Magia Przynależności.pdf

Informacja:

Akcja rozpoczyna si ę po odzyskaniu ciała przez Voldemorta.

Harry ma 14 lat. Severitus. Hurt / Comfort / Family.

Kontynuacja dost ępna jest na:

http://www.fanfiction.net/~Arwenien

http://www.magia-przynaleznosci.blogspot.com

http://forum.mirriel.net/viewtopic.php?f=2&t=17253

Ostrzeżenia:

miejscowe wulgaryzmy i brutalne sceny.

Rozdział 1. Rozstawienie figur

Wojna polega na wprowadzaniu w błąd. Jeśli możesz, udawaj, że nie możesz; jeśli dasz znać, że chcesz

wykonać jakiś ruch, nie wykonuj go; jeśli jesteś blisko, udawaj, żeś daleko; jeśli wróg jest łasy na małe korzyści,

zwabiaj go; jeśli w jego szeregach dostrzegasz zamieszanie, uderzaj; jeśli jego pozycja jest stabilna, umocnij i

swoją; jeśli jest silny, unikaj go; jeśli jest cholerykiem, rozwścieczaj go; jeśli jest nieśmiały, spraw by nabrał

pychy; jeśli jego wojska są skupione, rozprosz je. Uderzaj, gdy nie jest przygotowany; zjawiaj się tam, gdzie się

tego nie spodziewa.

— Sun Tzu

"Sztuka Wojny"

Severus Snape siedział w ulubionym fotelu za biurkiem. Długie, woskowate palce

wystukiwały na podłokietniku tylko sobie znany rytm. Przez kilka minut jego czarne jak

węgle oczy obserwowały blade smugi rzucane przez dryfujące w powietrzu świece. Światło

płomieni wiło się i drgało na kamiennych ścianach maleńkiej i nieco obskurnej biblioteczki.

W umyśle mężczyzny skrystalizowała się ostateczna decyzja. Wstał niespiesznie i

podszedł do masywnej komody w rogu pokoju. Leżały na niej, poustawiane w równym

rzędzie, niezwykle rzadkie grymuary 1 o czarnej magii, ale tym razem to nie one były źródłem

jego zainteresowania. Po wypowiedzeniu cichej inkantacji Mistrz Eliksirów otworzył sekretne

drzwiczki ukryte za półką z magią krwi w jej najmroczniejszym wydaniu. Z niewielkiej

skrytki wyciągnął maskę oraz szatę ‒ ubiór śmierciożercy.

Przyjrzał się uważnie trupio blademu symbolowi jego błędów. Była już nieco

zniszczona, ale nadal tak samo wywoływała grozę. Westchnął zrezygnowany. Od jak dawna

musiał ją zakładać? Trzynaście lat, nadeszła natychmiast odpowiedź. Jeśli wierzyć w magię

liczb, to trzynastka rzeczywiście nie jest szczęśliwą cyfrą .

Nie tracąc już ani chwili dłużej, Snape zmienił szatę, a maskę schował za pazuchę.

Pozostało mu jeszcze wsunąć za kołnierz srebrny medalion w kształcie węża, który ‒

nieustannie od miesiąca ‒ oplatał jego szyję koronkowym łańcuszkiem. Już miał opuścić

pokój, kiedy zawahał się. Po chwili zastanowienia wyjął z sekretarzyka dwie fiolki z

eliksirami. Na wszelki wypadek.

1 Grimoire (starofr. gramaire ), czasem spolszczane jako grymuar – bardzo stara księga wiedzy magicznej.

Najczęściej przez grimoire rozumie się księgi magiczne pisane od średniowiecza do XVIII wieku włącznie, dla

nowszych dzieł okultystycznych nazwę tę stosuje się przenośnie, dla starszych błędnie. Etymologia słowa

grimoire wywodzi się od francuskiego, co oznacza księga czarodziejska oraz nieczytelne pismo . Księgi te

zawierają skrótową wiedzę astrologiczną, listy aniołów i demonów, zbiory zaklęć, wskazówki do wyrabiania

talizmanów i przywoływania bytów duchowych i eterycznych (salamander, ondyn itp.).

Severus minął bramę skromnej posiadłości Snape Manor i deportował się z suchym

trzaskiem. Sekundę później spoglądał już na ciche miasteczko Avebury 2 , które znane było ze

swojej magii. Nawet mugole przeczuwali, że w tym miejscu i kamieniach znajduje się coś

niezwykłego. Mężczyzna mógł wyczuć energię krążącą pod jego stopami; pierwotną, potężną

i równie niebezpieczną, co piękną. Tak silne uczucie towarzyszyło mu tylko w Stonehenge.

Wiatr szarpał połami szaty, gdy Snape schodził ze wzniesienia, a następnie podążał

główną ulicą oświetlaną na złoto przez uliczne latarnie. Nie obawiał się, że ktoś rozpozna w

nim śmierciożercę, ani że zdradzi się przed mugolami. Avebury było niemal w pełni

zamieszkane przez czarodziei, a czarna szata nie wyróżniała się na tle innych.

Severus skierował się do jednej z zacienionych alejek i pchnął mosiężne drzwi. Jego

oczom ukazało się nieduże, zadymione pomieszczenie. Gospoda Pod Wisielcem miała złą

sławę, więc skład klienteli nie przedstawiał się ciekawie. Jedni zakrywali kapturami twarz,

inni, ubrani w znoszone szaty, chowali się w cieniu. Kilku wiedźmom przydałaby się

natomiast porządna kąpiel i użycie szczotki do włosów. Jedyną osobą wyróżniającą się w tym

tłumie, był dostojnie wyglądający mężczyzna z długimi, platynowymi włosami.

Jak zawsze ostrożny, pomyślał Snape i uśmiechnął się kpiąco. Wiedział, że zaproszenie

do publicznego miejsca miało na celu zapewnienie marginesu bezpieczeństwa. Jakby

spodziewano się, że Snape zacznie ciskać paskudnymi klątwami już na "dzień dobry".

Tęgi barman, stojący za długim kontuarem, kiwnął Severusowi na powitanie. Ten

odpowiedział równie oszczędnie i skierował się w stronę arystokraty.

— Witaj, Lucjuszu.

Kiedy Severus usiadł naprzeciwko, drugi mężczyzna uniósł głowę. Na jego twarzy nie

widać było typowej dla niego wyniosłości, a jedynie zaintrygowanie. Blady palec zatrzymał

się na jednym ze słojów dębowego blatu, które z nudów badał jeszcze przed chwilą.

— Nie sądziłem, że przyjdziesz — stwierdził po prostu.

— Nie mam nic do ukrycia — sparował beznamiętnie Snape.

Malfoy, z lekko zmrużonymi oczami, przyglądał się przez chwilę Mistrzowi Eliksirów.

— Ja się w to nie mieszam — oznajmił w końcu, protekcjonalnie przeciągając głoski.

— Po upadku… — Zawahał się, po czym rozejrzał niespokojnie po zatłoczonym barze.

Następnie rzucił zaklęcie wyciszające wokół ich stolika. — Po upadku Czarnego Pana każdy

musiał sam dbać o siebie, wiesz o tym. Nigdy cię nie winiłem, że byłeś tak blisko

2 Avebury – miejscowość w hrabstwie Wiltshire w Anglii. Znajduje się tam największy w Europie krąg

neolitycznych głazów. Złożony jest z dwóch mniejszych kręgów, a jego historia sięga 5 tyś lat wstecz. Jest więc

straszy oraz większy niż w pobliskim Stonehenge . Najprawdopodobniej w Avebury odbywały się dawniej

ceremonie religijne.

Dumbledore'a. Swoją drogą, to było genialne posunięcie. Szpiegowałeś tego miłośnika szlam

i zdrajców, co w końcu uratowało cię przed Azkabanem. Nawet nie wiesz ile kosztowało mnie

zachodu, aby uniknąć losu naszej szalonej Belli i jej męża.

O tak, pomyślał Severus ironicznie, gdyby nie zapełniona złotem skrytka w Banku

Gringotta, głowa rodu Malfoyów dzieliłaby właśnie celę ze swoją szanowną szwagierką. Cóż,

korupcja w ministerstwie to nic nowego. Skrzywił się na wspomnienie tych trzech miesięcy

spędzonych w obskurnej celi, zanim zeznanie Albusa oczyściło go z zarzutów.

— Ale już niedługo — zauważył Snape unosząc elegancko brew. — To tylko kwestia

czasu, aż dementorzy przyłączą się do Czarnego Pana.

Malfoy zaśmiał się na głos i przytaknął z dziwnym błyskiem w oku.

— Drogi Severusie, to nastąpi szybciej niż myślisz. Aż mi się nie chce wierzyć w

głupotę starego Korneliusza. Zupełnie nic do niego nie dociera.

Snape'owi nie podobał się ani dobry humor Malfoya, ani to, co powiedział.

— Wracając do meritum naszego spotkania, z tego, co się zorientowałem, zostałem

powszechnie uznany za zdrajcę. Nie sądzisz, że to trochę za daleko idące wnioski?

— Nie pojawiłeś się na wezwanie — skwitował Lucjusz. — To jest równoznaczne z

byciem zdrajcą.

Nozdrza Severusa zadrżały, a w czarnych oczach pojawiły się niebezpieczne błyski.

Skrzyżował ramiona na piersi i przez chwilę świdrował swojego rozmówcę lodowatym

spojrzeniem.

— Myślałem, że kto jak kto, ale chociaż ty jesteś na tyle inteligentny, by domyślić się,

że nie było możliwości, abym pojawił się na tamtym przeklętym cmentarzu bez

jednoczesnego zdradzania swojej roli. Jak sobie wyobrażasz wycieczkę w środku ostatniego

zadania Turnieju Trójmagicznego, kiedy wszyscy, łącznie z Dumbledore'em , znajdowali się

na trybunach? Już w kilka sekund po aktywowaniu świstoklika dotarło do nas, co się stało.

Pierwsze podejrzenie padło oczywiście na mnie i Karkarowa. A Karkarow zwiał jak tchórz,

zanim ktokolwiek pofatygował się, aby zmusić go do wytłumaczenia się. Miał równie dobry

powód stawić się nieco później, kiedy sprawa przycichnie. Jednak on zbyt obawiał się

konsekwencji swoich zeznań w ministerstwie.

Malfoy jedynie wzruszył ramionami.

— Możliwe. Zawsze byłeś moim przyjacielem, Severusie. Zawsze byłeś wierny

ideałom, które wyznajemy. Nie mniej… nie wiem czy twoje wyjaśnienie wystarczy

Czarnemu Panu. Zbyt długo byłeś pod wpływem jego największego wroga.

Oczy Lucjusza wyrażały zmartwienie, ale Snape wiedział, że było ono jedynie na

pokaz. Znał tego mężczyznę zbyt długo, aby nie rozpoznać gry i zbyt oczywiste było użycie

czasu przeszłego. Mimo iż spodziewał się wrogiego przyjęcia, poczuł rozczarowanie. Był

ojcem chrzestnym Draco, wieloletnim przyjacielem rodu Malfoyów, a jednak Lucjusz nie

potrafił zdobyć się nawet na cień współczucia czy żalu. Nie tego się spodziewał. Nie tej

obojętności w miejsce zarzutu, że był zdrajcą.

Snape przytaknął krótko i wstał z miejsca.

— A więc przekonajmy się, Lucjuszu. Prowadź.

Przez kwadrans szli wąską ścieżką, aż z ciemności zaczęły wyłaniać się zarysy

budynku. Na wrzosowisku stał niewielkich rozmiarów kamienny dom, bardziej

przypominający ruinę opuszczoną od wielu lat. Nad dziurawym dachem błyskały gwiazdy,

lśniąc srebrzyście i odbijając się ponurą poświatą od potłuczonych okien. Snape poluzował

kołnierz szaty. Duszne, letnie powietrze sprawiło, że na plecach materiał przylgnął

nieprzyjemnie do spoconego ciała. Nie pozostawiało wątpliwości, że wkrótce nadejdzie

burza. Już teraz nadciągały z północy ciężkie chmury, które na tle nieba wydawały się być

nasycone czystym antracytem 3 .

Severus nie pytał, czemu po prostu nie aportowali się na miejsce, ani czemu nie

przenieśli się tam świstoklikiem. Znał zabezpieczenia. Do głównej siedziby zawsze można

było dostać się tylko przez bramę reagującą na Mroczny Znak. Była to ochrona przed

zaklęciem wiążącym czy teleportacją łączną, w razie gdyby jasna strona zastawiła pułapkę na

któregoś ze śmierciożerców. I nieistotne było, że zwolennicy Czarnego Pana znali drogę do

tego miejsca i dzięki temu mogli zlokalizować je na mapie. Każdy naznaczony składał

Wieczystą Przysięgę , więc wyjawienie sekretu było równoznaczne ze śmiercią. Magia

przysięgi sprawiała też, że mieli wybór nie zdradzać sekretu nawet pod wpływem

Veritaserum. Eliksir nie miał władzy w tym przypadku, gdyż nie mógł decydować o życiu i

śmierci.

Kiedy Lucjusz podniósł ramię z ukrytym pod szatą znakiem, brama jęknęła przeciągle i

uchyliła się.

— Hasło: Czarny Dwór. Inaczej nie przejdziesz.

Och, jak oryginalnie, pomyślał Snape sarkastycznie, Czarny Pan, Czarny Dwór,

Mroczny Znak… Wszystko i wszędzie czarne i mroczne. Doprawdy, można by posilić się o

większą finezję w nazewnictwie. No i oczywiście jego znak został wykluczony z prawa

wstępu. Większość sądziła, że te szpetne tatuaże niczym nie różnią się od siebie. Jednak,

mimo iż wyglądały identycznie, każdy miał unikatową sygnaturę. Dzięki temu Voldemort

mógł karać i nagradzać pojedynczych śmierciożerców, a nie całą grupę. I dzięki Merlinowi,

bo nie wytrzymałby, gdyby miał codziennie przeżywać te mentalne tortury za przewinienia

idiotów, których, notabene, było całkiem sporo. Owszem, Wewnętrzny Krąg stanowił elitę.

3 Antracyt ‒ odmiana węgla kopalnego. Antracyt ma intensywnie czarną lub czarno-szarą barwę, a także silny,

metaliczny połysk. Jest to również nazwa koloru.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: