Krentz Jayne Ann - Długi spacer.pdf - Quick Amanda - smerry

JAYNE ANN KRENTZ

DŁUGI SPACER

Tytuł oryginału ECLIPSE BAY

Cudownej Cissy i wspanialej paczce z www.jayneannkrentz.com

Prosiłyście mnie o serią...

PROLOG

Eclipse Bay, Oregon Północ,

osiem lat wcześniej...

To będzie długi spacer do domu.

Głos był niski, nieco szorstki i bez wątpienia męski - taki, który u większości kobiet

wywołuje dreszcz podniecenia i emocji. Dochodził z nieprzeniknionego mroku panującego wokół

Eclipse Arch - kamiennego monolitu górującego nad tym odosobnionym rejonem skalistej plaży

Eclipse Bay.

Zapatrzona w znikające w oddali światła samochodu Perry'ego Decatura, Hannah Harte

wzdrygnęła się; spojrzała w stronę, z której doszedł głos, i odwróciła się. Jej serce, które i tak

już szybko biło z powodu nieprzyjemnej kłótni w samochodzie, przyspieszyło jeszcze bardziej.

Przemknęło jej przez głowę, że może nie postąpiła najrozsądniej, wysiadając z

samochodu. O tej porze ten zakątek Bayview Drive był zawsze bardzo wyludniony. Wspaniałe,

skomentowała w myślach swoje zachowanie. Wpadłam z deszczu pod rynnę. Ja, taka czujna i

ostrożna, która nigdy nie ryzykuje, nigdy nie przysparza sobie kłopotów, znalazłam się w

takiej sytuacji?

- Z kim mam przyjemność? - spytała, wolno cofając się o krok i mobilizując do

ucieczki.

Z mroku panującego przy skalnym łuku wyłonił się mężczyzna. Jego sylwetka

zamajaczyła w zimnym świetle księżyca jaśniejącego na nocnym niebie. Był to jeden z

ostatnich dni lata. Nieznajomy stał niecałe sześć metrów od Hannah.

- Cześć, Harte - przywitał ją. Ton jego głosu był chłodny i ironiczny, choć wyczuwało

się w nim nutę rozbawienia. - Nie poznajesz złego, nikczemnego i niegodnego zaufania

Madisona?

Teraz zorientowała się, że zna tę męską sylwetkę o aroganckiej pozie i zwierzęcym

wdzięku. W srebrzystym świetle księżyca zajaśniały kruczoczarne włosy. Dostrzegła

skórzaną kurtkę, czarny obcisły podkoszulek i dżinsy zbliżającego się do niej mężczyzny.

To był Rafe Madison, najbardziej wyróżniający się wmieście chłopak. Pochodził z

cieszącej się złą sławą, zdeprawowanej rodziny Madisonów. Od trzech pokoleń - od sławetnej

ulicznej bójki Mitchella Madisona z Sullivanem Harte'em przed Fulton's Supermarket -

Harte'owie nie ustawali w wysiłkach, by ich dzieci nie utrzymywały kontaktów z zepsutymi i

zdemoralizowanymi Madisonami.

Najwyraźniej Rafe też postanowił zrobić wszystko, by podtrzymać złą sławę swej

rodziny. Syn rzeźbiarza i modelki, został wraz z bratem osierocony w wieku dziewięciu lat.

Wychowywał ich zdeprawowany dziadek Mitchell, który zdaniem matki Hannah absolutnie

nie nadawał się na ojca.

Rafe wyrósł na zepsutego młokosa. Chyba tylko cudem udało mu się nie trafić jeszcze

do więzienia, ale większość mieszkańców Eclipse Bay sądziła, że była to tylko kwestia czasu.

Ma dwadzieścia cztery lata, o cztery więcej ode mnie, pomyślała Hannah.

Było powszechnie wiadomo, że dziadek okropnie się na niego rozgniewał, gdy ten w

połowie drugiego roku porzucił college i wstąpił do armii, gdzie nie wytrzymał jednak długo -

bo nie tak ją sobie wyobrażał. Odszedł z wojska nie nabywszy żadnych przydatnych w życiu

umiejętności. Tego lata Mitchell starał się go nakłonić do podjęcia pracy u starszego brata,

Gabe'a, który usiłował, wbrew zdrowemu rozsądkowi, ponownie rozkręcić rodzinny interes.

Ludzie nie dawali Gabe'owi szans na odniesienie sukcesu, ale on nie ustawał w wysiłkach, by

mu się powiodło.

Pomimo że Hannah wraz z rodziną spędzała w Eclipse Bay każde lato i liczne

weekendy oraz wakacje, to nigdy nie miała z Rafe'em bezpośredniej styczności. Różnica

wieku aż do dzisiejszego wieczoru sprzyjała temu, by ich drogi życiowe nie spotkały się -

nawet w tej niewielkiej nadmorskiej miejscowości, w której obie rodziny tak głęboko

zapuściły korzenie. Cztery lata między dziećmi stanowią przepaść nie do pokonania.

Ale te czasy należały do przeszłości. Dziś Hannah miała dwudzieste urodziny. Tej

jesieni rozpoczynała naukę w college'u w Portland. Teraz nagle te cztery lata straciły swoje

znaczenie.

Gdy uświadomiła sobie, że Rafe był świadkiem jej gwałtownej sprzeczki z Perrym w

samochodzie, poczuła paraliżujące zażenowanie. Harte'owie nie pozwalali sobie nigdy na

takie kompromitujące ceny. Była w tym jakaś ironia losu, że gdy Hannah właśnie złamała tę

żelazną regułę, to w pobliżu znajdował się nie kto inny, tylko Madison.

- Często to robisz? - spytała szorstko.

- Co?

- Często chowasz się za skały, by szpiegować ludzi, którzy chcą porozmawiać na

osobności?

- Musisz przyznać, że w tej mieścinie trudno liczyć na duży wybór rozrywek.

- Z pewnością to prawda, jeśli ma się takie ograniczone pojęcie na temat tego, czym

jest rozrywka. - Odcięła się. Motocykl Rafe'a stał najczęściej na małym parkingu przy sklepie

porno Virgil's Adult Books and Video Arcade., Spytała więc: - A co robisz, gdy nie

zachowujesz się jak zboczeniec?

- Zboczeniec? - Rafe aż gwizdnął ze zdumienia. - Czy nie jest to przesadne określenie

zwykłego podglądacza?

- Owszem - powiedziała sztywno.

- Tak pomyślałem, choć nie byłem do końca pewny. Rzuciłem college, zanim

zaczęliśmy się uczyć bardziej wyszukanych słów.

Kpił z niej. Zdawała sobie z tego sprawę, ale nie wiedziała, jak ma się zachować.

- Na twoim miejscu nie szczyciłabym się tym, że porzuciłam szkołę - oświadczyła,

przyciskając mocno rękami torebkę do piersi, jakby to była magiczna tarcza mogąca ją

uchronić przed jakimiś demonicznymi fluidami emanującymi z Rafe'a. - Mój ojciec uważa, że

to bardzo źle, iż tak nierozważnie przekreśliłeś swoją przyszłość. Twierdzi, że tkwi w tobie

wielki potencjał.

Zęby Rafe'a błysnęły w sardonicznym uśmiechu.

- Wiele osób mówiło mi to w dzieciństwie, poczynając od mojego pierwszego

nauczyciela. I wszyscy oni dochodzili do wniosku, że nie wykorzystam owego drzemiącego

we mnie potencjału.

- Jesteś już dorosły i tylko od ciebie zależy, czy twoje życie będzie udane. Nie możesz

obwiniać innych za swoje niepowodzenia.

- Nigdy tego nie robiłem - zapewnił ją. W tonie jego głosu słychać było powagę. - Z

dumą mogę powiedzieć, że sam sobie spieprzyłem życie.

Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta. Hannah jeszcze mocniej ścisnęła torebkę i

znowu się cofnęła.

- Oświadczyłaś, że ty i ten gość, który właśnie odjechał, zjawiliście się tu, by

porozmawiać na osobności. - Jego słowa brzmiały zaczepnie, jakby prowadził śledztwo. - Ale

ja nie odniosłem wrażenia, że, jak zapewne byś to nazwała, konwersowaliście. Kto to jest ten

palant?

Z jakichś niewyjaśnionych powodów Hannah czuła się zobowiązana do obrony

Perry'ego, który w przeciwieństwie do Rafe'a mógł jeszcze coś w życiu osiągnąć. Ale może

tylko tak jej się zdawało, że chce go bronić. Po prostu nie chciała dopuścić do siebie myśli, że

należy do tych kobiet, które umawiają się z „palantami”.

Oczywiście Perry nie był żadnym palantem, tylko dobrze zapowiadającym się

naukowcem.

- Nazywa się Perry Decatur - odpowiedziała chłodno. - Skończył Chamberlain. Ale

takie rzeczy jak studia chyba cię nie interesują.

- Zapewne liczył na to, że wieczór skończy się trochę inaczej.

- Perry jest w porządku. Po prostu stał się nieco natarczywy, to wszystko.

- Natarczywy? Hm... Tak to nazywasz? - Rafe wzruszył ramionami. - Wyglądało to

tak, jakbyś nieźle się broniła. Myślałem nawet, że trzeba ci pomóc, ale szybko doszedłem do

wniosku, iż radzisz sobie całkiem nieźle.

- Perry nie należy do mężczyzn, którzy używają siły - oburzyła się Hannah. - Co ty

sobie myślisz? Skończył uczelnię! Chce wykładać politykę.

- Doprawdy? Od kiedy to polityka jest nauką?

Zadał pytanie retoryczne, więc puściła je mimo uszu.

- Ma obiecaną pracę na wydziale w Chamberlain, gdy zrobi doktorat.

- Ale wpadłem. Gdybym to wiedział, ani przez chwilę nie martwiłbym się o ciebie,

kiedy zmagałaś się z nim w samochodzie. Sądziłem dotąd, że gość, który planuje obronić

pracę doktorską i zamierza zostać wybitnym profesorem w Chamberlain, nie powinien

narzucać się kobiecie. Ale byłem naiwny.

Teraz Hannah cieszyła się, że jest północ. Przynajmniej Rafe nie mógł zobaczyć

rumieńców, które poczuła na policzkach. Zapewne była pąsowa jak róża.

- Nie ma żadnego powodu do takiego sarkazmu. Pokłóciliśmy się, to wszystko.

- Czy często umawiasz się z palantami?

- Przestań nazywać Peny'ego palantem!

- Po prostu byłem ciekawy. Chyba nie powinnaś mieć mi tego za złe, biorąc pod

uwagę zaistniałe okoliczności, nieprawdaż?

- Powinnam. To cię nie tłumaczy. - Spojrzała na Rafe'a ze złością. - Celowo

zachowujesz się jak gbur.

- Ale nie tak jak ten palant, hm? Nawet cię nie dotknąłem.

- Och, zamknij się. Wracam do domu.

- Naprawdę nie chcę się naprzykrzać, ale zauważ, że jesteś sama w środku nocy na tej

odludnej drodze. Tak jak powiedziałem, to będzie długi spacer do domu.

Hannah potrafiła znaleźć tylko jeden słaby punkt w jego logicznym wywodzie.

- Nie jestem tutaj sama - stwierdziła, zgodnie z faktem.

Rafe uśmiechnął się. W bladym świetle księżyca jego uśmiech wydał jej się złowrogi.

- Oboje wiemy, że dla twojej rodzinki to, że jestem tutaj z tobą, czyni twoją sytuację

gorszą, niż gdybyś była sama. Nie zapomniałaś chyba, że nazywam się Madison?

Hannah uniosła podbródek.

- Nic mnie nie obchodzi ta głupia kłótnia, która poróżniła nasze rodziny. Stare dzieje,

Krentz Jayne Ann - Długi spacer.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: