wyobrażenie aniżeli ja w rzeczywistości jestem. Piotr podobał mi się i to nawet bardzo, ale nie dlatego nie próbowałam go uwodzić, że jestem twoją przyjaciółką.
Joanna spojrzała zaskoczona.
- A dlaczego?
- Dlatego, że nie jestem w jego typie. Nie podobałam mu się. Nie miałam i nie mam żadnych szans.
- A gdyby było inaczej?
Maria leciutko poruszyła ramionami.
- Nie wiem. Ale nie mogę ci zaręczyć, czy nie starałabym się zdobyć Piotra dla siebie.
- Usiłujesz pozbawić mnie wszelkich złudzeń?
- Nie. Chciałabym tylko, żebyś trzeźwo patrzyła na życie. Już chyba najwyższy czas, żebyś pewne rzeczy zrozumiała. Nie możesz ciągle obracać się w jakimś wyidealizowanym, nierealnym świecie.
- W żaden sposób nie mogę pogodzić się z tym, żeby prawdziwa przyjaciółka... Magda przecież wiedziała doskonale o tym, że mamy się pobrać.
- Moja kochana - Maria znowu weszła w rolę doświadczonej preceptorki. - Po pierwsze - już ci mówiłam, że nie istnieje przyjaźń między kobietami, gdzie w grę wchodzi mężczyzna, a po drugie - nie pozwala się kochanemu mężczyźnie wyjeżdżać tak daleko i na tak długo. Takie wyjazdy są zawsze bardzo ryzykowne i często źle się kończą.
- Nie mogłam mu zabronić - powiedziała z przekonaniem Joanna. - Ten wyjazd to była dla Piotra ogromna szansa. Dali mu bardzo dobre warunki. Miał przywieźć dużo dolarów.
- Ja bym tam nie ryzykowała narzeczonego dla PE-WEX-u - skrzywiła się Maria.
- Mieliśmy się za te pieniądze urządzić, kupić mieszkanie, samochód.
- A teraz nie masz ani mieszkania, ani samochodu, ani narzeczonego.
- Nie męcz mnie! - wykrzyknęła histerycznie Joanna. -Czego ty właściwie chcesz ode mnie?
- Chcę, żebyś rozsądnie spojrzała na sytuację i przestała dramatyzować. Co się stało, to się już nie odstanie i trzeba się z tym pogodzić. Zapomnij o tym, co było i staraj się zorganizować sobie nowe życie.
- Mam pozwolić na to, żeby Magda i Piotr...?
- A cóż ci innego pozostaje? Machnij na to wszystko ręką i znajdź sobie innego amanta. Jesteś młoda, ładna, pełna temperamentu. To przecież dla ciebie nie takie trudne.
6
7
- Nigdy! - wybuchnęła z niespodziewaną gwałtownością Joanna.- Nigdy nie pozwolę, żeby oni...
- A czy można wiedzieć, co masz zamiar przedsięwziąć?
- spytała spokojnie Maria. - Chyba nie myślisz o popełnieniu morderstwa? To byłoby zbyt melodramatyczne. Zdradzona dziennikarka strzałami z pistoletu zabija niewiernego kochanka oraz jego przyjaciółkę. Nie, nie, to nie na dzisiejsze czasy.
- Znowu sobie ze mnie podkpiwasz.
Maria powtórnie napełniła szklanki „Mazowszanką".
- Masz, napij się. To ci dobrze zrobi. I siadaj. Przestań wreszcie biegać po pokoju. W głowie mi się kręci.
Joanna usiadła posłusznie i przeciągnęła dłonią po rozpalonym czole. Przez chwilę milczała.
- Tak... tak... - powiedziała spokojniejszym już głosem.
- Nie mogę, nie mogę znieść tej myśli. Ale po co ja ci zawracam głowę moimi sprawami? Muszę sama... muszę sama przemyśleć..., zadecydować.
- O czym chcesz zadecydować? Sprawa jest chyba zupełnie jasna.
Joanna zwróciła ku przyjaciółce zamglone, niewidzące oczy.
- Nie wiem... Nie wiem. Zostaw mnie.
- Nie rozumiem cię - powiedziała Maria. - Przecież rozmawiałaś z Piotrem.
- Rozmawiałam.
- I powiedział ci, że wszystko między wami skończone.
- Tak, ale ja nie mogę w to uwierzyć.
- Co ci z tego przyjdzie, że nie będziesz w to wierzyć? Taka twoja postawa przecież nie zmieni rzeczywistego stanu rzeczy.
Joanna znowu zaczęła chodzić po pokoju.
- Nie do wszystkiego można podejść z zimnym rozsądkiem. Wiem, ty każdą sprawę dokładnie i spokojnie wyważasz, logicznie analizujesz wszystkie za i przeciw. Jesteś trzeźwa, rozsądna, beznamiętna. Ja tak nie potrafię.
- Co zamierzasz? - spytała Maria i zapaliła papierosa.
- Muszę się jeszcze raz zobaczyć z Piotrem. Może to tylko jakaś przelotna sprawa. Może się opamięta. Może do mnie wróci.
- Chcesz żebrać o miłość?
- Jeśli chodzi o Piotra to jestem nawet gotowa żebrać
o jego miłość.
Na twarzy Marii odmalowała się głęboka troska.
- Nie rób tego. To nic nie da. Zaręczam ci. Mężczyzn nie zdobywa się prośbą.
- A może mu się tylko wydaje, że kocha Magdę - próbowała argumentować Joanna. - Tam przecież wszystko było inne, dalekie, obce. Inny klimat, inni ludzie, inny kraj. W takich zupełnie zmienionych warunkach człowiek się czasem gubi. Może i on się zgubił. Może uległ jakiemuś przelotnemu nastrojowi. Wszystko zapomnę, wszystko mu przebaczę, żeby tylko do mnie wrócił. Ja go kocham. Czy ty nie możesz tego zrozumieć?
Maria uśmiechnęła się z łagodną wyrozumiałością.
- Ależ rozumiem cię doskonale, kochanie. Radzę ci jednak, żebyś nie robiła sobie nadziei. Nie sądzę, żeby twoja ponowna rozmowa z Piotrem coś dała. To jest człowiek, który wie, czego chce.
- Muszę z nim pomówić. Muszę jeszcze z nim pomówić.
- Rób jak uważasz, ale mnie się zdaje, że tylko zupełnie niepotrzebnie będziesz szarpać sobie nerwy, które już w tej chwili są w opłakanym stanie.
Joanna wyciągnęła rękę po szklankę i napiła się wody.
- Zmieńmy temat - powiedziała zdecydowanie. - Już
i tak o wiele za długo nudzę cię moimi sprawami.
- Doskonale wiesz, że wszystko, co ciebie dotyczy, bardzo mnie interesuje - zapewniła ją Maria.
-Tak, wiem. Wdzięczna ci jestem za to, ale wszystko ma swoje granice. Dosyć. - Powiedziane to zostało takim chłodnym, stanowczym tonem, że Maria uważniej spojrzała na przyjaciółkę. Zobaczyła twarz spokojną, opanowaną. Ani śladu niedawnego wzburzenia, tylko w ustach wyraz twardej, zimnej zaciętości. Ta nagła zmiana zaniepokoiła ją.
9
- Może dobrze by było, żebyś na jakiś czas wyjechała z Warszawy. Powinnaś zmienić otoczenie, odprężyć się. Weź urlop.
- Teraz nie mogę wziąć urlopu. Potrzebna jestem w redakcji. Dopiero we wrześniu...
- To wobec tego poszukaj sobie jakichś rozrywek. Pochodź do kina, do teatru, staraj się przebywać w wesołym towarzystwie. Musisz się rozerwać, zapomnieć. Nie można tak bezustannie rozmyślać o przykrych sprawach. Bądź dzielna. Skończ z tym wszystkim.
Joanna uśmiechnęła się drwiąco.
- Jesteś stworzona do dawania dobrych rad. Powinnaś prowadzić rubrykę zatytułowaną „Dobre rady cioci Marysi"...
Maria odpowiedziała uśmiechem.
- Kto wie. Może kiedyś, kiedy się zniechęcę do roli lekarza? W życiu nigdy nic nie wiadomo.
- Tak. W życiu nigdy nic nie wiadomo - powtórzyła Joanna. - Ciągle jakieś niespodzianki. Powiedz mi, kochana, a jak twoje sprawy z Konradem?
- Bez większych zmian. Wszystko w porządku, przynajmniej na razie. Co będzie dalej, nie wiadomo. Myślę, że będziesz we wtorek.
Joanna zamyśliła się.
- Ach, prawda, to już we wtorek. Sama nie wiem...
- Przyjdź koniecznie. Konrad bardzo serdecznie cię zaprasza. Będzie dużo ciekawych ludzi. Rozerwiesz się.
- Nie mam nastroju. Chyba rozumiesz.
- Przyjdź, a o nastroju porozmawiamy na miejscu.
- Nie wiem. Zobaczę. Zobaczę, Jak się będę czuła we wtorek.
- Będzie Wiesiek Sobański - usiłowała ją zachęcić Maria.
- Ten adwokat?
- Tak. Chyba się orientujesz, że on się tobą od dawna interesuje?
Joanna wzruszyła ramionami.
- Nie podoba mi się. Mydłek.
- Nie mów tak. To bardzo fajny chłopak. Świetnie się zapowiada. Powierzają mu już poważne sprawy karne. Ma przed sobą przyszłość. Przyjdź, Joasiu, bardzo cię proszę. A niezależnie od wtorku, wpadnij jeszcze do mnie, zadzwoń. Nie trać ze mną kontaktu.
- Dziękuję ci - Joanna wstała. - Na mnie już czas. Wybacz, że cię zanudzałam swoimi sprawami, ale tak mi się jakoś zebrało. Cześć. Zadzwonię do ciebie.
Po wyjściu przyjaciółki Maria odetchnęła z widoczną ulgą. Dosyć już miała tej „dusznej udręki", a poza tym lada chwila mógł przyjść Konrad. Nie chciała go narażać na spotkanie z przygnębioną Joanną. Zaraz wytworzyłby się nastrój, którego sobie wcale nie życzyła.
Pospiesznie otworzyła okna, wyrzuciła niedopałki papierosów i postawiła wodę na herbatę. „A może będzie wolał kawę?" pomyślała i otworzyła kredens. W tej chwili zadźwięczał dzwonek.
Był efektownym mężczyzną. Wysoki, świetnie zbudowany, szeroki w ramionach. Sylwetka sportowca. Twarz niebanalna, mocno zarysowana, pokryta mocną opalenizną, miała w sobie coś z drapieżnego ptaka. Głęboko osadzone szarozielone oczy, lekko zgięty suchy nos, wypukłe czoło. Wąskie zaciśnięte wargi odsłaniały w uśmiechu białe ostre zęby.
Przywitał się z powściągliwą serdecznością i dosyć oszczędnie odpowiadał na pocałunki Marii. Nie należał do mężczyzn, którzy z dużą wylewnością manifestują swoje uczucia.
Maria znała jego chłodne usposobienia i nie speszyła się.
- Cieszę się, że przyszedłeś.
- Ja również się cieszę, że cię widzę. - Głos miał niski, o przyjemnym brzmieniu. - Jak się czujesz?
- Doskonale. Mam wprawdzie dużo roboty, ale jakoś sobie radzę.
- Czy zawsze będziesz tyle czasu spędzała w tym szpitalu?
- Lubię swoją pracę,
- To nie jest zajęcie odpowiednie dla kobiety.
10
11
- Masz jakieś przedpotopowe poglądy.
- Być może.
Maria nie chciała kontynuować tej rozmowy. Miała ochotę na zupełnie inny nastrój.
- Napijesz się czegoś?
- Jeśli masz whisky?
- Whisky nie mam, ale mogę poczęstować cię niezłym koniakiem. Właśnie wczoraj dostałam w prezencie od pacjenta. Nie chciałam przyjąć, ale tak prosił... Nie mogłam zrobić mu przykrości.
- No to napijmy się tego szpitalnego trunku. Podeszła do baru, wyjęła pękatą butelkę i kieliszki. Nalał. Umoczył wargi w koniaku.
- Nawet niezły - pochwalił. - Możesz powiedzieć twojemu pacjentowi, żeby w przyszłości trzymał się tego gatunku. A wiesz... idąc tutaj do ciebie, minąłem chyba tę twoją przyjaciółkę, tę dziennikarkę. Jak jej tam...?
- Joanna. Była tu u mnie przed twoim przyjściem. Przeżywa biedaczka ciężkie chwile. Narzeczony ją rzucił.
- O, to przykre. To zdaje się ładna dziewczyna.
- Bardzo atrakcyjna. Ale... niestety. Nigdy nie należy mężczyzny puszczać od siebie tak daleko.
- Ja także wyjeżdżam bardzo daleko i na długo -uśmiechnął się. - A jednak...
Polała jeszcze trochę koniaku.
- Za każdym razem jestem przygotowana na najgorsze.
- Nie ufasz mi? Pokręciła głową.
- Bo ja wiem. Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Uważam, że lepiej nie ufać mężczyznom. Zresztą znajduję się w tym uprzywilejowanym położeniu, że nie wymagam od ciebie wierności.
- Wyobraź sobie, że jestem ci wierny. Nie lubię kolorowych kobiet.
- Zawsze, w każdym najdalszym zakątku świata, można znaleźć jakąś białą.
- „Jakaś" mnie nie interesuje. A dokąd to wyjeżdżał narzeczony tej twojej przyjaciółki?
- Niedawno wrócił z Afryki. Siedział tam zdaje się blisko dwa lata.
- To kawał czasu. I czym się tam zajmował?
- Pilotował samoloty i helikoptery sanitarne. Zakochał się w lekarce, a ona w nim. Wcale jej się zresztą nie dziwię. Bardzo przystojny mężczyzna. Może się podobać.
- Któż to taki?
- Nazywa się Piotr Szczerbiński. Może się z nim spotkałeś? Może go znasz?
- Nie. Nigdy nie spotkałem człowieka o tym nazwisku. Zresztą ja w ogóle unikam kontaktów ze służbą zdrowia. Sądzę, że dlatego tak dobrze się czuję. I w kim się tak zakochał ten niestały w uczuciach pilot?
- Wyobraź sobie, że w mojej koleżance ze studiów. Magda Wysznacka. Bardzo fajna dziewczyna. I odważna. Żeby pojechać na parę lat do Afryki, do tych dzikusów, to trzeba mieć odwagę. Nie sądzisz?
Wzruszył ramionami.
- Trudno powiedzieć. Afryka to olbrzymi kontynent. Jakiekolwiek uogólnienia są zupełnie niemożliwe. Wszystko zależy od tego, w którym miejscu człowiek się znajduje. Tyle tam przecież ludów, plemion, tyle różnych zwyczajów, temperamentów, przesądów, zabobonów. Możesz spotkać ludzi niechętnie, a nawet wrogo usposobionych do białych, a znowu w innym miejscu doznasz życzliwego, serdecznego, przyjacielskiego przyjęcia.
- Ja bym chyba nie miała odwagi pojechać tam i pracować. Podziwiam Magdę. Dzielna dziewczyna.
- I powiadasz, że zakochała się w tym pilocie?
- Tak. Dla niej rzucił Joannę. Mieli się niedługo pobrać.
- Afrykański klimat działa na kobiety.
- A na mężczyzn?
- Mężczyźni są chyba bardziej odporni. Najlepszy dowód, że ja się w nikim nie zakochałem na Czarnym Lądzie.
- Któż to wie?
- Sądzę, że dowiedziałabyś się o tym najwcześniej ze wszystkich moich znajomych.
12
13
- Mam nadzieję.
Dopił koniak i wyjął z kieszeni papierosy.
- Czy ta twoja koleżanka po fachu wróciła już z Afryki?
- Jeszcze nie. Ale z jej ostatniego listu wynika, że powinna wrócić w najbliższym czasie. Pisała, że przyjeżdża na urlop, który chce spędzić w kraju. Spodziewam jej się najpóźniej w przyszłym tygodniu.
- Chętnie, bym ją poznał.
- A Ja wcale nie jestem pewna, czy tak chętnie bym was ze sobą zaznajomiła. Magda to bardzo ładna, atrakcyjna dziewczyna.
- Boisz się?
ROZDZIAŁ II
Leżał na tapczanie i, paląc papierosa, patrzył w sufit. Wspomnienia tamtych dni znowu ogarnęły go z trudną do zniesienia gwałtownością...
... Noc. Ciemność gęsta, przytłaczająca, lepka. Zwały kosmatych chmur kłębią się nisko nad ziemią, grożąc lada chwila nawałnicą. Od zachodu dmie silny wiatr, wzniecając piaszczystą kurzawę. Sztormowa fala wali się, jak cielsko zranionego zwierza, na przybrzeżne skały.
... Pochyla się nad sterami i ostrożnie zaczyna sprowadzać do lądowania. Zna doskonale teren, ale w tych ciemnościach nietrudno zboczyć z kursu. Taki błąd może drogo kosztować...
... Szum wzburzonego morza zagłusza warkot silnika. To jedyna korzyść z nadchodzącej zawieruchy. Jakiś czas krąży ponad jaśniejszą plamą, która wydaje mu się powierzchnią prowizorycznego lotniska. Daleko, bardzo daleko żółtawe światła Algieru. Wreszcie na dole pojawia się ledwie dostrzegalny sygnał.
... Koła samolotu dotykają ubitego piasku. Odpina pasy i wydobywa się z kabiny pilota. W całym ciele niepokój, nad którym trudno zapanować.
14
... Piasek jeszcze nie zdążył całkowicie ostygnąć po palących promieniach słońca. Zatrzymuje się i gwiżdże w umówiony sposób. Odpowiada mu podobne gwizdnięcie. Z ciemności wyłania się postać mężczyzny w nieprzemakalnym płaszczu.
- Cest toi, Charles?
- Tak. Wszystko w porządku?
- Musimy natychmiast uciekać. Lada chwila będzie tu policja.
- Co się stało, Victor?
- Piotr sypnął. Prędko do samolotu...
... Za późno. Od strony maszyny błyskają światła latarek. Zbrojni ludzie otaczają ich ze wszystkich stron.
- Arreter! Halt! Arreter!
Skłębione chmury otworzyły się i na spaloną słońcem ziemię gruchnęła ulewa tak gwałtowna, że pod jej naporem ludzie z trudnością mogą utrzymać się na nogach.
Wali w szczękę najbliższego policjanta. Uciekać, uciekać... Grzechoczą strzały. Kule zagwizdały koło uszu. Nikt go nie goni. Szalejąca burza wstrzymuje pościg.
... Tułaczka. Wioski, osady, pustynia. Pieniądze trzeba wydawać oszczędnie. Wreszcie jakiś mały port. Grecki frachtowiec. Kapitan potrzebuje ludzi. Godzi się przyjąć nowego marynarza...
... Marsylia. Parę tygodni włóczęgi po porcie. Pieniądze się kończą. Co dalej?
... Wreszcie polski statek. Kapitan, po długich pertraktacjach, decyduje się zabrać wynędzniałego pilota. Potem Gdynia i Warszawa...
Miał nadzieję, że jakoś to „przyschnie". Pomylił się. Już po kilku dniach został aresztowany. Najwidoczniej Victor sypnął w czasie przesłuchania. Władze algierskie zawiadomiły Warszawę. Ładunek heroiny przewożony służbowym sanitarnym samolotem. Dowód rzeczowy nie do obalenia. Sprawa sądowa, wyrok skazujący. Trzy lata zamieniono mu na półtora roku. Iza energicznie chodziła koło tej sprawy. Nie żałowała pieniędzy. Miesiąc temu wyszedł z więzienia. Jeszcze nie bardzo mógł się przyzwyczaić do
15
życia na wolności. Nic nie robił. Oglądał telewizję, chodził do kina, czytał pisma. Coraz częściej pił.
... Piotr sypnął. Victor powiedział prawdę. Piotr sypnął. On jeden orientował się w sytuacji. Sypnął łajdak. Zależało mu na tej posadzie. Miał zostać odwołany do kraju i dlatego... Postanowił pozbyć się konkurenta. Kanalia.
Posłyszał trzask otwieranych drzwi. Weszła Iza. Drobna, kształtnie zbudowana brunetka o dużych, błyszczących energią oczach i zdecydowanych, precyzyjnych ruchach. Położyła torbę i rękawiczki na bocznym stoliku, rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku męża i zaniosła siatkę z zakupami do kuchni. Po chwili wróciła, ubrana w niebieski dres, który jej służył jako domowy strój.
- Co nowego w twoim zespole? - spytał, żeby coś powiedzieć.
- W porządku. Nic nowego. Myślałby kto, że ciebie to tak szalenie interesuje.
...
thorgalla