01 Synowie Boga - M. D. Lachlan.pdf - KSIĄŻKI - PaulineczQa

M. D. Lachlan

Synowie boga

Przełożył Kamil Lesiew

Tytuł oryginału WOLFSANGEL

Mojemu synowi, Jamesowi, dedykuję

Mało wiesz, miody książę, o dawnych dziejach,

Gdy szlachetnych mężów nieprawdą obrażasz

(... )

Tyś rzucał się na żarcie wilków,

Tyś brata własnego stał się zabójcą,

Często ssałeś rany zimnymi wargami,

Czołgałeś się, wszystkim obmierzły, do kupy kamieni.

Pieśń O Helgim Zabójcy Hundinga I

(Edda poetycka,

przeł. Apolonia Załuska-Strömberg)

Gdybyż to było takie proste! – że są gdzieś te czarne charaktery,

w czarnych zamiarach wykonujące swoją czarną robotę i że trzeba tylko

umieć je rozpoznać i zniszczyć. Ale linia podziału między dobrem a złem

przecina serce każdego człowieka. A kto gotów jest odciąć kawałek

własnego serca?

Archipelag Gułag, Aleksander Sołżenicyn

(przeł. Jerzy Pomianowski)

1. BIAŁY WILK

Varrin ścisnął drzewce włóczni i omiótł wzrokiem ciemny

horyzont, z trudem utrzymując równowagę na pokładzie smaganego

wzburzonymi falami niewielkiego langskipa. Był pewien, że tam

płynęła rzeka, którą opisał jego suzeren. Szerokie ujście pomiędzy

dwoma przylądkami, jednym w kształcie smoczego grzbietu, drugim –

przypominającym wyciągniętego psa. Niezgorzej pasuje do opisu,

pomyślał. Jeśli spojrzeć na to z przymrużeniem oka.

– Lordzie Authunie... Królu, zdaje się, żeśmy na miejscu.

Siedzący tyłem do dziobnicy mężczyzna w opończy przebudził

się. Jego długie włosy zdawały się niemal lśnić bielą w jasnym niczym

lampa blasku półksiężyca. Wstał powoli, zesztywniały od bezruchu i

chłodu. Odwrócił wzrok ku wybrzeżu.

– Zaiste – potwierdził. – Dokładnie tak, jak przepowiedziano.

Na wzmiankę o wieszczbie Varrin, potężne chłopisko, o półtorej

głowy przewyższające króla, dotknął amuletu u szyi.

– Czekamy do brzasku, a potem wpływamy, królu?

Authun przecząco pokręcił głową.

– Teraz – postanowił. – Odyn jest z nami.

Varrin skinął głową. W normalnych okolicznościach pomysł, by

w ciemnościach manewrować langskipem po nieznanej rzece, uznałby

za szaleństwo. Ale u boku swego konunga czuł się na siłach sprostać

każdemu wyzwaniu. Authun był Wölsungiem,

prostej

linii

potomkiem bogów, uosobieniem ich potęgi 1 .

Płynęli wolno, acz z falą, a dzięki kilkudniowym pomyślnym

wiatrom załoga wypoczęła i teraz ochoczo chwyciła za wiosła.

Wszystko szło po ich myśli. Nie dziwota, skoro na pokładzie przebywał

ich pan i władca. Varrin nie wątpił, że królewska magia sprzyja

1Według legend ród Wölsungów ma się wywodzić od syna lub prawnuka Odyna, a

jego potomkowie, Sigmund, Sinfjötli, Helgi i Sygurd - należeć do największych

bohaterów nordyckich sag; nazwa rodu pozostaje w związku z wilkiem [ten i dalsze

przypisy popełnił tłumacz].

pomyślności wyprawy.

Ludzie zginali karki, wiosłami dając odpór falom, miarowo

posuwając łódź ku ujściu rzeki. Kołysanie langskipa było o wiele mniej

odczuwalne pod wiosłami niż pod żaglem. Ustabilizowany okręt

zdawał się odzwierciedlać niezachwianą determinację, którą Varrin

odczuwał, kierując łódź przez przybrzeżne wody. Choć nie wątpił, że

czeka ich potyczka, był gotów. Wprost drżał z niecierpliwości.

Załoga okrętu liczyła sobie dziesięciu wojów. Zaledwie

dziesięciu, włącznie z królem. Varrin nie odczuwał jednak niepewności

czy choć odrobiny niepokoju. Pozostawał wszak u boku swego władcy,

króla Authuna, zwycięzcy niezliczonych bitew, pogromcy

monstrualnego Gota, Gyrda Potężnego. Skoro Authun uważał, że

dziesięciu ludzi podoła zadaniu, to niechybnie tak właśnie będzie. I

pomyśleć, że taki mąż nie doczekał się jeszcze dziedzica! Ludzie

gadali, że Authun wywodzi się od Odyna, najwyższego z bogów. I że

ten miłujący wojnę poeta, czując się zagrożony przez swego krewkiego

potomka, obłożył Authuna klątwą, by płodził same niewiasty. Z obawy,

że syn okazałby się jeszcze potężniejszy od ojca. Iście boska to

przewrotność.

Varrina przeszedł dreszcz na samą myśl o konsekwencjach,

gdyby Authun jednak nie spłodził chłopca. Musiałby wówczas

wyznaczyć dziedzica, a to by ich plemieniu tylko biedy napytało i

polałaby się krew. Frakcje królestwa trzymał w ryzach wyłącznie

autorytet władcy. Gdyby go zabrakło, nie obyłoby się bez krwawej

jatki, a potem już nie opędziliby się od wrogów. Varrin spojrzał na

króla i uśmiechnął się do siebie. Głupiś, skarcił się w duchu. Wszak

nam wszystkim i tak kiedyś umrzeć trzeba.

Przypatrywał się skąpanym w mroku wzgórzom, dumając, po

cóż przybyli do tej odległej krainy. Najwidoczniej chodziło o coś więcej

niż o zwykłą grabież, bo ich łódź odbiła od brzegu sielskiej plaży

odległej o dzień podróży na północ od ich dworu. O nie. Wojom nie

dane było pożegnać się z bliskimi czy poucztować przed wypłynięciem.

Cel ich misji znamionował tylko zabrany na pokład wojenny oręż,

błyszczące żeleźca toporów, tarcza ozdobiona malunkiem wilczej

głowy i inna, z podobizną kruka. Symbole owe zwiastowały wrogom:

„Wasze truchła posłużą za żer dla tych stworzeń”.

Rychło osiągnęli ujście rzeki, ale zwolnili, gdy wpłynęli na

01 Synowie Boga - M. D. Lachlan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: