angelus.pdf

Finis Realitastis:

Angelus

numer drugi, anno MMIII

Finis Realitas

Lord Nektrus - o aniolach.

Dedykuj ten tekst mojemu Aniołkowi...

Czas przyszedł, by wyrazić własne zdanie na temat cudu Aniołów. Lecz

- jak przystało na mnie - najpierw trochę teorii, do której później się odwołam.

Od razu rzetelnie ostrzegam - to tylko moje poglądy, zapewne nie będą pełne,

nie mogę także obiecać, że będą prawdziwe, spróbuję jednak coś na ten temat

po prostu powiedzieć.

Anioł (gr. angelos = posłaniec, rel.) według wierzeń religijnych - istota

niematerialna, pośrednicząca między Bogiem a ludźmi, zwykle uosabiająca

doskonałość i dobroć; przen. o kimś bardzo dobrym, szlachetnym.

Regułkę mamy za sobą. Teraz praktyka, czyli to, co tygrysy lubią naj-

bardziej - czy spotkałem anioła? W tej drugiej odmianie najprawdopodobniej

tak, choć nigdy nie można być pewnym, bo człowiek jest jak żmija. W tej

pierwszej - nie sądzę. Powiem jednak, że czasem wyobrażam sobie, że sam

jestem aniołem, choć moja wizja anioła jest raczej odmienna od tej, którą

podaje słownik. Dla mnie Anioł to postać zesłana pośród śmiertelników, która

poprzez swoje cierpienie pomaga i wskazuje drogę innym. Taka „teoria upa-

dłego Anioła”. Chyba każdy z nas w jakieś chwili chciał być aniołem! Ostatnio

jednak zacząłem trochę inaczej się na ten problem zapatrywać. Anioł jest

tworem boga i jest stworzony, aby pomagać ludziom. Jest podmiotem, ręką

boga. To w pewnym sensie piękne, lecz równocześnie jakże przykre. Teore-

tycznie lepszy od ludzi, ale zarazem gorszy, gdyż jest tylko siłą wykonawczą

w rękach Boga. To ludzie (czytaj my) są dziećmi bożymi, ukochanymi przez

Pana. Aniołowie są tylko jego siłą. I w tym ujęciu sprawa nie wygląda już tak

kolorowo, jak na początku. Mimo wszystko jednak nadal ciągnie mnie do

tego, by być jednym z nich.

Reasumując - anioł jest pięknem oraz rozkazem, a zatem może być rów-

nież czymś złym. Dla nas jednak zawsze pozostaje pięknem, bo nie możemy

go poznać, zrozumieć i nie mamy możliwości, by go zbadać. Dla mnie anioł to

metafora - jest czymś, czym można obdarzyć innego człowieka. Można też

nim dla kogoś być. Zapewne już wiele razy każdy z was był czyimś anioł-

kiem i ktoś nazywał Was Aniołem stróżem. Jeżeli nie - wszystko przed

Wami!

Lord Nektrus

Finis Realitas

Spis tresci

O Aniołach. Lord Nektrus ..........................................~2~

Anioły w Mitologii .................................................~4~

Grafika. Michał Wachowski .............................~8, 12, 16, 25~

Proza. Valeska ............................................................~9~

Poezja. Artur Wielgórecki ...........................................~13~

Poezja. Dagmara Kociszewska .................................~14~

Poezja. Lord Nektrus ...............................................~17~

Ostatnia próba. Karol Kordyka ..................................~21~

Poezja. Gnom .....................................................~24~

Poezja. Doom Tiger ................................................~26~

Finis Realitas

Anioly w mitologii...

Jest ich wiele. Jednak wciąż jeszcze za mało. Każdy z nas niejednokrotnie odczu-

wał ich, może nie tyle obecność, co otaczającą nas intensywność. Często mijamy

je, by, spóźnieni równoczesnością, odwracając się... nie ujrzeć nikogo! Czasem

staramy się usilnie zdobyć jakąś namiastkę, która utwierdziłaby nas w wierze

w ich istnienie. Naiwnie przyjmujemy, że naoczność może służyć za wystarcza-

jące kryterium prawdy. Chcemy zapomnieć. Rozwarstwić codzienność. Wraz

z nimi zniknąć, by ustami dotknąć rozczarowanego naszym istnieniem nieboskłonu.

Bezskutecznie. Nagminnie. A potem możemy je dostrzec. Krążące wokół zmęczone

Anioły, noszące w sobie nasze drobne, każdorazowo oddane klęski. Rozdarte

horyzontem naszych wspomnień, skryte za upragnionymi przez nas najbliżej

pośród sekund rozpaczy. Milczące. Wielu niejednokrotnie próbowało

“przechwycić” ich tożsamość, przyporządkowując im bezpieczne, artretyczne

kryteria sensu, naznaczone celowością wobec czasu i przestrzeni. Jakby nie do

końca rozumiejąc, iż to, co rzeczywiste tak naprawdę jest tylko domyślne. Byli

jednak i tacy, którym udało się wsłuchać w ów, jakże często dotykany, przedświt

bezkresu, by potem w kalekim języku odwzorować ich zewnętrzną wobec nas

równoległość. Formę istotowo czystą. W bliskości swej tak dalece odległą. Jeden

spośród śmiertelnych, uchodzący za ucznia apostoła Pawła, zwany przez nas

Dionizym, przezwyciężając zwodnicze pułapki pewnona im udziela, uzyskały one

swoją moc i bycie im właściwe oraz pragnienie bycia zawsze, i samą moc ich

pragnienia bycia zawsze." (Imiona Boskie, rozdz. VIII). Trudno jednak określić,

na ile owa przyporządkowana potrzeba realności nie jest wyznacznikiem istnie-

nia. Długiem niemożliwym do spłacenia. Pokutą za nasz osobisty brak przytom-

ności. Namiastkę istnienia prawdziwości Bytu. Tymczasem my, przełamując dni,

beztrosko wierzymy, że - odkształcając siebie - pozyskamy ich przychylną nam

wrażliwość. Siląc się na empatyczne nieporozumienia, za każdym razem, gdy

staramy się wykraść niebiosom tajemnicę samostanowienia. A więc tak naprawdę

tego, co dla nas nieistotne. Tęsknimy uważnie. Lecz do tej pory wszelkie próby

nawiązania kontaktu nie urzeczywistniły niczego. Zawsze, gdy chcemy z nimi

porozmawiać - nić porozumienia ulega radykalnemu nadwątleniu. Inwencja świa-

tła zatacza krąg. Za każdym razem, gdy chcemy by nas usłyszano, bezszelestnie

padają na kolana. W ciszy swej skupieni. Zbierający ziarna rozproszenia. Być

może Dionizy Areopagita, podający się za świadka śmierci Marii, matki Jezusa

Chrystusa, pomylił się, czy też zbyt wcześnie zwiastował pisząc: "Jako bezcielesne,

które poznają bardziej niż nadnaturalnym sposobem, one właściwie oświetlają

rozum bytów, one również przekazują to, co słuszne, tym bytom, które są do nich

podobne." (Imiona Boskie, rozdz.IV). Być może tym razem to my się spóźniliśmy.

Któż bowiem to wie, ileż to razy rozdzierały przed naszymi oczyma czas, usilnie

nas wyprowadzając z bezdennej otchłani szeptów ku emu, co katastrofalne

Finis Realitas

w skutkach przecież dla nich samych. Zakradając się pomiędzy promienistość ciał

naszych. Oddając siebie. Raniąc. Budujemy światy, interpretując wszystkie te

odnalezione drzazgi. Zaniedbujemy dotyk. Tymczasem one chłoną bezkształt-

ność naszych zimnych ciał. A potem, z każdą kolejną chwilą, gdy my w egzystencji

swej się stajemy - wygasają. Gr. angelos - poseł, wysłannik, zwiastun. Istota

niematerialna, która w tradycji żydowskiej, chrześcijańskiej i islamie, traktowana

jest jako pośrednik między Bogiem a ludźmi. Najczęściej utożsamiana jest z istotą

doskonałą. Już najstarsze wersety Starego Testamentu zawierają wyobrażenia

o aniołach, ale trudno uważać je za pojęcia teologiczne. Z nielicznych najstar-

szych tekstów wynika, że anioły mają udział w realizacji planów Bożych wobec

człowieka, a - stosownie do poszczególnych ich etapów - spełniają misje pomyślne

lub niepomyślne dla człowieka. Nowy Testament wymienia też ich pośredniczenie

w przekazywaniu ludziom Prawa Mojżeszowego (Dz 7,53; Ga 3,19), posługiwanie

Chrystusowi ( Mt 4,11; 16,27; Łk 22,43) oraz jego uczniom (Dz 5,19). Niektórzy

aniołowie szczególną opieką darzą małe dzieci (Mt 18,10), każdy zaś człowiek

zdaje się mieć własnego anioła stróża (Dz 12,7). W spirytyźmie, anioł to duch

wyższego rzędu ("Słownik parapsychologiczny" - R.Preus, A.Czupryńska, P. Perz,

1993r. str.3) - “anioł (hebr.: malach) - słowo pochodzi od angiras, co w sanskrycie

znaczy "duch Boży". Od staroperskiego angaros (posłaniec); oraz od greckiego

angelos (zwiastun). W jezyku arabskim anioł to malak (zapożyczenie z hebraj-

skiego). W potocznym użyciu słowo anioł zazwyczaj oznacza istotę nadprzyro-

dzoną, pośredniczącą miedzy Bogiem i człowiekiem (grecki daimon jest bliższy

temu znaczeniu niż angelos). We wczesnym chrześcijaństwie, a także w czasach

przed chrześcijańskich określenia anioł i daimon (demon) były używane

wymiennie, jak w przypadku pism św. Pawła i św. Jana. Idee anioła Żydzi przejęli

od Persów i od Babilończyków w okresie niewoli. Dwaj znani z imienia aniołowie

występujący w starym Testamencie, Michał i Gabriel, zostali wprost wzięci

z mitologii babilońskiej. Trzeci znany z imienia anioł, Rafał (Rafael), pojawia się

w Ksiedze Tobiasza. “Całą naukę o aniołach - twierdzi Sale w przedmowie do

swojego wydania Koranu (5. 31) - Mahomet i jego uczniowie zapożyczyli od

Żydów, którzy imiona i nazwy hierarchii tych istot przejęli od Persów” (por.

Gaudefroy Demombynes, Narodziny islamu, 5. 221-224). Henoch w pismach,

datowanych na pierwsze wieki po Chrystusie podaje imiona wielu aniołów

(i demonów), jednak zostały one zignorowane przez autorów Nowego Testamentu,

jakkolwiek pojawiały sie w późniejszych dziełach, które nie zostały włączone do

kanonu ksiąg świętych. Pisma Henocha cieszyły sie dużą popularnością wśród

autorów żydowskich traktatów gnostyckich, mistycznych i kabalistycznych. Roz-

kwit angelologii przypadł na okres od XI do XIII w., kiedy to w literaturze

pojawiły się tysiące imion anielskich, czesto tworzonych metodą przypadkowego

zestawiania liter alfabetu hebrajskiego lub też przez dodawanie przyrostka ,,~el"

do dowolnego słowa, które nadawało się do takiej manipulacji. Anioł, choć niema-

terialny, czyli bezcielesny, zazwyczaj był przedstawiany jako istota posiadająca

lub tymczasowo zamieszkująca ciało, odziana i skrzydlata. Anioł, który służył

diabłu, był aniołem upadłym lub demonem. Filon w Desomniis (O snach) uważa, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: