Shreve Anita - Jedyne, czego pragnął.pdf - ►►►E-booki reszta - Koteciek

Shreve Anita

Jedyne, czego pragnął

Gdyby Nicholas Van Tassel nie pomógł Etnie

Bliss podczas pożaru hotelu w 1899 roku, w

jego życiu nie zagościłaby wielka namiętność,

nie wiedziałby, czym jest niegasnące

pożądanie. Gdyby nie poznał tajemniczej

Etny, nie wiedziałby też, jak smakuje

chorobliwa zazdrość, jak boli jednostronna

miłość i do czego on sam może się posunąć, by

zatrzymać jedyną kobietę, której pragnie…

Pożar wybuchł w kuchni i ogień błyskawicznie przeniósł się na hotelową

jadalnię. Bez ostrzeżenia, może po jednym ostrzegawczym okrzyku, kula

ognia (tak, naprawdę kula) przetoczyła się przez łukowato sklepione

szerokie drzwi kuchenne. Kłąb drgającego koloru robił niezwykłe

wrażenie, zupełnie jakby był żywym stworzeniem, niebezpiecznym i

groźnie szczerzącym kły, chociaż w istocie były to przecież tylko

płomienie, zjawisko fizyczne, stwierdzone w sposób naukowy, dzieło

natury, nie ręki Bożej. Na chwilę sparaliżowało mnie zaskoczenie i

doskonale pamiętam, jak ogień z wiewiórczą zwinnością wspinał się po

zielonych kotarach i przeskakiwał z fałdy na fałdę, unicestwiając tkaninę i

rzucając garści gorącego popiołu na siedzących niżej gości. Patrzącemu

nieuchronnie nasuwała się myśl, że goście hotelowi zostali pokarani

kataklizmem za swoje grzechy, popełnione w przeszłości lub jeszcze

niepopełnione.

Jeżeli nawet widok ognia nie dotarł natychmiast do mojej świadomości,

to tchnienie gorąca otrzeźwiło mnie i zmusiło do zerwania się z miejsca.

Dookoła mnie zapanowało pandemonium - stoły i krzesła wywrócone do

góry nogami, dziesiątki osób, gnających na złamanie karku ku drzwiom

jadalni, huk tłukącego się szkła i porcelany. Na szczęście jakiś przedsię-

biorczy gość otworzył duże okna, wychodzące prosto na ulicę. Pamiętam,

że dziwnym ruchem potoczyłem się w tamtym kierunku, upadłem na

śnieg i natychmiast uświadomiłem sobie, że muszę się usunąć z drogi,

aby zrobić miejsce dla następnych.

Właśnie w tym momencie odezwał się wreszcie mój altruizm.

Podniosłem się z kolan i zacząłem pomagać tym, którzy się pokaleczyli,

odnieśli kontuzje, a nawet coś sobie złamali. Nie brakowało także ludzi,

którzy zostali poturbowani w tłumie lub nawdychali się za dużo dymu.

Pożar rozświetlił okna restauracji i panujące już na dworze ciemności.

Zrobiło się tak jasno, że wyraźnie widziałem wyraz całkowitego

zaskoczenia i wręcz ogłupienia, malujący się na twarzach ludzi stojących

niedaleko. Wiele osób kasłało, niektórzy płakali, a wszyscy wyglądali jak

ogłuszeni mocnym ciosem. Kilku mężczyzn próbowało zachować się po

bohatersku i wrócić do budynku na odsiecz tym, którzy jeszcze zostali w

środku, wydaje mi się nawet, że jakiś student faktycznie uratował starszą

kobietę, sparaliżowaną przerażeniem przy bufecie, lecz zdecydowana

większość uciekinierów nawet nie myślała o tym, aby wchodzić do

ogarniętej płomieniami sali. Z okien buchał tak wielki żar, że musieliśmy

cofnąć się aż do ulicy. Po chwili znaleźliśmy się na szkolnym dziedzińcu,

otoczonym nagimi o tej porze dębami, jesionami i dostojnymi

kasztanowcami.

Później mieliśmy się dowiedzieć, że pożar zaczął się od kilku kropli

oleju, które kapnęły do ognia. Stojąca obok pieca podkuchenna, chcąc

przygasić płomień, chlusnęła nań wodą z dzbana, potem zaś, wpadłszy w

panikę, podsyciła ogień, wymachując trzymaną w ręku ścierką. Około

dwudziestu osób, które nie zdołały wydostać się ze swoich pokoi na

wyższych piętrach hotelu, spłonęło żywcem (wśród nich był Myles

Chapin z Wydziału Chemii - Bóg jeden wie, co robił w hotelowym

pokoju, gdy tymczasem jego żona i dzieci spokojnie zajmowały się

swoimi sprawami w rodzinnym domu na Wheelock Street; nie chciałbym

snuć niepotrzebnych domysłów, lecz może to strach przed kompromitacją

i skandalem sprawił, że Chapin zwlekał z ucieczką o parę sekund za

długo). Co dość zaskakujące, z całego personelu kuchennego zginęła

tylko jedna osoba. Stało się tak dlatego, że ktoś zostawił otwarte tylne

drzwi i pożar, wraz z podmuchem wiatru, runął ku jadalni, co pozwoliło

uciec kucharzom i ich pomocnikom, włącznie z mało przytomną

podkuchenną, która w dużej mierze przyczyniła się do katastrofy.

Hotel znajdował się dokładnie naprzeciwko Thrupp College, gdzie byłem

zatrudniony jako wykładowca literatury angielskiej i retoryki. College ten

był i nadal jest (do chwili, w której piszę te słowa, nic się nie zmieniło)

szkołą męską cieszącą się średnią opinią. Zabudowania college'u to

dziwny zbiór - niektóre są naprawdę paskudne, wzniesione na początku

minionego stulecia przez ludzi, którzy chcieli widzieć tu seminarium, lecz

później zadowolili się ideą stworzenia małej enklawy edukacji klasycznej

i ogólnego rozwoju intelektualnego. Na terenie campusu stał jeden

imponujący budynek w stylu epoki króla Jerzego, w którym mieściły się

biura poszczególnych wydziałów, otoczony był jednak zbyt wieloma

budowlami z ciemnej cegły, o niewielkich oknach i dziwacznie

rozmieszczonych wieżyczkach, przywodzących na myśl chyba najgorszy

okres architektury amerykańskiej, czyli wczesny wiktoriański gotyk.

Niektóre gmachy otaczają kwadratowy dziedziniec, inne wylewają się na

ulice miasta, które w okresie, o jakim mowa, było prawie całkowicie

zdominowane przez college. Ponieważ tereny szkolne otaczała aura

typowo amerykańskiego małego miasteczka, kolonialne domy stojące

wzdłuż Wheelock Street pozostawiono w pierwotnym kształcie i

przeznaczono na rezydencje dla dziekanów i głównych wykładowców

college'u. Na obrzeżach miasta, gdzie zaczynają się granitowe wzgórza,

rozciągają się farmy - trudne do utrzymania gospodarstwa rolne, z

których skalistej gleby kolejne pokolenia farmerów starają się wydobyć

chociaż tyle płodów, aby wystarczyło na przeżycie. Ta twarda,

nieprzyjazna ziemia zawsze w dziwny sposób kojarzy mi się z chudymi

starszymi kobietami o ostrym, niezbyt miłym sposobie bycia.

Wróćmy jednak do rzeczy - ci z nas, którym szczęśliwie udało się

wydostać przez okna sali jadalnej, stali w samym centrum opisanego

wyżej światka, na razie jeszcze zbyt oszołomieni, aby zacząć dygotać z

zimna. Śnieg przenikał lodowatą, mokrą masą skórę naszych butów.

Wiele osób mrużyło oczy, patrząc na płomienie, lub osłaniało twarze

dłońmi i cofało się, uciekając przed bijącym ze środka żarem. Sam byłem

trochę jak ogłuszony i bez celu chodziłem wśród zebranych przed

hotelem. Nie przyszło mi do głowy, że mógłbym

po prostu przejść do stojącego po drugiej stronie dziedzińca Woram Hall,

gdzie było moje mieszkanie. Nie mogłem się pozbierać, otrząsnąć z

szoku, i wciąż rozglądałem się dookoła, chociaż nie szukałem żadnej

konkretnej osoby czy obiektu. Pewnie właśnie dlatego, w samym środku

szalejącego wokół chaosu, mój wzrok zatrzymał się nagle na stojącej

obok latarni kobiecie.

Zawsze należałem do mężczyzn, którzy, patrząc na kobietę, przede

wszystkim zwracają uwagę na jej twarz, następnie na talię (na te znaczące

wklęsłości linie, mówiące o młodości i wi-talności), potem zaś oceniają

barwę, gęstość, długość i lśnienie włosów. Wiem, że dla innych punkty

oceny ustawione są w odwrotnej kolejności, istnieje też grupa

przedstawicieli mojej płci, których oczy najpierw ogarniają dekolt

kobiecej sukni i biust; a potem spuszczają wzrok, z nadzieją szukając

zgrabnej kostki czy nawet łydki. Tak czy inaczej, tamtego wieczoru i tak

nie mogłem swoich zwykłych kryteriów oceny w chłodny, przemyślany i

przytomny sposób, ponieważ moją uwagę przykuła cała sylwetka

kobiety, na którą patrzyłem.

Nie powiem, że była przeciętnie ładna, bo któż z nas jest „przeciętnie

ładny" w latach młodości, nie nazwałbym jej jednak także piękną, gdyż

jej twarz i cała postać były tak nasycone kolorem i mocnymi,

zdecydowanymi liniami, że pozbawiło ją to delikatności i łagodności, a

więc tych atrybutów, które poprzednio uważałem za konieczny warunek

prawdziwie kobiecej urody. Była wysoka, co kobietom zazwyczaj też nie

dodaje uroku. Wszystko to okazało się po prostu nieistotne z powodu

dziwnego spokoju i znieruchomienia jej sylwetki. Kiedy zamykam oczy,

nawet teraz, w tym podskakującym na szynach wagonie, mogę cofnąć się

w czasie o ponad trzy dziesięciolecia i ujrzeć ją, stojącą nieruchomo

pośrodku rozbieganego tłumu. Potrafię przywołać z pamięci nawet

moment, gdy zbliżyłem się do miejsca, gdzie stała obok latarni, oraz

złocisty brąz jej oczu, topazową tkaninę sukienki, idealnie, wręcz po

mistrzowsku dopasowaną do koloru oczu (tak się składa, że była to

umiejętność, w której Etna nie miała sobie równych - zawsze umiała

doskonale

Shreve Anita - Jedyne, czego pragnął.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: